Nick's POV

2 εβδομάδες μετά...

Το ξυπνητήρι διαταρράσει την ηρεμία μου και αντί ξυπνήσω με τους δικούς μου ρυθμούς, τα μάτια μου ανοίγουν απότομα και ανακάθομαι ταχύτατα στο κρεβάτι. Ο Φιν από την άλλη, συνεχίζει ατάραχος τον ύπνο του, ροχαλίζοντας δυνατά. Ένας Θεός ξέρει πως κατάφερα να συνηθίσω την συμβίωση μαζί του...

Ξεφορτώνομαι τα σκεπάσματα από πάνω μου και πατώντας στο πάτωμα, κατευθύνομαι στο μπάνιο. Ρίχνω μπόλικο νερό στο πρόσωπο μου, ώστε να επανέλθω απολύτως στην πραγματικότητα. Απόλαυσα κάθε λεπτού του ύπνου χθες το βράδυ, όπως και τις προηγούμενες ημέρες. Από τότε που λύσαμε την υπόθεση, άδραξα την ευκαιρία να αναπληρώσω όλες τις χαμένες ώρες ύπνου, όπως και η Τζένη. Μιλάμε συνεχώς στο τηλέφωνο, αλλά βρεθήκαμε ελάχιστες φορές. Πέρα από το θέμα της ξεκούρασης, έπρεπε να ασχοληθεί με την γραφειοκρατία και να μιλήσει με τους γονείς των παιδιών.

Υψώνω το κεφάλι μου και αντικρίζω το πρόσωπο μου, μέσα από τον καθρέφτη. Δείχνει τόσο... Ήρεμο. Ίσως γιατί όντως πρώτη φορά, μετά από χρόνια, αισθάνομαι έτσι. Και είμαι πανέτοιμος για ένα νέο ξεκίνημα στην ζωή μου, δίχως έξυπνα σχέδια που να καταλήγουν σε κερδοφόρες απατεωνιές. Ίσως να βρω μια δουλειά, με έναν καλό μισθό, ώστε να βγάζω τα προς το ζην. Η Τζένη μου εξήγησε ότι θα είναι κάπως δύσκολο, δεδομένου του ποινικού μητρώου μου, αλλά θα με βοηθήσει να βρω κάτι που θα με εξασφαλίσει οικονομικά, όπως και τον Φιν. Αυτό με ενδιαφέρει περισσότερο για την ώρα.

Σε μια από τις συναντήσεις, έτυχε να είναι και ο Φιν. Στην αρχή, ήταν αρκετά αποστασιοποιημένος από την συζήτηση, αλλά από ένα σημείο και μετά, συμμετείχε. Φάνηκε να έχει αρκετά κοινά με την Τζένη και μιλούσαν πολύ χαλαρά, σαν δύο φίλοι από τα παλιά. Φάγαμε όλοι μαζί και αποδείχτηκε ότι κάνουμε καλή παρέα και μεταξύ μας. Επιπλέον, έτυχε να βρεθώ μόνος κάποια στιγμή με τον Μαξ και θεωρώ ότι, σε πρώτη φάση, κατάφερα να κάμψω τις αρχικές του άμυνες. Αναπτύχθηκε ένας πολύ ενδιαφέρον διάλογος και νομίζω ότι στο μέλλον, θα γίνουμε καλοί φίλοι. Θα βρεθούμε ξανά, όταν έρθει για επίσκεψη στο Λος Άντζελες.

"Νικ! Σταμάτα να ονειροπολείς, χρειάζομαι το μπάνιο!" η φωνή του Φιν, με επαναφέρει στην πραγματικότητα και αφού τελειώσω, βγαίνω βιαστικά από το μικροσκοπικό δωμάτιο.

"Αποφάσισες να ξυπνήσεις επιτέλους;"

"Μίλησε ο πρωϊνός τύπος, που εγκαταλείπει το κρεβάτι του στις πέντε τα ξημερώματα" αντιγυρίζει και μου ξεφεύγει ένα γελάκι.

"Αυτά μόνο η Τζένη τα κάνει" λέω και αρχίζω να φοράω καθαρά ρούχα, ώστε να συναντήσω την Τζένη για καφέ.

Τελευταία φορά βρεθήκαμε πριν τέσσερις μέρες και χθες το βράδυ, που την κάλεσα στο κινητό, μου ακούστηκε αρκετά αγχωμένη. Έχω μια μικρή υποψία για το που μπορεί να οφείλεται αυτό το άγχος, αλλά θα το εξακριβώσω πολύ σύντομα. Αρκεί βέβαια να έχει ξεπεράσει τα όρια και να παραμένει ήρεμη, πράγμα όχι πολύ συχνό.

"Με εκείνη θα βρεθείς τώρα και μου στολίζεσαι έτσι;" με πειράζει και ρολάρω τα μάτια μου απηυδισμένος.

"Δεν φοράω τίποτα το ιδιαίτερο. Άσπρη μπλούζα και μαύρο τζιν" αποκρίνονται και φτιάχνω τα μαλλιά μου σε όσα σημεία πετάνε μερικές τούφες, λόγω του ύπνου.

"Και από πότε σε ενδιαφέρει πώς θα δείχνεις, όσο είσαι έξω;" με ρωτάει δήθεν αθώα και τον αγριοκοιτάζω. Όσες φορές έχουν βγει βόλτα με την Τζένη, πάντα θα κάνει κάποιο σχόλιο για την εμφάνιση μου ή τον τρόπο που συμπεριφέρομαι.

"Ένας Θεός ξέρει τι σκοτεινές θεωρίες έχεις πλάσει στο θεωρητικά υπαρκτό μυαλό σου" αποκρίνομαι και εκείνος ανασηκώνει το μεσαίο δάχτυλο του χεριού του.

"Καλά, δεν θα σου ξαναπώ τίποτα. Αλλά θα έχω τον νου μου, να ξέρεις" λέει με ένα χαιρέκακο χαμόγελο αποτυπωμένο στο πρόσωπο του και τον προσπερνάω για να μπω στο σαλόνι, αδιαφορώντας και πάλι για τα σενάρια που δημιουργεί η φαντασία του. Από αυτήν την έχει μπόλικη.

Βάζω παπούτσια, εφοδιάζω τον εαυτό μου με λίγα χρήματα και αποχωρώ από το διαμέρισμα, έτοιμος να ξεκινήσω την μέρα μου. Ελέγχω τα μηνύματα στο κινητό μου και διαπιστώνω ότι μου έχει στείλει η Τζένη, ώστε να επιβεβαιώσει το ραντεβού μας. Βγαίνοντας από την πολυκατοικία, την ενημερώνω αντίστοιχα ότι είμαι στον δρόμο και ύστερα, συνεχίζω κανονικά την πορεία μου.

Παρά την υπερβολική ζέστη στις αρχές του Αυγούστου, μπορώ να πω ότι καιρός σήμερα είναι ύποπτα ωραίος. Το απαλό, δροσερό αεράκι χτυπάει με δύναμη στο πρόσωπο μου, πηγή ενέργειας και μιας αδικαιολόγητης αισιοδοξίας. Τα φύλλα των δέντρων λικνίζονται στον χαλαρό ρυθμό και σχηματίζουν μικρές σκιές στο έδαφος, οι οποίες κινούνται ασταμάτητα. Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου που ποδοπατούν αυτές τις σκιές. Είτε πάνε στις δουλειές τους είτε απλώς αποφάσισαν να πάνε βόλτα αυτήν την ηλιόλουστη μέρα, όπως εγώ... Αλλά αναρωτιέμαι αισθάνονται εκείνοι που εργάζονται. Είναι άραγε πραγματικά χαρούμενοι με τις επιλογές τους; Επιθυμούν κάτι άλλο; Επιδίωξαν άραγε κάποια καλύτερη ζωή;

Εγώ θα αποκτήσω αυτό το κάτι κάτι καλύτερο; Ποτέ μου δεν έχω κάνει κάποια ουσιαστική δουλειά και δεν έχω την παραμικρή ιδέα με ποια θα μπορούσα να πετύχω αυτό τον στόχο για να καλύψω αυτό το κενό μέσα μου... Ούτε σκέφτηκα ποτέ σοβαρά τι θα μπορούσα να κάνω στην ζωή μου. Κάτι για το οποίο να είμαι περήφανος για τον εαυτό μου. Ίσως ήρθε η ώρα να το κάνω.

Μετά από αρκετή ώρα πεζοπορίας και έκθεσης κάτω από τον ήλιο, διακρίνω από απόσταση το σημείο συνάντησης και την Τζένη να περιμένει, φορώντας την χαρακτηριστική, σκουρόχρωμη μπλε στολή της. Τα μάτια της κάτι ψάχνουν μέσα στο πλήθος και τότε σταματούν σε εμένα, καθώς ένα πλατύ χαμόγελο, στολίζοντας το πρόσωπο της. Με χαιρετάει και κάνω το ίδιο, δρασκελίζοντας την απόσταση ανάμεσα μας. Με αγκαλιάζει αμέσως και ένα γέλιο ξεπηδάει από το στήθος μου, καθώς τυλίγω τα χέρια μου γύρω από την μέση της... Δεν είμαι τόσο εκδηλωτικός όσο εκείνη, αλλά σίγουρα μου αρέσουν οι αγκαλιές της!

Jenny's POV

"Καλημέρα και σε εσένα, σοκολατάκι. Πώς είσαι;" με ρωτάει καθώς απομακρύνομαι από κοντά της και μπαίνουμε μέσα στο μαγαζί. Καθόμαστε σε ένα τραπέζι κοντά στα μεγάλα παράθυρα και παραγγέλνουμε τα συνηθισμένα που θα συνοδέψουν για άλλη μια φορά τις συζητήσεις μας.

"Λίγο αγχωμένη για απόψε" απαντάω και το ένα φρύδι του ανασηκώνεται αυτόματα.

"Το σκέφτηκα, αλλά δεν φαντάστηκα πως γι' αυτόν τον λόγο κόντεψες να πάθεις κρίση πανικού"

"Με αδικείς Νικ; Πρώτη φορά θα μιλήσω μπροστά σε τόσους δημοσιογράφους! Και η συνέντευξη αυτή, θα μεταδοθεί ζωντανά! Και το χειρότερο; Δεν έχω σκεφτεί καν τι θα πω! Ένα λάθος και θα ρεζιλευτώ στο πανελλήνιο!" λέω, με λίγο ανεβασμένο τόνο και προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου.

"Τζένη, Τζένη, Τζένη... Δεν έχεις κανέναν λόγο να φοβάσαι. Θέλω να πω, προφανώς και η πρώτη είναι πάντα λίγο αγχωτική, αλλά σκέψου ότι όλο αυτό γίνεται για καλό. Έλυσες μια δύσκολη υπόθεση και τώρα σου δίνεται η ευκαιρία να ακουστείς. Βέβαια, θα απαντάς από ό,τι κατάλαβα κυρίως ερωτήσεις σχετικά με τις απαγωγές, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Ίσως τα φέρει έτσι η κουβέντα και καταφέρεις να εκφέρεις κάποιες δικές σου απόψεις"

Δεν έχει άδικο σε αυτό που λέει... Αλλά και πάλι, μου είναι αδύνατον να αγνοήσω αυτόν τον κόμπο στον λαιμό μου, που με εμποδίζει από εχθές το βράδυ να αναπνεύσω φυσιολογικά. Εντελώς ασυναίσθητα, τα δάχτυλα μου αγγίζουν το σημείο του δέρματος, όπου κάτω από αυτό βρίσκεται η καρδιά μου και οι γρήγοροι ρυθμοί της, δεν περνάνε απαρατήρητοι. Προσπαθώ να σκεφτώ ότι δεν είναι κάτι τρομερό και πως για όλα υπάρχει πρώτη φορά, αλλά τίποτα δεν μπορεί να ηρεμήσει αυτήν την στιγμή.

"Νικ, δεν είναι μόνο αυτό. Ναι, τα παιδιά σώθηκαν και είναι καλά, τουλάχιστον σωματικά, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι δεν πιάσαμε τον ένοχο"

"Θα γίνει και αυτό Τζένη. Ένα βήμα την φορά"

"Νικ, με δουλεύεις μπορεί να τον σταματήσαμε αυτήν την φορά, αλλά τίποτα δεν τον εμποδίζει από τον συνεχίσει. Και είναι πολύ σοβαρό αυτό που ανακαλύψαμε. Ήθελε να τα πουλήσει αυτά τα παιδιά, το καταλαβαίνεις; Εμπόριο οργάνων! Είχαν συμπληρώσει έναν συγκεκριμένο αριθμό και αν είχαμε αργήσει εκείνοι την νύχτα λίγο ακόμα, μπορεί αυτές οι αθώες ψυχές να..." τα μάτια μου βουρκώνουν και παίρνω μια βαθιά ανάσα, προτού συνεχίσω "Ξέρει ότι έχασε αυτήν την μάχη, αλλά δεν έχασε τον πόλεμο. Το μαγαζί ήταν μια απλή βιτρίνα και κανένας δεν ήξερε ποιός κινούσε πρώτα τα νήματα, όπως και τώρα. Μπορεί να επιτεθεί ξανά από στιγμή σε στιγμή και εμείς-"

"Σταμάτα Τζένη!" με διακόπτει, ακουμπώντας το δάχτυλο του πάνω στο στόμα μου "Προφανώς και τίποτα δεν έχει τελειώσει, όμως δες τα καλά. Έσωσες τόσα παιδιά. Οι οικογένειες τους θα σε ευγνωμούν μια ζωή. Έχεις δρόμο μέχρι να κερδίσεις την εμπιστοσύνη όλων, αλλά έκανες ένα βήμα, και μάλιστα μεγάλο. Μην είσαι τόσο σκληρή με τον εαυτό σου"

"Μα Νικ... Ξέρεις, δεν σου είπα κάτι τόσες μέρες, αλλά ακόμα ακούω ψιθύρους. Δηλαδή, οι συνάδελφοι μου μιλάνε πλέον και δεν νιώθω άβολα, αλλά εξαιτίας αυτού, αρκετοί με κοιτούν με μισό μάτι και το έχουν βρει ως αφορμή να με σχολιάζουν. Αυτό επιδεινώνει κάπως τους φόβους μου. Και μην ξεχνάς ότι ένας άνθρωπος έχασε άδικα την ζωή του από όλη αυτήν την ιστορία. Θυμάσαι τον Χάρισον;" τον ρωτάω και γνέφει θετικά "Έμαθα ότι είναι... Ήταν ο σύντροφος της Σάρας, της γυναίκας που με βοήθησε όταν έφτασα εδώ. Ήταν δίπλα μου σε ό,τι χρειάστηκα. Και όταν λίγες μέρες μετά ήρθε στο τμήμα για να δηλώσει την εξαφανσινη του γιού της, ζήτησε από εμένα προσωπικά να φέρω πίσω το παιδί της. Να έχει ξανά την οικογένεια της ενωμένη... Που να φανταζόταν ότι με την επιστροφή του γιού της, θα έχανε τον αγαπημένο της;" αναστενάζω και πίνω μια γουλιά από τον καφέ μου, ευελπιστώντας τα τεντωμένα νεύρα μου να χαλαρώσουν.

Ο Νικ χαϊδεύει το χέρι μου, ενώ εγώ παλεύω να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά... Θυμάμαι πολύ καλά τη χλωμάδα στο πρόσωπο της Σάρας, όταν της αποκάλυψα την αλήθεια. Πήγα στο σπίτι της πριν λίγες μέρες, επειδή μου το ζήτησε η ίδια. Δεν την είχα ξαναδεί μετά από την ημέρα στο τμήμα... Αντίκρισα έναν συνδυασμό απόγνωσης και ανακούφισης. Ήταν τρισευτυχισμένη που κρατούσε το παιδί στην αγκαλιά της, αλλά έχασε παράλληλα και τον άνθρωπο της. Ο μικρός τώρα θα μεγαλώσει χωρίς πατέρα και μου είναι αδύνατον να μην αισθάνομαι υπεύθυνη για όλο αυτό. Έκανα μια καλή πράξη, αλλά με ποιό τίμημα; Εκείνη βέβαια δεν επιρρίπτει ευθύνες και χάρηκε με την επιτυχία μου... Μα τίποτα δεν έκρυβε την θλίψη στα μάτια της και τον πόνο στην φωνή της, καθώς πάσχιζε με μην καταρρεύσει. Δεν με κατηγόρησε, αλλά δημιούργησα μια πληγή, που θα κάνει καιρό να γιατρευτεί. Μακάρι να γύρναγε ο χρόνος πίσω, θα τα έκανα όλα διαφορετικά...

Ξέρω ότι οι παράπλευρες είναι μέρος αυτής της δουλειάς. Από μικρή το ήξερα, όταν διάλεξα αυτό το επάγγελμα. Μου το είχαν πει και στην σχολή ότι θέλει γερό στομάχι. Δεν με ένοιαζε, ήμουν διατεθειμένη να κάνω το οτιδήποτε, προκειμένου να κατακτήσω τον στόχο μου. Τώρα συνειδητοποιώ πόσα θα αναγκαστώ να αντέξω στο μέλλον, ώστε να επιβιώσω... Ξέρω ότι πρέπει, αλλά δεν το κάνει καλύτερο αυτό. Θέμα χρόνου είναι, μου εξήγησε ο αρχηγός... Ίσως μια από τις ελάχιστες πολιτισμένες συζητήσεις που έχουνε κάνει.

"Σε καταλαβαίνω Τζένη. Είναι βαρύ αυτό το φορτίο που κουβαλάς, όπως και ο κάθε αστυνομικός. Η μητέρα μου όμως έλεγε ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, δεν συμφωνείς; Και μην ξεχνάς, εγώ θα είμαι δίπλα σου σε όλη την διαδρομή, για να σε καθησυχάζω και να σου δίνω κουράγιο" αποκρίνεται και απελευθερώνω μια ανάσα, νιώθοντας ευγνωμοσύνη που έχω έναν δικό μου άνθρωπο εδώ.

"Είναι ενθαρρυντικά τα λόγια σου και σε ευχαριστώ"

"Τα πιστεύω αυτά που λέω. Εξάλλου, όσο περισσότερο θάρρος σου δώσω για το βράδυ, τόσο το καλύτερο. Μια συμβουλή μόνο. Αν θες να αποφύγεις την ερωτήση, απάντησε την με μια δική ερώτηση" αποκρίνεται με χιουμοριστικό ύφος και δεν μπορώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να γελάσει. Ο Νικ ξέρω πώς να μου φτιάχνει την διάθεση.

"Έξυπνη συμβουλή. Μπορεί και να το κάνω" τον πειράζω και συνεχίζω να απολαμβάνω το δεκατιανό μου.

Όταν πρωτοήρθα στο Λος Άντζελες, πίστευα ότι θα ήταν ακατόρθωτο να εμπιστευτώ κάποιον, όσο εμπιστεύομαι τα μέλη της οικογένειας μου. Ότι θα αντιμετώπιζα τα προβλήματα που με κυνηγούσαν ολόκληρη τη ζωή μου. Ως έναν βαθμό, έπρεπε να αντιπαρατεθώ με αρκετά άτομα, τα οποία εξαρχής σχημάτισαν τη χειρότερη άποψη για εμένα, χωρίς να μου δώσουν μια ευκαιρία... Ο Νικ, παρά την αμοιβαία αντιπάθεια μας, μου θύμισε ότι υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν πέρα από τα επιφανειακά στοιχεία που μας κάνουν να διαφέρουμε. Γιατί στην πραγματικότητα, όλοι ανήκουμε στο ανθρώπινο είδος και ο ήλιος λάμπει για τον καθένα ξεχωριστά, ανεξαρτήτως διαφορών. Μακάρι να μπορέσουν όλοι να το καταλάβουν κάποτε αυτό.

"Έπρεπε να είσαι και εσύ μαζί μου. Αν είχες δεχτεί να με βοηθήσεις, σίγουρα δεν θα τα κατάφερνα"

"Φίλη μου, σου μοιάζω για αστυνομικός; Όχι, δεν το νομίζω. Μπορεί να σου έπαιρνε παραπάνω, αλλά θα έβρισκες άκρη, το ξέρω. Και μόνο που έχω την ευκαιρία να σε παρακολουθήσω από την τηλεόραση, μου είναι αρκετό. Αρκεί μετά να τηρήσεις το δικό σου μέρος της συμφωνίας" λέει και τον κοιτάζω απορημένη. Πότε συμφωνήσαμε κάτι και δεν το θυμάμαι;

"Τι θες να πεις;"

"Δεν είπαμε ότι θα μείνεις σπίτι μου απόψε για να δούμε ταινία; Ρε σοκολατάκι!"

"Ααααα... Ναι σωστά. Και μην με αποκαλείς έτσι" λέω και σκάμε στα γέλια, τραβώντας τα βλέμματα μερικών από τους άλλους πελάτες.

Αλλά για πρώτη φορά στην ζωή μου, δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Γιατί επιτέλους περνάω καλά και αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία. Γιορτάζω την πρώτη επιτυχία στην δουλειά των ονείρων μου, η οικογένεια μου αδημονεί για την επίσκεψη μου σε λίγες μέρες και μετά από πολύ καιρό, έχω αποκτήσει αληθινούς φίλους, οι οποίοι με αποδέχονται για αυτό που είμαι. Επιπλέον, μου δίνεται η ευκαιρία να εμφανιστώ δημόσια και παράλληλα, ίσως να εκφράσω κάποιες απόψεις μου. Δεν έχω κανέναν λόγο να μην είμαι χαρούμενη και ανυπομονώ για την μετέπειτα εξέλιξη των γεγονότων. Τελικά, είχα δίκιο στο ότι η ζωή εδώ θα ήταν πολύ καλύτερη.

[...]

Μεριά συγγραφέα-αναγνώστη

"Μόλις ολοκληρώσω αυτά που έχω να πω, θα σου κάνω νόημα να βγεις έξω. Μην αγχώνεσαι, έχουν συγκεκριμένο χρόνο για ερωτήσεις, οπότε η συζήτηση δεν θα διαρκέσει πάρα πολύ" της εξήγησε ο αρχηγός και εκείνη έγνεψε καταφατικά, βλέποντας τον να βγαίνει έξω.

Ο αρχηγός ανέβηκε στο βάθρο και την ίδια στιγμή, τα φλας άρχισαν να πέφτουν βροχή, μαζί και οι ερωτήσεις που ξεπηδούσαν από τα στόματα των δημοσιογράφων. Η φασαρία κάλυπτε οποιονδήποτε άλλο και ήταν αδύνατο για κάποιον περαστικό να την αγνοήσει. Πέρα από τους εργαζόμενους στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, πείσουν τους είχε στηθεί ολόκληρο πλήθος από τους κατοίκους της πόλης. Ανάμεσα τους και πολλοί από τους γονείς των παιδιών που ευτυχώς τώρα βρίσκονταν ασφαλής στα σπίτια τους, κάτω από την φροντίδα των οικογενειών τους. Αγωνιούσαν να μάθουν επιτέλους λεπτομέρειες για την υπόθεση που τους κρατούσε ξάγρυπνους τόσο καιρό.

Η Τζένη παρατήρησε τον μέσης ηλικίας άντρας που στεκόταν εκεί και μιλούσε με απόλυτη ψυχραιμία και σοβαρότητα στον τόνο. Θα το είχε κάνει πολλές φορές αυτό στο παρελθόν. Έδειχνε τόση άνεση και απέπνεε εμπιστοσύνη με τα λόγια του. Πάρα την κόντρα μεταξύ τους και τον ιδιότροπος χαρακτήρα του, η Τζένη δεν μπορούσε να αρνηθεί το γεγονός ότι είχε έναν δίκαιο και έξυπνο αρχηγό. Οι κάτοικοι τους Λος Άντζελες πίστευαν σε αυτόν και για κάποιον λόγο είχε αναλάβει την διοίκηση του τμήματος τόσα χρόνια... Μάλλον έπρεπε και η ίδια σιγά σιγά να τον εμπιστευτεί.

"Αγχωμένη σε βλέπω" άκουσε την φωνή του Μίκαελ και γύρισε απότομα.

Στεκόταν από πίσω της, ντυμένος και εκείνος με την στολή του. Οι ματιές τους διασταυρώθηκαν και την διαπέρασε ένα ρίγος. Της χαμογελούσε και τα μάτια του έλαμπαν από περηφάνια. Περηφάνια για την ίδια, που παρά το λίγο περίεργη ξεκίνημα της, είχε πλέον κερδίσει την εκτίμηση, που αποτελούσε καλή αρχή.

"Με αδικείς; Δεν το έχω ξανακάνει αυτό"

"Είμαι σίγουρος ότι θα είσαι υπέροχη... Όπως πάντα" της έκλεισε το μάτι και στερέωσε μια τούφα πίσω από το αυτί της. Η Τζένη μπορούσε να ακούσει τους παλμούς της καρδιάς της.

"Σε ευχαριστώ. Για όλη την στήριξη"

"Πάντα δίνω μία ευκαιρία στους καινούργιους που έρχονται. Και εσύ την άξιζες περισσότερο από τον-"

"Αδερφούλη, γιατί της μιλάς; Πόσες φορές θα σου πω να μην κάνεις παρέα με άτομα σαν και αυτή;" τον διέκοψε η δίδυμη αδερφή του, η Ροζίτα και κοίταξε την συνομιλήτρια του υποτιμητικά.

Η Τζένη τότε, για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, θέλησε να σβήσει αυτήν την κακία από το πρόσωπο της με την βία. Αλλά ύστερα συνειδητοποίησε αυτό που της έλεγαν οι δικοί της από όταν έμαθε να ακούει και να μιλά... Δεν άξιζε τον κόπο. Πάντα θα υπήρχε κάποιος που θα έβγαζε τις ανασφάλειες του πάνω της και θα της φερόταν με ασέβεια. Η ίδια όμως έπρεπε να δίνει αξία μόνο στα άτομα που την αγαπούσαν για το <<είναι>> και όχι το <<φαίνεσθαι>>. Και είχε κουραστεί πια να καταναλώνει την ενέργεια της γι' αυτόν τον λόγο. Είχε ακόμα πολλές μάχες να δώσει για αυτόν τον τον λόγο, δεν υπήρχε αμφιβολία, αλλά θα φρόντιζε να άξιζαν τον κόπο. Τέρμα πια το άγχος για όποιον δεν την αποδεχόταν. Ο καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει ό,τι θέλει, αλλά δεν θα το έκανε δικό της πρόβλημα.

"Ροζίτα, φύγε σε παρακαλώ πολύ. Είχα μια κουβέντα με την Τζένη" είπε άγρια μέσα από τα δόντια του και η Ροζίτα, θεωρώντας πως πέτυχε τον σκοπό της, συνέχισε προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Ο Μίκαελ έτριψε το κουρασμένο πρόσωπο του και ξεφύσηξε αγανακτισμένος. Μια συγγνώμη δεν ήταν αρκετή, ώστε να απολογηθεί για την συμπεριφορά της αδερφής του. Παρόλο που διαφωνούσε κάθετα με τις πεποιθήσεις και τις απόψεις της, δεν έπαυε να την αγαπά και να νιώθει υπεύθυνος για εκείνη. Ειδικά μετά τον χαμό των γονιών τους. Μπορεί ο θείος τους να ανέλαβε την κηδεμονία τους, όμως δεν ανακαλούσε καμία ανάμνηση από το παρελθόν που να φανέρωνε ότι περνούσε ποιοτικό χρόνο μαζί τους... Οπότε, ό,τι κι αν έκανε ή έλεγε η Ροζίτα, τον ενδιέφερε πολύ.

"Δεν χρειάζεται να στεναχωριέσαι. Δεν είσαι υπεύθυνος για την συμπεριφορά της" του είπε η Τζένη, βλέποντας την προβληματισμένη έκφραση του.

"Το ξέρω... Μην της δίνεις σημασία. Είναι ακόμα μικρή. Φταίει που έχει περάσει πολλά. Κάποια στιγμή ίσως να..." δεν ολοκλήρωσε και η Τζένη, με ένα τρυφερό μειδίαμα αποτυπωμένο στο πρόσωπο της, έπιασε το πρόσωπο του με την παλάμη της.

"Δεν ξέρω τι έχει περάσει η Ροζίτα, αλλά ξέρω ότι έχει έναν θαυμάσιο αδερφό στο πλευρό της. Ο καθένας κουβαλάει τα δικά του βάρη από την ζωή και είναι άδικο να κατηγορείς τον εαυτό σου, ειδικά από την στιγμή που παλεύεις να σταθείς εσύ ο ίδιος στα πόδια σου. Την αγαπάς και είναι λογικό, μα είστε και οι δύο ενήλικες. Δεν έχεις καμία ευθύνη για τις πράξεις της. Μπορείς να είσαι δίπλα της, αλλά μέχρι εκεί. Κάνει τις επιλογές της... Και εσύ τις δικές σου" αποκρίθηκε και τότε συνειδητοποίησε πως τα πρόσωπα τους απείχαν μονάχα μερικά εκατοστά.

"Έχεις δίκιο... Τζένη, έχεις καταλάβει πόσο μου αρέσεις, έτσι;"

"Ναι, Μίκαελ. Και εσύ... Και εσύ μου αρέσεις" παραδέχτηκε και ένιωσε ανακούφιση, όταν είδε τον ενθουσιασμό στα μάτια του.

Μονάχα δύο σχέσεις είχε κάνει ως τότε σε όλη της την ζωή. Η πρώτη διήρκησε σε όλο το Λύκειο, αλλά έχασαν επαφές. Ο καθένας ήθελε να κυνηγήσει το όνειρο του και δεν υπήρχε χρόνος για οτιδήποτε άλλο. Δεν την πείραζε όμως. Χάρηκε που έζησε έναν εφηβικό έρωτα, αποκτώντας εμπειρία με κάποιον που την σεβόταν. Η δεύτερη από την άλλη... Έληξε άδοξα. Αν και ερωτεύτηκε πολύ εκείνο το αγόρι, αποδείχτηκε πως ήταν αντάξιος αυτής της αγάπης. Τα έφτιαξαν στο πρώτο έτος της σχολής. Αλλά μόλις η οικογένεια του έμαθε ότι εκείνη ήταν μαύρη, τον απομάκρυναν από κοντά της και εκείνος έκοψε κάθε επικοινωνία μαζί της. Της είχε υποσχεθεί ότι θα έκανε τα πάντα για αυτή, κι όμως τελικά εξαφανίστηκε... Παρόλο που πληγώθηκε, δεν έπαυσε να πιστεύει στις σχέσεις και τα γερά θεμέλια πάνω στα οποία μπορούν να στηριχτούν. Ευτυχώς που οι γονείς της αποτελούσαν καλό πρότυπο γι' αυτό...

"Τζένη, θες να βγούμε ραντεβού αύριο το βράδυ;"

"Μίκαελ... Φυσικά και θ-"

"Και τώρα, θα σας μιλήσει η αστυνόμος που έφτασε στην άκρη του νήματος, όσον αφορά την υπόθεση. Η αστυνόμος Τζένη Ρόμπινσον!"

Η φωνή του αρχηγού την απέτρεψε να απαντήσει και κατάλαβε ότι έπρεπε να φύγει. Κοίταξε για τελευταία φορά τον Μίκαελ και του έγνεψε θετικά, προτού προχωρήσει έξω από το κτίριο. Μόλις απέκτησε έναν ακόμα λόγο για να χαίρεται αυτήν την ημέρα.

Στάθηκε στο σημείο που βρισκόταν πριν από λίγο ο αρχηγός και το βλέμμα της περιπλανήθηκε στο πλήθος. Της απέμεναν μόνο λίγα δευτερόλεπτα προτού εκτεθεί και με τα λόγια μπροστά στους κατοίκους... Αφού αποδίωξε όλες τις αρνητικές σκέψεις, όρθωσε το ανάστημα της και πήρε μια βαθιά ανάσα, ήξερε ότι ήταν έτοιμη. Ύψωσε το χέρι της και με τον δείκτη της, έδειξε έναν δημοσιογράφο στην μπροστινή σειρά.

"Δεσποινίς Ρόμπινσον, τι μπορείτε να μας πείτε σχετικά με την υπόθεση και τον βαθμό δυσκολίας της; Ο αρχηγός ανέφερε ότι ήταν αρκετά περίπλοκη. Ισχύει;"

Τότε της ήρθε στο μυαλό η συμβουλή του φίλου της... Ειλικρινά θεώρησε ότι της έκανε πλάκα, μα δεν μπορούσε να σκεφτεί καλύτερη μέθοδο εκείνη την στιγμή.

"Αν ήταν περίπλοκη; Φυσικά και ήταν. Χρειάστηκε πολύς χρόνος και κόπος, μέχρι να φτάσουμε στην στιγμή της διάσωσης. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά" απάντησε και ύστερα έδειξε τον επόμενο.

"Παρά την λύση αυτού του μυστηρίου, ο δράστης παραμένει ελεύθερος. Τι έχετε να πείτε για αυτό;"

"Μπορώ να σας υποσχεθώ ότι θα προβούμε σε γρήγορες ενέργειες, ώστε ο δράστης να συλληφθεί και να οδηγηθεί ενώπιον της δικαιοσύνης" αποκρίθηκε με σιγουριά στον τόνο της και πρόσεξε ότι τον λόγο περίμενε να πάρει κάποιος άλλος.

"Προτού μπούμε σε λεπτομέρειες, αναρωτιόμουν πώς αισθάνεστε για αυτό που καταφέρατε; Είναι πραγματικά αξιέπαινο ότι η πρώτη σας αποστολή στέφτηκε με επιτυχία!"

Επεξεργάστηκε για λίγο την ερώτηση, πριν απάντηση... Θα ήταν πολύ εύκολο να πάρει όλα τα εύσημα και να απολαύσει αυτήν την νίκη... Αλλά πρώτον, θα αδικούσε τον Νικ και δεν το επιθυμούσε αυτό. Ήταν παρόν σε όλη την διαδικασία και κινδύνεψε πολλές φορές, προκειμένου να την βοηθήσει. Δεν θα ήταν συνετό να τον αφήσει έξω από όλο αυτό. Και επιπλέον, ένιωθε ότι έπρεπε να μοιραστεί αυτήν την χαρά. Της άρεσε που εξιχνίασε την υπόθεση μαζί με κάποιον άλλον, και μάλιστα ένα άτομο που εκτιμούσε και συμπαθούσε πολύ. Ο Νικ την βοήθησε από πολλές απόψεις, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να κρύψει την εμπλοκή του.

Αυτό η απόφαση θα της προκαλούσε πρόβλημα με τον αρχηγό αργότερα πιθανότατα... Μα δεν την ενδιέφερε πια.

"Στην πραγματικότητα, δεν ήταν μονάχα δική μου επιτυχία. Την υπόθεση αυτή, με βοήθησε να διελευλάνω ένας πολύ σπουδαίος φίλος και συνεργάτης. Χωρίς εκείνον, νομίζω πως θα είχα καθυστερήσει πάρα πολύ" είπε με ένα χαμόγελο.

"Ποιός είναι αυτός; Δουλεύει και αυτός ως αστυνομικός;" ρώτησε μια γυναικεία φωνή ξαφνικά και η Τζένη στράφηκε προς το μέρος της.

"Ονομάζεται Νικ Άντερσον και όχι, δεν εργάζεται στο τμήμα"

Μόλις ξεστόμισε αυτά τα λόγια, η φωνή της ήχησε μέσα από τα μεγάφωνα και ξέσπασε αναταραχή. Κανένας από τους παρευρισκόμενους δεν ήξερε τι να πει, ακούγοντας κάτι τέτοιο. Μιλούσαν έντονα μεταξύ τους, στην προσπάθεια τους να φτιάξουν ένα σχέδιο, το οποίο θα στηριζόταν σε αυτήν την αναπάντεχη εξέλιξη και θα μπορούσε να τους καθοδηγήσει. Τους φάνηκε εντελώς παράξενο αυτό το νέο, οπότε η αντίδραση ήταν λογική κατά κάποιον τρόπο. Πώς ήταν δυνατό μια αστυνόμος να συνεργάστηκε με ένα πρόσωπο εκτός του τμήματος, όταν είχε κοντά τους τόσους άξιους συνεργάτες; Και στην τελική, τι παραπάνω διέθετε ένας απλός πολίτης;

Μερικοί γνώριζαν πολύ καλά τον Νίκολας Άντερσον και εξεπλάγην αρκετά, λαμβάνοντας υπόψην τον τρόπο ζωής του και τις φορές που είχε καταλήξει στο κρατητήριο του αστυνομικού τμήματος.

"Ο Νικ Άντερσον; Αυτός δεν είναι ένας κοινός ληστής, που ξεγελά τους πολίτες με απατεωνιές για να ζήσει; Πώς συνεργαστήκατε με ένα τέτοιο άτομο; Εσείς αρχηγέ, τι έχετε να πείτε για την ενέργεια της;"

Η Τζένη, ήξερε ότι ήδη είχε μπλέξει και πάλι. Ο αρχηγός δεν θα την άφηνε να γλιτώσει μετά από αυτήν την ανακοίνωση. Ωστόσο, δεν θα επέτρεπε σε κανέναν να απαντήσει για εκείνη... Ήταν η στιγμή!

"Αυτός που εσύ αποκαλείς ληστή, ρίσκαρε την ζωή του πολλές φορές για να σώσει αυτά τα παιδιά! Βλέπεις, όπως και όλοι σας, ήθελε απλά μια δεύτερη ευκαιρία και κάποιον να πιστέψει ότι μπορεί να γίνει καλύτερος. Έτυχε να είμαι εγώ αυτό το άτομο. Αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, εάν θέλετε την γνώμη μου. Η συνεργασία μας ήταν άψογη και μακάρι όλοι να–"

Άξαφνα, ο λόγος της διακόπηκε από δυνατό πυροβολισμό, ο οποίος έσκισε τον αέρα. Ουρλιαχτά αντικατέστησαν τους διαλόγους που είχαν ξεκινήσει και κόσμος έτρεχε πάνω κάτω πανικόβλήτος. Κάποιοι έκλαιγαν και κάποιοι κρύβονταν όπου έβρισαν, θέλοντας να σώσουν την ζωή τους... Τι ήταν αυτό το ξαφνικό; Γιατί πάλι κάποιος επιχειρούσε να ταράξει την ηρεμία τους;

Οι παλμοί της Τζένης αυξήθηκαν. Ένιωσε το αίμα να παγώνει στις φλέβες της και πάλεψε, έως ότου να αποκτήσει ξανά έναν φυσιολογικό ρυθμό αναπνοής... Αφού ανέκτησε τον έλεγχο των συναισθημάτων της, έψαξε με τα μάτια της εξονυχιστικά όλον τον χώρο, μήπως βρει από που προήλθε ο πυροβολισμός. Άκουγε τον αρχηγό που έδινε εντολές, μα φρόντισε ο νους και τα μάτια της, να παραμείνουν προσηλωμένα στο οπτικό πεδίο μπροστά της. Δεν έπρεπε να επιτρέψει στον φόβο να την καταβάλει, ούτε να φερθεί επιπόλαια. Διότι εκείνη την στιγμή, όποιος κι αν τόλμησε να επιτεθεί, το έκανε σε δημόσιο χώρο και δεν θα έβαζε σε κίνδυνο τόσες χιλιάδες κόσμο.

Και τότε τον είδε. Είδε ένα αγόρι με κουκούλα να τρέχει προς το μέρος της, κρατώντας ένα περίστροφο. Έφτασε λίγα εκατοστά μακριά από το βάθρο και αφού έριξε μερικές στον αέρα, άρχισε να σημαδεύει κόσμο. Με την άκρη του ματιού της, διέκρινε μια ομάδα αστυνομικών να τον περικυκλώνουν σιγά σιγά, έτοιμη να τον πιάσουν. Η Τζένη συνειδητοποίησε ότι θα τα κατάφερναν, μα ο νεαρός θα προλάβαινε να σκοτώσει τουλάχιστον δύο αθώες ψυχές. Δεν είχε και πολλά περιθώρια...

Δίχως να το σκεφτεί, πήδηξε πάνω του ρίχνοντας τον στο έδαφος. Το όπλο γλίστρησε από τα χέρια του νεαρού και σταμάτησε μπροστά από τις μπότες κάποιου.

"Άσε με μαύρη! Θα με μολύνεις!"

"Νεαρέ μου, συλλαμβάνεσαι για επίθεση!"

"Πού ακούστηκε μαύρη αστυνόμος;! Γενικά, από πότε οι μαύροι έχουν δικαιώματα;!" φώναξε νευριασμένος και θα την είχε χτυπήσει, εάν η Τζένη δεν είχε προλάβει να του περάσει χειροπέδες.

"Νεαρέ, ζούμε στον εικοστό πρώτο αιώνα! Εσύ ζεις ακόμα σε μιαν άλλη εποχή! Και τώρα προχώρα!" τον έσπρωξε βίαια, αναγκάζοντας τον προχωρήσει προς το κτίριο.

Η κατάσταση πίσω της είχε ηρεμήσει και όλοι έδειχναν να έχουν βρει τους εαυτούς τους. Μάλιστα, μερικοί είχαν εντυοωσιαστεί από αυτό που συνέβη και έτρεχαν να προλάβουν, μπας και επιτύχαιναν στο να αποκτήσουν μια καλή ιστορία, ξεχνώντας τον πραγματικό σκοπό της συνέντευξης. Η Τζένη Ρόμπινσον αποτελούσε λαυράκι για εκείνους και δεν θα την αφηναν έτσι απλά να φύγει!

"Θα σε σκοτώσω! Εσένα και τους ομοίους σου! Να πάτε να πνιγείτε!" έφτυσε κάτω στον δρόμο και γέλασε.

Μια ανεξήγητη οργή πλημμύρισε κάθε εκατοστό του κορμιού και τα καμπανάκια στο κεφάλι της, χτυπούσαν σαν τρελά. Το πρόσωπο της έγινε κατακόκκινο από τον θυμό και οι ανάσες της έβγαιναν κοφτές από το στόμα της. Όλες οι άσχημες αναμνήσεις πέρασαν μπροστά από τα μάτια της, μαζί με μια υγρή λάμψη, αλλά δεν επέτρεψε σε τίποτα να ξεφύγει από αυτά. Όλη της την ζωή άκουγε αυτές τις προτάσεις σχεδόν από όλους. Κανείς δεν την υπολόγιζε και πολλοί την υποτιμούσαν. Ήξερε ότι δεν έπρεπε να δίνει σημασία. Αυτό συμβούλευσε τον Μίκαελ να κάνει και η ίδια θα έπρεπε, μετά από τόση δουλειά με τον εαυτό της, να το προσπεράσει...

Όμως αισθάνθηκε κάτι να σπάει μέσα της! Καθετί αρνητικό που έκρυβε μέσα της τόσα χρόνια, βγήκε έξω με τέτοια ορμή, που θα μπορούσε να πνίξει τους πάντες! Υπήρχαν οι προσβολές που την άφηναν παγερά αδιάφορη, αλλά υπήρχαν και εκείνες που την εξεφτέλιζαν δημοσίως, τις οποίες δεν σκόπευε να ανεχτεί! Είχε χάσει κάθε έλεγχο, αλλά δεν την ενδιέφερε καθόλου!

"Σκάσε πια! Εσύ και όλοι οι λευκοί που νομίζουν ότι είναι καλύτεροι από εμάς! Ποιός σας έδωσε αυτήν την εντύπωση, ε;! Υποτίθεται ότι μετά από τόσα χρόνια, η ανθρωπότητα θα είχε προχωρήσει! Όχι όπως κάποτε, που θεωρούμασταν κτήματα σας και μας βασανίζατε με κάθε τρόπο! Μα από ό,τι φαίνεται, έκανα λάθος! Όλοι οι λευκοί είστε το ίδιο και δεν θα αλλάξετε ποτέ! Ρατσιστές, χωρίς ενσυναίσθηση και νοιάζεστε μόνο για τον εαυτό σας! Σκασίλα σας για την δυστυχία που μαστίζει τον κόσμο! Σας αξίζει ότι κι αν πάθετε! Η μοίρα θα φροντίσει γι' αυτό! Θα δούμε ποιός θα σκοτώσει πρώτος ποιόν! Που να πάρει, και εμείς άνθρωποι είμαστε! Το ίδιο αίμα κυλάει στις φλέβες μας!" φώναξε με όλη της την δύναμη και άφησε κάποιον άλλον να συνεχίσει την διαδρομή μέχρι το κρατητήριο, γιατί η ίδια δεν μπορούσε. Είχε ταραχτεί και μπορεί να έκανε κάτι που θα μετάνιωνε στην συνέχεια.

Γύρισε να φύγει, αλλά αρκετά μικρόφωνα και κάμερες μπροστά από το πρόσωπο της, την εμπόδισαν.

"Δεσποινίς Ρόμπινσον... Αυτό κι αν ήταν δυνατό! Τι έχετε να πείτε για αυτό το ξέσπασμα;" την ρώτησε ένας δημοσιογράφος με νεανικά χαρακτηριστικά... Η Τζένη συμπέρανε από την εμφάνιση του ότι πρέπει να ήταν από την Ασία.

"Έχω να πω ότι αυτή ήταν η ειλικρινή μου άποψη. Αρκετή ανεκτικότητα επέδειξα σε όποιον μου φέρθηκε άσχημα. Για κάθε δράση εναντίον μου, θα υπάρχει και μια αντίδραση. Και σας διαβεβαιώ ότι θα είναι πολύ άσχημη" είπε με σταθερότητα στην φωνή της.

"Εννοείται κάποιον λευκό, να φανταστώ;" την ρώτησε με ένα χαιρέκακο χαμόγελο.

"Ναι, προφανώς! Κουραστηακα να στοχοποιούν εμένα και την οικογένειά μου, επειδή είμαστε διαφορετικοί! Απεχθαναομια τον φυλετικό ρατσισμό και οποιοδήποτε άλλο είδος του!"

"Για όλους ισχύει αυτό;"

"Ναι! Γιατί δεν υπάρχει ούτε ένας που να μου έχει φερθεί ως ισάξια τόσα χρόνια! Όπως είπα, όλοι είναι ίδιοι!

Αφού τους καληνύχτισε όλους, έφυγε με γοργό βήμα και κατευθύνθηκε προς το αμάξι, παρά τις διαμαρτυρίες των δημοσιογράφων, οι οποίο διψούσαν για ακόμα περισσότερα! Αυτό το περιστατικό, θα γινόταν πρωτοσέλιδο την επόμενη μέρα!

Η Τζένη, μετά από αρκετή ώρα οδήγησης, έφτασε στο σπίτι της, ανακουφισμένη και χαρούμενη που επιτέλους είπε αυτά που έκρυβε τόσα χρόνια στην ψυχή της... Που να 'ξερε όμως ότι αυτό το ξέσπασμα, θα είχε τρομερές συνέπειες τις επόμενες ημέρες και θα έχανε πολλά... Εκείνα που είχαν στα αλήθεια αξία και τότε, όλη της χαρά, θα εξαφανιζόταν. Δεν θα αργούσε να συνειδητοποιήσει το λάθος της, μα τότε θα ήταν πολύ αργά. Και ένας Θεός ξέρει εάν θα κατάφερνε να επανορθώσει...