Jenny's POV

Ακούω του κουδούνι του διαμερίσματος μου και πάω να ανοίξω, νιώθοντας μια μικρή ανακούφιση για την επίσκεψη του συγκεκριμένου ατόμου.

Ξαφνιάστηκα όταν με πήρε τηλέφωνο. Πίστεψα ότι και εκείνη είχε θυμώσει μαζί μου για όλα αυτά που ξεστόμισα στην στην συνέντευξη του, όπως και ο Νικ. Αντιθέτως, ήθελε να βρεθούμε από κοντά για να μιλήσουμε, να ακούσουμε η μία τα νέα της άλλης... Να μάθει και την δική μου εκδοχή της ιστορίας, πριν βγάλει συμπεράσματα. Ο τόνος της ήταν ανησυχητικός στο τηλέφωνο και έτσι, την κάλεσα εδώ. Έτσι κι αλλιώς, δεν είχα καμία όρεξη να βγω από το σπίτι μου. Δήλωσα άρρωστη στην υπηρεσία και έτσι δεν χρειάζεται να πάω... Αλλά και στην πραγματικότητα δηλαδή, δεν είμαι καλά... Δεν είμαι καθόλου καλά!

Δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ την όλη κατάσταση. Όχι μόνο είπα πράγματα που τώρα μετανιώνω, αλλά πλήγωσα και άτομα τα οποία νοιάζομαι, που το μόνο που έκαναν από την πρώτη στιγμή, ήταν να με στηρίζουν. Άτομα τα οποία νοιάζομαι και εκτιμώ πάρα πολύ. Όσα είπα στην συνέντευξη τύπου εκείνο το βράδυ... Πόνεσαν τον καλύτερο μου φίλο. Τον άντρα που ρίσκαρε την ζωή του σε μία τόσο περίπλοκη υπόθεση... Μόνο και μόνο για να με βοηθήσει. Δεν νοιάστηκε για τίποτα, ήθελε μόνο να με προστατεύει.

Πώς μπόρεσα να το κάνω αυτό; Γιατί επέτρεψα στον εαυτό μου αυτό το ξέσπασμα; Είμαι απαίσια φίλη...

Ανοίγω την πόρτα και αντικρίζω την Τζούλι. Μια γυναίκα που πλέον θεωρώ φίλη μου, αφού τον τελευταίο καιρό έχουμε έρθει πολύ κοντά. Μιλάμε περισσότερο μέσω μηνυμάτων και κλήσεων βέβαια, μιας και έχει διάφορα τρεξίματα σχετικά με τις προετοιμασίες του γάμου της. Κάλεσε μέχρι και τον αδερφό μου, τον οποίο συνάντησε μία μέρα τυχαία στον δρόμο. Βέβαια, όταν ο Μαξ μου το ανέφερε, ήταν πολύ νευρικός και στο πρόσωπο του είχε απλωθεί ένα κοκκίνισμα που δεν είχα ξαναδεί... Δεν μου το παραδέχτηκε, αλλά είμαι σίγουρη ότι του άρεσε. Ακόμα ισχύει, γιατί διστάζει για το αν θα έρθει στον γάμο ή όχι.

Εδώ εγώ δεν είμαι σίγουρη αν θα πάω... Θα είναι πολύ άβολη η ατμόσφαιρα μεταξύ του Νικ και εμένα, άμα βρεθούμε εκεί. Αποφεύγω ήδη να βγαίνω βόλτες στην πόλη, μήπως και τον συναντήσω τυχαία... Ούτε να τον κοιτάξω στα μάτια δεν μπορώ.

Μου χαρίζει ένα καλοσυνάτο χαμόγελο και την κάνω χώρο για με περάσει μέσα στο διαμέρισμα μου.

"Πώς είσαι;" με ρωτάει και την οδηγώ στην κουζίνα, για να σερβίρω λίγο καφέ και στις δυό μας.

"Πώς σου φαίνομαι;"

"Ειλικρινά; Έχεις τα χάλια σου" λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου, παρασέρνοντας με και εμένα να γελάσω.

Αφήνω την κούπα μπροστά της και ύστερα βολεύομαι σε μια καρέκλα δίπλα της.

"Με την δουλειά όλα καλά;"

"Ναι... Όλα καλά" της απαντάω και προσπαθώ να καταπνίξω αυτήν την λύπη που επιδιώκει να πάρει και πάλι τον έλεγχο τον συναισθημάτων μου.

"Εγώ πρέπει να σε πιστέψω; Γιατί να ξέρεις πως δεν πρόκειται να το κάνω. Εξάλλου, δεν ζήτησα να βρεθούμε γι' αυτό, αλλά για να πούμε αλήθειες" μου εξηγεί με μια φωνή που στάζει μέλι και αυτό με βοηθάει να αισθανθώ πιο άνετα.

"Αλήθειες, ε; Θες να ακούσεις μία λοιπόν; Νιώθω απαίσια. Για πρώτη φορά στην ζωή μου, αμφισβητώ όλα όσα νόμιζα ότι ήξερα και δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το τι πρέπει να κάνω. Πονάω και ξέρω ότι φταίω εγώ γι' αυτό..." ψελλίζω, γνωρίζοντας πως οι άμυνες αρχίζουν να καταρρέουν μία μία.

Καμία λέξη δεν βγαίνει από το στόμα της. Κι όμως, το βλέμμα της παραμένει συμπονετικό και τρυφερό. Η μόνη μόνη κίνηση που κάνει, είναι να ανοίξει τα χέρια και τα μάτια της με προσκαλούν να βρεθώ ανάμεσα τους και να αφήσω την θλίψη να ξεχειλίσει από μέσα μου... Και καμία δεύτερη σκέψη δεν με συγκρατεί από το να το κάνω.

Με αγκαλιάζει σφιχτά και ανταποδίδω την κίνηση, ενώ παράλληλα σε ξεσπάω σε έντονο κλάμα. Τα δάκρυα τρέχουν σαν ορμητικούς χειμμάρους από τα μάτια μου και μέσα σε αυτά, φανερώνεται κάθε αρνητικό συναίσθημα που έχει κατακλύσει την ψυχή μου και δεν με αφήνει να ησυχάσω τις τελευταίες ημέρες. Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα, υπενθυμίζοντας μου ότι αυτή είναι η πραγματικότητα. Ότι δεν χρειάζονται πράξεις, για να προκαλέσεις πόνο. Καμιά φορά, οι λέξεις προξενούν πολύ χειρότερα τραύματα, τα οποία ο άνθρωπος μπορεί να μην ξεπεράσει και ποτέ.

Μερικοί λυγμοί ξεφεύγουν από το στόμα μου. Το βλέμμα μου έχει θολώσει και προσπαθώ να βρω ξανά έναν σταθερό ρυθμό αναπνοών. Δύσκολο βέβαια, διότι μέσα μου επικρατεί ένα χάος που αδυνατώ να διαχειριστώ.

Δεν περίμενα ποτέ να βρεθώ σε αυτήν την θέση. Να αμφισβητώ τα πάντα. Όλα όσα πίστευα μια ζωή. Να αμφιβάλω για τον ίδιο μου τον εαυτό. Νόμιζα ότι πρέπει να μην αφήνω τους άλλους να με επηρεάζουν. Να μην ακούω τα αρνητικά σχόλια όσον με φέρνουν σε δύσκολη θέση. Να είμαι περήφανη για τον χαρακτήρα μου και να βάζω στην άκρη ό,τι μπορεί να μου χαλάσει την διάθεση... Μεγάλο λάθος. Πάρα πολύ. Διότι όλα αυτά συσσωρεύτηκαν στην ψυχή μου μέσα από τα χρόνια. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα. Αντί να δουλέψω με εκείνα, τα καταχώνιαζα σε μια γωνιά και προχωρούσα μπροστά. Ήταν αναμενόμενο ότι κάποια στιγμή ο εαυτός μου δεν θα άντεχε όμως αυτήν την πίεση. Και δυστυχώς, ξέσπασε την πιο κατάλληλη στιγμή. Ειλικρινά, είχα χάσει κάθε έλεγχο. Ωστόσο, ήξερα τι έλεγα. Καταπιεσμένος θυμός, τον οποίο έπρεπε να είχα φροντίσει από καιρό. Διότι τώρα, άτομα που νοιάζομαι, δεν βρίσκονται πια δίπλα μου.

"Είμαι απαίσια φίλη..."

Η Τζούλι βάζει τα χέρια της στους ώμους μου και με σπρώχνει απαλά προς τα πίσω. Τα μεγάλα, πράσινα μάτια της καρφώνονται πάνω. Πετούν φλόγες, σαν να έχει θυμώσει με κάτι. Με σφίγγει κι άλλο, σαν να θέλει να μου επιστήσει την προσοχή.

"Αυτό να μην το ξαναπείς, με ακούς; Εάν μία φιλιά χάλαγε με κάθε παράπτωμα του ενός ή του άλλου, τότε δεν θα υπήρχαν φίλοι πουθενά στον κόσμο. Κι αν γίνει αυτό... Τότε ίσως μια φιλία δεν ήταν πραγματική"

"Ο Νικ δεν έκανε κανένα λάθος, Τζούλι. Με στήριξε. Ρίσκαρε την ζωή του για χάρη, χωρίς να έχει κανένα λόγο. Και εγώ πώς του το ανταπέδωσα; Πληγώνοντας τον με τον χειρότερο τρόπο. Αυτά που είπα–"

"Αυτά που είπες, Τζένη, θα μπορούσε να τα είχε πει ο οποιοσδήποτε. Όλοι καταπιέζουμε τα συναισθήματα μας μέχρι έναν βαθμό, για τον οποιονδήποτε λόγο. Πράττουμε σφάλμα, εάν θες την γνώμη μου. Εσύ το έκανες λίγο παραπάνω, αυτό μόνο..." με κοιτάει με ένα συμπονετικό ύφος, το οποίο με κάνει να νιώθω πιο άσχημα.

"Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί το έκανα... Εσύ δεν έχεις θυμώσει μαζί μου; Δεν απογοητεύτηκες;"

"Τζένη... Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ. Όμως πίστεψε με, ξέρω τι σημαίνει να ξεπερνάς τα όρια σου και να μην αντέχεις άλλο. Είναι λογικό τα άτομα που σε νοιάζονται να πληγωθούν. Όμως στο τέλος, βρίσκουν πάντα την δύναμη να σε συγχωρήσουν. Απλώς χρειάζεται χρόνος"

"Δεν θα το κάνει, Τζούλι. Όπως και κανένας από τα άτομα που με στήριξαν από όταν πρωτοήρθα στο Λος Άντζελες..."

"Σταμάτα! Τζένη, να σου θυμίσω ότι ο πατέρας μου σας απήγαγε και σε τραυμάτισε; Και ούτε εσύ, ούτε ο Νικ κάνατε μήνυση, ενώ είχατε κάθε δικαίωμα. Θα σας ευγνωμονώ για πάντα που δεν μπήκε ο πατέρας μου φυλακή. Δεν ξέρεις πόση ανάγκη τον έχω..." ψελλίζει ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλο της.

"Είσαι καλά;"

"Αχ βρε Τζένη... Για πολύ καιρό, δεν ήμουν... Σου έχει διηγηθεί ο Νικ πώς τον γνώρισα;" με ρωτάει και γνέφω αρνητικά.

Κλείνει τα χέρια μου στις παλάμες της και παίρνει μια βαθιά ανάσα.

"Έχασα την μητέρα μου πολύ νωρίς... Και αυτό ήταν τεράστιο πλήγμα για την οικογένεια μου. Κυρίως για τον πατέρα μου. Τότε, ένιωσε πως έχασε ό,τι πιο σημαντικό είχε στην ζωή του. Ο πόνος του τον κατέβαλε... Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να επηρεαστεί αρνητικά η δική μου σχέση μαζί του. Κάθε μέρα, αισθανόμουν πως ξεχνούσε την ύπαρξη μου όλο και περισσότερο. Στην αρχή δεν το καταλάβαινα. Τα χρόνια όμως περνούσαν... Και εγώ μεγάλωνα. Καταλάβαινα πολλά πράγματα. Δεν μου άρεσε η απουσία του. Με ενοχλούσε αφάνταστα το γεγονός ότι δεν ήμουν εγώ η προτεραιότητα του... Με πλήγωνε... Ώσπου μια μέρα δεν άντεξα. Κατέφυγα στην χρήση ουσιών, ελπίζοντας ότι ο πόνος μου θα απαλυνθεί. Μου δημιούργησαν αυτήν την ψευδαίσθηση, αλλά δεν ήταν τίποτα αληθινό. Βρισκόμουν απλά στον δικό μου κόσμο. Με κατέστρεφα, αλλά δεν με ενδιέφερε. Έτσι κι αλλιώς... Πίστεψα ότι δεν θα έλειπα σε κανέναν"

Βλέπω μια λάμψη στα μάτια της και είναι σειρά μου να την παρηγορήσω. Την κλείνω στην αγκαλιά μου, περιμένοντας υπομονετικά για το πότε θα είναι έτοιμη να συνεχίσει την δική της ιστορία. Την χαϊδεύω απαλά στην πλάτη, ενώ από μυαλό μου περνάνε χιλιάδες σκέψεις... Τελικά, είχε δίκιο η μητέρα μου. Τίποτα στην ζωή δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Αντιθέτως, η ίδια αποτελεί μια πληθώρα αποχρώσεων. Πάντα θα υπάρχουν εκείνες που θα μας αρέσουν και εκείνες που θα μας φαίνονται δεινές...

"Η κατάσταση ξέφυγε από ένα σημείο και μετά. Κατανάλωνα ό,τι έβρισκα μπροστά μου. Δεν με ένοιαζε τίποτα. Μέχρι που ένα βράδυ, κατέρρευσα στο πεζοδρόμιο. Και θα είχα πεθάνει, εάν ένας νεαρός άντρας δεν είχε σκύψει από πάνω μου, για να δει αν είμαι καλά..." σταματάει για λίγο και εισπνέει ξανά οξυγόνο "Με πήγε στο νοσοκομείο. Μου είχε πει αν είχε αργήσει έστω και λίγο, τώρα δεν θα ζούσα. Με έσωσε... Και ξέρεις πιο είναι το καλύτερο; Ο πατέρας μου ενδιαφέρθηκε για εμένα. Πρώτη φορά είδα την αγάπη να ξεχειλίζει από τα μάτια του, από τότε που χάθηκε η μητέρα μου. Μπήκα σε ένα κέντρο απεξάρτησης... Και από τότε, παλεύουμε και οι δύο να φτιάξουμε την σχέση μας. Έχουμε πάντα τις διενέξεις μας και υπήρξαν στιγμές που παραλίγο να κυλήσω ξανά. Μα δεν το έκανα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί αγάπησα τον εαυτό μου. Αν δεν τον βοηθήσω... Τότε γιατί γεννήθηκα εξαρχής; Πάντως, όχι για να πεθάνω πριν από την σωστή στιγμή" ολοκληρώνει και σκουπίζει τις υγρές ραβδώσεις που έχουν σχηματιστεί στην επιδερμίδα της.

"Είμαι τόσο περήφανη για εσένα. Κατάφερες να νικήσεις τους φόβους και να πιστέψεις σε εσένα" λέω, νιώθοντας μόνο αγάπη και συμπόνια για την γυναίκα απέναντι μου.

Οι ματιές μας κλειδώνουν και οι άκρες των χειλιών της ανασηκώνονται, σχηματίζοντας ένα μειδίαμα.

"Αυτό πρέπει να κάνεις και εσύ. Τζένη, είσαι κατά της οποιασδήποτε μορφής ρατσισμού. Όμως, δεν μπορείς να υποστηρίξεις αυτήν την άποψη, όταν του επιτρέπεις να σε βασανίζει. Πάντα θα υπάρχουν κακεντρεχείς άνθρωποι, φίλοι μου. Αυτοί που θα σε κρίνουν, χωρίς να ξέρουν τι έχεις περάσει. Το θέμα δεν είναι να μην δουν πόσο σε πληγώνουν... Αλλά εσύ η ίδια να θωρακίσεις τον εαυτό σου. Αξία έχουν τα άτομα που σε αγαπούν όπως κι αν είσαι. Όχι εκείνα που σε αναγκάζουν να χάνεις χρόνο σε ανούσιες σκέψεις"

"Δεν είναι εύκολο... Και δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω..."

"Κανείς δεν είπε πως είναι. Χρειάστηκε πολύς χρόνος για να αγαπήσω τον εαυτό μου αρκετά, ώστε να τον προστατεύω. Υπομονή και επιμονή. Αυτά χρειάζεσαι" αποκρίνεται και απελευθερώνω μια ανάσα.

"Δεν ξέρω... Δεν είμαι σίγουρη για τίποτα. Το μόνο που θέλω, είναι να φύγω"

"Αυτό θα σου πρότεινα. Αν σου το επιτρέψει ο αρχηγός, πάρε άδεια λίγες μέρες και έλα να μείνεις μαζί μου. Υπάρχουν τόσα πράγματα που θα σε βοηθήσουν να ξεχαστείς για λίγο. Ευκαιρία να περάσω χρόνο με την νέα καλύτερη μου φίλη" μου λέει και λυπάμαι ακόμα περισσότερο, γιατί ξέρω πόσο θα στεναχωρηθεί, όταν μάθει την απόφαση μου.

Καλύτερη της φίλη... Πρώτη φορά ακούω μια άλλη γυναίκα να ξεστομίζει κάτι τέτοιο και να εννοεί εμένα. Θυμάμαι πιο παλιά πως τα άλλα κορίτσια της ηλικίας, πάντα με άφηναν στο περιθώριο. Εάν εξαιρέσω την Λίζα και την παρέα της, συνήθως με αγνοούσαν. Με κοιτούσαν υπεροπτικά οπότε τις πλησίαζα έστω και λίγο ή ζητούσε να συμμετέχω στα παιχνίδια τους. Χωρίς λόγια, χωρίς χειρονομίες, μου έδειχναν πόσο δεν με ήθελαν στην παρέα τους... Εμένα, τον αδερφό μου, και άλλα τόσα παιδιά στο σχολείο, μόνο και μόνο επειδή είχαν κάποιο διαφορετικό χαρακτηριστικό ή είχαν μια άλλη συμπεριφορά, η οποία δεν άρεσε στην πλειοψηφία...

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί. Πάντα με ένοιαζε να ανακαλύψω τον λόγο που όλοι ένιωθα απέχθεια για καθετί διαφορετικό που αντίκριζαν. Μήπως όμως τελικά.. Αυτό ήταν το λάθος μου;

[...]

Παίρνω μία βαθιά ανάσα και χτυπάω την πόρτα του γραφείου του αρχηγού. Η φωνή του, μου δίνει άδεια να περάσω μέσα.

"Ρόμπινσον; Νόμιζα ότι σου είπα να πας σπίτι για σήμερα"

Δεν μπορεί να κρύψει την έκπληξη του που με βλέπει. Πάω στοίχημα πως θα προτιμούσε να μην ξαναπατήσω εδώ το πόδι μου... Σίγουρα θα χαρεί πολύ, όταν ακούσει αυτό που έχω να του πω.

"Το ξέρω αρχηγέ. Όμως ήρθα, γιατί ήθελα να σας μιλήσω για κάτι σοβαρό" του εξηγώ και ξεφυσάει ενοχλημένος.

Το κατάλαβα, σε ενοχλεί η παρουσία μου, αλλά δεν χρειάζεται να γίνεσαι και αγενής!

Μου κάνει νόημα να κάτσω και εγώ βολεύομαι σε μια καρέκλα από την άλλη μεριά του γραφείου.

"Σε ακούω, Ρόμπινσον" λέει και μπλέκω τα δάχτυλα μου μεταξύ τους. Υψώνω το κεφάλι μου, για να έρθω αντιμέτωπη με τις συνέπειες των πράξεων μου.

"Θέλω να παραιτηθώ"

Τα μάτια του ανοίγουν διάπλατα μόλις ξεστομίζω αυτά τα λόγια. Αρχίζει να βήχει και ανακάθεται στην θέση του. Την αγανάκτηση του αντικαθιστά τo σοκ και τα χέρια του πιάνουν σφιχτά το γραφείο. Καρφώνει το βλέμμα του πάνω μου και τρομάζω... Πρώτη φορά τον βλέπω έτσι. Δεν διακρίνω ούτε θυμό, ούτε υποτίμηση, ούτε κοροϊδία, ούτε αγανάκτηση... Αλλά απορία To μπερδεμένο ύφος του με εκπλήσσει. Πώς πρέπει να το εκλάβω; Νόμιζα πως θα χαιρόταν, μόλις του το ανακοίνωνα αυτό. Έψαχνε αφορμές για να με διώξει από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εδώ. Παρατηρούσε μέχρι και το παραμικρό λάθος, περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία, για να μου ζητήσει να παραδώσω το σήμα μου.

Ξέρω πως και εγώ έκανα πολλά ωστόσο. Γι' αυτό και δεν θεωρώ πως μπορώ να βρίσκομαι στο σώμα πλέον...

"Να παραιτηθείς; Άκουσα καλά;"

"Ναι"

"Μήπως μπορώ να μάθω γιατί;" με ρωτάει και στραβοκαταπίνω.

"Θα προτιμούσα να μην απαντήσω"

"Προσωπικοί λόγοι, κατάλαβα..."

Ξαφνικά, σηκώνεται όρθιος και με πλησιάζει. Κάθεται πάνω στην δρύινη επιφάνεια του επίπλου και σταυρώνει τα χέρια του κάτω από το στήθος, κοιτώντας με το πιο σοβαροφανές ύφος μέσα στα καστανά μου μάτια... Μου δίνει την εντύπωση ότι δεν θέλει να μου κάνει κήρυγμα για τον οποιονδήποτε λόγο, αλλά να ξεκινήσει μια πολύ σημαντική συζήτηση.

"Έχεις καταλάβει ότι μιλάμε για αστυνομικό τμήμα εδώ και για κάποια οικογενειακή επιχείρηση, έτσι; Αν όντως το πήρες απόφαση... Μετά δεν μπορείς να επιστρέψεις"

"Το ξέρω, αρχηγέ"

"Και παρόλα αυτά θέλεις να φύγεις; Θυμάμαι πόσο έντονα υποστήριζες την ανάγκη σου να αλλάξεις τον κόσμο, όταν σε γνώρισα. Να γίνεις υπέρμαχος της δικαιοσύνης. Τι άλλαξε τώρα;"

Πολλά... Πάρα πολλά. Πλέον, δεν αισθάνομαι τόσο σίγουρη για τον εαυτό μου. Δεν ξέρω αν πραγματικά μου αξίζει ο τίτλος του αστυνομικού. Προκειμένου να αποδείξω την αξία μου και να διαψεύσω όλους όσους με αμφισβήτησαν, προκάλεσα τόσα προβλήματα. Μπήκαν σε κίνδυνο άτομα που δεν έπρεπε και μάλιστα, ένας άντρας έχασε την ζωή του άδικα... Και ευθύνομαι εγώ. Μόνο εγώ. Εγώ και η επιπολαιότητα μου. Και για να κάνεις αυτήν την δουλειά, χρειάζεσαι καθαρό μυαλό και ορθή κριτική σκέψη. Σωστό σχεδιασμό και εμπιστοσύνη... Δεν διαθέτω τίποτα από όλα αυτά. Από την αρχή, ήθελα να περάσει το δικό μου και άκουγα κανένα... Ενώ αυτό οφείλει να κάνει στην πραγματικότητα ένας αστυνομικός.

"Είχατε δίκιο... Δεν ανήκω εδώ"

"Αυτό το λέω σε όλους τους νεοφερμένους Ρόμπινσον. Στην πορεία αποδεικνύεται εάν έχω δίκιο ή όχι. Εσύ δεν βρίσκεσαι ούτε έξι μήνες εδώ"

"Δεν έχει σημασία. Ξέρω ότι έπραξα εσφαλμένα σε πολλές περιπτώσεις"

"Και τι νομίζεις; Πως είσαι η μοναδική;"

"Αρχηγέ–"

"Ρόμπινσον, αν κάθε αστυνομικός εγκατέλειπε την θέση τον οποιονδήποτε λόγο, οι εγκληματίες θα έκαναν πάρτι σε ολόκληρο την κόσμο. Οι δολοφόνοι θα είχαν σφάξει τον μισό πληθυσμό. Ο φόβος που επικρατεί τώρα, θα ήταν δέκα φορές χειρότερος. Τα λάθη δεν είναι μονοπώλιο κανενός. Και είτε μας αρέσει είτε όχι, πάντα θα υπάρχουν και οι παράπλευρες απώλειες.. Απλώς κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, ώστε να τις περιορίσουμε"

Έχω μείνει άφωνη... Δεν περίμενα ποτέ ο αρχηγός να μου μιλήσει έτσι.

"Ξέρω πως αυτά που είπες στην συνέντευξη τύπου είχαν αρνητικό αντίκτυπο στην προσωπική σου ζωή. Και όντως, ήταν πολύ άσχημα... Αλλά ως ένα βαθμό, είναι κατανοητό να νιώθεις έτσι. Ούτε να φανταστώ δεν μπορώ τι έχεις περάσει ως παιδί" λέει, παρατηρώντας τα σημάδια στα χέρια μου.

Δεν θέλω να θυμάμαι εκείνη την μέρα. Δεν είχα ξαναφοβηθεί τόσο πολύ στην ζωή μου... Μερικές φορές, η ανάμνηση ξεπηδάει ξαφνικά και ανατρέχω σε εκείνες τις φριχτές ώρες... Φαίνεται ότι δεν έχω θάψει το παρελθόν και πολύ καλά.

"Αρχηγέ, γιατί μου τα λέτε όλα αυτά;"

"Γιατί Ρόμπινσον, ανεξάρτητα από τα δικά μου πιστεύω, ποτέ δεν μου αρέσει όταν κάποιος θέλει να αφήσει την δουλειά του εδώ. Ειδικά οικειοθελώς. Δεν είναι απλό επάγγελμα αυτό που κάνουμε, αλλά λειτούργημα. Προστατεύουμε την κοινωνία. Δεν γίνεται πάντα όπως θα έπρεπε, αλλά τις περισσότερες φορές, τα καταφέρνουμε. Γιατί αυτό υποσχεθήκαμε να κάνουμε, όταν αποφοιτήσαμε από την αστυνομική Ακαδημία. Και όσο σκληρός κι αν είμαι μαζί σου... Δεν θέλω να φύγεις"

Δυσκολεύομαι να καταλάβω πως νιώθω για αυτήν του την δήλωση. Με μπερδεύει αρκετά. Δεν μου έχει φερθεί έτσι ποτέ του...

"Άλλωστε, το βλέπω και σαν προσωπική αποτυχία" λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου και μου ξεφεύγει ένα γελάκι.

"Ομολογώ πως σκέφτομαι διάφορα αυτήν την στιγμή..." παραδέχομαι και ένα αχνό χαμόγελο αποτυπώνεται στο πρόσωπο του... Σοκαριστηκό, δεδομένου ότι ούτε αυτό το έχω ξαναδεί!

"Λογικό. Δεν περίμενες μια τόσο χαλαρή συζήτηση... Μην εγκαταλείπεις τους κόπους σου, για ένα παράπτωμα. Γιατί αυτό θα είναι το μεγαλύτερο λάθος από όλα. Εξάλλου, ήσουν η καλύτερη της τάξης σου. Και κάτι τέτοια μυαλά είναι αναγκαία εδώ"

Περίμενα πολύ καιρό για να το ακούσω αυτό... Και τώρα που αυτό έγινε, δεν ξέρω, αλλά δεν νιώθω καμία γλυκιά ικανοποίηση. Καμία χαρά που πέτυχα τον στόχο μου...

"Αρχηγέ... Έλεγα ψέματα πως θα γίνω ηρωΐδα. Τουλάχιστον πριν ήμουν άγνωστη μεταξύ αγνώστων. Τώρα, όλοι θα με θυμούνται, για τους λάθους λόγους"

"Πάλι κάνεις το ίδιο, Ρόμπινσον. Δεν μπαίνεις στο σώμα για να αποδείξεις κάτι σε κάποιον, αλλά για να βοηθήσεις αυτούς που δεν μπορούν να προστατευτούν μόνοι του. Και στην τελική, ο κόσμος ήταν πάντα χαλασμένος. Και έως ένα βαθμό, αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει. Δεν πρέπει να κατηγορείς εσένα γι' αυτό. Μόνο να πασχίζεις να τον κάνεις καλύτερο με τα μέσα που σου δίνονται. Και χρειαζόμαστε καλούς αστυνομικούς... Όπως εσύ. Ναι, είσαι επιπόλαια. Και πρέπει να μάθεις να δέχεσαι εντολές, χωρίς διαμαρτυρίες. Αλλά το πάθος που έχεις για να βοηθήσεις... Δεν το συναντήσω σε καθημερινή βάση, Ρόμπινσον. Και όταν το διακρίνω, θέλω να το κρατήσω εδώ"

Αν κάποιος μου έλεγε ότι θα άκουγα αυτά τα λόγια από τον αρχηγό όταν πρωτοήρθα εδώ, θα τον είχα περάσει για τρελό. Το παρουσιαστικό του ήταν ψυχρό και σοβαρό. Ένας άντρας, δίχως συναισθηματισμούς... Τελικά, είναι λάθος να κρίνουμε τους ανθρώπους, χωρίς να τους γνωρίζουμε. Δεν έχουμε ιδέα τι έχουμε περάσει στην ζωή τους. Ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε τι κρύβουν μέσα τους...

"Άκου Ρόμπινσον. Με το ζόρι δεν μπορώ να σε κρατήσω. Δεν ανάγκασα ποτέ κανένας για τίποτα, ως προς αυτά τα θέματα. Όμως δεν θα σε διευκολύνω κιόλας... Θα σου δώσω δύο εβδομάδες άδεια. Μπορείς να κάνεις ή να πας όπου θες μέσα σε αυτό το διάστημα. Και αν θες ακόμα να φύγεις όταν θα επιστρέψεις... Μου παραδίδεις το σήμα και το όπλο σου ελεύθερα"

Ίσως λίγες μέρες ηρεμίας και απομάκρυνσης από τα γεγονότα να μου είναι όντως απαραίτητες. Και πρέπει να καθαρίσει το μυαλό μου με κάποιον τρόπο... Και δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τρόπο από το να περάσω την άδεια μου στην κωμόπολη του Τέξας όπου μεγάλωσα... Μου έχει λείψει πολύ και η οικογένεια μου.

"Είστε σίγουρος;" τον ρωτάω και μου ρίχνει ένα βλέμμα, το οποίο δεν μου αφήνει περιθώρια για περαιτέρω απορίες.

Πηγαίνω προς την πόρτα, αλλά η φωνή του με σταματάει.

"Αυτή η κουβέντα δεν έγινε ποτέ, Ρόμπινσον. Στα είκοσι χρόνια που υπηρετώ ως αρχηγός, με ελάχιστους την έχω κάνει. Ευελπιστώ ότι θα τηρήσεις την εχεμύθεια"

"Φυσικά, αρχηγέ" του απαντώ και ανοίγω την πόρτα, για να βγω έξω.

Γελάω σιγανά, γιατί μου φαίνεται αστεία αυτή η μεταστροφή στην διάθεση του. Με παραξένεψε, αλλά ταυτόχρονα με δημιούργησε μια αίσθηση οικειότητας. Πως εάν τελικά παραμείνω, έχουμε ελπίδες να τα πάμε καλά. Μπορεί να ανακαλύψαμε και επικοινωνίας, ποιός ξέρει... Θα φανεί στην πορεία.

Κατευθύνομαι προς την σκάλα για να κατέβω στο ισόγειο, σκεπτόμενη ακόμα τα λόγια του αρχηγού, όταν ξαφνικά πέφτω πάνω σε κάποιον, με αποτέλεσμα να βρεθούμε και οι δύο στο πάτωμα με δύναμη... Ωχ... Έπεσα πάνω στον Μίκαελ...

"Συγγνώμη..."

"Δεν... Δεν πειράζει" ψελλίζει, στεκόμενος και πάλι στα πόδια του. Απλώνει το χέρι του προς το μέρος μου και το πιάνω.

"Ευχαριστώ"

"Τίποτα... Θα τα πούμε" με προσπερνάει και συνεχίζει την διαδρομή του.

Παραμένει απόμακρος. Μόνο ένα καλημέρα ξεφεύγει από τα χείλη του, όταν με βλέπει, και αυτό με το ζόρι... Δεν αντέχω άλλο. Τα συναισθήματα μου για εκείνον έχουν δυναμώσει και δεν μπορώ να τα αγνοήσω άλλο. Και ούτε θέλω να πάει πίσω η ζωή μου, επειδή έκανα λάθος, για το οποίο βέβαια θα μετανιώνω για πολύ καιρό ακόμα. Αλλά νοιάζομαι πολύ τον Μίκαελ και θέλω να μου δώσει την ευκαιρία να του αποδείξω πόσο πολύ λυπάμαι για τον τρόπο που φέρθηκα...

"Συγγνώμη, Μίκαελ. Ξέρω πως έκανα λάθος. Αλλά πίστεψε με, δεν είχα την πρόθεση να πληγώσω κανέναν από εσάς... Μου λείπεις πάρα πολύ και ήλπιζα πως κάποια στιγμή θα βγαίναμε εκείνο το ραντεβού που έλεγες" λέω τελείως αυθόρμητα και δαγκώνω το κάτω χείλος μου.

Γυρνάει προς το μέρος μου. Δεν λέει τίποτα... Μόνο ένα απαλό κοκκίνισμα απλώνεται στα μάγουλα του μου χαρίζει ένα αμυδρό μειδίαμα, προτού μπει στο γραφείο του αρχηγού...

Το στομάχι μου κάνει έναν παράξενο ήχο και νιώθω τα μάγουλα μου να φλέγονται... Μπορεί και τελικά να μην έχασα κάθε ελπίδα μαζί του.

Αλλά αυτό θα φανεί σε δύο εβδομάδες από σήμερα. Τότε, θα προσπαθήσω να προσεγγίσω ξανά και τον καλύτερο μου φίλο, Νικ. Για την ώρα όμως... Γυρίζω σπίτι.