Jenny's POV

2 εβδομάδες μετά...

Το ξυπνητήρι ηχεί στα αυτιά μου τόσο δυνατά, που σχεδόν πετάγομαι από το κρεβάτι. Τα μάτια μου ανοίγουν απότομα και ξεφυσάω, εκνευρισμένη που ο ύπνος μου διακόπηκε έτσι... Μέχρι που συνειδητοποιώ πως από την στιγμή που γύρισα στο Τέξας, λόγω της άδεια μου, ποτέ δεν ξυπνάω πριν τις δώδεκα. Έχω ανάγκη να απολαύσω τον ύπνο μου. Και γι' αυτό το έχω ρυθμίσει να χτυπάει αργότερα. Άλλωστε, σε δύο μέρες μπορεί να χρειαστεί να σηκώνομαι και πάλι από τα ξημερώματα...

Διώχνω το λεπτό σεντόνι από πάνω μου και φορώντας τις σαγιονάρες μου, κατευθύνομαι προς το παράθυρο. Το ανοίγω και ένα απαλό, δροσερό αεράκι γαργαλάει το πρόσωπο μου. Ο καυτός, μεσημεριανός ήλιος των τελευταίων ημερών του καλοκαιριού, έχει ανέβει για τα καλά στον ουρανό και φωτίζει ολόκληρη την κωμόπολη. Αγναντεύω τις εκτάσεις γης, που η οικογένεια μου καλλιεργεί εδώ και γενιές. Θυμάμαι να περνάω ατελείωτες ώρες κάτω από αυτά τα δέντρα, πότε βοηθώντας στις δουλειές και πότε παίζοντας με τα αδέρφια μου. Τα αμπέλια μας, είχαν γίνει το καταφύγιο μου, σε οποιαδήποτε περίπτωση... Οι στιγμές που πραγματικά χαιρόμουν την παιδική μου ηλικία.

Στο παρελθόν, υπήρξαν φορές που είχα αναρωτηθεί γιατί η αγάπη μου για την φύση δεν υπερίσχυσε μέσα μου. Λατρεύω το περιβάλλον και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, το προστατεύω. Φρόντιζα τους κήπους μας και μάζευα όλα τα σκουπίδια που έβλεπα γύρω μου. Δεν μου αρέσει να βλέπω ένα βρώμικο τοπίο και να μην κάνω τίποτα.

Επίσης, μπορώ να ανασύρω στην μνήμη μου όλες τις δικαιολογίες που είχα σκεφτεί, ώστε να βρεθώ κοντά στην φύση. Με κάθε ευκαιρία, έτρεχα στα χωράφια, για να ξεκουράσω τους γονείς μου και συνεχίσω εγώ με τις υποχρεώσεις. Μου άρεσε να μαζεύω τους καρπούς μας και ύστερα να μαγειρεύω μαζί με την μαμά μου, έτσι ώστε να πουλήσουμε τα προϊόντα μας στην τοπική αγορά. Και παρά την κακία μερικών, πάντα γυρνούσαμε σπίτι με άδεια χέρια, αφού κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στις νοστιμιές της μητέρας μου.

Ωστόσο, πάντα θύμωνα με εκείνα τα άτομα, που δημόσια η στάση τους ήταν πάντοτε φιλική. Και όταν έμπαιναν στα σπίτια τους, οι περισσότεροι μόνο τα χειρότερα έλεγαν στα παιδιά τους, με αποτέλεσμα οι αδερφοί μου, εγώ και άλλα τόσα παιδιά να γινόμαστε θύματα του σχολικού εκφοβισμού. Απεχθονόμουν –κάτι που συνεχίζω μέχρι και σήμερα να κάνω– , την υποκρισία. Πρόσφατα κατάλαβα βέβαια ότι και εγώ υποκρινόμουν για αρκετό καιρό... Και τώρα πληρώνω τις συνέπειες των πράξεων μου.

Αναστενάζω και καλύπτωντας το πάνω μέρος των ποδιών μου με ένα σορτσάκι, κατεβαίνω στον κάτω όροφο. Πηγαίνω στο δωμάτιο της τραπεζαρίας, το οποίο συνδέεται με την κουζίνα και εκπλήσσομαι που δεν βλέπω κανέναν, εκτός από την μητέρα μου, η οποία σκουπίζει μερικά πιάτα και τα τοποθετεί στην θέση τους. Περίεργο, είναι ώρα για μεσημεριανό...

"Μαμά; Πού είναι όλοι;"

"Ααα, καλησπέρα αγάπη μου. Τα αδέρφια σου έφαγαν πριν από λίγο και ο πατέρας σου θα γυρίσει το απόγευμα από τα χωράφια. Θες να σου ετοιμάσω κάτι να τσιμπήσεις;" με ρωτάει τρυφερά και της χαμογελάω.

"Δεν χρειάζεται μαμά. Μπορώ και μόνη μου. Αρκετά κουράστηκες για σήμερα" της απαντώ, ανοίγοντας το ψυγείο και την ακούω που γελάει.

"Παιδί μου, το μόνο πράγμα που δεν θα με κουράσει ποτέ, είναι να φροντίζω εσάς"

"Μαμά, εάν εξαιρέσεις τον Ντέιβιντ και τον Τζέρεμι που είναι ακόμη μικρά παιδιά, όλοι οι υπόλοιποι έχουμε μεγαλώσει. Εγώ ζω πλέον μόνη μου σε άλλη πολιτεία"

"Τζένη... Μία μαμά δεν θα πάψει ποτέ να ανησυχεί για τα παιδιά της, σε όποια ηλικία κι αν φτάσουν. Αν και όταν κάνεις δικά σου, θα καταλάβεις" μου εξηγεί και αφήνει ένα πιάτο στον πάγκο της κουζίνας.

"Γιατί έχεις πάντα μία απάντηση για όλα;" την ρωτάω ναι μου ξεφεύγει ένα γελάκι.

Ξαφνικά, σταματάει την δουλειά που έκανε με πλησιάζει. Κλείνει τα χέρια μου στις παλάμες της και υψώνει το βλέμμα της, κοιτώντας με κατάματα. Το σοβαροφανές της ύφος, κεντρίζει το ενδιαφέρον μου και κάθε διάθεση για χιούμορ εξαφανίζεται. Μπροστά μου, δεν στέκει η γλυκιά και καλόκαρδη μητέρα που με έφερε στον κόσμο, αλλά μια γυναίκα, πίσω από τα μάτια της οποίος κρύβονται τόσα πολλά μυστικά και μια δύσκολη ζωή, πολύ προτού γνωρίσει τον πατέρα μου. Μια γυναίκα που έχει περάσει πολλά στην ζωή της, αλλά στέκεται στα πόδια της. Ο πόνος εξαιτίας των αναμνήσεων, διαγράφεται στο πρόσωπο της... Την ξέρω καλά αυτή την έκφραση. Πάντα όταν θέλει να με συμβουλεύσει για κάτι, υιοθετεί αυτήν την στάση.

"Όταν κατάλαβα την αξία μου, κορίτσι μου, αποφάσισα να προστατέψω τον εαυτό μου. Με αγάπησα και αποφάσισα ότι δεν θα επέτρεπα σε κανένα να με εκδημενίσει ξανά... Και στηρίχτηκα φυσικά στους ανθρώπους που αγαπούσαν"

Χαιδεύει τα μάγουλα μου με τους αντίχειρες της και τα χείλη της αφήνουν ένα γεμάτο αγάπη φιλί στο μέτωπο μου, το οποίο επαναφέρει τους παλμούς μου στο φυσιολογικό. Το σώμα μου χαλαρώνει και οι σκέψεις μου δεν είναι πια τόσο μπερδεμένες και το άγχος μετριάζεται... Για άλλη μια φορά, αποδεικνύεται ότι το μητρικό χάδι, είναι αρκετό καμιά φορά, ώστε όλα τα προβλήματα να μην φαίνονται τόσο τρομακτικά.

"Γιατί όταν σου κάνω μια ερώτηση στα πλαίσια της πλάκας, σοβαρεύεις πάντα απότομα;"

"Λοιπόν–"

"Άστο! Δεν θέλω να ξέρω" λέω μεταξύ σοβαρού και αστείου και γελάμε.

"Με έμοιασες πολύ, κορίτσι μου. Και εσύ έτσι είσαι"

"Μαμά... Δεν νομίζω πως ισχύει αυτό. Κάθε φορά που ανοίγω στόμα μου, λέω αυτά που δεν πρέπει"

"Τζένη, αυτό δεν ισχύει. Μην είσαι τόσο σκληρή με τον εαυτό σου από ένα μεμονωμένο περιστατικό"

Είναι η πρώτη φορά που μιλάω τόσο ανοιχτά με την μητέρα μου γι' αυτό το τόσο ευαίσθητο θέμα. Δύο εβδομάδες που βρίσκομαι εδώ, δεν το έχω συζητήσει με κανέναν. Ούτε καν με τον αδερφό μου, με τον οποίο λέμε τα πάντα. Δεν έβρισκα την δύναμη. Προτιμούσα να κρατώ τις σκέψεις για τον εαυτό και να τον βασανίζω, μετανιώνοντας για τόσα πολλά. Αλλά τώρα, έχω ανάγκη να με ακούσει ο μόνος που άνθρωπος που ξέρω με σιγουριά ότι δεν πρόκειται να λείψει από την ζωή μου, ό,τι κι αν συμβεί.

"Μαμά, άκουσες αυτά που είπα στην συνέντευξη τύπου. Όλοι σας. Δεν θυμώσατε καθόλου; Δεν σας απογοήτευσα;"

"Τζένη, δεν έχω συναντήσει κανέναν στην ζωή μου, που να μην έχει ξεπεράσει τα όρια του. Και σίγουρα δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει κάνει λάθη. Δεν σε κρίνω από μία άσχημη στιγμή. Κανένας δεν θα έπρεπε να το κάνει αυτό"

"Μαμά... Αυτά που είπα–"

"Ήταν καταπιεσμένος θυμός και λύπη. Απογοήτευση για την κοινωνία στην οποία ζούμε και το ότι υπάρχουν ακόμη κάποιοι που δεν σέβονται το διαφορετικό. Δεν είσαι η μοναδική που νιώθει έτσι, γλυκιά μου"

"Πλήγωσα ανθρώπους, μαμά. Άτομα που νοιαζόμουν. Και με νοιάζονταν. Άτομα τα οποία με αποδέχτηκαν γι' αυτό που είμαι. Δεν προσπάθησαν να με αλλάξουν. Δεν απαιτούσαν τίποτα από εμένα... Και εγώ πώς τους το ανταπέδωσα; Με σκληρά λόγια. Δεν εκτίμησα την βοήθεια κανενός" ψελλίζω και αποδιώχνω τα δάκρυα από τα μάτια μου, καθώς με κλείνει στην αγκαλιά της.

"Τζένη, πρέπει να καταλάβεις κάτι για την ζωή. Δεν γίνεται να μην πληγώσεις κανέναν, όσο καλές κι αν είναι οι προθέσεις σου. Δεν μπορείς να τους ευχαριστείς όλους, όσο κι αν θες να τους προστατέψεις"

"Και πάλι. Όφειλα να συγκρατηθώ. Να προσέχω. Μου λείπουν οι φίλοι που έκανα, μαμά... Άλλωστε, είδες στις ειδήσεις τι προκάλεσε η ομιλία μου. Παρακολουθείς τις ειδήσεις"

"Τζένη, αυτά ποτέ δεν έπαψαν να συμβαίνουν. Επιθέσεις, δολοφονίες αθώων, τρομοκρατία. Όχι μόνο στην Αμερική, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Και μάλιστα, σε πολλές χώρες, η κατάσταση είναι χειρότερη. Δεν πυροδότησες τίποτα εσύ. Αφορμή έψαχναν οι υπαίτιου, ώστε να δράσουν. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου" προσπαθεί να με καθησυχάσει και στρέφω το κεφάλι μου προς το παράθυρο, σκεπτόμενη πόσο πολύ θα ήθελα να ήταν ο Νικ εδώ...

Πιστεύω ότι βαθιά μέσα του, με καταλαβαίνει. Ένα κομμάτι του, θα με δικαιολογεί. Δεν γίνεται να με μισεί εντελώς. Όχι μετά από όσα περάσαμε. Σε κάθε περίπτωση, μπορώ να κατανοήσω την αντίδραση του... Μου λείπει ο καλύτερος μου φίλος. Περισσότερο από τον καθένα.

"Πραγματικά είχα πείσει τον εαυτό μου πως δεν με ένοιαζε η γνώμη των άλλων... Τουλάχιστον έτσι νόμιζα" ψελλίζω και ακουμπά το χέρι της στον ώμο μου.

"Το έκανες σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό. Αλλιώς δεν θα είχες κάνει το όνειρο σου πραγματικότητα. Πέρα από αυτό όμως, πάντα θα υπάρχει αυτό το αγκάθι μέσα σου. Πιστεύεις πως εμένα δεν με ενοχλούν όλα τα σχόλια που ακούω; Ειδικά από αγνώστους, οι οποίοι δεν με ξέρουν καν. Όπως όλους μας. Η απογοήτευση που σου ανέφερα νωρίτερα. Αλλά το έχω συνηθίσει και πλέον δεν με αγγίζουν τόσο... Θα σου το πω ξανά, σημασία έχει εσύ να αποδεχτείς τον εαυτό σου. Όταν θα είσαι εσύ καλά, θα είναι και οι άλλοι"

"Είναι πιο δύσκολο από όσο περίμενα"

"Για όλους. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, κανείς δεν μπορεί να κοιτάξει τον εαυτό στον καθρέφτη και να πει με την πρώτη ότι του αρέσει αυτό που βλέπει. Στο τέλος όμως, όλοι καταλήγουμε να είμαστε περήφανοι για αυτό που βλέπουμε, παρά τα λάθη μας"

"Το ξέρω... Απλώς σκέφτομαι αυτά που μου είχε πει και ο Νικ, όταν τον συνέλαβαν. Ότι αυτά που είπα, ήταν ένα απωθημένο, που απλά περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να βγει προς τα έξω" λέω και περνάω τα χέρια μου από τα μαλλιά μου, με αυτήν την σκέψη να τριγυρνά ασταμάτητα στο κεφάλι μου.

"Μπορεί να ισχύει. Ο θυμός, ειδικά ο καταπιεσμένος, είναι πολύ άσχημος σύμβουλος στα δύσκολα. Πρέπει να μάθεις να τον ελέγχεις"

"Θεωρείς ότι μπορώ να το κάνω;"

"Τζένη μου, αν για ένα πράγμα είμαι σίγουρη, είναι η ικανότητα σου να πετυχαίνεις τους στόχους σου"

"Απλώς... Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ίσως διάλεξα το λάθος επάγγελμα. Εσύ τι πιστεύεις;" την ρωτάω και περνάει το χέρι της στους ώμους μου.

"Δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι το ότι είμαι χαρούμενη που κάνεις αυτό που αγαπάς. Εγώ και ο πατέρας σου θα φοβόμαστε πάντα για την ασφάλεια σου. Παράλληλα όμως, θα είμαστε και περήφανοι. Κι αν καμιά φορά χάνεις τον δρόμο σου, εμείς είμαστε εδώ για να στηρίξουμε"

Οι άκρες των χειλιών μου ανασηκώνονται, σχηματιζόντας ένα μειδίαμα... Όσες φορές κι αν έχουμε μαλώσει, πάντα θα μπορώ να εκμυστηρευτώ το οτιδήποτε στην μητέρα μου. Θα με στηρίζει σε ολόκληρη της ζωή μου.

"Πρέπει να φύγω τώρα. Πάω να βρω τον πατέρα σου. Πάρε με αν χρειαστείς κάτι" με φιλάει στο μάγουλο και φεύγει από την κουζίνα, αφήνοντας με μόνη μου.

Αποφασίζω να κάνω αυτό για το οποίο ήρθα και ετοιμάζω το μεσημεριανό μου. Ύστερα, βγαίνω στην βεράντα και καθόλου σε μια καρέκλα. Το αεράκι έχει σταματήσει και η θερμοκρασία πρέπει να αυξήθηκε, αφού ιδρώνω χωρίς καν να κινούμαι. Αυτές οι ζεστές ημέρες, είναι ο μοναδικός λόγος που δεν αντέχω το καλοκαίρι...

Οι επόμενες ώρες περνάνε γρήγορα, με την οικογένεια μου διάσπαρτη σε όλο στα χωράφια και εμένα να βρίσκομαι στο δωμάτιο μου, χαμένη στις σκέψεις μου. Κάνω το οτιδήποτε, προκειμένου να απασχολήσω τον εαυτό μου. Καθαρίζω, παρακαλουθώ μια ταινία που ξεκίνησα εχθές το βράδυ και κάνω ένα ξεσκαρτάρισμα στα ρούχα μου για εκατοστή φορά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Δεν πάω να βρω τους γονείς μου, ούτε κάποιο από τα αδέρφια μου, αν και ξέρω πως κανονικά θα έπρεπε. Αυτές τις δύο εβδομάδες, δεν έχω περάσει και πολύ χρόνο μαζί τους. Και μεθαύριο θα γυρίσω στο Λος Άντζελες, χωρίς να ξέρω πότε θα μπορέσω να τους επισκεφτώ ξανά. Γι' αυτό, θα περάσω την υπόλοιπη άδεια μου μαζί τους... Και ύστερα, θα επιστρέψω στην πόλη των αστέρων, για να πάρω κάποιες σημαντικές αποφάσεις.

Θα επιδιώξω να φτιάξω και την σχέση μου με τους φίλους που έκανα. Θα βοηθήσω την Τζούλι με τις ετοιμασίες για τον γάμο της. Θα κεράσω τον Μπεν ένα ωραίο μεσημεριανό. Θα βγω εκείνο το πολυπόθητο ραντεβού με τον Μίκαελ... Και θα παρακαλέσω τον Νικ να με συγχωρήσει. Θα κάνω ό,τι χρειαστεί. Δεν πρόκειται να αφήσω την φιλία μας να χαθεί έτσι απλά. Τον χρειάζομαι στην ζωή μου, ό,τι κι αν έγινε. Και μετά από τόσο καιρό, μπορεί να έχει ξεθυμάνει λίγο. Θα συζητήσουμε για όλα και ευελπιστώ να μου δώσει μια δεύτερη ευκαιρία.

Κατεβαίνω στο ισόγειο και πηγαίνω πάλι προς την τραπεζαρία. Βρίσκω τους γονείς μου να στρώνουν το τραπέζι, συζητώντας εύθυμα.

"Γειά σας" τους λέω, τραβώντας την προσοχή τους.

"Κόρη μου! Έχω να σε δω από εχτές το βράδυ. Είσαι καλά;" με ρωτάει ο μπαμπάς μου, ενώ κάθομαι στην θέση μου.

"Καλύτερα από πριν πάντως... Εσύ είσαι ακόμα ζωντανός πάντως. Η μαμά δεν σε έχει σκοτώσει που κυκλοφορείς μέσα στο σπίτι με τα χώματα" αστειεύομαι και με την μαμά, ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια.

"Πολύ ωραία! Οι γυναίκες της ζωής μου, με κοροϊδεύουν! Το εκτιμώ ιδιαίτερα"

"Έτσι σου δείχνω την αγάπη μου" τον πειράζει η μαμά μου τον φιλάει πεταχτά στα χείλη.

"Μπέλα! Όχι μπροστά στο παιδί"

"Τζον, το παιδί είναι αρκετά μεγάλο. Έχει τις δικές τις εμπειρίες και ξέρει" του λέει και μου κλείνει το μάτι.

"Ααα, κάτι έχετε ετοιμάσει εσείς οι δύο. Τζένη, ξέρει κάτι συγκεκριμένο η μητέρα σου που εγώ όχι;" με ρωτάει, ανασηκώνοντας το ένα του φρύδι.

Έχουμε άριστη σχέση με τον πατέρα μου. Ξέρω ότι μπορώ να τον εμπιστεύομαι και να στηρίζομαι πάνω του. Αλλά για τέτοιου είδους θέματα, δεν του έχω αποκαλύψει ποτέ λεπτομέρειες. Πάντα γνωρίζει πολύ βασικά πράγματα, σε αντίθεση με την μητέρα μου προφανώς.

"Μαμά, σώσε με"

"Τζον, άσε το παιδί ήσυχο. Όταν είναι να ξέρεις, θα ξέρεις"

"Καλά..." ψελλίζει, αλλά του ξεφεύγει ένα γελάκι.

Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μου, αν δεν είχα μεγαλώσει με αυτούς τους γονείς... Θα είμαι πάντα ευγνώμων, όσες φορές κι αν μου πουν πως δεν πρέπει. Κι' αυτό γιατί ήταν επιλογή τους να γεννηθώ. Δεν τους χρωστάω τίποτα με βάση τα λεγόμενα τους, αλλά εγώ δεν θα πάψω ποτέ να τους εκτιμώ και να τους θαυμάζω.

"Για πες μαμά, τι καλό–"

Ξαφνικά, στο δωμάτιο εισβάλει ο Μαξ φουριούζος. Είναι λες και τον έχει λούσει ο κρύος ιδρώτας. Στο πρόσωπο του, διαγράφεται ο πανικός και τα μάτια του, αποκαλύπτουν τον φόβο που αισθάνεται... Και κρατάει ένα κομμάτι χαρτί στα χέρια του.

"Αγόρι μου, τι έπαθες;!"

"Μαξ, τι έγινε;" τον ρωτάει ο πατέρας μου με σταθερή φωνή.

Ανοίγει το στόμα του να μιλήσει, αλλά οι λέξεις δεν βγαίνουν από αυτό. Έχει τρομοκρατηθεί για τα καλά και η στάση του αυτήν την στιγμή, πανικοβάλει και την μητέρα μου. Ο πατέρας μου διατηρεί την αυτοκυριαρχία του... Για την ώρα.

"Μαξ! Πες μας!" του φωνάζω και το βλέμμα του περιφέρεται ανάμεσα σε εμένα και τους γονείς μας.

"Δεν βρίσκουμε πουθενά τον Τζέρεμι. Ήταν στα χωράφια μαζί μας και όταν τον φωνάξαμε να έρθει για να γυρίσουμε εδώ... Δεν μας απάντησε! Οι υπόλοιποι τον ψάχνουν!" απαντάει με πόνο και ξεφυσάει εκνευρισμένος.

Η μητέρα μου αγγίζει με τα δάχτυλα της τα χείλη της, καθώς μία πνιχτή κραυγή ξεφεύγει από αυτά. Ο πατέρας μου την κλείνει αμέσως στην αγκαλιά του και την χαϊδεύει καθησυχαστικά στην πλάτη, στην προσπάθεια του να την ηρεμήσει, αλλά είναι ανώφελο. Μπορώ ήδη να διακρίνω τα δάκρυα στα μάγουλο της. Και ο μπαμπάς μου όμως, όσο κι αν παλεύει, δυσκολεύεται πάρα πολύ, ώστε να μην χάσει τον έλεγχο. Ωστόσο, στέκεται όρθιος, πλάι στην μητέρα μου, συγκρατώντας τον εαυτό του, ώστε να μην καταρρεύσει εκείνη.

Τα μάτια του Μαξ καρφώνονται πάνω μου και κάνει μερικά βήματα προς το μέρος μου. Με τρεμάμενα χέρια, μου δίνει το χαρτί. Παραξενεμένη, αλλά και ταυτόχρονα φοβισμένη, το παίρνω και το ξεδιπλώνω αργά, αγωνιώντας για τις λέξεις που μπορεί να διαβάσω.

"Κάποιο παιδί πρέπει να πληρώσει... Και αυτό θα είναι ο αδερφός σου, Τζένη"

Όλη η ανησυχία, όλο το άγχος και το τρέμουλο... Τώρα αντικαθίσταται από ένα κύμα οργής. Τα δάχτυλα μου σκίζουν στα δευτερόλεπτα το χαρτί και τα κομμάτια του καταλήγουν στο πάτωμα, φτιάχνοντας ένα μικρό, άσπρο βουναλάκι. Η καρδιά μου σφυροκοπά μέσα στο στήθος μου, αλλά από θυμό. Διότι μόνο μία σκέψη περνάει από το μυαλό για το ποιός έστειλε αυτό το απειλητικό μήνυμα... Όχι, δεν ήταν απειλή. Ήταν προειδοποίηση. Γιατί ο απαγωγέας που κυνηγάμε εδώ και τόσο καιρό, παρά την διάσωση των παιδιών, δεν έχει σταματήσει το έργο του. Και επειδή εγώ τον εμπόδισα, τώρα θέλει να με εκδικηθεί, βλάπτοντας την οικογένεια μου. Ο Τζέρεμι, πιθανότατα βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά από το Τέξας. Εγώ όμως θα τον βρω και θα τον φέρω πίσω.

"Τι ήταν αυτό, Τζένη; Τι έλεγε;" με ρωτάει η μητέρα μου... Πάντα φοβόταν, όταν έστω και ένας από εμάς πάθαινε κάτι.

"Ξέρω που είναι ο Τζέρεμι. Και θα πάω να τον σώσω" της απαντώ, κοιτάζοντας παρόλα αυτά και τους τρεις.

"Τι; Ξέρεις; Θα έρθω μαζί σου!"

"Όχι μπαμπά, δεν θα έρθει κανείς μαζί μου. Είναι ήδη πολύ επικίνδυνα τα πράγματα, δεν πρόκειται να ρισκάρω τις ζωές σας"

"Μα–"

"Δεν έχει μα, μαμά!" την διακόπτω, παίρνοντας μία βαθιά ανάσα "Σας παρακαλώ, μην κάνετε τα πράγματα ακόμη πιο περίπλοκα. Έχετε μου εμπιστοσύνη. Θα βρω το μικρότερο μέλος της οικογένειας... Και θα τον φέρω πίσω. Μην κάνετε κάτι εσείς. Ξέρω πού να ψάξω. Δεν έχετε λόγο να το κάνετε, αλλά σας ζητάω σαν χάρη" τους εκλιπαρώ και παρά την φρίκη που σίγουρα νιώθουν, μου γνέφουν θετικά... Είναι μεγάλη ανακούφιση για εμένα αυτό. Μπορώ να επικεντρωθώ στην αναζήτηση του αδερφού μου, χωρίς να αγχώνομαι για την προστασία τους.

Αγνοώντας τις φωνές του Μαξ, τρέχω στο δωμάτιο μου και αρχίζω να μαζεύω τα βασικά πράγματα στην βαλίτσα μου. Ύστερα, κλείνω αμέσως εισιτήριο για το Λος Άντζελες... Δεν φανταζόμουν έτσι την επιστροφή μου στην πόλη των αστέρων. Και σίγουρα, δεν πίστευα ότι αυτό το περιστατικό... Θα με οδηγούσε μέσα σε δευτερόλεπτα στην απόφαση που τόσο καιρό αδυνατούσα να πάρω.