"Πλάκα κάνεις! Έλα ρε Νικ, τι κατάφερες πάλι;! Δεν το πιστεύω! Επιτέλους θα φύγουμε! Να φτιάχνω βαλίτσες δηλαδή;!" με ρωτάει ενθουσιασμένος και μπορώ να ακούσω μερικούς ήχους, που μάλλον είναι οι βαλίτσες, τις οποίες έχουμε στην πάνω ντουλάπα.

Όσο κι αν θέλω να τον παροτρύνω να συνεχίσει, δυστυχώς πρέπει να τον εμποδίσω. Ώσπου να ξεμπερδέψω από εδώ, το να κάνουμε σχέδια για την επόμενη πόλη είναι κάτι ανέφικτο. Αναγκαστικά, όλα τα κόλπα πρέπει να μπουν στον πάγο, ούτε και ξέρω για πόσο καιρό. Και εμένα δεν με νοιάζει τόσο, αφού είμαι ο εγκέφαλος της δουλειάς. Ο Φιν είναι καλύτερος στην πράξη και για αυτόν ακριβώς τον λόγο, θα του είναι δύσκολο να κάτσει ήσυχος για ένα διάστημα.

"Φιν, περίμενε λίγο και άκουσε με. Για καθαρίσουν τα ποινικά μητρώα μας, πρέπει πρώτα βοηθήσω αυτήν την Τζένη Ρόμπινσον σε μια αποστολή. Δεν μπορώ να πω περισσότερα, δουλειά της αστυνομίας. Μόλις όμως τελειώσουν όλα, είμαστε ελεύθεροι" του εξηγώ και τον ακούω που ξεφυσάει.

"Μάλιστα... Που πήγες και έμπλεξες πάλι σε βλάκα... Τέλος πάντων. Θα κάνω ότι μου ζητάς, αλλά δεν συμφωνώ να ξέρεις. Πάρε με ξανά όταν θα έχεις τελειώσει από όλα αυτά. Ή τουλάχιστον, στέλνε μου κάνα μήνυμα... Για να ξέρω ότι είσαι καλά" μου λέει και μερικά ξεφεύγουν από εμένα.

"Ανησυχείς φίλε;"

"Τα λέμε Νικ" βιάζεται να απαντήσει και μου το κλείνει στα μούτρα. Απομακρύνω το ακουστικό από το αυτί μου, πετώντας το κινητό στο τραπέζι.

Περνάω τα δάχτυλα μου μέσα από τα μαύρα μαλλιά μου και τα αφήνω να πέσουν στο τραπέζι, χτυπώντας πάνω στο ξύλο.

Η Τζένη, με έφερε στο τμήμα με τα αρχεία και αντίκρισα ένα σωρό κούτες και φακέλους, στιβαγμένους ο ένας πάνω στον άλλον. Εδώ και τρεις ώρες τους μελετάμε ξανά και ξανά. Όταν την ρώτησα για ποιόν λόγο, μου είπε πως ήθελε να διαβάσω τα πάντα, για να μπορέσω να μπω στο κλίμα της όλης υπόθεσης...

Δεν το πιστεύω πως χρειάστηκε να κάτσω να μάθω απ' έξω κάτι ξανά. Νόμιζα πως μετά το Λύκειο είχα τελειώσει με όλα αυτά. Ειδικά με την ιστορία. Ποτέ δεν μου άρεσε και απορώ πως περνούσα τις τάξεις. Ποτέ μου δεν διάβαζα πάνω στο μάθημα της ημέρας, για διαγωνίσματα και εξετάσεις. Τα άφηνα όλα για την τελευταία μέρα και απλώς τους έκανα μια ανάγνωση. Δεν έγραφα άριστα, αλλά και η βάση ήταν αρκετή για μπορέσω να τελειώσω στα τρία χρόνια.

Παραδόξως όμως... Εδώ, ο εγκέφαλος μου κατάφερε να συγκρατήσει την κάθε λεπτομέρεια από κάθε υπόθεση απαγωγής. Μέρες, ώρες, σημεία. Τα πάντα έχουν καταγραφεί και δεν είναι καθόλου δύσκολο να τα ανέλθουν στην μνήμη μου. Αλλά γιατί; Είναι εντελώς τρελό, έτσι δεν είναι;

"Νικ, με ακούς;" η φωνή της Τζένης με βγάζει από τις σκέψεις μου και στρέφω τα μάτια μου πάνω της, βλέποντας την να κρατάει έναν ακόμα φάκελο στα χέρια της.

"Θέλω να τον πετάξω έξω από το παράθυρο. Τι άλλο δηλαδή υπάρχει για να ενημερωθώ; Με έχουν πονέσει τα μάτια μου που να πάρει" λέω αγανακτισμένος και γελάει δυνατά.

"Τώρα βλέπεις πως η δουλειά μας δεν είναι εύκολη Άντερσον"

"Είσαι σε αυτήν την θέση μόνο για λίγες μέρες" της υπενθυμίζω και ξεφυσάει, τραβώντας την καρέκλα δίπλα μου προς τα πίσω για να κάτσει.

"Αντιπαρέρχομαι το σχόλιο σου και πάω παρακάτω. Αυτός εδώ είναι ο τελευταίος. Αφορά την απαγωγή που ήσουν μάρτυρας κατά μια έννοια και εμπεριέχονται όλα τα στοιχεία που πρέπει να ξέρουμε. Δυστυχώς... Δεν είναι πολλά. Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα, πέρα από την ώρα, το μέρος... Και όσα είδαν τα μάτια σου. Ρίξε μια ματιά και στις φωτογραφίες από τις κάμερες, μήπως θυμηθείς κάτι από εκεί πρώτα" μου εξηγεί και απρόθυμα ανοίγω τον φάκελο, ξεκινώντας να παρατηρώ όσο καλύτερα μπορώ τις εικόνες που έχω μπροστά μου.

"Για ποιόν λόγο ξεκίνησες από αυτήν;" ρωτάω, αφήνοντας κάτω τις φωτογραφίες.

"Γιατί πιστεύω πως όλες οι απαγωγές συνδέονται μεταξύ τους. Για σκέψου λίγο τον αριθμό των παιδιών που έχουν εξαφανιστεί μέσα σε αυτούς τους δύο μήνες. Δεν είναι μικρός και είναι αδύνατον να συνέβησαν από διαφορετικά άτομα. Ο υπεύθυνος και εγκέφαλος όλου αυτού, είναι σίγουρα ένας. Η τελευταία δράση του θα δώσει αυτό που χρειάζομαι για να πάω ένα βήμα παρακάτω" εκπλήσσομαι... Δεν μπορώ να καταλάβω αν αυτήν την γυναίκα την διακατέχει ένα αυθεντικό συναίσθημα θάρρους ή μια υπερβολική αυτοπεποίθησης, που μπορεί να διατυπωθεί ως επιπολαιότητα... Με έχει μπερδέψει αρκετά ομολογώ και δεν ξέρω σε ποιά θέση θα έπρεπε να την κατατάξω στο μυαλό μου.

"Η πολύ σιγουριά θα σε φάει" σχολιάζω και παίρνει μια βαθιά ανάσα.

"Δεν το έπιασα αυτό"

"Καλό θα ήταν θα προσγειωθείς λίγο στην πραγματικότητα. Εγώ μπορεί να σε βοηθήσω –με αντάλλαγμα φυσικά–, όμως και πάλι δεν είναι σίγουρο ότι θα φτάσεις στην άκρη του νήματος. Είναι μια υπόθεση που δύο μήνες τώρα βασανίζει το Λος Άντζελες. Εσύ, που είσαι και μόνη σου, τι διαφορετικό θα κάνεις;" την ρωτάω στο τέλος και με τα δάχτυλα της, έχει σχηματίσει δύο γροθιές, ενώ παράλληλα έχει το βλέμμα της στραμμένο στο κενό... Πρέπει να της έχω σπάσει πολύ τα νεύρα. Δεν πειράζει. Εκείνη επέλεξε να συνεργαστεί μαζί μου. Πρέπει να ανεχτεί αυτό που είμαι για... Όσο καιρό θα συνεργαστούμε.

"Ξέρω πως θα τα καταφέρω, γιατί εμπιστεύομαι τον εαυτό μου. Αν δεν το έκανα τόσα χρόνια, δεν θα είχα φτάσει εδώ που βρίσκομαι σήμερα. Και μπορεί αυτό που θα πω να σου ακουστεί κλασσικό... Αλλά κάποιες, ο δύσκολος δρόμος είναι καλύτερος από τον εύκολο. Γιατί μόνο έτσι μπορεί ο άνθρωπος να είναι αληθινά ευτυχισμένος. Και εγώ θα αισθανθώ έτσι... Μονάχα όταν γίνω αστυνομικός. Αυτό εκπαιδεύτηκα άλλωστε να κάνω. Ακόμα κι αν χρειαστεί να φάω τα μούτρα μου... Σε κάλυψα;" με ρωτάει νευριασμένη και παρατηρεί τις παλάμες τις.

"Απόλυτα" απαντώ μονολεκτικά και συνεχίζω να κάνω αυτό που μου είπε, χωρίς βέβαια να επιφέρει κάποιο αποτέλεσμα. Οι φωτογραφίες δεν θα μου δείξουν κάτι παραπάνω από αυτά που είδα.

"Θυμήθηκες κάτι σημαντικό;"

"Όχι. Δεν αλλάζει τίποτα στην μνήμη, απλά βλέποντας τα"

"Το ήξερα. Απλώς ήλπιζα να έβγαινε κάτι... Τώρα πρέπει να κάνουμε αυτό που ήθελα εξαρχής" μου λέει και σηκώνεται όρθια, κάνοντας μου νόημα να πράξω το ίδιο.

"Και ποιό είναι αυτό;"

"Για να πάμε ένα βήμα παρακάτω... Πρέπει να πάμε εκεί που ξεκίνησαν όλα. Στο σημείο που είδες δηλαδή εσύ τα γεγονότα και εγώ πολύ αργότερα βρήκα την τσάντα αυτού του παιδιού" μου εξηγεί και μια αμφιβολία δημιουργείται μέσα μου, μα την παρακάμπτεμω χωρίς δεύτερη σκέψη.

Πρέπει να την βοηθήσω να φτάσει στο τέλος, ώστε να ωφεληθούμε εγώ και ο Φιν, και μετά... Δεν θα είμαι αναγκασμένος να την δω ξανά στην ζωή μου, εφόσον θα φύγουμε για άλλη πολιτεία, με σχέδια υπό ανάπτυξη και νέους άσους στο μανίκι μας. Για αυτό δέχτηκα εξάλλου... Αυτός ήταν ο λόγος μου.

[...]

"Βοήθεια!!!"

Η τελευταία λέξη που άκουσα τον μικρό να φωνάζει, προτού ξεκινήσω να κυνηγάω εκείνο το άτομο που ήταν ντυμένο στα μαύρα. Λίγα δευτερόλεπτα πριν εξαφανιστεί με το αγόρι στα χέρια του, τον είδα να απομακρύνεται και δεν έχασα καιρό. Ήταν πάρα πολύ γρήγορος και ήταν δύσκολο να τον κρατήσω στο οπτικό μου πεδίο. Για αρκετή ώρα βρισκόμουν πίσω τους και τότε... Αν δεν τους είχα χάσει... Αν... Τέλος πάντων.

"Εδώ ήταν... Δεν καταλαβαίνω όμως τι ψάχνεις"

"Πρώτον, ο δράστης επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος. Αν όχι σήμερα, τότε κάποια στιγμή. Και θα έρθουμε σε αυτό το μέρος όσες φορές χρειαστεί, μέχρι τον πιάσουμε. Δηλαδή κάθε μέρα" μου απαντάει και όσο πιο πολύ το επεξεργάζομαι, τόσο πιο χαζό μου ακούγεται.

"Τζένη, δεν μπορούμε όλες τις ώρες της μέρας να της περνάμε εδώ" της λέω και στο πρόσωπο της διαγράφεται ένα ειρωνικό μειδίαμα, καθώς ανοίγει την τσάντα της.

"Λες να μην το σκέφτηκα κύριε πανέξυπνε; Για αυτόν ακριβώς τον λόγο... Έχω φέρει αυτό!" μου απαντάει υπερήφανα και εμφανίζει μια... Κάμερα;

"Δεν μπορώ να δω την λύση που θα μας επιφέρει αυτή η κάμερα; Πως θα βοηθήσει;" την ρωτάω παραξενεμένος και κάνει facepalm.

"Θέλει τόση πολύ σκέψη; Θα την τοποθετήσω κάπου σταθερά σε αυτό το σημείο και θα την αφήσω να καταγράφει. Κανείς δεν θα μπορεί να την δει, ενώ αυτή θα βλέπει τα πάντα" μου εξηγεί και ειλικρινά, δεν θα μπορούσε να σκεφτεί πιο ανόητη ιδέα.

Δηλαδή, με ποιά λογική; Δεν υπάρχει κανένα μέρος που θα μπορούσε να κρυφτεί ένα τόσο ευδιάκριτο αντικείμενο. Ο καθένας είναι δυνατόν να το προσέξει.

"Τζένη, σοβαρά τώρα, πολύ ώρα το σκεφτόσουν αυτό; Καταρχάς, που έχεις σκοπό να την τοποθετήσεις;"

"Εκεί που εσύ και εγώ θα ψάξουμε να βρούμε. Ξεκίνα, γιατί μετά έχουμε κι άλλη δουλειά"

"Ποτέ δεν θα πιάσει" μουρμουρίζω εκνευρισμένος μέσα από τα δόντια μου, κάτι που φαίνεται να την εκνευρίζει. Δεν πειράζει, όπως είπα, θα με ανεχτεί μέχρι να τελειώσει όλο αυτό.

Παρατηρώντας τον χτισμένο από τούβλα τοίχο, διακρίνω κάτω κάτω, ένα κενό, το οποίο ομολογώ πως είναι αρκετά μεγάλο και σίγουρα χωράει το μέγεθος της κάμερας. Υπάρχουν και μερικά τούβλα σπασμένα στο έδαφος, που θα μπορούσαν να την καλύψουν... Και όντως, κανείς δεν θα μπορούσε να την προσέξει. Δεν το πιστεύω, ίσως και να βγει κάποιο αποτέλεσμα από αυτό της το σχέδιο.

"Τζένη, εδώ!" της φωνάζω και τρέχει μέχρι εδώ, σκύβοντας δίπλα μου.

"Ταιριάζει απόλυτα" μου λέει και την τοποθετεί στην τρύπα. Την βοηθάω να την καλύψει όσο περισσότερο γίνεται με τούβλα και ύστερα σηκωνόμαστε όρθιοι.

"Είναι ήδη σε λειτουργία και το βράδυ, θα περάσω να την πάρω για να δω τι ενδιαφέρον τράβηξε. Τώρα, υπάρχει κάτι άλλο που πρέπει να κάνουμε" μου λέει και ξεφυσάω... Πως έμπλεξα έτσι;

"Τι δηλαδή;"

"Θέλω να επαναλάβουμε την διαδρομή που έκανες, όταν άρχισες να κυνηγάς αυτόν τον άντρα. Ή γυναίκα αν ήταν, δεν ξέρουμε. Μήπως διέκρινες;"

"Όχι. Δεν ήταν ξεκάθαρο. Με επιφύλαξη σου απαντώ άντρας... Να την επαναλάβουμε; Πρέπει να το περάσω ξανά όλο αυτό;" την ρωτάω και στρέφει το βλέμμα της πάνω μου, κοιτώντας με... Ανήσυχα;

"Σε τρομάζει η ιδέα, έτσι; Νικ, καταλαβαίνω πως σου είναι δύσκολο, αλλά–" πριν προλάβει να ολοκληρώσει, ακουμπάω την παλάμη μου στο στόμα της, αποτρέποντας την από το να συνεχίσει.

"Δεν μου είναι καθόλου δύσκολο. Για ποιόν με πέρασες; Άντε πάμε να τελειώνουμε, αν και η γνώμη μου είναι που δεν υπάρχει κανένας λόγος. Ακολούθα με, αλλά μην μου μιλήσεις καθόλου" αποκρίνομαι σε απότομο τόνο και ξεκινάω να περπατάω, αδιαφορώντας για το αν θα κάνει αυτό που της είπα.

Άκους εκεί! Εγώ να δυσκολεύομαι! Από και ως που έφτασε σε αυτό το συμπέρασμα; Ούτε που μου νοιάζει. Στην τελική, πρέπει απλώς να διανύσω την ίδια απόσταση με δύο μέρες πριν και αφότου φτάσω έξω από το μαγαζί, να αναγνωρίσω πως είναι αυτό και να της το πω. Εξάλλου, αν χρειάζεται να γίνει αυτό το βήμα για με ξεμπερδέψω μια ώρα αρχύτερα από αυτήν την κατάσταση, ας είναι. Γιατί να με κάνει να αισθάνομαι άσχημα; Σιγά!

"Ξέρεις..."

Θεέ μου, έλεος! Δεν φτάνει που την βοηθάω, δεν μπορεί να κάνει αυτήν την μία χάρη που της ζήτησα;! Δεν θέλω να μιλάμε, τόσο παράλογο είναι αυτό;! Βασικά, δεν θέλω οι συζητήσεις μας να ξεπεράσουν το επίπεδο της δήθεν 'συνεργασίας' μας. Γιατί αυτό είμαστε. Και αυτό μέχρι να τελειώσει η ρημάδα η υπόθεση. Δεν θα γίνουμε όμως φίλοι μετά από αυτό και ευελπιστώ να μην έχει τέτοιες προθέσεις... Που αποκλείεται, γιατί σίγουρα της έχω σπάσει τα νεύρα.

"Δεν είναι κακό ένας άνθρωπος να έχει ευαισθησίες" αφήνει υπονοούμενα να αιωρηθούν στην ατμόσφαιρα και τα νεύρα μου χειροτερεύουν.

Εγώ δεν έχω ευαισθησίες και ούτε θα αποκτήσω ποτέ. Τουλάχιστον, όχι πια. Διότι κάποτε τα πράγματα ήταν αλλιώς. Και οι καταστάσεις μου έμαθαν πως αν θέλω να επιβιώσω σε αυτόν τον κόσμο, πρέπει να νοιάζομαι κυρίως για τον εαυτό μου. Να βασίζομαι μόνο σε αυτόν, γιατί δεν μπορώ να βασιστώ απόλυτα σε κανέναν άλλον. Άλλαξα, για να μπορέσω να ζήσω μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Και είμαι περήφανος για αυτό. Μπορεί να βρίσκομαι συχνά σε ένα κελί, αλλά τουλάχιστον δεν σκοτώνω κανέναν ούτε κλέβω από τους όμοιους μου, αφού βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με εμένα. Τα παίρνω... Μόνο από αυτούς που έχουν κυριολεκτικά τα πάντα και δεν τους νοιάζει καθόλου τι θα απογίνουν όλα αυτά τα στόματα που εκλιπαρούν για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτοί και να τους λείψει κάτι, δεν υπάρχει πρόβλημα. Το ανανεώνουν... Με τις βρωμοδουλειές τους. Οπότε, το γενικό συμπέρασμα είναι... Να μην αφήνω κανέναν δει πέρα από τις λέξεις και να δείχνω αυτό που ζητάνε. Έτσι κερδίζουμε όλοι.

"Εγώ λοιπόν δεν έχω. Και κάνε αυτό που σου ζήτησα. Μα τον Θεό δηλαδή, πάντα μιλάς τόσο πολύ; Είναι συνήθεια των μαύρων;" την ρωτάω και σταματάει, σχηματίζοντας δύο γροθιές με τα δάχτυλα της. Τι είπα πάλι;

"Πολύ εύκολα τον λες αυτόν τον όρο" μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια της και πριν καταφέρω να σκεφτώ μια απάντηση, με σπρώχνει στην άκρη και συνεχίζει να περπατάει.

"Το θεωρείς προσβολή όταν σε αποκαλούν έτσι; Ντρέπεσαι;" την ρωτάω με ένταση στην φωνή μου, καθώς τρέχω να την προλάβω... Να πάρει, είναι γρήγορη ακόμα και όταν περπατάει!

"Φυσικά και όχι! Απλώς όλη μου την ζωή... Άστο καλύτερα. Δεν περιμένω εσύ να καταλάβεις" μου απαντάει και καταλήγουμε να βγάλουμε την υπόλοιπη διαδρομή μέσα στην σιωπή.

Δεν καταλαβαίνω γιατί ενοχλήθηκε τόσο πολύ. Θέλω να πω, έτσι γεννήθηκε και είναι φυσιολογικό κάποιες φορές να την αποκαλούν έτσι. Εγώ προσωπικά, έτσι μιλάω σε όλους και τις περισσότερες στιγμές, κανένας δεν παρεξηγείται. Ένα παραπάνω αυτήν, που δεν την συμπαθώ κιόλας. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου βγάζει μια ανάγκη να την πειράζω και να σπάω πλάκα μαζί της. Τα τραβάει ο οργανισμός της άλλωστε έτσι όπως κάνει. Μου θυμίζει εκείνα τα έφηβα κοριτσάκια που είχα γνώρισε πριν μερικά χρόνια, τα οποία δεν παρατούσαν με τίποτα, σε ότι κι αν έκαναν. Πίστευαν πως είναι ικανές για τα πάντα... Ακριβώς όπως και η Τζένη. Ακόμα κι αν συμφώνησα, επιμένω πως είναι αδύνατον να λύσει σε δύο εβδομάδες ένα μυστήριο που παλεύει να λύσει και η αστυνομία δύο ολόκληρους μήνες.

Όπως και να έχει, ας με δεχτεί για αυτό που είμαι, χωρίς παράπονα, για όσο χρειαστεί. Κάναμε μια συμφωνία και πρέπει να με ανεχτεί για όλο το διάστημα που θα διαρκέσει η έρευνα μας.

"Εκεί είναι" της λίγη ώρα μετά, έχοντας βγει από στα στενά. Βρέθηκα για άλλη μια φορά στην κεντρική πλατεία της περιοχής αυτής... Θα ήταν εύκολο να χαθεί εδώ, μα τελευταία στιγμή είδα που πήγαν... Που πήγε αυτός βασικά.

"Το μαγαζί που τους είδες; Είσαι απόλυτα σίγουρος;" με ρωτάει και κάνω facepalm.

"Φυσικά και είμαι. Δεν θα κάναμε όλη αυτήν την διαδρομή, φτάνοντας εδώ, αν δεν ήμουν απόλυτα σίγουρος για τις κινήσεις μου" απαντώ και ξεφυσάει ως ένδειξη αγανάκτησης.

"Ωραία... Τότε απλά πάμε μέσα να μάθουμε" ανακοινώνει με βεβαιότητα στην φωνή της και την πιάνω από το μπράτσο πριν προλάβει να κάνει άλλο βήμα.

"Νομίζεις πως αν μπεις ντυμένη με την στολή σου, θα τους κάνεις να χαλαρώσουν και να σου ανοιχτούν; με του που πατήσεις το πόδι σου μέσα, θα σε κοιτάξουν με μισό μάτι και ούτε καλημέρα δεν θα λάβεις για απάντηση"

"Πρέπει να μάθουμε Νικ"

"Το ξέρω Τζένη, αλλά έτσι θα τραβήξεις την προσοχή αμέσως. Φαντάσου έστω και ένας από εκεί μέσα να έχει σχέση με τις απαγωγές. Μόλις σε δει, θα συμμαζευτεί και δύσκολα θα προχωρήσουμε με την έρευνα. Θα φροντίσει να μας κατευθύνει αλλού. Για αυτό σου λέω πως πρέπει να περάσεις απαρατήρητη. Δεν ξέρω πως είναι το πράγματα στο Τέξας, μα εδώ λειτουργεί αλλιώς η κοινωνία. Τουλάχιστον στις γειτονιές που ζούνε άνθρωποι σαν και εμένα" της εξηγώ και αναστενάζει, ακουμπώντας την πλάτη της σε έναν τοίχο.

"Έχεις δίκιο..." ψιθυρίζει όσο πιο σιγά μπορεί, νομίζοντας πως δεν την άκουσα, αλλά λίγα ξέρει για την ακοή μου.

"Είπες αυτό που κατάλαβα;" ρωτάω με ένα ειρωνικό χαμόγελο και με αγριοκοιτάζει.

"Δεν θα το ξαναπώ, οπότε μην ελπίζεις. Τώρα... Τώρα θα πάμε σπίτι μου να αλλάξω και θα επιστρέψουμε εδώ"

"Για πόση διαδρομή μιλάμε;"

"Για μερικά λεπτά, μην τρομάζεις. Έχω κάνει ήδη μια φορά την διαδρομή που σου λέω. Θα φτάσουμε στην πολυκατοικία σε χρόνο μηδέν. Έλα, πάμε πίσω στο αμάξι" λέει και με τραβάει και πάλι από το χέρι, οδηγώντας με μέσα από τα στενά ξανά.

Αχ, δεν το πιστεύω ότι το περνάω αυτό. Από ότι φαίνεται, θα με τραβολογήσει σε ολόκληρη την πόλη, ώσπου να φτάσουμε στο τέλος. Και την μισή ούτε καν την έχω δει. Μια φορά έτυχε να περάσω από μια πιο ευκατάστατη περιοχή, που κατοικούσαν όλοι οι πλούσιοι και με κοιτούσαν με μισό μάτι.... Θεέ μου, που πήγα και έμπλεξα πάλι;

Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Πως τα περνάτε;

Εγώ επιτέλους φεύγω αύριο για διακοπές😆

Λευκάδα, σου έρχομαι🇬🇷

Το δικό σας καλοκαίρι πως είναι;

Περιμένω νέα σας!

Τώρα...

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Καταρχάς, συγγνώμη που άργησα να ανεβάσω τόσο πολύ😅😅😅

Έχουμε λοιπόν νέες εξελίξεις. Και στο επόμενο ακόμα περισσότερες😋

Πρώτα από όλα, θα θέλατε σε αυτήν την εκδοχή, να δούμε πιο πολύ τον Φιν εν δράση;

Γιατί έχω κάποιες ιδέες στο μυαλό μου😃

Για άλλη μια φορά, μάλωσαν οι πρωταγονιστές μας!

Αλλά σιγά σιγά, θα τους δούμε να έρχονται πιο κοντά και ίσως να γίνει η αρχή στο επόμενο😁

Θα βρούνε όμως και κάποιο στοιχείο; Θα προχωρήσει η έρευνα ευνοϊκά για αυτούς;

Για να δούμε!

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️