Jenny's POV

Ιούνιος, 15 χρόνια μετά...

Βγαίνω από τον μεγάλο, πολυτελή χώρο του αεροδρομίου και πατώ ξανά τα πόδια κάτω, στα υπέροχα εδάφη του Τέξας!

"Τέξας επέστρεψα!" φωνάζω με όλη μου την δύναμη, κοιτώντας τον ουρανό. Αγνοώ όλα τα στραμμένα βλέμματα σε εμένα και αναπνέω το ξέρω καθαρό αέρα του τόπου, καθώς ψάχνω για το αμάξι του αδερφού μου του Μαξ. Στο τελευταίο τηλεφώνημα, είπε πως θα έρθει να με πάρει.

Τόσα χρόνια μετά... Βρίσκομαι πίσω στην πατρίδα μου. Μου έλειψε πάρα πολύ. Ο πόνος του αποχωρισμού με τυραννούσε κάθε μέρα, από τότε που έφυγα. Η οικογένεια μου ήταν αυτό που μου έλειψε περισσότερο. Η σκέψη μου ήταν πάντα σε αυτήν και μου έδινε κουράγιο να συνεχίσω. Δυστυχώς, δεν μπορούσα να τους δω. Οι κανόνες στην Ακαδημία, αν αυστηροί, δεν μας απέκοπαν από τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν μας επέτρεπαν τα ταξίδια και οι επισκέψεις από συγγενείς ήταν λίγες. Μπορούσαμε μόνο να κάνουμε τουλάχιστον ένα τηλεφώνημα την ημέρα. Εγώ τα χαραμίζα όλα, για να ακούω τους γονείς μου και τα αδέρφια μου.

Κακά τα ψέματα, όλα αυτά τα χρόνια στην σχολή ήταν τα πιο δύσκολα που έχω ζήσει, μετά τα παιδικά μου. Ήταν πολύ επώδυνη η αρχή. Όχι ότι η συνέχεια ήταν καλύτερη. Όλοι πάντα με κοιτούσαν υποτιμητικά ή ακόμα και αηδιασμένοι. Δέχτηκα πολλά προσβλητικά σχόλια, όπως και σεξουαλική παρενόχληση. Ποτέ δεν βρήκα όμως δικαιοσύνη. Ο μόνος άνθρωπος που με υπερασπιζόταν... Ήταν η μειοψηφία.

Ήμουν η μόνη μαύρη γυναίκα που μπήκε στην σχολή εκείνη την χρονιά. Δεν έκανα κανέναν φίλο. Ούτε καν γνωστό, διότι κάνεις δεν μου μιλούσε. Ποτέ κανείς δεν με πλησίαζε. Αν το έκανε ήταν μόνο για να με χλευάσει. Και κάθε φορά που προσπαθούσα να πλησιάσω εγώ κάποιον... Με απέφευγαν. Μου συμπεριφερόντουσαν σαν να είμαι ένα τίποτα.

Για να μην μιλήσω για τους εκπαιδευτές. Πάντα μου φερόντουσαν σκληρά. Με ζόριζαν περισσότερο από τους άλλους. Εβγαζαν τον θυμό τους πάνω μου, χωρίς να τους νοιάζει. Πολλές φορές κρυβόμουν σε μέρη που δεν πήγαινε κανείς και άφηνα τον εαυτό μου να ξεσπάσει, να ουρλιάξει, να βρίσει, να σπάσει.

Όλοι τους νόμιζαν πως θα λύγιζα και θα τα παρατούσα. Είχαν βάλει στόχο να με διώξουν από εκεί μέσα. Κάθε μέρα, προσπαθούσαν να με λιώσουν και να με εξευτελίσουν, κάνοντας με να νιώθω άσχημα για το χρώμα μου.

Αλλά δεν ήξεραν... Πως και εγώ δεν ήμουν πια παιδί.

Έκανα εξάσκηση και διάβαζα κάθε μέρα. Δεν επέτρεψα ποτέ σε κανέναν να με ρίξει ψυχολογικά και όποτε έπρεπε, απαντούσα αναλόγως. Είχα μάθει προπολού πως να το κάνω.

Από όλους τους εκπαιδευτές, μόνο ένας με στήριξε πραγματικά. Μόνο ένας πίστεψε σε εμένα και μου έδειξε πως υπάρχει ακόμα ανθρωπιά στον κόσμο. Με πήρε υπό την προστασία κάποια στιγμή και τα έγιναν πιο καλά. Όχι τόσο βέβαια όσο θα έπρεπε, όμως δεν παραπονιέμαι. Χάρης αυτόν και την σωστή κρίση του...

Ήρθα πρώτη στην τάξη μου. Κέρδισα σε όλες τις δοκιμασίες και πέρασα από όλα τα είδους τεστ. Η αγάπη μου για αυτό το επάγγελμα και η ενθάρρυνση του εκπαιδευτή, με οδήγησαν στην επίτευξη του στόχου μου.

Με υπομονή και επιμονή... Καταφέρνεις τα πάντα.

Τα μάτια μου αντικρίζουν αυτά του Μαξ, ο οποίος στέκεται στον ανοιχτό χώρο... Μαζί με όλη μου την οικογένεια από πίσω!

Δεν το πιστεύω! Ήρθαν όλοι!

Τρέχω βιαστικά κοντά τους, αφήνοντας την βαλίτσα μου να πέσει στο έδαφος.

Πέφτω στην αγκαλιά των γονιών μου, οι οποίοι έχουν ξεσπάει σε κλάματα χαράς και ευτυχίας. Όπως και τα έντεκα αδέρφια μου. Μου έλειψαν όλοι τόσο πολύ...

"Μαμά... Μπαμπά... Ωωω Θεέ μου..." ψελλίζω μέσα από τους λυγμούς μου και το χέρι την μητέρας μου χαϊδεύει τα τρυφερά τα μαλλιά μου.... Το μητρικό χάδι το νοσταλγούσα και του αποζητούσα πολλές φορές, και ας έχω φτάσει στα εικοσιτέσσερα. Ένα παιδί πάντα τα χρειάζεται τους γονείς του, σε ότι ηλικία και να 'ναι.

"Κοριτσάκι μου... Μας έλειψες τόσο πολύ μοναχοκόρη μου!" αναφωνεί ο πατέρας μου και με σφίγγει περισσότερο στην αγκαλιά του.

Ναι, είμαι το μοναδικό κορίτσι της οικογένειας. Αλλά δεν με ένοιαξε ποτέ. Πάντα αγαπούσα το γεγονός ότι έχω εννιά μεγαλύτερους αδερφούς. Έχω και δύο ακόμα, οι οποίοι είναι οι μικροί της οικογένειας. Ο Ντέιβιντ και ο Τζέρεμι.

Αγκαλιάζω το καθένα ξεχωριστά, αφήνοντας τον κατά έξι μήνες μεγαλύτερο αδερφό- και καλύτερος φίλος για πάντα- Μαξ.

"Τζένη τα κατάφερες! Το πιστεύεις;!"

"Εννοείται! Πω πω... Δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα χωρίς την στήριξη σας!" λέω και τους κοιτάζω.

"Τζένη μου, πάντα θα έχεις την στήριξη μας, όποια απόφαση και αν πάρεις για την ζωή σου" αποκρίνεται η μαμά μου και όλοι μου χαμογελάνε.

"Τζένη..." λέει μια λεπτή, αγορίστικη φωνούλα και κοιτάζω προς τα κάτω. Ο Τζέρεμι έχει αγκαλιάσει το πόδι μου. Σκύβω στο ύψος του και τον σηκώνω στην αγκαλιά μου.

"Χαίρομαι πολύ που επιτέλους σε γνωρίζω μικρέ αδερφέ"

Οι γονείς μου τον έκαναν έναν χρόνο αφότου έφυγα για την ακαδημία. Όταν μου το ανακοίνωσαν, πέταξα από την χαρά μου. Βέβαια, μετά από αυτό, μιας και οι γονείς μου ήταν ήδη πενήντα, ο πατέρας μου στηρώθηκε, ώστε να μην υπάρξουν άλλα απρόοπτα. Και η μητέρα μου βγήκε από την κλημακτήριο λίγους μήνες πριν, οπότε όλα καλά. Δεν περιμένουμε άλλους Ρόμπινσον στην οικογένεια.

Άκουσα την φωνούλα του πολλές φορές στο τηλέφωνο και πετάω από την χαρά μου, που επιτέλους μπορώ να τον αγγίξω και να παίξω μαζί του.

"Λοιπόν, ας πάμε σπίτι να γιορτάσουμε και μετά να ξεκουραστείς. Είχες μεγάλο ταξίδι και αύριο είναι η ομιλία και απονομή των καθηκόντων" λέει η μαμά μου και όλοι συμφωνούμε με ένα νεύμα.

"Έχεις άγχος αδερφούλα;" με ρωτάει ο Μαξ, καθώς πάμε προς τα αμάξια.

"Όχι. Δηλαδή, έτσι πιστεύω. Πάλεψα πολύ σκληρά και ανέχτηκα πολλά για να τα καταφέρω. Τώρα που έφτασα στο τέλος, είμαι έτοιμη" του απαντάω και αυτός ανοίγει την πόρτα για τα πίσω καθίσματα. Κάθεται δίπλα μου και βάζω ανάμεσα μας τον Τζέρεμι, ενώ οι γονείς μου κάθονται μπροστά.

Ο μπαμπάς μου βάζει μπροστά το αμάξι και ξεκινάει.

Όσο και αν δεν το παραδέχομαι, έχω λίγο άγχος. Αλλά είμαι και λίγο φοβισμένη. Πέτυχα και τα μόνα άτομα που χαίρονται, είναι οι δικοί μου. Ήδη μπορώ να αισθανθώ τα επικριτικά βλέμματα να με καίνε. Η υποτίμηση... Όλα αυτά... Κοιτάζω το σημάδι που απέκτησα πριν από δεκαπέντε χρόνια, εκείνη την μέρα στα γενέθλια μου. Έχει χαραχτεί στην μνήμη μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τι μου έκανε ο Μέισον εκείνη την μέρα. Αλλά το κοιτάζω και θυμάμαι πως άξιζε. Γιατί κάθε φορά που κάποιος μου φερόταν άσχημα, έχω πείσμωνα. Έλεγα στον εαυτό μπι πως θα τα καταφέρω και θα αποδείξω σε όλους ότι κάνουν λάθος για εμένα. Και τα κατάφερα. Επιτέλους έφτασα κοντά στην πραγματοποίηση του ονείρου μου.

Να γίνω αστυνόμος.

[...]

Μασάω νευρικά τα νύχια μου, περιμένοντας την ομιλία να ξεκινήσει. Οι περισσότεροι έχουν μαζευτεί από νωρίς, με αποτέλεσμα οι πίσω θέσεις να είναι γεμάτες. Γιατί πάντα πρέπει να είμαι στις πρώτες;!

"Ρε θα τα ματώσεις! Σταμάτα πια αυτό το συνήθειο!" με μαλώνει ο Μαξ και τραβάει τα χέρια μου από το στόμα μου. Ήρθαμε μαζί. Οι υπόλοιποι θα έρθουν όπου να 'ναι.

"Ρε Μαξ, κοίτα πως μας κοιτάζουν όλοι! Λες και δεν ανήκουμε εδώ!" του λέω και αυτός υψώνει το κεφάλι του κεφάλι του προς τα πάνω, χαμογελώντας, και ύστερα στρέφει τα μάτια του σε εμένα.

"Τι έχουμε πει; Πως δεν μας νοιάζει τι λένε ή τι κάνουν οι άλλοι. Κοίτα μόνο μπροστά. Τζένη, χαλάρωσε και άσε τους να γαβγίζουν. Όσο δάγκωσαν, δάγκωσαν. Ήρθε να αντιμετωπίσουν την αλήθεια που ήξεραν από καιρό. Ότι είσαι η καλύτερη αστυνόμος που θα μπορούσε να αποκτήσει το Λος Άντζελες" μου λέει και με αγκαλιάζει.

Αφήνω το βλέμμα μου να περιπλανηθεί στα κτήματα μας. Ακόμα μια ηλιόλουστη μέρα στο Τέξας. Ο ήλιος ρίχνει το φως του πάνω στα χωράφια μας και βοηθάει τα φυτά να μεγαλώσουν. Δεν τα ξεχωρίζει. Δεν κάνει διακρίσεις. Δίνει την ευκαιρία σε όλα να ανθίσουν, αφήνοντας την επιλογή στους ανθρώπους για το πιο κρατήσουν. Μακάρι και οι άνθρωποι να έκαναν το ίδιο...

Την ίδια στιγμή που βλέπω την οικογένεια μας να πλησιάζει, ο κυβερνήτης του Τέξας και του Λος Άντζελες ανεβαίνουν στην σκηνή, ώστε να ξεκινήσουμε.

Θα πει κάποιος, γιατί να επιλέξω να πάω στο Λος Άντζελες, αφού υπάρχει και η αστυνομία του Τέξας; Το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Έχω καταλήξει στο ότι η νέα αρχή που θέλω να κάνω, δεν πρέπει να είναι στην γεννέτηρα μου. Οι αναμνήσεις θα με κρατήσουν πίσω. Πρέπει να ξεκινήσω σε ένα νέο, διαφορετικό περιβάλλον. Ποιός ξέρει; Ίσως τα πράγματα εκεί να είναι καλύτερα.

"Καλημέρα πολίτες του Τέξας!" λέει από το μικρόφωνο και σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου. Όλες οι συζητήσεις σταματάνε και η προσοχή όλων στρέφεται στον κυβερνήτη μας.

"Βρισκόμαστε εδώ σήμερα, για να τιμήσουμε τα παιδιά της πολιτείας μας και τώρα πια, νεοσύλλεκτους αστυνομικούς μας. Δηλώνω υπερήφανος για αυτά και τους εύχομαι να πετύχουν τους στόχους τους"

Με συγκινούν πολύ τα λόγια του. Μια φορά, τον είχα γνωρίσει σε μια δεξίωση όταν ήμουν μικρή. Ο μπαμπάς μου ήταν υπεύθυνος για την τροφοδοσία. Ήταν πολύ γλυκός και τρυφερός με όλα τα παιδιά που βρίσκονταν, μαζί και με εμένα.

"Πολλοί από εσάς ξεπεράσατε τις προσδοκίες μας και φτάσατε ψηλά. Για αυτό, θέλω να σας δώσω μια συμβουλή. Η ευτυχία μπορεί να βρεθεί στις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής σας. Αρκεί όμως η πίστη και το θάρρος, ώστε να φωτίσει ξανά η ζωή σας. Πιστεύω σε εσάς και αν ποτέ με χρειαστείτε, θα είμαι εδώ. Τον λόγο δίνω στον κυβερνήτη του Λος Άντζελες, Μέντβεν" μας ανακοινώνει και η ατμόσφαιρα γεμίζει από τα χειροκροτήματα όλων μας. Μερικοί βέβαια δεν τον υποστηρίζουν. Θεωρούν τις απόψεις του τρελές και αβάσιμες. Έτσι είναι δηλαδή για όποιον μας υποστηρίζει.

"Είναι μεγάλη μου τιμή να καλωσορίζω νέα παιδιά στο σώμα της πολιτείας μου. Ως κυβερνήτης του Λος Άντζελες, δηλώνω ενθουσιασμένος για την ένταξη σας. Τώρα, χωρίς άλλη καθυστέρηση, θα σας ανακοινώσω τα ονόματα" λέει και φοράει τα γυαλιά του.

"Υπερήφανα, ανακοινώνω τον πρώτο νεοσύλλεκτο. Πρώτη στην τάξη της και με τεράστια επιτυχία... Η Τζένη Ρόμπινσον!"

Νομίζω θα κλάψω από την συγκίνηση! Τα πόδια μου έχουν παραλύσει και δεν ξέρω αν θα καταφέρω να σηκωθώ και να ανέβω εκεί πάνω!

Ο Μαξ με βοηθάει και αφού πάρω μια βαθιά ανάσα, οπλίζομαι με θάρρος και ανεβαίνω πάνω στην σκηνή, μαζί με όλα τα βλέμματα να ακολουθούν κάθε μου κίνηση.

"Τζένη, είναι μεγάλη τιμή να έχει το σώμα μας μια αστυνομικό σαν και εσένα. Είμαι στην ευχάριστη θέση να σου ανακοινώσω τα καθήκοντα σου, στην καρδιά του Λος Άντζελες" μου λέει και αν ήμουν μόνη μου, σίγουρα θα άρχιζα να κάνω τον τρελό χορό που κάνω πάντα, όταν είμαι ενθουσιασμένη για κάτι.

"Βοηθέ Γουέδερμπι, το σήμα της παρακαλώ" ζητάει ευγενικά και μια γυναίκα εμφανίζεται μπροστά μου. Είναι ψηλή, με μαύρα μαλλιά σε στυλ μπούκλας και έχει δύο όμορφα μπλε μάτια. Εντυπωσιακή παρουσία θα έλεγα.

"Συγχαρητήρια Τζένη!"

"Δεν θα σας απογοητεύσω! Ήταν το όνειρο μου από μικρό παιδί"

"Ξέρεις, κάθε φορά που μια γυναίκα εντάσσεται στο σώμα, είναι και μέρα υπερηφάνειας για-"

"Εμπρός Τζένη! Ώρα για φωτογραφίες!" την διακόπτει ο κυβερνήτης και οι δημοσιογράφοι αρχίζουν τα μας τραβάνε. Τόσο φλας δεν έχω ξαναδεί σε όλη μου την ζωή. Δεν επέλεξα αυτή την δουλειά... Για να γίνω διάσημη και ούτε θα επιδιώξω κάτι τέτοιο.

Το μόνο που με νοιάζει, είναι ότι επιτέλους το όνειρο μου πραγματοποιήται. Το απόγευμα φεύγω με το τρένο για το Λος Άντζελες.

[...]

Οι ώρες πέρασαν γρήγορα και βρισκόμαστε στον σταθμό μαζί με όλη μου την οικογένεια που ήρθε να με αποχαιρετήσει.

"Είμαστε περήφανοι και χαρούμενοι για εσένα γλυκιά μου"

"Πάρα πολύ. Απλά, μην μας παρεξηγείς. Ανησυχούμε λίγο, καταλαβαίνεις"

"Μαμά, μπαμπά ηρεμήστε. Προετοιμάζομαι για αυτό όλη μου την ζωή" προσπαθώ με του καθησυχάσω, αλλά βλέπω πως δεν πετυχαίνω και πολλά. Αν μπει κάτι στο μυαλό τον γονιών, δεν βγαίνει με τίποτα.

"Το ξέρουμε Τζένη. Απλά είμαστε και κατατρομαγμένοι για το τι μπορεί να αντιμετωπίσεις εκεί"

"Δεν χρειάζεται. Μεγάλωσα πια και ξέρω να αντιμετωπίζω τους ανθρώπους"

"Ναι, αλλά κάποιες φορές είναι δύσκολο" εξηγεί ο πατέρας μου και κάποιες φορές, δεν μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό του.

"Ωωωω Τζον, μην υπερβάλεις τώρα..."

"Τους λευκούς να προσέχεις ιδιαίτερα"

"Ναι, σε αυτό δεν έχει εντελώς άδικο ο πατέρας σου. Θυμάσαι τι είχε γίνει με τον Μέισον και την Λιζ" μου λέει και θέλω να κοπανήσω το κεφάλι μου στον τοίχο.

"Τα έχουμε εκατό χιλιάδες φορές. Ήμουν εννιά. Ο Μέισον και η αδερφή του ήταν απλά δύο ανόητοι, που έτυχε να ήταν λευκοί. Ξέρω και πολλούς μαύρους που κάνουν ακριβώς τα ίδια, ως αντίδραση. Δεν μας καθιστά κάτι καλύτερους. Τα ίδια λάθη κάνουμε με εκείνους" αποκρίνομαι και τους κοιτάζω, προσπαθώντας να καταλάβω τι σκέφτονται. Πέφτω πάλι σε κενό. Θέλει χρόνο για να καταλάβει κάποιος τι σκέφτεται ένας Ρόμπινσον.

"Έχεις δίκιο αγάπη μου, αλλά για σιγουριά..." βάζει το χέρι του στην τσέπη του "σου φτιάξαμε ένα προστατευτικό πακετάκι!" ολοκληρώνει ο πατέρας μου και εμφανίζει ένα σακουλάκι τσέπης, με διάφορα πράγματα μέσα.

"Τζον, δεν σε πιστεύω! Το 'πες και το 'κανες τελικά!" του φωνάζει έξαλλη η μαμά μου, χτυπώντας τον στον ώμο.

"Για να την βοηθήσω το έκανα! Λοιπόν, είναι ένα μπρελόκ στο αγαπημένο σου χρώμα, συναγερμός αυτοάμυνας, τρία μπουκάλια pepper spray, απολυμαντικό χεριών και ένας σουγιάς!" δηλώνει περήφανος και τον κοιτάζω έκπληκτη. Σοβαρά τώρα ο πατέρας μου έκατσε να τα κάνει όλα αυτά;

"Για ποιόν λόγο να χρειαστεί σουγιά Τζον;"

"Ωωω έλα τώρα! Ποτέ δεν ξέρεις αν θα το χρειαστεί!"

Βλέπω το τρένο να φτάνει και κοιτάζω σαστισμένη τους γονείς μου.

"Λοιπόν ακούστε! Θα τα πάρω για να σταματήσετε!" τους διακόπτω και βάζω την σακούλα στο backpack μου.

Τους αγκαλιάζω όλους ξεχωριστά ξανά.

"Θα μου λείψετε!"

"Να έρθεις να μας δεις σύντομα!" ψιθυρίζει δυνατά στο αυτί μου ο Μαξ και με αφήνει να βγω από την αγκαλιά του.

Ο Τζέρεμι σηκώνει ψηλά τα χέρια του, δείγμα πως θέλει να τον πάρω αγκαλιά και έτσι κάνω.

"Δεν πρόλαβα να σε αδερφούλα..." παραπονιέται μέσα στο κλάμα του και τον σφίγγω πάνω μου.

"Σου υπόσχομαι πως θα σας επισκεφθώ το συντομότερο δυνατόν" του λέω και του αφήνω ένα φιλί στο μάγουλο, ακουμπώντας τον κάτω.

Παίρνω τα πράγματα μου στα χέρια μου και μπαίνω μέσα στο τρένο. Ευτυχώς βρίσκω γρήγορα την καμπίνα μου και σπρώχνω την πόρτα, μπαίνονατς μέσα.

Ουάου, είναι αρκετά ευρύχωρο και δείχνει πολύ άνετο. Νομίζω θα έχω ένα χαλαρό ταξίδι και άνετο ταξίδι.

Αφήνω την βαλίτσα και τις τσάντες το πάτωμα και πάω προς το παράθυρο. Το ανοίγω και βλέπω το τρένο να ξεκινάει.

"Αντίο Τζένη! Σε αγαπάμε!" αναφωνούν όλοι μαζί και ένα δάκρυ συγκίνησης ξεφεύγει από τα μάτια μου. Ξέρω πως όσο μακριά και αν είμαι, θα τους έχω πάντα δίπλα μου.

Ο Τζέρεμι τρέχει καταμήκος του τρένου, κουνώντας το χέρι του.

"Σε αγαπώ Τζένη! Έλα να με δεις σύντομα για να παίξουμε!"

"Σου το υπόσχομαι αγάπη μου! Και ένας Ρόμπινσον πάντα τηρεί τον λόγο!"

"Αντίο..." ίσα που τον ακούω να τον φωνάζει, μέχρι που χάνετε εντελώς από το οπτικό που πεδίο.

"Αντίο" λέω φωναχτά, αν και έξω πως τώρα δεν θα το ακούσουν.

Επιτέλους τα κατάφερα! Είμαι μέσα στο τρένο! Ένα βήμα πιο κοντά στην καρδιά την πόλης και το αστυνομικό τμήμα!

Λος Άντζελες έρχομαι!

Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Λοιπόν, αυτό ήταν το δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου μας!

Πως σας φάνηκε;

Όλα έγιναν αρκετά γρήγορα!

Η Τζένη γύρισε στο Τέξας και μια μέρα μετά, ταξιδεύει για Λος Άντζελες. Βέβαια, όλοι ξέρουμε πως δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Όμως ξέρουμε και την Τζένη. Θα τα αντιμετωπίσει όλα... Με λίγη βοήθεια😉

Θεωρείται υπερβολική την αντίδραση των γονιών της;

Ειδικά του πατέρα; (😂)

Τι γνώμη έχετε για τον Μαξ;

(Μιλάω και σε αυτούς που έχουν διαβάσει και τα 3 βιβλία😹)

Για να δούμε...

Στο επόμενο θα γνωρίσουμε την αλεπ- εννοώ τον Νικ μας!
🤭🤭🤭

Τον δεύτερο αγαπημένο μου χαρακτήρα αυτής την τριλογίας😃

Μέχρι τότε...

Peace❤️💛✌️