Nick's POV

Ξεκλειδώνω την πόρτα που οδηγεί στο διαμέρισμα της και μπαίνω μέσα, κλείνοντας την άθελα μου με δύναμη, με αποτέλεσμα να δεχτώ τις βρισιές γειτόνων... Και μάλιστα κάποιες είναι τόσο χυδαίες, που δεν τολμώ να τις επαναλάβω ούτε με την σκέψη μου. Σίγουρα προορίζονταν για την Τζένη, αφού κανείς δεν είδε εμένα να περνάω αυτό το ξένο κατώφλι... Άραγε αυτά ακούει καθημερινά η Τζένη, όταν φεύγει για να πάει στην δουλειά και αργότερα επιστρέφει, για να ξεκουραστεί μετά από μια εξαντλητική μέρα;

Πετάω τα κλειδιά στο μικρό τραπέζι και κάθομαι στο κρεβάτι, αφήνοντας την πλάτη μου να πέσει πάνω στον τοίχο. Το τρίξυμο από τις σανίδες του κρεβατιού γίνεται όλο και πιο δυνατό, ενώ προσπαθώ να βολευτώ πάνω στα σκεπάσματα , βάζοντας ένα μαξιλάρι πίσω από την πλάτη μου. Λίγο πιο πέρα, βρίσκεται η πόρτα που οδηγεί στο σαλόνι και στην κουζίνα. Απορώ γιατί επέλεξε ένα σπίτι ο οποιοσδήποτε πρώτα, φτάνει στο υπνοδωμάτιο. Η διακόσμηση είναι αρκετά ουδέτερη βέβαια, κάτι που σου προκαλεί ένα αίσθημα οικειότητας, με του που περνάς στον χώρος.

Το βλέμμα μου, καθώς ταξιδεύει σε όλα τα εμφανή σημεία του δωματίου, εστιάζει σε μια κορνίζα, τοποθετημένη πάνω στο κομοδίνο. Συγκεκριμένα στην φωτογραφία. Απεικονίζει μια ολόκληρη οικογένεια. Δύο γυναίκες βρίσκονται στο κέντρο και τα υπόλοιπα άτομα που τις περιτριγυρίζουν, είναι αγόρια. Την παίρνω στα χέρια μου, για να την παρατηρήσω καλύτερα.

Η γυναίκα πρέπει να είναι μέσης ηλικίας και η νεαρή δίπλα, σίγουρα απόφοιτη λυκείου. Αυτό μαρτυράει και η μπλε στολή αποφοίτησης. Ο μεγαλύτερος άντρας πρέπει να είναι μεσήλικας. Από εκεί και πέρα, όλες οι ηλικίες περνούν μπροστά από τα μάτια μου. Ο μικρότερος σε αυτήν την φωτογραφία, υπολογίζω ότι θα είναι κοντά στα πέντε. Δεν έχω ξαναδεί τόσο μεγάλη οικογένεια...

Αυτή είναι η Τζένη. Τώρα το συνειδητοποίησα. Εδώ δείχνει όμως κοριτσάκι. Στην εμφάνιση, καμία σχέση με την γυναίκα που γνώρισε εγώ πρόσφατα. Τα μαλλιά της πιασμένα σε μια χαμηλή κοτσίδα, σιδεράκια στα δόντια και τα κλασσικά, αλλά καστανά μάτια της, τα οποία με μαγνητίζουν. Μου δημιουργούν μια περιέργεια, την οποία δεν μπορώ να εξηγήσω.

Το μόνο που παραμένει ίδιο και κάνει την ομοιότητα πιο έντονη, είναι το χαμόγελο της. Αν της βάλω δίπλα δίπλα, θα ξέρω ότι είναι το ίδιο πρόσωπο, εξαιτίας αυτού και των ματιών της. Είναι τόσο... Διαφορετική με αυτήν του σήμερα πάντως. Εγώ αντικρίζω ένα κορίτσι και ένα μια γυναίκα. Σαν να μην έχουνε καμία σχέση... Και αυτά τα σημάδια στο χέρι της... Είναι ολόιδια με αυτά που αντίκρισα. Αυτά που αρνήθηκε να μου δώσει κάποια εξήγηση.

Είμαι πολύ περίεργος για αυτήν την γυναίκα. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ, τι να υποθέσω. Αυτό όμως που μου κάνει εντύπωση... Είναι το πόσο ξεκάθαρη και καθαρή ήταν μαζί μου. Για μια στιγμή μου φάνηκε ότι ήταν έτοιμη να μου ανοιχτεί για κάτι. Και εγώ τότε σάστισα. Όχι επειδή ένας άνθρωπος πήγε να μου μιλήσει... Αλλά γιατί εγώ μέσα μου, είχα την επιθυμία να ακούσω. Και νιώθω πως ακόμα υπάρχει. Μια μικρή ανάγκη να την συμπονέσω... Και μετά να κάνει το ίδιο. Σκέφτηκα πως μια αγκαλιά θα ήταν χρήσιμη και... Τρόμαξα πολύ όταν είδα αυτά τα χαράγματα. Αλλά γιατί;

Δεν το πιστεύω, τι είναι αυτό το συναίσθημα; Δεν μου αρέσει καθόλου. Είναι απλά μια γυναίκα που έχουμε κάνει μια συμφέρουσα και για τους δυό μας συμφωνία. Θα συνεργαστούμε για όσο χρειαστεί και στην συνέχεια, θα πάρει ο καθένας τον δρόμο του. Όλες οι προηγούμενες σκέψεις, είναι απλώς ανούσιες. Το μυαλό μου όμως... Δεν μπορεί να πάψει να αναρωτιέται για εκείνη και τον χαρακτήρα της.

Δεν ξέρω γιατί, μα εκείνη με άφησε να έρθω εδώ μόνος μου, δίνοντας μου τα κλειδιά του σπιτιού της. Γιατί να το κάνει αυτό; Για ποιόν λόγο να μου το επιτρέψει, μετά τόσα ψέματα που της έχω πει; Η πρώτη γνωριμία μας κατέληξε έτσι... Και παρόλα αυτά, δεν φοβήθηκε να με αφήσει μόνο μου. Ή, ακόμα κι αν το έκανε, δεν μου το έδειξε.

Αλλά γιατί ρε γαμώτο; Γιατί ένας ξένος άνθρωπος, στον οποίο έχω δώσει αφορμές να με μισεί, με εμπιστεύτηκε, ενώ δεν το κάνει κανένας άλλος σε ολόκληρη την πόλη, διότι γνωρίζουν για τις απατεωνιές και τα κόλπα μου;

Ο ήχος του κινητού μου, με επαναφέρει στην πραγματικότητα και το βγάζω από την τσέπη μου. Βλέποντας το όνομα του Φιν στην οθόνη, αποδέχομαι την κλήση και το βάζω σε ανοιχτή ακρόαση, γιατί δεν έχω πολύ απλά όρεξη να συγκρατώ το βάρος του χεριού μου... Τόσο τεμπέλης είμαι;

"Νικ! Που χάθηκες βρε ψυχή;! Καιρό έχουμε να τα πούμε!" με ειρωνεύεται ο φίλος μου και αν ήταν μπροστά, θα τον μούτζωνα ευχαρίστως.

"Φιν, είναι μόνο μερικές ώρες. Τι θες;"

"Μα να μάθω αν έχουμε κάποια εξέλιξη. Δεν βλέπω την ώρα να αποκτήσουμε καθαρό ποινικό μητρώο, ώστε να την κάνουμε από αυτήν την άθλια πολύ" μου απαντάει και είναι μια από τις στιγμές που αναρωτιέμαι αν όντως είναι όντως τόσο αναίσθητος ή απλώς θέλει πραγματικά να εξαφανιστούμε από την Καλιφόρνια.

"Δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα, όσο πίστευα Φιν. Θα χρειαστεί χρόνος. Πρέπει να κάνουμε κι άλλη υπομονή φίλε μου" του λέω και μπορώ να ακούσω τις βαριές ανάσες του.

"Τι υπομονή μου λες τώρα; Είσαι σοβαρός; Θέλω να φύγω από αυτήν την πόλη, Νικ. Και χωρίς το βάρος όλων αυτών που έχουμε κάνει, θα έχουμε πιο ελεύθερο πεδίο. Γιατί δεν το τρέχεις; Ή ξέρω εγώ, απλά να τα παρατήσεις;"

"Φιν, θέλουμε χρόνο για να βρούμε στοιχεία. Δεν μπορώ εγώ να κάνω κάτι από μόνους μου. Και όσο για την τελευταία ερώτηση, έχω κάνει μια συμφωνία μαζί της. Όσο κι αν πάρει, θα την κρατήσω, για να μπορέσουμε να φύγουμε ανενόχλητοι"

"Συγγνώμη... Ποιός είσαι εσύ και τι έχεις κάνει στον Νικ Άντερσον; Αυτός ποτέ δεν νοιαζόταν για χαζές υποσχέσεις... Αυτή η τύπισσα φταίει; Εκείνη η μαύρη έχει αρχίσει να σε αλλάζει. Ήδη από τον τόνο σου, καταλαβαίνω πολλά" δεν το είπε αυτό... Δεν το είπε αυτό!

"Φιν, σταμάτα σε παρακαλώ, γιατί τα νεύρα μου δεν είναι καλά" του λέω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ, προσπαθώντας να να διατηρήσω την ηρεμία μου... Αν έχω δηλαδή.

"Σε επηρεάζει... Το ήξερα ότι δεν είναι καλή ιδέα. Πρέπει να πάψεις να ασχολείσαι μαζί της. Τελείωνε εκεί βιαστικά. Ε ρε που μπλέξαμε με αυτήν την–"

"Την ποιά; Για πες μου ρε φίλε. Φιν, θα σου πω κάτι μόνο μια φορά. Αυτήν την στιγμή που μιλάμε, υπάρχουν πολλά παιδιά, τα οποία κινδυνεύουν. Μπορεί τώρα που μιλάμε, να απαγάγουν κι άλλο. Και εσύ μου μιλάς για φυγή; Τόσο αναίσθητος είσαι; Και η Τζένη ήδη κάνει τα πάντα για να φτάσει κάπου. Της πολλά πράγματα δύσκολα. Χάρη μας κάνει. Οπότε άσε με να κάνω και εγώ την δουλειά μου. Μην με ξανακαλέσεις. Θα σε πάρω εγώ, αν έχουμε κάτι νεότερο. Καλό σου βράδυ" του λέω και το τερματίζω την κλήση, πριν προλάβει να μου απαντήσει.

Μόλις... Μόλις υπερασπίστηκα έναν μπάτσο και μίλησα έτσι στον κολλητό μου; Άλλο πάλι και τούτο. Δεν σκεφτόμουν με  βάση την λογική, όταν το έκανα. Λες και τα λόγια έβγαιναν αυθόρμητα από το στόμα μου. Δεν έχω φωνάξει ποτέ στον Φιν, επειδή πρόσβαλε κάποιον. Το έχω κάνει και εγώ άλλωστε. Συνήθως τέτοια περιστατικά, με άφηναν παγερά αδιάφορο. Δεν με ένοιαζε, αν δεν είχα και εγώ κάτι να πω. Και τώρα ξαφνικά... Με κατέβαλε ένα αίσθημα δικαιοσύνης, όσο τον άκουγα. Θύμωσα... Αλλά δεν ξέρω γιατί και πως. Και για να πω την αλήθεια, δεν θέλω να μάθω. Όπως είπα, δεν δημιουργώ σχέσεις με μπάτσους... Ή αστυνομικούς τέλος πάντων. Όλοι τους ψεύτες... Και κανείς τους δεν αποτελεί εξαίρεση. Πόσο μάλλον... Η Τζένη.

Τα χτυπήματα στην πόρτα με βγάζουν από τις σκέψεις μου και πετάγομαι όρθιος. Η Τζένη πρέπει να είναι. Ποιός άλλος θα χτυπούσε την πόρτα αυτού του σπιτιού, εκτός από την ιδιοκτήτρια;

Πλευρά συγγραφέα-αναγνώστη

Κατεύνθηκε στην πόρτα και τύλιξε τα δάχτυλα του γύρω από το χερούλι, τραβώντας την προς τα πίσω. Μια καπως καταρρακωμένη Τζένη τον προσπέρασε και πήγε προς το κρεβάτι, αφήνοντας την τσάντα της να πέσει στο πάτωμα. Η απογοήτευση και η λύπη, ήταν ζωγραφισμένες στο πρόσωπο της. Η συνάντηση της με τον Δούκα είχε εξελιχθεί διαφορετικά από όσο περίμενε και μπορεί να βρισκόταν μόνο δύο μέρες με μια τόσο σημαντική υπόθεση στα χέρια της, αλλά ήδη ένιωθε της ελπίδες μέσα της να σβήνουν. Ήταν νωρίς, αλλά αρκεί μια στιγμή για να καταβάλουν κάποιον τα αρνητικά μια ιδέας.

Ακόμα βέβαια, κρατούσε το τριαντάφυλλο του Μίκαελ στα χέρια της και όποτε το κοιτούσε, ένα αμυδρό χαμόγελο σχηματιζόταν στο πρόσωπο της. Αυτό το νέο αγόρι, ήταν από τα λίγα άτομα που την είχαν κάνει να αισθανθεί άνετα. Μαζί του, δεν φοβόταν να εκφραστεί. Της άρεσε πολύ... Και πίστευε ότι το ίδιο ήθελε και εκείνος. Και για πολύ λίγο, είχε γίνει η αιτία να μην στεναχωριέται. Να συνεχίσει να πιστεύει. Μα όλα τα ωραία, κρατάνε λίγο, έτσι δεν λένε; Το ίδιο ισχύει και για τα συναισθήματα.

Ο Νικ, πρόσεξε σχεδόν αμέσως το λουλούδι και παραξενεύτηκε. Μέσα σε όλον αυτόν τον χαμό που συνέβαινε, κάποιος της έστελνε λουλούδια; Γιατί; Μπορεί να είχε άραγε σχέση με την υπόθεση; Και γιατί έδειχνε τόσο θλιμμένη; Μήπως δεν απέφεραν καρπούς οι ερωτήσεις της απέναντι στο πρόσωπο του Δούκα;

Βολεύτηκε δίπλα της και μη ξέροντας πως να ξεκινήσει, άνοιξε το στόμα μου και έκανε την πρώτη ερώτηση που του ήρθε στο μυαλό.

"Ποιανού είναι το τριαντάφυλλο;"

Η Τζένη γέλασε στο άκουσμα αυτής της ερώτησης και έστρεψε το κεφάλι σε εκείνον, έτοιμη να του απαντήσει.

"Το ότι από όλα αυτά που γίνονται, εσένα σου έκανε εντύπωση το τριαντάφυλλο... Δεν με εκπλήσσει"

"Πολύ αστείο... Εμένα όμως εκπλήσσει το ότι εσύ πήρες λουλούδι από κάποιον" της είπε και το ύφος της Τζένης, άλλαξε σε παραξενεμένο.

"Γιατί; Δεν είμαι θεωρείς αρκετά όμορφη, ώστε να αρέσω σε κάποιον;" τον πείραξε, μιας και ήθελε απλά να ακούσει τι θα πει.

Μπορεί να γνωρίζονταν λίγο καιρό, αλλά είχε συνηθίσει τα πειράγματα του και τα λόγια που ήξερε ότι ίσως ακουστούν προσβλητικά. Στο κάτω κάτω, υπήρχαν πολύ πιο σοβαρά πράγματα για να σκεφτεί, από τις ανοησίες που πέταγε που και που ο Νικ.

"Κάθε άλλο. Σε βρίσκω πολύ όμορφη και ελκυστική. Απλώς δεν είσαι ο τύπους των γυναικών που θα πήγαινα" της απάντησε και του έκανε εντύπωση... Το πόσο πολύ εννοούσε αυτό που είπε μέσα του.

"Σε ευχαριστώ... Ένας συνάδελφος από την δουλειά. Μάλλον κάτι πάει να γίνει, αλλά αυτήν την στιγμή, δεν έχω διάθεση να το σκεφτώ" του είπε και αφού άφησε το τριαντάφυλλο πάνω στο τραπέζι, βυθίστηκε ξανά στον αρνητισμό που την είχε καταπιεί από την στιγμή που έφυγε από το αστυνομικό τμήμα.

Ο Νικ τότε το διαισθάνηκε ότι κάτι μπορεί να μην είχε πάει καλά και για αυτό, εντελώς αυθόρμητα, ακούμπησε την παλάμη του πάνω στο χέρι της. Αυτό του βγήκε να κάνει και δεν άφησε τον εαυτό του, να τον εμποδίσει.

"Πως πήγε η συζήτηση με τον Δούκα;"

"Εσύ τι φαντάζεσαι; Χάλια. Όχι μόνο αρνήθηκε να μου δώσει οποιαδήποτε πληροφορία, αλλά και με έδιωξε με πολύ άσχημο τρόπο. Του άφησα τον αριθμό μου, σε περίπτωση που αλλάξει γνώμη και αποφασίσει να μου μιλήσει, μα δεν νομίζω να γίνει αυτό... Νικ, αυτός ο άνθρωπος ήταν το μόνο στοιχείο που είχα, για να κινηθώ" του απάντησε και μερικά δάκρυα ξεγλίστρησαν τα βουλωμένα μάτια της, όμως τα σκούπισε κατευθείαν.

Δεν ήθελε να κλάψει... Όχι ξανά. Είχε κουραστεί να καταρρέει, κάθε φορά που αντιμετώπιζε δύσκολες καταστάσεις, οι οποίες φαινομενικά έμοιαζαν να βγάζουν σε αδιέξοδο. Η ζωή όμως και τα προβλήματα της, τα οποία την βασάνισαν μια φορά και έναν καιρό και συνέχιζαν να την εμποδίζουν μέχρι και σήμερα, δεν έλεγαν να σταματήσουν. Είχε βαρεθεί να ζει έτσι. Να είναι αδύναμη και να μην την υπολογίζουν. Να βγαίνει συνεχώς εκτός, εξαιτίας του χρώματος της. Ήξερε πως και αυτός έπαιζε ρόλο. Και πέρα από αυτό, συνειδητοποίησε πως είχε βιαστεί πάρα πολύ. Να κρίνει, να δεχτεί, να αναλάβει. Δεν έπρεπε να σκεφτεί πως όλοι οι άνθρωποι... Θα ήταν πρόθυμοι να την βοηθήσουν. Δεν έπρεπε πιστέψει... Όταν όλα θα είναι εύκολα.

"Τζένη... Ο Δούκας είναι ένα άτομο, στο οποίο δεν μπορείς να βασιστείς. Έπρεπε να σε είχα προειδοποιήσει για όλες τις πιθανότητες... Το θέμα είναι ότι με ή χωρίς αυτόν, εμείς θα τα καταφέρουμε" προσπάθησε να την καθησυχάσει και εκείνη τον κοίταξε στα μάτια... Από τα οποία ξεχείλιζε συμπόνια.

Ο Νικ εκείνη την στιγμή, δεν μπορούσε να εμποδίσει τον εαυτό του από το να της συμπαρασταθεί. Ότι κι αν είχε σκεφτεί, ότι κι αν είχε πει, τώρα ήταν σαν μην υπήρξε ποτέ. Ούτε στο μυαλό του, ούτε στην ψυχή του.

"Ωωωω Νικ, πολύ φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να κρατήσω την συμφωνία μας. Και εμένα θα με διώξουν από την δουλειά..."

"Αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Με ακούς; Έχουμε ακόμα δύο εβδομάδες στην διάθεση μας. Κάτι θα σκεφτούμε. Λύσεις υπάρχουν. Απλά για την ώρα... Νομίζω είναι απαραίτητο να ξεκουραστούμε και οι δύο. Το πρωΐ που θα πάρουμε δυνάμεις, θα έχουμε πιο καθαρό μυαλό. Πιο πολύ από όσο τώρα... Αν δεν έχει καεί ήδη ο εγκέφαλος μας" είπε και ξέσπασαν και οι δύο σε δυνατά γέλια.

Κάποιοι γείτονες διαμαρτυρήθηκαν για αυτήν την αδικαιολόγητη φασαρία, ειδικά μια τέτοια ώρα, αλλά δεν τους ένοιαξε. Ήξεραν αυτοί άλλωστε τι περνούσαν, ώστε να κρίνουν αυτήν την μια στιγμή, που είχαν ανάγκη για να ξεφύγουν;

"Έχεις... Έχεις δίκιο. Πρέπει να χαλαρώσουμε λίγο. Εγώ προτείνω να κοιμηθούμε, γιατί έχουμε και πρωϊνό ξύπνημα" του είπε και εκείνος συμφώνησε με ένα νεύμα, καθώς σηκώθηκε όρθιος.

"Να πηγαίνω σιγά σιγά λοιπόν"

Πέρασε μια σκέψη από το μυαλό της Τζένης και δίχως να δισταγμό, μίλησα ανοιχτά για αυτήν.

"Άμα θες, μπορείς να κοιμηθείς εδώ το βράδυ. Είναι αργά και... Δεν θα ήθελα να σου συμβεί τίποτα μέσα στο σκοτάδι" του πρότεινε και ο Νικ χαμογέλασε πονηρά, ώστε να την πειράξει λίγο. Πόσα λίγα ήξερε για αυτήν την πόλη... Και για τον ίδιο φυσικά. Είχε μάθει να επιβιώνει.

"Το ήξερα ότι αργά ή γρήγορα θα υπέκυπτες στην γοητεία μου" της είπε και εκείνη, επέλεξε να προσπεράσει την σχολιασμό του, λαμβάνοντας τον απλά ως ένα ναι.

Παίρνοντας μερικά σκεπάσματα από την ντουλάπα, πήγαν μαζί στο σαλόνι και λίγη ώρα μετά, είχαν ετοιμάσει το τέλειο, αυτοσχέδιο κρεβάτι, για να κοιμηθεί ο επισκέπτης. Το είχε άγχος βέβαια η Τζένη, αν θα τον χωρούσε ο καναπές, αλλά του Νικ μια χαρά του έφτανε. Εξάλλου, σίγουρα δεν θα κατάφερναν να κοιμηθούν όλες τις ώρες. Ένα μέρος σαν κι αυτό λοιπόν, ήταν απόλυτα αρκετό, ίσα ίσα για να ισιώσει λίγο την πλάτη του.

"Εγώ θα πάω λίγο στο μπάνιο και μετά θα κοιμηθώ... Οπότε λέμε καληνύχτα. Καληνύχτα Νικ"

"Υποθέτω πως ναι... Καληνύχτα Τζένη" της είπε και δεν περίμενε καθόλου την επόμενη κίνηση της.

Η Τζένη τον είχε πάρει αγκαλιά, για δεύτερη φορά μέσα σε μια μέρα... Και αυτό το συναίσθημα έκανε και πάλι την εμφάνιση του. Ήταν πιο έντονο από πριν, μα πάλεψε και πάλι για να το συγκρατήσει... Ήταν λάθος να το αφήσει να βγει παρά έξω... Για πόσο ακόμα όμως;

"Σε ευχαριστώ Νικ... Με έφτιαξες λίγο την διάθεση" του είπα με ένα πλατύ χαμόγελο και έφυγε για το μπάνιο. Λίγη ώρα μετά, είχε ξαπλώσει.

Έτσι λοιπόν, ο καθένας βρισκόταν στο δικό του κρεβάτι, με τις σκέψεις τους σιγά σιγά να τους νανουρίζουν. Είχαν συμβεί πολλά σε μια μέρα και είχαν καταφέρει να τους κουράσουν. Μόνο μια πόρτα τους χώριζε... Από το να πουν αυτό που ήθελαν στα αλήθεια. Μπορεί να είχα ξοδέψει μαζί μόνο μια μέρα και λίγες ώρες, αλλά ήδη, χωρίς φυσικά να το καταλαβαίνουν εντελώς ακόμα –και να το είχαν, ήταν νωρίς για να το δεχτούν–, έβρισκαν με αργούς ρυθμούς πολλά κοινά μεταξύ τους. Η υπόθεση ήταν απλώς η αρχή.

Τώρα, έπρεπε να χαλαρώσουν. Την επόμενη μέρα, είχαν πολύ δουλειά και το μόνο που χρειάζονταν για την ώρα, ήταν ξεκούραση... Και πολύ ξεκούραση μάλιστα.

Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Τι κάνετε;

Eγώ απολαμβάνω τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού... Μπορώ να πω ότι το χάρηκα, αλλά έχουνε υπάρξει και καλύτερα για εμένα😁😕

Το δικό σας πως ήταν;

Ανυπομονώ να μάθω!

Τώρα...

Σας άρεσε το κεφάλαιο;

Είδαμε ότι ο Νικ άρχισε να σκέφτεται... Περίεργο για αυτόν, ε;
😂

Πάντως την διάθεση της Τζένης μας, την έφτιαξε, δεν μπορείτε να πείτε.

Και μάλιστα είχαν μια ωραία σκηνή... Που δεν κράτησε πάνω από πέντε δευτερόλεπτα🤣🤣🤣

Αλλά σας εγγυώμαι ότι θα έχουν και άλλες... Και μάλιστα θα τις χαρούν με όλο τους το είναι😆

Θα καταφέρουν όμως να προχωρήσουν σηνμ υπόθεση;

Τι άλλο μπορούν να κάνουν τώρα άραγε;

Θα το μάθουμε!

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️