Jenny's POV

Ξεκλειδώνω την πόρτα για το διαμέρισμα μου και του κάνω νόημα να περάσει μέσα.

"Οι κυρίες προηγούνται" με ειρωνεύεται και ένα ελαφρύ χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου.

"Πάντα δίνουμε προτεραιότητα στους επισκέπτες μας" αποκρίνομαι και ξεφυσάει, κάνοντας βήματα μέσα.

Λίγα δευτερόλεπτα προτού περάσω και εγώ το κατώφλι του διαμερίσματος, ακούω σφυρίγματα πίσω από την πλάτη μου και βήματα να απομακρύνονται από το σημείο που στέκομαι. Σκεπτόμενη αν απευθύνθηκαν σε εμένα, γυρνάω από την άλλη μεριά και τους βλέπω να κάνουν την ίδια ακριβώς κίνηση. Δεν το πιστεύω... Αν οι ίδιοι που έκαναν αυτά τα προσβλητικά σχόλια, την ημέρα που η Σάρα που με έφερε εδώ και μου παρέδωσε το σπίτι μου. Μόνο όταν τους είπε εκείνη να σταματήσουν, υπάκουσαν και δεν με ενοχλούν από τότε... Τουλάχιστον όταν η Σάρα η λείπει από την πολυκατοικία για δουλεία. Και σήμερα... Μάλλον είναι μια από αυτές τις ημέρες.

"Σε εμένα πήγαινε αυτό;" τους ρωτάω, διατηρώντας την ψυχραιμία όσο περισσότερο μπορώ.

"Ναι ρε κούκλα. Άμα θες, μπορούμε να βγούμε και κανένα ραντεβού για να σου το αποδείξουμε" μου λέει ένας από τους δύο και αρχίζουν να πλησιάζουν προς το μέρος μου με γοργό βήμα.

Τέλεια... Δεν μου έφταναν τα προβλήματα που είχα, αυτό μου έλειπε τώρα!

"Αν πλησιάσετε ακόμα ένα μέτρο, θα σας συλλάβω για παρενόχληση και τους δύο!" τους απειλώ, αλλά από τις εκφράσεις τους, καταλαβαίνω πως δεν έχουν πτοηθεί καθόλου.

Υπέροχα... Εγώ όμως τώρα τι να κάνω; Δεν θέλω να ανακατευτεί η αστυνομία κι άλλο προφανώς, κανείς δεν πρέπει ποτέ να μάθει πως συνεργάζομαι με έναν... Κατάδικο δεν είναι η σωστή λέξη... Τέλος πάντων, με τον Νικ Άντερσον. Θα με διώξουν αμέσως από το σώμα. Όμως δεν υπάρχει περίπτωση να επιτρέψω ξανά στο αντρικό φύλο να με αντιμετωπίσει ξανά με τόσο υποτιμητικό και γελοίο τρόπο! Αρκετά πια με εκείνους τους άντρες, οι οποίοι νομίζουν ότι είμαστε απλά ένα αντικείμενο, φτιαγμένο για την ψυχαγωγία τους!

Συνήθως δεν με τρομάζουν τέτοιες καταστάσεις, αλλά αυτοί οι δύο φαίνονται πολύ άγριοι... Δεν ξέρω ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος για να γλιτώσω τώρα!

Την στιγμή που ετοιμάζομαι να χτυπήσω τον έναν, του χέρι του Νικ, με τραβάει πίσω στο δωμάτιο και το σώμα του, μπαίνει μπροστά από το δικό μου.

"Μάγκες κάντε την, γιατί δεν το έχω σε τίποτα να σας πετάξω έξω από το παράθυρο!" τους φωνάζει και σοκάρομαι από την αντίδραση του, η οποία μάλιστα, ήταν και άμεση.

"Εσύ ρε τι της είσαι, που θα μας απειλήσει κιόλας; Το αγόρι της;" τον ειρωνεύονται, έχοντας σκάσει στα γέλια. Έτσι μου έρχεται να προσπεράσω τον Νικ και να... Ηρεμία Τζένη. Δεν είσαι βίαιος άνθρωπος, θυμάσαι;

"Δεν νομίζω ότι σας αφορά. Πάντως, είμαι κάποιος που ξέρει να σέβεται τις γυναίκες. Όταν μια γυναίκα λέει όχι ή άσε με ήσυχη, το εννοεί με κάθε έννοια λέξεων. Οπότε εξαφανιστείτε στα επόμενα δευτερόλεπτα, γιατί πραγματικά θα με δείτε θυμωμένο και δεν θέλετε καθόλου, πιστέψτε με"

"Εμείς υποτίθεται πως τώρα πρέπει να φοβηθούμε; Κούκλα, έλα έξω και υπόσχομαι εκ μέρους και του φίλου μου πως θα... Σεβαστούμε οτιδήποτε κι αν πεις" ναι καλά, σε πίστεψα τώρα... Και γιατί συνεχίζει να με αποκαλεί έτσι; Με εκνευρίζει αφάνταστα!

"Μην τολμήσεις να με φωνάξεις έτσι ξανά, ηλίθιε" του φωνάζω και σπρώχνω τον Νικ λίγο πιο πέρα, για να σταθώ δίπλα του.

"Αλλιώς τι ρε μαύρη;! Θα με συλλάβεις;!" μου φωνάζει, έχοντας πάρει σοβαρό ύφος ο ένας από τους δύο.

Πάει να μου πιάσει το χέρι, αλλά ο Νικ τον αρπάζει από τον καρπό και μην προλάβω να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου, του ρίχνει μια δυνατή μπουνιά στην μύτη, με αποτέλεσμα να τρέξουν αρκετές σταγόνες αίματος από αυτήν.

Ο φίλος του, τον βοηθάει να σηκωθεί και οι δύο μας καρφώνουν με ένα βλέμμα γεμάτο θυμό, προτού αρχίσουν να βαδίζουν προς την αντίθετη κατεύθυνση από εμάς. Στο καλό και μην μας ξανά έρθετε.

Απορώ, πως η Σάρα επιτρέπει σε αυτούς τιυς δύο νταήδες να ζουν εδώ; Μπορεί βέβαια να μην ξέρει ότι δεν μένουν μόνο στα λόγια δυστυχώς... Την προηγούμενη φορά, τους είπε να πάψουν να με ενοχλούν και όσο την έβλεπα εδώ, δεν έκαναν τίποτα. Αλλά όταν λείπει η γάτα, χορεύουν τα ποντίκια, έτσι δεν λένε; Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, μάλλον με είδαν σαν ένα ποντίκι που θα δεχτεί να το πατήσουν κάτω, χωρίς διαμαρτυρία και αντιδράσεις. Για λίγο, ομολογώ πως έτσι αισθάνθηκα. Γιατί πάγωσα, βλέποντας τους να με πλησιάζουν. Μα τότε θυμήθηκα την παρενόχληση που βίωσα ως μαθήτρια Λυκείου και αργότερα, ως μαθητευόμενη στην σχολή αστυνομικών... Δεν μου άρεσε, με μείωνε σαν άνθρωπο και από τότε ορκίστηκα να προστατεύω τον εαυτό μου, αλλά κάθε άλλη γυναίκα που υποφέρει από αυτό το είδος αντρών.

"Και μην σας ξαναδώ εδώ τριγύρω, γιατί την επόμενη φορά, το αίμα θα τρέχει από όλο το πρόσωπο" τους απειλεί και μπαίνουμε μέσα, ενώ εκείνος κοπανάει με δύναμη την πόρτα. Ύστερα, δίχως να μου δώσει σημασία, κατευθύνεται στο κρεβάτι και κάθεται, κλείνοντας το πρόσωπο του στις παλάμες του.

Μου φαίνεται απίστευτο. Ο Νικ Άντερσον... Μόλις με βοήθησε. Δεν τους άφησε να μου κάνουν κακό και τους έθεσε όρο να μην βρεθούν ξανά κοντά μου... Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Ο ίδιος τι αποσκοπούσε με αυτήν την κίνηση; Πως θα μπορούσε να επωφεληθεί; Τοσα πολλά ερωτηματικά... Αχ, δεν θέλω να τον ρωτήσω το γιατί, αλλά η περιέργεια μου, ξεπερνάει το εγωϊσμό μου αυτήν την φορά και με σπρώχνει όλο και περισσότερο στο να μάθω.

Αυθόρμητα, βολεύομαι δίπλα του και ακουμπάω την παλάμη μου στον ώμο του.

"Σε... Σε ευχαριστώ για ότι έκανες Νικ... Αλλά γιατί; Θέλω να πω, οι περισσότεροι απλώς θα έβλεπαν και-"

"Εγώ δεν ανήκω στην πλειοψηφία. Αυτό χρειάζεται μόνο να ξέρεις" με διακόπτει απότομα και μπορώ να καταλάβω ότι βρίσκεται σε ένταση.

Νιώθω σαν να έχω απέναντι μου έναν τελείως διαφορετικό Νικ αυτήν την στιγμή. Έναν άλλον άνθρωπο, που δείχνει ταλαιπωρημένος και κουβαλάει πολλά βάρη στην πλάτη του. Ο ειρωνικός και ανώριμος άντρας που γνώρισα πριν δύο μέρες στα κρατητήρια του αστυνομικού τμήματος, έχει αντικατασταθεί από ένα κατάκοπο αρσενικό, το οποίο παλεύει με νύχια και με δόντια να μην ξεσπάσει. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Υπάρχει κάτι άλλο... Πέρα από το προσωπείο που φοράει για να επιβιώσει;

"Εντάξει... Πάντως να ξέρεις ότι είμαι καλή ακροάτρια... Μπορείς να πας στο σαλόνι για να αλλάξω;" τον ρωτάω όσο πιο σοβαρά γίνεται και χωρίς να βγάλει λέξη, με αφήνει μόνη μου, ώστε να κάνω αυτό που θέλω.

Απελευθερώνοντας μια ανάσα αγανάκτησης, ανοίγω την πόρτα της ντουλάπας και αντιλαμβάνομαι πως στην πραγματικότητα, δεν έχω πολλές επιλογές ως προς το ντύσιμο μου, εκτός της δουλειάς. Έφερα ελάχιστα ρούχα μαζί μου από το Τέξας και τα υπόλοιπα, θα έρθουν πιθανότατα σε μερικές ημέρες. Η οικονομική μου κατάσταση αυτήν την περίοδο, δεν μου επιτρέπει να ανανεώσω την γκαρνταρόμπα μου, ώστε μα ταιριάξω με το κλίμα της μεγάλης πόλης, άρα θα αρκεστώ σε ότι έχω μπροστά μου. Δεν με πειράζει, μιας και ποτέ δεν φορούσα υπερβολές. Πάντα προτιμούσα τα απλά ντυσίματα. Ακόμα και στα λίγα πάρτι που πήγα ως έφηβη, δεν φρόντιζα ιδιαίτερα τα μαλλιά μου ή δεν με ένοιαζε αν το φόρεμα ήταν πάνω από το γόνατο. Φορούσα... Αυτό που με έκανε να αισθάνομαι ο εαυτός μου. Δεν ζήλεψα ποτέ τις άλλες συμμαθήτριες μου... Αν και υπήρξαν μικρές στιγμές, που εύχομαι να ήμουν σε και αυτές..

Καταλήγω σε μια λευκή, κοντομάνικη μπλούζα, σε συνδυασμό με ένα μαύρο κολάν ως τις γάμπες και μαύρα αθλητικά. Κάνει ζέστη και όσο κι αν η στολή με γεμίζει συναισθηματικά, έκανε το κορμί μου να πεθαίνει καθημερινά από την ζέστη. Οπότε μια τέτοια αλλαγή με βοηθήσει να χαλαρώσω... Νιώθω τόσο περίεργα που αφαιρώ την στολή από πάνω μου. Πέρα από τις πιτζάμες, μόνο αυτή αγκάλιαζε κυριολεκτικά το σώμα μου. Έκανα την δουλειά μου και ήμουν περήφανη, κυκλοφωρόντας μέσα στα στο σκούρο μπλε ύφασμα. Μπορώ τώρα να τα καταφέρω... Δείχνοντας ως μια από τους εκατομμύριους πολίτες του Λος Άντζελες;

Αφήνοντας όλα τα αντικείμενα που χρειάζεται ένας αστυνομικός στην τσάντα πλάτης μου, την περνάω στους ώμους μου και ανοίγω την πόρτα που οδηγεί στο σαλόνι. Τον βλέπω να έχεις στηριχτεί στον τοίχο και μάλλον κάτι κοιτάζει. Τι μπορεί άραγε να παρατηρεί με τόση προσήλωση;

"Νικ; Όλα καλά;" τον ρωτάω για να τραβήξω την προσοχή του και απομακρύνει το βλέμμα του από την οθόνη, στρέφοντας το σε εμένα.

"Ναι. Όλα καλά. Μπορούμε να φύγουμε τώρα;" με ρωτάει κοφτά ενώ περπατάει προς το μέρος μου και ξεφυσάω, γνέφοντας του θετικά.

Ετοιμάζομαι να ανοίξω την πόρτα για να βγούμε έξω, αλλά το κράτημα του με σταματάει, καθώς με πιάνει από τους αγκώνες. Ελπίζω όχι για τον λόγο που φαντάζομαι...

"Τι είναι αυτά τα σημάδια στα χέρια σου;"

Αυτό που δεν ήθελα να ακούσω... Δεν μου αρέσει όταν οι άλλοι μου κάνουν αυτήν την ερώτηση. Προξενεί άσχημες αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία. Ο νους μου δεν θα ξεχάσει ποτέ εκείνη την ημέρα... Που ο κάθε μαθητής μπορούσε να ντυθεί το επάγγελμα των ονείρων. Και ενώ κανείς δεν έπεφτε θύμα κατάκρισης και κοροϊδίας... Εγώ, ο αδερφός και άλλα παιδιά όμοια με εμάς, γίναμε άθελα μας δέκτες προσβολών και απαίσιων χαρακτγρισμών. Μια συμμαθήτρια μου όμως τότε, το πήγε ένα βήμα παραπέρα με εμένα... Έβαλε τον μεγάλο της αδερφό να με μαχαιρώσει στα χέρια. Σε κάποια σημεία, οι πληγές επουλώθηκαν. Αλλά σε κάποια άλλα, ήταν τόσο βαθιές που άφησαν χαραγμένα σημάδια, τα οποία διατηρήθηκαν με τα χρόνια. Ελάχιστοι προσέχουν την ύπαρξη τους. Οι υπόλοιποι αδιαφορούν, είτε επειδή όντως δεν τα είδα, είτε επειδή κανείς δεν θέλει να κάνει κάτι. Καλύτερα για εμένα... Δεν χρειάζεται να δίνω εξηγήσεις. Ο Νικ γιατί τα παρατήρησε λοιπόν;

"Θυμάσαι πως με αποκάλεσε ο άλλος πριν που του φώναξα;"

"Ναι... Σε είπε μαύρη"

"Τότε κατάλαβες και γιατί θυμώνω όταν με αποκαλούν έτσι... Καμιά φορά, παίζει ρόλο το πως λες κάποια πράγματα. Δεν ντρέπομαι που είμαι μαύρη, Νικ. Ντρέπομαι, γιατί κάποιοι άλλοι χρησιμοποιούν αυτόν τον όρο ως βρισιά. Και όχι μόνο αυτό..."

"Τι άλλο;" με ρωτάει και για μια στιγμή, νόμιζα ότι διέκρινα μια δόση ενδιαφέροντος. Μα θυμήθηκα τότε που και ο ίδιος το ξεστόμισε για με ειρωνευτεί.

Επαναφέροντας τον εαυτό μου στην πραγματικότητα, τραβάω τα χέρια μου και οι ματιές μας διασταυρώνονται, αφού σκουπίσω βιαστικά τα μάτια μου.

"Είναι κάποιες λεπτομέρειες που δεν της συζητάω με κανέναν... Αυτό χρειάζεται μόνο με ξέρεις" του απαντώ στον ίδιο τόνο που μου μίλησε και αυτός προηγούμενος και κάνω αυτό που ξεκίνησα και βγαίνουμε έξω, χωρίς να ανταλλάξουμε ούτε μια κουβέντα στην υπόλοιπη διαδρομή μέχρι το μαγαζί.

Παραλίγο να ανοιχτώ σε κάποιον για όλα όσα έχω περάσει στην ζωή μου. Και όχι σε κάποιον τυχαίο που εμπιστεύομαι, αλλά στον Νικ Άντερσον. Έναν ληστή, που θα κάνει τα πάντα για να επιβιώσει... Θα ήταν μεγάλος λάθος και ευτυχώς που πρόλαβα να βάλω φρένο στον εαυτό μου. Εξάλλου, για ποιόν λόγο εξαρχής εδώ που τα λέμε να εξομολογηθώ τα βάσανα μου σε κάποιον που δεν γνωρίζω καν, πόσο μάλλον αυτόν. Έχω την οικογένεια μου. Οι γονείς μου και τα αδέρφια μου, αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα, μέχρι και σήμερα. Μπορούν... Να με καταλάβουν καλύτερα από τον καθένα. Κι όμως, γιατί ένιωσα έντονα την επιθυμία να του μιλήσω για όλα; Γιατί αισθάνθηκα πως θα με ακούσει και θα σταθεί δίπλα μου, όπως και εγώ θέλησα να κάνω αντίστοιχα; Πως στο καλό γίνεται όλα αυτά... Να τα λέω για τον Νικ Άντερσον;

[...]

Στεκόμαστε έξω από το μαγαζί εδώ και περίπου είκοσι λεπτά. Δεν κάνουμε τίποτα αλλά, από το να κοιτάμε την φωτεινή επιγραφή πάνω από την είσοδο ή να παρατηρούμε τον χώρο μέσα από τα μεγάλα τζάμια. Μερικοί υπάλληλοι μας αγριοκοίταξαν για λίγο, αλλά μετά συνέχισαν κανονικά την δουλειά τους... Πφφφ, θα έχει κάποιο αποτέλεσμα όλο αυτό;

"Νομίζω πως πρέπει να μπούμε" μου υπενθυμίζει και ξέρω πως αυτό είναι το σωστό, αλλά... Μόνο εμένα μου φαίνεται τόσο περίεργο;

"Νικ το ξέρω, απλώς... Αναρωτιέμαι κάτι. Πες ότι μπαίνουμε και ρωτάμε. Θα μας απαντήσουν έτσι απλά;" λέω δυνατά την απορία που τριβελίζει το μυαλό μου.

"Δεν το ξέρουμε. Αλλά σίγουρα θα τους πιάσουμε απροετοίμαστους τώρα. Έλα πάμε" πριν προλάβω να αντιδράσω, με παίρνει με προσοχή από το χέρι και περνάμε το κατώφλι του μαγαζιού... Ξέροντας φυσικά πως αυτό που κάνουμε, δεν είναι σίγουρο ότι θα έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Αλλά αξίζει να προσπαθήσουμε, για χάρη όλων αυτών των παιδιών που κινδυνεύουν.

Με που πατάμε το πόδι μας μέσα, μένουμε άφωνοι μπροστά σε αυτό που αντικρίζουμε. Το μαγαζί... Είναι γεμάτο με άτομα από μικρής, έως μέσης ηλικίας. Γύρω γύρω, τα παιδιά βρίσκονται στα βιντεοπαιχνίδια που έχουνε τοποθετηθεί στον τοίχο και στα διασκορπησμένα τραπέζια στο κέντρο, είναι καθισμένοι οι πιο μεγάλοι από αυτά και οι μεσήλικες. Από παντού, ξεχειλίζουν εύθυμες νότες και τα γέλια όλων, πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα. Οι φωνές λόγω της διασκέδασης, οι έντονες και χαρούμενες συζητήσεις, με κάνουν να αμφιβάλλω. Τίποτα το αρνητικό, που να μου δημιουργεί υποψίες για αυτόν τον χώρο... Και αυτό το κάνεις ακόμα πιο περίεργο. Με μπερδεύει αρκετά. Οι πληροφορίες του Νικ και αυτά που βλέπω αυγνν την στιγμή, έρχονται σε σύγκρουση. Πως γίνεται ένα μέρος ψυχαγωγίας... Να συνδέεται τόσο άμεσα με τις απαγωγές των παιδιών;

"Νικ... Είσαι σίγουρος ότι είμαστε στο σωστό μέρος;" τον ρωτάω και με κοιτάζει με σηκωμένο φρύδι.

"Φυσικά και είμαι, Τζένη. Τον είδα με τα μάτια μου να μπαίνει εδώ, κρατώντας το παιδί στα χέρια του. Δεν κάνω λάθος. Δεν ξεχνιούνται τέτοιες εικόνες..." μου απαντάει και διακρίνω ξανά αυτήν την ταλαιπωρία που διέκρινα πριν στο διαμέρισμα.

Τι στο καλό συμβαίνει με αυτόν τον άνθρωπο, δεν μπορώ να καταλάβω. Την μία στιγμή, μπορεί να γίνει γλυκός και να δείξει κάποια ευαισθησία. Μα μετά από λίγο, επιστρέφει στον κανονικό του εαυτό, παρουσιάζοντας στους άλλους έναν 'κακό' χαρακτήρα, σπρώχνοντας τους πάντες μακριά... Αναρωτιέμαι γιατί εγώ δεν έκανα πίσω σε αυτήν την απώθηση. Το χρειάζομαι, για να φτάσω στο τέλος αυτής της υπόθεσης. Το ότι θα περνάμε πολύ χρόνο μαζί για ένα διάστημα, δεν σημαίνει ότι θα γίνουμε φίλοι ή ότι θα συμπαθήσουμε έστω ο ένας τον άλλον... Σωστά;

"Εντάξει σε πιστεύω. Τώρα, ας πάμε να βρούμε τον υπεύθυνο, γιατί αρκετοί μας έχουν φάει με τα μάτια τους, σαν να είμαστε παρείσακτοι.

Διεισδόντας όλο και πιο βαθιά μέσα στον χώρο, αγνοώντας όλες τις ελκυστικές μυρωδιές των φαγητών που μου θυμίζουν ότι έχω να φάω από το πρωΐ, τελικά φτάνουμε μπροστά από την γραμματεία, την οποία δεν δυσκολευτήκαμε ιδιαίτερα για να βρούμε. Να 'ναι καλά ένα μικρό αγοράκι που μας κατατόπισε.

"Συγγνώμη; Είναι κανείς εδώ;" ρωτάω, χτυπώντας το μικρό κουδούνι πάνω στον πάγκο. Αμφιβάλλω αν ακούστηκε βέβαια με όλη αυτή την φασαρία.

"Καλωσορίσατε στο μαγαζί μας! Εδώ που όλες οι ηλικίες μπορούν να περάσουν καλά! Πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω;"

Εμφανίζεται μια πολύ γλυκιά κοπέλα, κοντά στην ηλικία μου υπολογίζω, με καστανά μαλλιά, τα οποία έχει πιασμένα σε κοτσιδάκια. Φοράει μια στολή, την οποία πρόσεξα και σε άλλα πέντε άτομα από όταν μπήκαμε, άρα συσχετίζεται με την ενδυμασία του καταστήματος... Συνήθως δεν κρίνω τα γούστα των άλλων, αλλά αυτό εδώ, είναι πολύ κιτσ για τα δικά μου. Η ίδια πάντως, είναι πάρα πολύ όμορφη.

"Θα θέλαμε να μιλήσουμε με τον υπεύθυνο" της απαντώ και κουνάει το κεφάλι της αρνητικά.

"Πολύ φοβάμαι ότι μόλις έφυγε. Μπορώ να βοηθήσω εγώ σε κάτι;"

Με τον Νικ ανταλλάζουμε ένα βλέμμα και νομίζω πως σκεφτήκαμε ακριβώς το ίδιο πράγμα.

"Θέλουμε να μας απαντήσεις σε κάποιες ερωτήσεις" την ρωτάει. Κάτι θα μπορεί να μας πει, δεν γίνεται.

"Ευχαρίστως! Πείτε μου"

"Τις προάλλες, πριν δύο μέρες πιο συγκεκριμένα, ένα μαυροφορεμένος άντρας εισήλθε στο μαγαζί σας, μαζί με ένα μικρό παιδί. Ήσασταν εδώ εσείς εκείνη την ώρα; Αν ναι, μπορείτε να μας πείτε τι συνέβη; Αν όχι, ξέρετε κάποιον που μπορεί να μας βοηθήσει;" κάνει ο Νικ την μία ερώτηση μετά της άλλη και πιάνω το χέρι του, για να ηρεμήσει. Πρώτη φορά, από την στιγμή που τον γνώρισα, τον βλέπω λίγο αναστατωμένο.

"Ηρεμήστε κύριε. Θας σας απαντήσω, λέγοντας ότι εγώ έλειπα δύο μέρες πριν, με άδεια. Το αγόρι που ήταν στην θέση μου, απολύθηκε. Δεν ξέρω γιατί ή που βρίσκεται τώρα... Μισό λεπτό, εσείς με τι ιδιότητα με ρωτάτε;" που να πάρει, αυτό το δεν το είχα σκεφτεί... Τι να κάνω; Δεν μπορώ να αποκαλύψω πως είμαι αστυνομικός. Που ξέρω ότι αυτή η κοπέλα δεν έχει σχέση;

"Είναι αδερφός μου και ανησυχώ πολύ. Η αστυνομία δεν μου έχει πει τίποτα και επειδή ήξερα ότι θα βρίσκεται εδώ, σκέφτηκα να κάνω εγώ ερευνήσω εγώ την εξαφάνιση του. Η φίλη μου από εδώ, με βοηθάει" της απαντάει ο Νικ, πριν προλάβω να σκεφτώ κάτι έξυπνο για να πω.

Και το καλύτερο; Παραλίγο να τον πιστέψω και εγώ. Το κουρασμένος ύφος του, οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια του και βαριές ανάσες του, δικαιολογούν την ανησυχία που τον διακατέχει. Το θέμα είναι... Πως δεν είναι τόσο ψεύτικο, όσο θέλει να φαίνεται. Και το ξέρω, γιατί κάποτε είχε αποτυπωθεί και στο δικό μου πρόσωπο, όταν είχαμε χάσει για δύο μέρες τον Ντέιβιντ. Από το βλέμμα της κοπέλας, καταλαβαίνω ότι και εκείνη το έκανε, γιατί δείχνει λυπημένη... Ή προσποιείται πως είναι έτσι, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.

"Λυπάμαι πολύ... Αλλά δεν ξέρω πως αλλιώς να σας βοηθήσω. Ο υπάλληλος που έφυγε θα μπορούσε να σας πει κάτι παραπάνω, αλλά δεν άφησε κανένα στοιχείο για το που πήγε, αφότου τον έδιωξε η ιδιοκτήτρια"

Ιδιοκτήτρια; Αυτό δεν το περίμενα για να είμαι ειλικρινής. Αλλά θα πεις κανείς, μια γυναίκα μπορεί να κάνει εγκλήματα εις βάρος αθώων πολιτών, όπως και ένας άντρας... Και πάλι, αυτό είναι θεωρία. Δεν έχω ιδέα για το τι ακριβώς σχέση έχει το μαγαζί με τις απαγωγές. Οπότε δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν έτσι απλά...

"Θα ξαναπεράσουμε τότε κάποια στιγμή, για να της μιλήσουμε. Θα μπορούσατε να μας δώσετε το όνομα του υπαλλήλου;"

"Βέβαια. Δούκας Ρόσσι" απαντάει και βλέπω του μυς του Νικ να σφίγγονται και τα χαρακτηριστικά του να σκληραίνουν. Τα χέρια του σχηματίζουν δύο γροθιές και νομίζω πως αν ήταν μόνος του αυτήν την στιγμή, θα είχε σπάσει τα πάντα... Που το έχω ξανακούσει αυτό το όνομα;

"Υπάρχει κάτι άλλο που μπορείς να μας πεις;" την ρωτάω και γνέφει αρνητικά.

"Δεν μπορώ να πως περισσότερα στοιχεία. Και τώρα με συγχωρείτε, πρέπει να πάω σε μια δουλειά. Χάρηκα για την γνωριμία!" μας λέει βιαστικά και τρέχει φουριόζα, ενώ χάνεται μέσα στο πλήθος.

Αυτό μου φάνηκε πολύ ύποπτο. Τοση ώρα, ήταν χαλαρή και απαντούσε άνετα στις ερωτήσεις. Γιατί τελευταία στιγμή στιγμή, φάνηκε να αλλάζει δέκα χρώματα και έφυγε τόσο γρήγορα, σαν να την κυνηγούσαν να την σκοτώσουν... Ίσως πρέπει όντως να έρθουμε και πάλι εδώ.

"Νικ-"

Τι στο καλό;! Μα που πήγε και δεν τον πήρα χαμπάρι;! Αχ, Θεέ μου, δεν έχω χρόνο να κάθομαι να ψάχνω και αυτόν τώρα;!

Μη μπορώντας να τον βρω εδώ μέσα, τρέχω έξω και προς μεγάλη μου έκπληξη, είναι στο σημείο που περιμέναμε εμείς νωρίτερα, ώσπου να μπούμε, με γυρισμένη την πλάτη.

"Νικ, είσαι καλά;" τον ρωτάω, πλησιάζοντας τον.

"Τι; Ναι ναι, φυσικά. Πως προχωράμε τώρα, με αυτά που ξέρουμε;" είναι ξεκάθαρα νευριασμένος. Αλλά αυτήν την φορά, πρέπει να μου απαντήσει.

"Πρώτα θα βεβαιωθώ πως είσαι καλά. Πες μου τι έχεις" τον παροτρύνω και τον πιάνω από το μπράτσο. Ξεφυσάει και με κοιτάει στα μάτια.

"Απλώς... Ξέρω τον Δούκα όλη μου την ζωή. Έχει πολλά στραβά, αλλά ποτέ δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Με βάζει όμως σε σκέψεις το ότι δούλευε εδώ πέρα. Αν ξέρει κάτι και παρόλα αυτά δεν έκανε τίποτα..." αυτός σχεδόν τρέμει! Δεν το έχω ξαναδεί έτσι αυτές τις μέρες!

Χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά, τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και τον αγκαλιάζω, ελπίζοντας πως θα ηρεμήσει λίγο. Και πράγματι το κάνει, γιατί οι ανάσες του ακούγονται πιο χαλαρές. Με εκπλήσσει όμως το γεγονός ότι... Ανταποδίδει την κίνηση και τα χέρια του αγκαλιάζουν την μέση μου. Και μάλιστα, αισθάνομαι πως είναι αληθινό. Σαν να βλέπω αυτήν την καλή πλευρά του εαυτού του...

Απομακρύνομαι ελάχιστα από κοντά του και του χαμογελάω, κοιτώντας τον στα μάτια... Σίγουρα δεν είναι ο Νικ που γνώρισα.

"Άκουσε με, σε καταλαβαίνω. Αλλά τώρα πρέπει να παραμείνουμε ψύχραιμοι. Θυμήθηκα ποιός είναι ο Δούκας και θα πάω κατευθείαν να του μιλήσω. Εσύ δεν είσαι σε θέση να κάνεις κάτι τώρα. Για αυτό θα πας σπίτι μου και θα μείνεις εκεί μέχρι να έρθω, ώστε να σου έχουν περάσει και τα νεύρα" του λέω και βγάζω από την τσάντα τα κλειδιά μου, δίνοντας τα με μεγάλη προθυμία. Έτσι κι αλλιώς, δεν γίνεται να τον πάρω μαζί μου στο τμήμα. Τουλάχιστον μέχρι να έχουμε αίσιο τέλος, δεν πρέπει να μαθευτεί η συνεργασία μου με τον Νικ Άντερσον.

"Μισό... Με εμπιστεύεσαι να πάω στο σπίτι σου μόνος μου;" με ρωτάει ξαφιασμένος και όσο το σκέφτομαι, κάνει και σε εμένα εντύπωση.

Μιλάμε για έναν ληστή. Τις προάλλες τον συνέλαβα για κλοπή πολλών δολαρίων και αργότερα έμαθα πως έχει βρεθεί πολλές στα κρατητήρια του τμήματος, για διάφορες μικροκλοπές και απατεωνιές, με τις οποίες έχει ρημάξει το Λος Άντζελες. Πολλοί έχουν δυσανασχετίσει εξαιτίας του. Κανείς δεν δείχνει να έχει εμπιστοσύνη προς το πρόσωπο του και έχει κερδίσει την αντιπάθεια όλων. Εγώ λοιπόν με ποιά λογική του προσφέρω απλόχερα την ευκαιρία να μπει στο σπίτι και να κάνει ότι θέλει; Είναι σίγουρο ότι θα τα βρω όλα στην θέση του, όταν επιστρέψω εκεί; Με άλλα λόγια... Μπορώ να εμπιστευτώ τον Νικ Άντερσον;

Μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ, αν δεν του δώσω μια ευκαιρία. Πριν από λίγο υπέθεσα ότι μπορεί να μην είναι όπως φαίνεται. Πως θα το εμπεδώσω, αν δεν κάνω τουλάχιστον μια προσπάθεια να τον εμπιστευτώ; Μέσα από τα μάτια του, διακρίνω την ανάγκη του κάποιος να τον πιστέψει. Να τον αποδεχτεί. Ίσως να μην ισχύει και να βγάζω λάθος συμπεράσματα... Αλλά δεν έχει σημασία. Τι είναι η ζωή άλλωστε, αν δεν πάρουμε μερικά ρίσκα;

"Μπορώ να κάνω και αλλιώς;" αστειεύομαι και μετά από αυτό, του πετάω τα κλειδιά και παίρνει ο καθένας τον δρόμο του, για να κάνει την δουλειά του.

Εύχομαι ο Νικ να καταφέρει να χαλαρώσει και εγώ... Ελπίζω μόνο να πήρα την σωστή απόφαση.