Nick's POV

"Φιν, είσαι εδώ;" φωνάζω, μπαίνοντας στο διαμέρισμα μας.

Η σιωπή επικρατεί προς απάντηση μου... Εντύπωση μου κάνει, γιατί αποκλείεται να είναι έξω τόσο νωρίς το προωΐ. Για τον κολλητό μου, η μέρα ξεκινάει από ξεκινάει μετά τη μία το μεσημέρι. Τουλάχιστον μετά από τρελό ξενύχτι και την κατανάλωση μεγάλης ποσότητας αλκοολούχων ποτών.

Από μικρή ηλικία θυμάμαι, λίγο πριν την εφηβεία, δοκιμάσαμε την πρώτη μας μπύρα. Και μετά κρασί, και ύστερα ξεκίνησαν οι έξοδοι μας στα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης πλήθυναν. Περνούσαμε τέλεια, από όλες τις απόψεις. Για εμένα, όλα αυτά έγιναν συνήθεια. Πλέον, δεν μεθάω εύκολα και φροντίζω να μην πίνω ποτέ με άδειο στομάχι. Ο Φιν από την άλλη... Δεν έχει ωριμάσει ακόμα αρκετά σε αυτό το θέμα και τα hungover, είναι συχνό φαινόμενο μέσα στους ξύλινους τοίχους μας.

Ο κολλητός μου... Είναι αρκετά ευαίσθητος και σε αρκετά θέματα, αλλά εγώ είμαι το μοναδικό άτομο που έχει γνωρίσει αυτήν την πλευρά του εαυτού του. Ο υπόλοιπος κόσμος δεν μπορεί, εξαιτίας του τοίχους που έχει χτίσει. Ακόμα και μπροστά σε εμένα, πολλές φορές οι άμυνες του παραμένουν ενισχυμένες. Έπειθα τον εαυτό μου για πολύ καιρό ότι αυτό έπρεπε και εγώ να κάνω. Αλλά η Τζένη, με παρακινεί να αναδείξω μια εκδοχή μου, την οποία νόμιζα ότι έχασα καιρό πριν.

Θέλω να στηρίξω τον φίλο μου, ώστε να κάνει το ίδιο. Γιατί βαθιά μέσα του, θεωρώ πως και ο ίδιος αποζητά μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Να παλέψει για αυτήν. Μαζί θα την βιώσουμε αυτήν την αλλαγή. Χρειαζόταν απλώς χρόνο για να το σκεφτεί... Και του τον έδωσα απλόχερα. Τώρα όμως, επιθυμώ να το συζητήσω μαζί του.

"Φιν-" η πρόταση μου διακόπτεται στην μέση, όταν μπαίνω στο καθιστικό που συνδέεται με την κουζίνα και τον βλέπω να στέκεται μπροστά από τα παράθυρα, έχοντας καταχωνιάσει τα χέρια στις τσέπες.

"Με αγνοούσες τόση ώρα;" τον ρωτάω γελώντας και τον πλησιάζω, ακουμπώντας την πλάτη μου στο τζάμι, ώστε να είμαστε αντικριστά.

Συνεχίζει να αγναντεύει την θέα της πόλης που του επιτρέπει το ύψος της πολυκατοικίας, με απλανές βλέμμα. Οι ώμοι του έχουν σφιγμένοι και τα μάτια του, ανοιγοκλείνουν κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου, λόγω της νευρικότητας που τον διακατέχει. Αν καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να διατηρεί ανέκφραστο ύφος, αλλά εγώ που τον ξέρω καλύτερα από τον οποιονδήποτε, διακρίνω τον τυφώνα των συναισθημάτων που του έχουν προκαλέσει τα γεγονότων των τελευταίων ημερών. Σαν να βρίσκεται πάνω σε ένα τεντωμένο σκηνή και δεν ξέρει αν πρέπει να γυρίσει πίσω ή να προχωρήσει μπροστά. Το γνωρίζω καλά αυτό το συναίσθημα.

"Φιν" λέω, με ελάχιστα πιο ανεβασμένο τόνο από πριν και επιτέλους αντιδρά, καρφώνοντας τα μπλε μάτι του πάνω μου. Τώρα η αναστάτωση διαγράφεται ξεκάθαρα στο πρόσωπο του.

"Θες κάτι Νικ;" με ειρωνεύεται και από την μία θέλω με τον χτυπήσω, γιατί σιχαίνομαι όταν είναι τόσο ψυχρός απέναντι μου, αλλά από την άλλη επιθυμώ να μάθω τους λόγους που με κρατάει σε απόσταση αυτήν την στιγμή. Συνέχεια είναι απότομος... Αλλά ποτέ σοβαρός. Όχι σε ότι δεν αφορά την δουλειά.

"Να μάθω τι σου συμβαίνει. Τσακωθήκαμε πριν μερικές ημέρες και εσύ εξαφανίστηκες από τότε. Δεν νομίζεις ότι πρέπει να συζητήσουμε κάποια στιγμή;"

"Εγώ εξαφανίστηκα; Εσύ ήσουν αυτός που δεν σήκωνε το κινητό για δύο ολόκληρες μέρες. Δεν έδωσες κανένα σημάδι ζωής, οπότε υπέθεσα ότι ήθελες να μείνεις μόνο σου" μου απαντάει και το στομάχι μου σφίγγεται κόμπος.

Πάντα τα λέμε όλα μεταξύ μας, όμως δεν γίνεται να του πω την αλήθεια για την απαγωγή. Το υποσχέθηκα στην Τζένη. Αυτό το μυστικό, θα το γνωρίζουμε εμείς, η Τζούλι και ο Λενάρντ. Δεν είναι πως δεν εμπιστεύομαι τον Φιν, απλώς μου το ζήτησε η Τζένη... Και νιώθω ότι αυτό είναι το σωστό. Πρώτη φορά με ενδιαφέρει να κρατήσω τον λόγο μου. Γιατί θέλω να κρατήσει η φιλία μου με την Τζένη και να έρθουμε ακόμα πιο κοντά.

"Έχεις δίκιο. Όχι όμως επειδή ήμουν θυμωμένος μαζί σου. Είχα μια σοβαρή δουλειά, η οποία έπρεπε να διευθετηθεί" του εξηγώ και ξεφεύγει από τα χείλη του ένα ειρωνικό γελάκι.

"Ναι. Τώρα που πέρασες στην άλλη πλευρά-"

"Φιν, δεν πέρασα σε καμία πλευρά. Τόσα χρόνια, απλά προσπαθούσα να επιβιώσω, αποφεύγοντας συνειδητά να πληγώσω σοβαρά κάποιον. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ποτέ καταβάθος δεν μου άρεσε αυτή η ζωή που έκανα. Ούτε και εσένα. Φίλε μου, συνειδητοποίησα ότι ίσως μπορώ να κάνω τον κόσμο καλύτερο. Και εσύ το ίδιο"

"Εκείνη σε επηρέασε; Αυτή η... Τζένη;" με ρωτάει και οι άκρες των χειλιών μου ανασηκώνονται, σχηματίζοντας ένα χαμόγελο.

"Με προέτρεψε να σκεφτώ διαφορετικά. Να αναθεωρήσω κάποια πράγματα. Δεν το επιδίωξα Φιν, έγινε. Με εμπιστεύτηκε στα αλήθεια. Δεν με έκρινε όπως οι άλλοι. Μου έδωσε την ευκαιρία που αποζητούσα. Και δεν έκανε λάθος φίλε μου. Επιθυμώ να αλλάξω" του λέω και απελευθερώνω μια ανάσα, σκεπτόμενος τα λόγια που μόλις ξεστόμισα.

Να αλλάξω... Δεν ξέρω κατά πόσο εύκολο είναι, αλλά δεν είναι και ακατόρθωτο. Θα προσπαθήσω τουλάχιστον.

"Και τώρα τι θα κάνεις;" με ρωτάει και οι ώμοι μου ανασηκώνονται.

"Δεν ξέρω. Μόλις τελειώσει η έρευνα, θα ψάξω για μια νόμιμη δουλειά, υποθέτω. Αν έχει μείνει κάποιο μαγαζί στην πόλη, το οποίο θα με δεχτεί" λέω μεταξύ σοβαρού και αστείου και βλέποντας το μειδίαμα στο πρόσωπο του, καταλαβαίνω ότι έχει χαλαρώσει... Έχουμε δρόμο ακόμα βέβαια για να αποδεχτεί την νέα κατάσταση, αλλά πιστεύω πως θα τον πείσω σιγά σιγά.

"Είμαι σίγουρος ότι και εσύ το ίδιο επιθυμείς, αλλά σε αγχώνει να κάνεις αυτό το βήμα. Θεωρείς πως δεν θα τα καταφέρεις"

"Άσε την ψυχολογική ανάλυση σε εμένα Νικ" με προειδοποιεί με ένα δήθεν εκνευρισμένο ύφος.

"Έλα φίλε, μαζί θα τα φτιάξουμε όλα" επιμένω, χτυπώντας τον φιλικά στον ώμο και ξεφυσάει δυνατά, γυρνώντας προς το μέρος μου.

"Χρειάζομαι χρόνο Νικ. Πρέπει να επεξεργαστώ αυτές τις αλλαγές. Δεν μου αρέσει που πρέπει να... Αποχωριστώ τον χρόνο που περνούσαμε μαζί" λέει, αλλά τότε τα χείλη του φτιάχνουν μια ίσια γραμμή του και αντιλαμβάνομαι ότι μετανιώνει για αυτό που είπε.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη παραδοχή που έχει κάνει ποτέ από τότε που τον γνώρισα! Ας καταγραφεί η ώρα και η μέρα που άκουσα τόσο καλά λόγια από τον κολλητό μου! Είκοσι χρόνια έχουνε περάσει από τα τελευταία!Ήταν πάντοτε προσεχτικός με οτιδήποτε έλεγε και φρόντιζε κανείς να μην αφομοιώσει κάποιο θετικό μήνυμα. Κανείς δεν άκουγε κοπλιμέντα από το στόμα του, ούτε καν ψεύτικα οι κοπέλες που είχε κατά καιρούς.

"Φιν, θα σου λείψω;" τον πειράζω και γελάει ξανά, αυτήν την φορά πιο δυνατά.

"Κάνε όνειρα, Νικ Άντερσον. Και θέλω να ξεκαθαρίσουμε. Ακόμη κι αν συμφωνήσω να συμμετάσχω σε αυτήν την μεταβατική περίοδο αλλαγής, δεν γουστάρω παρέες με την Τζένη. Εσύ κάνε ό,τι θες μαζί της, αλλά ήδη έχει αναστατώσει την ζωή μου αρκετά"

"Φιν... Ανησυχείς πως δεν δεν θα θέλω μετά να κάνω παρέα μαζί σου;"

Μια σκιά περνάει από τα μάτια του, αλλά εξαφανίζεται πριν καν προλάβω να την αντιληφθώ. Κατευθύνεται προς την κουζίνα και τον ακολουθώ. Βγάζει δύο μπουκάλια μπύρες από το ψυγείο και αφού κάτσει σε ένα από τα σκαμπό δίπλα στον πάγκο, σπρώχνει το ένα προς το μέρος μου. Βολεύομαι σε μια θέση απέναντι του και το στόμιο του μπουκαλιού αγγίζει το στόμα μου, καταπίνοντας αργά και σταθερά το υγρό. Δεν είναι η πρώτη φορά που πίνουμε αλκοόλ πριν καν το μεσημέρι, αλλά νομίζω πως πρέπει να ελαττώσω αυτήν την συνήθεια... Δεν κάνει καλό στα νεύρα άλλωστε.

"Φιν, είσαι ο κολλητός μου. Είμαστε δίπλα ο ένας τον άλλον από δέκα ετών. Όταν δεν είχα κανέναν, βρέθηκες εσύ στον δρόμο μου. Ο καλύτερος φίλος μου στα δύσκολα, αν και ποτέ εξέφραζες τα συναισθήματα σου. Πάντα εκεί. Οικογένεια... Θυμάσαι την γνωριμία μας;"

"Ξεχνιούνται αυτά; Ήσουν καινούργιος στο ορφανοτροφείο. Ένα παιδί με χτύπησε, με υπερασπίστηκες... Και από τότε είμαστε αχώριστοι"

"Ακριβώς. Και το έκανα, γιατί ήσουν καλός μαζί μου από την πρώτη μέρα. Γιατί έχουμε πολλά κοινά εγώ και εσύ. Γι' αυτό ταιριάξαμε εξάλλου. Απλώς... Αισθάνομαι διαφορετικά με την Τζένη. Εσύ με ξέρεις. Εκείνη όμως... Μου έδωσε αφορμή να αναλογιστώ πολλά. Θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Με εμπνέει να δοκιμάσω περισσότερα πράγματα. Εσύ ξέρεις τα πάντα για εμένα και ποτέ δεν πίστευα ότι θα ήθελα να ισχύει το ίδιο για κάποιον άλλον. Ή γενικά να ευελπιστώ πως θα βρω φίλους όπως εσύ. Μπορεί να επιλέγω να προχωρήσω, αλλά δεν ξεχνάω εσένα, φίλε μου" αποκρίνομαι και αυτήν την φορά, δεν με εκπλήσσει η ειλικρίνεια μου, γιατί ξέρω πως ό,τι λέω είναι αλήθεια. Μπορεί να μην τα είπαμε ποτέ μεταξύ μας, αλλά κάπου μέσα μου τα ένιωθα.

Τα μάτια του γυαλίζουν και αν δεν βιαζόταν να αποδιώξει αυτήν την λάμψη, θα ήμουν εκατό τα εκατό σίγουρος ότι θα δάκρυζε. Δεν πετυχαίνει να κρύψει αυτήν την φορά το τρέμουλο.

Τα δάχτυλα του χτυπούν νευρικά πάνω στην λεία επιφάνεια του πάγκου και τελικά, έρχεται προς το μέρος μου και από το πουθενά, με αγκαλιάζει. Σοκαρισμένος, ανταποδίδω την κίνηση και αφήνω μερικά λεπτά να περάσουν. Για ακόμα μια φορά. αντικρίζω αυτήν την τρυφερή εκδοχή του κολλητού μου και με χαροποιεί πολύ. Με ανακουφίζει. Σε τέτοιες στιγμές, δεν χρειάζονται λόγια για να εκφραστώ Ευελπιστώ πως αυτή είναι η αρχή για να την εμφανίζει πιο συχνά. Θα έρθει η στιγμή, όπως συνέβη και με εμένα.

Την καθόλου αμήχανη σιωπή που επικρατεί ανάμεσα μας, διακόπτει ο ήχου κλήσης του κινητού μου. Χτυπώντας φιλικά τον κολλητό μου στον ώμο, απομακρύνομαι ελάχιστα για να απαντήσω.

"Παρακαλώ;"

"Νικ, η Τζένη είμαι"

"Τζένη! Έγινε κάτι; Είσαι καλά;"

"Καλά είμαι, μην αγχώνεσαι. Πήρα να σου πω ότι θέλω να έρθεις να με βρεις. Είμαι έξω και-"

"Τζένη, βγήκες έξω με σπασμένο χέρι; Οδήγησες μόνη σου; Για όνομα του Θεού!" αναφωνώ, τρέμοντας ακόμα και στην σκέψη ότι μπορεί να τραυματιστεί χειρότερα.

"Δεν είμαι ανάπηρη φίλε μου. Μην φοβάσαι. Ταξί πήρα πάντως, εάν θες να ξέρεις. Βρίσκομαι στο τμήμα αυτήν την στιγμή. Θέλω να έρθεις από εδώ" μου λέει και μου ξεφεύγει ένας μορφασμός, που κανονικά δεν θα έπρεπε. Μπορώ να δω το χαμόγελο της στην άλλη άκρη της γραμμής, ξέροντας βέβαια πως δεν είναι περιπαικτικό.

"Καλά... Σε μισή ώρα θα είμαι εκεί" ακούγεται ένα γελάκι μέσα από το ακουστικό και ύστερα τερματίζω την κλήση, χωρίς να πω άλλη κουβέντα.

Η αρχική αγανάκτηση μου, εξανεμίζεται γρήγορα, καθώς φέρνω στον νου μου την στιγμή που περάσαμε το πρωΐ. Κάποτε με εκνεύριζε αφάνταστα, αλλά ποτέ μου δεν πίστεψα ότι αυτόν τον θυμό θα αντισταθμούσε η συμπάθεια και η αγάπη. Την νοιάζομαι πολύ αυτήν την γυναίκα. Χωρίς να το ξέρει, γεμίζει πολλά κενά, που δεν είχα ιδέα για την ύπαρξη τους. Οι ανασφάλειες τα έσκαβαν στην ψυχή μου και μέσα σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα, μια φιλόδοξη και καλοσυνάτη γυναίκα αρχίζει να τις εξαλείφει σιγά σιγά.

Έχω καταλήξει στο ότι σίγουρα θα κάνω αυτό που μου ζητάει, ακόμα και αν αυτό είναι να πάω στην αστυνομία του Λος Άντζελες... Θεέ μου, δεν το πιστεύω πως θα πατήσω εκεί το πόδι μου οικειοθελώς. Ο μόνος λόγος που το έκανα τόσα χρόνια, ήταν για να βγάλω τον Φιν έξω ή το αντίστροφο. Κι όμως, δεν διστάζω να το τολμήσω. Γιατί πολύ απλά... Θα κάνω τα πάντα για να βοηθήσω την Τζένη.

[...]

Την στιγμή που το ταξί φτάνει έξω από το αστυνομικό τμήμα και κατεβαίνω από αυτό, ένα χέρι με αρπάζει και με οδηγεί από την άλλη μεριά του κτιρίου, πίσω στα στενάκια. Στρέφω το βλέμμα προς αυτό το άτομο και εκπλήσσομαι, βλέποντας πως είναι ο γλυκός, ευγενικός και λίγο αφελής στρουμπουλός Μπεν, ο οποίος υποδέχεται καθημερινά τους ανθρώπους στην υποδοχή... Ομολογώ πως έχω αρχίσει να τον συμπαθώ.

"Μπεν; Τι κάνεις; Έτσι λες καλημέρα στους περαστικούς" τον ρωτάω μεταξύ σοβαρού και αστείου, έχοντας ανακτήσει τον τον ρυθμό των βημάτων μου. Είναι συγχρονισμένος με τον δικό του.

"Νικ Άντερσον... Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έφτανα στο σημείο να σε βάλω κρυφά μέσα στο τμήμα" μου απαντάει, ενώ έχουμε φτάσει μπροστά από μία σιδερένια πόρτα... Μισό, την αναγνωρίζω! Είναι μια από τις εξόδους κινδύνου.

"Και γιατί αυτό;"

"Θα σου εξηγήσει η Τζένη... Πριν μπούμε όμως μέσα, θέλω να σου πω κάτι. Γνωρίζω για όσα κάνεις και για το γεγονός ότι την βοηθάς. Αυτό είναι πολύ καλό εκ μέρους και σε ευχαριστώ. Η Τζένη μου διηγήθηκε κάποια πράγματα. Χαίρομαι που και εκείνη είναι χαρούμενη. Δεν ξέρεις πόσο απογοητευμένη ήταν όταν πρωτοήρθε εδώ. Αλλά τώρα βλέπω ότι έχει αναπτερωθεί το ηθικό της. Και ξέρω ότι αυτό σε έναν βαθμό, οφείλεται σε εσένα. Όμως να ξέρεις πως δεν θα ρισκάρω ξανά την δουλειά μου, όσο κι αν νοιάζομαι την Τζένη. Είναι η πρώτη και τελευταία φορά που του κάνω αυτό. Θα την βοηθάω όπως μπορώ, αλλά στο τμήμα δεν σε ξανά βάζω στα κρυφά. Ελπίζω να καταλαβαίνεις" μου λέει και ξεφυσάω, κατανοώντας τα λόγια του, παρόλο που δεν έχω καταλάβει ακόμα τι ακριβώς γίνεται.

"Μην ανησυχείς Μπεν. Στο κάτω κάτω, βρίσκομαι εδώ μόνο και μόνο επειδή μου το ζήτησε εκείνη. Αλλιώς δεν θα πατούσα το πόδι μου εδώ με την θέληση μου. Αυτή η γυναίκα, παρακινεί την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου να αναδειχθεί. Θέλω να είμαι συνέχεια δίπλα της. Νομίζω πως... Πως βρήκα τον άνθρωπο μου" αποκρίνομαι και έναν ζεστό συναίσθημα με κατακλύζει.

Δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει ή γιατί η φίλη μου έστησε αυτό το κόλπο... Αλλά της έχω εμπιστοσύνη και ξέρω ότι θα την ακολουθήσω σε κάθε βήμα και σε οποιαδήποτε επιλογή της. Και ξέρω ότι αυτές οι σκέψεις, είναι αμοιβαίες.

Μου κάνει εντύπωση που τα εμπιστεύομαι όλα αυτό στον Μπεν... Αλλά το ένστικτο μου, μου λέει ότι μπορώ να το κάνω. Είναι καλός και ευγενικός, ασχέτως που εγώ πάντα τον κορόιδευα και τον έκρινα για πολλά. Κι αυτός δεχόταν παθητικά τις τα πειράγματα μου, δίχως να μπορεί να αντιδράσει. Του χρωστάω αρκετές συγγνώμες. Δεν είμαι περήφανος για την συμπεριφορά απέναντι του και ευελπιστώ εν καιρώ να επανορθώσω.

"Μπεν, πριν μπούμε μέσα... Θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη. Για όλα" το βλέμμα του συναντά το δικό μου αφού μιλήσω και ένα αμυδρό μειδίαμα εμφανίζεται στο πρόσωπο του... Πιο αισιόδοξο και χαρωπό χαρακτήρε, δεν έχω γνωρίσει. Κάποτε δεν θα το πρόσεχα καν.

"Δεν πειράζει Νικ. Χαίρομαι που βρίσκεις και εσύ σιγά σιγά τον δρόμο σου. Ίσως το συζητήσουμε περαιτέρω κάποτε. Πάμε τώρα"

Ξεκλειδώνει το λουκέτο και σπρώχνει την πόρτα. Προχωρώ στο εσωτερικό της και το σκοτάδι κυριαρχεί παντού, μέχρι που ο Μπεν ανοίγει το φως με έναν διακόπτη. Ένας μακρύς, πέτρινος διάδρομος απλώνεται μπροστά στα μάτια μου. Με ένα νεύμα του Μπεν, ξεκινάω να τον διασχίζω. Μετά από μερικές δρασκελιές, σταματάμε μπροστά από κάποια σκαλιά. Ακολουθώντας τον Μπεν, τα ανεβαίνω και πριν το κατάλαβα, περνάμε το κατώφλι μιας άλλης εισόδου, η οποία μας οδηγεί στο δωμάτιο με τα κελιά;

"Συγγνώμη, πότε φτιάξατε αυτήν την έξοδο; Πάντα χρόνια πηγαινοέρχομαι εδώ, αλλά δεν την έχω δει ούτε μια φορά" σχολιάζω παραξενεμένος, πλησιάζοντας το παλιό κελί μου... Υπόσχομαι να μην ξαναβρεθώ εδώ μέσα.

"Νικ, απλώς ποτέ δεν σε ενδιέφερε" μου λέει γελώντας και κάθομαι σε μια από τις τοποθετημένες στον χώρο καρέκλες... Μισό λεπτό, για ποιόν λόγο κάποιος να τις φέρει εδώ κάποιος;

"Έχεις ένα δίκιο... Ένα λεπτό, γιατί δεν συνεχίζεις;"

"Γιατί εδώ σε αναλαμβάνω εγώ" ακούω μια γυναικεία φωνή και κοιτάω προς τα σκαλιά, τα οποία η Τζένη κατεβαίνει με αργά βήματα, κοιτώντας με κατάματα.

"Τότε δεν έχω κανένα πρόβλημα" αποκρίνομαι χαμογελώντας και ανταποδίδει, αγκαλιάζοντας με το υγιές χέρι της.

"Όπως καταλαβαίνεις, θα μας ενημερώσει ο Μίκαελ εδώ κάτω"

"Γιατί;" ρωτάω παραξενεμένος και απελευθερώνει μια ανάσα, δαγκώνοντας νευρικά το κάτω χείλος της... Διαισθάνομαι πως δεν νιώθει πολύ άνετα με την όλη κατάσταση.

"Νικ, μπορεί εγώ να σε θεωρώ σύμμαχο, αλλά αυτό δεν ισχύει και για το υπόλοιπο αστυνομικό τμήμα. Οι περισσότεροι δεν σε συμπαθούν και το ξέρεις καλύτερα από εμένα. Μέχρι να ξεδιαλυνθεί η υπόθεση, δεν πρέπει να μαθευτεί η εμπλοκή σου. Αλλιώς θα θεωρηθεί πως βάζω σε κίνδυνο την υπόθεση" μου εξηγεί ένα κομμάτι του εαυτού μου καταλαβαίνει το σκεπτικό, αλλά από την άλλη, το στομάχι μου δένεται σαν κόμπος στο άκουσμα αυτών των λέξεων.

Αναγνωρίζω ότι δεν θέλει να μπλέξει περισσότερο τα πράγματα και ούτε εγώ το επιθυμώ αυτό. Αντιλαμβάνομαι ότι η παρουσία μου θα την δυσκολέψει. Δεν θέλω να την φέρω σε δύσκολη θέση... Αλλά όλη αυτή η κατάσταση, με κάνει να αισθάνομαι ανεπιθύμητος. Όχι τόσο στο τμήμα, αλλά πιο πολύ κοντά στην Τζένη. Σαν να ντρέπεται που είμαστε φίλοι. Διαφορετικά θα βρίσκαμε μια λύση, ώστε να περάσω μέσα απαρατήρητος. Δεν ξέρω αν με χρειάζεται πράγματι ή όχι και αυτή η σκέψη, με αγχώνει...

Μα τι λέω γαμώτο, η Τζένη ποτέ δεν θα το έκανε. Δεν μου έχει δώσει ούτε ένα δείγμα για να πιστεύω το αντίθετο. Περάσαμε πολλά από τότε που γνωριστήκαμε και ξέρω ότι η εμπιστοσύνη είναι κάτι αμοιβαίο ανάμεσα μας. Πήρε αυτήν την απόφαση, για να προστατέψει εμένα, αλλά και τον εαυτό της. Για την ώρα, δεν πρέπει κανείς να γνωρίζει για την ανάμιξη με την υπόθεση. Ξέρει τι κάνει και εγώ είμαι αποφασισμένος να στηριχτώ στα λόγια της.

"Ξέρω πως αυτό ίσως σε ενοχλεί αυτό, αλλά σε διαβεβαιώ ότι δεν θα είναι μόνιμο. Θα είσαι δίπλα μου μέχρι το τέλος και ο κόσμος θα το δει. Γιατί μαζί αρχίσαμε..."

"Και μαζί θα το τελειώσουμε" συμπληρώνω την φράση και εκείνη την στιγμή, ένα ακόμα άτομο προστίθεται στην παρέα, το οποίο δεν είναι άλλο από τον Μίκαελ Τζόουνς... Αχ αυτό το παιδί!

"Να 'μαι και εγώ! Νικ, ομολογώ ότι εξεπλάγην όταν μου είπε η Τζένη για εσένα. Ακόμα προσπαθώ να το χωνέψω, αλλά εμπιστεύομαι απόλυτα την Τζένη, οπότε δεν θα κάνω κάποιο περαιτέρω σχόλιο" μου λέει, ανοίγοντας τον φάκελο που κρατάει στα χέρια του.

Πίστεψε με Μίκαελ, και να έκανες κάποιο σχόλιο, θα ήταν το τελευταίο πράγμα που θα με ενδιέφερε... Ξέρω ότι το είπε, μόνο και μόνο για να νιώθει καλά η Τζένη. Έχω την εντύπωση πως κάτι τρέχει μεταξύ αυτών των δύο, ωστόσο δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να το διερευνήσω.

"Λοιπόν, εφόσον η Τζένη μου ζήτησε να κάνω ενημέρωση εδώ, και μάλιστα κρυφά από τον αρχηγό, έπρεπε να καταγράψω τα πάντα. Αν και θα ήταν πολύ πιο εύκολο με οθόνες... Τέλος πάντων. Έχουμε και λέμε. Αρχικά, έτρεξα μερικά τεστ και το αίμα που βρέθηκε πάνω στα αντικείμενα του παιδιού, δεν ταυτοποιήθηκε με κανένα από τα υπόλοιπα αποτελέσματα, οπότε δεν βρέθηκε σε ποιόν ανήκει. Ως προς τα αντικείμενα, πάλι δεν βρήκα κάτι ιδιαίτερο... Εκτός από μια κάρτα. Αυτήν που μου ζήτησες Τζένη να ψάξω. Και είχες δίκιο. Είναι κάρτα από το μαγαζί" λέει, απευθυνόμενος κυρίως σε εκείνη και ανταλλάζουμε ένα βλέμμα με την Τζένη, καταλαβαίνοντας ότι σκεφτόμαστε ακριβώς το ίδιο... Ήξερα πως εκείνο το μέρος έπαιζε ρόλο!

"Ήμουν σίγουρη! Θυμόμουν ότι κάπου την είχα ξαναδεί!"

"Δεν είναι μόνο αυτό. Μίλησα με την σήμανση και έμαθα ότι γύρω από τον τόπο του εγκλήματος, υπήρχαν πατημασιές. Πατημασιές... Από γυναικεία αθλητικά. Δεν είχαν εξαφανιστεί, διότι βρέθηκαν και απομεινάρια λάσπη. Το ερευνούμε αυτήν την στιγμή-"

"Συγγνώμη, δεν είναι λίγο σαν ψάχνουμε ψύλλο στα άχυρα; Οποιαδήποτε γυναίκα θα μπορούσε να βρεθεί στις λάσπες με τακούνια και να περάσει από εκεί" άθελα μου τον διακόπτω, αλλά αυτή η απορία στέκει.

"Έχεις δίκιο Νικ, αλλά είμαστε τυχεροί, γιατί έλεγξα όλες τις κάμερες ασφαλείας από τα γύρω κτίρια και αφού μίλησα ξανά με τον πατέρα του παιδιού, ανέτρεξα ξανά στο υλικό και πρόσεξα κάτι. Την ώρα που εκείνος δήλωσε ότι έψαχνε στην περιοχή, από το σημείο πέρασε κάποιος και άφησε τα πράγματα που βρήκαμε, ρίχνοντας αίμα πάνω τους" εξηγεί ο Μπεν, όμως κάτι δεν κολλάει.

"Και δεν είδε κανείς αυτό το άτομο;"

"Όχι, αλλιώς θα το ξέραμε. Επιβεβαιώθηκε όμως κάτι άλλο. Το άτομο ήταν γυναίκα. Με μακριά, καστανόξανθα μαλλιά. Τα ίχνη, είναι από εκείνη" μου απαντάει και αρκούμαι στα λόγια του, περιμένοντας να μάθω το αναμενόμενο.

"Άρα τι κάνουμε από εδώ και πέρα;"

"Πρέπει να κάνουμε κι άλλη έρευνα για το μαγαζί... Νομίζω πως έχω αρχίσει να καταλαβαίνω τι είναι αυτό που μας είχε κάνει εντύπωση στα αρχεία Νικ. Πάμε σπίτι και θα-"

Ξαφνικά το κινητό της αρχίζει να δονείται και κάνοντας έναν μορφασμό, το βγάζει από την τσέπη της. Με την άκρη του ματιού μου, βλέπω πως ο αριθμός είναι άγνωστος, κάτι που παραξενεύει και την ίδια, αλλά τελικά απαντάει, ακουμπώντας το ακουστικό στο αυτί της... Που να πάρει, πάλι φυτεύτηκε μέσα μου ο σπόρος της ανησυχίας. Πρέπει να πάψει να συμβαίνει. Η Τζένη δεν είναι κανένα μωρό και δεν έχει ανάγκη από κανέναν να την προσέχει. Είμαστε φίλοι, αλλά μέχρι εκεί... Πάντως είναι πολύ όμορφο συναίσθημα. Να νοιάζεσαι για κάποιον και να θες το καλό του.

"Τζένη Ρόμπινσον, παρακαλώ... Αχ, εσείς είστε κύριε Χάρισον! Με συγχωρείτε για τον τόνο μου! Απλώς είναι δύσκολη περίοδος. Έχετε κάτι να μου πείτε;" κάνει μια παύση και όλοι οι υπόλοιποι περιμένουμε με κομμένη την ανάσα να μάθουμε τι συμβαίνει.

Δεν το έδειχνε η Τζένη, αλλά ξέρω ότι περίμενε πως και πως να μιλήσει με αυτό τον άντρα, έχοντας την ελπίδα πως θα ειπωθεί κάτι χρήσιμο. Αυτό πρέπει να γίνεται τώρα, γιατί η προσοχή της Τζένης έχει εστιαστεί όλη σε αυτό το τηλεφώνημα.

"Ναι, καταλαβαίνω... Εντάξει ερχόμαστε" κατεβάζει το κινητό και βάζοντας το στην θέση που ήταν πριν, κάνει μια πλήρη στροφή προς το μέρος μου.

"Πρέπει να φύγουμε Νικ. Ο Χάρισον θέλει να μας μιλήσει επειγόντως" μου λέει και γνέφω θετικά, ακολουθώντας την προς την είσοδο από την οποία ήρθα.

"Στάσου Τζένη! Αυτό δεν γίνεται να το κρύψεις από τον αρχηγό! Αφορά την υπόθεση! Ούτε εμείς μπορούμε! Θα θυμώσει πολύ!" φωνάζει ο Μπεν την στιγμή που ετοιμάζομαι να ανοίξω την πόρτα.

"Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο! Θα πάω τώρα και πριν του μιλήσω, θα επικοινωνήσω εγώ η ίδια μαζί του, για να τον ενημερώσω! Εσείς δεν θα μπλέξετε! Σας το υπόσχομαι!" λέει βιαστικά, κλείνοντας με δύναμη την πόρτα πίσω μας.

Λίγα λεπτά αργότερα, έχουμε βρεθεί ξανά στο φως της ημέρας και καθώς προσπερνάμε τον κόσμο που πάει στην δουλειά του με μεγάλες δρασκελιές, φτάνουμε σε ένα από τα περιπολικά που είναι παρκαρισμένα σε ένα μεγάλο υπόστεγο. Η Τζένη, δίχως να πει κάτι, ετοιμάζεται να μπει στην θέση του συνοδηγού, αλλά αντιλαμβάνεται ότι ακόμα δεν είναι σ θέση να οδηγήσει τελευταία στιγμή και ξεφυσώντας, πετάει τα κλειδιά προς το μέρος μου καταλήγω εγώ να να κάθομαι μπροστά από το τιμόνι. Όταν πια οι ρόδες του οχήματος κυλάνε πάνω στην ζεστή λόγω του καύσωνα ασφάλτου, αποφασίζω να σπάσω την σιωπή.

"Είσαι καλά;"

"Ναι. Τέλεια, για την ακρίβεια. Επιτέλους είμαστε κοντά. Το νιώθω"

"Ακόμα και με το ρίσκο να χάσεις την δουλειά σου; Άκουσες τον Μπεν. Τζένη, δεν το πιστεύω ότι το λέω αυτό... Αλλά το να παρακούς εντολές του αρχηγού, επιβαρύνει την θέση σου"

"Συγγνώμη, τι εννοείς; Ότι έχω άδικο; Τι θα άλλαζε εάν περίμενα;"

"Δεν λέω πως έχεις άδικο, αλλά και οι δύο ξέρουμε την άποψη του αρχηγού για εσένα. Δεν σε εμπιστεύεται και σου έδωσε την υπόθεση, μόνο και μόνο για να σε δει να αποτυγχάνεις εντελώς"

"Θες να πεις ότι δεν το χειρίζομαι σωστά;" ρωτάει εκνευρισμένη και παραξενεύομαι με την αντίδραση της.

Οι φίλοι δεν πρέπει να εκφράζουν τις σκέψεις και τις ανησυχίες του; Να λένε την αλήθεια στον φίλο τους, όποια κι αν είναι αυτή; Η ίδια μου το έχει πει, κι όμως από ό,τι βλέπω, την ενοχλεί να ακούει κάτι που συμφωνεί με την δική της άποψη.

"Πιστεύω απλώς ότι συμπεριφέρεσαι έτσι από αντίδραση. Κατανοώ τους λόγους σου, αλλά–"

"Αλλά τι;! Κουράστηκα να με αμφισβητούν οι πάντες! Να πρέπει να συνεχώς να αποδεικνύω κάτι σε κάποιον! Ξέρω τι κάνω!"

"Τζένη, δεν σε αμφισβητώ! Απλώς θεωρώ πως πρέπει να σκεφτεσαι λογικά και να ακολουθείς τους κανόνες!"

"Κοίτα ποιός μιλάει! Εκείνος που όλη την ζωή παραβαίνει τον νόμο, επειδή έτσι γουστάρει!" με ειρωνεύεται και νιώθω αυτές τις λέξεις σαν μαχαιριά πίσω από την πλάτη μου.

"Δεν έχεις δικαίωμα να ανακατεύεις το παρελθόν μου! Να το αναφέρεις, λες και ξέρεις τι έχω περάσει ή τι με ανάγκασε να φτάσω ως εκεί!"

"Ούτε και εσύ έχεις δικαίωμα να μου λες πως θα κάνω την δουλειά μου!"

"Ήρθες πριν λίγες μέρες και νομίζεις πως ξαφνικά είσαι αστυνόμος;!" φωνάζω και μπορώ να αισθανθώ το αίμα να βράζει μέσα μου, καθώς οι κουβέντες που ανταλλάσουμε πληγώνουν ο ένας τον άλλον, αλλά είμαστε πολύ πεισματάρηδες για να σταματήσουμε.

"Είσαι... Είσαι ξεροκέφαλη και επιπόλαιη!"

"Και εσύ εγωϊστής και ψεύτης!"

Και με αυτές τις προσβολές, η συζήτηση σταματάει. Στρέφω το βλέμμα μου ξανά στον δρόμο και η ησυχία απλώνεται ξανά στον εσωτερικό του αμαξιού, μόνο που αυτήν την φορά, κανένας από τους μας δεν μπορεί να κρύψει την αμηχανία που τον έχει καταβάλει. Μπορώ να νιώσω τα τεντωμένα νεύρα και των δυό μας να πάλλονται στην ατμόσφαιρα. Δεν ακούγεται τίποτα, πέρα την μηχανή και τους ήχους της πόλης. Η Τζένη βάζει στο GPS την διεύθυνση που κατοικεί ο Χάρισον και αφήνει το κινητό πάνω στα πόδια της, ανεβάζοντας την ένταση, ώστε να ακούω τις οδηγίες.

Μάλιστα... Από ό,τι φαίνεται, βιάστηκα πολύ να καταλήξω στο συμπέρασμα πως οι φιλίες είναι υπέροχες και αληθινές. Μετά από αυτόν τον καυγά, θεωρώ ότι, παρόλο που δεν παύω να νοιάζομαι την Τζένη και επιθυμώ το καλό της, έχουμε πολύ δρόμο μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να αποδεχτούμε απόλυτα τον χαρακτήρα του άλλου. Με τα καλά... Και τα κακά μας. Ένα δείγμα ότι οι σχέσεις χρειάζονται χρόνο για να χτιστούν σωστά. Το θέμα είναι αν εγώ... Είμαι διατεθειμένος να κάνω όση υπομονή πρέπει.