Βγαίνω από το γραφείο του αρχηγού, έχοντας τελειώσει με την ενημέρωση για τα γεγονότα της ημέρας και την ολοκλήρωση των καθηκόντων μου. Μου ζήτησε να συνεχίσω αύριο φυσικά, κάνοντας ακριβώς ότι έκανα και σήμερα. Να τσεκάρω τα ίδια μαγαζιά και να επεκταθώ σε πιο μακρινές περιοχές, συνεχίζοντας τους ελέγχους.

Με άλλα λόγια... Καμία πρόοδο στο να κερδίσω την εμπιστοσύνη του και να με αφήσει να αναμειχθώ σε κάτι πιο περίπλοκο και δύσκολο. Με θέλει απλώς για την χαμαλοδουλειά. Ακόμα και όταν του είπα για την σύλληψη εκείνου του Νικ Άντερσον, δεν εξεπλάγην ούτε στο ελάχιστο. Απλά ξεφύσηξε αγανακτισμένος και μου είπε να ασχοληθώ εγώ μαζί του. Μου είπε να αναλάβω το οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτόν, μέχρι να έρθει κάποιος να τον βγάλει. Άρα πρέπει να ασχοληθώ και με αυτόν τον αγενέστατο βλάκα. Άντε να έρθει κάποιος, γιατί ούτε να τον βλέπω δεν θέλω.

Κατεβαίνω τα σκαλιά για το υπόγειο, κρατώντας στα χέρια μου τον δίσκο με το φαγητό που μου έδωσε ο Μπεν. Θα τον αφήσω στον Νικ και ύστερα θα φύγω, για να πάω στο σπιτάκι μου. Κοντεύει δέκα και πρέπει να προλάβω το τελευταίο τρένο των δέκα και μισή, γιατί αλλιώς με βλέπω να κοιμάμαι εδώ το βράδυ. Ελπίζω μόνο ο άλλος να μην μου κάνει την ζωή δύσκολη, να φάει γρήγορα και μετά να με αφήσει να φύγω. Δεν έχω καμία όρεξη για δεύτερο γύρω καυγά.

Ξεκλειδώνω το κελί του και σπρώχνω την πόρτα, μπαίνοντας μέσα. Το βλέπω ξαπλωμένο στο κρεβάτι του και μπορώ να τον ακούσω να σιγομουρμουράει κάποιο τραγούδι, αλλά δεν διακρίνω ποιό. Πλησιάζω κι άλλο, σε περίπτωση που απλώς δεν έχει καταλάβει πως βρίσκομαι εδώ. Αν και είμαι εκατό τα εκατό σίγουρη πως με έχει αντιληφθεί, αλλά έχει επιλέξει να με αγνοήσει, γιατί είναι απλά ένας αγενέστατος μπουμπούνας.

Αχ, δεν μου αρέσει να εκφράζομαι με αυτόν τον τρόπο. Ειδικά για ανθρώπους που δεν έχω γνωρίσει. Αλλά αυτός ο συγκεκριμένος μου βγάζει μια έντονη αντιπάθεια. Είναι τόσο σπαστικός.

"Θα συνεχίσεις να με αγνοείς για πολύ ακόμα;" τον ρωτάω και σταματάει, γυρνώντας το κεφάλι του προς το μέρος μου.

"Εκεί είσαι; Δεν σε είδα" με ειρωνεύεται και σηκώνεται όρθιος, πετώντας ένα κομμάτι άσπρης κιμωλίας στα πόδια.

Ξεφυσώντας από αγανάκτηση, την κλοτσάω με δύναμη και αφήνω τον δίσκο πάνω στο κρεβάτι, κάνοντας μεταβολή για να φύγω από αυτό το αχούρι που αυτός, από την έκφραση, καταλαβαίνω ότι το θεωρεί σπίτι του.

"Δεν θα μου κάνεις παρέα; Χρειάζομαι και γλυκό μετά το φαγητό... Σοκολατάκι" μου κλείνει το μάτι και ξεκινάει να τρώει, κοιτώντας με ένα χαμόγελο που θέλω να πάω εκεί και να του το σβήσω.

Προσπαθώντας να διατηρήσω την ψυχραιμία μου, κάθομαι στην άλλη άκρη του κρεβατιού, όσο πιο μακριά γίνεται από αυτόν. Τόσο πολύ, που κινδυνεύω ανά πάσα στιγμή να πέσω στο πάτωμα και να χτυπήσω, αλλά το προτιμώ από το να βρίσκομαι κοντά του.

"Δεν έχω ψείρες. Ούτε πανούκλα. Δεν θα σε κολλήσω τίποτα. Αλλά έτσι κι αλλιώς δείχνεις να έχεις από μόνη σου πρόβλημα" μου λέει, σαν να με προκαλεί να του περάσω τον δίσκο κολάρω. Και θα το χαρώ με όλη μου την ψυχή. Πόση υπομονή να κάνω και εγώ ρε φίλε; Με αυτόν τον μπελά που μου φόρτωσαν, λες και είναι δικό μου πρόβλημα.

"Τρώγε, γιατί θέλω να πάω σπίτι μου. Δεν έχω όρεξη για συζήτηση" του λέω και γελάει ξανά, πίνοντας όλο το νερό από το ποτήρι του.

"Δεν έχεις πλάκα πάντως. Οι περισσότεροι, πάντα καθόντουσαν για συζήτηση. Εσύ το παίζεις δύσκολη"

"Συγνώμη που δεν γουστάρω να κάνω παρέα και να σπάω πλάκα με κοινούς ληστές σαν και εσένα" αποκρίνομαι και παίρνει το ύφος των ατόμων που δήθεν αισθάνονται προσβεβλημένοι.

"Δεν είμαι κοινός ληστής. Απλά προσπαθώ να επιβιώσω. Όλοι οι άνθρωποι αυτό κάνουν. Ακόμα και εσύ" τα λόγια του μου ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι.

"Εγώ δεν κλέβω τα χρήματα μιας γυναίκας, η οποία τα έχει ανάγκη για τον άντρα της!" τον ειρωνεύομαι, σε πολύ πιο έντονα τόνο από όσο μάλλον θα έπρεπε, γιατί με καρφώνει με το βλέμμα του και την θέση της περιφρόνησης στα μάτια του, παίρνει ο θυμός.

"Δεν έχεις το δικαίωμα να με κρίνεις. Δεν ξέρεις τίποτα για εμένα. Η κλοπή... Είναι πολύ βαριά λέξη. Ακόμα και για εμένα. Δεν ξέρεις τι προηγήθηκε. Δεν ξέρεις τι έκανα... Πριν με βρεις. Για αυτό κόψε αυτό το μπατσικό στυλ. Ακόμα δεν ήρθες εδώ και νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις κουμάντο; Μάντεψε λοιπόν! Σου το είπα και το πρωί! Δεν θα γίνεις ποτέ αστυνόμος. Ποιός θα ήθελε στην ομάδα του ένα χαζό σοκολατάκι;"

Ως εδώ! Δεν θα κάτσω να ανεχτώ άλλο τις προσβολές του! Μπορεί να βρίσκομαι εδώ μόλις μια μέρα, αλλά θα ξεκαθαρίσω την θέση μου από τώρα και θα βάλω φρένο στους πάντες! Δεν θα ανεχτώ την κριτική και τα σχόλια από κανέναν άλλον! Πόσο μάλλον από έναν ανόητο αλήτη που στέκεται μπροστά μου και το παίζει κάποιος!

"Ούτε εσύ με ξέρεις. Δεν έχεις ιδέα. Δεν θα κάτσω λοιπόν να ανεχτώ τα σχόλια ενός βλάκα που δεν ξέρει τι να κάνει με την ζωή του και αποφάσισε να καταστρέφει τις ζωές των άλλων" του λέω στον ίδιο τόνο και ρουθουνίζει έντονα, καθώς η οργή ξεχειλίζει από τα μάτια του.

Θέλει όσο τίποτα άλλο να με χτυπήσει. Το καταλαβαίνω από το βλέμμα μου. Αλλά δεν θα τολμήσει να το κάνει. Ξέρει πολύ καλά τι πρόκειται να ακολουθήσει, αν διαπράξει βία έναντι ενός αστυνομικού. Και μόνο δηλαδή που το ξεστομίζει, έχω κάλλιστα το δικαίωμα να τον κρατήσω εδώ μέσα για όσο καιρό θέλω.

Βλέποντας πως έχει τελειώσει, αρπάζω τον μεταλλικό δίσκο πάνω από τα σεντόνια και βγαίνω με γρήγορα βήματα έξω από το δωμάτιο, κλειδώνοντας την πόρτα. Κατευθύνεται προς αυτήν και στηρίζεται πάνω της, κοιτώντας με πάλι κατάματα.

Η συμπεριφορά του μπορεί να λέει χίλια δυο πράγματα για τον χαρακτήρα του... Μα τα μάτια του λένε άλλα. Αν κάποιος κάτσει και τα παρατηρήσει για πολύ ώρα, δεν του είναι δύσκολο να διακρίνει πως σίγουρα υπάρχει κάτι άλλο πίσω από τα λόγια και τις πράξεις αυτού του άντρα. Είναι λες και... Προσπαθεί να κρύψει την κούραση του, όμως δεν τα καταφέρνει.

"Μόλις άνοιξες πόλεμο μαζί μου σοκολατάκι" μου λέει και αφήνω μια ανάσα.

"Είναι Τζένη. Αν πρέπει να μου μιλάς, τότε τουλάχιστον χρησιμοποίησε το όνομα μου" του ζητάω και γελάει.

"Ότι πεις... Τζένη. Εμείς οι δύο να ξέρεις, δεν θα τα πάμε ποτέ καλά. Να ξέρεις πως θα χάσεις"

"Για να δούμε τότε ποιός θα βγει αλώβητος από όλα αυτό" του λέω και απομακρύνομαι με μεγάλη ταχύτητα από το κελί, για να μην χρειαστεί να ακούσω το οτιδήποτε άλλο που θα θελήσει να πει.

Ανεβαίνω τα σκαλιά και με τα μάτια μου ψάχνω τον Μπεν, ώστε να του δώσω τον δίσκο και να φύγω. Τον πετυχαίνω στην υποδοχή και πάω προς τα εκεί. Με βλέπει να πλησιάζω και το πρόσωπο του στολίζει ένα χαμόγελο. Ομολογώ πως αυτό τον κάνει να δείχνει πολύ χαριτωμένο.

Δεν καταλαβαίνω γιατί οι περισσότερες από τις γυναίκες που είδα σήμερα, τον κοιτούσαν με περιφρόνηση και υποτίμηση. Μπορεί να μην είναι ο συνηθισμένος τύπος άντρας που οι περισσότερες ψάχνουν, αλλά σίγουρα είναι κάτι ξεχωριστό. Ένας άντρας, δεν είναι απαραίτητο να έχει σφιχτό σώμα και να είναι γεμάτος με κοιλιακούς. Δεν χρειάζεται να έχει το τέλειο, σφυργιλό πρόσωπο ή τα καταγάλανα μάτια. Καμιά φορά, το διαφορετικό, ίσως να είναι και το πιο ωραίο. Τα μάτια να είναι καστανά, το πρόσωπο να μην έχει γωνίες και από το σώμα, να εξέχει κοιλιά.

Πολλές φορές άλλωστε, μπορεί κάποιος να τα έχει όλα αυτά, όμως ο χαρακτήρας του να είναι απαίσιος. Προσωπικά, αυτό είναι το πρώτο που παρατηρώ σε έναν άντρα και όχι η εμφάνιση του.

"Τζένη! Πως πήγε;" με ρωτάει και γελάω ειρωνικά.

"Κατάλαβα, τόσο καλά. Μην ανησυχείς, θα τον συνηθίσεις. Άσε που, αύριο ή μεθαύριο, κάποιος θα έρθει να τον μαζέψει. Έτσι γίνεται πάντα. Βέβαια, σίγουρα θα τον ξαναδείς εδώ, αλλά θα τον αναλάβει κάποιος άλλος. Οπότε μην αγχώνεσαι" μου λέει και ανταποδίδω το χαμόγελο.

"Α, για να μην το ξεχάσω! Όσοι δεν έχουν το δικό τους γραφείο, χρησιμοποιούν τα δικά τους ντουλαπάκια για τα πράγματα τους. Ορίστε το κλειδί σου. Θα σου το έδινα νωρίτερα, αλλά έτυχε ο Άντερσον και δεν πρόλαβα" αφήνει στον πάγκο ένα ασημένιο και το βάζω στην τσέπη μου. Η αλήθεια είναι πως θα ζητούσα έτσι κι αλλιώς έναν χώρο για να αφήνω τα πράγματα μου. Αν και δεν νομίζω να μου τον έδιναν.

"Μπεν, δεν νομίζω να της λες για τους τόνους χαρτιών στο τμήμα αρχειοθέτησης" ακούω τον Μίκαελ να αστειεύεται και γυρνάω προς το μέρος του.

Ξέρω πως είπα ότι τα γαλανά μάτια δεν είναι οπωσδήποτε το πιο ωραίο πάνω σε έναν άντρα.. Αλλά στον συγκεκριμένο απέναντι μου, είναι το βασικό χαρακτηριστικό του. Το πρόσωπο του θυμίζει αυτό ενός εφήβου και για αυτό δεν συνειδητοποιείς με την πρώτη την πραγματική του ηλικία. Όλο το σύνολο που αντικρίζω, είναι πολύ ελκυστικό. Και πανέμορφο.

"Γειά Μίκαελ"

"Χαίρομαι που σε βλέπω ξανά Τζένη. Ήθελα πολύ να μάθω πως πήγε η πρώτη σου μέρα εδώ" μου ζητάει και θα ήθελα πολύ να του απαντήσω ναι, αλλά δυστυχώς τα πόδια μου δεν με κρατούν.

"Πολύ θα το ήθελα, αλλά είμαι πολύ κουρασμένη. Ίσως κάποια άλλη φορά" του λέω και μου χαμογελάει.

"Φυσικά, καταλαβαίνω. Τι θα έλεγες τότε να σε συνοδέψω σπίτι σου; Είναι πολύ αργά και αν δεν έχεις μέσω για να πας σπίτι, δεν θα σου το συνιστούσα. Λοιπόν, θες;" με ρωτάει και αφού το σκεφτώ για κάποια λεπτά, του γνέφω θετικά. Δεν έχω να χάσω κάτι και για να λέμε την αλήθεια, δεν έχω άλλο τρόπο για να γυρίσω σπίτι μου.

Αφού καληνυχτίσω τον Μπεν, με τον Μίκαελ φεύγουμε από το τμήμα και πάμε μέχρι ένα αμάξι, το οποίο είναι παρκαρισμένο ακριβώς απ' έξω. Μου ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού και μου κάνει νόημα να περάσω μέσα. Μέχρι να φορέσω την ζώνη μου, έχει ήδη κάτσει στο κάθισμα δίπλα μου, βάζοντας το κλειδί στην μίζα.

"Επειδή είμαι εικοσιέννα, δεν πάει να πει ότι δεν ξέρω από οδήγηση" αστειεύεται και κάτι τέτοιες ώρες, εύχομαι πραγματικά να είχα λεφτά για να αγοράσω ένα αμάξι. Τι να το κάνω το δίπλωμα που έχω στην τσάντα μου, αν δεν μπορώ να το χρησιμοποιήσω;

Τέλος πάντων, δεν θέλω να αγχωθώ και για αυτό. Όταν με το καλό πάρω τα πρώτα μου λεφτά, θα αρχίζω να βάζω κάποια στην άκρη για να αγοράσω ένα και για να μπορέσω να αντικαταστήσει τα παλιά, κατεστραμμένα έπιπλα στο σπίτι μου. Για να μην χρειαστεί κάποια στιγμή να κοιμηθώ στο πάτωμα, λόγω των σπασμένων ξύλων.

[...]

"Πω πω.. Μεγάλος μπελάς αυτός ο Νικ. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τον γλυκοκοιτάζει η Ροζίτα. Λες και θα αφήσω την αδερφή μου να τα φτιάξει με έναν απατεώνα" λέει, αφότου έχω τελειώσει με την αφήγηση όλων όσων συνέβησαν σήμερα.

"Τι να πω; Εσείς ξέρετε καλύτερα. Αλλά.... Δεν είμαι σίγουρη για το τι άποψη να βγάλω. Ξέρω όμως σίγουρα πως μου έσπασε τα νεύρα. Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να είναι περήφανος για τον τρόπο ζωής του" του λέω και ανασηκώνει τους ώμους του, ως ένδειξη απορίας.

"Λοιπόν, σε ευχαριστώ πολύ που με έφερες. Καληνύχτα" του λέω και την στιγμή που πάω να βγω, μου πιάνει το χέρι και μου σκάει ένα χαμόγελο, εμφανίζοντας για ακόμα μια φορά τα λακκάκια του.

"Καληνύχτα Τζένη" η φωνή του είναι τόσο απαλή και ηρεμιστική... Σίγουρα βοήθησε να τελειώσει η μέρα με ωραίο τρόπο.

Μπαίνω στο διαμέρισμα και πετάω την τσάντα στο πάτωμα, πέφτοντας με δύναμη στο κρεβάτι. Τα σεντόνια τσαλακώνονται λόγω του βάρους μου και αισθάνομαι σαν έφυγε μόλις τώρα ένας βάρος από τις γάμπες μου και κάτω. Με λίγη δυσκολία, αφαιρώ τα παπούτσια μου και ακουμπάω τις πατούσες μου πάνω πάνω στο στρώμα.

Ήξερα πως ήμουν κουρασμένη... Αλλά δεν είχα καταλάβει την εξουθένωση που είχε καταβάλει. Τα πόδια μου ειδικά, με πονούσαν πάρα πολύ.

Πρέπει να καλέσω και τους γονείς μου. Τελευταία φορά, τους μίλησα χθες όταν έφτασα. Μάλλον θα ανησυχούν που δεν έχω επικοινωνήσει ακόμα, για να τους πω πως πήγε η πρώτη μέρα στην δουλειά. Αλλά δεν έχω κουράγιο να το κάνω τώρα. Ίσως το πρωΐ, καθώς θα πηγαίνω στην δουλειά.

Δεν μπορώ να βγάλω τα λόγια του Νικ από το μυαλό μου. Θέλω να πω, τα ίδια λόγια πάνω κάτω, μου έχουν πει ένα σωρό άλλοι στο παρελθόν για να με πληγώσουν. Όμως ακούγοντας τον συγκεκριμένο... Ήταν εντελώς διαφορετικό. Σαν μην προοριζόταν για αυτόν τον σκοπό. Και να είμαι ειλικρινής, ούτε και εγώ αισθανόμουν έτσι. Πολλά πράγματα περνούσαν από το μυαλό και την ψυχή μου, αλλά όχι λύπη.

Θεέ μου, για ποιόν λόγο κάθομαι και το αναλύω; Δεν έχω κανένα λόγο να σκέφτομαι τα λόγια ή τις εκφράσεις ενός κοινού ληστή, ο οποίος παίζει παιχνίδια με το μυαλό των γύρων του. Έτσι κι αλλιώς, θα τον βλέπω για μια ή δύο μέρες ακόμα. Μετά θα εξαφανιστεί από την ζωή μου. Δεν υπάρχει τίποτα που να με ενώνει μαζί του. Είναι απλά ένας ανόητος... Που δεν ξέρει τίποτα από δυσκολίες και τα παίρνει όλα στην πλάκα.

"Αύριο είναι μια νέα μέρα"

"Που το ξέρεις, μπορεί να είναι και χειρότερη!"

Υπέροχα. Τώρα πρέπει να φροντίσω να βρω και ένα σπίτι με καλή ηχομόνωση. Άκους εκεί! Να ακούνε οι γείτονες! Έλεος! Εντωμεταξύ, χτυπάνε και τους τοίχους, λες και δεν ζουν άλλοι δίπλα τους.

Τέλος πάντων. Όπως είπα, αύριο είναι μια καινούργια μέρα. Και δεν θα αφήσω κανέναν να μου χαλάσει την δεύτερη ευκαιρία που έχω.

Γειά σας δελφινάκια μου καλά🐬🐬🐬🐬🐬

Τι κάνετε;

Εγώ χαλαρά!

Τώρα με τα χιόνια, είναι σαν να έχουμε την παράταση των διακοπών που θέλαμε😄

Βγήκα και στο χιόνι με τους φίλους μου, ήταν ωραία😇

Τεσπα!

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Η Τζένη και ο Νικ... Είχαν ακόμα μια συζήτηση, η οποία δεν πήγε και πολύ καλά😅

Τι γνώμη έχετε; Ξεπέρασε κάποιος τα όρια;

Ο Μίκαελ προσφέρθηκε να την πάει σπίτι της. Και εκείνη δέχτηκε.

Λέτε να συμβεί κάτι ανάμεσα τους;

Εγώ το σκέφτομαι κάπως. Το λέω για όσους ξέρετε την συνέχεια μετά από αυτό το βιβλίο και μετά. Για τους παλιούς.

Η Τζένη πρέπει να αποκτήσει κάποια εμπειρία και σχέσεις και με άλλα άτομα. Έτσι το επεξεργάστηκα.

Τώρα, τα βασικά μου πλάνα είναι γνωστά. Θα τα μάθετε στην συνέχεια😁😀

Τι λέτε;

Μήπως ήρθε η ώρα... Να μπούμε στην δράση;

Γιατί στο επόμενο, ξεκινάμε δυνατά🤪

Μέχρι τότε...

Peace❤️💛✌️

Υ. Σ. : Επειδή δεν τον έβαλα στην αρχή, ορίστε το καστ το Μίκαελ😚

Manu Rios ως Μίκαελ Τζόουνς