Jenny's POV

"This time for Africa!"

Βγάζω το χέρι μου κάτω από το σεντόνι και μετά από μερικά δευτερόλεπτα, καταφέρνω να πιάσω στ χέρια μου το κινητό μου και να απενεργοποιήσω το ξυπνητήρι.

Ο ήχος που ποτέ δεν με ενοχλεί να ακούω, ώστε να μπορέσω να ανοίξω τα μάτια μου και να σηκωθώ, είναι η μαγευτική φωνή της αγαπημένης μου τραγουδίστριας, της Σακίρας. Από τότε που αναγκαζόμουν να ξυπνήσω νωρίς, πάντα διάλεγα ένα από τα τραγούδια της. Δεν δεχόμουν να το κάνω, αν πρώτα δεν την άκουγα. Μέχρι και σήμερα, θα πρέπει η φωνή της να διαπεράσει τα αυτιά μου, για να μπορέσω να πάρω ενέργεια... Έστω και στις πέντε το πρωΐ. Αγαπημένη μου τραγουδίστρια.

Αυτό προφανώς σταμάτησε να ισχύει στην σχολή. Εκεί δεν μας έβαζαν τίποτα άλλο για να ακούμε, πέρα από τον εθνικό ύμνο της Αμερικής. Είμαι περήφανη, γιατί είναι ένα κομμάτι του τόπου μου... Αλλά μου έλειψε να απασχολώ το μυαλό μου, με δική μου μουσική.

Νιώθοντας την ζέστη να τόσο έντονα στο σώμα μου και το σεντόνι να κολλάει πάνω του, εξαιτίας του ιδρώτα, το ξεφορτώνομαι και κατεβάζω τα πόδια μου από το κρεβάτι, φορώντας τις σαγιονάρες μου... Όπως το πρόβλεψα. Κοντεύει πέντε... Αναρωτιέμαι αν ο Νικ έχει σηκωθεί τόσο πρωΐ ξανά στην ζωή του. Σχεδόν λυπάμαι που θα του χαλάσω τον ύπνο... Αλλά δεν πειράζει. Θα πρέπει να το συνηθίσει, για όσο καιρό θα διαρκέσει και η συνεργασία μας. Και μετά από αυτό... Δεν θα τον ξαναδώ.

Ανοίγω την πόρτα που χωρίζει το υπνοδωμάτιο μου από το υπόλοιπο σπίτι και αμέσως μια μυρωδιά εισβάλει στα ρουθούνια μου... Και μάλιστα, παραπέμπει το μυαλό μου, στο να σκεφτεί μια κούπα αχνιστού καφέ, με άρωμα βανίλιας! Έτσι νομίζω τουλάχιστον, γιατί ακούω και μερικές βρισιές, καθώς πλησιάζω με αργά βήματα στην κουζίνα, ενώ κάποιος χρησιμοποιεί το μηχάνημα που ευτυχώς υπήρχε ήδη, όταν πρωτοήρθα σε αυτό το σπίτι. Και για να μην είναι ο Νικ στον καναπέ... Μόνο ένα πράγμα σημαίνει αυτό!

"Νικ;" τον ρωτάω, καθώς φτάνω στην κουζίνα και τον βλέπω να αναπηδάει από την τρομάρα του, γυρνώντας προς το μέρος μου, με μια ανακουφισμένη έκφραση.

"Τζένη, με τρόμαξες... Καλημέρα. Δεν με φωνάζεις πια με το επίθετο μου;" αστειεύεται και τον πλησιάζω.

"Ωραίο είναι το όνομα σου. Όποτε σκέφτηκα τουλάχιστον ως προς αυτό, να αφήσουμε τις ειρωνείες" του απαντώ, σκεπτόμενη όλες τις φορές που τον αποκάλεσα Άντερσον, από την πρώτη μας συνάντηση και όλες τις στιγμές που βρεθήκαμε μετά...

Πάντα μου δημιουργόνταν νεύρα όταν τον έβλεπα... Όμως τώρα, για κάποιον περίεργο λόγο, δεν με ενοχλεί αυτή η φάτσα, να είναι το πρώτο πράγμα που αντικρίζω σήμερα, στις πέντε το πρωΐ.

"Αν ήξερες πως βάφτισε η μητέρα μου, δεν θα έλεγες τα ίδια"

"Τι εννοείς;" τον ρωτάω από περιέργεια, βοηθώντας τον να σερβίρει σε δύο φλιτζάνια από αυτό, το ζεστό και γλυκό ρόφημα, με την αναζωογονητική δράση.

"Λοιπόν... Το όνομα μου στα χαρτιά της γέννησης μου και αυτό που είπε η μητέρα μου στον παπά, είναι Νίκολας" μου λέει και παραξενεύομαι από τον τόνο του.

Αυτό το όνομα είναι υπέροχο! Έτσι λένε τον μεγαλύτερο μου αδερφό και ο ίδιος, είναι υπερήφανος να τον φωνάζουν έτσι οι πάντες! Ένας από τους προγόνους μας, ο οποίος είχε πολεμήσει για τα δικαιώματα τον μαύρων κάποτε, ονομαζόταν έτσι και οι γονείς μου το επέλεξαν, γιατί ήξεραν πως ο Νίκολας θα πετύχαινε σπουδαία πράγματα στο μέλλον και πράγματι, έχει κατακτήσει πολλά... Μακάρι να τον έχει ο Τζέρεμι σαν παράδειγμα μεγάλου αδερφού.

"Γιατί σε ενοχλεί; Το Νίκολας είναι πολύ εντυπωσιακό όνομα και με μεγάλη ιστορία από πίσω"

"Δεν... Δεν έχω και τις καλύτερες αναμνήσεις... Έτσι λένε τον πατέρα μου" λέει, όχι με πολύ ένθερμο τρόπο, αφήνοντας την σιωπή να κυριαρχήσει ανάμεσα μας για τα επόμενα λεπτά.

Το βλέμμα είναι χαμηλωμένο και αποφεύγει με κάθε τρόπο να κρατήσει οπτική επαφή μαζί μου. Κάθε κίνηση του, μηχανική και παραμένει ανέκφραστος, καθώς τοποθετεί όλα τα χρησιμοποιημένα σκεύη στον νεροχύτη. Το τελευταίο πράγμα που περίμενα να κάνει... Λέω να μην τον ρωτήσω τι εννοούσε. Είναι ξεκάθαρο ότι έχει έρθει σε δύσκολη θέση και δεν θέλω να το κάνω να αισθανθεί περισσότερο άβολα... Θεέ μου, τι σκέφτομαι για έναν εγκληματία; Ακόμα και το γεγονός ότι με βοήθησε χθες το βράδυ να νιώσω καλά, παρά την απογοήτευση μου, παραμένει ανεξήγητο. Πρέπει να παραδεχτώ ότι το έκανε όμως... Και να του πω ευχαριστώ.

"Πάντως και το δικό μου, δεν είναι καλύτερο. Ευγενία με βάφτισαν, γιατί η προ-προγιαγιά μου, καταγόταν από την Ελλάδα. Για πολλές γενιές δεν διατηρήθηκε το όνομα και ο πατέρας μου, αποφάσισε να βγάλει την μοναχοκόρη του έτσι... Ευτυχώς το δέχτηκαν οι δικοί μου, όταν τους ζήτησα να με φωνάζουν Τζένη και να δηλώνουν παντού αυτό" του λέω, για να ελαφρύνω κάπως το κλίμα και τον βλέπω να χαλαρώνει... Μόλις μου χαμογέλασε;

"Φαίνεται ότι έχουμε κάτι κοινό... Αν αποκαλύψεις ποτέ σε κανέναν αυτό που σου είπα, θα εύχεσαι να μην με είχες γνωρίσει. Μόνο ο Φιν... Και εσύ το ξέρετε τώρα πια"

"Μπα; Και δεν σε κοροϊδεύει για αυτό;"

"Δεν είναι τόσο κακός όσο δείχνει. Απλώς... Έχει περάσει πολλά... Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία. Εις υγείαν" μου λέει και αφού τσουγκρίσουμε τις κούπες μας, πίνουμε ο καθένας από μια γερή γουλιά... Παράξενο. Τον έχει φτιάξει ακριβώς όπως τον πίνω.

"Πέτυχες ακριβώς την επιλογή μου στον καφέ. Πως το ήξερες ότι μου αρέσει ο γλυκός, με άρωμα βανίλιας;"

"Πλάκα κάνεις. Εγώ απλώς σου έφτιαξα ότι πίνω και εγώ... Τελικά πολλά κοινά εμείς οι δύο"

"Ναι. Πίνουμε τον ίδιο καφέ. Αυτό μας κάνει αδερφές ψυχές" σχολιάζω ειρωνικά και δεν καταφέρνει κανένας από τους δυό μας, να μην ξεσπάσει σε δυνατά γέλια.

Πέρα από την πλάκα, μου κάνει μεγάλη εντύπωση. Ένας ειρωνικός και ξινός άντρας, που δεν εμφανίζει ούτε δείγμα από τα συναισθήματα του, απολαμβάνει την γλυκήτητα αυτού του καφέ υγρού. Είναι φυσικά και τεράστια σύμπτωση που μας αρέσει το ίδιο είδος. Και μπορεί αυτή η λεπτομέρεια να είναι μικρή, αλλά ταυτόχρονα, που δημιουργεί ένα ακόμα μεγάλο ερωτηματικό για την προσωπικότητα του... Τόσες πολλές απορίες για το τι υπερισχύει μέσα του.

"Για πες, σούπερ αστυνόμε, πως προχωράμε σήμερα;" με ρωτάει και μπορώ να διακρίνω μια δόση ειρωνείας στον τόνο του.

"Με τον πόνο μου παίζεις Νικ;"

"Όχι. Πολύ σοβαρά σε ρωτάω" επιμένει και εγώ, ενθυμούμενη τα όσα συνέβησαν, κάθομαι σε μια καρέκλα στο τραπέζι, ξεφυσώντας από αγανάκτηση. Ο Νικ βολεύεται σε μια καρέκλα απέναντι μου, χωρίς να πάει το βλέμμα του από πάνω μου.

"Ωραία. Τότε σου απαντώ ότι δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Ο Δούκας δεν μου είπε τίποτα, δεν έχουμε κανένα στοιχείο, για να κάνουμε έρευνα στο μαγαζί και από στιγμή σε στιγμή, μπορεί και κάποιο άλλο παιδί να εξαφανιστεί. Εσύ τι άλλα;" τον ειρωνεύομαι, άθελα μου για να είμαι ειλικρινής και αφήνει μια ανάσα.

"Μπορείς να με κοιτάξεις στα μάτια, σε παρακαλώ πολύ;" με ρωτάει και με βαριά καρδιά, υψώνω το κεφάλι μου προς τα πάνω και οι ματιές μας διασταυρώνονται...

Ουάου, δεν... Δεν είχα προσέξει πόσο όμορφα μάτια έχει. Το χρώμα τους είναι χέιζελ και αυτήν την στιγμή, προσπαθούν να διεισδύσουν στον κόσμο των δικών μου, καστανών ματιών. Δεν ξέρω, αλλά μου δίνει την αίσθηση ότι προσπαθεί να με βοηθήσει... Και μάλιστα, και μόνο που με κοιτάζει έτσι, κάνει με έναν τρόπο μαγικό, όλες τις αρνητικές σκέψεις να εξαφανιστούν από το μυαλό μου. Λες και αυτό που ετοιμάζεται να πει, θα με βοηθήσει να σκεφτώ πιο καθαρά ή θα μου δώσει κάποιο κίνητρο για να δω πιο λογικά τις καταστάσεις... Άλλη μια ένδειξη, που με μπερδεύει ακόμα πιο πολύ για τον χαρακτήρα του...

"Θα βρούμε την λύση. Αυτήν την στιγμή, το μυαλό σου έχει αναστατωθεί. Πρέπει για λίγο... Να πάψεις να το σκέφτεσαι. Να αφήσεις το μυαλό σου να κάνει κάτι άλλο. Καμιά φορά, όταν ξεκουράζουμε τις σκέψεις από ένα συγκεκριμένο θέμα... Η λύση έρχεται από μόνη της. Ή μπορεί να δούμε κάτι που θα μας δώσει κάποια ιδέα. Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη. Νομίζω πως θα σου κάνει καλό να την δοκιμάσεις" μου λέει και όσο το σκέφτομαι, δεν μου φαίνεται τόσο κακό... Αλλά ακόμα υπάρχει κάτι που με προβληματίζει πολύ.

"Νικ... Και δηλαδή εγώ θα διασκεδάζω, όσο κυκλοφορεί ένας απαγωγέας παιδιών στην πόλη;"

"Καλά, δεν εννοούσα να πας για χορό σε κλαμπ... Ας πούμε, τι θα έλεγες να σου κάνω σήμερα μια ξενάγηση στην πόλη; Μπορούμε να πάρουμε πρωϊνό από ένα μαγαζί που ξέρω και μετά να σου μάθω τι εστί Λος Άντζελες" μου απαντάει και θα το ήθελα αυτό, αλλά είναι και η δουλειά στην μέση. Δεν γίνεται να μην πάω καθόλου.

"Νικ, ξεχνάς ότι δουλεύω; Το ότι ανέλαβα μια υπόθεση, δεν σημαίνει πως δεν θα πατάω το πόδι μου στο τμήμα. Για ποιόν άλλο λόγο πιστεύεις ότι σηκώθηκα από τα χαράματα;"

"Δεν γίνεται να πας για λίγο; Τζένη, πιστεύω ότι αυτή η μικρή βόλτα θα σου κάνει καλό... Και για να στο θέσω αλλιώς, μπορεί να βρούμε στοιχεία ή να συναντήσουμε κάποιον που θα είναι άτομο κλειδί για την υπόθεση, χωρίς να το περιμένουμε. Αυτό ήθελα να πω όταν είπα ότι, η λύση σου έρχεται από μόνη της. Ή μπορεί να σκεφτούμε και εμείς κάποια λύση, έχοντας πάρει καθαρό αέρα... Έλα, μην αρνείσαι"

Με παρακαλεί σχεδόν... Και για να πω την αλήθεια, μου χρειάζεται λίγος καθαρός αέρας. Οπότε γιατί όχι; Στο κάτω κάτω, δεν έχω τίποτα να χάσω. Εκτός από πολύτιμο χρόνο... Αλλά πως μπορώ προχωρήσω, αν δεν έχω κάτι στα χέρια μου; Έχει δίκιο ο Νικ.

"Εντάξει. Αλλά πρέπει να πάω στην δουλειά, τουλάχιστον για τρεις ώρες. Θα ρίξω ξανά μια ματιά στα αρχεία, μήπως μου έχει ξεφύγει κάτι. Εσύ μπορείς να περιμένεις εδώ, αν θες. Έλα να με πάρεις κατά τις οκτώ"

"Όπως διατάξατε... Αστυνόμε Ρόμπινσον"

"Το μπάτσος μας τελείωσε βλέπω" τον πειράζω και γελάει, περνώντας τα χέρια του από τα μαλλιά του.

"Πήγαινε να βάλεις την στολή σου, αλλά φρόντισε να αλλάξεις. Δεν νομίζω να θες να περπατήσεις με τα μπλε της δουλειάς" μου λέει και σηκώνομαι όρθια, πίνοντας και την τελευταία γουλιά καφέ στην κούπα μου.

"Σε ευχαριστώ Νικ. Για τώρα... Και για χθες" αποκρίνομαι και για άλλη μια φορά, εντελώς αυθόρμητα, τον αγκαλιάζω... Προς μεγάλη μου έκπληξη, και πάλι ανταποδίδει.

"Δεν κάνει τίποτα... Πήγαινε τώρα"

Του γνέφω θετικά και τρέχω στο δωμάτιο μου να ετοιμαστώ. Όσο κι αν μου άρεσε η συζήτηση μας, δεν θα ήθελα να γίνει η αιτία να αργήσω και να δώσω κι λόγο στον αρχηγό να με κακολογήσει... Μου άρεσε η κουβέντα που κάναμε με τον Νικ, δεν είναι δυνατόν! Γιατί συνέχεια ξεχνάω ότι ένας ληστής και αφήνω τον εαυτό μου να νιώσει άνετα κοντά του; Δεν ξέρω γιατί τον εμπιστεύτηκα χθες... Και ούτε ξέρω τον λόγο που το κάνω τώρα. Και το άλλο; Με βοήθησε να ηρεμήσω. Να χαλαρώσω. Και τώρα, παρόλη την συμφωνία μας, θέλει να πάει βόλτα. Δεν τον νοιάζει αν θα καθυστερήσουμε.... Και αυτό με παραξενεύει...

Τι μου συμβαίνει γαμώτο; Πάντα μου ήταν ξεκάθαρο ποιός ήταν ποιός και δεν έμπαινε σε καμία διαδικασία να σκεφτώ αν τον συμπαθώ ή όχι. Οι περισσότεροι έδειχναν να μην το κάνουν άλλωστε προς το δικό μου πρόσωπο... Τι γίνεται με αυτόν τον Νικ όμως;

[...]

Κοιτάζω το ρολόι στο χέρι μου και... Οκτώ ακριβώς! Ίσα που πρόλαβα να αλλάξω από τα ρούχα της δουλειάς σε καθημερινά, πιο απλά, που να ταιριάζουν με το ζεστό κλίμα του καλοκαιριού.

Δυστυχώς, δεν κατάφερα να βγάλω καμία άκρη με τους φακέλους. Τους διάβασα όλους, μα οι απαγωγές δεν έχουνε τίποτα κοινό μεταξύ τους. Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω. Με αυτό ισοδυναμεί η υπόθεση... Δεν ξέρω αν έχω αισθανθεί ξανά πιο απογοητευμένη. Και να σκεφτεί κανείς ότι έχουν περάσει μόνο δύο μέρες από τότε που την ανέλαβα. Ο χρόνος μου τελειώνει... Και εγώ μένω στάσιμη στο ίδιο σημείο. Εγώ λιγότερο από δύο εβδομάδες και καμιά πρόοδο... Τέλεια. Δεν νομίζω πως τελικά να έχει κάποια επίδραση αυτό το περπάτημα.

Βγαίνω από την τουαλέτα των γυναικών και κατευθύνομαι προς την έξοδο, χαμένη στις σκέψεις μου. Χωρίς να καταλάβω, το σώμα μου συγκρούεται με ένα άλλο και ντροπιασμένη, στέκομαι μπροστά του, για να ζητήσω συγγνώμη... Αλλά βέβαια δεν είναι η μέρα μου. Ούτε σε έναν φυσιολογικό άνθρωπο δεν μπορώ να πέσω καταλάθος πάνω.

"Αρχηγέ, καλημέρα"

"Ρόμπινσον... Πως και από τα μέρη μας; Χθες δεν σε είδα καθόλου. Είμαι σίγουρος ότι θα έκανες χρήσιμο" με ειρωνεύεται και κάνω μεγάλη προσπάθεια μέσα μου, να μην του απαντήσω αναλόγως.

"Φυσικά αρχηγέ. Αν θυμάστε καλά, εγώ αναλάβει μια πιο δύσκολη υπόθεση. Απαιτείτε λοιπόν όλη μου η προσοχή, να είναι στραμμένη επάνω της"

Φροντίζω το ύφος μου να παραμείνει σοβαρό, κατά την διάρκεια αυτής της συζήτησης. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να καταλάβει... Ότι βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Αλλιώς θα έχει κι άλλον λόγο στην κατοχή του, ώστε να με υποτιμά και να μου υπενθυμίζει ότι δεν έχω καμία θέση εδώ μέσα. Είμαι σίγουρη πως ψάχνει αφορμή... Και δεν θα του δώσω μασημένη τροφή. Θα πρέπει να διανύσει πολύ δρόμο, αν θέλει να με δει να αποτυγχάνω. Δεν θα τα παρατήσω τόσο εύκολα... Σε αυτόν δεν θα το κάνω εύκολο. Αν νομίζει πως θα με διώξει από εδώ, τότε κάνει μεγάλο λάθος.

"Χαίρομαι που το ακούω αυτό... Να μην καθυστερώ από την δουλειά σου λοιπόν" κάνει στην άκρη για να περάσω. Υπακούω σιωπηλά, δίχως να τον κοιτάω στα μάτια.

"Και Ρόμπινσον... Αν παρακούσεις ξανά τις εντολές μου, τότε θα πάρεις πόδι από εδώ μέσα. Με άκουσες;" μου λέει και ακούω τα βήματα του που απομακρύνονται.

Πως... Πως το έμαθε; Ο Μπεν... Ο Μπεν με έδωσε κανονικότατα; Όχι όχι, δεν μπορεί. Ο Μπεν ίσως να είναι ευαίσθητος και καμιά φορά στον κόσμο του, αλλά είναι αξιόπιστος και δεν έχει πειράξει κανέναν εδώ, ποτέ του. Τα καλύτερα έμαθα για αυτόν όταν ρώτησα. Ή μπορεί να αναγκάστηκε να μιλήσει για τον οποιονδήποτε λόγο. Δεν πιστεύω ότι... Ένας από τα μόνα δύο άτομα που με συμπαθούν εδώ, θα ήθελε να με δει να φεύγω.

Ο αρχηγός πάντως, κατάφερε να με εκνευρίσει και πάλι. Η αλήθεια όμως είναι, πως με αυτόν τον τρόπο, πεισμώνω ακόμα περισσότερο. Θα αποδείξω σε όλους τι αξίζω και τότε θα πάψουν να μου φέρονται άσχημα.

Κατεβαίνω τα σκαλιά και λίγα μέτρα μακριά -για παν ενδεχόμενο-, βλέπω τον Νικ να με περιμένει. Έχει τα χέρια στις τσέπες και με το που το βλέμμα του με εντοπίζει να περπατάω προς το μέρος του, σηκώνεται από το παγκάκι, σταυρώνοντας τα χέρια του πάνω από την κοιλιά... Ένα αμυδρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη του.. Και με κάνει να νιώθω καλά.

"Βλέπω πως όλα είναι καλά... Ή κάνω λάθος; Γιατί από την έκφραση σου, καταλαβαίνω άλλα"

"Δεν είναι κάτι... Απλώς ο αρχηγός δεν έχει βαρεθεί ακόμα να μου λέει πως δεν ανήκω εδώ. Θέλει να αποτύχω... Αλλά δεν θα του περάσει! Θα δείξω σε όλους σας πως και εμείς οι μαύροι, έχουμε ικανότητες, παρόλο που κανείς δεν πιστεύει σε εμάς!" φωνάζω θυμωμένη, μάλλον παραπάνω από όσο θα έπρεπε, γιατί μερικοί περαστικοί, έχουν σταματήσει και μας κοιτάνε.

"Όπα, ηρέμησε πρώτα από όλα... Ώστε δεν το κάνεις, επειδή θέλεις να τα καταφέρεις; Είσαι αστυνομικός, μόνο και μόνο για να μπεις στο μάτι των άλλων;"

"Όχι Νικ. Είναι το όνειρο μου... Ξέρεις κάτι, ας αλλάξουμε θέμα. Εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις πως είναι αυτό το συναίσθημα. Δεν έχεις βρεθεί ποτέ στο περιθώριο... Λόγο του χρώματος σου. Είσαι λευκός... Και αυτό πάντα θα σε κάνει αποδεκτό παντού" του λέω, σκουπίζοντας τα μάτια μου.

Τα λόγια μου δείχνουν να τον πληγώνουν... Αυτό το συμπέρασμα βγάζω, παρατηρώντας την έκφραση του. Σαν να είπα λόγια, τα οποία χτύπησαν κατευθείαν στην ψυχή του...

Μήπως όντως είπα κάτι που δεν έπρεπε; Αλλά από την άλλη, τι προβλήματα μπορεί να αντιμετώπισε ποτέ του; Έναν λευκό, δεν τον κοροϊδεύουν ποτέ για το χρώμα. Στο δικό μου σχολείο, αν και ήταν μικρό, δεν υπήρχαν ποτέ περιστατικά τέτοιου είδους. Μόνο εγώ, ο αδερφός μου και άλλα άτομα σαν κι εμάς, αντιμετωπίζαμε τόσες δυσκολίες... Τι μπορεί να έχει ο Νικ;

"Έχεις δίκιο... Δεν ξέρω πως είναι. Πάμε τώρα; Έχω πολλά να σου δείξω!" μου λέει σε εύθυμο τόνο και αρπάζοντας με από το χέρι, ξεκινάμε να περπατάμε προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Πρέπει να αισθάνθηκε αμέσως την αμηχανία και για αυτό να πέρασε το χέρι του στους ώμους μου, καθώς διασχίζαμε το πεζοδρόμιο... Και εγώ το άφησα συμβεί. Είναι ξεκάθαρο πλέον πως αυτός ο άντρας, ξέρει να κάνει τα μαγικά του.

[...]

"Αυτό το μαγαζί κάνει ωραίες πίτες... Πιο σιγά ρε μπούφε, θα πνιγείς!" του φωνάζω, αλλα αυτός δεν πτοείται και συνεχίζει να τρώει με ταχύ ρυθμό.

"Πεινάω, τι θες να κάνω;" με ρωτάει μπουκωμένος, ανασηκώνοντας τους ώμους του.

"Κάνεις λες και έχεις να φας μέρες" σχολιάζω για πλάκα, αλλά μάλλον ο ίδιος το πήρε στα σοβαρά.

"Ισχύει. Έπρεπε πολλές από τις εισπράξεις, να πάνε σε υποχρεώσεις του σπιτιού. Τελευταία φορά, έφαγα χθες στο τμήμα"

Οκ... Ομολογώ πως δεν περίμενα κανονική απάντηση. Πόσο μάλλον αυτήν; Δεν έχει αρκετά ούτε για τα προς το ζην; Για αυτό άραγε κλέβει από τους πολίτες; Βέβαια, δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι ένα λάθος, αλλά αν όντως έχει σοβαρό λόγο; Στο κάτω κάτω, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι υποχρεώνονται κάποιες φορές, να κάνουν πράγματα που δεν θέλουν... Για να μπορούν να επιβιώσουν.

"Γι' αυτό έχεις ανάγκη τα λεφτά και θα παίρνεις από άλλους;" τον ρωτάω στα ίσα και δεν το περίμενα να μου πιάσει το χέρι και το χαϊδέψει στα αλήθεια... Και μέσα μου, να γεννηθεί μια σταλιά συμπόνιας!

"Είναι περίπλοκη ιστορία... Κάποια άλλη στιγμή, ίσως σου τα πω" γνέφω θετικά, σεβόμενη την απάντηση του.

Οπότε αποκτήσει την επιθυμία του μου μιλήσει, εγώ είμαι εδώ για να τον ακούσω. Θέλω να το κάνω... Και αισθάνομαι πως εγώ θα μπορούσα να του εμπιστευτώ όλα όσα με βασανίζουν.

Πως γίνεται αυτή η αλλαγή, να έχει συμβεί μέσα σε τρεις μέρες, δηλαδή από την στιγμή που τον γνώρισα; Είναι δυνατόν; Γιατί νιώθω πως η απόσταση ανάμεσα μας έχει αρχίσει να μειώνεται... Ένας αστυνομικός και ένας εγκληματίας φίλοι; Ούτε στα χίλια χρόνια! Δεν έχει ακουστεί ξανά. Πρέπει... Πρέπει να βγάλω την ιδέα από το μυαλό μου... Όσο κι αν μου αρέσει η ιδέα του. Μέχρι τώρα, κανένα από τα προβλήματα δεν έχει περάσει από το μυαλό μου... Ή για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, προτιμώ να ασχοληθώ σε βάθος λίγο αργότερα.

"Τρώγε τώρα, γιατί έχουμε νιώθω άσχημα. Εσύ μόνο λίγες μπουκιές έχεις βάλει στο στόμα σου"

"Τι σε νοιάζει; Άλλωστε, εγώ θα πληρώσω για όλα. Πιές τον δεύτερο καφέ σου λοιπόν και άσε τα σχόλια" του λέω και το χαμόγελο του γίνεται πιο πλατύ, κάνοντας την κατάλευκη οδοντοστοιχία του ευδιάκριτη.

"Νικ;" ακούω μια φωνή πάνω από το κεφάλι μου ταυτόχρονα με τον Νικ, στρέφουμε την προσοχή μας εκεί.

"Τζούλι; Τι κάνεις εσύ εδώ;" την ρωτάει ο Νικ και εκείνη γελάει, ανταλλάζοντας μια φιλική χειραψία μαζί του.

"Έξι χρόνια είναι πολλά... Χαίρομαι που σε βλέπω"

Τώρα την αναγνώρισα! Είναι εκείνη η γυναίκα που έσωσα στον δρόμο πριν από λίγες μέρες! Θυμάμαι ότι την έλεγαν Τζούλι... Και πως ήταν ένας από τους πιο ευγενικούς ανθρώπους που έχω συναντήσει στην ζωή μου. Και τώρα αυτό φαίνεται, αλλά θα χρειαστεί κι άλλος χρόνος, για να φτάσω στο συμπέρασμα εάν είναι καλός άνθρωπος ή όχι. Ευελπιστώ το ένστικτο μου... Να μην βγει λάθος και αυτήν την φορά.

"Τζένη; Εσύ είσαι; Δεν φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι που σε ξαναβλέπω!" με κάνει μια αγκαλιά και λαμβάνω ξανά αυτά τα κύματα καλοσύνης, τα οποία γεμίζουν την ατμόσφαιρα.

"Γνωρίζεστε; Πως και έτσι;" ρωτάει ο Νικ, λίγο σοκαρισμένος βλέποντας τόση οικειότητα ανάμεσα μας και δεν καταλαβαίνω γιατί.

"Μεγάλη ιστορία... Το ερώτημα είναι, εσείς οι δύο από που και ως που είστε μαζί και τα λέτε σαν φίλοι;"

"Όχι όχι Τζούλι μου, καμία σχέση. Θα σου εξηγήσει η Τζένη. Εμένα με συγχωρείτε, πρέπει να πάω στο μπάνιο" προλαβαίνει να απαντήσει ο Νικ πριν από εμένα και εξαφανίζεται σε χρόνο μηδέν, αφήνοντας μας μόνες.

"Τζένη, πρέπει να σου μιλήσω" μου λέει η Τζούλι, με αλλαγμένο τόνο στην φωνή της και κάθεται απέναντι μου.

"Για ποιό θέμα;"

Ξαφνικά, το ύφος της αλλάζει και γίνεται πιο σοβαρό. Τα μάτια της εστιάζουν σε εμένα, σαν να προσπαθούν ήδη να με πείσουν για κάτι που δεν έχω ακούσει καν. Είναι λες και περίμενε αρκετή ώρα, ώστε να καταφέρει να βρεθεί μόνη μαζί μου. Αλλά γιατί; Τι μπορεί να θέλει από εμένα; Και ακόμη αναρωτιέμαι πως γνωρίζονται με τον Νικ.

"Θα σου το πω μια φορά και βάλε το καλά στο μυαλό σου... Πρέπει να μείνεις μακριά από τον Νικ Άντερσον"

Συγγνώμη, τι είπε; Από που και ως που, μου ζητάει κάτι τέτοιο;

"Τζούλι μου, πολύ θα το ήθελα, αλλά είναι αδύνατον αυτήν την στιγμή. Τον χρειάζομαι και εκείνος το ίδιο. Έχουμε κάνει μια συμφωνία και-"

"Τζένη, αυτός ο άντρας, εκμεταλλεύεται τους πάντες. Κοιτάει μόνο το συμφέρον του και μόλις ικανοποιήσει τον εαυτό του, τα τινάζει όλα στον αέρα και εξαφανίζεται. Δεν νοιάζεται για κανέναν άλλον, πέρα τον ίδιο. Θα κάνει τα πάντα... Για να γλιτώσει το τομάρι του. Άκουσε με λοιπόν, δεν μπορείς να του έχεις εμπιστοσύνη. Σας είδα απ' έξω, που περνούσα τυχαία και ήθελα να σε προετοιμάσω. Να σε προστατέψω... Από αυτόν τον συμφεροντολόγο κλέφτη"

Αυτά τα λόγια... Δεν έχει καμία σχέση με την Τζούλι που είδα εγώ πριν από λίγο. Αυτή εδώ, μιλάει με θυμό και η εκδίκηση, ξεχειλίζει από τα μάτια της.
Είναι σαν να τον μισεί... Σίγουρα αυτό καταλαβαίνω από τον τρόπο που μιλάει. Έπαιξε πολύ καλά τον ρόλο τον ρόλο της πάντως. Έδειξε να χαίρεται όταν τον είδε... Ενώ μέσα της, μάλλον σκεφτόταν τρόπους να τον σκοτώσει. Άραγε και ο Νικ ήθελε το ίδιο;

"Δεν συνηθίζω να βγάζω συμπεράσματα για κάποιον, ακούγοντας μόνο τις απόψεις των άλλων" της λέω και γελάει, καθώς στέκεται ξανά όρθια για να φύγει.

"Δική σου είναι η επιλογή. Εγώ απλά ήρθα να σε προετοιμάσω, ώστε να μην πέσεις από τα σύννεφα, όταν θα τελειώσει η παράσταση του. Ο Νικ, έχει κάνει επάγγελμα τα ψέματα και τις απατεωνιές. Τζένη μου, σε συμπαθώ πολύ, παρόλο που σε έχω δει μόνο δύο φορές. Φαίνεσαι καλός άνθρωπος και ειλικρινά, δεν σου αξίζει αυτή η απογοήτευση. Άκου και εμένα, κάτι ξέρω... Ελπίζω να σε ξαναδώ και να γίνουμε φίλες. Αντίο" μου λέει και αποχωρεί.

Περίεργα πράγματα συμβαίνουν... Κι τυχαία να εμφανίστηκε, όπως ισχυρίστηκε, όμως η... Εξομολόγηση της δεν ήταν. Προσπάθησε να με πείσει για κάτι... Με λίγα λόγια, και κυρίως κατά τα δικά της, το Νικ Άντερσον είναι ένα ρεμάλι της κοινωνίας. Δεν ενδιαφέρεται για κανέναν πέρα από τον εαυτό του και έχει την ικανότητα να διαλύσει τα πάντα γύρω του, χωρίς ίχνος ντροπής και ενσυναίσθησης.

Όλα αυτά... Θα μπορούσαν να ισχύουν, αλλά δεν ξέρω τι να πιστέψω πραγματικά. Ο Νικ που χθες το βράδυ με βοήθησε να ηρεμήσω και σήμερα προσφέρθηκε να μου χαρίσει μερικές ώρες ξεγνοιασιά, έρχεται σε σύγκρουση με αυτόν που μου παρουσίασε η Τζούλι πριν από λίγα λεπτά... Και αυτό με βάζει τις σκέψεις μου στην διαδικασία να σκεφτούν πιο βαθιά... Θα ήταν σωστό άραγε να ρωτήσω τον Νικ σχετικά με αυτό; Δεν θέλω να τον φέρω σε δύσκολη θέση... Αλλά από την άλλη, η περιέργεια θα με σκοτώσει. Ήδη τριβελίζει. Τελικά τα απαπάντητα ερωτήματα για αυτόν τον άντρα.. Είναι περισσότερα από όσα πίστευα.

[...]

"Τζένη, είσαι καλά; Δύο ώρες είναι που περπατάμε στην πόλη και ίσα που έχεις ξεστομίσει μερικές φράσει και ερωτήσεις. Τι έγινε όσο έλειπα;" με ρωτάει και μη αντέχοντας άλλο, ανοίγω το στόμα μου για να ρωτήσω.

Ξέρω πως ίσως αυτό να είναι η αιτία για να μαλώσουμε... Αλλά οφείλουμε να είμαστε ειλικρινής μεταξύ μας!

"Ναι. Αφότου έφυγες, η Τζούλι μου είπε κάποια πράγματα" λέω, έχοντας πάρει μια βαθιά ανάσα.

Σταματάμε να περπατάμε και γυρνάει προς το μέρος μου, με τα χέρια του έτοιμα να κάνουν κάποια κίνηση. Μοιάζει σαν να φοβάται για κάτι. Η έκφραση του δηλώνει... Πόνο, αν αντιλαμβάνομαι σωστά.

"Τι σου είπε;"

"Ότι δεν πρέπει να σου έχω εμπιστοσύνη. Και ότι μέσα από ληστείες, γεμίζεις την ψυχή σου" του απαντώ... Και εκπλήσσομαι από την σιγουριά στον τόνο μου. Να μάθω θέλω, όχι να επιβεβαιώσω κάτι. Δείχνει απογοητευμένος παρόλα αυτά.

"Και εσύ την πίστεψες έτσι;"

"Λοιπόν, με βάση τον φάκελο σου, δεν είναι και τόσο δύσκολο. Θέλω να πω, ο καθένας θα το έκανε στην θέση μου" οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα μου τελείως αυθόρμητα...

"Μάλιστα..." μουρμουρίζει, κάνοντας μερικά βήματα προς τα πίσω "Είσαι και εσύ ένας από αυτούς που με κατηγορούν ασύστολα" συμπληρώνει την φράση του και σχηματίζει δύο γροθιές με τα χέρια του, στρέφοντας αλλού του βλέμμα του κάποια δευτερόλεπτα.

"Νικ, γιατί κάνεις έτσι; Θέλω απλά την αλήθεια. Της έχεις κάνει όντως κακό;"

"Δεν ψάχνεις την αλήθεια! Ζητάς απλώς να σου απαντήσω ναι" όχι... Όχι, αυτό δεν ισχύει!

"Μπορείς να μου απαντήσεις; Μετά από αυτό, θα συνεχίσουμε κανονικά τις ζωές μας. Δεν έγινε και τίποτα"

"Δεν έγινε και τίποτα! Για εσάς μπορεί, αλλά δεν νοιάζεται κανείς πως νιώθουμε εμείς μετά!" φωνάζει και χτυπάει με το πόδι δυνατά τον τοίχο, με αποτέλεσμα να ένα κομμάτι του να διαλυθεί... Βλέπω και αυτό το κομμάτι, το συντηρούν καλά.

"Αν δεν έχεις κάνει τίποτα, γιατί φέρεσαι έτσι; Ένας αθώος, δεν έχει να ανησυχεί ούτε να φοβάται για κάτι" περνάω στην αντεπίθεση και κουνάει πέρα δώθε το κεφάλι του, κοιτώντας με απογοητευμένος και ταυτόχρονα.. Λυπημένος. Πρώτη φορά τον βλέπω σε αυτήν την κατάσταση.

"Ουάου... Δεν το περίμενα αυτό από εσένα. Ειδικά από ΕΣΈΝΑ, Τζένη. Πίστεψα ότι..." πάει να πει, αλλά αφήνει την πρόταση να αιωρηθεί στον αέρα, χωρίς να την ολοκληρώσει.

"Τι πράγμα Νικ;"

"Δεν έχει σημασία. Και το προτιμούσα όταν με αποκαλούσες Άντερσον. Από ότι φαίνεται, και εσύ βγάζει αυθαίρετα συμπεράσματα, χωρίς να καταλαβαίνεις τίποτα. Νομίζεις σαν όλους τους άλλους, πως είμαι ένοχος για κάτι. Και όχι... Δεν της έκανα ποτέ κακό, ασχέτως με το τι λέει... Μην με καλέσεις ξανά για κάτι που δεν έχει σχέση με την υπόθεση. Ώσπου να σκεφτείς κάτι, δεν θέλω να μιλάμε. Και βρες μόνη πως θα γυρίσεις. Αντίο Τζένη... Ρόμπινσον" μου λέει εντελώς ψυχρά και απομακρύνεται σε κλάσματα δευτερολέπτου.

"Νικ στάσου! Νικ!" του φωνάζω και αρχίζω να τρέχω από πίσω του, αλλά μετά από λίγα λεπτά, έχει εξαφανιστεί από το οπτικό μου πεδίο.

Θεέ μου, τόσα προβλήματα αντιμετωπίζω, γιατί έπρεπε να προστεθεί και αυτό τώρα;! Τι σκατά κάνω λάθος, από τότε που πάτησα το πόδι μου σε αυτήν την πόλη;! Όλα... Όλα μου πάνε στραβά! Ώρες ώρες σκέφτομαι... Πως ίσως θα έπρεπε να είχα δηλώσει το Τέξας και να έμενα στην μικρή, ήσυχη και γνωστή κωμόπολη μου... Εκεί τουλάχιστον, ξέρω τι θα με περίμενε πάνω κάτω... Εδώ συμβαίνουν εκπλήξεις, και μάλιστα μόνο δυσάρεστες!

Έχει δίκιο... Μέσα μου, είχα ήδη καταλήξει κάπου. Και μάλλον θεώρησε πως του έκανα επίθεση, όχι ερώτηση... Ίσως να έχει και δίκιο. Δεν έπρεπε καν να σκεφτώ να μάθω. Δεν με αφορούσε στην τελική. Δεν είμαστε καν φίλοι! Ο Νικ έχει το παρελθόν του και εγώ το δικό μου! Η σχέση μας είναι καθαρά επαγγελματική και αυτό δεν θα μπορούσε να αλλάξει. Δεν θα το ήθελε... Όπως και εγώ.

Πως θα ταιριάζαμε άλλωστε; Δεν έχουμε τίποτα κοινό, οι αντιλήψεις μας για την ζωή είναι εντελώς διαφορετικές και μάλλον εκείνος έχει θέματα εμπιστοσύνης... Σε αυτό πρέπει να παραδεχτώ, ότι ούτε και εγώ πάω πίσω. Αλλά σε γενικές γραμμές... Τίποτα άλλο δεν μας ενώνει. Και απορώ με τον εαυτό μου, που τον άφησα να σκεφτεί κάτι τέτοιο. Μου αρέσει που ήθελα να... Τέλος πάντων, ότι έγινε έγινε.

Και πάλι όμως, είναι στιγμές που... Αναρωτιέμαι αν τα αναπάντητα ερωτήματα, είναι περισσότερα γύρω από την υπόθεση ή... Γύρω από το πρόσωπο του Νικ;

Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Τι μου κάνετε;

Το καλοκαίρι τελείωσε και επίσημα!

Πως νιώθετε πως σε λίγες μέρες... Επιστρέφουμε στα θρανία;

Το καλό είναι, ότι οι μάσκες δεν θα είναι υποχρεωτικές στην αρχή της χρονιάς😀😀😀

Τέσπα!

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Ξεκινήσαμε καλά... Και μετά πέσαμε λίγο😂😂😂

Η Τζούλι επιστρέφει και από το επόμενο, θα την βλέπουμε πιο συχνά, μαζί με άλλους χαρακτήρες που θα εμφανιστούν😜

Τι εννοούσε άραγε, μέσα από τα λόγια της για τον Νικ;

Και η Τζένη τι θα κάνει τώρα; Θα βρεθεί κάποιο στοιχείο άραγε ή... Είμαστε πάλι στο μηδέν;

Για να δούμε και την πλευρά του Νικ!

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️