Τέλος
Nick's POV
Μερικούς μήνες μετά...
"Νικ, σε προειδοποιώ. Σε λίγα λεπτά θα είμαστε από κάτω μα τον Μίκαελ και τον Μαξ. Κανονίστε να είστε έτοιμοι, αλλιώς θα πάμε στον γάμο χωρίς εσάς" ακούω την Τζένη να λέει μέσα από την ανοιχτή ακρόαση, όσο εγώ παλεύω εδώ και αρκετή ώρα να φτιάξω την γραβάτα μου.
"Σε πληροφορώ πως είμαστε έτοιμοι και οι δύο, σοκολατάκι"
"Τότε γιατί δυσκολεύεσε με την γραβάτα σου;"
Που να πάρει! Πώς γίνεται να τα καταλαβαίνει όλα; Ούτε κάνε με βλέπει αυτήν την στιγμή και παρόλα αυτά, ξέρει ακριβώς τι με έχει εκνευρίσει.
"Δεν είμαι στο μυαλό σου φίλε μου. Απλώς όταν βρίζεις, δεν το κάνεις από μέσα σου" ανταπαντά με ένα γέλιο... Που για κάποιον περίεργο, κάνει την καρδιά μου να σκιρτήσει.
Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Μειώνω την απόσταση από μερικά μέτρα σε ελάχιστα εκατοστά και παρατηρώ τα χαρακτηριστικά μου. Τα μάγουλα μου έχουν βαφτεί από ένα απαλό, κόκκινο χρώμα και εκπλήσσομαι που συμβαίνει αυτό. Μάλλον αυτό οφείλεται στην υπερβολική ζέστη, πράγμα παράξενο για μέσα Απρίλη.
"Είστε από κάτω;"
"Όχι, αλλά–"
"Υπέροχα! Ελάτε εσείς στην ώρα και θα μας βρείτε από κάτω. Γειά σου σοκολατάκι" την πειράζω, αφού συνέλθω μετά από κάποια δευτερόλεπτα και της ξεφεύγουν μερικά χαχανητά.
"Γειά σου, φίλε μου" λέει σε εύθυμο τόνο και τερματίζει την κλήση.
Τελικά, καταφέρνω να φτιάξω την γραβάτα μου. Φοράω το σακάκι πάνω από το πουκάμισο μου και κάνω μερικά βήματα πίσω, για να δω πώς φαίνομαι ολόκληρος μέσα από την αντανάκλαση μου.
Ομολογώ πως για το κουστούμι αυτό, πρέπει να ευχαριστώ τον Λενάρντ. Και εγώ και ο Φιν δηλαδή, αφού δεν είχαμε αρκετά για να αγοράσουμε δικά μας. Έφερε έναν ειδικό ράφτη για να μας πάρει τα μέτρα και ύστερα, αφού φτιάχτηκαν, μας τα έκανε δώρο. Ίσως είναι και ένα είδος απολογία που απηγαγε εμένα και την Τζένη τότε, αλλά και ένα ευχαριστώ που τελικά δεν κάναμε μήνυση. Νομίζω θα το θυμάται, όπως και η Τζούλι.
Η σχέση τους έχει βελτιωθεί πολύ από τότε. Μιλάνε σε καθημερινή βάση και έχουν αποφασίσει να κάνουν μαζί Χριστούγεννα κάθε χρόνο. Και πέρα από αυτό, ο Λενάρντ δεν την αφήνει από τα μάτια του από την πρώτη στιγμή που έμαθε για την εγκυμοσύνη της. Είναι ευτυχισμένος που θα γίνει παππούς. Και η φίλη μου είναι χαρούμενη που επιτέλους έχει τον πατέρα της ουσιαστικά στην ζωή της... Ευγνωμονούν την Τζένη γι' αυτό.
Η αλήθεια είναι πως αυτή η γυναίκα άλλαξε τις ζωές όλων μας, προς το καλύτερο. Βοήθησε με πολλούς τρόπους, όλους μας... Και κυρίως εμένα. Μου έδωσε κίνητρο να αλλάξω την ζωή μου. Ακόμα και μετά από τόσους μήνες, συνεχίζει να στέκεται στο πλευρό μου σε ό,τι κι αν κάνω. Ακόμα θυμάμαι την ημέρα που αποφοίτησα και επίσημα από τον Ακαδημία, όταν μου έδωσαν το σήμα και έγινα και επίσημα μέλος του αστυνομικού τμήματος του Λος Άντζελες. Όλοι οι φίλοι μας ήταν εκεί να με συγχαρούν, μα το δικό της χαμόγελο ήταν που μου έδινε δύναμη. Η δική της υπερηφάνεια με γέμιζε χαρά και τα χέρια της, που με αγκάλιασε σφιχτά, με γέμιζαν με επιβεβαίωση για την απόφαση που πήρα.
Μέχρι και σήμερα, δεν μετανιώνω που τελικά πήρα αυτόν τον δρόμο. Αισθάνομαι για πρώτη φορά στην ζωή μου χρήσιμος, μετά από τόσο καιρό. Κάνω το σωστό. Προστατεύω τον κόσμο. Ίσως είναι και ένας τρόπος να απολογηθώ για όσα λάθη έκανα στο παρελθόν.
Έχουμε ξεδιαλύνει πολλά εγκλήματα στο διάστημα που δουλεύουμε μαζί. Όσον αφορά την υπόθεση της Σάρας, έκλεισε με επιτυχία. Τα παιδιά, μαζί και ο Τζέρεμι, είναι μία χαρά και παλεύουν καθημερινά να συνεχίσουνε τις ζωές τους. Εκείνη είναι στην φυλακή, όπου και ανήκει. Δεν θα κάνει ποτέ ξανά κακό σε κανέναν, ούτε θα προκαλέσει άλλον πόνο, προκειμένου να απαλύνει τον δικό της.
Δεν θα μπορέσω να δικαιολογήσω καμία μάνα που βάζει τα προσωπικά της συναισθήματα πάνω από το ανθρώπινο καλό. Ούτε καν να κατανοήσω. Τους λόγους που το έκανε. Και αυτό γιατί, για να καλύψει τις δικές τις αδυναμίες, προτίμησε να πληγώσει τους άλλους... Όχι, αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ. Είναι λάθος και γι' αυτό, δεν ξέρω αν θα θελήσω να κάνω ποτέ μου να γίνω εγώ ο ίδιος πατέρας, από φόβο μην κάνω τα ίδια λάθη...
"Θα τον τρυπήσεις το καθρέφτη τόση ώρα που τον κοιτάς"
Η φωνή του Φιν με επαναφέρει απότομα στην πραγματικότητα και γυρνάω προς το μέρος του. Γέρνει κάτω από το δοκάρι της πόρτας με σταυρωμένα τα χέρια πάνω από το στήθος και με ένα χαιρέκακο χαμόγελο αποτυπωμένο στο πρόσωπο του.
Τους τελευταίους μήνες, το βλέπω συχνά, ειδικά όταν είμαστε οι δυό μας και ξέρει ότι έχω ολοκληρώσει μια συζήτηση με την Τζένη. Και όπως κάθε φορά, έτσι και σήμερα, θέλω να του το σβήσω με ένα δυνατό χαστούκι, γιατί μου σπάει τα νεύρα. Και όπου να 'ναι, θα ακολουθήσει και το δούλεμα, το οποίο μπορεί να καταλήξει και σε τσακωμό, χωρίς πολλές εντάσει ωστόσο. Σε κάθε περίπτωση, δεν επιτρέψω να συμβεί αυτό σήμερα.
"Δεν είσαι αστείος"
"Αυτό λες συνέχεια. Δεν βαρέθηκες; Όλοι οι άλλοι θαυμάζουν το χιούμορ μου" μου λέει και ρολάρω τα μάτια μου.
"Γιατί δεν σε ξέρουν μια ζωή, όπως εγώ" του εξηγώ στον ίδιο τόνο και βάζω το κινητό μου στην τσέπη.
"Μπα, δεν νομίζω. Η Τζένη πάντα γελάει με τα αστεία μου"
Το σάγονι μου σφίγγεται αμέσως μόλις την αναφέρει και ένα περίεργο συναίσθημα με καταβάλει. Τα δάχτυλα μου πιέζουν με τόση δύναμη τα κάγκελα του κρεβατιού, που οι αρθρώσεις μου ασπρίζουν και το αφήνω μονάχα όταν ο Φιν με χτυπά φιλικά στον ώμο, κάνοντας με γυρίσω στο παρόν.
"Χάθηκες στην ζήλια σου ή μου φάνηκε;"
"Τι; Τι είναι αυτά που λες;"
"Μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις, φίλε μου. Μπορεί να είμαι πολλά, αλλά όχι και τυφλός"
Αρχίσαμε πάλι...
"Μην συνεχίζεις, γιατί δεν σε βρίσω και δεν έχω όρεξη για καυγά. Όχι σήμερα"
"Μα δεν τσακώνομαι. Απλώς λέω την αλήθεια" αποκρίνεται και η επιθυμία να τον χτυπήσω δυνατά επανέρχεται, αλλά παλεύω να την απωθήσω.
Αγνοώντας τον, βγαίνω από το δωμάτιο και φτάνω στο σαλόνι. Όπου να 'ναι, οι άλλοι θα έρθουν για να φύγουμε και δεν θέλω να προσέξουν τον εκνευρισμό μου. Ειδικά η Τζένη... Πάντα καταλαβαίνει τι μου συμβαίνει και δεν σταματάει να με ρωτάει, μέχρι να της πω την αλήθεια. Και σε αυτήν την φάση, μου φαίνεται παράξενο να το κάνω για κάποιον λόγο.
"Νικ... Οι δυό μας είμαστε. Δεν χρειάζεται να κρύβεσαι από τον κολλητό σου"
"Δεν κρύβομαι, Φιν" του λέω και παρατηρώ την έκφραση του. Είναι πιο σοβαρή και ειλικρινής από ό,τι ήταν πριν λίγο.
"Αν μου το έλεγες πριν λίγους μήνες, μπορεί και να σε πίστευα. Νικ, οι άλλοι μπορεί να μην το διακρίνουν, αλλά εγώ το κάνω. Το ξέρω ότι..." δεν ολοκληρώνει την φράση του και δεν ξέρω αν θέλω να το κάνει.
"Ότι;" τον ρωτάω, με ανασηκωμένο το φρύδι.
"Ότι είσαι ερωτευμένος με την Τζένη" απαντάει και απελευθερώνει μια ανάσα, περιμένοντας μια αντίδραση από εμένα
Ξεσπάω σε δυνατά γέλια και ακουμπάω το χέρι μου πάνω στο στήθος μου, στην προσπάθεια μου να ηρεμήσω. Τον κοιτάζω και βλέπω ότι η αντίδραση του δεν είναι η ίδια με την δική μου.
"Κάτσε... Δεν αστειεύεσε;"
"Όχι, Νικ"
"Φιν, έχει αγόρι εδώ και μήνες. Είναι σε σχέση με τον Μίκαελ. Τα έχουν, πώς να σου το πω; Εγώ είμαι απλώς ο κολλητός της. Δεν θα έμπαινα ποτέ ανάμεσα σε ένα ζευγάρι"
"Πρώτον, δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο. Ξέρω τον χαρακτήρα σου και τις αρχές σου... Δεύτερον, δεν σημαίνει ότι επειδή είναι μαζί τώρα, θα είναι μαζί για πάντα. Και τρίτον, φίλος φίλη φίλησε–"
"Φιν!" φωνάζω, χωρίς να με νοιάζει πλέον να κρατήσω χαμηλούς τους τόνους μου.
"Ηρέμησε! Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Και το τελευταίο, για πλάκα του διατύπωσα έτσι. Ξέρεις τι εννοούσα" μου λέει και τρίβω τη ράχη της μύτης μου, ξεφυσώντας αγανακτησμένος.
"Άσε την συζήτηση εδώ. Σε παρακαλώ, Φιν. Την έχουμε ξανακάνει και δεν βγήκε σε καλό" του ζητάω, κοιτώντας τον κατάματα.
Ο Φιν μπορεί πολλές φορές να ξεπερνάει τα όρια και η πλάκα του να μην τόσο αστεία όσο πίστευε, αλλά είναι αρκετά έξυπνος, ώστε να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να σεβαστεί τον άλλον. Βέβαια, κάποιος πρέπει να το γνωρίζει πολύ καλά για να το διακρίνει αυτό στον χαρακτήρα του... Αλλά όπως και να έχει, εγώ τον αγαπώ γι' αυτό που είναι. Απλώς μου την δίνει όλη την ώρα και θέλω να τον βαρέσω.
"Έχεις δίκιο. Συγγνώμη. Απλώς... Είσαι ο καλύτερος μου φίλος και βλέπω ότι πληγώνεσε από την όλη κατάσταση. Ακόμα και δεν το παραδέχεσε" αποκρίνεται και αυτήν την φορά, δεν υπάρχει ίχνος κοροϊδίας. Μόνο το νοιάξιμο του κολλητού μου, το οποίο μαθαίνει να εκδηλώνει πιο συχνά και να μην κρύβεται... Άλλο ένα καλό που μας έκανε η Τζένη.
"Έλα. Πάμε τώρα. Και δες αυτόν τον γάμο σαν μια ευκαιρία για να γνωρίσουμε καμία κοπέλα"
"Φιν!"
"Εμένα εννοούσα χαλάρωσε... Η δική σου καρδιά ήδη ξέρουμε πού ανήκει" μου λέει πειραχτικά και ρολάρω τα μάτια μου, ενώ επιβεβαιώνομαι ότι ο παλιός, καλός Φιν, έχει επανέλθει.
Τοον ακολουθώ έξω από το διαμέρισμα και στην συνέχεια, κατεβαίνουμε τα σκαλιά. Στην είσοδο της πολυκατοικίας, η γυναίκα που καθαρίζει συνήθως τους διαδρόμους και τα κοινόχρηστα δωμάτια του κτιρίου μας παρατηρεί με την άκρη του ματιού της, παραξενεμένη. Κάνει τον σταυρό της και συνεχίζει να σκουπίζει.
Η αλήθεια είναι πως δεν συνηθίζουμε να κυκλοφορούμε με κουστούμια και να είμαστε περιποιημένοι. Συν του ότι προκαλούμε συνέχεια ηχορύπανση με τα δυνατά γέλια και τις βρισιές που ξεστομίζουμε. Προκαλούσαμε χάος. Επομένως, όσοι μας ξέρουν αλλιώς, τώρα έχουν σοκαριστεί.
Την χαιρετάω με ένα νεύμα, προτού χαθούμε εντελώς από το οπτικό της πεδίο.
Ένα αμάξι σταματάει μπροστά από το κτίριο την ίδια στιγμή... Και τότε την βλέπω. Βγαίνει από την θέση του οδηγού. Και λάμπει τόσο πολύ, που κανένα αστέρι στον ουρανό δεν μπορεί να την συναγωνιστεί.
Είναι πανέμορφη. Από την κορφή μέχρι τα νύχια. Και η εμφάνιση της είναι τόσο όμορφη, που συμβολίζει την ίδια την άνοιξη.
Οι τούφες της, οι οποίες ανεμίζουν στο απαλό αεράκι, πέφτουν στο πρόσωπο της. Τα υπόλοιπα μαλλιά της είναι μαζεμένα προς τα πίσω, σε έναν χαμηλό, ατημέλητο κότσο, ο οποίος προσδίδει μια γλυκύτητα στην εμφάνιση και την κάνει να μοιάζει πιο αθώα από είναι στην πραγματικότητα. Και το γεγονός ότι το μακιγιάζ της αποτελείται από ένα απαλό, ροζ κραγιόν, μολύβι και λίγη μπεζ, γυαλιστερή σκιά, αναδεικνύουν την ομορφιά της ακόμα περισσότερο. Αν και ξέρω πως με ή χωρίς αυτά τα καλλυντικά, είναι υπέροχη.
Τα μάτια μου κατεβαίνουν και στο υπόλοιπο σώμα της, όχι όμως με πονηρό τρόπο. Ούτε κάνω κάνω βρώμικες σκέψεις. Απλώς την παρατηρώ... Και το θέαμα είναι απίστευτο. Φοράει ένα ιβουάρ φόρεμα με χαμηλή λαιμόκοψη και γυμνή πλάτη. Η φούστα φτάνει μέχρι τους αστραγάλους και όλο το ύφασμα είναι διακοσμημένο με χρυσόσκονη. Το μοναδικά κοσμήματα, είναι ένα ζευγάρι μικροσκοπικά διαμαντένια σκουλαρίκια και ένα ασημένιο βραχιόλι.
Ειλικρινά, το ξέρω ότι αυτή είναι η ημέρα της Τζούλι και είναι ο δικός της γάμος και είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα είναι μία από τις ομορφότερες νύφες του κόσμου... Αλλά το δικό μου βλέμμα δεν θα είναι στραμμένο πάνω της δυστυχώς. Θα χαίρομαι πολύ για εκείνη σε όλη της διάρκεια της ημέρας, μα ξέρω ότι μόνο η Τζένη θα υπάρχει στο μυαλό μου.
"Νικ; Όλα εντάξει;"
Η φωνή της με επαναφέρει στην πραγματικότητα και κουνάω το κεφάλι μου μερικές φορές, προτού την κοιτάξω κατάματα.
Τα μάτια της... Θεέ μου, είναι τόσο όμορφα. Περιποιημένα ή όχι, δεν έχει καμία σημασία. Θα μπορούσα να χαθώ μέσα σε αυτά και να τα ατενίζω για ώρες. Καφέ και απλά, μα ταυτόχρονα τόσο όμορφα, που για κάποιον περίεργο λόγο, κάνουν την καρδιά μου να φτερουγίσει. Χιλιάδες απαντήσεις περνάνε από τον νου μου αυτήν την, αλλά οι λέξεις αρνούνται πεισματικά να βγουν από το στόμα μου. Ξαφνικά, νιώθω ένα κάψιμο στο στήθος μου, ακούω τη βουή του αίματος μου και για λίγα δευτερόλεπτα, είναι σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο... Εκτός από εκείνη. Εκείνη και τις βρώμικες σκέψεις που έχουν κάνει κατάληψη στο μυαλό μου.
"Ότι είσαι ερωτευμένος με την Τζένη"
Τα λόγια του Φιν, είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι αυτήν την στιγμή. Πρέπει να ξεχάσω αυτήν την συζήτηση... Πριν χάσω εντελώς τον έλεγχο και βρεθώ σε μία άβολη για όλους κατάσταση.
Οπότε, ένα χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο μου.
"Ποτέ δεν ήμουν καλύτερα. Ανυπομονώ να περάσουμε καλά"
"Και εγώ!" απαντά με ένα γέλιο καθώς επιστρέφει στο αμάξι.
Περιμένω ένα λεπτό, έως ότου να υποχωρήσει το ελαφρύ κοκκίνισμα και αποφεύγω την έκφραση του Φιν, η οποία είμαι σίγουρος ότι μεταφράζεται "Στα 'λεγα εγώ".
Στριμωχνόμαστε στα πίσω καθίσματα με τον Μαξ, ο οποίος μας χαιρετάει με νεύμα, αλλά δεν λέει κάτι και απλώς κοιτάζει έξω από το παράθυρο.
Μετά από αυτά που έγιναν, επέστρεψε στο Τέξας με τον Τζέρεμι και τους γονείς του. Ωστόσο, μας επισκέπτεται τακτικά και ομολογώ ότι κάνουμε καλή παρέα. Ποιός ξέρει; Ίσως η φιλία μας γίνει πιο στενή μακροπρόθεσμα. Η καλή του διάθεση και ο εύθυμος τόνος βοηθούν σε αυτό. Για να μην αναφερθώ στην αλλαγή της στάσης του απέναντι σε εμένα και τον Φιν.
Παρόλα αυτά, τώρα δείχνει εντελώς διαφορετικός. Απογοητευμένος. Θλιμμένος. Σαν να έχει ρουφήξει κάποιος όλη την χαρά από μέσα του. Του δάχτυλα των χεριών του είναι μπλεγμένα μεταξύ τους και ο τρόπος που ανασάνει, δίνει την εντύπωση ότι αυτό το θεωρεί περισσότερο αγκαρεία, παρά φυσική ανάγκη. Και ναι, μπορεί να μην τον γνωρίζω τόσο καλά ακόμα, αλλά είναι αδερφός της κολλητής μου. Λογικό δεν είναι να ανησυχώ;
"Ακόμα δεν καταλαβαίνω πάντως πώς εσύ και ο Νικ γίνατε κουμπάροι;" την ρωτάει ο Μίκαελ, χαϊδεύοντας απαλά τον ώμο της και νιώθω ένα σφίξιμο στην καρδιά μου.
"Να σου θυμίσω, αγαπητέ μου Μίκαελ, ότι αυτές οι δύο έχουμε γίνει αχώριστες και μιλάνε όλοι την ώρα για εμάς, πίσω από την πλάτη μας" τον πειράζει ο Φιν και από όλους μας ξεφεύγουν μερικά χαχανητά.
"Ναι, τα αγόρια της παρέας είναι το μόνο θέμα μας απασχολεί" ανταπαντά η Τζένη και τα χαχανητά μετατρέπονται σε δυνατά γέλια, τα οποία γεμίζουν το αμάξι.
"Είναι η καλύτερη μου φίλη και ο Νικ είναι κάτι σαν τον μεγάλο της αδερφό. Προφανώς και θα ζητήσει από εμάς να την παντρέψουμε"
"Πού ξέρεις... Ίσως γίνει και δική μας κουμπάρα στο μέλλον" της λέει ο Μίκαελ και μειδιά, ενώ το δικό της φρύδι ανασηκώνεται.
"Σαν πολύ δεν τρέχεις;"
"Τι να κάνω και εγώ; Ερωτευμένος άντρας είμαι και κάνω όνειρα να παντρευτώ την κοπέλα μου" της δίνει ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο και βολεύεται ξανά στην θέση του συνοδηγού, φτιάχνοντας λίγο την γραβάτα του.
Την βλέπω να σφίγγει το τιμόνι για λίγο και ύστερα, παίρνει μια βαθιά ανάσα... Μόνο ένα πράγμα σημαίνει αυτό.
Αν την ήξερε πραγματικά, δεν καταλάβαινε βέβαια πως η Τζένη νιώθει άβολα όταν τέτοιου είδους συζητήσεις απευθύνονται σε αυτήν. Προφανώς και η ίδια, δεν είναι κατά του γάμου, ούτε της οικογένειας. Από όσο μου έχει πει, θέλει πολύ να γίνει μαμά στο μέλλον και να κάνει τουλάχιστον τρία παιδιά... Αλλά είναι αυτονόητο πως δεν είναι έτοιμη για κάτι τέτοιο. Ο Μίκαελ, έστω και για πλάκα να τα λέει αυτά, την αγχώνει. Τον νοιάζεται πολύ και συνήθως, δεν τον παίρνει στα σοβαρά, γιατί δεν θέλει να τον στεναχωρήσει. Είναι πολύ ερωτευμένη μαζί του και θέλει να λειτουργήσει καλά αυτή η σχέση, κάτι που έως τώρα ισχύει. Αργότερα όμως;
Θεέ μου, τι σκέψεις είναι αυτές που κάνω;! Αν είναι δυνατόν! Είναι η κολλητή μου! Έχει αγόρι! Πρέπει να την υποστηρίζω, όχι να θεωρώ από μέσα μου ότι κάποια στιγμή, μπορεί να χωρίσουν... Για τον οποιονδήποτε λόγο.
[...]
Το μυστήριο ήταν μια υπέροχη διαδικασία. Όλοι μας χαρήκαμε που επιτέλους η φίλη μας επιτέλους πραγματοποίησε το όνειρο της.
Ο γάμος έγινε σε μία μικρή εκκλησία μέσα σε έναν καταπληκτικό αμπελώνα, έξω από το Λος Άντζελες και στην συνέχεια, όλοι οι καλεσμένοι μετακινηθήκαμε στο χώρο που διατίθεται και διάφορες δεξιώσεις. Τα ανοιχτού ροζ χρώματος πέταλα των λουλουδιών από τις αμυγδαλιές και τα γεμάτα καρπούς δέντρα, διαμορφώνουν το τοπίο με τέτοιον τρόπο, που τον κάνει να μοιάζει με ανοιξιάτικο παραμύθι. Το πανέμορφο ηλιοβασίλεμα έχει δώσει την θέση του υπέροχο, νυχτερινό ουρανό. Οι μικρές, αλλά ευδιάκριτες κουκίδες στον ουρανό, σε συνδυασμό, κάνουν το θέαμα ακόμα πιο μαγικό.
Ο πλέον σύζυγος της, ο Στίβεν, χορεύει μαζί της και γελάνε, καθώς εκείνος της ψιθυρίζει διαφορά πράγματα στο αυτί. Δεν τον ξέρω καλά, αλλά έχω καταβάλει ότι είναι ένας... Ιδιαίτερος χαρακτήρας. Συνήθως είναι ψυχρός με τους γύρω τους και δεν μιλά για θέματα που δεν αφορούν την δουλειά. Ο πάγος όμως λιώνει και γίνεται άλλος άνθρωπος, όταν η Τζούλι είναι στην αγκαλιά του. Και εκείνη είναι χαρούμενη.
Βλέποντας την τόσο ευτυχισμένη, αισθάνομαι και εγώ πιο ασφαλής για το μέλλον της. Έχει περάσει πάρα πολλά και της αξίζει μία ήρεμη ζωή, με αγάπη. Επιπλέον, είναι σημαντικό που προσπαθεί να διασφαλίσει ότι το παιδί που κυοφορεί θα μεγαλώσει σε ένα υγιές περιβάλλον, που θα το φροντίζουν. Όσον αφορά την προστασία του, είμαι σίγουρος ότι ο Λενάρντ θα είναι δέκα φορές πιο επικεντρωμένος στην οικογένεια του... Δεν θα αφήνει την εγγονή του από τα μάτια του.
Συνεχίζω να παρατηρώ τον χώρο γύρω μου, μαζί με τους καλεσμένους. Τα ζευγάρια χορεύουν στο ρυθμό της απαλής τζαζ, μαζί και οι πρωταγωνιστές της βραδιάς προφανώς, άλλοι απολαμβάνουν το φαγητό τους, μιλώντας παράλληλα με τους διπλανούς τους και μερικοί έχουν σχηματίσει μικρά πηγαδάκια για πιο... Επαγγελματικές συζητήσεις. Με άλλα λόγια, η αφρόκρεμα του Λος Άντζελες.
Ο Φιν φλερτάρει αυτήν την στιγμή με μία κοκκινομάλλα. Μισό λεπτό, πριν δεν το έκανε αυτό με μία ξανθιά;
Ρολάρω τα μάτια μου και περνάω το χέρι μου από το πρόσωπο του. Κλασσικός Φιν. Γι' αυτό, διασκέδαση σημαίνει ποτό –πάντα σε φυσιολογικές ποσότητες, ανάλογα με την περίσταση–, βόλτες και άπειρες γυναίκες στην ζωή του, όσον αφορά την σωματική ευχαρίστηση. Με κάθε ευκαιρία, ψάχνει κάτι καινούργιο. Δεν έχω ξεκαθαρίσει ακόμα βέβαια τι είναι αυτό που γενικά θέλει να βρει στο γυναικείο φύλο και είναι διαρκώς με κάποια άλλη. Αυτή είναι μια ιστορία που μοιράστηκε μόνο μία φορά μαζί και αυτό, επειδή ήταν μεθυσμένος. Μου απαγόρεψε ύστερα να πω το οτιδήποτε σχετικά με αυτό.
Απελευθερώνω μια ανάσα και πίνω μία ακόμα γουλιά από το κρασί μου... Οι επιλογές του Λενάρντ παραμένουν εξαίρετες. Όπως μου είχε πει κάποτε, δεν έχει να κάνει με την ποιότητα, αλλά με την ποσότητα. Ο Λενάρντ εμπιστεύεται μόνο κρασιά από Ιταλία και Ελλάδα. Σε σχέση με την Ελλάδα ειδικά, είναι πολύ μεγάλος θαυμαστής της αμπελουργίας στην Κρήτη.
"Είσαι καλά;" ακούω κάποιον να μου απευθύνει τον λόγο και στρέφω προς τα δεξιά το κεφάλι μου.
"Μαξ! Και αναρωτιόμουν που ήσουν. Χάθηκες"
"Ήθελα να μείνω λίγο μόνος μου, για να είμαι ειλικρινής" μου λέει και κάθεται δίπλα μου.
"Γιατί όμως;" τον ρωτάω, με ανασηκωμένο φρύδι.
"Για τον ίδιο λόγο που εσύ αποφεύγεις την Τζένη όλο το βράδυ"
Δεν περίμενα αυτά τα λόγια... Με σοκάρει που ήρθαν από εκείνον. Δεν το περίμενα και τώρα, δεν ξέρω τι πρέπει να πω. Από την μία, θέλω να τα αρνηθώ όλα. Όπως κάνω εδώ και τόσο καιρό. Έτσι πρέπει να κάνω. Από την άλλη όμως... Δεν ξέρω γιατί, αλλά ο Μαξ δείχνει να καταλαβαίνει πώς νιώθω, δίχως να έχω ξεστομίσει λέξη. Διαισθάνεται αυτήν την ενόχληση που έχει φωλιάσει στην καρδιά μου και συμπάσχει μαζί μου.
"Έχει νόημα να σου πω ότι κάνεις λάθος;"
"Όχι, φίλε μου. Κατανοώ τον πόνο σου... Γιατί και εγώ έτσι νιώθω για την γυναίκα που αγαπώ" αποκρίνεται και τον κοιτάζω με γουρλωμένα μάτια.
Αυτό κι αν είναι νέο... Ο Μαξ Ρόμπινσον ερωτευμένος.
"Δεν έχεις πει τίποτα στην Τζένη; Είναι η αδερφή και καλύτερη σου φίλη. Μου κάνει εντύπωση"
"Εμπιστεύομαι και την ζωή μου στην αδερφή μου, Νικ... Εκείνη το κατάλαβε, πριν καν το παραδεχτώ εγώ στον εαυτό μου" μου απαντάει τα μάτια του παραμένουν καρφωμένα στην πίστα.
Ακολουθώ το βλέμμα του... Και όταν συνειδητοποιώ πάνω σε ποιό άτομο είναι εστιασμένο, ένα δεύτερο κύμα έκπληξης με διαπερνά.
"Είναι αυτή που νομίζω;" μου γνέφει θετικά και ξεφυσάω, περνώντας τα δάχτυλα μου μέσα από τα μαλλιά μου.
"Μα πότε; Πώς; Τι– Δεν καταλαβαίνω"
"Την γνώρισα μία μέρα, μήνες πριν. Όταν εσύ και η Τζένη δουλεύατε σε εκείνη την υπόθεση με την απαγωγή παιδιών... Από την πρώτη στιγμή που την αντίκρισα, κάτι με τράβηξε πάνω της. Η καρδιά μου χτύπησε σχεδόν αμέσως. Η φωνή της, τα μάτια της, η ευφράδεια της... Όλα. Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο πιο δύσκολο ήταν να την βγάλω από το μυαλό μου. Και τελικά, την ερωτεύτηκα. Και το γεγονός ότι πλέον είναι παντρεμένη με κάποιον άλλον... Που να πάρει, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με πληγώνει"
Μία υποψία δάκρυα πάει να φανερωθεί, αλλά σχεδόν αμέσως την αποδιώχνει και παίρνει μία βαθιά ανάσα, πίνοντας κι άλλο κρασί.
"Φίλε, μήπως να σταματήσεις να πίνεις;" τον ακουμπάω απαλά στον ώμο.
"Ξέρω πώς είναι να υποφέρεις για μία κοπέλα που δεν μπορείς να έχεις. Βλέπω πώς κοιτάς την αδερφή μου. Ίσως ο Φιν να σου κάνει πλάκα και να σε πιστεύει όταν τον διαψεύδεις, αλλά κάποιος που βλέπει πίσω από τις λέξεις και βιώνει τα ίδια αισθήματα, διακρίνει τα ψέματα σου" λέει και είναι εμφανές ότι το αλκοόλ έχει αρχίσει να τον επηρεάζει."Τουλάχιστον η Τζένη είναι ακόμα ελεύθερη από αυτήν την άποψη. Και σε συμπαθώ αρκετά, για να ξέρω ότι ταιριάζετε. Και ο Μίκαελ είναι πολύ καλός και γλυκός μαζί της και λατρεύουν ο ένας τον άλλον... Αλλά μου κάνεις καλύτερα για γαμπρός μου και θα ήθελα πολύ για γίνω κουνιάδος σου!" φωνάζει λίγο πιο δυνατά από όσο θα έπρεπε, αλλά όχι τόσο, ώστε να γυρίσουν τα κεφάλια που είναι γύρω μας.
"Μαξ, έχεις πιεί αρκετά"
"Ίσως. Αλλά ο μεθυσμένος λέει πάντα τις μεγαλύτερες αλήθειες, έτσι δεν είναι;"
Δεν έχει άδικο σ' αυτό...
"Αν ποτέ σου δοθεί η ευκαιρία... Άρπαξε την"
Φεύγει πριν προλάβω να αντιδράσω, αφήνοντας με και πάλι μόνο με τις σκέψεις μου.
Μπορώ να εντοπίσω αλήθειες σε αυτά που είπε... Και πάλι όμως, δεν πιστεύω ότι πρέπει να δώσω σε αυτά που είπε όσον αφορά την Τζένη.
Υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να του επιτρέπω να ξεφεύγει από το πώς είναι τα πράγματα τώρα. Η Τζένη είναι η κολλητή μου. Έχει αγόρι. Και ναι, είναι πανέμορφη και σίγουρα κάθε άντρας να αισθανόταν τυχερός να την έχει για σύντροφο, γιατί εκτός από την εμφάνιση, έχει και έναν υπέροχο χαρακτήρα. Εγώ όμως, δεν θα βρεθώ ποτέ σε αυτήν την κατηγορία. Σαν φίλοι και συνεργάτες, είμαστε πολύ καλά. Δεν θέλω να ελπίζω ότι αυτό θα αλλάξει στο μέλλον. Και δεν πρέπει κιόλας. Οφείλω να χαίρομαι με τις επιλογές της και όχι... Να με ενοχλεί που κάποιος άλλος άντρας είναι σύντροφός της.
Ο Μαξ είναι ερωτευμένος με την Τζούλι, η οποία έχει παντρευτεί κάποιον άλλον, με τον οποίο είναι έτοιμη να δημιουργήσει οικογένεια μαζί του. Θέλει μία γυναίκα, η οποία όμως τον βλέπει μόνο φιλικά. Και θα κάνω ό,τι μπορώ, για να του σταθώ τώρα που ξέρω. Όσο για εμένα... Λοιπόν, δεν ξέρω, αλλά κάτι που λέει ότι αυτό δεν είναι το τέλος της ιστορίας μου με την Τζένη. Όχι. Όλα άρχισαν πριν πολύ καιρό, όταν με έπιασε να λέω ψέματα και να κλέβω χρήματα, για να επιβιώσω. Και τώρα, φτάσαμε εδώ. Οπότε, θεωρώ πως έχουμε ακόμα πολλά να πούμε, προτού φτάσουμε στο τέλος. Είτε αυτό είναι ευτυχισμένο... Είτε όχι.
Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro