Lydia pov:

"Που είναι; Είναι καλά; Τι έπαθε;" Λέω γρήγορα στην Ζηνοβία καθώς φτάνω έξω από το δωμάτιο του νοσοκομείου της Ελπίδας.

"Ηρέμησε καρδούλα μου! Ηρέμησε!" Μου λέει αλλά δεν την ακούω ιδιαίτερα.

Που είναι η Ελπίδα μου;

Που την έχουν;

"Ζηνοβία δεν είναι ώρα τώρα για τέτοια! Πες μου που είναι η Ελπίδα και αν είναι καλά!" Φωνάζω ενώ νιώθω ότι δεν μπορώ να αναπνεύσω από το άγχος.

Γαμώτο!

Δεν είναι ώρα για κρίσεις τώρα!

"Εισπνοή, εκπνοή Λυδία μου. Θυμάσαι τι σου έλεγε ο γιατρός έτσι; Εισπνοή εκπνοή." Μου λέει και κάνω ακριβώς αυτό.

Εισπνοή.

Εκπνοή.

Εισπνοή.

Εκπνοή.

Εισπνοή.

Εκπνοή.

Εισπνοή.

Εκπνοή.

Ηρέμησα.

"Μπράβο κορίτσι μου." Λέει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

Είχα να το πάθω αυτό από τότε που έδινα πανελλήνιες.

Γενικά όταν αγχώνομαι παρά πολύ παθαίνω κάτι μικρό κρίσεις.

Αλλά ευτυχώς τίποτα σοβαρό πέρα από έλλειψη οξυγόνου για λίγη ώρα.

"Τι έπαθε;" Την ρωτάω κι εκείνη αναστενάζει.

"Η κυρία Ζέτα είπε ότι της μιλούσε και μετά άρχισε να κλαίει πολύ και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να την ηρεμήσει. Το μόνο που έλεγε ήταν το όνομα σου." Μου λέει και νιώθω τις τύψεις να με πνίγουν.

Γαμώτο.

Ήμουν τόσο απορροφημένη με την άλλη μου οικογένεια που ξέχασα την αληθινή.

Γιατί μπορεί η Ελβίρα να είναι θεία μου εξ αίματος αλλά αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι την εμπιστεύομαι ούτε ότι την....αγαπάω.

Την ξέρω μόνο λίγες μέρες.

Είναι λογικό να μην έχουμε δεθεί ακόμη.

Όμως η Ζηνοβία, η Οφηλία, η Ελπίδα μου.

Αυτές είναι η οικογένεια μου.

Και τις λατρεύω.

"Συγγνώμη, είστε συγγενείς της Ελπίδας Αντωνίου;" Μας ρωτάει ο γιατρός και το βλέμμα μου στρέφεται πάνω του.

"Είμαστε οι υπεύθυνες από το ορφανοτροφείο στο οποίο ζει." Απαντάει με σταθερή φωνή η Ζηνοβία.

Μα καλά πως μπορεί να μένει τόσο ήρεμη;

Εγώ νιώθω ότι θα πεθάνω από το άγχος μου!

"Είναι καλά ευτυχώς. Τώρα. Πριν ήταν σε άσχημη κρίση. Έκλαιγε, φώναζε, έλεγε πως φοβόταν. Χρειάστηκε να της κάνω ηρεμιστική ένεση." Μας λέει και γουρλώνω τα μάτια μου.

Χριστέ μου.

Το κοριτσάκι μου.

"Το έχει ξανά πάθει αυτό;" Ρωτάει ξανά ο γιατρός.

"Το πάθαινε συχνά αλλά τους τελευταίους δύο μήνες δεν είχε κάποια τέτοια κρίση." Απαντάει η Ζηνοβία και την κοιτάζω έκπληκτη.

Εγώ γιατί δεν το ήξερα αυτό;

"Τέλος πάντων. Θέλει προσοχή. Αρκετή. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να συμβεί ξανά." Μας λέει και γνέφουμε καταφατικά.

"Μπορούμε να την δούμε;" Ρωτάω εγώ κι εκείνος γνέφει καταφατικά.

"Το δωμάτιο της είναι αυτό εδώ. Θα σας παρακαλούσα να εισέλθει μόνο μία, διότι είναι πολύ κουρασμένη και δεν θα είναι ωφέλιμο για αυτήν να κουραστεί κι άλλο." Μας συμβουλεύει και αφού συμφωνήσουμε μαζί του φεύγει.

"Μπορώ να-" Πάω να πω διστακτικά όμως η Ζηνοβία με διακόπτει.

"Πηγαίνει να δεις το κοριτσάκι σου. Εμένα με περιμένει και η αδελφή μου. Θα ανησυχήσει αν δεν πάω." Μου λέει και αφήνει ένα φιλί στο μάγουλο μου.

Αφού της χαμογελάσω μπαίνω μέσα στο δωμάτιο που βρίσκεται η μικρή και την βλέπω να κλαίει.

Αμέσως τρέχω δίπλα της και την αγκλιάζω.

"Λυδία;" Ρωτάει καθώς με κοιτάζει με αυτά τα υπέροχα διαμάντια που έχει για ματάκια.

"Εδώ είμαι αγάπη μου. Εδώ είμαι." Της λέω και αφήνω ένα φιλί στο κεφάλι της.

"Συγγνώμη. Εγώ δεν-"

"Μην ζητάς συγγνώμη αγάπη μου. Εγώ θα έπρεπε κανονικά. Εγώ σε παραμέλησα τις τελευταίες ημέρες. Συγγνώμη κουκλίτσα μου. Απλά..."

"Βρήκες την θεία σου." Μου λέει και γουρλώνω τα μάτια μου.

Πως το ξέρει αυτό;

"Σε άκουσα που το έλεγες στην κυρία Οφηλία εχθές. Δεν σε κατηγορώ. Είναι οικογένεια σου." Μου λέει λυπημένη και κατεβάζει το κεφάλι της.

Όχι Ελπίδα μου.

Εσύ είσαι η οικογένεια μου.

Πιάνω τα μάγουλα της και την γυρίζω έτσι ώστε να με κοιτάζει στα μάτια.

"Εσύ είσαι η οικογένεια μου. Εσύ, η Ζηνοβία και η Οφηλία. Η Ελβίρα είναι μια γυναίκα που κάποια στιγμή σίγουρα θα γίνει οικογένεια μου αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εσείς δεν θα είστε πλέον." Της λέω και με κοιτάζει με απορία.

"Μα...δεν έχουμε το ίδιο αίμα." Μου λέει και αναστενάζω.

"Οικογένεια δεν είναι οι δεσμοί αίματος Ελπίδα αλλά η αγάπη." Της απαντάω και μου χαμογελάει διστακτικά.

"Κι εσύ; Με αγαπάς;" Ρωτάει και χαμογελάω.

"Όσο τίποτα άλλο στον κόσμο." Της λέω και χώνεται στην αγκαλιά μου.

"Κι εγώ σε αγαπάω. Πολύ." Μου λέει και χαμογελάω.

______________________________________

Γεια σας παιδιά!

Τι κάνετε;

Ελπίζω να είστε καλά.

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Είδαμε πως η Ελπίδα έπαθε κρίση.

Και την πάθαινε και παλιά.

Μέχρι που εμφανίσθηκε η Λυδία.

Επίσης συζήτησαν λίγο.

Και μάλιστα εξέφρασαν τα συναισθήματα τους.

Πως σας φάνηκε αυτή η στιγμή;

Τα λέμε σύντομα μπάιι!