Nick's POV

Πρέπει ο χρόνος που περάσαμε μαζί με την Τζούλι, να ήταν πιο σημαντικός από όσο πίστευα. Φωτογραφίες από κάθε ωραία στιγμή που έχουμε ζήσει μαζί, είναι τοποθετημένες σε εντυπωσιακές κορνίζες, με χρυσές λεπτομέρειες, και κρεμασμένες στον άσπρο τοίχο, σε ένα ακανόνιστα μοτίβο... Επιστρέφουν τόσες αναμνήσεις στο μυαλό μου και απελευθερώνω μια ανάσα, σκεπτόμενος το πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε.

Η Τζούλι είναι πλέον καλά. Και χαίρομαι που όταν έφυγα, είχε καταφέρει να σταθεί ξανά στα πόδια της. Είμαι περήφανος που μπόρεσα να συμβάλλω και εγώ σε αυτό, ως φίλος αλλά και σαν αδερφός... Ο αδερφός που μου εκμυστηρεύτηκε ότι πάντα ήθελε να αποκτήσει. Ή και αδερφή. Δεν της ένοιαζε, αρκεί να είχε μια παρέα, έναν δικό της άνθρωπο να την καταλαβαίνει και να μην αισθάνεται μόνη. Βέβαια, το να έχεις αδέρφια, δεν είμαι πάντα ό,τι καλύτερο... Εξαρτάται από ποιά οπτική γωνία το βλέπει κανείς.

Από ότι είδα πάντως, πρέπει να έχει φτιάξει η σχέση της με τον Λενάρντ. Τέλεια ίσως να μην γίνει ποτέ, αλλά να ξέρει ότι μπορεί να στηριχτεί στον πατέρα της. Το είχε ανάγκη. Από τότε που η μητέρα της πέθανε... Ήταν σαν να είχε χάσει και τους δύο. Και αυτό δεν μπορούσε να το αντέξει. Αποδείχτηκε πολύ δυνατός χαρακτήρας παρόλα αυτά. Ελπίζω να συνεχίσει έτσι και από εδώ και πέρα, να μαθαίνω καθημερινά νέα της, γιατί την θέλω πίσω στην ζωή μου.

Έχω εκπλαγεί με το πόσο γρήγορα μπορώ να την συγχωρήσω... Ίσως επειδή ξέρω ότι καταβάθος, δεν έχει την πλήρη ευθύνη. Το είδε μάλλον σαν μια ευκαιρία για να έρθει κοντά στον πατέρα της, το οποίον δεν χρειαστεί πολύ περισσότερος καιρός για να ξεχάσω ότι έγινε τότε, αλλά και τώρα. Τουλάχιστον έχει μετανιώσει... Μα αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι πλήγωσε έναν άνθρωπο τον οποίο νοιάζομαι βαθύτατα. Μπορεί φυσικά να μην είχε γίνει αυτό το βήμα στην σχέση μου μαζί της, εάν δεν μας είχαν απαγάγει... Όχι πως θα μου μείνει ως μια ευχάριστη ανάμνηση, αλλά η Τζένη με παροτρύνει πάντα να σκέφτομαι τα θετικά μιας κατάστασης.

Ναι, για αυτήν μιλάω. Δεν έχει περάσεις πολύς καιρός από την επεισοδιακή γνωριμία μας, κι όμως αισθάνομαι ότι την ξέρω χρόνια. Στην αρχή δεν ήθελα να έχω καμία σχέση μαζί της και τώρα... Ξέρω με σιγουριά πως δεν θέλω να φύγει από την ζωή μου. Την νοιάζομαι. Ανησυχώ που δεν έχει επικοινωνήσει μαζί μου τόσες ώρες... Αν δεν είχε το τραυματισμένο χέρι, θα ήμουν πιο σίγουρος. Μόνο με ένα όμως, πόσο εύκολη θα είναι η οδήγηση; Κι αν χειροτερέψει; Αν την πονέσει και μπλεχτεί σε κάποιο ατύχημα; Ανατριχιάζω και μόνο στην σκέψη. Ειδικά μετά από όσα ζήσαμε τις τελευταίες δύο μέρες. Δεν μου έχει στείλει και κανένα μήνυμα, ούτε έχει απαντήσει στις κλίσεις μου... Εύχομαι μόνο να είναι καλά και να ειδωθούμε ξανά σύντομα.

"Θα σε πάρει, μην αγχώνεσαι" η φωνή της Τζούλι με επαναφέρει στην πραγματικότητα και γυρνάω προς το μέρος της, στηρίζοντας την πλάτη μου σε ένα κενό στον τοίχο.

"Έχουν περάσει πέντε ώρες. Τι έχει συμβεί και δεν έχει επικοινωνήσει μαζί μου;"

"Είπε πως απήχθη άλλο ένα παιδί Νικ. Χρειάζεται χρόνο, ώστε να ελέγξει τον χώρο και να εξετάσει τα στοιχεία. Συν να ανακρίνει πιθανούς μάρτυρες-"

"Ακόμα διαβάζεις αστυνομικά;" την ρωτάω και γελάμε, καθώς πλησιάζει, μέχρι που βρίσκεται λίγα μέτρα απέναντι μου.

"Ναι και δεν πρόκειται να σταματήσω. Με ιντριγκάρουν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Το μυστήριο, οι διάφορες και συγκλονιστικές υποθέσεις... Αλλά και ο τρόπος γραφής ορισμένων συγγραφέων, με μαγεύουν. Έχω φτάσει στο σημείο να πιστεύω πως... Θα μπορούσα και εγώ να δημιουργήσω κάτι δικό μου μια μέρα. Μου αρέσει να δουλεύω ανάμεσα σε βιβλία, αλλά θα ήθελα πολύ να γράψω κάποτε" μου απαντάει και χαϊδεύω τα μαλλιά της, σκεπτόμενος το πόσο της πάει αυτό το χαμόγελο. Και πόσο μου έλειψε να το βλέπω.

Μετά από όσα έχει περάσει, κατάφερε να προχωρήσει. Της αξίζει να είναι χαρούμενη και, παρόλο που θα χρειαστεί λίγος καιρός για να επιστρέψουμε στο πώς ήμασταν μια φορά και έναν καιρό, θα σταθώ δίπλα της, στηρίζοντας κάθε της απόφαση. Είναι η μικρή μου αδερφή άλλωστε και μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, δεν έπαψα να την αγαπώ... Αυτό το συναίσθημα είχε μείνει για πολύ καιρό θαμμένο μέσα μου και για κάποιον λόγο, δεν με τρομάζει πλέον η πιθανότητα να το φέρω ξανά στην επιφάνεια. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για το ποιό θα είναι το αποτέλεσμα... Αλλά είμαι διατεθειμένος να διαβώ αυτό το μονοπάτι.

"Θα το κάνεις, το ξέρω. Από τότε μου το έλεγες. Ανυπομονώ να διαβάσω τα έργα σου στο μέλλον"

"Νικ, ποιόν κοροϊδεύεις; Το μοναδικό βιβλίο που έχεις διαβάσει στην ζωή σου, είναι αυτό που σε είχα αναγκάσει εγώ, ώστε να μάθεις τις επιπτώσεις των ουσιών" αποκρίνεται και δεν μπορώ να μην χαμογελάσω σε αυτήν την ανάμνηση.

Η Τζούλι ήταν αποφασισμένη να ξεκόψει από όλα αυτά, που φρόντισε να ενημερώσει και εμένα, ώστε να κρατηθώ μακριά από όλα αυτά. Ωστόσο, ποτέ δεν τα χρησιμοποίησα. Παρόλο που όλη μου την ζωή ήμουν βουτηγμένος στα προβλήματα και αναζητούσα διαρκώς κάποια διέξοδο, δεν κατέφυγα ποτέ σε αυτού του είδους λύσεις. Δεν το αρνούμαι, μπήκα στον πειρασμό... Αλλά βαθιά μέσα μου, είχα την πεποίθηση πως θα μου δινόταν η ευκαιρία να αλλάξω την ζωή μου. Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα το πίστευα στα αλήθεια...

Και όλα αυτά, αφότου μπήκε στην ζωή μου η Τζένη και μου έδωσε την δύναμη που δεν ήξερα ότι έψαχνα. Μόλις τελειώσουν όλα αυτά, ελπίζω να παραμείνει αυτή η γυναίκα στην ζωή μου... Η καλύτερη μου φίλη.

"Χαίρομαι που παρακινείς και άλλους ανθρώπους να το κάνουν αυτό, Τζούλι" της λέω και κλείνεται στην αγκαλιά μου, φιλώντας με στο μάγουλο.

"Και εγώ χαίρομαι που είσαι ξανά ο παλιός, καλός και γλυκός εαυτό σου. Υποθέτω ότι αυτή η αλλαγή οφείλεται σε ένα βαθμό στην Τζένη. Έτσι δεν είναι;" με ρωτάει, σαν να ήθελε να κάνει από ώρα να το μάθει αυτό.

"Ναι. Με τον τρόπο της, με βοήθησε να καταλάβω ότι αξίζω μια δεύτερη ευκαιρία. Να αναθεωρήσω τα πάντα για την ζωή μου... Δεν ξέρω ακόμα πως μπορώ να αλλάξω, αλλά νομίζω είμαι σε καλό δρόμο, νιώθοντας ενοχές για τον τρόπο ζωής μου όλα αυτά τα χρόνια. Όταν σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι μπορεί να υποφέρουν εξαιτίας μου ή τα σοβαρά προβλήματα που εξελίσσονται και εγώ τα αγνοώ... Εγώ τουλάχιστον έχω την δυνατότητα να αλλάξω. Δεν θα έπρεπε και εκείνα τα παιδιά να την αποκτήσουν; Είναι άδικο. Και τώρα ξέρω πως είμαι διατεθειμένος να βοηθήσω στο επιστρέψουν στις οικογένειες τους. Ή Τζένη το ξεκίνησε όλο αυτό και θα σταθώ στο πλάι μέχρι το τέλος. Πιο αληθινό άνθρωπο δεν έχω γνωρίσει. Της αξίζει να τα καταφέρει και θα την βοηθήσω" εκπλήσσομαι από το πόσο ειλικρινά είναι τα λόγια μου αυτήν την στιγμή... Και ότι τα εννοώ κιόλας.

Μακάρι να ήταν ο Φιν εδώ. Θα έβρισκε τρόπο να διακωμωδήσει την κατάσταση... Όχι όμως για να ειρωνευτεί, αλλά για να ελαφρύνει το κλίμα. Άθελα του, αυτό έκανε πάντα. Δεν είναι κακός άνθρωπος... Απλώς έχει περάσει πολλά και σε σύγκριση με εμένα, φοβάται πολύ περισσότερο να εκφραστεί και δείξει πως νοιάζεται για κάποιον. Ακόμα και με εμένα, είναι επιφυλακτικός, ενώ γνωρίζει ότι θα έκανα τα πάντα για εκείνον. Μου έχει λείψει ο φίλος μου. Θα φροντίσω σύντομα να του μιλήσω, ώστε να τα βρούμε.

"Μιλάς με τα καλύτερα λόγια για εκείνη... Μήπως την βλέπεις σαν κάτι παραπάνω από φίλη;" η ερώτηση με κάνει να θέλω να ξεράσω... Είπαμε είναι φίλη μου και την νοιάζομαι, αλλά όχι και έτσι!

"Τζούλι, αυτό να το βγάλεις από το μυαλό σου. Με την Τζένη είμαστε μόνο φίλοι και αυτό θα παραμείνουμε. Εξάλλου, δεν είναι ο τύπος"

"Και για πες μας ρε Νικ, ποιός είναι; Από τότε που γνωριστήκαμε, δεν θυμάμαι να έκανες ποτέ σταθερή σχέση. Και γενικά δεν είχες ποτέ την καλύτερη άποψη για το γυναικείο φίλο. Θέλω να πω, ήσουν καλός μαζί μου και η συμπεριφορά σου ήταν άψογη απέναντι μου. Και να το δεχτώ ότι εμένα με βλέπεις σαν την μικρή σου αδερφή... Αλλά ξέρω ποτέ δεν θα έφτανες στο σημείο να πας κόντρα σε έναν που σε απειλεί, για να υπερασπιστείς έναν άλλον. Εκτός κι αν αυτό ήταν το συμφέρον σου" μου λέει και πραγματικά μετανιώνω που κάποτε άφησα τον εαυτό μου να γίνει ανοιχτό βιβλίο κοντά της... Έτσι νομίζω δηλαδή.

Πριν προλάβω να της απαντήσω, την προσοχή μου τραβάει ο ήχος του κινητού μου και γρήγορα στρέφω το βλέμμα μου στην οθόνη, ανακουφισμένος που σε αυτήν αναγράφεται το δικό της όνομα. Αποδέχομαι την κλήση και βάζω το ακουστικό στο αυτί μου.

"Νικ; Με ακούς;"

"Φυσικά! Πες μου, πώς είσαι; Βρίσκεσαι ακόμα στο σημείο;"

"Νικ ηρέμησε. Είμαι καλά" μου απαντάει και παρόλο που έχω κι άλλες ερωτήσεις, αρκούμαι στο γεγονός ότι είναι ασφαλής.

Το διαισθάνομαι από τον τόνο της φωνής της. Και είναι το μόνο που θέλω αυτήν την στιγμή... Να γνωρίζω ποιά είναι η κατάσταση της. Αντιλαμβάνομαι ωστόσο πως κάτι έχει γίνει, γιατί την ακούω πολύ ανήσυχη και σοβαρή. Σαν να μην είναι πλέον η ευδιάθετη Τζένη που γνώρισα. Αποφασιστική μεν, αλλά σαν να λείπει η έξαψη και ο ενθουσιασμός που πρωτοείχε... Μπορεί να είναι και η ιδέα μου, αλλά πρέπει να βεβαιωθώ.

"Και; Που βρίσκεσαι τώρα;"

"Σπίτι μου. Και θέλω να έρθεις και εσύ εδώ. Έχουμε δουλειά να κάνουμε" λέει πολύ σοβαρά και δεν παύω να ανησυχώ ότι κάτι έχει γίνει.

"Θες να μου πεις γιατί;"

"Πρέπει να έρθεις. Από κοντά θα τα πούμε. Μπορείς τώρα;"

"Και το ρωτάς; Έρχομαι αμέσως! Τα λέμε σε λίγο" της απαντώ αμέσως και το κλείνω βιαστικά, κατευθυνόμενος παράλληλα προς την πόρτα.

"Τι έγινε Νικ;"

"Πρέπει να φύγω Τζούλι. Η Τζένη με χρειάζεται... Μήπως μπορώ να δανειστώ ένα αμάξι;" χαμογελάει και από τα ενσωματωμένα στον τοίχο γατζάκια, παίρνει ένα ζευγάρι κλειδιά και το πετάει προς το μέρος μου, δίχως να απαντήσει.

"Είναι για το κόκκινο αμάξι έξω από τα κάγκελα. Δεν θα μπερδευτείς, είναι το μοναδικό... Τόση ανησυχία για μια γυναίκα που γνώρισες πρόσφατα; Αυτό μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα..." λέει και μου κλείνει το μάτι.

"Τζούλι... Θα σου το πω για πρώτη και τελευταία φορά. Η Τζένη είναι η καλύτερη μου φίλη και έως εκεί. Σου εξήγησα ότι δεν είναι ο τύπος μου. Ας είναι η τελευταία φορά που αναγκάζομαι να σου το πω. Αντίο Τζούλι, θα τα πούμε" αποκρίνομαι, θέλοντας να ακουστώ σοβαρός, αλλά μάλλον δεν καταφέρνω και πολλά, διότι καθώς αποχωρώ από το σπίτι, την ακούω που ξεσπά σε δυνατά γέλια και να μου φωνάζει τα ίδια λόγια.

Μου έλειψε η άτιμη... Αλλά αν ξανακούσω τέτοιες βλακείες, θα σκεφτώ σοβαρά την πιθανότητα να την κρατήσω στην ζωή μου. Άκους εκεί, εγώ και η Τζένη. Ξέρω τι αισθάνομαι και όσο κι αν νοιάζομαι για την εκείνη, ποτέ μου δεν θα έκανα κάτι μαζί της. Δεν ταιριάζουμε με αυτήν την έννοια. Υπάρχουν ένα σωρό άντρες που θα την έκαναν ευτυχισμένη... Εάν έμπαιναν μόνο στην διαδικασία να την γνωρίσουν.

[...]

Χτυπάω την πόρτα του διαμερίσματος και πριν προλάβω να μιλήσω, ανοίγει και μια πολύ κουρασμένη Τζένη εμφανίζεται μπροστά μου. Οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια της είναι έντονοι... Και όμως, σαν παρουσία, αποπνέει μια ζεστασιά, ακόμα και έτσι. Δεν το βρίσκεις εύκολα αυτό στις μέρες μας.

Μου κάνει χώρο για να περάσω και μπαίνω μέσα, προσπερνώντας την. Καταλάθος, τα δάχτυλα μου ακουμπούν το δέρμα της και είναι κρύο... Περίεργο, μεσοκαλόκαιρο. Αλλά πρέπει να οφείλεται και στην ταλαιπωρία που πέρασε. Και αν κρίνω από τον χαμό που επικρατεί στο δωμάτιο λόγω της χαρτούρας, δεν πρέπει να ξεκουράστηκε και πολύ.

"Τζένη μου..."

"Νικ..." ψελλίζει μέσα από τα δόντια της και μπαίνει στην αγκαλιά μου.

Μένουμε έτσι για αρκετή ώρα, χωρίς να ανταλλάξουμε κάποια κουβέντα. Οι ανάσες μας ακούγονται βαριές και τέλεια συγχρονισμένες μεταξύ τους. Νιώθω την καρδιά της να χτυπάει πολύ γρήγορα... Σε σημείο που θα μπορούσε να σπάσει από λεπτό σε λεπτό. Είναι λες και μέχρι να έρθω εδώ, πάλευε με νύχια και με δόντια να σταθεί όρθια, ολοκληρώνοντας τους στόχους της, αλλά όταν με είδε, οι άμυνες της κατέρρευσαν. Τα δάκρυα κυλάνε από τα μάγουλα της και μορφάζει, όχι τόσο εξαιτίας του τραύματος, αλλά του πόνου που έχει κατακλύσει την ψυχή της... Την καταλαβαίνω απόλυτα, γιατί έτσι έχω αισθανθεί και εγώ στην ζωή μου. Δεν έχει αλλάξει πολύ βέβαια τα τελευταία χρόνια.

Απομακρύνει το κεφάλι της από τον στέρνο μου και οι ματιές μας κλειδώνουν. Σκουπίζω τα δάκρυα της με τους αντίχειρες μου και της χαρίζω ένα αμυδρό μειδίαμα.

"Συγγνώμη για αυτό... Απλώς είχα ανάγκη να ξεσπάσω. Αισθάνομαι τόσο εξαντλημένη"

"Δεν έχεις λόγος να ζητάς συγγνώμη. Είμαι εδώ για όλα. Μην ανησυχείς" την διαβεβαιώνω και ανταποδίδει το χαμόγελο και σκουπίζεται με την ανάποδη της παλάμης της, οδηγώντας με στο κρεβάτι για να κάτσω.

"Τί είναι όλοι αυτοί οι φάκελοι και τα χαρτιά;" την ρωτάω, έτοιμος να τα πιάσω, όταν με σταματάει με το χέρι της, κοιτώντας με δολοφονικά.

"Μην τα αγγίζεις!" φωνάζει, αλλά σχεδόν αμέσως καταλαβαίνει πως ακούστηκε περισσότερο απότομη από όσο θα έπρεπε "Συγγνώμη. Σου ζήτησα να έρθεις για να με βοηθήσεις, οπότε πρέπει να σε αφήσω να τα δεις... Τέλος πάντων, είναι τα χαρτιά με τις υποθέσεις των παιδιών που απήχθησαν. Αυτά που κοιτάξαμε μαζί εκείνη την ημέρα στο τμήμα" μου απαντάει και παραξενεύομαι.

"Δεν θα έπρεπε να είναι εκεί;"

"Ζήτησα από τον Μπεν να τα φέρει όλα εδώ. Στο σημείο του εγκλήματος, βρέθηκαν όλα τα προσωπικά αντικείμενα του παιδιού, καλυμμένα με αίμα" λέει και μόνο στην σκέψη του τι μπορεί να έχει συμβεί, ανατριχιάζει όλο μου το σώμα. Θα τελειώσει άραγε ποτέ όλο αυτό;

"Και;"

"Πρώτα θα σου πω ότι ανάμεσα τους, διέκρινα μια κάρτα. Και μου φάνηκε πως κάπου την είχα ξαναδεί. Όμως δεν μπορώ να ξέρω μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα από τα εργαστήρια. Τότε θα έχουμε μια πιο καθαρή εικόνα από όλες τις απόψεις" λέει μεταξύ σοβαρού-αστείου και κάθεται δίπλα μου, δίνοντας με μερικά έγγραφα.

"Με την ίδια λογική, θα έχουμε και περισσότερα στοιχεία που αφορούν τον χώρο σύντομα. Επιπλέον, μίλησα με έναν μάρτυρα, τον πατέρα του μικρού..." λέει και την κοιτάζω έκπληκτος "Μην με κοιτάς έτσι, και εμένα μου έκανε εντύπωση που το επέτρεψε αυτός ο αρχηγός. Εκμεταλλεύτηκα λοιπόν αυτήν την ευκαιρία και τον ανέκρινα... Κυνήγησε τον ή την απαγωγέα. Ωστόσο, δεν βγήκε κάτι από όλο αυτό... Το μόνο που μας είπε, είναι ότι πως κάποια στιγμή ο ή η δράστης, γύρισε προς το μέρος του και εκείνος, είδε πως είχε καστανά μάτια και καστανόξανθα μαλλιά... Αυτά έχουμε για την ώρα"

"Συνεχώς έλεγες ο ή η... Δεν ξέρουμε το φύλο του δράστη;"

"Όχι. Ο πατέρας του παιδιού δεν μπόρεσε να το αγαγνωρίσει. Οπότε... Συνεχίζουμε στα τυφλά" μου απαντάει και ξεφυσάει.

"Μάλιστα... Ακόμα όμως δεν μου εξήγησες γιατί έχεις τα αρχεία από όλες τις προηγούμενες υποθέσεις στο σπίτι σου"

"Διαισθάνομαι ότι υπάρχει κάτι που δεν έχουν προσέξει. Μια λεπτομέρεια πως ίσως να μας ξέφυγε. Θέλω να τα διαβάσουμε ξανά όλα. Δεν μπορεί να μην υπάρχει κάποιο κοινό σημείο μεταξύ των υποθέσεων. Κάποια σύνδεση, μοτίβο..."

"Κι αν δεν είναι ο ίδιος απαγωγέας;"

"Αποκλείεται όλα αυτά τα παιδιά να απήχθησαν από διαφορετικά άτομα" λέει και δεν μπορώ να παρά να συμφωνήσω.

"Οκ, άρα... Απλώς μελετάμε τα πάντα από την αρχή;" ρωτάει και γνέφει θετικά, χωρίς όμως να με κοιτάει.

Μη θέλοντας να την ενοχλήσω, παίρνω μερικούς φακέλους στα πόδια μου και ξεκινάω να κάνω αυτό που είπε, καθώς ακούω παράλληλα το τικ τακ του ρολογιού. Ένδειξη πως τα λεπτά περνάνε και εμείς πρέπει να συνεχίσουμε. Ξέρω πως και η Τζένη σκέφτεται το ίδιο, παρά τους ενδοιασμούς και την κούραση της. Αλλιώς δεν θα είχε καταφέρει να φτάσει έως εδώ... Ίσως να μην το παραδέχεται, αλλά έχει τεράστια ανάγκη να αναγνωριστεί η δουλειά της. Όχι επειδή είναι αλαζονική ή θεωρεί πώς είναι υπεράνω, αλλά γιατί αποζητά σεβασμό... Κάτι που όλοι οι άνθρωποι αξίζουν και πρέπει να κερδίσουν παρόλα αυτά.

"Πιστεύω πως τα πας πολύ καλά πάντως" της λέω και για πρώτη φορά, ύστερα από αρκετή ώρα σιωπής, παίρνει το βλέμμα της από τα χαρτιά και το στρέφει προς το μέρος μου.

"Φιλοφρόνηση ήταν αυτό;"

"Φυσικά. Σε σύγκριση με άλλους αστυνομικούς, προσπαθείς πιο πολύ. Από τότε που άρχισαν οι απαγωγές, η πρόοδος ήταν πολύ μικρή. Εσύ ανέλαβες δράση πριν λίγες μέρες και έχεις κάνει πολλά. Οι υπόλοιποι πέρασαν μήνες και... Κατάλαβες τι θέλω να πω"

"Ναι... Όμως γενικά νομίζω ότι τρέφεις ένα μίσος για αυτό το επάγγελμα. Και δεν μπορώ να καταλάβω τον τρόπο. Η αστυνομία μπορεί να μην είναι τέλεια, αλλά κάνει πάντα ό,τι καλύτερο μπορεί" μου λέει και γελάω, ακούγοντας αυτά τα λόγια.

"Όχι Τζένη. Μπορεί να δουλεύεις εκεί, αλλά επίτρεψε μου να ξέρω καλύτερα για τα 'επιτεύγματα' της αστυνομίας" αποκρίνομαι, με μεγαλύτερη θέση στην φωνή μου από όση θα ήθελα να αφήνω τα έγγραφα πέσουν ξανά στο ξύλινο πάτωμα.

"Νικ... Υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που έχεις αυτήν την άποψη;" με ρωτάει και αισθάνομαι τους χτύπους της καρδιάς μου να καλύπτουν οποιονδήποτε άλλο ήχο.

Τα δάχτυλα μου τρέμουν, καθώς οι αναμνήσεις επιστρέφουν στο μυαλό μου και το μόνο που θέλω, είναι να τις θάψω ξανά. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, επανέφεραν πολλά άσχημα στην μνήμη μου, τα οποία είχα καταφέρει να αποξενώσω στο βάθος της για πάρα πολύ καιρό... Όμως η ανάγκη μου να τα ξεχάσω δεν αρκεί πλέον. Και δεν μπορώ απλώς να τα κρατήσω πάλι μέσα μου. Θέλω να τα συζητήσω... Θέλω να μιλήσω στην Τζένη. Ξέρω ότι θα με ακούσει, θα με καταλάβει. Επιθυμώ να της εμπιστευτώ όλα όσα με βασανίζουν. Να μοιραστώ αυτό το βάρος... Αλλά φοβάμαι.

Ναι, φοβάμαι. Ξαφνικά, νιώθω πως το γεγονός ότι την νοιάζομαι και την θέλω στην ζωή μου, είναι λάθος. Μπορεί τελικά η ιδέα της αμοιβαίας εμπιστοσύνης, να μην είναι και τόσο καλή. Πως ζητάς άλλωστε από κάποιον να σε αποδεχτεί και με τους δαίμονες σου;

"Όχι! Εσύ πως γίνεται να τους εμπιστεύεσαι; Όλη σου την ζωή που δεχόσουν τέτοια αντιμέτωπη και απόρριψη, που οι άλλοι σου συμπεριφέρονταν σαν να είσαι ένα τίποτα, η αστυνομία τι έκανε;" την ρωτάω και τα χαρακτηριστικά της σκληραίνουν.

"Δεν το ξέρεις αυτό... Δεν ξέρεις τίποτα για αυτό, εντάξει;" βλέπω μια λάμψη στα μάτια της, την οποία προσπαθεί να διώξει.

"Έκαναν; Αυτό πες μου μόνο" ζητάω να μάθω, νιώθοντας την ένταση ανάμεσα μας να φουντώνει όλο και περισσότερο.

"Όχι Νικ, δεν έκαναν. Και για αυτόν τον λόγο έγινα αστυνόμος. Για να παρέχω την προστασία και την φροντίδα που θα έπρεπε να είχαν δώσει σε εμένα και στην οικογένεια μου!" φωνάζει και σιγά σιγά, ο θυμός και η αμφιβολία μέσα μου καταλαγιάζουν.

Πηγαίνει στον τοίχο απέναντι και στηρίζει τα χέρια της σε αυτόν. Την πλησιάζω και βλέπω πως τα δάκρυα κυλάνε πάλι στα μάγουλα της... Αυτό γιατί κάνει την καρδιά μου να σκιρτίζει;

Γαμώτο, ξέρω πως δεν έπρεπε να της μιλήσω έτσι. Από την ιστορία που μου είπε, έχω βγάλει χιλιάδες συμπεράσματα και το πώς ήταν και είναι η ζωή της. Αλλά ήταν ή αυτό... Ή θα άφηνα τον εαυτό μου να πει πράγματα, τα οποίο δεν θα μπορούσε να πάρει ποτέ πίσω.

"Δεν ήμασταν υποχρεωμένοι να γίνουμε φίλοι. Και εγώ νόμιζα πως θα μέναμε συνεργάτες. Αλλά κατέληξε να σε νοιάζομαι, Νικ. Να θέλω να σε γνωρίσω. Να δω πέρα από τα τείχη που έχεις χτίσει γύρω από τον εαυτό σου. Υπέθεσα πως..." στραβοκαταπίνει και ύστερα ακουμπάει την πλάτη πάνω στο ξύλο, υψώνοντας το κεφάλι της. Οι ματιές μας κλειδώνουν και ανάμεικτα συναισθήματα κατακλύζουν την ψυχή μου.

"Τζένη... Λυπάμαι πολύ. Δεν έπρεπε να σου μιλήσω έτσι. Είμαι απαίσιος φίλος και το ξέρω. Απλώς... Δεν έχω ιδέα πως να το κάνω διαφορετικά. Το μόνο άτομο με το οποίο ήρθα κάπως κοντά στην ζωή μου, είναι ο Φιν. Είναι άλλη όμως η σχέση που έχω μαζί σου. Εσύ... Εσύ με εμπνέεις να γίνω καλύτερος, Τζένη. Θέλω να αλλάξω. Μα δεν έχω ιδέα πώς να το κάνω" της λέω και αντί να μου πει κάτι, τυλίγει τα χέρια της γύρω από το σώμα μου και το μάγουλο της αγγίζει τον ώμο μου.

"Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα άλλο, πέρα από το να είσαι ο εαυτός σου. Μόνο έτσι μπορούμε να είμαστε φίλοι, Νικ. Δεν θέλω άλλη κοροϊδία στην ζωή μου... Και μην με κρίνεις ποτέ ξανά, χωρίς να γνωρίζεις. Ισχύει ότι ποτέ δεν είχαμε στήριξη από τις αρχές. Αλλά είχαμε ο ένας τον άλλον. Και χάρης εκείνους, έμαθα να αντιδράω. Και θέλω να βοηθήσουν ανθρώπους σαν κι εμένα. Δεν χρειάζεται Νικ να βουλιάξουμε στις δυσκολίες μας. Μπορούμε να μάθουμε από αυτές και βγούμε δυνατότεροι" μου λέει και χαμογελάω, συνειδητοποιώντας πόσο δίκιο έχει.

"Δεν είναι εύκολο Τζένη..." ψελλίζω μέσα από τα δόντια και με τον αντίχειρα της, χαϊδεύει το μάγουλο μου, κοιτώντας με έναν τρόπο που δείχνει πως με καταλαβαίνει, χωρίς να πω ούτε μια λέξη.

"Τίποτα στην ζωή δεν είναι. Όμως μπορώ να σου υποσχεθώ ένα πράγμα Νικ. Από εδώ και πέρα, θα είμαι πάντα δίπλα σου. Είσαι ο πρώτος αληθινός φίλος που έκανα ποτέ και σε θέλω στην ζωή μου. Θα χτίσουμε αυτήν την φιλία όπως πρέπει. Αλλά υποσχέσου μου και εσύ κάτι"

"Τι;"

"Δεν θα με φοβάσαι από εδώ και στο εξής. Δεν πρόκειται να σε κρίνω. Έχω ανάγκη να το ξέρεις αυτό" ξεστομίζει αυτά τα λόγια και τα πιστεύει...

Στα αλήθεια. Το έχω ξαναπεί, αλλά είμαι απόλυτα σίγουρος πλέον πως η Τζένη είναι ένας από τους ελάχιστους ειλικρινής ανθρώπους που έχω συναντήσεις. Δεν θα με απογοητεύσει... Ξέρω ότι δεν θα το κάνει. Μπορώ και εγώ λοιπόν να κάνω το ίδιο. Έστω να προσπαθήσω.

"Υπόσχομαι Τζένη... Φίλοι;"

"Φίλοι. Μαζί ξεκινήσαμε..."

"Και μαζί θα το τελειώσουμε" ολοκληρώνω την φράση της και ξεσπώντας σε δυνατά γέλια, την κλείνω και πάλι στην αγκαλιά μου, ευγνώμων που ότι κι αν συμβεί από εδώ και πέρα, πάντοτε θα στηριζόμαστε ο ένας στον άλλον... Ως φίλοι.

Γειά σας αγαπητά δελφινάκια🐬🐬🐬🐬🐬

Πώς είστε;

Ποιός ανυπομονεί για το χιόνι;!

Μακάρι να το στρώσει, γιατί θα βγούμε ξανά για χιονοπόλεμο🌨️❄️

Αρκεί να μην αρρωστήσω πάλι😹

Ευελπιστώ μόνο να μην έχουμε ξανά δυσάρεστα περιστατικά🙏

Τώρα... Καταρχάς ναι, επιτέλους ανέβασα και εδώ!

Ομολογώ πως μου είχε λείψει αυτό το βιβλίο, αλλά καθώς περνάει ο καιρός, ο χρόνος μου είναι πολύ περιορισμένος😵

Αλλά θεωρώ πως θα αξίζει τον χρόνο στο μέλλον💕

Να ξέρετε όμως πως γράφω με την πρώτη ευκαιρία🤓

Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Ο Νικ και η Τζούλι είχαν μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση... Θα δούμε στο μέλλον πώς θα εξελιχθεί!

Ωστόσο, ο Νικ και η Τζένη είχαν πάλι έναν μικρό τσακωμό... Όμως τα ξαναβρήκαν🤗

Και πολύ σύντομα, θα μάθουμε περισσότερα και για τους δύο... Ειδικά για τον Νικ, καθώς και πλησιάζουμε στο τέλος αυτής της υπόθεσης, με μερικά στοιχεία να έρχονται στο φως στο επόμενο!

Μέχρι τότε...

Peace❤️💛✌️