Δύο χρόνια μετά:
Lydia pov:
 
"Μετά από αρκετά λεπτομερή εξέταση αποφασίσαμε πως η δεσποινίς Λυδία Χαριτάκη και ο κύριος Ανδρέας Αλεξανδρίδης είναι κατάλληλοι κηδεμόνες για να υιοθετήσουν ένα παιδί και στην περίπτωση μας την Ελπίδα Αντωνίου."  Ανακοινώνει η κοινωνική λειτουργός και χαρούμενη παίρνω την Ελπίδα στην αγκαλιά μου. 
 
Αυτά τα δύο χρόνια έχουν αλλάξει πολλά.

Αρχικά πήρα πίσω το επίθετο του πατέρα μου.

Του αληθινού μου πατέρα.

Έπειτα... αρραβωνιάστηκα με τον Ανδρέα.

Τελικά μπορεί να υπάρχει φιλία ανάμεσα σε αγόρια και κορίτσια όμως σίγουρα όχι σε άνδρες και γυναίκες.

Τέλος ανακάλυψα πως οι γονείς μου μου έχουν αφήσει αρκετά χρήματα ώστε να περάσω τουλάχιστον έναν χρόνο χωρίς να δουλεύω.

Και ξέρω πολύ καλά πως θα τα αξιοποιήσω.

Θα μείνω με την Ελπίδα μου και θα την βοηθήσω όσο περισσότερο μπορώ. Θα είμαι δίπλα της και θα της προσφέρω την οικογενειακή θαλπωρή και ζεστασιά που τόσο καιρό στερήθηκε.

"Λυδία; Ανδρέα;" Μας ρωτάει η Ελπίδα καθώς πηγαίνουμε στο σπίτι να ανακοινώσουμε στην Διδώ τα νέα.

"Τι είναι καρδούλα μου;" Την ρωτάω.

"Τώρα εγώ θα σας λέω μαμά και μπαμπά ή Λυδία και Ανδρέα;" Μας λέει και της χαμογελάμε.

"Μπορείς να μας λες όπως θες." Της απαντάει ο Ανδρέας και της αφήνει ένα φιλί στο κεφάλι.

"Θα σας λέω Λυδία και Ανδρέα. Το ξέρω ότι είστε οι αληθινοί μου γονείς αλλά οι βιολογικοί που τους έλεγα έτσι ήταν πολύ κακοί και εσείς είστε καλοί οπότε δεν θέλω να σας λέω έτσι." Μας λέει και της χαμογελάμε.

"Εντάξει κοριτσάκι μου. Όπως νιώθεις εσύ καλύτερα." Της λέω και της αφήνω ένα φιλί στο μάγουλο.

Φτάνουμε στο σπίτι και με το που μπαίνουμε μέσα η Διδώ πέφτει στην αγκαλιά του αδελφού της.

"Αντ-Αντ! Λυδία! Ελπίδα μου!" Λέει χαρούμενη και κλείνουμε την πόρτα.

Καθόμαστε όλοι μαζί στον καναπέ έτοιμοι να της το ανακοινώσουμε.

"Διδώ μου, θυμάσαι που μου έλεγες ότι το δωμάτιο σου είναι πολύ μεγάλο και ότι θες παρέα για να το μοιραστείς;" Την ρωτάει ο Ανδρέας κι εκείνη γνέφει καταφατικά.

"Ήθελα αλλά τώρα δεν θέλω. Αν δεν είναι η Ελπίδα δεν θέλω κανέναν." Απαντάει με πείσμα κι εγώ με τον Ανδρέα χαμογελάμε.

"Λοιπόν. Η Ελπίδα θα είναι η νέα σου αδελφή." Ανακοινώνω και η μικρή μας κοιτάζει χαρούμενη.

Μέσα σε δευτερόλεπτα πέφτει πάνω στην Ελπίδα ουρλιάζοντας από χαρά.

Μετά από πολύ χαρά τα μικρά πηγαίνουν πάνω κι εμείς καθόμαστε μόνοι μας με τον Ανδρέα στον καναπέ.

"Ευτυχισμένη;" Με ρωτάει και γνέφω καταφατικά.

"Πολύ." Του λέω και γυρίζω να τον κοιτάξω. "Σε αγαπάω Ανδρέα." Του λέω και χαμογελάει.

Του αρέσει πολύ να του το λέω.

Το απολαμβάνει.

"Κι εγώ σε αγαπάω Λυδία. Είσαι η κοπέλα που πάντα ήθελα να γίνει γυναίκα μου. Το ξέρεις έτσι;" Με ρωτάει και του χαμογελάω σαν δεκαπεντάχρονο ερωτευμένο κοριτσάκι.

"Φυσικά και το ξέρω. Το απέδειξες άλλωστε με μια πρόταση γάμου στην θάλασσα." Του απαντάω και με φιλάει.

Κάτι το οποίο δεν κρατάει και πολύ.

"ΛΥΔΊΑ! ΑΝΤ-ΑΝΤ!" Ακούμε δύο τσιρίδες να μας φωνάζουν και χωρίζουμε τα χείλη μας ξενερωμένοι.

"Τι είναι μικρά;" Ρωτάω εγώ και θυμώνουν.

"Δεν είμαστε μικρά!" Φωνάζουν ξανά ταυτόχρονα κι εγώ με τον Ανδρέα γελάμε.

"Καλά λοιπόν. Τι θέλετε μεγάλες δεσποινίδες;" Ρωτάει ο Ανδρέας αυτήν την φορά.

"Παγωτό!" Φωνάζουν ταυτόχρονα και σκάμε στα γέλια.

"Άντε καλά, πάμε για παγωτό. Όμως μετά στα κρεβάτια σας για ύπνο γιατί είναι αργά." Τους απαντάω και κουνάνε τα κεφάλια του σαν καλοκουρδισμένα παιχνίδια.

Τις παίρνουμε στην αγκαλιά μας και αρχίζουμε να περπατάμε προς την κουζίνα.

Αρχίζουμε να τρώμε από το οικογενειακό παγωτό απολαμβάνοντας την γεύση και πειράζοντας ο ένας τον άλλον.

Είμαι ευτυχισμένη.

Μετά από χρόνια είμαι ευτυχισμένη.

Άλλαξα την παθητική ζωή που έκανα και κατάφερα να γίνω ανεξάρτητη και κυρίαρχος του εαυτού μου.

Δεν ανήκω σε κανέναν παρά μόνο σε εμένα.

Δεν χρωστάω σε κανέναν τίποτα.

Και δεν παρακαλάω κανέναν να μείνει στην ζωή μου.

Πλέον δεν έχω χαρούμενες στιγμές αλλά όλη μου η ζωή είναι χαρούμενη.

Γιατί έχω αυτήν.

Την Ελπίδα μου.

Γιατί έχω την θεία μου.

Την Ζηνοβία μου.

Την Οφηλία.

Τον Ανδρέα μου.

Την Διδώ μου.

Είμαστε οικογένεια.

Μπορεί να μην έχουμε όλοι το ίδιο αίμα αλλά εγώ τους θεωρώ οικογένεια μου.

Γιατί στα δύσκολα ήταν, είναι και θα είναι εκεί για εμένα.

Όπως κι εγώ για αυτούς.

Άλλωστε αυτό δεν είναι η οικογένεια;

Να αγαπάς τον άλλον άνευ όρων και να τον βοηθάς όταν δεν είναι καλά;

Γιατί για εμένα αυτό είναι.

Και πλέον...

Έχω βρει την οικογένεια μου.

ΤΕΛΟΣ

______________________________________

Γεια σας παιδιά!

Τι κάνετε;

Ελπίζω να είστε καλά.

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Ή μάλλον....

Πως σας φάνηκε η ιστορία;

Τελικά η Λυδία και ο Ανδρέας αρραβωνιάστηκαν.

Και υιοθέτησαν την Ελπίδα.

Όμως πάμε πίσω στην ιστορία.

Νομίζω πως έχει πολλά ωραία μηνύματα.

Μα το κυριότερο...

Πολλές φορές οι άνθρωποι με τους οποίους δεν έχεις καμία συγγένεια μπορεί να αποδειχθούν οικογένεια σου.

Ενώ κάποιες φορές αληθινοί συγγενείς σου μπορεί να αποδειχθούν οι χειρότεροι εφιάλτες σου.

Σας ευχαριστώ πολύ όλους σας για όλη την στήριξη όχι μόνο σε αυτήν αλλά και στις άλλες μου ιστορίες.

Είναι ωραία να ξέρεις πως αυτό που κάνεις αρέσει στους άλλους.

Λοιπόν τα λέμε σύντομα σε κάποιο άλλο βιβλίο.

Γιατί αυτό τελείωσε.

Αλλά όπως είπα και σε προηγούμενο κεφάλαιο.

Τελείωσε το βιβλίο.

Όχι η ιστορία.

Τα λέμε σύντομα μπάιι!