Elpida pov:

"Γιατί πάμε στο νοσοκομείο;" Ρωτάω την Λυδία καθώς μπαίνουμε μέσα στο άσπρο κτήριο.

Δεν μου αρέσει εδώ.

Όλοι φωνάζουν, κλαίνε, τσιρίζουν και είναι λυπημένοι.

Είναι πολύ άσχημο οι άλλοι να είναι λυπημένοι.

"Ελπίδα μου θα συναντήσω έναν παλιό γνωστό μου σήμερα. Ήρθαμε εδώ γιατί εδώ είναι και η αδελφούλα του." Μου λέει και τρομάζω λίγο.

"Ει-είναι καλά;" Την ρωτάω.

Δεν θέλω να μην είναι καλά.

Είναι κρίμα.

"Δεν ξέρω. Νομίζω πως θα κάνει μια εγχείρηση και θα γίνει." Μου λέει και γνέφω καταφατικά.

Πηγαίνουμε σε έναν άλλον όροφο και μετά από λίγα βήματα φτάνουμε έξω από ένα δωμάτιο.

"Λυδία! Ήρθες!" Λέει ένας κύριος στην Λυδία κι εκείνη γνέφει καταφατικά.

"Ελπίδα μου γιατί δεν πας να δεις την Διδώ; Είναι σε αυτό το δωμάτιο." Μου λέει η Λυδία και γενφω πάλι θετικά.

Πηγαίνω προς το δωμάτιο της Διδώς και χτυπάω την πόρτα.

"Μπες." Λέει μια φωνή κοριτσιού και μπαίνω μέσα.

"Γεια." Λέω και χαμόγελαω όμως το κοριτσάκι με κοιτάζει λίγο τρομαγμένο.

"Ποια είσαι εσύ; Τι κάνεις εδώ;" Με ρωτάει και κάθομαι στο κρεβάτι της.

"Είμαι η Ελπίδα. Χάρηκα." Της λέω και της δίνω το χέρι μου.

"Δ-Διδώ." Μου λέει και μου πιάνει το χέρι. "Και πως ήρθες εδώ;"

"Είμαι εμ... ένα από τα παιδιά που προσέχει η Λυδία στο ορφανοτροφείο και την φώναξε ο αδελφός σου κι εγώ ήθελα να έρθω εδώ, οπότε να μαι!" Λέω και της χαμογελάω ψεύτικα.

Δεν θέλω να είμαι ένα από τα παιδιά του προσέχει.

Όχι μόνο αυτό.

"Η Λυδία, η πρώην κοπέλα του αδελφού μου;" Μου λέει και γουρλώνω τα μάτια μου.

"Η ποια;"

Ήταν μαζί;

Και γιατί την φώναξε;

Θέλει να είναι πάλι μαζί;

Θα...θα μου την πάρει;

"Η κοπέλα του. Αλλά δεν νομίζω να να φτιάξουν πάλι. Δεν φαίνεται να την αγαπάει όπως ένα αγόρι αγαπάει ένα κορίτσι αλλά σαν φίλη του." Μου λέει και αφήνω μια ανάσα.

"Η Λυδία θα γίνει μαμά σου;" Με ρωτάει και στεναχωριέμαι λιγάκι.

"Μάλλον όχι. Δηλαδή θέλω πολύ να γίνει αλλά δεν νομίζω να θέλει να με υιοθετήσει." Της λέω στεναχωρημένη.

Δεν αξίζω κι εγώ μια μανούλα;

Μια καλή μανούλα.

Σαν την Λυδία.

"Ε τότε υιοθέτησε την εσύ." Μου λέει κι την κοιτάζω έκπληκτη.

"Γίνεται αυτό;" Ρωτάω και γνέφει θετικά.

"Αφού οι μεγάλοι μπορούν να υιοθετούν παιδιά τότε και τα παιδιά μπορούν να υιοθετούν μεγάλους." Μου λέει και το σκέφτομαι.

"Σωστό ακούγεται. Αλλά δεν θα πρέπει να θέλει να την υιοθετήσω;"

"Σίγουρα θα θέλει!" Μου λέει και χαμογελάω.

"Εσύ γιατί είσαι εδώ;" Την ρωτάω.

"Έχω κάτι στο κεφάλι μου."

"Μυαλό λέγεται." Της απαντώ και γελάμε.

"Όχι τέτοιο κάτι. Είναι κάτι κακό που μεγαλώνει. Οι γιατροί το λένε 'όγκο στο κεφάλι' αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς είναι. Όμως ο αδελφός μου έπεισε τους θείους μου να πληρώσουν ώστε να φύγει και θα βγω από εδώ!" Λέει χαρούμενη και την αγκλιάζω αλλά αμέσως φεύγω.

"Συγγνώμη." Λέω και μου χαμογελάει.

"Θέλω κι άλλο. Ποτέ δεν με έχει αγκαλιάσει μια φίλη." Μου λέει και την αγκαλιάζω ξανά.

"Όπα περίμενε. Εμείς τώρα είμαστε φίλες;" Την ρωτάω χαρούμενη.

"Αν το θες."

"Ναι!" Φωνάζω ενθουσιασμένη και μου χαμογελάει.

Ποτέ δεν είχα φίλη.

Και τώρα επιτέλους έχω μία!

Είμαι πολύ ενθουσιασμένη!

______________________________________

Γεια σας παιδιά!

Τι κάνετε;

Ελπίζω να είστε καλά.

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Είδαμε πως τελικά η Λυδία  συνάντησε τον Ανδρέα.

Όμως πήρε και την Ελπίδα μαζί της.

Η οποία έγινε δική με την Διδώ, την μικρή αδελφή του Ανδρέα.

Σόρρυ που ήταν μικρό αλλά δεν είχα πολύ όρεξη.

Τι λέτε να γίνει μετά;

Τα λέμε σύντομα μπάιι!