Lydia pov:

"Μπορείς να μείνεις μαζί μου ξέρεις. Αν θέλεις φυσικά." Μου λέει η Ζηνοβία  καθώς φεύγουμε από το σπίτι.

"Σε ευχαριστώ πολύ Ζηνοβία μου. Αλλά να ξέρεις δεν σκοπεύω να καταχραστώ την φιλοξενία σου. Από αύριο θα ψάξω για μία δουλειά και θα πληρώνω τα μισά." Της λέω και την ώρα που πάει να φέρει αντίρρηση την αγριοκοιτάζω και το βουλώνει.

Μπαίνουμε μέσα στο αμάξι της και ξεκινάμε για το σπίτι της.

Αντίο όμορφες και πλούσιες συνοικίες.

Δεν φταίτε εσείς.

Οι γονείς μου φταίνε.

Τα λέμε κάπου, κάποτε.

Συνεχίζω να κοιτάζω έξω από το παράθυρο μου την όμορφη νύχτα.

Είναι όλα τόσο ήρεμα.

Νιώθω άγχος.

Πολύ άγχος.

Αλλά και μια πολύ δυνατή αίσθηση ελευθερίας.

Θα κάνω την δική μου ζωή.

Αυτό που θέλω εγώ και όχι οι γονείς μου.

Σίγουρα θα είναι δύσκολο να ζω χωρίς τις ανέσεις μου αλλά δεν πρόκειται να γυρίσω στους γονείς μου.

Ειδικά μετά από τον τρόπο που μου συμπεριφέρθηκαν.

Ποτέ δεν με έχουν εκβιάσει ξανά και ποτέ δεν με χτύπησαν.

Ο πατέρας μου τουλάχιστον.

Ποτέ.

Μπορεί να μου φώναζε και να με τιμωρούσε πολύ αυστηρά αλλά ποτέ δεν είχε επιχειρήσει να σηκώσει χέρι πάνω μου.

Ποτέ.

Η μητέρα μου αρκετές φορές όταν ήμουν σε μικρότερη ηλικία.

"Λυδία μου είσαι καλά;" Με ρωτάει η Ζηνοβία και της χαμογελάω.

"Ναι νομίζω. Απλά νιώθω αγχομένη και ελεύθερη ταυτόχρονα. Είναι τόσο περίεργο." Της λέω και μου πιάνει το χέρι.

"Όλα θα πάνε καλά κοριτσάκι μου." Με καθησυχάζει και ένα χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο μου.

"Η αδελφή σου δεν θα έχει πρόβλημα να μείνω μαζί σας έτσι;" Την ρωτάω και γελάει.

"Υποθέτω θα μάθουμε μόλις φτάσουμε σπίτι." Μου απαντάει και κοιτάζει ξανά τον δρόμο.

"Σε ευχαριστώ πολύ Ζηνοβία. Για όλα όσα έχεις κάνει για εμένα." Της λέω και την βλέπω να χαμογελάει χωρίς να με κοιτάει.

Εξακολουθώ να κοιτάζω έξω από το παράθυρο μέχρι που σταματάμε έξω από ένα μικρό σπίτι.

"Ξέρω ότι δεν είναι σαν την βίλα που μεγάλωσες αλλά θα έχεις δικό σου δωμάτιο." Μου λες καθώς βγαίνουμε έξω και γελάω.

Παίρνω την βαλίτσα με τα λιγοστά μου πράγματα και ακολουθώ την Ζηνοβία.

Τα ρούχα που πήρα μαζί μου είναι μόνο οι δύο φόρμες που έχω, τέσσερα τζιν και κάποιες απλές μπλούζες.

Η Ζηνοβία ανοίγει την πόρτα με τα κλειδιά της και μου κάνει νόημα να μπω μέσα.

"Ζήνα; Ήρθες επιτέλους;" Ρωτάει μια νεανική φωνή από το σαλόνι και κατευθυνόμαστε προς τα εκεί.

Η αδελφή της γυρίζει το κεφάλι της και μόλις αντιληφθεί την παρουσία μου με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω.

"Οφηλία από εδώ η Λυδία. Λυδία από εδώ η Οφηλία." Λέει η Ζηνοβία αμήχανα.

"Εμ χάρηκα." Της λέω και της χαρίζω ένα ευγενικό χαμόγελο ενώ ταυτόχρονα τείνω το χέρι μου για χειραψία.

Εκείνη στην αρχή δεν κουνιέται αλλά αργότερα μυ δίνει κι εκείνη το χέρι της.

"Κι εγώ χάρηκα, απλά μου ήρθε λίγο ξαφνικό. Η Λυδία Παπαχρήστου δεν είσαι;" Με ρωτάτε και γνέφω καταφατικά.

"Την έδιωξαν από το σπίτι και της είπα ότι μπορεί να μείνει εδώ για όσο καιρό χρειαστεί, αν συμφωνείς φυσικά." Της λέει η Ζηνοβία και η Οφηλία χαμογελάει.

"Φυσικά και μπορεί! Λοιπόν άσε την βαλίτσα τώρα στο σαλόνι, πλύνετε τα χέρια σας και ελάτε να μας πει και η Λυδία γιατί την έδιωξαν από το σπίτι." Λέει και την υπακούμε αμέσως.

[...]

"Πλάκα κάνεις!" Αναφωνεί η Οφηλία καθώς τελειώνω την αφήγηση μου και τρώω από τα υπέροχα γεμιστά με μανιτάρια και καρότο.

Τι;

Τα προτιμώ από τα άλλα.

"Όχι. Έτσι ακριβώς έγινε." Λέω και πίνω μια γουλιά από το υπέροχο κόκκινο κρασί.

"Σόρρυ για αυτό που πρόκειται να πω αλλά πολύ μαλάκες οι γονείς σου! Μα να σε απατάει ο άλλος, με την καλύτερη σου φίλη, κι εκείνοι να εξακολουθούν να θέλουν να τον παντρευτείς; Για να μην χαλάσεις απλά μια σύμφωνα; Απαράδεκτο!" Λέει αναστατωμένη. " Και σαν να μην έφτανε αυτό σε εκβίασαν κιόλας! Καλά έκανες και έφυγες κορίτσι μου!" Συμπληρώνει και της χαμογελάω.

"Πάντως μην ανησυχείς! Το είπα και στην Ζηνοβία. Δεν πρόκειται να καταχραστώ την φιλοξενία σας. Θα πληρώνω τα μισά." Λέω και την ώρα που πάει να φέρει αντίρρηση την αγριοκοιτάζω και δεν μιλάει.

"Η Λυδία από αύριο κιόλας θα ψάξει για δουλειά." Λέει θ Ζηνοβία και το ενδιαφέρον της Οφηλία αναπτερώνεται.

"Πάνω σε τι θα ήθελες να εργαστείς;" Με ρωτάει η μικρή αδελφή της νταντάς μου.

"Με τα παιδιά. Πάντα ήθελα να εργαστώ με τα παιδιά. Και έχω και ένα πτυχίο παιδαγωγικής που ελπίζω να βοηθήσει κάπως."

"Τότε γιατί δεν δουλεύεις για το ορφανοτροφείο μας; Χρειαζόμαστε επειγόντως κι άλλους υπαλλήλους και φαίνεσαι κατάλληλη. Τι λες;" Με ρωτάει η Οφηλία και της χαμογελάω.

"Τέλεια! Πότε αρχίζω;"

"Αύριο."

______________________________________

Γεια σας παιδιά!

Τι κάνετε;

Ελπίζω να είστε καλά

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Ελπίζω να σας άρεσε.

Η Λυδία θα ζήσει μαζί με την Οφηλία και την Ζηνοβία.

Πως σας φάνηκε η Οφηλία;

Και από το επόμενο κεφάλαιο θα δουλεύει στο ορφανοτροφείο.

Πως λέτε ότι θα τα πάει;

Τα λέμε σύντομα μπάιι!