Μπαίνω στο τμήμα και χωρίς να χάσω χρόνο, πηγαίνω κατευθείαν προς την υποδοχή, για να βρω τον Μπεν. Τον χρειάζομαι, ώστε να μπορέσω να κανονίσω μια ανάκριση με τον Δούκα, έστω και από το κελί. Ευτυχώς που ο αρχηγός μου έδωσε το ελεύθερο να κάνω ότι θέλω σε αυτήν την υπόθεση.

"Μπεν! Μπεν, που είσαι;!" φωνάζω δυνατά για μας ακούσει, ακουμπώντας τα χέρια μου στον πάγκο.

Δεν λαμβάνω όμως καμία απάντηση και αρχίζω να ανησυχώ. Δεν υπάρχει χρόνος για καθυστερήσεις. Μπορεί να έχω δύο εβδομάδες, αλλά κάθε λεπτό που περνάει είναι κρίσιμο και μέχρι τώρα, δεν έχω κάνει κάποια ιδιαίτερη πρόοδο. Το μαγαζί από μόνο του δεν λέει τίποτα. Οι αποδείξεις είναι απαραίτητες. Και ο Δούκας θα με βοηθήσει, είτε το θέλει είτε όχι. Για αυτό λοιπόν χρειάζομαι τον Μπεν και για κάποιον ανεξήγητο λόγο... Δεν είναι στο πόστο του! Ο Μπεν είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει κάτι για την κατάσταση μου αυτήν την στιγμή και εγώ δεν τον βρίσκω στην θέση του! Αχ Θεέ μου, τι θα κάνω τώρα;! Με περιμένει και ο Νικ στο διαμέρισμα, δεν μπορώ να αργήσω τόσο πολύ! Πρέπει... Πρέπει να προχωρήσω και δεν ξέρω το πως ακόμα!

"Τζένη; Τζένη, είσαι καλά;" ακούω μια γνώριμη φωνή και κάνοντας μια πλήρη στροφή με το σώμα μου, βλέπω τον Μίκαελ να στέκεται απέναντι μου, κρατώντας κάτι στα χέρια του, το οποίο μου είναι δύσκολο να προσδιορίσω αυτήν την στιγμή.

"Μίκαελ, γειά! Συγγνώμη, απλώς δεν είμαι και πολύ καλά. Θέλω να ζητήσω από τον Μπεν μια χάρη, αλλά δεν είναι εδώ και δεν ξέρω τι θα κάνω χωρίς αυτόν. Έχω μόνο δύο εβδομάδες και έχουνε περάσει ήδη μερικές ώρες. Καταλαβαίνεις πως αισθάνομαι λοιπόν" του εξηγώ, ξύνοντας τα χέρια μου νευρικά και μου χαμογελάει.

"Ξέρω πως ο θείος μου σε άγχωσε με την συμπεριφορά του. Έχω περάσει τα ίδια, και ας έχουμε συγγένεια. Όμως πιστεύω σε εσένα Τζένη. Θα την βρεις την άκρη. Και άμα μπορώ να κάνω εγώ κάτι παραπάνω από αυτά που έχω κάνει, μην διστάσεις να μου το ζητήσεις" μου λέει και νομίζω ότι τα μάγουλα μόλις κοκκίνισαν. Δεν φαντάζεται πόσο με συγκινεί το ενδιαφέρον του.

"Ξέρεις, από... Από την πρώτη στιγμή πίστευα σε εσένα. Κατάλαβα πως ήσουν διαφορετική. Και... Αυτό είναι για εσένα" τα μάτια μου πέφτουν πάνω σε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και οι παλμοί αυξάνονται, καθώς συνειδητοποιώ το πόσο κοντά μου βρίσκεται.

"Σε... Σε ευχαριστώ Μίκαελ. Είναι πανέμορφο" του λέω γλυκά, παίρνοντας το στα χέρια μου και βάζει μια τούφα πίσω από το αυτί μου, χαϊδεύοντας το μάγουλο μου.

"Όπως και εσύ... Τζένη, ξέρω ότι δεν είναι της παρούσης, αλλά θα ήθελες κάποια στιγμή να-"

"Τζένη! Μίκαελ!" φωνάζει η γνωστή σε όλους απαλή φωνή του Μπεν και ο Μίκαελ απομακρύνεται από κοντά μου σε κλάσματα δευτερολέπτου, προτού προλάβει να υποψιαστεί κάτι ο οποιοσδήποτε.

Ο Μίκαελ... Ήταν έτοιμος να μου ζητήσει κάτι, αλλά δεν πρόλαβε, επειδή ο Μπεν τον διέκοψε. Δεν ξέρω αν χαίρομαι που επιτέλους βρέθηκε ή αν θέλω να θυμώσω, που δεν τον άφησε να ολοκληρώσει. Ξέρω πως κάποτε είχα πει πως δεν είναι η κατάλληλη περίοδος να ασχοληθώ με αυτό το θέμα, αλλά μου αρέσει ο Μίκαελ. Πάρα πολύ. Και νιώθω ότι ισχύει το ίδιο από την μεριά του. Αυτό το υπέροχο λουλούδι, σίγουρα σημαίνει κάτι... Θα το ανακαλύψω στη πορεία. Τώρα προέχουν άλλα.

"Μπεν! Που στο καλό ήσουν; Η Τζένη σε έψαχνε" λέει ο Μίκαελ για να ελαφρύνει το κλίμα και μου ξεφεύγουν μερικά χαχανητά.

Σίγουρα θέλω να συμβεί κάτι μεταξύ μας. Και ευτυχώς, η Ρόζα πήρε άδεια για προσωπικούς λόγους από ότι μου είπε, οπότε δεν θα την έχουμε να μας κοροϊδεύει... Τουλάχιστον για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Όταν με το καλό τελειώσει όλο αυτό -γιατί είμαι το ξέρω, το αισθάνομαι ότι θα έχουμε την αναμενόμενη, καλή κατάληξη στο τέλος- σίγουρα θα αφιερώσω χρόνο και στο μεταξύ μας... Εάν υπάρχει.

"Έπρεπε να πάω φαγητό στον Δούκα. Παραπονιόταν όλη την ώρα ότι πεινάει, οπότε του πήγα τον δίσκο νωρίτερα. Τέλος πάντων, συγγνώμη αν σε καθυστέρησα Τζένη. Με ποιόν τρόπο μπορώ να σε βοηθήσω;" με ρωτάει με ευγενικά και ο Μίκαελ απομακρύνεται, λέγοντας μου με νόημα πως θα τα πούμε άλλη στιγμή.

"Βασικά... Για τον Δούκα ήθελα να σου μιλήσω. Πρέπει να κάνω μια κουβέντα μαζί του, σήμερα κιόλας"

"Τζένη μου, πολύ θα ήθελα να σου κάνω την χάρη, αλλά ο αρχηγός έχει απαγορέψει τις ανακρίσεις για το επόμενο διάστημα" μου λέει και νιώθω να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι!

Ώστε τις απαγόρεψε! Ο αρχηγός έχει βάλει στόχο να με διώξει από το τμήμα! Ενώ ξέρει ότι μια τέτοια υπόθεση απαιτεί ανακρίσεις, προσπαθεί να με εμποδίσει από το να πραγματοποιήσω έστω και μια! Αχ, δεν μπορώ να τον πιστέψω! Ήξερα ότι είναι απότομος, ψυχρός και ότι δεν δείχνει τα συναισθήματα του σε κανέναν, αλλά εδώ φαίνεται ξεκάθαρα το τι νιώθει για εμένα! Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εδώ μέσα, μου έδειξε την αντιπάθεια που τρέχει προς το πρόσωπο μου, χωρίς ντροπή και ενσυναίσθηση! Με θέλει έξω από την ομάδα του, τόσο απλά! Δεν μπορώ όμως να καταλάβω γιατί! Επειδή είμαι μαύρη;! Έως εκεί φτάνει ο ρατσισμός;! Με αποτρέπει από το να κάνω την δουλειά που τόσο αγαπώ;! Είναι άδικο! Ξέρει ότι θα αποτύχω έτσι, αλλά φυσικά δεν του καίγεται καρφί! Αυτό ακριβώς θέλει άλλωστε και ψάχνει τρόπους για να επισπεύσει την διαδικασία! Θεέ μου, τι θα κάνω τώρα;! Αν δεν έρθω σε επαφή με πιθανούς μάρτυρες ή τέλος πάντων τον οποίον που μπορεί να γνωρίζει κάτι, δεν θα προχωρήσω ποτέ! Γιατί με μισεί τόσο πολύ, γαμώτο;!

"Μπεν, σε παρακαλώ, άκουσε με. Πρέπει να δω τον Δούκα. Είναι πάρα πολύ σημαντικό. Αν μπορείς... Να του το κρύψεις ίσως;" τον ρωτάω παρακλητικά, αλλά από το ύφος του καταλαβαίνω ότι δεν θέλει.

"Τζένη... Ζήτα μου ότι άλλο θες και θα το κάνω, αλλά αυτό όχι. Κανείς ποτέ μα ποτέ δεν έχει παρεκκλίνει από τις εντολές του αρχηγού. Εσύ ήσουν η πρώτη και για αυτό έχει θυμώσει τόσο πολύ μαζί σου. Φαντάζεσαι τι έχει να γίνει αν μάθει τι κάναμε πίσω από την πλάτη του; Θα βρεθούμε και οι δύο στον δρόμο, πριν προλάβεις να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου" μου λέει και συμφωνώ μαζί του, αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση!

"Θα του το κρύψουμε τότε! Μόνο εγώ και εσύ θα ξέρουμε. Και δεν θα πάρει πολύ ώρα, παρά μόνο λίγο. Μπεν, σου το ζητάω σαν χάρη. Μπορεί να μην βγει και κάτι, αλλά τουλάχιστον θα έχω προσπαθήσει. Και αν ο αρχηγός μάθει κάτι, θα πάρω όλη την ευθύνη πάνω μου. Σου υπόσχομαι πως δεν θα μπλέξεις. Σε παρακαλώ, μην μου αρνείσαι την βοήθεια σου"

"Τζένη..."

"Μπεν, μην μου το κάνεις αυτό. Κανείς άλλος από εδώ μέσα... Δεν πρόκειται να με βοηθήσει. Μόνο εσύ έχεις την δυνατότητα να κάνεις αυτό που σου ζητάω τον εκλιπαρώ και μετά από αρκετά λεπτά που υποθέτω ότι το σκεφτόταν, απελευθερώνει μια ανάσα.

"Εντάξει. Ορίστε το κλειδί του κελιού του..." το αφήνει στην παλάμη μου ένα κλειδί και με κοιτάει ξανά στα μάτια "Μπορώ να σου εξασφαλίσω το πολύ μισή ώρα. Μετά από αυτό, είσαι μόνη σου. Ελπίζω να αξίζει τον κόπο αυτή η παραβίαση. Και να ξέρεις... Πως και εγώ θα το έκανα αν ήμουν στην θέση σου. Καλή τύχη" ολοκληρώνει και μου κλείνει το μάτι, καθώς απομακρύνεται.

Παραβίαση των κανόνων... Δεν τόλμησα ποτέ στην ζωή μου να δείξω ανυπακοή στις εντολές κανενός, παρόλο που είχα κάθε λόγο για να το κάνω. Σαν έφηβη, ήμουν ένας ήσυχος χαρακτήρας, γιατί ήθελα να δημιουργώ προβλήματα στην οικογένεια μου. Είχαν καυγάδες, αλλά ποτέ για σοβαρά ζητήματα, τουλάχιστον με εμένα. Και αργότερα στην σχολή, πάντα ακολουθούσα καταγράμμα αυτά που μου έλεγαν. Μια λάθος κίνηση και θα με έδιωχναν. Ένας από τους λόγους που αναγκάστηκα να υπομείνω τα πάντα. Εγώ και οι άλλοι πολλοί όμοιοι με εμένα, που τους αντιμετωπίζουν με υποτίμηση και μίσος μέχρι και σήμερα.

Αναρωτιέμαι, που να βρίσκονται τώρα εκείνα τα άτομα; Ελπίζω μόνο όλοι τους, να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα. Όσο για εμένα... Πρέπει να ασχοληθώ με τα δικά μου και να φτάσω στο τέλος αυτής της υπόθεσης. Ο αρχηγός μπορεί να κοπανιέται όσο θέλει. Θα λύσω αυτό το μυστήριο και δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να με εμποδίσει.

"Υπάρχουν όρια την αυτοπεποίθηση και στην υπερβολική αυτοπεποίθηση"

Το συμπέρασμα που έλεγα από τα συμφραζόμενα το Νικ τις προάλλες. Μήπως όντως... Αισθάνομαι παραπάνω αυτοπεποίθηση από όση θα έπρεπε και αυτό δεν θα μου βγει σε καλό;

Κατεβαίνω τα σκαλιά που οδηγούν στα κελιά και για κάποιον περίεργο λόγο, θυμάμαι πολύ καλά ότι δεν το κελί του, βρίσκεται απέναντι από αυτό που ήταν ο Νικ έως και χθες την νύχτα. Ευτυχώς, γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να ρωτήσω... Και υποτίθεται όλα γίνονται στα μυστικά.

Χωρίς να χτυπήσω ή να πω έστω μια λέξη, ξεκλειδώνω την πόρτα και μπαίνω μέσα βιαστικά, προτού με δει κάποιος. Ακόμα να καταλάβω γιατί τα μισά κελιά έχουν κάγκελα και τα υπόλοιπα πόρτες. Μου φαίνεται ότι ο αρχηγός απαγόρεψε και τις ανανεώσεις τους τμήματος...

"Πας καλά; Την ώρα που τρώω; Δεν σας μαθαίνουν τρόπους στην σχολή των μπάτσων;" με ειρωνεύεται εκνερισμένος και πετάει τα μαχαιροπίρουνα κάτω.

"Δεν θα ασχοληθώ με τις ανούσιες ερωτήσεις σου και θα κάνω τις δικές μου. Και το καλό που σου θέλω να απαντήσεις, γιατί δεν έχω πολύ χρόνο" αποκρίνομαι ψυχρά και κάθομαι απέναντι του, κοιτώντας τον κατάματα, διατηρώντας το σοβαρό μου ύφος.

Λένε πως αυτή, είναι η καλύτερη τακτική, για να κάνεις τον συνομιλητή απέναντι σου να ομολογήσει, διότι από ένα σημείο και μετά, δεν μπορεί να λειτουργήσει υπό πίεση και χωρίς να το θέλει απαραίτητα, αρχίζει να λέει τα πάντα. Να 'ναι καλά εκείνος ο ένας προπονητής στην σχολή που πίστευε σε εμένα και έκανε το καλύτερο που μπορούσε, για να με βοηθήσει. Αν δεν ήταν αυτός και η προστατευτική στάση που κρατούσε ως προς εμένα, ίσως να μην είχα μάθει τα μισά από όσα γνωρίζω.

"Δεν έχω κανέναν λόγο να σε βοηθήσω. Άσε με ήσυχο"

"Δούκα... Δεν σε ρώτησα, απλά ήρθα εδώ για μάθω. Δεν θα φύγω, αν δεν πάρω τις απαντήσεις που θέλω" του ξεκαθαρίζω την θέση μου και ρολάρει τα μάτια του, ξεφυσώντας αγανακτισμένος.

Προφανώς και μπλοφάρω, μιας και δεν έχω την πολυτέλεια του χρόνου, αλλά αυτός δεν είναι ανάγκη να το ξέρει, σωστά;

"Θα με πατήσεις ήσυχο μετά;" με ρωτάει και γνέφω θετικά. Μου κάνει νόημα να ξεκινήσω, απομακρύνοντας τον δίσκο από κοντά μου.

"Πριν από λίγο, ήμουν σε ένα μαγαζί, από το οποίο απολύθηκες δύο μέρες πριν. Ξέρεις ποιό λέω, μην το αρνηθείς" του λέω και χαμηλώνει το βλέμμα του.

"Ναι. Και λοιπόν;"

"Αυτό το συγκεκριμένο μαγαζί... Πιθανότατα έχει κάποια σχέση με τις απαγωγές των παιδιών. Και θέλω να μάθω αν εσύ ξέρεις κάτι" τον ρωτάω και στρέφει τα μάτια του πάνω μου.

"Εγώ; Από που και έως που;"

"Δούκα, δεν λέω πως απαραίτητα έχεις εσύ κάποια ανάμιξη. Ρωτάω απλά αν έτυχε ποτέ να ακούσεις κάτι ή να δεις ή να σου είπαν κάτι εσένα. Ή μήπως η απόλυση σου ήταν τυχαία;" τον ρωτάω με σηκωμένο φρύδι.

Ξαφνικά, το ύφος του αλλάζει και γίνεται άγριο, καθώς πετάγεται όρθιος. Κάνει βήματα προς τα πίσω, κουνωντας το κεφάλι του πέρα δώθε. Τα χαρακτηριστικά του σκληραίνουν, ενώ με το ζόρι προσπαθεί να διατηρήσει την ψυχραιμία του. Νομίζω πως αν δεν βρισκόμασταν στο αστυνομικό τμήμα, θα μου είχε επιτεθεί χωρίς δισταγμό, για να βεβαιωθεί πως ποτέ δεν του έκανα αυτές τις ερωτήσεις... Σαν να μην ήθελε να τις ακούσει ποτέ.

"Δεν έχω να σου πω τίποτα. Το άκουσες;" μου απαντάει, αλλά το ύφος του δηλώνει κάτι άλλο.

"Δούκα, θέλω να ηρεμήσεις. Ξέρω πως είσαι αναστατωμένος, αλλά δεν πρέπει να κρατήσεις κρυφά τα όσα γνωρίζεις. Είναι αναγκαίο να μάθω" του ζητάω, αλλά αποτρέπει τα χέρια από το να πλησιάσουν παραπάνω.

"Φύγε αυτήν την στιγμή. Δεν υπάρχει τίποτα να πούμε. Εξαφανίσου, γιατί θα βάλω τις φωνές. Και δεν νομίζω να το επιθυμείς αυτό, αλλιώς δεν θα ερχόσουν στο κελί μου έτσι στα κρυφά. Σε παρακαλώ, κάνε μου την χάρη λοιπόν και φύγε" μου γυρνάει την πλάτη, ένδειξη ότι από μεριά του τουλάχιστον, η συζήτηση έχει τελειώσει.

Μαζεύω τα πράγματα από το πάτωμα και τα τοποθετώ στο σημείο που ήταν πριν μπω μέσα. Περνάω το μπακπακ μου στους ώμους μου και προτού φύγω, γυρνάω προς αυτόν.

"Αν αποκαλυφθεί το οτιδήποτε, θα φανείς και εσύ. Και τότε θα κατηγορηθείς για απόκρυψη στοιχείων, για συγκάλυψη εγκλημάτων και παραπλάνηση των αρχών. Ενώ αν με βοηθήσεις, μπορώ να εξασφαλίσω ότι δεν θα μπεις φυλακή. Πολύ σύντομα θα βγεις από εδώ μέσα. Και τότε θα κάνεις τις επιλογές σου. Δεν θα σε πιέσω εγώ για κάτι. Μα αν αλλάξεις γνώμη... Ορίστε ένα χαρτί με το τηλέφωνο μου. Αντίο" του λέω και βγαίνω έξω, αποφεύγοντας να δω την αντίδραση του. Κλειδώνω ξανά και επιστρέφω γρήγορα πάνω, για να δώσω πίσω το κλειδί στον Μπεν.

Αυτό πήρε λιγότερο χρόνο από όσο πίστευα. Και σίγουρα δεν είχε τα αποτελέσματα που περίμενα. Ο Δούκας αρνήθηκε να μου δώσει οποιαδήποτε πληροφορία και πολύ φοβάμαι ότι τώρα, δεν έχω ιδέα πως θα προχωρήσω. Εγώ, το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να ευελπιστώ ότι θα αλλάξει γνώμη και θα με καλέσει πριν... Πριν να είναι πολύ αργά. Τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. Πως θα συνεχίσω την έρευνα, όταν δεν έχω κανένα απολύτως στοιχείο για την απαγωγή του τελευταίου παιδιού;

Η πρώτη μου υπόθεση... Και τα βρίσκω σκούρα. Δεν έπρεπε να αφήσω τον εαυτό μου να παρασυρθεί, λόγω του ενθουσιασμού. Πίστευα ότι αν δεχόμουν να αναλάβω μια τόσο περίπλοκη υπόθεση από την αρχή, το πείσμα και επιμονή μου, θα με βοηθούσαν να φτάσω ψηλά. Να πετύχω αυτό που δεν κατάφεραν άλλοι, με περισσότερα χρόνια εμπειρίας και με πιο πολλές ικανότητες... Πως μπόρεσα να πιστέψω ότι θα μου πάρει λίγο χρόνο να φτσδω στο τέλος; Ίσως τελικά να είχαν δίκιο όλοι. Ίσως μάλλον είναι πιο δύσκολο από ότι νόμιζα... Να πετύχω.

Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Τι κάνετε;

Γύρισα από διακοπές και έχω πέσει με τα μούτρα στον ύπνο, το wattpad, τα ιδιαίτερα που κάνω στα αγγλικά, το φαΐ... Αυτά για την ώρα😂😂😂

Επίσης, γύρισα με ένα καινούργιο κεφάλαιο!

Η Τζένη αρχίζει να έρχεται πιο κοντά με τον Μίκαελ... Για να δούμε, τι θα συμβεί ανάμεσα τους άραγε;

Επιπλέον, είδαμε πως η Τζένη απογοητεύτηκε από την... Ας πούμε συζήτηση με τον Δούκα. Και μάλλον η διάθεση της έφτασε στα τάρταρα😔

Ποιός άραγε θα την βοηθήσει και θα της δώσει κουράγιο;

Θα μάθουμε στο επόμενο😉😉😉

Μέχρι τότε...

Peace❤️💛✌️