Jenny's POV

Οι ώρες περνάνε πολύ γρήγορα, όταν είσαι προσηλωμένος σε κάτι και δεν αφήνεις της προσοχή σου να αποσπαστεί από άλλους παράγοντες. Ειδικά όταν αυτό το κάτι, είναι η δουλειά που επέλεξες να κάνεις, πιστεύοντας πως θα προσφέρεις και εσύ το λιθαράκι σου, ώστε ο κόσμος να γίνει καλύτερο. Υποσχέθηκα πως θα φτάσω στην άκρη αυτού του νήματος, για χάρη των παιδιών και θα το κάνω.

Μετά από την, γεμάτη από έντονα συναισθήματα, συζήτηση που είχαμε με τον Νικ, επιστρέψαμε στην μελέτη των εγγράφων και των φακέλων και δεν έχουμε σταματήσει λεπτό. Έφυγε μόνο για να λίγο, για να φέρει κάτι να φάμε. Από τότε όμως, δεν έχουμε σηκώσει κεφάλι. Μελετάμε τα πάντα από την αρχή... Και δυστυχώς, δεν έχουμε καταλήξει πουθενά. Αισθάνομαι πως ίσως η ιδέα να βρούμε κάτι, αν ξεκινούσαμε από την αρχή, θα έφερνε αποτέλεσμα. Από την άλλη, πόσες είναι οι πιθανότητες να μας ξεφύγει κάτι; Έχουμε ψάξει τα πάντα.

Παρόλα αυτά, έχω την εντύπωση πως καθώς οι πληροφορίες αποτυπώνονταν στο μυαλό μου και προσπαθούσα να απορροφήσω όλες τις λέξεις, μια λεπτομέρεια μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Δεν κατάφερα όμως να κάνω κάποια σύνδεση και τώρα, απλώς ευελπιστώ να την ξαναθυμηθώ. Γιατί ένα προαίσθημα πως πρόκειται για κάτι κρίσιμης σημασίας. Αν μπορούσα μόνο να το επαναφέρω στην μνήμη μου. Χρειάζομαι ακόμα ένα σπρώξιμο που να πάρει...

"Θεωρώ πως υπάρχει μια λεπτομέρεια που μας διαφεύγει" ξεφυσάει αγανακτησμένος, πετώντας μερικά χαρτιά στο πάτωμα.

"Το ίδιο σκεφτόμουν και εγώ. Αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ αυτήν την στιγμή... Το μυαλό μου έχει γίνει πουρές" αποκρίνομαι, τρίβοντας τα κουρασμένα μάτια μου... Θέλω τόσο πολύ να κοιμηθώ.

"Λέω να σταματήσουμε. Αρκετά πιέσαμε τους εαυτούς μας για σήμερα. Έχουμε ανάγκη να ξεκουραστούμε αυτήν την στιγμή" προτείνει και γέρνω το κεφάλι μου στον ώμο μου, επιτρέποντας στα βλέφαρα μου να κλείσουν, έστω και για λίγο.

"Έλα. Θα σε βοηθήσω να ξαπλώσεις και μετά θα φύγω" μου και μετά από πολύ δυσκολία, καταφέρνω να σταθώ στα πόδια... Εννοείται με την βοήθεια του Νικ, γιατί δεν αισθάνομαι καθόλου το σώμα μου.

"Μείνε εδώ. Πού θα πας τέτοια ώρα; Τα σκεπάσματα που σου έδωσα την προηγούμενη φορά, είναι διπλωμένα στον καναπέ. Δεν πρόλαβα να τα τακτοποιήσω" του εξηγώ και από την έκφραση του, καταλαβαίνω ότι του άρεσε αυτή η ιδέα... Τουλάχιστον περισσότερο από την πρώτη φορά, που το έκανε σχεδόν αναγκαστικά.

"Ωραία. Αλλά επειδή δεν θέλω να μείνεις μόνη σου, θα φέρω να στρώσω εδώ... Μην με κοιτάς έτσι, δεν το διαπραγματεύομαι! Εσύ μάζεψε εδώ και επιστρέφω αμέσως" μου απαντάει, κατευθυνόμενος στο σαλόνι.

Ακολουθώ το παράδειγμα του γέλιου του και ξεκινάω να στιβάζω τα αρχεία με συγκεκριμένο τρόπο, ώστε να θυμάμαι που βρίσκεται το καθένα. Έχω σκοπό να τα διαβάσω ξανά το πρωΐ. Θα μάθω απ' έξω κάθε πρόταση, εάν χρειαστεί, αρκεί να βγάλω κάποια άκρη.

Πάντως, αν εξαιρέσει κανείς τα εμπόδια που αντιμετωπίζω αυτήν την περίοδο όσων αφορά την υπόθεση, αισθάνομαι πιο αισιόδοξη από τις άλλες μέρες... Και αυτό οφείλεται στο ότι ο Νικ είναι δίπλα μου. Την στιγμή που όλες οι ελπίδες είναι έτοιμες να εξαφανιστούν, ο Νικ με πείθει να μην τα παρατήσω και η αυτοπεποίθηση μου αυξάνεται. Με εμπνέει να προσπαθήσω περισσότερο. Ίσως να ξεπεράσω ακόμα και τα όρια μου.

Με... Με κάνει να νιώθω φυσιολογική. Δηλαδή, ο κοινωνικός που περίγυρος, έξω από τα όρια της οικογένειας μου, επιδίωκε πάντοτε να με περιθωριοποιεί, όπως και τα υπόλοιπα αδέρφια. Να με κάνουν να αισθανθώ κατώτεροι και ότι δεν ανήκω στο ανθρώπινο είδος. Παρόλο που με την λογική ήξερα ότι αυτά ήταν απλώς κακεντρεχή σχόλια κάποιων, η καρδιά πονούσε. Και αυτό, γιατί πίστευα τα λόγια τους έως έναν βαθμό, ασχέτως που πάλευα να καταπολεμήσω αυτόν τον πόνο. Ο Νικ όμως, με βοηθάει σιγά σιγά να εμπεδώσω ακόμα περισσότερο το γεγονός ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να με επικρίνει και με χλευάζει, παραμόνο εάν εγώ του το δώσω. Εφόσον αναγνωρίζω την αξία, μπορώ να προστατέψω και τον εαυτό μου από εκείνους που νομίζω ότι ο ρατσισμός εξελίσσει τον κόσμος μας... Παρακινώντας παράλληλα κι άλλους να το κάνουν.

Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο πολύ αντιλαμβάνομαι ότι τον χρειάζομαι τον Νικ στην ζωή μου. Είναι ο καλύτερος μου φίλος. Ο μόνος ίσως που είχα ή θα έχω ποτέ. Αν μέσω εκείνου, αρχίζω να ευελπιστώ πως αυτή η νέα αρχή στο Λος Άντζελες, θα αποφέρει καρπούς, από όλες τις απόψεις.

[...]

Ανοίγοντας τα μάτια μου, αντικρίζω τι ξύλινο το ξύλινο ταβάνι του διαμερίσματος. Αφού τεντώσω κάθε εκατοστό του κορμιού, προκειμένου να το θέσω σε λειτουργία, πετάω τα σκεπάσματα από πάνω μου και βλέπω πως ο Νικ έχει ήδη σηκωθεί... Μα καλά, αυτός με τις κότες ξυπνάει; Αχ, δεν έχω δικαίωμα να μιλάω. Ξυπνάω κάθε μέρα από τις πέντε το πρωΐ, για να είμαι στην ώρα μου στο τμήμα.

Ίσως έχει αρχίσει να το συνηθίζει ο οργανισμός μου, γιατί είχα ξεχάσει εντελώς να βάλω ξυπνητήρι. Και παρόλα αυτά, συμπεριφέρομαι σαν να πράττω έτσι όλη μου την ζωή. Ευελπιστώ να φτάσω σε μεγάλη ηλικία και να ξυπνάω κάθε μέρα, για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Αφαιρώ τις πιτζάμες μου με προσοχή, μιας και το χέρι μου είναι ακόμα στην ανάρρωση, φοράω ένα καθημερινό σύνολο που διάλεξα και μαζεύοντας με μεγάλη δυσκολία τα πράγματα μου στην τσάντα πλάτης που έχω, ανοίγω το δωμάτιο.

"Καλημέρα... Συγγνώμη, έφτιαξες πάλι εσύ καφέ;" τον ρωτάω, μπαίνοντας στην κουζίνα, σέρνοντας σχεδόν τα πόδια μου.

"Τι εννοείς; Εσύ έφτιαξες την προηγούμενη φορά. Σειρά μου να σε περιποιηθώ... Ακόμα κι αν δεν είμαι στο σπίτι μου" αστειεύεται, αν και από τον τόνο του, καταλαβαίνω ότι θα ήθελε πολύ να το θεωρεί και δικό του... Και εγώ μέσα μου λιγάκι.

"Θα σε επισκεφτώ και εγώ σύντομα. Οπότε θα έχεις την ευκαιρία σου" τον πειράζω και μου χαμογελάει, προσφέροντας μου μια κούπα με αχνιστό καφέ... Και μόνο η μυρωδιά, είναι αρκετή μου προσφέρει την ενέργεια που χρειάζομαι, για να ξεκινήσω την μέρα μου.

"Για πες, τι έχουμε σήμερα στο πρόγραμμα;" με ρωτάει, τραβώντας μια καρέκλα για να κάτσει.

"Άσε με να σκεφτώ... Δεν έχω την παραμικρή ιδέα" του απαντώ όσο πιο ήρεμα γίνεται, χωρίς ωστόσο να μπορώ αποδιώξω τελείως το άγχος που με βασανίζει.

"Έλα, μην σε παίρνει από κάτω. Θα ξαναπιάσουμε τους φακέλους και-"

"Και μετά τι; Θα κάνουμε ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα, μέχρι να διαπιστώσουμε την λεπτομέρεια στην οποία συμφωνούμε ότι υπάρχει; Ίσως αποτελεί μια λύση, αλλά για πόσο; Γαμώτο, και ο Μίκαελ δεν μου έχει τηλεφωνήσει ακόμα. Δεν βγήκε κανένα στοιχείο από τον χώρο της απαγωγής;" την ερώτηση, την εξέφρασα περισσότερο προς τον εαυτό μου, παρά στον Νικ... Γιατί πραγματικά απορώ.

Κάθομαι απέναντι του και περνάω τα χέρια μου από τα μαλλιά, ξεφυσώντας αγανακτισμένη. Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου εκείνη την κάρτα και τα στοιχεία που μου έδωσε ο πατέρας, συνεχώς τριβελίζουν το μυαλό μου... Αγχώνομαι και μόνο στην σκέψη ότι-

Όχι όχι, δεν πρέπει να το κάνω αυτό. Δεν πρέπει να αφήσω ξανά τις αμφιβολίες να φωλιάσουν μέσα μου και να αναπτυχθούν. Μπορεί αυτήν την στιγμή, να μην έχουμε πολλά στοιχεία για να προχωρήσουμε, αλλά ξέρω πως σύντομα αυτό θα αλλάξει. Ελπίζοντας σε κάτι τέτοιο, συνεχίζω παράλληλα να εξετάζω εξονυχιστικά ό,τι έχω στα χέρια μου, ακόμα κι αν αυτό μπορεί να με κουράσει κάποια στιγμή. Εξάλλου, επιμένω ότι υπάρχει αυτή η λεπτομέρεια που μου διαφεύγει... Θα το βρω, που θα μου πάει!

"Δεν θέλω ηττοπάθειες. Από εδώ και πέρα, μόνο θετικές σκέψεις. Σύμφωνοι;"

"Σύμφωνοι" απαντώ, κλείνοντας του το μάτι.

Καθώς συνεχίζουμε να συζητάμε για λίγο περί ανέμων και υδάτων, ώσπου να πάρουμε το πρωϊνό μας, ξαφνικά το κουδούνι διακόπτει την συζήτηση μας και ύστερα, ο ήχος από χτυπήματα στην πόρτα φτάνει στα αυτιά μου... Μα καλά, ποιός είναι τέτοια ώρα; Και γενικά, ποιός επισκέπτεται κόσμο λίγο μετά τις πέντε το πρωΐ;

"Περιμένεις κάποιον;" με ρωτάει ο Νικ παραξενεμένος και τον κοιτάζω, υιοθετώντας ίδιο ύφος.

"Φυσικά και όχι. Ποιός νοήμον άνθρωπος χτυπάει κουδούνια μέσα στα ξημερώματα του καλοκαιριού;"

Ανασηκώνω τους ώμους, έχοντας την ίδια απορία. Απιθώνοντας την κούπα πάνω στην ξύλινη επιφάνεια του τραπεζιού, απομακρύνομαι από την θέση μου και κατευθύνομαι προς την πόρτα, όντας λίγο έτοιμη να κατσαδιάσω τον οποιοδήποτε βρίσκεται από την άλλη πλευρά της. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και τυλίγοντας τα δάχτυλα μου γύρω από το χερούλι, την τραβάω προς τα πίσω. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν φανώ αγενής, αφού κανείς δεν έχει δικαίωμα να-

"Μαξ!" αναφωνώ, σοκαρισμένη που αντικρίζω τον κατά έξι μήνες μεγάλο μου αδερφό.

"Τζένη!" φωνάζει και με κλείνει στην αγκαλιά του, σφίγγοντας με... Μάλλον δεν πρόσεξε το χέρι μου.

"Μαξ... Το χέρι μου..." ψελλίζω, στην προσπάθεια μου να πάρω ανάσα και τα μάτια του ανοίγουν διάπλατα, βλέποντας τον νάρθηκα που έχει αγκαλιάσει το δεξί μου χέρι.

"Τι έπαθε το χέρι σου; Τζένη, τι συμβαίνει; Γιατί εξαφανίστηκες; Πού ήσουν; Έχεις ιδέα πόσο ανησυχήσαμε; Γιατί δεν-"

Τον εμποδίζω να συνεχίζει, ακουμπώντας τον δείκτη του αριστερού χεριού μου πάνω στα χείλη του. Μια ζωή μέσα στο στόμα της πανικό... Τουλάχιστον σεο ό,τι αφορούσε εμένα, μιας και σε θέματα δουλειάς, ίσως είναι καλύτερος από τα υπόλοιπα αδέρφια μου, που ασχολούνται με την οικογενειακή επιχείρηση. Ένα από τα χαρίσματα του αδερφού μου, είναι ότι είναι πάντοτε αφοσιωμένος σε αυτό που κάνει, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό. Ωστόσο, μπορεί να γίνει υπερβολικά υπερπροστατευτικός κάποιες φορές.

"Μαξ, ηρέμησε. Μία μία οι ερωτήσεις, γιατί θα μου προκαλέσεις πονοκέφαλο. Έχουν γίνει πολλά είναι η αλήθεια... Εσύ όμως τι κάνεις εδώ;"

"Τζένη ποιός είναι;" ακούω τον Νικ να φωνάζει από την κουζίνα και συνειδητοποιώ ότι πρέπει να δώσω και για αυτό εξηγήσεις στον Μαξ.

"Ποιός είναι αυτός;" με ρωτάει και ο Μαξ και αποφασίζω να κάνω τις συστάσεις μια και καλή.

Έτσι, χωρίς να απαντήσω κάτι, τον παίρνω από το χέρι και επιστρέφουμε μαζί στην κουζίνα. Ο Νικ, μόλις μας δει, σηκώνεται όρθιος. Δεν καταφέρνει να κρύψει την έκπληξη του και σταυρώνοντας τα χέρια του κάτω από το στήθος του, περιμένει να ακούσει αυτά που έχω να πω. Την ίδια στάση διατηρεί και ο αγαπημένος μου αδερφούλης... Υπέροχα!

"Λοιπόν... Μαξ, από εδώ ένας καλός φίλος μου, ο Νικ. Νικ, ο αδερφός μου ο Μαξ" λέω και δείχνουν να χαλαρώνουν, μα το περασμένο χέρι του Μαξ στον ώμο μου, δηλώνει την καχυποψία που τον διακατέχει ακόμα.

Σε αντίθεση με εμένα, εκείνος δεν δυσκολευόταν και δεν προσπαθούσε να κρύψει ιδιαίτερα τον θυμό και την οργή του απέναντι στους λευκούς, για όσα μας έκαναν. Εγώ επιδίωκα να προχωρήσω μπροστά και να αναζητώ τα θετικά των συμβάντων που με βασάνιζαν, διότι πιστεύω πως όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Ο αδερφός μου από την άλλη, δεν ασπάζεται αυτήν την φιλοσοφία. Δεν ήταν ποτέ του βίαιος που όσους μας συμπεριφέρθηκαν άσχημα, τους ξέγραφε όμως με χωρίς δεύτερη σκέψη και αν χρειαζόταν, κατέφευγε σε έντονες λογομαχίες. Τον άγγιζαν πολύ περισσότερο οι καταστάσεις... Ειδικά εάν εγώ ήμουν το θύμα. Γιατί ξέρω πως ο Μαξ τρέφει μια ιδιαίτερη αδυναμία για εμένα, όπως και εγώ. Πάντα οι δυό μας... Και αντιμετωπίζουμε διαφορετικά ορισμένες προβλήματα.

"Μάλιστα. Δεν μου λες αδερφούλα, είναι φίλος ή... Φίλος;" με ρωτάει και υποθέτω πως και ο Νικ κατάλαβε το υπονοούμενο, αφού τα πρόσωπα μας έχουν πάρει μια αηδιασμένη έκφραση.

"Ίου ρε Μαξ. Όχι, είναι απλώς ένας φίλος" του λέω επίμονα, ελπίζοντας ότι θα του εμπεδώσει και από τους ύφος του Νικ, καταλαβαίνω ότι θέλει ακριβώς το ίδιο. Μα καλά, ποιός θα πίστευε ότι εγώ και ο Νικ είμαστε ζευγάρι; Δεν ταιριάζουμε σε καμία περίπτωση ως προς αυτό!

"Οκ, μην βαράς. Πάντως χάρηκα για την γνωριμία Νικ" αποκρίνεται τώρα σε εκείνων, καθώς οι μυς του δεν είναι πια τόσο σφιγμένοι και το σαγόνι του έχει χαλαρώσει. Ξέροντας ότι εγώ είμαι άνετα κοντά στον Νικ, θα ηρεμήσει και εκείνος.

"Παρομοίως Μαξ. Η Τζένη μου έχει πει τα καλύτερα για εσένα και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας της. Έχει πολύ ψηλά τον θεσμό της οικογένειας. Ειδικά για εσένα, μόνο θετικά λόγια έχω ακούσει. Οπότε, ανυπομονώ να γνωριστούμε καλύτερα"

Η ειλικρίνεια στον τόνο του, με συγκινεί πάρα πολύ... Εύχομαι πραγματικά να μπορέσουν να τα πάνε καλά. Για την ώρα όμως, πρέπει να μάθω γιατί ήρθε εδώ ο Μαξ.

"Τώρα που έγιναν οι συστάσεις, αδερφέ μου, μπορείς να μου εξηγήσεις τους λόγους που ήρθες στο Λος Άντζελες;" τον ρωτάω και στρέφει το βλέμμα του ξανά πάνω μου, σταυρώνοντας τα χέρια κάτω από το στήθος του.

"Καταρχάς για αυτό που σου είπα. Εξαφανίστηκες δύο ολόκληρες μέρες Τζένη. Οι γονείς μας δεν μπορούσαν να σε βρουν. Αποφάσισα να έρθω εδώ και να σε ψάξω. Θα ενημερώσω σε λίγο τους γονείς πως είσαι καλά. Πάρε τους και εσύ κανένα τηλέφωνο, για να μιλήσετε. Αδημονούν να σε ακούσουν. Τώρα, μπορείς εσύ να μου πεις τι έγινε και μου χάθηκες; Και επίσης, γενικά να μου πεις τα νέα σου, μιας και έχουμε μέρες να τα πούμε"

Η απάντηση μου, δημιουργεί ένα κύμα νευρικότητα στο κορμί μου και στιγμιαία, ανταλλάζουμε ένα αμήχανο βλέμμα με τον Νικ, σκεπτόμενοι ακριβώς το ίδιο πράγμα... Δεν πρέπει να μάθει ποτέ κανείς που ήμασταν αυτές τις δύο μέρες. Το ξέρουμε μόνο ο Νικ, η Τζούλι, ο πατέρας της και εγώ. Και έτσι πρέπει να παραμείνει. Ο Μαξ, είναι ικανός να αναλάβει πρωτοβουλία και να πράξει οτιδήποτε του κατέβει πρώτο στο κεφάλι, προκειμένου να με υπερασπιστεί... Αυτό δεν είχε πάντα τα επιθυμητά αποτελέσματα ωστόσο. Θα ήθελα να του μιλήσω, γιατί τον εμπιστεύομαι απόλυτα, αλλά δεν γίνεται δυστυχώς.

"Εγώ να σας αφήσω να τα πείτε. Τζένη, πάρε αργότερα για να συνεννοηθούμε, εντάξει;" του γνέφω θετικά και αφότου με αγκαλιάσει με προσοχή, αποχωρεί και μένουμε μόνο και ο αδερφός μου στην κουζίνα, έτοιμοι να βομβαρδίσουμε ο ένας τον άλλον με ερωτήσεις.

Το μυαλό μου έχει αρχίσει να σκέφτεται ένα σωρό ψεύτικες ιστορίες, ώστε να καλυφτεί το κενό αυτού του σαραντοκτάωρου. Το καλό είναι, πως ό,τι κι αν πω θα με πιστέψει, γιατί δεν έχουμε μυστικά μεταξύ μας... Δεν του έχω πει ποτέ ψέματα και το σιχαίνομαι που αναγκάζομαι να το κάνω το κάνω. Σε ένα από τα λίγα άτομα που ξέρω ότι μπορώ να στηριχτώ χωρίς αμφιβολία. Αλλά δεν έχω άλλη επιλογή, αυτήν την στιγμή τουλάχιστον. Ευελπιστώ ότι στο μέλλον, θα του αποκαλύψω την αλήθεια.

"Θα ήθελες πρώτα λίγο καφέ; Δεν είναι η πρώτη φορά που σε βλέπω τόσο νωρίς το πρωΐ, αλλά σίγουρα δεν με έχεις επισκεφτεί ποτέ τόσο νωρίς. Θα είσαι σίγουρα κουρασμένος από το ταξίδι"

Η έκφραση του αυτήν την στιγμή, είναι καλύτερη απάντηση από τα συνηθισμένα λόγια. Ο αδερφός μου είναι, κατά κάποιον τρόπο, εθισμένος στην καφεΐνη. Πίνει καφέ από τα αρχικά στάδια της εφηβείας. Ίσως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι από μικρός δούλευε στα κτήματα των γονιών μας και χρειαζόταν συνεχώς κάτι να τον κρατάει σε εγρήγορση από ένα σημείο και μετά. Ο Μαξ αγαπάει την γη. Δεν μπορώ να τον φανταστώ να ζει στην μεγάλη πόλη. Η ζωή του είναι στο Τέξας και στην οικογενειακή επιχείρηση. Κατά την άποψή μου, θα ήταν ο κατάλληλος να αναλάβει μετά τον πατέρα μας.

"Σε ακούω" μου λέει και αφού έχουμε καθίσει, ξεκινάω και εγώ του διηγούμαι τα πάντα... Με μερικές παραλλαγές, κρατώντας όμως ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της αλήθειας, διότι ξέρω ότι αυτό το κατανοήσει.

[...]

"Τζένη... Δεν είχα ιδέα πως σου έτυχε μια τόσο περίπλοκη υπόθεση. Δεν μου ανέφερες κάτι στα μηνύματα" πιο πολύ σαν παράπονο ακούστηκε αυτό, αλλά τέλος πάντων.

"Μαξ, εγώ τώρα σου είπα απλά μια περίληψη. Λεπτομέρειες δεν μπορώ να σου παραθέσω. Είναι της υπηρεσίας. Άρα άσε αυτό το ύφος" τον πειράζω, χτυπώντας τον φιλικά στον ώμο.

Του μίλησα για το πως ήταν τα πράγματα από την άφιξη μου και μετά, για την γνωριμία μου με την Νικ, τις συνθήκες εργασίας στο τμήμα και φυσικά, άγγιξα το θέμα των απαγωγών, ίσα ίσα για να ξέρει. Δεν διείσδυσα σε λεπτομέρειες, πρώτον λόγω της δουλειάς, και δεύτερον γιατί θα φρικάρει. Είναι ευαίσθητος στο θέμα παιδιά και σε αυτό έχει παίξει ρόλο η ύπαρξη του Ντέιβιντ και του Τζέρεμι, τα μικρότερα παιδιά της οικογένειας Ρόμπινσον. Τον Ντέιβιντ, τον γνώρισα από την αρχή και ξέρω πως είναι να ζεις μαζί του. Τον Τζέρεμι όμως έχει. Αντίθετα, η μαμά μου μου έχει πει πως με έχει αντικαταστήσει σε ότι αφορά την προσοχή του Μαξ πίσω στο σπίτι. Τον φροντίζει σαν τα μάτια του. Λατρεύει τα παιδιά... Ανυπομονεί να αποκτήσει δικά του κάποτε.

Ευτυχώς, κατάφερα να καλύψω το άγχος μου όταν έφτασα στο συγκεκριμένο σημείο και δεν διέκρινε τα ψέματα μου. Ελπίσω δηλαδή. Θα φανεί αν ισχύει σε βάθος χρόνου.

"Είμαι σίγουρος ότι όλα θα πάνε στο τέλος. Και χαίρομαι που έχεις βοήθεια σε όλο αυτό... Πώς λένε τον φίλο σου είπαμε;"

"Νικ Άντερσον" του απαντώ γελώντας, πίνοντας την τελευταία γουλιά καφέ για σήμερα.

Σε σύγκριση με τον Μαξ, εγώ περιορίζομαι μόνο στην πρωϊνή κατανάλωση του καφέ. Σκέφτομαι πως ίσως αλλάξει αυτό βέβαια. Ως αστυνομικός, τα ξενύχτια είναι κάτι αναπόφευκτο, οπότε θα πρέπει να πίνω αρκετό, για να μου δίνει ενέργεια.

"Δεν μου γεμίζει και πολύ το μάτι πάντως"

"Αυτά τα λες επειδή τον είδες τώρα και άκουσες απλώς μια ιστορία. Κάτσε να τον γνωρίσεις πως είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, τον οποίο δεν έχω σκοπό να βγάλω από την ζωή μου" του εξηγώ, αν και γνωρίζω ότι θα πάρει χρόνο να τον πίσω για το αντίθετο.

"Εσύ ξέρεις... Τι σχέδια έχεις για σήμερα; Έλεγα μήπως κάναμε καμιά βόλτα, για να μου δείξεις την πόλη" προτείνει και το αριστερό μου φρύδι ανασηκώνεται... Μα καλά, δεν άκουγε τι του έλεγα τόση ώρα;

"Έχω δουλειά Μαξ" του υπενθυμίζω και του ξεφεύγει ένας μορφασμός "Αλλά θα είμαι διαθέσιμη σε μερικές ημέρες, αν έχει το επιθυμητό τέλος αυτή η ιστορία. Πόσες μέρες έχεις κανονίσει να κάτσεις;"

"Επ αορίστον. Ο μπαμπάς με διαβεβαίωσε πως μπορεί να τα βγάλει πέρα με την δουλειά. Είναι και υπόλοιποι εξάλλου εκεί να βοηθήσουν, εάν χρειαστεί. Στο ξενοδοχείο, έχω κλείσει για δύο εβδομάδες, οπότε-"

"Το ποιό; Μαξ, πας καλά; Σιγά μην σε αφήσω να μείνεις σε ξενοδοχείο. Εδώ θα έρθεις" του λέω, νιώθοντας λίγο θυμωμένη που δεν σκέφτηκε εμένα πρώτα... Από την άλλη, μάλλον δεν ήθελε να χαλάσει την έκπληξη.

"Τζένη, δεν θέλω να σου δημιουργήσω πρόβλημα. Είσαι πνιγμένη στην δουλειά και-"

"Μαξ, δεν θα το αναλύσουμε άλλο. Θα μείνεις μαζί μου, μέχρι να αποφασίσεις να επιστρέψεις στο Τέξας... Με με κοιτάς έτσι, ας το λήξουμε εδώ. Να πας να φέρεις τα πράγματα σου. Τέλος συζήτησης" καρφώνω το βλέμμα μου πάνω του, κοιτώντας τον δήθεν δολοφονικά για κάποια δευτερόλεπτα, αλλά σχεδόν αμέσως ξεσπάμε σε δυνατά γέλια.

"Εντάξει αδερφούλα, νίκησες. Θα το κάνω σε λίγο όμως... Δεν μου λες, πού θα κοιμάμαι;"

"Στον καναπέ ίσως;"

"Ααα, δεν μας τα λες καλά Τζένη. Αν δεν είναι προεδρική σουΐτα, δεν δέχομαι" με κοροϊδεύει και προσποιούμαι ότι του επιτίθεμαι -όσο μπορώ με το σπασμένος χέρι-, χτυπώντας τον ελαφρά με το υγιές στους ώμους και στο κεφάλι, γελώντας και πάλι, με όλη την δύναμη της ψυχής του.

Ο ίδιος ακολουθεί το παράδειγμα μου, καθώς αναβιώνουμε αυτές τις απλές στιγμές, τους υποτιθέμενους καυγάδες μας, οι οποίοι μας έφερναν πιο κοντά. Όσο κι αν προσπαθώ πάντως, δεν μπορώ να θυμηθώ κάποιον τσακωμό ανάμεσα μας όλα αυτά τα χρόνια. Ούτε καν στην εφηβεία, ειδικά ένα διάστημα που είχαμε αναγκαστεί να κοιμόμαστε στο ίδιο δωμάτια. Δεν με είχε ενοχλήσει καθόλου και μου είπε αρκετό καιρό αργότερα μέχρι να ξαναβρώ την βολή μου μέσα στους τέσσερις τοίχους του δικού μου υπνοδωματίου.

Την όμορφη, γεμάτη υπέροχες αναμνήσεις ατμόσφαιρα, διαταράσσει ο ήχος κλήσης του κινητού μου. Ξαφνικά, αισθάνομαι μια περίεργη αίσθηση να διαπερνά κάθε εκατοστό του σώματος μου. Κάθε στάλα χαράς και ηρεμίας, αντικαθίσταται από μια τεράστια δόση σοβαρότητας. Όλα τα κύτταρα μου, θέτονται σε εγρήγορση και μόνο μια σκέψη περνάει από το μυαλό μου. Χωρίς να χάσω χρόνο, τεντώνω το χέρι μου και αρπάζω την ηλεκτρονική συσκευή, ελπίζοντας στην άλλη γραμμή να ακούσω την φωνή ενός συγκεκριμένου ατόμου... Αποδέχομαι την κλήση και ακουμπάω το ακουστικό στο αυτί μου.

"Τζένη Ρόμπινσον!"

"Τζένη, Μίκαελ εδώ! Έχουμε αποτελέσματα. Και όλα είναι ενδιαφέροντα. Πότε μπορείς να περάσεις να σου τα πω;"

Θέλει και ερώτημα;!

"Σε μία ώρα θα είμαι εκεί!" του απαντώ βιαστικά και τερματίζω την συνομιλία μας, δρασκελίζοντας ταχύτατα την απόσταση από την κουζίνα στην έξοδο.

Νιώθω λίγο άσχημα βέβαια. Ο Μίκαελ που έχει φερθεί υπέροχα και το τελευταίο που θέλω, είναι να λάβει τα λάθος μηνύματα από μεριάς μου. Μου αρέσει αρκετά... Αλλά είναι η εντελώς ακατάλληλη στιγμή για ν εμβαθύνω περισσότερο σε αυτό το ζήτημα. Του το έχω ξεκαθαρίσει, αλλά δεν είμαι αρνητική στην ιδέα μιας σχέσης μαζί του. Άλλωστε, εκείνος έκανε το πρώτο βήμα.

"Τζένη που πας; Τι έγινε;" με ρωτάει, φτάνοντας με πριν προλάβω να φύγω και πραγματικά εύχομαι να μπορούσα να του εξηγήσω, αλλά δεν έχω χρόνο.

"Πρέπει να πάω στην υπηρεσία. Κάτι προέκυψε. Πάρε τα κλειδιά μου και μείνε εδώ μέχρι να γυρίσω σε παρακαλώ. Θα τα πούμε αργότερα Μαξ!" του φωνάζω, βγαίνοντας στον διάδρομο της πολυκατοικίας.

Βγάζω ξανά το κινητό μου από την τσέπη και πληκτρολογώ τον αριθμό του Νικ... Του μοναδικού ανθρώπου που μπορεί να με βοηθήσει αυτήν την στιγμή!

Γειά σας αγαπητά δελφινάκια🐬🐬🐬🐬🐬

Πώς είστε;

Εγώ πολύ καλά!

Αισθάνομαι ότι σιγά σιγά, η έμπνευση μου επανέρχεται και δεν βλέπω την ώρα να δημιουργήσω καινούργιες ιστορίες, οι οποίες θα ανέβουν στο wattpad... Αυτό λένε τα μελλοντικά μου σχέδια τουλάχιστον😂

Για να αρχίσει όμως κάτι νέο, πρέπει πρώτα να το ήδη υπάρχων να πλησιάζει στο τέλος του... Δεν λέω πως το βιβλίο τελειώνει σύντομα, αλλά δεν απέχουμε και πολύ😉

Τώρα, πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Ο Μαξ επισκέφτηκε την Τζένη μας... Μπορεί να παίξει κάποιο ρόλο η εμφάνιση του;

Επίσης, αγαπώ την σχέση του με την Τζένη. Ο αδερφός που θεωρώ ότι όλοι θα ήθελαν να έχουν🤗😂

Ωστόσο, κάτι βγαίνει στο φως... Και στο επόμενο κεφάλαιο, δεν θα μάθουμε μόνο νέα στοιχεία, αλλά οι δύο πρωταγωνιστές, θα πραγματοποιήσουν και μια επίσκεψη... Της οποίας η κατάληξη θα παραμείνει άγνωστη😏

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️