Τώρα...

Jenny's POV

Ένα δάκρυ ξεφεύγει από τα μάτια και των δύο μας, καθώς ολοκληρώνει την αφήγηση του. Όση ώρα τον άκουγα, το βλέμμα παρέμενε σταθερά προσκολλημένο στην πόρτα απέναντι από το κρεβάτι. Επεξεργαζόμουν όσα άκουγα και κυριολεκτικά, κρεμόμουν από τα χείλη του, για να μάθω περισσότερα... Με άγγιξε πιο πολύ αυτή η διήγηση από όσο περίμενα. Η καρδιά μου ακόμα χτυπάει πολύ γρήγορα και προσπαθώ να χωνέψω αυτά τα νέα δεδομένα... Ειδικά για μια γυναίκα που νόμιζα πως θα γινόμασταν φίλες.

Στρέφω το κεφάλι μου προς το μέρος και εκπλήσσομαι που τον βλέπω να με κοιτάζει. Για πρώτη φορά από τότε που γνωριστήκαμε, καταφέρνω να διακρίνω συναισθήματα και εκφράσεις στο πρόσωπο του. Δεν φοβάται να ανοιχτεί και μόλις μου το απέδειξε, μιλώντας για ένα γεγονός που τον στιγμάτισε και του προκάλεσε τόσο πόνο. Και υποθέτω πως αυτό, είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Διότι κάτω από το νερό, κρύβεται ένας τεράστιος όγκος πάγου, που απλώς επιπλέει, αλλά ο ίδιος το καθιστά ακατόρθωτο να λιώσει.

Ακουμπάω την παλάμη μου στο μάγουλο και το χαϊδεύω τρυφερά. Δείχνει να το έχει πολύ ανάγκη. Ένα χέρι... Φιλίας να τεντωθεί προς το μέρος του και του δώσει λίγη χαρά. Έναν άνθρωπο να τον στηρίξει και να πιστέψει σε αυτόν. Μια ευκαιρία για να εξελιχθεί και να προσφέρει... Και όλες οι αδικίες που αισθάνομαι ότι τον βασάνισαν και συνεχίζουν μέχρι σήμερα, έθαψαν από την επιθυμία του να βοηθήσει τον κόσμο γύρω του...

Είναι η δεύτερη φορά στην ζωή μου που συνειδητοποιώ πως δεν έχουν περάσει μόνο οι άνθρωποι σαν κι εμένα δύσκολες καταστάσεις και βιώνουν τα δικά τους προβλήματα. Νιώθω άσχημα για όλες τις φορές που σκέφτηκα πως μόνο σε εμένα συμβαίνουν όλα τα άσχημα, μόνο και μόνο επειδή είμαι μαύρη... Γινόμουν εγωΐστρια, χωρίς να το καταλαβαίνω. Τουλάχιστον κάποιες φορές.

"Νικ... Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ..." ψελλίζω, στεναχωρημένη που δεν μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να τον παρηγορήσω.

"Μην πεις πως με λυπάσαι, Τζένη. Αυτό σου ζητάω" μου λέει και αποτραβιέμαι. Δεν καταλαβαίνω γιατί γίνεται τόσο απότομος από του πουθενά...

Συνειδητοποιεί πως δεν ακούστηκε όσο ήρεμος θα ήθελε και απελευθερώνει μια ανάσα. Απομακρύνεται από κοντά μου και σηκώνεται όρθιος και αρχίζει να βηματίζει πάνω κάτω στο δωμάτιο, έχοντας σταυρώσει τα χέρια κάτω από το στήθος. Το κάνει τόσο βιαστικά, σαν να ευελπιστεί πως από στιγμή σε στιγμή θα μπορέσει να αποδράσει, διαπερνώντας τον τοίχο. Έχω βέβαια την εντύπωση πως πιο πολύ θέλει να διοχετεύσει τα νεύρα του και το άγχος του. Μακάρι να μπορούσα και εγώ να κάνω το ίδιο, μα το χέρι μου πονάει πάρα πολύ για να τολμήσω έστω να κουνηθώ... Τουλάχιστον μόνη μου. Αλλά αν δεν δοκιμάσω, δεν θα βοηθηθεί η κατάστασή μου.

Μου ξεφεύγει ένας μορφασμός, στην προσπάθεια μου να κουνηθώ και ο Νικ στρέφεται προς το μέρος μου.

"Όχι μόνη σου Τζένη"

Περνάει το πληγωμένο χέρι μου γύρω από τον ώμο του και πιάνοντας με από την μέση, με τραβάει με προσοχή και ίσα που καταφέρνω να ακουμπήσω τα πόδια μου στο πάτωμα. Ρίχνω όλο μου το βάρος πάνω του και τελικά, σηκώνομαι και εγώ όρθια, με πολύ κόπο ωστόσο. Ο Νικ δεν με αφήνει στιγμή από τα χέρια του, κάτι που με συγκρατεί από το να βρεθώ στο πάτωμα. Ίσως για αυτό με κρατάει ακόμα.

"Δεν σε λυπάμαι. Απλώς στεναχωριέμαι, Νικ. Η αδικία και η μοναξιά... Είναι δύο πολύ άσχημα συναισθήματα, που δεν μπορεί να διαχειριστεί κάποιος εύκολα... Μπορεί και καθόλου. Εξαρτάται από τον άνθρωπο. Αναρωτιέμαι παρόλα αυτά..."

"Τι;"

"Γιατί κρύβεις αυτήν την καλοσύνη, την οποία εκδηλώνεις τώρα σε εμένα; Είμαι απόλυτα σίγουρη πως αυτά που σε βασανίζουν είναι πολύ περισσότερα. Δεν χρειάζεται να μιλήσεις για αυτά, εάν δεν το επιθυμείς. Αλλά να ξέρεις πως σε καταλαβαίνω... Και σε πιστεύω. Ειλικρινά σου μιλάω αυτήν την στιγμή. Γνωρίζω πως αισθάνθηκες τότε και πως νιώθεις τώρα. Μακάρι... Μακάρι να μπορούσα να σηκώσω λίγο από αυτό το βάρος που σε βασανίζει. Να σε βοηθήσω" του λέω και χαϊδεύω την πλάτη του με το υγιές χέρι μου.

"Το εννοείς... Ότι με πιστεύεις; Αλήθεια μου λες ότι μετά από όσα έχουν συμβεί, βρίσκεις δίκιο στα λόγια μου;" γιατί ακούγεται περισσότερο σαν ειρωνεία, παρά σαν ερώτηση;

"Νικ, δεν έχω πει ποτέ ψέματα στην ζωή μου. Ούτε σαν παιδί, ούτε και σαν έφηβη. Μπορεί να είμαι πεισματάρα, ξεροκέφαλη, να κάνω το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό... Αλλά ποτέ, μα ποτέ δεν θα κρύψω από κανέναν την αλήθεια. Είμαι πάντα ειλικρινής με την οικογένεια και τους φίλους μου. Και όταν σου λέω ότι καταλαβαίνω πως νιώθεις... Τότε είναι που είμαι απόλυτα ειλικρινής" του απαντώ και ένα αμυδρό μειδίαμα αποτυπώνεται στο πρόσωπο του. Γρήγορα όμως εξαφανίζεται και χαμηλώνει το βλέμμα του.

"Είναι πολύ δύσκολο να συγκρατώ τόσα συναισθήματα μου. Με ρώτησες γιατί φοράω μια μάσκα και κρύβω αυτό που εσύ αποκαλείς καλοσύνη... Δεν ήταν ποτέ επιλογή μου, Τζένη. Ήταν η μόνη λύση που είχα για να επιβιώσω. Δεν ξέρω εσύ τι πέρασες, μα εγώ έμαθα με πολύ άσχημους τρόπους πως αν δεν προσέχεις τον εαυτό σου, θα καταλήξεις να χάσεις ακόμα και εκείνον. Δεν είχα τίποτα και κανένα. Εγώ και ο Φιν έπρεπε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας. Ήμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και παρόλο που με ξέρει όσο κανένας άλλος... Είναι πολλά αυτά που κρατάω μέσα και δεν τα γνωρίζει. Και εσύ Τζένη, είσαι το πρώτο άτομο που με παρακίνησε, ώστε να ανοιχτώ σε κάποιον. Τζένη... Άστο καλύτερα. Δεν έχει ζήσει τον πόνο της στέρησης εσύ. Μεγάλωσες με αγάπη και είμαι σίγουρος για αυτό. Φαινόταν στο πρόσωπο σου, σε εκείνη την φωτογραφία πάνω στο κομοδίνο σου. Χαμογελούσες... Σαν να ζούσες την στιγμή. Και μαζί και η υπόλοιπη οικογένεια σου. Δεν σου έλειπε ποτέ η αγάπη" ψελλίζει και με βοηθάει να κάτσω ξανά, αφήνοντας κάτω από το χέρι μου ένα μαξιλάρι.

Γυρίζει την πλάτη του σε εμένα και πάει προς τον τοίχο. Στηρίζεται σε αυτόν και παίρνει βαθιές ανάσες, κουνώντας το κεφάλι του, σαν να προσπαθεί να συνέλθει από κάτι. Ξεροβήχει και τα δάχτυλα του, χτυπούν νευρικά στο τσιμέντο.

Την ίδια στιγμή που εκείνος προσπαθεί να ηρεμήσει, εγώ παλεύω να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, ώστε να μπορέσω να εκφραστώ. Θέλω να τον παρηγορήσω και να του δείξω πως συμπάσχω απόλυτα μαζί του. Πως μπορώ να διακρίνω το νόημα πίσω από κάθε λέξη ξεχωριστά που ξεστόμισε πριν από λίγο. Να του υπενθυμίσω... Πως σε αυτόν τον άδικο και γεμάτο προκαταλήψεις κόσμο, υπάρχουν άνθρωποι που διαισθάνονται τον πόνο αυτό και τον καταλαβαίνουν... Ανάμεσα τους και εγώ. Αν θέλω να τον βοηθήσω να αναδείξει αυτήν την πλευρά του χαρακτήρα του, πρέπει να του το αποδείξω.

"Με ρώτησες κάποτε για τα σημάδια στα χέρια μου.. Δεν είναι σημάδια, αλλά χαρακιές από μαχαίρι" λέω, κοιτώντας το πάτωμα.

Τον ακούω να πλησιάζει και το στρώμα δίπλα μου βαθαίνει ελάχιστα. Ανεπαίσθητα, ακουμπώ το μάγουλο μου στον ώμο του και περιμένω το οτιδήποτε που θα υποδηλώνει την αντίδραση του.

"Μαχαίρι είπες;"

"Ναι. Λοιπόν..." παίρνω μια βαθιά ανάσα και κάνω τα αδύνατα δυνατά, για να καλμάρω τα νεύρα μου αυτήν την στιγμή.

Ελάχιστοι γνωρίζουν για αυτήν την ημέρα, και αυτό επειδή μου είναι αδύνατον να το συζητάω... Με στιγμάτισε. Αν κάτι με πλήγωσε τόσο πολύ, ήταν το περαστικό την ημέρα μου έγινα εννιά. Δεν ξεχνιέται με τίποτα... Κάθε φορά που επιχειρώ να την ανασύρω από τα βάθη του μυαλού μου, καταλήγω να κλαίω, μα αυτήν την στιγμή, έχω ανάγκη απλά να μοιραστώ το βάρος αυτής της αναμνήσης... Και ποτέ δεν περίμενα πως αυτό θα συνέβαινε με κάποιον άλλον, πέρα από την οικογένεια μου. Συνειδητοποίησα πριν από λίγο πως ο Νικ είναι πολλά περισσότερα από όσα αφήνει τους άλλους να δουν και αυτό με παρακίνησε στο να θέλω να ανοιχτώ και εγώ. Είναι πολύ περίεργο, αλλά ταυτόχρονα είναι αυτό που θέλω. Δεν λύνεται όμως σε καμία περίπτωση ο κόμπος που δένεται στον λαιμό μου, στην θύμηση αυτού του περιστατικού.

"Δεν χρειάζεται να μου πεις, εάν θες" με καθησυχάζει και αφήνει ένα φιλί στα μαλλιά μου... Μια κίνηση που ξαφνιάζει και τους δυό μας, αλλά δεν μετακινείται κανείς μας από την θέση μας.

"Κι όμως θέλω... Συνέβη τέλη Μαΐου, το 2001. Οι καθηγητές, αποφάσισαν μια από αυτές τις ημέρες να μην γίνουν τα μαθήματα και να την αφιερώσουμε στα επαγγέλματα. Όλοι μας ντυθήκαμε με ρούχα που είχαν να κάνουν με την δουλειά των ονείρων μας. Εγώ... Είχα φορέσει μια στολή αστυνομικού που μου είχαν κάνει δώρο οι γονείς μου για γενέθλια μου, την ίδια μέρα. Η δάσκαλα μου τότε, την οποία θα λατρεύω και θα είμαι ευγνώμων όλη μου την ζωή, μας ζήτησε να πούμε κάποια λόγια για αυτήν την δουλειά. Όταν ήρθε η σειρά μου... Όλοι με χλεύασαν για αυτό, εκτός φυσικά από τον αδερφό μου, ο οποίος είναι δίπλα μου σε κάθε μου βήμα. Το άτομο που κυρίως μου έκανε μπούλιγκ μέχρι και το Λύκειο, ήταν ένα συγκεκριμένο κορίτσι. Δεχόμουν προσβολές από πολλά άτομα, αλλά εκείνη ξεπερνούσε πάντοτε τα όρια. Με είχε κάνει άπειρες φορές ρεζίλι στο σχολείο, με έχει απειλήσει, με έχει χτυπήσει..." μερικά δάκρυα ξεφεύγουν, καθώς ταξιδεύω πίσω στο παρελθόν... Και μάλιστα στις πιο άσχημες αναμνήσεις της ζωής μου.

Κοιτάζω τον Νικ με την άκρη του ματιού μου και βλέπω τον εκνευρισμό, ο οποίος φαίνεται ξεκάθαρα. Τα χαρακτηριστικά του έχουν σκληρύνει και με τα χέρια του, έχει σχηματίσει δύο γροθιές. Οι ανάσες του, ξεμυτίζουν κοφτές από το στόμα του και μπορώ να ακούσω την καρδιά του, η οποία χτυπάει πολύ γρήγορα. Τα νεύρα του, έχουν τεντωθεί σε κάθε άκρο του σώματος του. Αγκαλιάζω το μπράτσο του με το χέρι μου, μια κίνηση που δείχνει να τον ηρεμεί κάπως, αλλά ακόμα μπορώ να διαισθανθώ την ένταση να υπάρχει στην ατμόσφαιρα.

"Εκείνη η μέρα, ήταν μια από αυτές που έσταξε το φαρμάκι της. Εγώ όμως δεν το προσπέρασα και της απάντησα αναλόγως, δίχως να την προσβάλω, όπως έκανε εκείνη πάντα σε εμένα. Λίγες ώρες αργότερα... Το μετάνιωσα πικρά. Και αυτό το λέω γιατί... Γιατί η Λίζα μίλησε στον μεγάλο της αδερφό και όταν κάποια στιγμή βρέθηκα μόνη μου, εμφανίστηκε αυτός και... Και... Με μαχαίρωσε σε όλα αυτά τα σημεία, αφού πρώτα με χτύπησε... Με έβρισε πολύ άσχημα και όταν έφυγε, έμεινα εκεί, ανήμπορη να κάνω το οτιδήποτε για αρκετή ώρα. Εάν δεν ήταν ο σκύλος του σχολείου μου... Πολύ πιθανόν να με είχαν βρει ώρες αργότερα" ολοκληρώνω την οδυνηρή αυτή αφήγηση και τα τελικά, καυτά δάκρυα ξεφεύγουν από τα μάτια, κυλόντας κοκκινισμένα μάγουλα μου.

Δεν χρειάζεται λίγος χρόνος, ώστε να ξεσπάσω σε λυγμούς. Δεν μου αρέσει να θυμάμαι τι πέρασα... Επειδή γεννήθηκα μαύρη. Βαρέθηκα να κλαίω για αυτόν τον λόγο. Βαρέθηκα να φοβάμαι για κάθε λέξη που λέω και κάθε βήμα που κάνω, λόγω της κατάκρισης και των προκαταλήψεων. Κουράστηκα να μην μου δίνονται ποτέ ευκαιρίες... Μόνο και μόνο επειδή είμαι αυτή που είμαι. Δεν μου αρέσει να κλαίω συνέχεια, μα τα γεγονότα που βίωνα και συνεχίζω να βιώνω, είναι δύσκολα. Αποτέλουν ένα βάρος, το οποίο είμαι καταδικασμένη να κουβαλάω για την υπόλοιπη ζωή μου. Και όσο κι αν θέλω, δεν μπορώ να τα μοιραστώ με κανέναν που δεν ξέρω, γιατί ποτέ κανείς δεν ήθελε να γίνει φίλος μου. Πάντα το χρώμα μου... Πάντα αυτή η διάκριση! Λες και το αίμα που κυλά στις φλέβες των ανθρώπων, έχει κάποιο χρώμα! Λες και τα συναισθήματα έχουν χρώματα!

Θα μπορέσουν ποτέ τα άτομα σαν κι εμένα να ζήσουν φυσιολογικά; Ισότιμα; Χωρίς να βρίσκονται συνεχώς κάτω από την σκιά του τρόμου; Θα προχωρήσει ποτέ ο κόσμος μπροστά; Μέσα από αφηγήσεις των γονιών μου και των δικών μου εμπειριών, έχω φτάσει σε ένα δίλημμα... Αυτός ο κόσμος, ενώ τα χρόνια περνάνε, κάνει βήματα προς το μέλλον ή θέλει να επιστρέψει στο παρελθόν;

"Νόμιζα πως ερχόμενη στο Λος Άντζελες, θα είχα την ευκαιρία να κάνω την αλλαγή. Να αποδείξω σε όσους αμφέβαλλαν για εμένα πως είμαι πολλά περισσότερα από το φαίνεσθαι... Έκανα λάθος. Τώρα κινδυνεύω να χάσω τόσα πολλά και το  χειρότερο; Δεκάδες γονείς μπορεί να μην δω ποτέ ξανά τα παιδιά τους, επειδή εγώ δεν ήμουν αρκετά ικανή" ψελλίζω και ο Νικ πιάνει το πιγούνι μου με τα δάχτυλα, ώστε να κοιταζόμαστε... Από τα μάτια του ξεχειλίζει η συμπόνια και τα χείλη του έχουν σχηματίσει ένα ενθαρρυντικό χαμόγελο.

"Όχι Τζένη. Είσαι πολύ πιο ικανή από όσο νομίζεις. Ενώ κανείς δεν πίστευε σε εσένα, εσύ επέμενες να αναλάβεις μία πολύ δύσκολη υπόθεση. Δεν το έβαλες κάτω. Δεν άκουσες κανέναν και συνέχισες να ακολουθείς τα στοιχεία. Βρίσκεσαι εδώ που βρίσκεσαι από δικό μου λάθος και ειλικρινά, λυπάμαι περισσότερο από όσο μπορείς να φανταστείς. Σου υπόσχομαι πως όταν βγούμε από εδώ, θα φτάσουμε στην άκρη του νήματος αυτού"

"Θα φτάσουμε;" ρωτάω έκπληκτη "Εννοείς μαζί;"

"Ναι Τζένη. Μετά από όσα έχουμε περάσει τις τελευταίες μέρες, θα ήταν ανόητο να σκεφτώ ότι δεν είμαστε μαζί μαζί σε όλο αυτό. Και δεν θέλω άλλο να αρνούμαι στον εαυτό μου πόσο σε νοιάζομαι... Σε νοιάζομαι πάρα πολύ Τζένη. Και δεν θέλω να πάθεις τίποτα. Θα δεις που θα τα καταφέρουμε. Θα φύγουμε από εδώ και θα ολοκληρώσουμε αυτό που αρχίσαμε. Τα παιδιά θα τα πάμε πίσω στις οικογένειές τους. Μην φοβάσαι φίλη μου"

Του χαμογελάω και εγώ ασυνείδητα, νιώθοντας τους παλμούς της καρδιάς μου να χτυπάνε πολύ δυνατά και το μόνο που θέλω, είναι να τον αγκαλιάσω. Να του δείξω πως και εκείνος έχει σημασία για εμένα. Τον έχω ανάγκη στην ζωή μου... Πολύ περισσότερο από όσα πίστευα.

Με φιλάει στο μέτωπο και με βάζει στην αγκαλιά του.

"Και εσύ σημαίνεις πολλά για εμένα Νικ. Δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα χωρίς κάποιον στο πλευρό μου... Και χαίρομαι που αυτός ο κάποιος είσαι εσύ" του λέω και κλείνω τα μάτια μου για να απολαύσω την στιγμή. Ευελπιστώ αυτή να μην είναι η τελευταία μας...

Η πόρτα ξαφνικά ανοίγει και η προσοχή μας επικεντρώνεται στο άτομο που μόλις μπήκε στο δωμάτιο, αφού πρώτα απομακρυνθώ μέσα από τα χέρια του. Αυτός βέβαια δεν παίρνει το χέρι του από τον ώμο μου... Καλύτερα. Νιώθω πιο ασφαλής έτσι.

Ο Λενάρντ κάνει μερικά βήματα προς το μέρος. Το βλέμμα του ταξιδεύει συνεχώς σε εμένα και στον Νικ, ώσπου φτάνει λίγα μέτρα μακριά. Παίρνει την καρέκλα που καθόταν λίγες ώρες νωρίτερα ο Νικ και την τοποθετεί απέναντι μας. Κάθεται και στηρίζει τις παλάμες στα γόνατα του. Το ύφος του είναι σκεπτικό και κουνάει το κεφάλι του πέρα δώθε ασταμάτητα. Κάτι πολύ σοβαρό θα σκέφτεται σίγουρα... Δείχνει τόσο κουρασμένος.

"Δεν ξέρω από που να αρχίσω... Ή μάλλον ξέρω πολύ καλά, αλλά μου είναι δύσκολο να το ξεστομίσω. Ντρέπομαι πάρα πολύ. Νικ... Συγγνώμη" λέει και με τον Νικ κοιταζόμαστε σοκαρισμένοι.

"Τι είπες;"

"Είχες δίκιο. Έψαξα και... Βρήκα την αλήθεια. Αυτός που έκλεψε τα λεφτά, ήταν ο Δούκας. Έβαλα έναν δικό μου να κάνει καλύτερη ανάλυση του βίντεο και τότε τον είδα. Πρέπει να είχε φτιάξει την εμφάνιση του για να μοιάζει με εσένα. Δεν ξέρω πως ή γιατί το έκανε. Το θέμα ωστόσο είναι... Πως κατηγόρησα εσένα για αυτό. Και είναι ένα από τα λάθη που θα μετανιώνω όλη μου την ζωή. Ήσουν το στήριγμα της κόρης μου και εγώ σε έδιωξα. Σε έβαλα στην δουλειά μου, για να σε βοηθήσω από όλες τις απόψεις και πέτυχα ακριβώς το αντίθετο. Λυπάμαι πάρα πολύ... Και λυπάμαι πολύ που φτάσατε σε έως εδώ εξαιτίας μου. Δεν έπρεπε ποτέ να λύσω τα προβλήματα μου με τέτοιον τρόπο. Ελπίζω και οι δύο να με συγχωρέσετε. Εσύ Νικ για τον πόνο που σου προκάλεσα... Και εσύ νεαρή μου για την ταλαιπωρία που περνάς τώρα. Σου έφερα ένα νάρθηκα, ώστε να βάλεις εκεί το χέρι σου μέχρι να αναρρώσει πλήρως"

Μη έχοντας την σωματική, αλλά ούτε και την ψυχική δύναμη να αντιδράσω, τον αφήνω να κάνει αυτό που θέλει. Το χέρι μου αγκαλιάζει ο γύψος, ο οποίος είναι δεμένος με επίδεσμο και ένα σκούρο μπλε ύφασμα, αρκετά λεπτό. Το κάνει με προσεχτικές κινήσεις, ώστε να μην με πονέσει... Όχι με μεγάλη επιτυχία βέβαια, αφού ένας μορφασμός μου ξεφεύγει. Με κοιτάει απολογητικά και επιστρέφει στην θέση του.

"Εύχομαι και οι δύο με μπορέσετε να με συγχωρέσετε... Λυπάμαι πάρα πολύ. Και για ότι συνέβη τις τελευταίες δύο μέρες, που σας κράτησα εδώ"

Ούτε που πέρασε από το μυαλό μου να σκεφτώ το χρονικό διάστημα το οποίο βρισκόμαστε εδώ. Χιλιάδες σκέψεις για το πώς μπορεί να έχουν εξελιχθεί τα πράγματα μέσα σε αυτό το διάστημα εισβάλουν στο μυαλό μου και μου προκαλούν σύγχυση. Δεν έχω ιδέα τι μπορεί να έχει συμβεί σχετικά με την υπόθεση, αν η οικογένεια μου είναι καλά... Η επιθυμία να μιλήσω στους γονείς και στα αδέρφια, είναι πιο δυνατή από όσο περίμενα. Και θέλω να φτάσω στο τέλος του νήματος όσων αφορά τις απαγωγές... Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να κάνω και χρειάζομαι να βγω ξανά στο φως...

"Μπορούμε να φύγουμε από εδώ μέσα κύριε Μποντλέρ;"

"Φυσικά! Έχεις απόλυτο δίκιο κορίτσι μου! Και σε παρακαλώ... Άσε τον ενικό. Λενάρντ" μου απαντάει και του γνέφω θετικά.

Με τον νάρθηκα στο χέρι, μου είναι κάπως πιο εύκολο να σταθώ στα πόδια μου. Το μεγαλύτερο μέρος του πόνου αυτήν την στιγμή έχει υποχωρήσει και καθώς ανεβαίνουμε τα σκαλιά προς το πάνω μέρος του σπιτιού, δεν αισθάνομαι καμία ζαλάδα. Για κάποιον περίεργο λόγο, η διάθεση μου έχει καλυτερέψει αρκετά. Ίσως φταίει το ότι επιτέλους απομακρύνομαι από αυτό το απαίσιο υπόγειο. Ή το γεγονός ότι... Επιτέλους εγώ και ο Νικ βαδίζουμε μαζί. Το ξέρω. Το νιώθω μέσα μου ότι από την στιγμή της γνωριμίας μας, η σχέση μας έχει εξελιχθεί προς το καλύτερο. Πραγματικά χαίρομαι που είμαστε φίλοι και κατά μία έννοια, βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Ανοιχτήκαμε μεταξύ μας και αυτό είναι ένα βήμα... Που σημαίνει πάρα πολλά πράγματα.

Βρισκόμαστε ξανά στο σαλόνι και η Ευρωπαϊκή διακόσμηση, παρόλο που την έχω ξαναδεί, δεν παύει να με εντυπωσιάζει. Η αισθητική που αντανακλάται σε κάθε σημείο του χώρου, με κάνει να ανατριχιάζω. Δεν τα είχαμε αυτά στο Τέξας. Πρώτη φορά συναντώ τόσο πλούτο στην ζωή μου... Δεν το θέλησα ποτέ, αλλά δεν παύει να μου κινεί το ενδιαφέρον... Άραγε ο Νικ, που έχει περάσει τόσο δύσκολα στην ζωή του, τα έχει αποζητήσει όλα αυτά; Αν ναι, επιχειρεί να τα αποκτήσει με λάθος τρόπο. Αλλά θα τον βοηθήσω... Είμαι πεποισμένη πως του αξίζουν πολλά περισσότερα.

"Ξέρω πως σε κάθε περίπτωση, που στην συγκεκριμένη είχα άδικο, δεν είχα κανένα δικαίωμα να πράξω με αυτόν τον τρόπο. Αλλά η οργή μου και για τα υποτιθέμενα ψέματα και ο πόνος στα μάτια της κόρης, λόγω της προδοσίας σου... Όταν οι δικοί μου σε είδαν στην περιοχή, ήθελα απλά να σε πονέσω, όπως και εσύ εμένα. Αλλά η λογική μου, επέμενε πως ήταν λάθος. Συγγνώμη... Αλήθεια συγγνώμη" κάθεται στον καναπέ και καλύπτει το πρόσωπο του με τις παλάμες του.

"Και εγώ θέλω να ζητήσω συγγνώμη..." ψελλίζει μια γυναικεία φωνή και στο δωμάτιο, εμφανίζεται η Τζούλι.

Είναι πανέμορφη... Ωστόσο, δείχνει το ίδιο κουρασμένη με τον πατέρα της. Τα μάτια της πρησμένα. Πρέπει να έκλαιγε για αρκετές ώρες. Δεν κάνει καμιά προσπάθεια για να κρύψει την άσχημη ψυχική κατάσταση στην οποία βρίσκεται... Όχι πως αυτό είναι κακό. Όλοι είμαστε άνθρωποι και έχουμε ανάγκη που και που να ξεφεύγουμε από την καθημερινή ρουτίνα και τις συνήθειες της. Πρέπει να καταλάβουμε πως είναι σημαντικό και απολύτως φυσιολογικό... Να μην είμαστε εντάξει και να αναζητάμε πάντοτε βοήθεια. Είναι άδικο να την αρνούμαστε... Διότι έτσι, δεν θα είμαστε ποτέ καλά με τον εαυτό μας. Και στην συνέχεια, ούτε με τους γύρω μας.

"Ήμουν τόσο θυμωμένη... Και τώρα ντρέπομαι να σε κοιτάξω στα μάτια Νικ. Μου έλειψες πάρα πολύ και το μόνο που θέλω αυτήν την στιγμή... Είναι να πάρω αγκαλιά τον μεγάλο μου αδερφό. Γιατί έτσι σε έβλεπα από πάντα έτσι. Το στήριγμα μου... Το μέλος της οικογένειας που ευελπιστούσα να αποκτήσω. Ελπίζω να με συγχωρέσεις... Που δεν πίστεψα σε εσένα" δεν τον κοιτάζει στα μάτια... Το ίδιο και ο Νικ. Τα χέρια του τρέμουν. Νομίζω πως ξέρω τι σκέφτεται... Και τι θέλει.

Κάνει μερικά βήματα μπροστά και ένα αμυδρό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο του, καθώς ανοίγει τα χέρια του.

"Και εμένα μου έλειψες" της λέει και η Τζούλι τον αγκαλιάζει σφιχτά, ενώ τα παράλληλα τα δάκρυα τρέχουν από τα μάτια και των δύο.

Αδερφός... Πόσο θα ήθελα να αγκαλιάσω και εγώ αυτήν την στιγμή τον αδερφό μου. Μου λείπει πάρα ο Μαξ. Ακόμα και τα χαζά υποκοριστικά με τα οποία με φώναζε, θα ήθελα πολύ να ακούσω ξανά... Για κάποια δευτερόλεπτα. Πάντα έψαχνα έναν φίλο, κάποιον που θα μπορώ να εμπιστεύομαι απόλυτα. Όλον αυτόν τον καιρό όμως, είχα τον αδερφό μου σε αυτό το ρόλο. Θέλω να του πόσο εκτιμώ όσα είχε κάνει για εμένα και πόσο πόσο τον αγαπώ. Ελπίζω να μην με έχει καλέσει καθόλου αυτές τις μέρες που είμαι εδώ.

Η όλη κατάσταση, με έκανε να εκτιμήσω την οικογένεια μου ακόμα περισσότερο. Ό,τι κι αν συνέβαινε στην ζωή μου, εκείνοι ήταν πάντα δίπλα μου και ξέρω πως θα έκαναν το οτιδήποτε... Προκειμένου να με προστατεύσουν. Έτσι λειτουργεί η οικογένεια μου και θεωρώ πως θα έπρεπε και οι άλλες. Όμως δυστυχώς αυτό δεν ισχύει. Από αυτά που ξέρω τουλάχιστον και έχω δει.

"Θα πάρει... Αλλά θέλω πολύ να κάνουμε παρέα όπως τότε" της λέει και εκείνη του απαντάει πως αδημονεί να συμβεί αυτό.

"Είμαι έτοιμος να δεχτώ τις συνέπειες για αυτό που έκανα" παραδέχεται ο Λενάρντ και γυρνάω προς το μέρος του, χωρίς να είμαι σίγουρη για το ποιά στάση θα έπρεπε να κρατήσω απέναντι.

Όσο κι αν λυπάται για αυτό που συνέβη... Δεν παύει να διέπραξε ένα έγκλημα. Και μπορεί να συμπαθώ την Τζούλι, μα μου είναι δύσκολο να κάνω παρέα μαζί, γνωρίζοντας πως έχει ένα μερίδιο ευθύνης σε όλο αυτό. Μπορούμε να είμαστε φίλες μετά από αυτό; Και εγώ τι πρέπει να κάνω; Να υποβάλω μήνυση στον πατέρα της; Θα μείνει μόνη της και μετά από όσα άκουσα, σίγουρα δεν είναι αυτό που θέλω για εκείνη. Δεν ξέρω λεπτομέρειες, αλλά ξέρω πως έχει περάσει πολλά και χρειάζεται τους ανθρώπους της κοντά της... Αλλά τι κι αν ο Λενάρντ επιχειρήσει κάτι παρόμοιο σε κάποιον άλλον, επειδή θα τον έχει κατηγορήσει άδικα;

"Καταλαβαίνεις πως βρίσκομαι σε δύσκολη θέση, έτσι; Με την Τζούλι ήμασταν φίλες και υπάρχει προσωπική σύνδεση. Ξέρω κάποια πράγματα..." την κοιτάζω στιγμιαία και το βλέμμα μου επιστρέφει στον Λενάρντ "Αλλά δεν μπορώ να μην κάνω τίποτα. Αυτό που έκανες... Θεωρείται απαγωγή, ασχέτως με την εξέλιξη των γεγονότων"

"Καταλαβαίνω. Και δεν σου ζητάω να το προσπεράσεις. Ξέρω τα ελαττώματα, αλλά και τα καλά στοιχεία του χαρακτήρα μου. Πολλές φορές κάνω λάθη, βασιζόμενος στα συναισθήματα μου και δεν σκέφτομαι το μετά. Αλλά όταν επικρατεί και πάλι η λογική, δέχομαι αδιαμαρτήρυτα τις συνέπειες"

"Έχεις μια εταιρεία που σε χρειάζεται. Και μια κόρη που την αγαπάς... Είσαι διατεθειμένος να αφήσεις τον τίτλο του μεγιστάνα και το παιδί σου πίσω; Δεν θα αντισταθείς έστω και λίγο;"

"Έχω άτομο να τρέξει την εταιρεία αν αναγκαστώ. Δεν με απασχολεί αυτό. Όσο για την κόρη μου... Την έχω απογοητεύσει και αυτό είναι το χειρότερο έγκλημα που μπορεί να διαπράξει ένας γονιός. Και θα κάνω ότι χρειαστεί για να λυτρωθώ" μου απαντάει και η Τζούλι τρέχει στην δική του αγκαλιά.

"Σε αγαπώ μπαμπά..."

"Και εγώ κόρη μου... Μακάρι να σου το είχα πει από την αρχή. Τότε όλα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Είμαι σίγουρος πως θα αντέξεις. Μοιάζεις στην μητέρα σου. Δεν έχω γνωρίσει πιο δυνατό άτομο. Εξάλλου, δεν είσαι μόνη πλέον" το μάτι του πέφτει πρώτα σε εμένα και μετά στον Νικ.

Πραγματικά δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το τι πρέπει να κάνω... Νιώθω πως έχω διχαστεί στα δύο και όποια απόφαση κι αν πάρω, θα είναι μεγάλο λάθος. Δεν θέλω να πληγώσω κανέναν, αλλά από την άλλη ορκίστηκα πως ως αστυνομικός, θα κάνω το σωστό πάντα. Μα ποιό είναι το σωστό τώρα; Και ποιό το λάθος; Υπάρχει κάποιος που μπορεί να μου το υποδείξει; Δεν μιλάμε για έναν στυγνό εγκληματία... Αλλά για έναν πατέρα, που απλώς έκανε τις λάθος επιλογές. Αξίζει να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του στην φυλακή;

Θυμάμαι την μητέρα μου να μου λέει πως στην ζωή, δεν είναι όλα άσπρο μαύρο. Δεν πρέπει ποτέ να είμαστε απόλυτοι, ό,τι κι αν κάνουμε. Νομίζω πως τώρα έχω αρχίσει να το καταλαβαίνω. Και μεταξύ αυτών των δύο, τα χρώματα είναι άπειρα, άρα και οι επιλογές μου. Πρέπει να αποφασίσω τώρα... Χωρίς όμως να αισθανθώ εγώ τύψεις. Η λύση ξέρω ότι είναι μια...

"Ακόμα δεν θα κάνω τίποτα. Έκανες ένα λάθος, μα υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά θέματα που έχω να ασχοληθώ. Αν αποφασίσω να μην σου κάνω καταγγελία, να θυμάσαι πως θα σου ζητήσω μια πολύ μεγάλη χάρη και θα πρέπει να με ακούσεις. Για την ώρα όμως... Δεν κινδυνεύεις από εμένα" του απαντώ και η Τζούλι ξεφυσάει από ανακούφιση.

Χωρίς να το περιμένω, με πλησιάζει και τυλίγει τα χέρια της γύρω από το σώμα μου και αυθόρμητα, κάνω το ίδιο. Είναι σαν να έφυγε ένα βάρος από τους ώμους της και επιτέλους, μπορεί να αναπνεύσει ελεύθερα... Ίσως με πολύ προσπάθεια και μετά από λίγο χρόνο, θα καταφέρουμε να φτιάξουμε την σχέση μας.

"Σε ευχαριστώ... Μακάρι κάποτε να τα σκεφτόμαστε αυτά μια μέρα και να γελάμε. Και να με αποκαλείς ακόμα φίλη σου" τα χείλη μου σχηματίζουν ένα ελαφρύ μειδίαμα.

"Θα συμβεί Τζούλι μου... Απλώς χρειάζομαι χρόνο" της λέω και γνέφει θετικά.

"Μπορώ να έχω πίσω το κινητό μου; Πρέπει να κάνω μερικά τηλεφωνήματα" λέω στον Λενάρντ.

"Ναι φυσικά. Ορίστε και το δικό σου Νικ"

Το αφήνει στην παλάμη μου και ευτυχώς, δείχνει να έχει μπαταρία... Το μόνο αρνητικό, είναι πως με το που το ανοίγω, δεκάδες ειδοποιήσεις, κλήσεις και μηνύματα εμφανίζονται στην οθόνη και το δυνατό φως, αρχικά με εμποδίζει να διακρίνω τις λεπτομέρειες και από που προέρχονται. Αφού η όραση συνηθίσει την φωτεινότητα, τα δάχτυλα μου σκρολάρω να τα δάχτυλα μου στην οθόνη... Δεν το πιστεύω, αυτό που φοβόμουν! Άπειρες κλίσεις από όλα τα μέλη της οικογένειας μου και ακόμα περισσότερα από τον αρχηγό! Πρέπει να έχει συμβεί κάτι πολύ σοβαρό! Ένας Θεός ξέρει τι θα μου μόλις τον πάρω πίσω!

"Τζένη τι συμβαίνει;"

"Πρέπει να πάρω τον αρχηγό! Είναι σοβαρό! Μπορεί... Μπορεί να έχει γίνει το οτιδήποτε!" φωνάζω πανικόβλητη και μικρές σταγόνες ιδρώτα κυλάνε στο μέτωπο μου.

"Τζένη ήρεμα... Κάλεσε τον και θα μάθεις. Μην αγχώνεσαι από τώρα. Και εγώ είμαι εδώ"

Τα λόγια του με εμψυγχώνουν αρκετά και με το χέρι του στον ώμο μου, μπαίνω στις επαφές μου και πατάω πάνω στην επαφή. Τα χέρια μου τρέμουν, καθώς περιμένω να ακούσω την βαριά φωνή του στην άλλη άκρη της γραμμής... Ήδη μπορώ να προβλέψω ποιά θα είναι η αντίδραση του.

"Τζένη Ρόμπινσον!!!"

"Αρχηγέ..."

"Έχεις τρελαθεί;;;!!! Γίνεται χαμός και εσύ εξαφανίζεσαι;;;!!! Πως περιμένεις να σε εμπιστευτώ μετά από αυτό;;;!!!"

Τουλάχιστον δεν απογογετύτηκα. Αυτό ακριβώς περίμενα. Θυμό και οργή... Αλλά δεν φταίω. Αλλά γεγονότα με εμπόδισαν από το να βρίσκομαι κοντά στις εξελίξεις... Εκείνος φυσικά δεν μπορεί να το ξέρει, οπότε είναι λογικό να έχει εξοργιστεί. Όχι πως θα μάθει ποτέ, ώστε να μπορέσει να καταλάβει... Αμφιβάλω γενικά αν αυτός ο άνθρωπος ξέρει τι πάει να πει η λέξη κατανόηση.

"Δεν με νοιάζει καθόλου που είσαι και τι κάνεις αυτήν την στιγμή!!! Τσακίσου και έλα στην περιοχή που σου έχω στείλει με μηνύματα!!! Τώρα όμως!!!" φωνάζει και μου το κλείνει στα μούτρα... Για να θέλει να τρέξω, αυτό μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα!!!

"Πρέπει να φύγω! Ο αρχηγός με θέλει κάπου!" λέω, δίχως να καταλαβαίνω σε ποιό από τα άτομα στο δωμάτιο απευθύνω τον λόγο.

"Θα έρθω μαζί σου"

"Νικ, εάν σε δουν εκεί–"

"Δεν με νοιάζει Τζένη. Είπαμε πως μαζί ξεκινήσαμε και μαζί θα το τελειώσουμε αυτό" μου εξηγεί και μπλέκω τα δάχτυλα μου στα μαλλιά του, στην προσπάθεια μου να τον καθησυχάσω.

"Το ξέρω. Και δεν φαντάζεσαι πόσο θέλω να έρθεις. Αλλά για την ώρα, αν σε δουν μαζί μου, μπορεί να μπλέξεις. Δεν έχεις και το καλύτερο όνομα στο τμήμα, οπότε υπάρχει ένας μικρός κίνδυνος. Και δεν θέλω να συμβεί κάτι τέτοιο... Και να το ξεκαθαρίσω, δεν ντρέπομαι για εσένα ή κάτι τέτοιο. Αλλά αυτήν την στιγμή, η εμφάνιση μπορεί να μην έχει καλά αποτελέσματα" του εξηγώ και από την έκφραση του, δείχνει να καταλαβαίνει αυτό που του εξηγώ. Θέλω πραγματικά να έρθει μαζί μου, αλλά αυτήν την στιγμή, πρέπει να διευθετήσω κάποια πράγματα μόνη μου.

Αφού τους αποχαιρετήσω όλους, βγαίνω από την... Έπαυλη –μόνο σπίτι δεν θεωρείται πάντως αυτό το κτίριο– και κατευθύνομαι σε ένα αμάξι απ' έξω, ακολουθούμενη από έναν άνθρωπο του Λενάρντ. Επέμενε πριν φύγω, να με πάει κάποιος άλλος, μιας και με το χέρι τραυματισμένο, η οδήγηση καθίσταται πολύ δύσκολη. Έτσι, δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να με πείσουν να δεχτώ. Θα του ζητήσω απλώς να με αφήσει λίγα μέτρα μακριά από το μέρος.

Ο αρχηγός, πέρα από τον θυμό του για την υποτιθέμενη εξαφάνιση, ακούστηκε πολύ αναστατωμένος και για κάτι άλλο. Έτσι μου λέει η διαίσθηση μου. Κι αν... Κι αν έχουν απαγάγει κι άλλο παιδί;! Αυτό δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι! Και οι καημένοι οι γονείς! Αν αυτό έγινε, τώρα θα πρέπει να αγωνιούν, μαζί με χιλιάδες άλλους! Τώρα λοιπόν είναι που πρέπει να βρίσκομαι κοντά στις εξελίξεις περισσότερα από ποτέ!

Γειά σας όμορφα δελφινάκια🐬🐬🐬🐬🐬

Πως είστε;

Εγώ καλά, αν κάπως πιεσμένη αυτήν την περίοδο, λόγω των διαγωνισμάτων😞

Αλλά τουλάχιστον...

Σε λιγότερο από είκοσι ημέρες Χριστούγεννα!!!

Εκεί να δείτε πόσο καλά θα είμαστε😍

Σας προετοιμάζω μάλιστα και μερικές εκπλήξεις για τότε😁😁😁😁😁

Αυτά!

Το κεφάλαιο πως σας φάνηκε;

Νομίζω είναι ξεκάθαρο πλέον το δέσιμο ανάμεσα τους χαρακτήρες μας🤗

Μοιράστηκαν περιστατικά που τους πλήγωσαν, ένα βήμα δηλαδή στο να γίνουν κολλητοί όπως τους θυμόσαστε😆😆😆

Επιπλέον, τα άτομα που έπρεπε, ζήτησαν συγγνώμη.

Εσείς θα συγχωρούσατε κάποιον που σας έχει κατηγορήσει άδικα;

Η Τζένη τι θα κάνει τελικά;

Θα το μάθουμε κάποια στιγμή, αυτό σας το εγγυώμαι😉

Τι μπορεί να συνέβη;

Η Τζένη θα βρει τελικά την άκρη, μαζί με τον Νικ;

Μήπως ήρθε η ώρα... Τρεις άλλοι χαρακτήρες να εμφανιστούν και να βοηθήσουν την κατάσταση;

Για να δούμε;

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️