Nick's POV

Ο Μπεν ξεκλειδώνει την πόρτα του κελιού μου και κάνει στην άκρη βαριεστημένα, ώστε να βγω έξω. Την σπρώχνει με δύναμη, με αποτέλεσμα αυτή να χτυπήσει δυνατά και να παράξει έναν ήχο, που λίγα να ήταν αυξημένα τα ντεσιμπέλ, και τότε σίγουρα θα είχαν σπάσει τα καλά μου τα τυμπανάκια... Κανένας σεβασμός στους κρατούμενους.

"Είναι η εκατοστή φορά που σε βλέπω στο τμήμα Νικ; Γιατί έχω χάσει και το μέτρημα" μου λέει ο Δούκας από το απέναντι και ρολάρω τα μάτια μου, κοιτώντας τον επιθετικά.

Με τον Δούκα έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς δύο χρόνια τώρα. Ήθελε να βοηθήσει εμένα και τον Φιν σε ένα από τα σχέδια μας για να βγάλουμε χρήματα. Θα τα μοιράζαμε στα τρία και ύστερα από αυτό, δεν θα τον βλέπαμε ξανά στα μάτια μας. Τον περιμέναμε να γυρίσει με τον σάκο... Μα δεν φάνηκε μπροστά μας. Ο Φιν θυμώσει τόσο πολύ, που για αρκετές μέρες τον ψάχναμε, χωρίς να σκαρώσουμε αλλά κόλπα. Όταν τον βρήκαμε, πήραμε πίσω ότι δεν είχε προλάβει να ξοδέψει σε καλοπέραση. Από τότε, τον βλέπουμε είτε εγώ, είτε ο κολλητός μου, όταν μπαινωβγαίνουμε στο τμήμα. Όχι όμως έξω... Αλλιώς δεν θα άντεχε να μην τον πνίξει.

Ορκιστήκαμε μεταξύ μας πως εκείνη, ήταν οι πρώτη και η τελευταία φορά που επιτρέψαμε σε τρίτους να ανακατευτούν στα σχέδια μας. Μια φορά γίνονται τα λάθη άλλωστε. Απορώ τι σκεφτόμασταν και δεχτήκαμε τότε... Ίσως επειδή το κόλπο μας ήταν αρκετά περίπλοκο και εμείς ετοιμαζόμασταν για καλό 'μεροκάματο'. Μετά από αυτό όμως, πάμε για πιο απλά πράγματα και χωρίς βιασύνες. Ίσα ίσα για να ζήσουμε. Αυτό μου δίδαξε η ζωή... Και αυτό κάνω. Για αυτό γεννήθηκα. Δεν υπάρχει λόγος για όνειρα και βλακείες.

"Δούκα, δεν νομίζω να σου απεύθυνα τον λόγο, οπότε κάνε μου την χάρη και παράταμε" αποκρίνομαι απότομα σε εκείνον, με το ύφος μου να παραμένει σοβαρό και φεύγω βιαστικά, ώστε να μην τον βλέπω λεπτό παραπάνω. Δεν ξέρω αν αντιπαθώ κάποιον περισσότερο από εκείνον.

Απατεώνες σαν τον Δούκα, θα έπρεπε να βρίσκονται μόνιμα πίσω από τα κάγκελα. Δεν αγνοώ το γεγονός και εγώ χρησιμοποιώ κάθε μέσο που γνωρίζω για να πάρω αυτό που θέλω... Αλλά η διαφορά μου μαζί του, είναι ότι εγώ έχω κάποιους ηθικούς φραγμούς. Κάποιες αξίες και αρχές, τις οποίες δεν τις καταπατώ. Υπάρχουν ας πούμε κάποια πράγματα, τα οποία τα μοιράζομαι, επειδή ξέρω πως είναι να υποφέρεις. Πολύ θα ήθελα να πω πως και η ειλικρίνεια ανήκει σε αυτές... Αλλά θα ήταν μεγάλο ψέμα, κι ας είναι αυτά η ειδικότητα μου. Με αυτά επιβιώνω... Τουλάχιστον είκοσι χρόνια.

Ο Δούκας αντιθέτως, δεν διστάζει και δεν αισθάνεται τίποτα. Προκειμένου να πετύχει τον στόχο του, είναι ικανός να κάνει τα πάντα. Έχει πληγώσει πολύ κόσμο και είναι στιγμές που τον τυφλώνει η φιλοδοξία και το μίσος του και... Δεν με ενδιαφέρει. Ο καθένας σε αυτήν την ζωή, κάνει τις επιλογές του. Και εγώ... Είμαι χαρούμενος με τις δικές μου. Άλλωστε, δεν μου δόθηκαν και πολλές δυνατότητες στο παρελθόν.

Ανεβαίνω τα σκαλιά και φτάνω στο ισόγειο, αντικρίζοντας για ακόμα μια φορά αστυνομικούς να κάνουν την δουλειά τους... Δηλαδή να κάθονται. Χωρίς πλάκα, πέρα από τον Μπεν, οι περισσότεροι μιλάνε μεταξύ τους. Και μετά προσπαθούν να πείσουν όλους τους πολίτες ότι εργάζονται για το καλό τους... Ενώ κανένας δεν κάνει τίποτα ουσιαστικά. Για αυτό... Δεν συμπαθώ τους μπάτσους.

Βλέπω τον Φιν στην υποδοχή να περιμένει, με μια νευριασμένη έκφραση στο πρόσωπο του... Ωχ, πάλι θα μου έχει θυμώσει, γιατί μάλλον αναγκάστηκε να σηκωθεί νωρίς, για να έρθει να με πάρει. Κάθε φορά αυτό συμβαίνει. Βέβαια, δεν τολμάει να παραπονεθεί, αφού εγώ έρχομαι ότι ώρα κι αν είναι.

Τι να πει κανείς... Έναν τον έχω, κι ας είναι αυτός ο χαρακτήρας του. Ήταν δίπλα μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Μαζί μεγαλώσαμε. Τώρα... Είναι κάποιες λεπτομέρειες που προτιμώ να μην θυμάμαι. Χαίρομαι πάντως που, παρόλους τους καυγάδες μας, δεν έφυγε από κοντά μου... Τουλάχιστον όχι για πολύ μεγάλες περιόδους. Είναι στιγμές που προτιμάει να μένει εντελώς μόνος του. Και εγώ πρέπει να το σεβαστώ.

"Μην τρέχεις τόσο, θα σκοτωθείς" σχολιάζει σε ειρωνικό τόνο και ανταλλάσουμε την γνωστή χειραψία μας, κάνοντας και μια αγκαλιά ο ένας τον άλλον. Ακόμα να καταλάβω πως γίνεται η διάθεση του να αλλάζει μέσα σε τόσο λίγα λεπτά.

"Καλημέρα και σε εσένα φίλε" του λέω και αρχίζουμε να διασχίζουμε τον χώρο για να βγούμε έξω.

Τα βλέμματα μερικών, πέφτουν πάνω μας και η υποτίμηση είναι εμφανής στις εκφράσεις τους. Το έχω συνηθίσει πλέον... Στο κάτω κάτω, εκείνοι δεν χρειάστηκε να πεινάσουν. Δεν ξέρουν τι πάει να πει φτώχεια... Δεν έχουν βιώσει απολύτως καμία δυσκολία και ποτέ δεν θα το κάνουν. Το μόνο για το οποίο είναι ικανοί, είναι είναι να μας κρίνουν και να μας κατηγορούν, βγάζοντας τα δικά τους αυθαίρετα συμπεράσματα. Μια φορά είχα παρακαλέσει... Να βρεθεί έστω κι ένας που θα δείξει λίγη κατανόηση.

"Δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν άραγε από το να μας κοιτάνε;"

"Προφανώς και όχι. Αλλά τι να κάνουμε; Είμαστε ομορφόπαιδα" του απαντώ και γελάμε, καθώς ανοίγω την πόρτα της εξόδου.

"Να σου πω Φιν, θα είμαστε ήρεμοι για ένα διάστημα. Μπορούμε να κάνουμε σχέδια, αλλά όχι στο άμεσο μέλλον. Θέλω να μείνω μακριά από τα κάγκελα του κελιού μου" του ζητάω και ξεφυσάει, ενώ κατεβαίνουμε τα σκαλιά.

"Ότι πεις. Πάμε τώρα να φάμε γιατί πεθαίνω της πείνας. Ένα καλό πρωϊνό είναι ότι πρέπει" όταν παραπονιέται, γίνεται λίγο ενοχλητικός, μα όλοι έτσι κάνουν, καλά δεν λέω; Το φαγητό είναι η ανάγκη και η αγάπη όλων μας. Ακόμα και εγώ, αν έχω να φάω πολλές ώρες, γίνομαι άλλος άνθρωπος.

"Εννοείται αυτό! Πάμε στο–" πριν προλάβω να ολοκληρώσω, ακούω κάποιον να φωνάζει το όνομα του –ή μάλλον κάποια–, και με τον Φιν γυρνάμε προς την άλλη μεριά... Βρε βρε βρε, τι έκπληξη είναι αυτή που βλέπουν τα όμορφα και γοητευτικά ματάκια μου!

"Νικ Άντερσον! Περίμενε!"

Είναι εκείνη η αστυνομικός που μου είχε φέρει φαγητό στο κελί μου, λίγες νύχτες πριν. Και ακόμα νωρίτερα, με είχε βοηθήσει, επειδή νόμιζε πως με είχαν αδικήσει και μπήκε μπροστά για να υπερασπιστεί εμένα και τον κολλητό μου... Καλά, το πρώτο ισχύει κατά μία ευρύτερη έννοια. Χμ... Αναρωτιέμαι τι μπορεί να θέλει από εμένα και με καλεί τόσο επίμονα... Πάντως όχι να μου προσφέρει λίγη από την σοκολάτα της... Ακούστηκε πολύ ρατσιστικό αυτό;

Με γοργό βήμα, κατεβαίνει τα σκαλιά και πλησιάζει προς το μέρος μας, όταν ξαφνικά προς το τέλος στραβοπατάει και ετοιμάζεται να συγκρουστεί δυνατά στο έδαφος, αλλά κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή προλαβαίνω να τρέξω και την κρατήσω.

"Ουφ... Παραλίγο. Σε... Σε... Σε ευχαριστώ Άντερσον" λέει με δυσκολία και ένα λοξό χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο μου, καθώς την βοηθάω να σταθεί στα πόδια της... Ουαου, δεν είχα προσέξει πόσο όμορφα είναι τα μάτια της, κι ας μην είναι η πρώτη φορά που την βλέπω από κοντά.

"Δεν κάνει τίποτα σοκολατάκι" αποκρίνομαι, σαν άψογος τζέντλεμαν που είμαι της κλείνω το μάτι, κάνοντας της να εκνευριστεί και το ύφος της να αλλάξει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.

"Πάψε να με λες έτσι, γιατί δεν το έχω σε τίποτα να... Τέλος πάντων" λέει και παίρνει βαθιές ανάσες, πιθανόν για να ηρεμήσει. Τόσο σπαστικός είμαι άραγε... Καλά δεν πειράζει. Στο κάτω, εκείνη ήρθε προς το μέρος μου και όχι εγώ. Ας με ανεχτεί λοιπόν.

"Πως μπορώ να εξυπηρετήσω ένα από τα όργανα της τάξης;" την ρωτάω με μια δόση ειρωνείας και ρολάρει τα μάτια, εμφανίζοντας ένα στυλό και ένα μπλοκάκι από την τσέπη της... Μα καλά που τα καταχωνιάζει όλα αυτά τα πράγματα, εφόσον δεν κουβαλάει τσάντα;

"Άσε τις ειρωνείες και άκουσε με. Πρέπει να σου μιλήσω για κάτι σοβαρό... Ιδιαιτέρως αν γίνεται" απαντάει και στρέφει το βλέμμα της πάνω στον Φιν, ο οποίος ξύνει νευρικά τον σβέρκο του.

Αν κατάλαβα καλά... Θέλει να πει κάτι σε εμένα, και μάλιστα σοβαρό; Άλλο πάλι και τούτο... Για ποιόν λόγο ένας αστυνομικός να θέλει να συζητήσει μαζί μου; Πρώτον, τρέφω τεράστια αντιπάθεια για τους μπάτσους από τότε που ήμουν παιδί –η συγκεκριμένη έχει ήδη κατακτήσει την κορυφή ως προς το ποιόν αντιπαθώ περισσότερο–, και δεύτερον, δεν έχω καμία όρεξη να ανακατευτώ στις υποθέσεις τους, διότι ξέρω από τώρα ποιά θα είναι τα αποτελέσματα... Πάλι θα κατηγορούν εμάς, ακόμα και αν δεν είμαστε οι φταίχτες, μιας και όλοι οι άλλοι με τα πολλά λεφτά, είναι υπεράνω πάσης υποψίας. Βρίσκουν εμάς, που το μόνο που επιδιώκουμε στην τελική είναι να επιβιώσουμε, και μας κατηγορούν για εγκλήματα... Που ποτέ δεν διαπράξαμε.

Γιατί η γυναίκα που στέκεται απέναντι μου, να είναι διαφορετική; Επειδή το χρώμα του δέρματος της είναι πιο σκουρόχρωμο; Έχω συναναστραφεί με πολλούς ομοίους της, αλλά δεν δέχτηκα διαφορετική στάση, κι ας πως έχουν τραβήξει του κόσμου τα βάσανα. Άρα ποιό το νόημα... Να πιστέψω και εγώ σε αυτούς; Δεν μπορώ όμως να μην αναρωτιέμαι τι θέλει από εμένα. Και ειδικά να είμαστε μόνοι μας, αφού λέω τα πάντα στον κολλητό μου, χωρίς φόβο και ντροπή. Το εμπιστεύομαι απόλυτα... Κι ας πως εκείνος δυσκολεύεται ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, να κάνει το ίδιο. Όμως στα δύσκολα, στέκεται πάντα δίπλα μου και γνωρίζει ότι μπορεί να στηριχτεί πάνω μου.

"Δεν κρύβω τίποτα από τον Φιν. Μπορείς να πεις οτιδήποτε μπροστά και σε εκείνον" της λέω και περνάει τα χέρια από τα κατάμαυρα μαλλιά της, χτυπώντας νευρικά το πόδι της στο έδαφος.

"Δεν γίνεται. Δεν μπορώ να μιλήσω για αυτό μπροστά σε κάποιον που δεν έχει σχέση με την υπόθεση. Σε... Σε... Σε παρακαλώ, μπορείς να μου κάνεις την χάρη;" με ρωτάει, παρακαλώντας με σχεδόν και μέσα από τα μάτια της, διακρίνω την αγωνία και την ανάγκη που αισθάνεται.

Πρέπει να βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση. Συγκεκριμένα, η απόγνωση την έχει καταλάβει και δείχνει διατεθειμένη να κάνει τα πάντα, ώστε να καταφέρει αυτό που θέλει. Δεν ξέρω τι με παρακινεί να δεχτώ... Αλλά κάτι μέσα μου, με σπρώχνει όλο και περισσότερο στο να το κάνω.

"Φιν... Θα τα πούμε μέσα στο σπίτι. Εντάξει;"

"Καλά... Πάντα χάνω όλη την πλάκα ρε φίλε... Θέλω λεπτομέρειες όταν έρθεις σπίτι" ζητάει κάπως απαιτητικά, προτού εξαφανιστεί από το οπτικό πεδίο και των δυό μας.

Έχοντας μείνει μόνοι, στρέφομαι ξανά προς σε εκείνη και σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος, περιμένοντας να ακούσω αυτά που έχει να μου πει... Μπας και πάω σπίτι μου μια ώρα νωρίτερα. Όπως είπα, δεν θέλω να μπλεχτώ σε δουλειές της αστυνομίας, όσο 'σημαντικό' κι αν είναι.

"Περιμένω σοκολατάκι"

"Καταρχάς, να θυμάσαι πως το όνομα μου είναι Τζένη και όχι σοκολατάκι. Δεύτερον, φαντάζομαι ξέρεις για τις απαγωγές παιδιών που έχουν κατακλύσει την πόλη μας. Σωστά;" με ρωτάει και το στομάχι μου σφίγγεται κόμπος, καθώς οι λέξεις που ξεστόμισε, μπαίνουν στο αυτί μου και χτυπάνε κατευθείαν στο μυαλό μου.

Μπορεί να μου ταιριάζουν πολλοί χαρακτηρισμοί... Αλλά αναίσθητος δεν είμαι. Όχι όταν μιλάμε για παιδιά. Εγώ ο ίδιος υπήρξα, όπως όλοι, και η γνωρίζω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Και σίγουρα, τα παιδιά δεν φταίνε ποτέ για τα λάθη των άλλων. Είναι οι αθώες ψυχές του κόσμου που ζούμε. Αν και ποτέ δεν θέλω να κάνω δικό μου παιδί. Αυτές οι καταστάσεις, δεν ταιριάζουν σε εμένα. Δεν θα μπορούσα να του προσφέρω τίποτα και επίσης... Τέλος πάντων, δεν θέλω να τα σκέφτομαι αυτά. Ευελπιστώ να πιάσουν τον δράστη, αλλά ως εκεί. Δεν μπορώ να καταλάβω τι με αφορά λοιπόν.

"Ναι... Αλλά εμένα τι με θες;"

"Δύο μέρες πριν... Ήσουν μάρτυρας σε ένα περιστατικό. Σε ένα στενό, σε μια από τις παλιές γειτονιές της πόλης. Βρήκες μια τσάντα, η οποία ανήκει σε ένα μικρό αγόρι το οποίο απήχθη... Και εσύ είδες τον άντρα που το έκανε. Έτσι δεν είναι;"

Δεν μπορώ να μην της απαντήσω, όσο κι αν επιθυμώ να το αποφύγω. Ελπίζω να με αφήσει ήσυχο μετά από αυτό.

"Ναι... Ναι, είδα. Τους κυνήγησα, μα δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα... Δεν θα σου πω κάτι άλλο. Πήρες την απάντηση σου και τώρα παράταμε" λέω απότομα, ίσως παραπάνω από όσο θα ήθελα και αρχίζω να περπατώ στην αντίθετη κατεύθυνση.

Μέχρι και εγώ έχω εκπλαγεί με την σοβαρότητα που μιλάω αυτήν την στιγμή... Πόσο μάλλον εκείνη, που με έχει μάθει λίγο. Όχι και τόσο καλά όμως, για να καταλάβει.

"Στάσου! Νικ, πρέπει να με βοηθήσεις! Ξέρεις πολλά περισσότερα και το βλέπω στα μάτια σου! Σε παρακαλώ, σκέψου μόνο πόσα παιδιά μπορεί να υποφέρουν αυτήν την στιγμή που μιλάμε! Αν δεν θες να το κάνεις για εμένα, είναι κατανοητό! Ούτε εγώ σε συμπαθώ και μακάρι να μην ήμουν αναγκασμένη να σου μιλήσω! Αλλά το καθήκον που μπαίνει πάνω από όλα και πρέπει πάση θυσία να φέρω εις πέρας την αποστολή μου, που είναι βρω αυτά τα παιδιά και να τα σώσω! Εξαρτάται και η θέση μου από αυτό–"

"Αυτό είναι το θέμα; Να μην χάσεις εσύ την θέση σου ως αστυνομικός; Δεν έχει σημασία δηλαδή αν κάποιο από αυτά τα παιδιά είναι νεκρό; Ή μπορεί και όλα; Ακούς τι μου λες;" την ρωτάω, χωρίς να την αφήσω να ολοκληρώσει. Τυπικός μπάτσος... Όλα για την θέση.

"Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που με νοιάζει, αλλά ναι, είναι στις σκέψεις μου! Δεν ξέρεις τι έχω περάσει, για να καταφέρω να είμαι εδώ, οπότε μην με κρίνεις έτσι! Για να φτάσω στην άκρη του νήματος αυτής της υπόθεσης, πρέπει να ξεκινήσω από κάπου! Εσύ και τα μάτια σου, είναι το μόνο στοιχείο που έχω αυτήν την στιγμή! Ξέρω πως δεν θέλεις να βοηθήσεις... Αλλά πρέπει. Αν όχι για εμένα, τότε για εκείνα τα παιδιά. Τους αξίζει να σωθούν... Και πρέπει να προστατέψω και όλα τα άλλα παιδιά του Λος Άντζελες, πιάνοντας αυτόν που θέλει να τους κάνει κακό. Δεν έχει να κάνει με την θέση μου, αλλά με τις προτεραιότητες μου. Δεν θέλω να στοχοποιήσω κάποιον άσχετο... Αλλά μόνο τον ένοχο. Κανείς άλλος δεν είναι διατεθειμένος να με βοηθήσει και ο χρόνος δεν είναι αρκετός για να το κάνω μόνη μου. Σε παρακαλώ. Νικ... Σε χρειάζομαι" μου λέει και η ειλικρίνεια στο βλέμμα της, μου δημιουργεί δεύτερες σκέψεις ομολογώ...

Έχω μιλήσει με πολλούς μπάτσους στο παρελθόν, μα κανένας δεν έχει ξεστομίσει ξανά τέτοια λόγια. Σε κανένα δεν έχω αντιληφθεί ξανά αυτό το πάθος... Που μου εμφανίζει εκείνη. Μοιάζει έτοιμη να κάνει τα πάντα, ώστε να πετύχει τους στοίχους της, οι οποίοι είναι φέρει εις πέρας την αποστολή της και... Να πείσει εμένα να την στηρίξω σε αυτό, με όποιον τρόπο μπορώ... Αλλά δεν θα το κάνω. Δεν την ξέρω, δεν με ξέρει, από την πρώτη μας συνάντηση, με κατέταξε στους κοινούς εγκληματίες που καταστρέφουν την πόλη, και επιπλέον, ελπίζει να βρει την λύση σε ένα μυστήριο, το οποίο δεν έχει καταφέρει μόνη της η αστυνομία εδώ και μήνες... Ναι, ζει στον κόσμο της και δεν καταλαβαίνει πως είναι στα αλήθεια εκεί έξω ή τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει. Και πέρα από αυτό... Εγώ τι θα κερδίσω από τούτη την ιστορία;

"Εγώ τι θα κερδίσω; Εσύ μπορεί να πάρεις και προαγωγή, αλλά εγώ και πάλι θα μείνω στην απ' έξω. Δεν μου δίνεις κάποιο κίνητρο και λυπάμαι, αλλά δεν κάνω τίποτα από την... Καλή μου την καρδιά. Αντίο" την ειρωνεύομαι και κάνω να φύγω, αλλά το χέρι της ακουμπήσει στον ώμο μου, αποτρέποντας με από το να κάνω κι άλλο βήμα.

"Περίμενε... Εγώ... Ωωω, Θεέ μου... Θα φροντίσω να αποκτήσεις λευκό ποινικό μητρώο. Όλες σου οι παρανομίες, όλα τα βράδια στο κελί, θα είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ"

Σοβαρά το είπε αυτό; Ξεστόμισε ένα τόσο σοβαρό αντάλλαγμα; Άλλο πάλι και τούτο... Πόσο απελπισμένη πρέπει να είναι, ώστε να ρισκάρει την δουλειά και να μου λέει κάτι τέτοιο, πιστεύοντας πως θα αλλάξω γνώμη... Μα και πάλι, δεν είμαι σίγουρος. Πως ξέρω ότι μου λέει την αλήθεια; Γιατί να εμπιστευτώ εκείνη και την ειλικρίνεια της; Κι ύστερα, είναι και ο Φιν. Δεν ανέχομαι εγώ να κυκλοφορώ ελεύθερος και εκείνος να κουβαλάει στην πλάτη του όλα όσα έχουν καταγραφεί πως κάναμε.

"Θα δεχτώ... Μόνο αν ισχύσει το ίδιο και για τον Φιν Έβανς"

"Μου κάνεις πλάκα έτσι; Μόνο για εσένα μπορώ να διαπραγματευτώ, μα κι αυτό θα είναι δύσκολο. Πιο πολύ από όσο φαντάζεσαι. Δεν μπορείς να ζητάς –πόσο μάλλον να απαιτείς–, να συμπεριλάβω τον φίλο στην συμφωνία μας" μου εξηγεί και ρολάρω τα μάτια μου, κουνώντας τι κεφάλι μου πέρα δώθε.

"Δεν έχουμε συμφωνήσει τίποτα ακόμα. Και λυπάμαι, αλλά εγώ και ο κολλητός μου πάμε πακέτο. Αν δεν μπορείς να το κάνεις, τότε εδώ λέμε αντίο, ώσπου να με συλλάβετε ξανά κάποια στιγμή"

"Μα μου λες κάτι αδύνατον!"

"Εσύ θες τόσο πολύ την βοήθεια μου. Αν δεν δεχεσαι τον όρο μου, παράταμε ήσυχο" της απαντώ και το ύφος της μετατρέπεται σε σκεπτικό. Αυτά είχα να της πω... Αν δεν την αρέσει, πρόβλημα της από εδώ και πέρα.

"Καλά... Αν με βοηθήσεις να φτάσω στο τέλος, τότε θα φροντίσω και οι δύο να καθαρίσετε από την αστυνομία" μου λέει και ένα νικητήριο χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου, καθώς τεντώνω το χέρι μου προς το μέρος της.

"Άρα... Είμαστε σύμφωνοι;" την ρωτάω και μετά από λίγα λεπτά, το χέρι της πιάνει το δικό μου, ανταλλάζοντας μια χειραψία.

"Δεν έχω επιλογή από ότι φαίνεται... Αλλά ναι. Και μόλις τελειώσουν όλα αυτά, θα εξαφανιστείτε από την πόλη, για να μην χρειαστεί να σας ξαναδώ"

"Κανένα θέμα. Έτσι κι αλλιώς, είχα βαρεθεί το Λος Άντζελες. Τώρα... Πως ξεκινάμε;"

"Θα σε ενημερώσω για τις υποθέσεις και μετά... Θα πάμε πίσω στο σημείο" μου απαντάει βιαστικά, τραβώντας με μέσα από το χέρι... Για να δούμε πως θα πάει κι αυτό... Πάντως κάτι μου λέει πως θα το μετανιώσω.

Γειά σας όμορφα δελφινάκια🐬🐬🐬🐬🐬

Τι κάνετε;

Υπέροχο το καλοκαίρι ως τώρα έτσι;

Και ξαφνικά πολύ έμπνευση... Μας γεμίζει σιγά σιγά😁

Το κεφάλαιο πως σας φάνηκε;

Ο Νικ και η Τζένη έκαναν τελικά μια συμφωνία... Και τώρα πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους, για βγάλουν άκρη.

Εύκολο; Καθόλου!

Θα πάει καλά; Θα δούμε στην πορεία!

Οι χαρακτήρες τους απέχουν τελείως και σίγουρα, δεν είναι καθόλου εύκολο να προχωρήσουν... Αλλά μήπως τελικά, οι διαφορές τους είναι αυτό που θα κάνει την αλλαγή;

Μήπως θα υπάρξει κάποια εξέλιξη στο επόμενο κεφάλαιο... Στην σχέση τους εννοώ😂

Γιατί στην υπόθεση έχω πολλά να πω, οπότε θα τρέξει το πράγμα😘

Μέχρι τότε...

Peace❤️💛✌️