Jenny's POV

Νιώθω τις αισθήσεις μου να επιστρέφουν σε όλα τα άκρα του κορμιού μου. Σταδιακά, καταφέρνω να κουνήσω τα δάχτυλα των ποδιών μου και ύστερα των χεριών και μπορώ και πάλι να ανασάνω φυσιολογικά.

Το δεξί χέρι μου κατευθύνεται προς το πρόσωπό μου, αλλά αντί να αγγίζει την επιδερμίδα μου, πιάνει κάτι πλαστικό. Κάτι πλαστικό που καλύπτει το στόμα μου και αυτήν την στιγμή, με εμποδίζει να αναπνεύσω σωστά.

Με λίγη προσπάθεια, καταφέρνω να τραβήξω το λάστιχο πάνω από το κεφάλι μου. Τα πνευμόνια μου φουσκώνουν ξανά και κλέβουν άπλειστα το οξυγόνο που υπάρχει στον χώρο, όπου κι αν είναι αυτός.

Ξαφνικά, νιώθω έναν οξύ πόνο στην μία πλευρά του σώματος μου. Τα δόντια μου χτυπούν μεταξύ του, καθώς προσπαθώ να μην ουρλιάξω. Είναι λες και κάποιος με έπιασε με δύναμη από αυτό το σημείο, το χτύπησε στη συνέχεια ανελέητα και ύστερα, το διαπέρασε με κάτι μεταλλικό και σκληρό. Και μετά, το έσκισε και με άφησε να αιμορραγώ και να υποφέρω, ώσπου να φτάσω στον θάνατο... Και τώρα, παρόλο που ξέρω ότι δεν έχω πεθάνει και ότι είμαι καλά, ακόμα είμαι αδύναμη να κάνω το οτιδήποτε και κάθε κίνηση, χειροτερεύει την κατάσταση.

Διάφορες εικόνες ξεπροβάλλουν και μου υπενθυμίζουν τι έκανα και τι συνέβαινε, προτού βρεθώ σε αυτήν την κατάσταση και το άγχος μου αυξάνεται.

Τα μάτια μου είναι το μόνο πράγμα που δεν έχω καταφέρει να χρησιμοποιήσω ακόμα. Ίσως και ηθελημένα. Γιατί φοβάμαι να τα ανοίξω. Δεν έχω ιδέα τι μπορεί να αντιμετωπίσω, όταν το κάνω. Δεν έχω ιδέα πώς κατέληξαν τα πράγματα σε εκείνη την παλιά και κατεστραμμένη πολυκατοικία. Αν πέθανε κάποιος άλλος, αν η Σάρα ξέφυγε, αν... Αν ο μικρός μου αδερφός είναι επιτέλους ασφαλής. Αν επιτέλους καταφέρε να ηρεμήσει μετά από τόσες μέρες που τον κρατούσαν φυλακισμένο και ούτε που μπορώ να φανταστώ τι θα του έκαναν. Πρέπει να είναι καλά.

Αν και είμαι σίγουρη ότι ο Νικ θα φρόντισε γι' αυτό. Τον εμπιστεύομαι απόλυτα και ξέρω ότι θα τον προστάτευσε... Αν όμως ο Νικ τραυματίστηκε επίσης; Αν βρίσκεται σε πολύ πιο άσχημη κατάσταση από εμένα; Αν...

Πού να πάρει, δεν μπορώ να ζω με τα να! Όλοι όσοι νοιάζομαι είναι μία χαρά. Ο Τζέρεμι πολύ πιθανόν να είναι ήδη στο Τέξας με τον Μαξ. Κοντά στους γονείς μας και τα υπόλοιπα αδέρφια μας. Θέλω να επικοινωνήσω άμεσα μαζί τους. Και ο Νικ θα ελπίζει να γυρίσω στην πραγματικότητα, όπως θα έκανα και εγώ άλλωστε αν βρισκόταν στην θέση μου. Πρέπει να τον δω. Πρέπει να δω τον καλύτερο μου φίλο.

Πιέζω τον εαυτό μου να τα ανοίξει και το πρώτο χρώμα που αντικρίζω είναι το λευκό... Μόνο τα νοσοκομεία έχουν τόσο λευκά δωμάτια.

Ο μοναδικός ήχος που ακούω είναι το βουητό των μηχανημάτων. Και αυτήν την στιγμή, μου φαίνεται τόσο μεγάλη η ένταση του, που έχει διαλύσει το νευρικό μου σύστημα και απλά θέλω να τα σπάσω και να επιστρέψω στο ύπνο μου.

Στρέφω το κεφάλι μου στα πλάγια... Ο Νικ είναι καθισμένος δίπλα μου σε μία καρέκλα και κοιμάται. Και μάλιστα, ροχαλίζει δυνατά. Αν δεν ένιωθα τόσο αδύναμη, μπορεί και να τον χτυπούσα. Βρίσκεται και κοντινή απόσταση, οπότε δεν θα υπάρχει θέμα... Αλλά τώρα, αυτό που επιθυμώ περισσότερο από ποτέ, είναι να τον αγκαλιάσω.

"Νικ..." λέω χαμηλόφωνα, ελπίζοντας ότι θα με ακούσει.

Τον βλέπω να ανακάθεται στην θέση του. Φέρνει το χέρι του στο πρόσωπο του και το τρίβει αρκετές φορές, για να μπορέσει να ξυπνήσει. Γέρνει μπροστά και τα μάτια του ανοίγουν διάπλατα. Υψώνει το κεφάλι του και τα βλέμματα μας διασταυρώνονται. Και το πρόσωπο του παίρνει μια χαρούμενη έκφραση. Ίσως την πιο χαρούμενη που έχω δει από τότε που γνωριστήκαμε.

"Τζένη... Επιτέλους είσαι καλά" αποκρίνεται με ενθουσιασμό και κλείνει το χέρι μου ανάμεσα στα δικά του.

Παρόλο που φαίνεται πιο χαλαρός τώρα, η ανησυχία δεν έχει πάψει να ξεχειλίζει από τα μάτια του. Το σαγόνι του είναι ακόμα κάπως σφιγμένο και τρέμει ελαφρώς, αλλά καταφέρνει να το κρύψει καλά. Τα δάχτυλα του χαϊδεύον απαλά την αναστροφή της παλάμης μου και παίρνει βαθιές ανάσες. Είναι λες και δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι είμαι εδώ και είμαι καλά. Ότι δεν έχω ξυπνήσει στην πραγματικότητα και αυτός βλέπει απλά ένα όνειρο. Προσπαθεί να σιγουρευτεί ότι είμαι αληθινή.

"Πόσο καιρό... Ήμουν σε αυτήν την κατάσταση;" ρωτάω και το πρόσωπο του μοιάζει ξαφνικά θλιμμένο.

"Τζένη... Δεν ξέρω τι θυμάσαι από εκείνη την ημέρα. Πάντως... Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε"

Η καρδιά μου σταματάει και είναι σαν να έχει παγώσει ο χρόνος. Τον κοιτάζω έντρομη και είμαι σίγουρη πως αν μπορούσα να δω τον εαυτό μου στον καθρέφτη αυτήν την στιγμή, θα έβλεπα το χρώμα να χάνεται από πάνω μου και τον εαυτό μου να τρέμει ασταμάτητα.

"Τι πράγμα;" ψελλίζω τρομοκρατημένη.

Τότε, το σοβαροφανές ύφος του αντικαθιστά ένα πλατύ χαμόγελο και του ξεφεύγουν μερικά χαχανητά... Και εγώ από την μεριά μου, θέλω να τον χτυπήσω τόσο δυνατά, που να ξεχάσει μέχρι και το όνομα του.

"Είσαι τόσο βλάκας" του λέω θυμωμένα... Χωρίς να μπορώ βέβαια να κρύψω το μειδίαμα μου.

"Συγγνώμη, αλλά έπρεπε να το κάνω. Η φάτσα σου ήταν όλα τα λεφτά, σοκολατάκι" μου εξηγεί, ενώ ηρεμεί σταδιακά από τα γέλια.

"Πρώτον, να ξέρεις ότι θα σου το ανταποδώσω αυτό κάποτε. Επιπλέον, θα σταματήσεις ποτέ με αυτό το παρατσούκλι;"

"Χμμμμ... Δεν νομίζω, σοκολατάκι. Μία κολλητή έχω σε αυτόν τον κόσμο και σκοπεύω την πειράζω κάθε μέρα από εδώ και πέρα, για την υπόλοιπη ζωή της"

"Α, θα μείνεις για πάντα δίπλα της δηλαδή;" ρωτάω μεταξύ σοβαρού και αστείου.

Αστείο γιατί δεν ξέρω αν όντως εννοεί αυτά που λέει... Και σοβαρό, γιατί ελπίζω πραγματικά κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα του, να είναι αληθινή.

"Θα μείνω για όσο εκείνη με χρειάζεται.... Για πάντα δηλαδή" απαντάει και είναι η σειρά μου να γελάσω.

Όχι κοροϊδευτικά, αλλά χαρούμενα και με μία δόση ανακούφισης. Διότι είναι ένας από τους ανθρώπους που αγαπώ και νοιάζομαι πολύ και ξέρω ότι το ίδιο νιώθει και αυτός από την πλευρά του.

"Όσο με επιθυμεί και αυτός κοντά του" ανταπαντώ.

"Και αυτό για πάντα θα ισχύει" λέει με την ζεστή φωνή του και

Τον παρατηρώ. Μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια του. Ξεραμένη χείλη. Ατημέλητα μαλλιά, μερικά από τα οποία πέφτουν στο μέτωπο του. Δείχνει σαν να μην έχει ξεκουραστεί εδώ και αρκετές ώρες. Σαν να του λείπει ο απαραίτητος ύπνος, τον οποίο προτίμησε να χάσει, μόνο και μόνο για να μείνει εδώ, κοντά μου. Μόνο και μόνο για να με δει να επιστρέφω στην ζωή. Και πιθανότατα, δεν τον ενδιαφέρει που έχει ταλαιπωρηθεί. Είναι λες και του φτάνει μόνο το γεγονός ότι είμαι καλά.

"Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι βρήκες σε εμένα" λέει και τον χτυπάω φιλικά στον ώμο, χαμογελώντας.

"Έλα μου ντε" τον πειράζω και γελάμε μαζί αυτήν την φορά.

Άξαφνα, ακούμε την πόρτα του δωματίου να ανοίγει και εστιάζουμε την προσοχή μας εκεί. Ένας γιατρός μπαίνει, ο οποίος φαίνεται αρκετά χαρούμενος και ανακουφισμένος, ενώ πίσω... Τον ακολουθεί αρχηγός. Και αυτό μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Έχω μπλέξει πολύ άσχημα.

Γέρνει πάνω στον τοίχο και σταυρώνει τα χέρια του κάτω από το στήθος, περιμένοντας υπομονετικά τον γιατρό να κάνει την δουλειά. Όλα τα χαρακτηριστικά του έχουν σκληρύνει. Τα φρύδια του έχουν σχηματίσει ένα V, ενώ ο ίδιος κοιτά με βλέμμα αολανες τον απέναντι τοίχο. Μοιάζει να σκέφτεται τι πρέπει να πει όταν θα μείνουμε μόνο εγώ και αυτός στο δωμάτιο. Πώς θα μου ανακοινώσει τα νέα της απόλυσης μου, κάτι που για να είμαι ειλικρινής, βαθιά μέσα μου το ήξερα ότι θα συνέβαινε. Διότι και πάλι, δεν τον υπάκουσα... Τουλάχιστον τώρα, δεν θα τον αντιμετωπίσω μόνη. Και το μόνο που νοιάζει είναι ο Τζέρεμι να μην κινδυνεύει. Όλα τα άλλα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει.

"Βλέπω ότι είναι μία χαρά η ασθενής μας. Χαίρομαι ιδιαίτερα" μου λέει ο γιατρός, ελέγχοντας κάτι στις σημειώσεις του.

"Πότε μπορώ να βγω, γιατρέ;"

"Θα σε κρατήσουμε δύο μέρες ακόμα, για να εομαστε σίγουροι. Αν όλα πάνε καλά, θα σου δώσουμε τότε εξιτήριο" απαντάει και γνέφω θετικά, περιμένοντας τον να ολοκληρώσει τον έλεγχο του.

Αφού τελειώσει, μας χαιρετάει και τους τρεις με ένα νεύμα και εξαφανίζεται από το χώρο, αφήνοντας μας μαζί, με μια άβολη σιωπή να αιωρείται ανάμεσα στον αρχηγό, τον Νικ και σε εμένα. Και για αρκετή ώρα, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να την σπάσει και να ανοίξει μία συζήτηση. Αν και, από ό,τι έχω καταλάβει, ο αρχηγός έχει πολλά που θέλει να πει. Μπορεί να φαινόταν ήρεμος μπροστά στο γιατρό και να περίμενε υπομονετικά, αλλά τώρα, δεν ξέρω τι να περιμένω.

Σηκώνεται από τη θέση του και πλησιάζει το κρεβάτι με αργό βήμα, καθώς τα μάτια του παρεμένουν καρφωμένα πάνω μου.

Ο Νικ ετοιμάζεται να φύγει, αλλά ο αρχηγός του κάνει νόημα να παραμείνει στην θέση του, κάτι που με μπερδεύει. Για ποιόν λόγο να θέλει να παραμείνει ο Νικ μπροστά στην κουβέντα; Εκτός κι αν θέλει να του πει ευχαριστώ ο αρχηγός προσωπικά για τις υπηρεσίες του, αν και αμφιβάλω γι' αυτό.

"Ρόμπινσον, δεν ξέρω πόσες φορές θα χρειαστεί ακόμα να σου κάνω παρατηρήσεις, να σου φωνάξω ή να σε τιμωρήσω, μέχρι να βάλεις μυαλό"

"Αρχηγέ–"

"Άσε με να ολοκληρώσω" με διακόπτει απότομα και σταματώ να μιλώ.

"Με εκνευρίζει αφάνταστα το γεγονός ότι παρακούς τις εντολές μου. Η τάση να ενεργείς μόνη σου, μου προκαλεί πολλά προβλήματα και ώρες ώρες, δεν ξέρω τι να κάνω μαζί σου. Ένα πράγμα είναι σίγουρο όμως"

Κρατώ την ανάσα μου και προετοιμάζομαι να ακούσω τα χειρότερα πράγματα. Αλλά για κάποιον λόγο, αισθάνομαι και λίγο αισιόδοξη και λιγότερο μόνη από άλλες φορές. Ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι ο Νικ μου κρατάει το χέρι σφιχτά. Σαν να μπορεί να διαισθανθεί όλα αυτά που με τρομάζουν και επιδιώκει να σηκώσει αυτό το βάρος μαζί μου, ώστε να εξαλειφθεί και η τελευταία στάλα μοναξιάς από μέσα μου. Μου υπενθυμίζει ότι δεν είναι μόνη σε όλο αυτό.

"Δεν θα φτάναμε ποτέ στην άκρη του νήματος αυτής της υπόθεσης, αν δεν ήσουν εσύ και το πείσμα σου. Μπορεί να μην συμφωνούσα με τις ενέργειές σου πάντοτε, αλλά εξαιτίας της επιμονής σου φτάσαμε έως εδώ, παρά τα θέματα που δημιούργησες"

Δεν μπορώ, παρά να τον κοιτάζω σοκαρισμένη. Το ίδιο ισχύει και για τον Νικ, ο οποίος έχει χαλαρώσει το κράτημα του.

Άκουσα καλά; Ο αρχηγός μόλις με συγχάρηκε; Ή μήπως τραυματίστηκαν σοβαρά και τα αυτιά μου μετά από όλη αυτήν την περιπέτεια;

"Έκανες καλή δουλειά, Ρόμπινσον. Μπορεί να είμαι σκληρός, αυστηρός και ισχυρογνώμον, αλλά ποτέ στην ζωή μου δεν υπήρξα άδικος. Ξέρω να επιβραβεύω τους αστυνομικούς που κάνουν την δουλειά τους και φέρνουν αποτελέσματα. Ωστόσο, περιμένω την επόμενη φορά να είσαι πιο σωστή απέναντι στα καθήκοντα σου. Έγινε κατανοητός;"

Κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά. Βέβαια, ακόμα δυσκολεύομαι να πιστέψω τα λόγια του. Όχι επειδή λέει ψέματα, αλλά γιατί εγώ ξέρω ότι έχω κάνει τόσα λάθη, που σίγουρα κάποια στιγμή, το ποτήρι θα ξεχείλιζε. Αλλά από ό,τι φαίνεται, το σύμπαν μου δίνει ξανά και ξανά ευκαιρίες.

"Εγώ γιατί έπρεπε να είμαι μπροστά όμως;" ρωτάει ο Νικ και ο αρχηγός στρέφεται προς το μέρος του.

"Γιατί Άντερσον, βοήθησες και εσύ πάρα πολύ σε αυτήν την υπόθεση. Όσο κι αν δεν σε συμπαθώ, ομολογώ ότι έκανες και εσύ καλή δουλειά... Αν ποτέ το αποφασίσεις, υπάρχει θέση για ένα μυαλό σαν το δικό σου στο αστυνομικό τμήμα. Και νομίζω πως η Ρόμπινσον χρειάζεται έναν συνεργάτη τον οποίο να εμπιστεύεται απόλυτα" του λέει και η έκπληξη διαγράφεται καθαρά στο πρόσωπο του Νικ.

Η αλήθεια είναι πως, όταν είχαμε βρει τα παιδιά, είχε σκεφτεί την πιθανότητα να ζητήσω από τον Νικ να εκπαιδευτεί και να μπει στο σώμα. Είχα κάνει και μία κουβέντα με τον αρχηγό, ο οποίος είχε ενστάσεις στην αρχή, αλλά τον έπεισα για τα οφέλη που θα είχε η αστυνομία αν ο Νικ γινόταν ένας από εμάς. Δεν πρόλαβα όμως να ρωτήσω τον ίδιο, καθώς συνέβησαν όσα συνέβησαν στην συνέντευξη τύπου και επιπλέον, καταβάθος φοβόμουν ότι μπορεί και να μην δεχόταν.

"Αρχηγέ... Το ήξερε ότι μια μέρα θα αναγνώριζες τον αξία μου" του λέω κοροϊδευτικά με ένα χαμόγελο και μου ξεφεύγει ένα γελάκι.

"Μην με κάνεις να μετανιώσω για την πρόταση, Άντερσον"ανταπαντά με ένα βλοσυρό ύφος.

Ύστερα από αυτό, κατευθύνεται προς την πόρτα.

"Αρχηγέ, μισό λεπτό! Τι έγινε τελικά με την Σάρα;"

"Αυτά θα τα πούμε όταν επιστρέψεις στο γραφείο, Ρόμπινσον. Για την ώρα, θα απολαύσεις την άδεια σου. Και αυτό είναι διαταγή. Μην μάθω ότι δεν έκανες αυτό που σου είπα" λέει καθώς φεύγει... Όμως διακρίνω τις ανασηκωμένες άκρες των χειλιών του, λίγα δευτερόλεπτα προτού βγει εντελώς από το δωμάτιο.

"Με θέλεις στα αλήθεια εμένα για συνεργάτη σου;" με ρωτάει μεταξύ σοβαρού και αστείου.

"Γιατί όχι; Είμαστε καλή ομάδα, δεν είμαστε; Εξάλλου, γιατί να μην έχω το κολλητό μου δίπλα μου εικοσιτέσσερις τη μέρα" λέω και χτυπάω απαλά στον ώμο.

"Μου φαίνεται απίστευτο... Θέλω να πω, εγώ αστυνομικός Τζένη; Μπορείς να με φανταστείς με στολή και να υπηρετώ το γράμμα του νόμου, ενώ κάνω παρανομίες στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου;"

"Κανείς δεν λέει ότι δεν μπορείς να αλλάξεις. Μην είσαι τόσο σκληρός με τον εαυτό σου. Τόσα περάσαμε τον τελευταίο καιρό, τίποτα δεν έμαθες; Όλοι μπορούμε να κάνουμε την διαφορά, αρκεί να το θελήσουμε" του λέω και μπλέκει τα δάχτυλα μας μεταξύ τους.

"Θέλω να κάνω την αλλαγή, Τζένη. Και ακόμα περισσότερο, με εσένα στο πλευρό μου"

"Νικ... Αν το αποφασίσεις, δεν υπάρχει επιστροφή. Θα είσαι αστυνομικός για πάντα" του υπενθυμίζω, μιλώντας σοβαρά αυτήν την φορά.

"Πρέπει να μπω στον σωστό δρόμο κάποια στιγμή, δεν πρέπει;"

Χαμογελάω αντί για απάντηση. Κοιτάζω ξανά το ταβάνι, μόνο που αυτήν την φορά, δεν νιώθω εντελώς χαμένη. Αντίθετα, είμαι αισιόδοξη πως όλα θα φτιάξουν και ότι μας περιμένει και τους δύο ένα καλύτερο μέλλον, με πιο πολλές περιπέτειες και περισσότερα πράγματα για να ανακαλύψουμε.

Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι αυτή η υπόθεση θα μας έφερνε κοντά, αλλά θα του έδινε και μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή για να κάνει το καλό. Επιτυχία από όλες τις απόψεις.

Δεν έχω ιδέα τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Αλλά αν είμαι βέβαιη για ένα πράγμα, αυτό είναι ότι από εδώ και πέρα, θα τα αντιμετωπίσουμε όλα μαζί... Και δεν θα μπορούσα να αισθάνομαι πιο περήφανη γι' αυτό.