Lydia pov:

"Δεν το πιστεύω ότι ήταν τόσο εύκολο να έρθουμε εδώ και να της μιλήσουμε." Λέω στον Ανδρέα καθώς πλησιάζουμε στο δωμάτιο της θείας μου.

"Όταν έχεις λεφτά σχεδόν τα πάντα γίνονται ευκολότερα." Μου απαντάει και αφήνω ένα γελάκι.

Δεν έχει και άδικο.

Όμως είπε την μαγική λέξη.

Σχεδόν.

Όχι τα πάντα.

Σχεδόν τα πάντα.

"Λοιπόν εδώ είμαστε." Μου λέει και χαμογελάω.

"Αν όλα πάνε καλά θα μπορέσουμε επιτέλους να ζήσουμε την ζωή μας." Μου λέει και τον αγκλιάζω.

Πόσο το θέλω αυτό.

Να σταματήσω να φοβάμαι για την απειλή των γονιών μου.

Και απλά να αφιερωθώ στην Ελπίδα μου.

"Έτοιμη;" Με ρωτάει και γνέφω καταφατικά.

Χτυπάω την πόρτα και μετά από την χαρακτηριστική φράση 'περάστε' μπαίνουμε και οι δύο μας μέσα στο δωμάτιο.

Ένα μουντό, άσπρο δωμάτιο με μόνο ένα παράθυρο.

Το μόνο ωραίο είναι μια βιβλιοθήκη γεμάτη με αντικείμενα.

"Μα καλά ποιος είπε περάστε; Κανείς δεν είναι εδώ." Αναρωτιέται ο Ανδρέας όμως εγώ τον αγνοώ και πλησιάζω την βιβλιοθήκη.

Το μάτι μου πέφτει κατευθείαν πάνω σε μια φωτογραφία με έναν άντρα και μια γυναίκα αγκαλιά.

Γουρλώνω τα μάτια μου και παίρνω κατευθείαν την φωτογραφία στα χέρια μου κοιτώντας την προσεκτικά.

Χριστέ μου.

Η κοπέλα είναι ίδια με εμένα, αν εξαιρέσουμε το χρώμα των μαλλιών.

Φαίνονται σχετικά νέοι αλλά η κοπέλα λίγο περισσότερο.

Γυρίζω την φωτογραφία και βλέπω γραμμένα δύο ονόματα και ένα στιχάκι.

'Θα σε αγαπάω για πάντα μικρή μου ταραχή. Που ήρθε και τάραξες τα πάντα στην ζωή μου.'

'Σήφης και Άλκηστις'

"Ποια είσαι εσύ;" Ακούγεται μια γυναικεία φωνή από πίσω μου και αμέσως αφήνω την φωτογραφία στην θέση της και γυρίζω να δω την γυναίκα.

Δεν φαίνεται πολύ μεγάλη σε ηλικία και σίγουρα όχι για να μπει σε γηροκομείο.

Εκείνη γουρλώνει τα μάτια της και με κοιτάζει από επάνω έως κάτω.

"Είσαι ίδια με εκείνη." Λέει έκπληκτη.

Ναι...

Δεν έχω ιδέα για ποιο πράγμα μιλάει και έχω αρχίσει να φρικάρω άσχημα.

"Εγώ να σας αφήσω." Λέει ο Ανδρέας και βγαίνει έξω από το δωμάτιο.

Συνεχίζω να κοιτάζω την κυρία εξτασιασμένη όπως κι εκείνη εμένα.

Τα μαλλιά της είναι κοντά και ξανθά ενώ τα μάτια της καστανά.

"Με...με λένε Λυδία." Λέω και της τείνω το χέρι μου ώστε να κάνουμε χειραψία.

Εκείνη με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια.

"Λυ-Λυδία είπες;" Με ρωτάει και γνέφω καταφατικά.

Αμέσως με αγκαλιάζει σφυχτά.

"Κοριτσάκι μου. Πόσο μου έλειψες."

Τι λέει;

Τι έχω χάσει;

Εγώ δεν την ξέρω καν την τύπισσα.

"Είσαι ολόιδια η μαμά σου." Μου λέει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

"Δεν μοιάζω καθόλου στην μαμά μου για την ακρίβεια. Αν μπορώ να την χαρακτηρίζω έτσι ακόμη." Της λέω κι εκείνη με κοιτάζει περίεργα.

"Τι λες κορίτσι μου;" Με ρωτάει και κατευθύνεται προς την βιβλιοθήκη. Παίρνει την φωτογραφία που κοιτούσα πριν και μου την δείχνει. "Βλέπεις; Ολόιδιες!" Μου λέει και γουρλώνω τα μάτια μου.

Η τύπισσα είναι τρελή.

"Μάλλον κάνετε κάποιο λάθος. Εγώ είμαι η κόρη της Κλάρας και του Ελευθερίου Παπαχρήστου." Της απαντώ κι εκείνη με κοιτάζει θυμωμένη.

"Ποιος σου είπε αυτές τις ανοησίες; Είσαι κόρη της Άλκηστις και μπορώ να σου το αποδείξω." Μου λέει εκνευρισμένη και πηγαίνει ξανά στην βιβλιοθήκη.

Από εκεί βγάζει ένα βιβλίο και μου τι δίνει.

"Διάβασε το." Απαιτεί και τον κοιτάζω.

Είναι ένα ροζ βιβλίο με μια φωτογραφία μου όταν ήμουν μωρό και με τίτλο 'η κορούλα μας'.

Το ανοίγω και βλέπω μια φωτογραφία με εμένα στην αγκαλιά μια γυναίκας στο νοσοκομείο την οποία αγκαλιάζει ένας άλλος άντρας.

Η λεζάντα από κάτω λέει :

'Καλώς ήρθες στον κόσμο Λυδία μας.'

Τι;

Μα πως;

"Τι συμβαίνει;" Ρωτάω και η κυρία μου χαμογελάει.

"Αρχικά ας συστηθούμε. Με λένε Ελβίρα και είμαι θεία σου. Αυτή εδώ η κοπέλα είναι η Άλκηστις και αυτός εδώ ο Σήφης. Οι γονείς σου." Μου λέει και νομίζω πως παθαίνω ένα μικρό εγκεφαλικό.

______________________________________

Γεια σας παιδιά!

Τι κάνετε;

Ελπίζω να είστε καλά.

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Πολλές πληροφορίες.

Αρχικά η Λυδία και ο Ανδρέας επισκέφθηκαν την Ελβίρα στο γηροκομείο.

Και η Ελβίρα αποκάλυψε τους πραγματικούς γονείς της Λυδίας.

Πως σας φάνηκε αυτό;

Θα την πιστέψει η Λυδία;

Τι θα γίνει μετά;

Και πάνω από όλα....

Θέλετε sequel αυτής της ιστορίας;

Τα λέμε σύντομα μπάιι!