Elpida pov:

"Λοιπόν Ελπίδα μου. Βλέπω πως σήμερα ήρθες με άλλη συντροφιά." Λέει η κυρία Ζέτα με χαμόγελο κοιτώντας την κυρία Ζηνοβία.

Η Λυδία δεν μπορούσε να έρθει μαζί μου οπότε με έφερε στον ψυχολόγο η κυρία Ζηνοβία. 

Μάλλον είχε πιο σημαντικά πράγματα να κάνει.

"Ζηνοβία μου μπορείς να μας αφήσεις λίγο μόνες μας με την Ελπίδα;" Την ρωτάει ευγενικά κι εκείνη αφού αφήσει ένα φιλί στο κεφάλι μου φεύγει.

"Για πες μου τώρα Ελπίδα μου. Γιατί τέτοια μούτρα;" Με ρωτάει η κυρία Ζέτα και βάζω τα χέρια μου μπροστά στο στήθος μου.

"Γιατί είμαι θυμωμένη με την Λυδία." Της απαντάω κι εκείνη μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

"Και γιατί είσαι θυμωμένη με την Λυδία;"

"Γιατί μου είχε υποσχεθεί ότι θα έρχεται συνέχεια μαζί μου εδώ πέρα για να μην νιώθω μόνη μου, όμως δεν ήρθε." Απαντάω και η κυρία Ζέτα αναστενάζει.

"Το ξέρεις ότι η Λυδία έχει κι άλλες δουλειές έτσι;" Με ρωτάει ξανά και θυμώνω.

"Δηλαδή τι; Οι άλλες δουλειές είναι πιο σημαντικές από εμένα;"

"Άλλο αυτό. Κάποιες φορές κάποιες υποχρεώσεις μας είναι πιο σημαντικές μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Για να μην έρθει εδώ θα είχε κάτι πάρα μα πάρα πολύ σημαντικό να κάνει το οποίο μπορεί και να σε αφορά." Μου λέει και αφήνω μια ανάσα.

Δεν μου αρέσει όταν με αφήνει μόνη μου.

"Τώρα θες να μου πεις στα αλήθεια γιατί θύμωσες; Γιατί είμαι αρκετά σίγουρη ότι μπορείς να καταλάβεις ότι δεν γίνεται πάντα να είναι μαζί σου. Ή μήπως δεν είναι καν θυμός;" Με ρωτάει και σκύβω το κεφάλι μου.

"Φο... φοβάμαι." Της λέω και νιώθω τα ματάκια μου να γεμίζουν δάκρυα.

"Τι φοβάσαι καρδούλα μου;" Με ρωτάει και βάζει το χέρι της στην πλάτη μου.

"Αρχικά ότι θα με αφήσει μόνη μου. Όλοι το κάνουν. Όλοι με αφήνουν μόνη μου." Της λέω και νιώθω δάκρυα να πέφτουν στα μάγουλα μου.

"Γιατί ποιος άλλος το έκανε;" Με ρωτάει και εγώ συνεχίζω να κλαίω.

"Η γιαγιά μου. Μου...μου είχε υποσχεθεί ότι ποτέ δεν θα έφευγε και...και έφυγε." Της λέω και ρουφάω την μύτη μου.

"Το...το ξέρω ότι δεν έφυγε επειδή ήθελε αλλά και πάλι...έφυγε. Και με άφησε μόνη μου...μαζί τους." Συνεχίζω και κλαίω περισσότερο.

Θέλω την Λυδία.

Θέλω να με αγκαλιάσει.

Όμως δεν είναι εδώ.

Και δεν θα έρθει.

Το ξέρω.

Δεν πρόκειται.

Είναι σε μια δουλειά.

Όμως...

Και πάλι θέλω αγκαλίτσα.

"Ελπίδα μου ηρέμησε. Δεν σου κάνει καλό να κλαις τόσο πολύ." Μου λέει και μου δίνει ένα χαρτομάντιλο.

Σκουπίζω τα ματάκια μου και παίρνω μία βαθιά ανάσα.

"Πες μου. Τι άλλο φοβάσαι;" Με ρωτάει και μου χαϊδεύει την πλάτη.

"Τους γονείς μου." Της απαντάω και με κοιτάζει έκπληκτη.

"Γιατί; Τι νομίζεις ότι θα σου κάνουν;"

"Ότι θα γυρίσουν. Θα γυρίσουν και θα με πληγώσουν πάλι." Της λέω και αναστενάζω.

"Πως ακριβώς θα σε πληγώσουν; Θα σε χτυπήσουν ή θα σου ασκήσουν σωματική βία;" Με ρωτάει και γνέφω αρνητικά.

"Όχι. Όχι τόση ώστε να πάω στην γιαγιούλα μου. Αλλά θα μου ραγίσουν την καρδούλα μου. Θα πάρουν πάλι κάποιον που αγαπάω και θα με αφήσουν μόνη μου." Λέω ενώ αρχίζω πάλι να κλαίω πολύ.

"Ηρέμησε κοριτσάκι μου." Μου λέει η κυρία Ζέτα και μου χαϊδεύει την πλάτη.

Δεν μπορώ να ηρεμήσω.

Δεν θέλω να μείνω μόνη μου.

Όχι ξανά.

Όχι.

Η μοναξιά είναι το χειρότερο.

Και το ένιωσα για πολύ καιρό.

Δεν θέλω πάλι.

"Ελπίδα; Ελπίδα!" Μου φωνάζει η γιατρός αλλά νιώθω πως δεν μπορώ να αναπνεύσω.

Τι συμβαίνει;

Lydia pov:

"Και τελικά τα αποτελέσματα βγήκαν αρνητικά;" Με ρωτάει η Ζηνοβία από το τηλέφωνο.

"Ναι. Δεν είμαι κόρη τους. Το πιστεύεις αυτό; Πέρασα όλη μου την ζωή με αυτούς τους ανθρώπους, αφήνοντας τους να με ελέγχουν επειδή νόμιζα πως ήταν για το καλό και τελικά όχι μόνο δεν είναι οι γονείς μου και μου έχουν πει ένα κάρο ψέματα αλλά έψαχνα και τρόπο να με εκμεταλλευθούν!" Φωνάζω έξαλλη και ακούω την Ζηνοβία να αναστενάζει.

"Έχεις δίκιο κούκλα μου. Ο,τι και να πεις έχεις δίκιο." Μου λέει και φωνές ακούγονται από το τηλέφωνο.

"Τι συμβαίνει;" Την ρωτάω και πριν μου απαντήσει ακούω την τσιρίδα της Ελπίδας.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΊΝΕΙ;!

______________________________________

Γεια σας παιδιά!

Τι κάνετε;

Ελπίζω να είστε καλά.

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Είδαμε πως η Ελπίδα πηγαίνει τακτικά στην κυρία Ζέτα.

Πιστεύετε ότι θα μπορέσει να ξεπεράσει ποτέ το τραγικό παρελθόν της;

Επίσης μίλησε για τους φόβους της.

Φοβάται να μην την εγκαταλείψουν.

Να της πάρουν τους ανθρώπους που αγαπάει.

Και να μείνει μόνη της.

Τέλος η Λυδία επικύρωσε τα λόγια της θείας Ελβίρας με ένα τεστ DNA.

Τι λέτε να κάνει από εδώ και πέρα;

Τα λέμε σύντομα μπάιι!