Nick's POV

Υπάρχουν πολλά γεγονότα, με τα οποία έχω φρικάρει στην ζωή μου. Κάποια από αυτά με βασανίζουν ακόμα και παρόλο που έχουν ήδη συμβεί, μου φαίνεται σχεδόν ακατόρθωτο να τα διαχειριστώ. Αναμνήσεις που με βασανίζουν μέχρι και σήμερα. Διαβάζοντας όμως τις πληροφορίες που εμπεριέχει ο φάκελος... Αρχίζω να πιστεύω πως δεν υπάρχει κάτι χειρότερο!

Τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά από όσο πιστεύαμε. Δεν είναι απλά μια ανισόρροπη προσωπικότητα που απαγάγει μικρά παιδιά, επειδή θεωρεί ότι απλά μπορεί. Πρόκειται για κάτι μεγαλύτερο. Ανήθικο και παράλογο, που ξεπερνά την ανθρώπινη λογική. Μια πράξη, που Ένα ειδεχθές έγκλημα, το οποίο ακόμα και οι εγκληματίες δεν ανέχονται και τιμωρούν πίσω από τα σίδερα της φυλακής.

Ξέρω ότι δεν είμαι ο κατάλληλος να εκφέρει άποψη, αλλά οτιδήποτε παράνομο, με βγάζει εκτός εαυτού. Μπορεί να κλέβω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου για να επιβιώσω, μα πάντα φρόντιζα να μην επηρεάζεται πολύ κανένας πολίτης και πάντοτε έπαιρνα μόνο όσο χρειαζόμουν, για ν εξασφαλίσω τα απαραίτητα. Αλλά να βλάψω κάποιον... Ποτέ μου δεν θα το έκανα. Πόσο μάλλον ένα μικρό, αγνό παιδί. Ξυπνάει μέσα μου ένα συναίσθημα φόβου και αγωνίας. Τρέμω και μόνο στην σκέψη τί μπορεί να απογίνουν τώρα, εάν δεν κάνουμε κάτι δραστικό.

"Θεέ μου... Δεν περίμενα ποτέ κάτι τέτοιο" ξεφυσάει και ακουμπάω την πλάτη της στην ράχη της καρέκλας, τρίβοντας το πρόσωπο της.

Έχει νυχτώσει για τα καλά έξω. Εάν δεν ήταν τα φώτα των κτιρίων και τον δρόμων, θα ήταν αδύνατο να διακρίνεις το οτιδήποτε. Μαύρη πίσσα, η οποία έχει σκεπάσει τα πάντα και μόνο οι ήχοι της πόλης και η κίνηση που προέρχεται από τους δρόμους φανερώνουν πως υπάρχει ακόμα ζωή έξω. Όλοι τους ανυποψίαστοι για τους κινδύνους που κρύβει το σκοτάδι, έως ότου να πέσουν θύμα του.

"Ούτε και εγώ. Πώς θα το χειριστούμε από εδώ και πέρα;"

"Δεν ξέρω. Θέλει πολύ προσοχή πάντως" μου απαντάει και σηκώνεται όρθια. Παίρνει τα πιάτα, το ένα πάνω στο άλλο, και τα αφήνει στον νεροχύτη "Θυμάσαι τότε που διαβάζαμε τα αρχεία από όλες τις υποθέσεις και σου είχε πει ότι υπάρχει μια λεπτομέρεια, ένα κοινό σημείο σε όλα;"

"Ναι... Και είχα συμφωνήσει μαζί σου. Γιατί;"

"Γιατί τώρα τα συνδύασα όλα, Νικ. Όλα τα παιδιά, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο, απήχθησαν σε σημεία πολύ στο μαγαζί. Πάνω στον χάρτη" πάνω από τον πάγκο έναν χάρτη της πόλης και τον ανοίγει μπροστά μου, αποκαλύπτοντας ένα μοτίβο από κουκίδες και γραμμές "Βλέπεις; Δεν μπορούσα να το βγάλω από το μυαλό μου οπότε τα σημείωσα, μετά τα ένωσα και... Ορίστε" εξηγεί και με αφήνει το παρατηρήσω.

Έχει απόλυτα δίκιο!

"Μπράβο Τζένη. Αυτό είναι μια ακόμα επιβεβαίωση για τις υποψίες μας"

"Σε ευχαριστώ Νικ" λέει κάπως κουρασμένα και καλύπτει το στόμα της, αφήνοντας ένα χασμουρητό.

Ήταν μια έντονη μέρα, κι όμως ακόμα δεν έχει καταφέρει να κοιμηθεί. Έστω και για λίγο. Η κούραση φαίνεται από τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια της. Υποφέρει από έλλειψη ύπνου και δεν της έχει δωθεί η ευκαιρία να πάρει ανάσα. Παραλίγο να αποκοιμηθεί πάνω στο τραπέζι πριν από λίγο, αλλά ο πόνος στο χέρι της, την επανέφερε στην πραγματικότητα και είναι σε εγρήγορση από τότε. Από τότε, δεν έχει αποσπαστεί ξανά η προσοχή της. Ομολογώ πως και τα δικά μου βλέφαρά χαμηλώνουν που και που για μερικά δευτερόλεπτα, λόγω της εξάντλησης, όμως πρέπει να παραμείνω ξύπνιος, μήπως με χρειαστεί.

"Πολύ φοβάμαι ότι δεν έχουμε και πολλές επιλογές πλέον..." το σώμα της στηρίζεται στον πάγκο και με κοιτάζει κατάματα "Πρέπει να μιλήσουμε στον αρχηγό" λέει και από τον τόνο της, καταλαβαίνω ότι σιχαίνεται αυτήν την ιδέα.

Ούτε και εμένα μου αρέσει. Ειδικά μετά από τον τρόπο που φέρθηκε στην Τζένη, δεν έχω καμία όρεξη να αντικρίσω τα μούτρα του στο άμεσο μέλλον, πόσο μάλλον θα συνεργαστώ μαζί του... Όσο το σκέφτομαι όμως, είναι αδύνατον να βρω κάποια άλλη εναλλακτική. Τα στοιχεία που έχουμε στα χέρια μας είναι πολλά και δεν γίνεται να προχωρήσουμε μόνοι μας. Και αποκλείεται να μπούμε έτσι απλά μέσα στο μαγαζί, χωρίς σωστή οργάνωση. Ο αρχηγός ίσως να έχει ένα καλύτερο σχέδιο και πρόσβαση σε περισσότερα μέσα.

"Δεν υπάρχει άλλη λύση και το ξέρεις. Εξάλλου, σε καμία περίπτωση δεν θα σε άφηνα να μπουκάρεις στο χώρο και να αναλάβεις δράση με το σπασμένο χέρι" της υπενθυμίζω και γέρνει το κεφάλι της στα πλάγια, χαμογελώντας λοξά.

"Να σου θυμίσω ότι τρέξαμε πόσα χιλιόμετρα το μεσημέρι, ενώ εγώ υποτίθεται θα έπρεπε να ξεκουράζομαι;" με ρωτάει με το ένα φρύδι ανασηκωμένο.

"Δεν είναι το ίδιο. Αν πηγαίναμε μόνοι μας, ένας Θεός ξέρει τι μπορεί να χρειαζόταν να κάνουμε"

"Σιγά ρε Μαγκάιβερ" με πειράζει και το γέλιο της πλέον, αποτελεί ένα από τα λίγα πράγματα που μπορούν να ανεβάσουν την διάθεση μου.

Όταν περνάμε χρόνο μαζί, δεν σκέφτομαι τόσο τα αρνητικά μιας κατάστασης. Αντιθέτως, νιώθω πιο ικανός να σκεφτώ λύσεις. Η αισιοδοξία με γεμίζει και είμαι σίγουρος πως στο τέλος της ημέρας, θα καταφέρουμε να βρούμε την άκρη του νήματος. Ποιός ξέρει, ίσως τώρα που μπήκα σε αυτόν τον δρόμο, να γνωρίσω κι άλλα άτομα, τα οποία θα μπορώ να αποκαλώ επίσης φίλους μου.

Από το πουθενά, το ύφος της σοβαρεύει και παίρνει μια βαθιά ανάσα, δαγκώνοντας το κάτω χείλος της.

"Απλώς αγχώνομαι ότι θα αργήσει να πάρει μέτρα, ενώ τα παιδιά κινδυνεύουν άμεσα. Εάν δεν συμβεί κάτι τώρα, ίσως να-"

"Τζένη. Τζένη, ηρέμησε και άκουσε με" την διακόπτω και ακουμπάω το χέρι μου στον ώμο της "Ξέρεις την άποψη μου για τον αρχηγό και για εσένα αντίστοιχα. Πιστεύω ότι μπορείς να τα καταφέρεις και σε εμπιστεύομαι απόλυτα, κάτι που θεωρώ ότι μπορούν να κάνουν και οι άλλοι. Όμως, ειδικά σε αυτήν την δουλειά, η εμπιστοσύνη θα έπρεπε να είναι κάτι αμφίδρομο. Πρέπει και εσύ να ρίξεις τα τείχη σου. Πρέπει να δείξεις λίγη πίστη στο τρόπο σκέψης του. Για να συνεργαστείτε καλά, πρέπει να και οι δύο να δώσετε τόπο στην οργή. Η συζήτηση και η ορθή συνεννόηση είναι το παν" της εξηγώ και στερεώνω μια τούφα πίσω από το αυτή της.

Αντιλαμβάνεται πως έχω δίκιο, ασχέτως αν δεν της αρέσει και πολύ αυτό που ακούει. Σε κανένα δεν αρέσει να συνειδητοποιεί ποιά είναι η αλήθεια και τι θα μπορούσε να κάνει καλύτερα, για να διευκολύνει την ζωή του. Οι άνθρωποι πολλές φορές, δυσκολεύονται να δεχτούν τις συμβουλές ενός άλλου προσώπου, γιατί πάντα νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα και οτιδήποτε ξεπερνά το οικείο περιβάλλον τους, το αποδιώχνουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Η Τζένη δεν είναι έτσι... Μπορεί να είναι πεισματάρα, αλλά δεν κλείνει τα αυτιά της και ακούει. Καταλαβαίνει και αυτό είναι πολύ σημαντικό στις μέρες μας.

"Έχεις δίκιο. Εάν ζητάω μια ευκαιρία, πρέπει να κάνω και εγώ το ίδιο. Η προσπάθεια, δεν πρέπει να είναι μονόπλευρη. Μόνο τότε εξελίσσεται ωραία μια συνεργασία. Και γενικά μια σχέση. Γι' αυτό νομίζω πως το να πάμε τώρα στο τμήμα, είναι μια καλή αρχή" λέει και παίρνει στα χέρια της τον φάκελο με τα χαρτιά.

Τα μάτια της γυαλίζουν και λίγα δάκρυα ξεφεύγουν, κυλώντας πάνω στην σοκολατί επιδερμίδα της. Πλησιάζω και την κλείνω στην αγκαλιά μου, προσέχοντας να μην την πονέσω.

Την επηρέασε εξίσου... Μπορεί να φέρεται με δυναμισμό, να διεκδικεί τα δικαιώματα της και να υπερασπίζεται τον εαυτό της, μα είναι και ευαίσθητη. Ειδικά σε θέματα που αφορούν παιδιά... Ένα ακόμα κοινό στοιχείο ανάμεσα μας. Και είμαι βέβαιος ότι, προκειμένου να γυρίσουν στις οικογένειες εκείνα που έχουν εξαφανιστεί, είναι διατεθειμένη να κάνει τα πάντα.

"Άρα φεύγουμε;"

"Ναι..." ψελλίζει και σκουπίζει τα μάγουλα της με το ελεύθερο χέρι "Να ενημερώσω τον Μαξ και πάμε" απομακρύνεται προς το δωμάτιο και περιμένω να με φωνάξει.

Ο αδερφός γύρισε πριν καμιά ώρα, αρκετά στεναχωρημένος και ίσως λίγο θυμωμένος θα έλεγα. Κάποια στιγμή που η Τζένη πήγε στην τουαλέτα, τον ρώτησα εάν είναι όλα και η απάντηση ήταν θετική... Δεν τον πίστεψα προφανώς, αλλά δεν ήθελα να τον πιέσω κιόλας να μου πει. Δεν είμαι καν φίλοι και επιδιώκω να αποκτήσουμε μια καλή σχέση απλώς. Ευελπιστώ και ο ίδιος να θέλει το ίδιο, διότι πραγματικά μου δίνει την εντύπωση ότι είναι καλό παιδί... Και μάλλον ένας σπουδαίος αδερφός για την Τζένη. Ο χρόνος θα δείξει εάν θα με συμπαθήσει τελικά ή όχι.

"Πάμε Νικ" την ακούω να λέει και την ακολουθώ μέχρι την έξοδο.

"Γειά σου Μαξ" τον χαιρετάω και το βλέμμα του σταματάει πάνω μου. Σουφρώνει και αρκείται σε ένα απλό νεύμα, ξύνοντας νευρικά τον σβέρκο του... Θα μπορούσε να απαντήσει και επιθετικά. Είναι μια καλή αρχή.

Σε όλη την διαδρομή έως το αμάξι, η Τζένη είναι σιωπηλή. Δεν το παραδέχεται, αλλά φοβάται. Συμπάσχω μαζί της. Ας ελπίσουμε να μην είναι πολύ αργά και προλάβουμε, προτού συμβούν τα χειρότερα.

[...]

"Εκπλήσσομαι που αποφάσισες να έρθεις σε εμένα. Αν και θα έπρεπε να μου παραδώσεις τον φάκελο από την πρώτη στιγμή. Το ότι συνεχίζεις να δρας αυτόνομα, επιβαρύνει την θέση σου" λέει στην Τζένη, χωρίς να φωνάζει, αλλά μπορεί εύκολα κάποιος να διακρίνει την αγανάκτηση και την υποτίμηση στον τόνο του.

Βλέπω ότι δεν άλλαξε και πολύ στάση απέναντι της μετά από όσα του είπα... Ανήκει σίγουρα στην κατηγορία των ανθρώπων που αρνούνται να ακούσουν ό,τι αφορά κάτι έξω από την περιοχή ασφαλείας τους.

"Και πότε ακριβώς να το κάνει; Όταν της έκανες κήρυγμα μπροστά σε όλο το τμήμα και δεν την άφηνες να πάρει ανάσα;" τον ρωτάω, αφήνοντας την ειρωνεία να στάξει έντονα από τα λόγια μου.

"Άντερσον, σου κάνω χάρη που βρίσκεσαι εδώ, λόγω της εμπλοκής σου. Ξέρεις αρκετά και δεν γίνεται να μην μείνεις έξω. Αν όμως ανακατευτείς ξανά σε συζήτηση που κάνω με αστυνόμο, θα πρέπει να βγεις από το δωμάτιο. Υπομονή και θα μιλήσεις" απευθύνεται σε εμένα και αν δεν ήταν η Τζένη μπροστά, θα του απαντούσα αναλόγως.

Αλλά θάβω πολύ βαθιά αυτήν την επιθυμία, για χάρη της φίλης μου. Δεν θα ήθελα να την φέρω σε δύσκολη θέση... Ξανά. Από την άλλη, δεν μου αρέσει όταν επιχειρούν να την μειώσουν, έστω και με έμμεσο τρόπο.

"Αρχηγέ, κατανοώ τον εκνευρισμό σας μετά από αυτά που διαβάσατε. Και εγώ αισθάνομαι την ίδια οργή. Αλλά το να ρίχνεται διαρκώς το φταίξιμο πάνω μου, δεν αλλάζει την κατάσταση. Και αυτό που είπε ο συνεργάτης μου, ισχύει. Ήσασταν πολύ απασχολημένος εκείνη την στιγμή και δεν με αφήνατε να αρθρώσω λέξη. Ίσως θα έπρεπε να μιλήσω για τον φάκελο, δεν το αρνούμαι. Αλλά και εσύς δεν ήσασταν πρόθυμος να με ακούσετε. Γι' αυτό έκανα ό,τι έκανα. Και θεώρησα πως από την στιγμή που είμαι ακόμα στην υπόθεση, είχα την δυνατότητα να το κάνω. Το ερώτημα είναι... Πώς θα κινηθούμε από εδώ και πέρα;" τον ρωτάει, ορθώνοντας το ανάστημα της και τον καρφώνει με το βλέμμα της, δείχνοντας αποφασισμένη να πετύχει τον στόχο.

Τα χείλη μου σχηματίζουν ένα μικρό, παιχνιδιάρικο χαμόγελο, όταν βλέπω τον αρχηγό να την κοίτα αποσβολωμένος. Λες και έχει ξεχάσει πως να φτιάχνει απλές προτάσεις. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως το ύφος της Τζένης μάλλον θα φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα από τα επιθυμητά, αλλά πιστεύω πως είναι καλύτερα να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας, παρά να βολευόμαστε σε μια κατάσταση, η οποία δεν μας ωφελεί σε τίποτα. Με άλλα λόγια λοιπόν... Αυτή είναι η φίλη μου!

"Προσπερνάω τον μονόλογο σου, γιατί αν σταθώ εκεί, δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα... Τέλος πάντων. Με αυτά τα στοιχεία, μπορώ να δράσω άμεσα. Θα φτιάξω μια ομάδα και σε μία ή δύο ώρες, θα ετοιμαστούμε για έφοδο"

"Σε μία ή δύο ώρες; Δεν είδατε τι γράφει στο χαρτί; Θα τα μεταφέρουν σήμερα και συγκεκριμένα, απόψε! Είναι ήδη βράδυ. Πρέπει να δράσουμε τώρα" αποκρίνεται και ξέροντας ότι χάνει σταδιακά τον έλεγχο πάλι, την πλησιάζω και πιάνω το χέρι της.

"Ρόμπινσον..." ξεφυασάει και μπλέκει τα δάχτυλα του μεταξύ τους πάνω στο τραπέζι. Το πρόσωπο του μαλακώνει και αν δεν ήμουν προσηλωμένος στο να συγκρατώ την Τζένη, θα ορκιζόμουν ότι είδα μια λάμψη συγκίνησης να περνάει από τα μάτια του "Κατανοώ τον εκνευρισμό σου και φαίνεται ότι διαθέτεις μια ευαισθησία πάνω σε αυτό ζήτημα. Όμως, εάν θέλουμε να σώσουμε αυτά τα παιδιά, πρέπει να οργανωθούμε σωστά. Αλλιώς θα έχουμε θύματα και πίστεψε με, αυτό δεν το θέλω καθόλου. Αυτό που σου ζητάω είναι αυτήν την φορά να με ακούσεις. Για το καλό σου, μην κάνεις κάποια άλλη κίνηση, χωρίς να με ενημερώσεις" αποκρίνεται και δεν έχω ξαναδεί τον αρχηγό τόσο... Ήρεμο.

Δεν ασκεί κριτική, αλλά μιλά σαν πραγματικός αρχηγός και ο τόνος του, δεν σε παρακινεί να τον παρακούσεις. Με κάποιον περίεργο τρόπο, δεν δημιουργεί συναισθήματα αντιπάθειας. Σε πείθει να ακολουθήσεις τις εντολές, δίχως διαμαρτυρίες. Μέχρι και εγώ αρχίζω να πιστεύω ότι ίσως τελικά, να μην απλά ένας οξύθυμος, αμείλικτος και αναίσθητος χαρακτήρας. Αλλά θα δείξει, κρατάμε μια πισινή.

Η Τζένη απελευθερώνει μια ανάσα και αντί για απάντηση, απλώς γνέφει θετικά, χαμηλώνοντας το βλέμμα της.

"Ωραία. Αν θες, μπορείς να έρθεις μαζί μας. Αρκεί να παραμείνεις στο αμάξι. Και εσύ, Άντερσον. Πηγαίνετε τώρα και περιμένετε στην υποδοχή να σας φωνάξω" επιστρέφει η ειρωνεία, καθώς προφέρει το επίθετο μου και βεβαιώνομαι ότι δεν έχει χάσει τον εαυτό του.

Αποχωρούμε από το γραφείο του αρχηγού και ύστερα κατεβαίνουμε τις σκάλες για το ισόγειο. Προχωράμε προς τους καναπές που είναι τοποθετημένη κοντά στην υποδοχή και η πλάτη μου καίει. Νιώθω τα βλέμματα όλων πάνω μου και τα μουρμουρητά πλανιόνται στον χώρο και κανείς δεν είναι τόσο διακριτικός, ώστε να κρατάς χαμηλά την ένταση της φωνής του. Όλοι είναι περίεργοι να μάθουν πώς βρίσκομαι εδώ και έξω από το συνηθισμένο κελί μου στο κρατητήριο.

Μα το κυριότερο ερώτημα τους είναι... Για ποιόν λόγο βοηθάω εγώ, ένας μικροαπατεώνας, την αστυνομία, ενώ στο παρελθόν του έχω κάνει άπειρες φορές την ζωή δύσκολη; Λοιπόν, ας έρθουν να ρωτήσουν προσωπικά, εάν όντως ενδιαφέρονται να μάθουν.

"Περιμένουμε λοιπόν"

"Ναι... Περιμένουμε" της ξεφεύγει ένα γελάκι, όχι από τα χαρούμενα όμως.

Την στεναχωρεί που δεν μπορεί να αναλάβει δράση. Το βλέπω στα μάτια της και με ενοχλεί που δεν μπορώ να κάνω κάτι, ώστε να αισθανθεί λίγο καλύτερα. Παρόλο που αποφάσισε να υπακούσει τον αρχηγό, είναι φανερό ότι διαφωνεί κάθετα μαζί του... Και την καταλαβαίνω αρκετά. Από την άλλη όμως... Που να πάρει, δεν το πιστεύω ότι στο μυαλό μου υποστηρίζω τους μπάτσους έως έναν βαθμό.

"Τζένη... Το ξέρεις ότι δεν θα συμφωνείς πάντα με όλα όσα γίνονται εδώ μέσα, έτσι δεν είναι;"

"Νικ, το ξέρω. Απλώς..."

"Απλώς σου είναι δύσκολο να πειθαρχήσεις, σωστά;"

Το πρόσωπο της ζαρώνει. Δεν της αρέσει αυτό που της λέω, μα δεν αρνείται κιόλας πως έχω δίκιο.

"Σου το είπα και πριν, η εμπιστοσύνη είναι κάτι αμφίδρομο. Κάποιες φορές θα μπορείς να έχεις γνώμη για αυτά που συμβαίνουν και κάποιες άλλες, θα πρέπει να εκτελείς απλά τις εντολές. Έτσι είναι στην αστυνομία. Θα τσακωθείς σίγουρα με μερικούς στην πορεία σου εδώ και στο τέλος, θα κάνεις αυτό που θες. Είσαι διατεθειμένη να ρισκάρεις για όλα αυτά το όνειρο σου;" την ρωτάω και τα βλέμματα μας διασταυρώνονται. Έχω την εντύπωση ότι με το ζόρι κρατιέται να μην σκάσει στα γέλια.

"Αν υπάρχει κάτι που δυσκολεύει Νικ, αυτό είναι να πιστέψω πως αυτά τα λόγια προέρχονται από εσένα" μου λέει και κουνάει το κεφάλι μου πέρα δώθε, νιώθοντας πως δεν με παίρνει και πολύ στα σοβαρά αυτήν την στιγμή.

Αλλά πρέπει να παραδεχτώ πως έχει δίκιο. Εγώ, που όλη μου την ζωή παραβίαζα τους κανόνες για το προσωπικό μου συμφέρον, ξαφνικά παροτρύνω κάποιον να πράξει το ακριβώς το αντίθετο. Μπράβο Νικ Άντερσον, γίνεσαι κάθε μέρα καλύτερος άνθρωπος.

"Πέρα από την πλάκα, έχεις δίκιο και το αναγνωρίζω αυτό. Αλλά το μόνο που επιδιώκω, είναι να κάνω τον κόσμο καλύτερο. Αυτό με οδηγεί στο να κάνω πράγματα, τα οποία δεν επεξεργάζομαι πρώτα. Νομίζεις ότι δεν το αναγνωρίζω αυτό; Ήξερα ότι θα μου δημιουργούσε πρόβλημα στην δουλειά αυτό και παλεύω να το διορθώσω" σταματάει και περνάει το χέρι πάνω από τα μάτια της, για να διώξει τα δάκρυα.

Αλλάζω θέση και αφού βολευτώ δίπλα της, γέρνει το κεφάλι της στον ώμο μου και εγώ την κλείνω στην αγκαλιά μου.

"Εμπιστοσύνη. Αυτό είναι το κλειδί. Άμα μπει το θεμέλιο, τότε είναι βέβαιο πως θα αναπτυχθεί. Όσο περνάει ο καιρός, όλα θα βελτιωθούν. Και εσύ θα μάθεις πώς να χειρίζεσαι ορισμένες καταστάσεις και οι άλλοι θα δουν την αξία σου. Είναι θέμα καλής θέλησης" την καθησυχάζω και υψώνει το κεφάλι της εστιάζοντας τις κόρες της πάνω μου.

"Αναρωτιέμαι ποιός στηρίζει ποιόν"

"Νομίζω σε μια φιλία και οι δύο το κάνουν αυτό" οι άκρες των χειλιών μου ανασηκώνονται και σχηματίζουν ένα αμυδρό μειδίαμα. Να 'ξερε πόσο με έχει βοηθήσει...

"Τζένη;"

Γυρνάμε ταυτόχρονα τα πρόσωπο μας ευθεία και ο Μπεν με τον Μίκαελ στέκονται μπροστά μας, με απολογητικές εκφράσεις αποτυπωμένες στα πρόσωπο τους.

"Συγγνώμη εάν διακόπτουμε την συζήτηση. Θέλαμε μόνο να..." ψελλίζει ο Μπεν με χαμηλωμένο βλέμμα.

"Να ζητήσουμε συγγνώμη. Ειδικά από εσένα, Τζένη. Δεν σε υπερασπιστήκαμε νωρίτερα, όταν ο θείος μου σου φέρθηκε τόσο άσχημα και άδικα. Όλοι κάνουμε λάθη και σίγουρα, δεν έφταιγες μόνο εσύ. Και εμείς πήραμε μέρος σε όλο αυτό" λέει ο Μίκαελ και η Τζένη του χαμογελάει, κάτι που τον βοηθά να χαλαρώσει τους μυς του... Κάτι τρέχει εδώ και δεν μου το έχει πει η φίλη μου!

"Όχι από μόνοι σας. Εγώ σας ζήτησα βοήθεια και εσείς ρισκάρατε να χάσετε τις δουλειές σας. Θα ήταν πολύ άδικο, εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Δεν σας κρατάω κακία. Ήταν απόλυτα φυσιολογικό να τρομάξατε. Μην ανησυχείτε λοιπόν" απευθύνεται και στους δύο και απελευθερώνουν μια ανάσα ανακούφισης.

"Ήταν πολύ σημαντικό να ακούσουμε αυτά τα λόγια. Και ελπίζουμε να παραμείνεις φίλη μας"

"Ναι... Φίλη μας" ψελλίζει ο Μίκαελ και κοιτάζω την Τζένη με ένα πονηρό ύφος, η οποία με σκουντάει στα πλάγια.

Την ελαφρά ευχάριστη ατμόσφαιρα, διαταρράσει ο ήχος κλήσης ενός κινητού, ο οποίος προέρχεται από την Τζένη. Έκπληκτη, βγάζει το κινητό από την τσέπη της και με την άκρη του ματιού μου, διακρίνω έναν αριθμό να αναγράφεται στην οθόνη. Πρέπει να 'ναι άγνωστος, διότι η Τζένη δεν απαντά αμέσως. Τελικά την αποδέχεται και ακουμπά το ακουστικό στο αυτί της.

"Παρακαλώ;" ρωτάει και τότε, ένας κρότος ακούγεται τόσο δυνατά, που όλου όσοι βρισκόμαστε κοντά της κοκαλώνουμε.

Jenny's POV

Ακολουθεί ένα ουρλιαχτό και τα μάτια μου γουρλώνουν απότομα και θα είχα καταρρεύσει, εάν δεν ήμουν. Κοφτές ανάσες ξεμυτίζουν από τα χείλη μου και πετάγεται όρθια. Ο πανικός καταλαμβάνει κάθε εκατοστό του κορμιού μου και μια ξαφνική αίσθηση φόβου δημιουργεί έναν κόμπο στον λαιμό μου. Νιώθω την καρδιά να σφυροκοπά μέσα στις στήθος τόσο έντονα, που ο πόνος είναι σχεδόν αφόρητος. Μόνο ένα πράγμα σημαίνει αυτό... Και δεν πρόκειται να μείνω άπραγη!

"Ξέρω ποιός είσαι και τι κάνεις... Και έρχομαι τώρα να σου δείξω πόσο πολύ σε σιχαίνομαι για αυτό, κάθαρμα!" φωνάζω και τερματίζω την κλήση.

"Τζένη! Τζένη μιλά μου, τι έγινε;" με ρωτάει ο Νικ ανήσυχος και αδυνατώντας να του απαντήσω, αρχίζω να περπατάω προς την έξοδο με γοργό βήμα.

"Τζένη, που πας;" ακούω τον Μίκαελ να ρωτάει και αισθάνομαι λίγο άσχημα που φεύγω έτσι, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

"Ενημερώστε τον αρχηγό και πείτε του πάω στο μαγαζί" του απαντώ, περνώντας από τις συρόμενες πόρτες.

Φτάνω στο αμάξι σε λίγα δευτερόλεπτα και το χέρι μου πονάει πάλι, αλλά αυτό είναι το τελευταίο που με ενδιαφέρει τώρα. Προέχουν οι ζωές των παιδιών. Και μπορεί να έχω κάνει πολλά λάθη έως τώρα σε αυτήν την υπόθεση, αλλά αν χρειαστεί, έστω και τελευταία στιγμή, θα κάνω το σωστό και θα δώσω την ζωή μου, προκειμένου να σωθούν εκείνα.

Ετοιμάζομαι να μπω μέσα, όταν ένα χέρι σπρώχνει την πόρτα και την κλείνει ξανά.

"Τζένη, τρελάθηκες;! Τι πας να κάνεις;! Πρέπει να το πεις στον αρχηγό!"

"Δεν με νοιάζει αυτήν την στιγμή ούτε ο αρχηγός, ούτε η άποψη που μπορεί να αποκτήσει κάποιος για εμένα!"

"Μα Τζένη, είπες–"

"Θυμάμαι πολύ καλά τι ειπώθηκε στο γραφείο του αρχηγού! Και η λογική μου, μου λέει ότι πρέπει να τον ακούσω! Το γνωρίζω πολύ καλά αυτό! Με αυτήν την στιγμή, επικρατεί η καρδιά μου! Και αυτή ουρλιάζει να κάνω κάτι!" αποκρίνομαι, πιο αποφασισμένη από ποτέ.

Και ας αντιμετωπίσω αργότερα τις συνέπειες. Ας με διώξουν από το τμήμα που πάω ενάντια στις εντολές του αρχηγού. Θα μου είναι αρκετό να ξέρω ότι τουλάχιστον εκείνα τα παιδιά είναι ασφαλή και δεν κινδυνεύουν πλέον. Θα είμαι χαρούμενη, όταν όλες αυτές οι οικογένειες που αγωνιούν εδώ και δύο μήνες καθημερινά, πάρουν πίσω τα παιδιά τους και επιστρέψει η ζωντάνια στα σπίτια τους. Νομίζω πως και αυτό είναι κομμάτι του καθηκόντος μου.

"Μόνη σου; Μπορεί να τραυματιστείς χειρότερα" σχολιάζει και ισχύει αυτό...

"Έχεις δίκιο... Θα έρθεις μαζί μου;" τον ρωτάω, πετώντας του τα κλειδιά του περιπολικού.

"Τζένη..." περνάει το χέρι μέσα από τα μαλλιά του και ξεφυσάει, ρολάροντας τα μάτια του. Τελικά, με καρφώνει με το βλέμμα του και ανοίγει το στόμα του, για να απαντήσει "Μαζί το  ξεκινήσαμε και μαζί θα το τελειώσουμε. Δεν θα συμφωνώ πάντα μαζί σου, μα είσαι η καλύτερη μου φίλη και είμαι μαζί σου μέχρι το τέλος. Μπες μέσα" μου λέει και γελάω, καθώς κατευθύνομαι στην θέση του συνοδηγού.

Είναι τόσο ωραία το συναίσθημα να ξέρεις ότι μπορείς να στηριχτείς σε κάποιον, ειδικά στις πιο δύσκολες στιγμές. Ακόμα πιο ανακουφιστικό, είναι με ξέρεις ότι πάντα θα σε ακολουθεί σε οποιαδήποτε τρελά και στο τέλος της ημέρας, να είσαι χαρούμενος που πέρασες όλο σου τον χρόνο μαζί του... Στην δική μου περίπτωση, αυτός είναι ο Νικ. Παρόλο που δεν είναι σίγουρος για αυτό που πάμε να κάνουμε, είναι εδώ και δεν θα φύγει από το πλάι, όπως και εγώ.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ούτε και εγώ ξέρω γιατί άξαφνα πάω να πράξω κάτι τόσο επικίνδυνο, ενώ υποσχέθηκα ότι δεν θα προκαλέσω ξανά μπελάδες... Το μόνο σίγουρο είναι η αίσθηση της δικαιοσύνης, είναι πιο ισχυρή μέσα και δεν μπορώ παρακολουθήσω τα γεγονότα παθητικά. Αυτό αποτρέπει την λογική σκέψη, αντικαθιστώντας το πρέπει με το θέλω. Συντριπτικά συναισθήματα που συνάδουν ξέφρενη ταραχή, με καθοδηγούν και έστω για τελευταία φορά, δεν θα τα αγνοήσω. Μπορεί να κάνω λάθος, μπορεί και όχι. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εάν δεν κινηθώ τώρα με βάση το ένστικτο μου, θα το μετανιώνω μετά για πολύ καιρό. Και προτιμώ να μετανιώσω για κάτι που έκανα, παρά για κάτι που δεν έκανα. Ειδικά εάν... Εάν αφορά την δουλειά μου.

[...]

Ο Νικ παρκάρει σε ένα κενό στο πεζοδρόμιο και είμαι έτοιμη να βγω από το αμάξι, όταν εκείνος με εμποδίζει.

"Δεν θα σε αφήσω να μπεις έτσι μέσα" μου λέει και τον αγριοκοιτάζω "Χαλάρωσε. Θα μπούμε μέσα, αλλά όχι χωρίς προστασία. Έχεις κάποιο όπλο που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε;" με ρωτάει και εγώ ανοίγω το πορτάκι απέναντι μου, ελπίζοντας να βρω ένα ή δύο... Φαίνεται πως είναι η τυχερή μας μέρα!

"Ένα για τον καθένα μας. Ξέρεις να το χειρίζεσαι;"

"Όχι, αλλά πόσο δύσκολο μπορεί να είναι; Γιατί, εσύ ξέρεις;" απορεί και κάνω facepalm, δίνοντας του το ένα.

"Τόσα χρόνια ήμουν στην σχολή Νικ. Έχω εξασκηθεί άπειρες φορές. Γι' αυτό άκουσε με προσεκτικά. Κρατάς το όπλο με τα δύο χέρια, σταθεροποιείς το κράτημα και τραβάς την σκανδάλη μόνο εάν έχεις καθαρό στόχο. Επειδή εγώ θα δυσκολευτώ αρκετά, πρέπει να με καλύψεις. Το κατάλαβες;" τον καρφώνω με το αυστηρό βλέμμα μου, φτιάχνοντας ένα v με τα φρύδια μου.

Γνέφει θετικά και μέσα δευτερόλεπτα, βγαίνουμε από το αμάξι και δρασκελίζουμε την απόσταση από αυτό έως την είσοδο. Όλα τα φώτα είναι σβηστά, αλλά δεν υπάρχει κλειδαριά στην πόρτα και διάφοροι ήχοι πηγάζουν από το κτίριο, μετατρέποντας την ατμόσφαιρα σε κάτι τρομακτικό. Πολλές και άσχημες υποθέσεις περνάνε από το μυαλό μου και αισθάνομαι πιο σίγουρη για αυτό που πάω να κάνω. Αποδιώχνω κάθε αμφιβολία και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Οι ενισχύσεις θα καταφτάσουν από λεπτό σε λεπτό και η υπόθεση θα έχει αίσιο τέλος.

Από το πουθενά, την στιγμή που είμαστε έτοιμοι να μπούμε, ένα δυνατό φως πέφτει πάνω μας και βλέπουμε ένα φορτηγό να πλησιάζει όλο και πιο πολύ. Ενστικτωδώς, ο Νικ με αρπάζει από το χέρι και με τραβάει μέσα σε ένα στενό, ακούγοντας τον να  βαριανασαίνει πάνω μου. Πιέζει το σώμα του πάνω μου και με το ζόρι συγκρατώ τον εαυτό μου να ορυλιάξει, εξαιτίας του πόνου που μου δημιουργεί.

Το μόνο που διευκολύνει αυτήν την στιγμή την όραση μας, είναι το αχνό φως του φεγγαριού, το οποίο εισχωρεί μέσα από το κενό ανάμεσα στα δύο κτίρια. Ο μοναδικός ήχος πλέον είναι βήματα μερικών ανθρώπων, οι οποίοι πρέπει να κατέβηκαν από το φορτηγό.

"Νικ... Με πονάς" ψιθυρίζω και κάνει πίσω μερικά εκατοστά.

"Συγγνώμη..." μουρμούριζε μέσα από τα δόντια του και καταπίνω όλους τους μορφασμούς μου, φοβούμενη ότι ίσως ακουστώ.

Φωνές κατακλύζουν την ατμόσφαιρα και κοκαλώνω στην θέση μου, ενώ ένα κύμα αδρεναλίνης με σκεπάζει ολόκληρη. Η ανάσα μου γίνεται όλο και πιο ρηχή, καθώς τα πάντα στο μυαλό μπλέκονται και δημιουργούν ένα κουβάρι από σχέδια, πιθανότητες και ερωτήματα. Η οργάνωση των σκέψεων μου, καθίσταται αδύνατη στην παρούσα φάση. Τι κάνουμε τώρα; Η μεταφορά προγραμματίστηκε για νωρίτερα και εμείς ακόμα βρισκόμαστε μέσα στο μαγαζί. Πώς πρέπει να κινηθούμε από εδώ και πέρα;

"Τζένη... Ψυχραιμία. Θα τα καταφέρουμε"

Η φωνή του λειτουργεί σαν ηρεμιστικό και η ενθάρρυνση που μου προσφέρει, επιτρέπει σταδιακά σε κάθε κομμάτι του εαυτού μου να ανακτήσει ξανά τον έλεγχο των συναισθημάτων μου. Όλα τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν στην θέση τους και αρχίζω να σκέφτομαι λογικά. Παρά την πραγματική λειτουργία του, το μέρος στέγαζε την ημέρα ένα μικρό, κέντρο ψυχαγωγίας για όλους τους νέους της πόλης. Επομένως, θα πρέπει να υπάρχει μία...

"Η έξοδος κινδύνου... Γρήγορα" ψελλίζω λίγο πιο έντονα για να με ακούσει και κατευθυνόμαστε προς την πίσω μεριά του κτιρίου.

Φτάνουμε μπροστά από μία μεγάλη, σιδερένια πόρτα, με το χαρακτηριστικό, φωτεινό και πράσινο exit να δεσπόζει από πάνω. Κάνω να κατεβάσω το χερούλι και ενώ είναι ξεκλείδωτη, είναι αρκετά βαριά. Δεν προλαβαίνω να μιλήσω και πριν το καταλάβω, Ο Νικ την κλοτσάει απότομα, βγάζοντας ένα επιφώνημα, και εκείνη προσγειώνεται πάνω στο τσιμέντο με δύναμη.

"Μου αρέσει που προσπαθούμε να κάνουμε ησυχία" σχολιάζω και ανασηκώνει τους ώμους του αδιάφορα. Δεν είμαι ειδικός, αλλά σίγουρα ξέρω καλύτερα πως δεν αντιμετωπίζεις έτσι μια αποστολή.

Εισχωρούμε στο δωμάτιο και διασχίζουμε βιαστικά τον μακρύ διάδρομο, ο οποίος καταλήγει στο κεντρικό δωμάτιο, με τα παιχνίδια, τους υπολογιστές και τον πάγκο με τα σνακ. Φασαρία ακούγεται έξω από την είσοδο, την οποία όμως κανένας δεν σπρώχνει προς τα μέσα, ώστε να μας δουν.

"Πού πάμε τώρα;" με ρωτάει ο Νικ και ο το βλέμμα μου ταξιδεύει σε όλες τις πιθανές κατευθύνσεις.

Δεν υπάρχουν πολλές. Μόνο η τουαλέτα, αυτή από την οποία ήρθαμε και μια ακόμα πόρτα, πίσω από τον πάγκο. Την παρατήρησα και την προηγούμενη φορά που είχαμε έρθει. Δεν μου έκανε εντύπωση, υπέθεσα πως ήταν κάποια αποθήκη. Τώρα όμως που ξέρουμε τι πραγματικά εμπορεύεται αυτό το μαγαζί... Θεέ μου, μου έρχεται να κάνω εμετό!

Πάντως, όποιος κι αν είναι ο υπεύθυνος για όλο αυτό, δεν ήταν και τόσο προσεκτικός όσο αφορά την ασφάλεια του χώρου. Πολύ περίεργο αυτό. Εκτός κι αν... Όχι, Θεέ μου!

"Νικ, πέσε κάτω!" τον σπρώχνω πίσω από τον πάγκο λίγα δευτερόλεπτα, πριν ξεκινήσουν οι πυροβολισμοί να πέφτουν σαν βροχή.

Όλα τα τζάμια σπάνε και ακούω τα θρύψαλα που προσγειώνονται στο πάτωμα. Η βουή του αίματος φτάνει στο αυτιά και αναμιγνύεται με αυτόν τον απαίσιο και τρομακτικό ήχο. Εάν δεν κάνουμε κάτι σύντομα, οι σφαίρες δεν θα περιοριστούν μόνο λίγα μέτρα μακριά μας, αλλά θα φτάσουν εδώ και όλα θα χαθούν. Κάθε προσπάθεια μας για απονομή της δικαιοσύνης, θα πέσει στο κενό... Η μόνη λύση, είναι η πόρτα στα αριστερά μου!

"Νικ, ρίξε πάνω στην κλειδαριά!"

"Γιατί να–"

"Απλά κάνε το γαμώτο!"

Κολλάει πάνω στον τοίχο απέναντι μου και αφού συρθεί προς την πόρτα, σηκώνει το όπλο και σημαδεύει το λουκέτο.

"Σταθερό χέρι και ψυχραιμία. Απλά πίεσε την σκανδάλη και–"

Παρόλο που δεν μπορώ να ακούσω τον συγκεκριμένο κρότο, εξαιτίας της φασαρία που επικρατεί πίσω μου, και μόνο η εικόνα με κάνει να τιναχτώ πίσω και να ελευθερώσω μια κραυγή έκπληξης. Ο Νικ πέφτει και εκείνος στο πάτωμα απότομα, μορφάζοντας από την πτώση.

"Πρέπει να εξασκηθώ!" φωνάζει και ύστερα σηκωνόμαστε όρθιοι.

"Μόνο εάν γίνεις αστυνομικός θα μπορέσεις" λέω μεταξύ σοβαρού και αστείου.

"Πώς τολμάς να λες κάτι τέτοιο;" με πειράζει, αλλά... Τώρα μου φύτεψε μια ιδέα και ανυπομονώ να του την φανερώσω όταν τελειώσει όλο αυτό.

Το λουκέτο έχει πέσει στην μπλε μοκέτα και η πόρτα έχει ανοίξει ελάχιστα εκατοστά. Την σπρώχνω και μερικά σκαλιά αποκαλύπτονται. Δεν είναι μια απλά αποθήκη τελικά.

Τα κατεβαίνω γρήγορα και διαπιστώνω ότι οδηγούν σε έναν ακόμα διάδρομο. Δύο δύο δωμάτια βρίσκονται στην κάθε μεριά και ένα στο τέρμα. Ο Νικ με ακολουθεί μετά από πολύ λίγο.

"Βιαστείτε!" ακούμε μια φωνή από πάνω και ανταλλάζουμε ένα βλέμμα με τον Νικ, το οποίο λέει πολλά... Πρέπει να βιαστούμε!

Παρατηρώ ένα γατζάκι στον τοίχο. Έχουν κρεμάσει έναν κρίκο, στον οποίο είναι περασμένα τρία κλειδιά. Ο Νικ τα αρπάζει και αρχίζει να δοκιμάζει το καθένα στις κλειδαριές.

"Βιάσου!"

"Κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ Τζένη! Λες να θέλω να μας πιάσουν;! Ευτυχώς τοποθέτησα ένα κοντάρι που βρήκα. Θα τους καθυστερήσει... Για πολύ λίγο όμως" μουρμουρίζει τις τελευταίες λέξεις και το άγχος εξαπλώνεται ξανά ταχύτατα στο σώμα μου, σαν μια ασθένεια.

Αν δεν έχει πριν θέμα με αυτό, θα αποκτήσω τώρα οπωσδήποτε.

Μία από τις πόρτες ανοίγει και ενώ εκείνος προχωράει στις άλλες, εγώ περνάω κάτω από το δοκάρι.

Αντικρίζω μικρά παιδιά, ξαπλωμένα πάνω σε κρεβάτια. Τα μάτια όλων έχουν καρφωθεί πάνω μου και έχουν καλυφθεί έως πάνω με τις κουβέρτες τους. Ο τρόμος κυριαρχεί στο βλέμμα τους και το στομάχι μου δένεται κόμπος, καθώς πασχίζω να σκεφτώ έναν τρόπο να τα καθησυχάσω. Να τους εξηγήσω ότι δεν χρειάζεται να φοβούνται πλέον. Θα σωθούν και θα επιστρέψουν στις οικογένειες τους. Δεν χρειάζεται να ανησυχούν για τίποτα πια. Όπου να 'ναι, ο αρχηγός θα καταφθάσει και όλα θα πάνε καλά. Τουλάχιστον για όλες αυτές τις μικρές, αθώες ψυχές.

Τώρα καταλαβαίνω ξεκάθαρα πολλά. Αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα. Δεν με ενδιαφέρει τι θα συμβεί σε εμένα. Έκανα πολλά λάθη για να φτάσω εδώ... Όμως πρώτη φορά από τότε μπήκα στο σώμα νιώθω πως έκανα σωστά την δουλειά μου!

"Μην φοβάστε. Είμαι η αστυνόμος Τζένη Ρόμπινσον. Ο συνεργάτης μου και εγώ είμαστε εδώ για να σας ελευθερώσουμε. Η αστυνομία να έρθει από λεπτό σε λεπτό"

Πρέπει να ηρεμήσαν κάπως, γιατί ξεσκεπάζονται και με πλησιάζουν όλα. Όλα τους φοράνε μπεζ ρούχα και υπάρχει βρωμιά στα πρόσωπα τους, ενώ οι κουρασμένες εκφράσεις τους, μαρτυρούν την ταλαιπωρία όλου αυτού του διαστήματος που βρίσκονται εδώ. Αβοήθητα, χωρίς κανέναν να τα φροντίζει. Πάω στοίχημα τους έδιναν ελάχιστο φαγητό και νερό. Ή ίσως και καθόλου... Ποιός είναι τόσο άκαρδος και τι συμφέρον μπορεί να έχει, κάνοντας κακό σε παιδιά; Δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω αυτήν την λογική, σε κανέναν εγκληματία.

"Δηλαδή... Θα ξαναδώ τον μπαμπά και την μαμά μου;" με ρωτάει με τρεμάμενη φωνή ένα αγοράκι. Έχει καστανόξανθα μαλλιά και καστανά μάτια... Τον αναγνωρίζω! Είναι ο μικρός από την φωτογραφία που μου είχε δώσει η Σάρα! Ο γιός της! Χαίρομαι τόσο που η φίλη μου θα χαρεί!

"Ναι μικρέ. Όλοι σας. Πάμε τώρα" τους λέω τρυφερά και γυρνάω από την άλλη... Για να δω την κάννη ενός όπλου να με σημαδεύει!

"Χάλασες την δουλειά νεαρή... Δεν έπρεπε να ανακατευτείς"

"Ούτε εσείς να μπλέξετε παιδιά στις βρωμοδουλειές σας!" απαντώ και γελάει χαιρέκακα, σαν να το διασκεδάζει όλο αυτό.

Τεντώνω το υγιές χέρι μου μπροστά από τα παιδιά, σε μια απόπειρα να τα προστατεύσω και κοιτώντας βλοσυρά τον αντίπαλο που έχω απέναντι μου. Φοράει full face μάσκα, οπότε δεν μπορώ να δω καλά τα χαρακτηριστικά του, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει από τον μισήσω ήδη, που είναι συνεργός σε ένα τόσο ειδεχθές έγκλημα. Ωστόσο, ξέρω πως εάν μου επιτεθεί, θα χάσω. Δεν μπορώ να παλέψω με ένα χέρι, είναι αδύνατον. Τουλάχιστον θα πεθάνω, ξέροντας ότι έκανα κάτι καλό τις τελευταίες ώρες της ζωής μου...

"Αστυνομία του Λος Άντζελες!!! Πέτα το όπλο και να σε βλέπω με τα χέρια στον τοίχο!!!"

Κοκαλώνω στην θέση μου και ποτέ δεν περίμενα πως θα χαιρόμουν, ακούγοντας την φωνή του αρχηγού στην ζωή μου!

Ο τύπος πετάει το όπλο κάτω, ξεφυσώντας οργισμένος "Θα πληρώσετε..." ψιθυρίζει και τότε, ο Μπεν μπαίνει στο δωμάτια, περνώντας του χειροπέδες. Ο αρχηγός στέκεται από πίσω, έχοντα σταυρώσει τα χέρια του.

"Δεν πρόκειται να κάτσεις ποτέ ήσυχη Ρόμπινσον, έτσι δεν είναι;" με ρωτάει σοβαρά, αλλά διακρίνω πως παλεύει να συγκρατήσει ένα χαμόγελο.

"Το κάνει αυτός ένας αστυνομικός ποτέ;"

"Όχι. Γιατί είμαστε πάντα σε εγρήγορση και ακολουθούμε το ένστικτο μας. Αυτό δεν σημαίνει πως έχουμε πάντα δίκιο" το τονίζει αυτό, αλλά απλώνει το χέρι του προς το μέρος μου "Σε περιμένουν ακόμη πολλά, Τζένη Ρόμπινσον και με ξέρεις πως θα αντιμετωπίσεις πολύ πιο δύσκολα, αν δεν μάθεις να υπακούς στις εντολές μου... Αλλά οφείλω να ομολογήσω πως χωρίς την επιμονή και την ξεροκεφαλιά σου, δεν θα είχαμε φτάσει εδώ. Συγχαρητήρια" μου λέει και τελικά, χαμογελάει αμυδρά.

Ανταλλάσουμε μια χειραψία και επιτέλους, αφήνω τον εαυτό μου να καταλαγιάσει και δάκρυα χαράς συσσωρεύονται στα μάτια μου. Όχι μόνο επειδή για πρώτη φορά ο αρχηγός είπε καλά λόγια για εμένα και τα εννοούσε, ούτε αποκλειστικά γιατί δεν θα χάσω την δουλειά... Κλαίω και από συγκίνηση, γιατί ξέρω ότι ανθρώπους να γιορτάσω αυτήν την επιτυχία. Ο Νικ, ο αδερφός μου, η Τζούλι... Όλοι πιστεύουν σε εμένα και αδημονώ για οποιαδήποτε άλλη αποστολή χρειαστεί να φέρω εις πέρας.

Για την ώρα όμως, ας χαρώ στο παρόν, μιας και αυτή η υπόθεση που με βασάνισε τόσο πολύ... Τελείωσε.