Βγαίνω από την πολυκατοικία, σκεπτόμενη για δεύτερη μέρα πως θα πάω την δουλειά. Σίγουρα δεν είμαι τόσο τυχερή για να περάσει την τελευταία στιγμή η Σάρα και να με αφήσει έξω από το τμήμα. Τουλάχιστον φρόντισα να ξυπνήσω πιο νωρίς και τώρα έχω σαράντα πέντε λεπτά μέχρι τις έξι ακριβώς που αναλαμβάνω δουλειά. Προλαβαίνω να πάω μέχρι την τάση και να πάρω τα λεωφορεία. Μετά χρειάζομαι ένα ταξί... Και όλα μέλι γάλα.

Την στιγμή που πάω να περάσω τον δρόμο, ένα μαύρο αμάξι σταματάει μπροστά μου μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων, κάνοντας με να πισωπατήσω αυτόματα. Το παράθυρο από την μεριά του οδηγού κατεβαίνει και βλέπω τον Μίκαελ να με κοιτάζει με ένα χαμόγελο, όλο αισιοδοξία.

"Το σκέφτηκα ότι θα ήθελες κάποιο μέσο για να πας. Άντε μπες μέσα" μου λέει δήθεν επιτακτικά, κάνοντας με να γελάσω.

Πηγαίνω προς την πλευρά του συνοδηγού και μπαίνω στην θέση μου, βάζοντας την ζώνη. Στρίβει ξανά το κλειδί στην μίζα, ξεκινώντας ξανά την μηχανή και το αμάξι αρχίζει να κυλάει πάνω στον δρόμο, βγάζοντας ένα βρυχηθμό αγανάκτησης και ταλαιπωρίας.

"Πως ήξερες όμως πως θα έφευγα τόσο νωρίς;" τον ρωτάω έκπληκτη, καθώς αυτός κάνει την ίδια διαδρομή με χθες το βράδυ, για να φτάσουμε πιο γρήγορα στο τμήμα.

Για εικοσιένα ετών, ξέρει να οδηγάει πολύ καλά πάντως. Και είναι ένας πολύ συνειδητοποιημένος οδηγός. Προσέχει πάρα πολύ και παίρνει στα σοβαρά όλα τα σήματα στον δρόμο. Μερικές φορές, τα αγόρια στην ηλικία του, γίνονται πολύ ανταγωνιστικά και κάνουν πάντα αγώνα δρόμου στα πάντα. Ειδικά σε ότι έχει να κάνει με την οδήγηση. Θεωρούν πως αυτό αποδεικνύει μαγκιά και θάρρος, αλλά δεν σκέφτονται πως βάζουν την ζωή τους σε σοβαρό κίνδυνο...

Έχω τρομάξει πολύ από αυτές τις εικόνες... Είχα δει πολλές φορές τα μεγαλύτερα αδέρφια μου να κάνουν αγώνες με μηχανάκια, αλλά εννοείται πως τους κάλυψα από τους γονείς μας. Αυτός ήταν ο χρυσός μας κανόνας. Πάντα κρατάμε τα μυστικά του άλλου, ακόμα και αν δεν συμφωνούμε με αυτά.

"Εσύ η ίδια μου το είπε χθες το βράδυ. Το ξέχασες βρε;" αστειεύεται και τότε βλέπω πως έχουμε φτάσει έξω το τμήμα.

Πριν προλάβω να ανοίξω την πόρτα, ο Μίκαελ τρέχει έξω και φτάνει μπροστά από την πλευρά μου, ανοίγοντας την πόρτα.

"Πάνω από όλα, βοηθάμε τις κυρίες" μου λέει χαμογελώντας και παίρνω το χέρι του, ώστε να βγω έξω και περνάω τον σάκο μου στους ώμους μου.

"Ευχαριστώ Μίκαελ" του λέω στο ίδιο ύφος και μαζί περπατάμε προς το τμήμα.

Ομολογώ πως τα βλέμματα πολλών γυναικών έχουν πέσει πάνω μου, ήδη με κάνουν να αισθάνομαι λίγο σαν μην ανήκω εδώ. Αλλά προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. Δεν θα καταφέρω τίποτα, αν προσέχω το κάθε τι άσχημο εδώ μέσα.

Στα πρόσωπα τους, έχει αποτυπωθεί η ζήλια και η οργή. Λογικό, μιας και οι περισσότερες είναι τσιμπημένες με τον Μίκαελ. Και αναρωτιούνται γιατί ένα τόσο όμορφο και καλό παλικάρι κυκλοφορεί μαζί μου. Η αλήθεια είναι πως και εγώ το έχω απορία. Είναι το γλυκός και ευγενικός μαζί μου... Οι περισσότεροι άντρες δεν μου έχουν φερθεί έτσι. Μου έχει κάνει πολύ θετική εντύπωση... Είναι πραγματικά ένα αξιόλογο παιδί.

"Μίκαελ τι κάνει πάλι μαζί της; Μια μαύρη θα σε ρεζιλέψει" φωνάζει η Ροζίτα από την υποδοχή και μερικές άλλες κοπέλες που είναι μαζί της, σκάνε στα γέλια.

"Ροζίτα, άσε την Τζένη ήσυχη" της λέει στον ίδιο τόνο και εκείνη... Χαμογελάει πονηρά;

"Κορίτσια, ο αδερφός μου γουστάρει την καινούργια!"

Ο Μίκαελ μόλις... Κοκκίνισε; Ωωω, σίγουρα αυτό έκανε. Τα χέρια του έχουν σχηματίσει δύο γροθιές και τα μάτια του τώρα κοιτούν το πάτωμα, ενώ το πρόσωπο του έχει πάρει μια, σχεδόν ντροπιασμένη θα έλεγα, έκφραση.

"Δεν σε αφορά το τι κάνει ο αδερφός σου. Οπότε παράτα μας" της λέω και αρπάζω τον Μίκαελ από το χέρι, τραβώντας τον μέχρι το δωμάτιο που πρέπει να παρουσιαστούμε και να δώσουμε το παρών.

Με το που μπούμε μέσα, καθόμαστε στο μπροστινό θρανίο, όπως και εχθές. Ψίθυροι. Αυτό είναι το μόνο που ακούγεται σε ολόκληρο το δωμάτιο. Λες και δεν έχουν ξαναδεί μαύρη γυναίκα να μιλάει με λευκό άντρα... Και είναι μόνο δεύτερη μέρα στην δουλειά Θεέ μου. Πως θα τα βγάλω πέρα, αν αυτό συμβαίνει όλη την ώρα; Ήρθα εδώ, γιατί πίστευα πως θα κατάφερνα να ξεφύγω από τα στερεότυπα που με κυνηγάνε από τότε που ήμουν παιδί.

"Έτσι είναι με όλους τους καινούργιους. Σε λίγο καιρό, θα δούνε πόσο καλή είσαι και θα σταματήσουν τα σχόλια" μου ψιθυρίζει ο Μίκαελ και τον κοιτάζω, γελώντας ειρωνικά.

"Δηλαδή, με λίγα λόγια μου λες, πως αυτή είναι μια κατάσταση που πρέπει να συνηθίσω; Μίκαελ, όλη μου την ζωή, αυτά περνάω και τα είχα συνηθίσει. Όμως θέλησα να έρθω εδώ, για μια νέα αρχή, χωρίς προσβολές και υποτιμήσεις. Έχω χορτάσει από αυτά... Και ειλικρινά δεν μπορώ να καταπιώ άλλα"

"Δύο επιλογές έχεις. Ή θα τα αγνοήσεις όλα αυτά ή θα πρέπει να μάθεις πως να απαντάς ανάλογα. Εκτός κι αν έχεις σκοπό να τα... Παρατήσεις;" με ρωτάει και του ρίχνω μια άγρια ματιά, νιώθοντας περίεργα και μόνο που το σκέφτηκε.

"Αυτό είναι το μόνο που δεν έχω σκοπό να κάνω, Μίκαελ. Πέρασα πολλά για να βρίσκομαι εδώ σήμερα και να σου μιλάω. Είναι το όνειρο μου να προστατεύσω αυτήν την πόλη και δεν θα το αφήσω τόσο εύκολα. Μπορεί να γκρινιάζω... Αλλά έχω ακόμα αρκετή δύναμη μέσα μου για να προχωρήσω" του απαντώ αποφασιστικά και μου χαμογελάει, κοκκινίζοντας ξανά.

"Για αυτό μου αρέσεις" λέει, σε ζεστό τόνο και συνειδητοποιώ το πόσο μου αρέσει αυτό που άκουσα.

Ο Μίκαελ δείχνει ένα υπέροχο παιδί και ένας γλυκός άνθρωπος... Αλλά είναι ακόμα πολύ νωρίς για να συμβεί το οτιδήποτε και επίσης, δεν ξέρω αν εγώ η ίδια είμαι σε φάση να ξεκινήσω κάποια σχέση. Αν συνεχίσει να είναι τόσο ευγενικός και καλός μαζί μου, τότε σίγουρα πρέπει να του το ξεκαθαρίσω. Αλλά όπως είπα, είναι νωρίς ακόμα για να βγάζω αυθαίρετα συμπεράσματα. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ κιόλας. Πάντως θα γίνουμε καλοί φίλοι, είμαι σίγουρη.

Λίγα λεπτά μετά αφότου έχουμε μαζευτεί όλοι μας στο δωμάτιο, ο αρχηγός μπαίνει μέσα και σταματάμε να μιλάμε. Φαίνεται πολύ κουρασμένος και εκνευρισμένος, αλλά κάνει προσπάθειες να το κρύψει. Υποθέτω να αφορά την υπόθεση με τα παιδάκια... Κατάφερα να βρω λίγο χρόνο χθες και έψαξα στα αρχεία σχετικά με αυτό. Τουλάχιστον δέκα παιδιά έχουν εξαφανιστεί και υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν ότι απείχθησαν... Δεν μπορώ να μην σκέφτομαι τους γονείς τους, αλλά και το τι μπορεί να βιώνουν... Πρέπει να κάνω κάτι για να βοηθήσω. Σε μια τόσο περίπλοκη υπόθεση, θα χρειαστούν σίγουρα βοήθεια. Το ερώτημα είναι... Θα την δεχτούν από εμένα;

"Όλοι έχετε τα ίδια καθήκοντα με χθες. Τώρα πηγαίνετε στις δουλειές σας. Δεν θέλω κανέναν να με ενοχλήσει για τις επόμενες ώρες. Όποιος έχει ερώτηση, μπορεί να μείνει" ανακοινώνει με στραμμένο το βλέμμα στα χαρτιά του. Τα ίδια που κοιτούσε και χθες.

Παρατηρώ τους άλλους που αποχωρούν και εγώ μένω στην θέση μου, περιμένοντας να κάνω την ερώτηση. Θέλω όσο τίποτα άλλο να προσφέρω στην έρευνα. Ξέρω ότι οι πιθανότητες να με αφήσει να αναμειχθώ είναι ελάχιστες, αλλά πρέπει να προσπαθήσω... Πριν εξαφανιστεί και κάποιο άλλο παιδί.

"Δεν θα έρθεις;" με ρωτάει ο Μίκαελ και του γνέφω αρνητικά.

"Όχι. Θέλω να ρωτήσω πρώτα κάτι τον αρχηγό, σχετικά με τις απαγωγές" του απαντώ και δαγκώνει το κάτω χείλος του, σκύβοντας περισσότερο προς το μέρος μου.

"Τζένη, αν σκέφτεσαι να αναλάβεις δράση, διάλεξες ακατάλληλη υπόθεση αλλά και στιγμή. Δεν είναι σε καλή διάθεση και έχοντας περισσότερη εμπειρία με τον συγκεκριμένο, σου προτείνω να μείνεις έξω από αυτό. Αλλιώς εσύ θα τα πληρώσεις τα νεύρα του και δεν θες, πίστεψε με" ψιθυρίζει στο αυτί μου, καθώς σηκώνομαι όρθια.

"Θα πάρω τα ρίσκα μου. Δεν ήρθα εδώ για να φοβάμαι την κάθε κίνηση μου, αλλά για να προσπαθήσω για το καλύτερο" του απαντώ, νιώθοντας πιο έτοιμη από ποτέ.

"Τζένη... Μου αρέσει ο ενθουσιασμός σου και μακάρι όλοι οι αστυνομικοί σε αυτό το τμήμα να είχαν αυτόν τον δυναμισμό και την διάθεση να εργαστεί, αλλά βιάζεσαι. Μπορεί να είμαι πιο νέος από εσένα και να μην ξέρω τι έχεις περάσει, αλλά είμαι εδώ τρία χρόνια. Δεν είμαι περήφανος για τον τρόπο που μπήκα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ξέρω έμαθα λίγα πράγματα. Άκουσε με και κάνε λίγη υπομονή. Θα έχεις την ευκαιρία σου. Αν είναι να συμβεί κάτι τώρα, θα συμβεί από μόνο του. Μην το κυνηγάς, γιατί θα πληγωθείς και αυτό δεν το θέλω" μου απαντάει με ένα ζεστό χαμόγελο και αποχωρεί από το δωμάτιο, αφήνοντας με μόνη με τον αρχηγό.

Έχει δίκιο σε αυτά που λέει... Ίσως βιάζομαι πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Είναι ακόμα αρχή και τα λάθη δεν θα είναι υπέρ μου, αν συμβούν. Η υπομονή θα μπορούσε να είναι καλύτερη επιλογή, πράγματι. Αλλά δεν μπορώ να το ελέγξω. Θέλω επιτέλους να αποδείξω σε όλους πως είμαι πολλά περισσότερα από μια μαύρη που την υποτιμούν και να βάλω και εγώ το λιθαράκι μου στην κατάρρευση των στερεοτύπων. Αν δεν ρισκάρω και δεν προσπαθήσω τώρα στο έπακρο... Πότε θα το κάνω;

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και πλησιάζω προς την έδρα, οπλίζοντας τον εαυτό μου με θάρρος. Ο Μίκαελ μπορεί να είναι σωστός ως προς το ότι δεν μπορώ να ξεκινήσω από τα δύσκολα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα στοχεύσω υψηλά. Αλλιώς τι θα ήρθα να κάνω εδώ;

"Αρχηγέ;"

"Εσύ ξανά Ρόμπινσον; Είπα πως όλοι θα έχετε τα ίδια καθήκοντα με χθες και δεν θέλω να με ενοχλήσει κανείς για τις επόμενες ώρες. Δεν καταλαβαίνω τι κάνεις ακόμα εδώ" μου απαντάει απότομο και αυτήν την στιγμή, με δυσκολία εμποδίζω τον εαυτό μου από το να του μιλήσει στο ίδιο ύφος. Πρέπει να θυμάμαι πως είναι περίοδος μεγάλης πίεσης για όλους.

"Είπατε όμως πως αν κάποιος θέλει να μείνει για περαιτέρω ερωτήσεις, μπορεί. Για αυτό έμεινα. Αρχηγέ... Μπορείτε να μου δώσετε κάποιον ρόλο στην υπόθεση των παιδιών; Ίσως θα μπορούσα-" πάω να πω, αλλά πετάγεται όρθιος από την θέση του, χτυπώντας με δύναμη την ξύλινη επιφάνεια του επίπλου, κοιτώντας με άγρια.

"Θα σου το για τελευταία φορά και καλά θα κάνεις να με ακούσεις! Δεν θα ρισκάρω να βάλω στην υπόθεση αυτή μια άπειρη, που ακόμα δεν ξέρει τα βασικά! Είμαστε σε κρίσιμη κατάσταση και δεν μπορώ έτσι απλά να σε δεχτώ! Αν νομίζεις πως θα ξεκινήσεις έτσι, κάνεις μεγάλο λάθος!"

"Μα κύριε, έχω τις ικανότητες και το ξέρετε. Δεν μπορείτε να με απορρίπτετε έτσι και με ακυρώνετε-"

"Δεν με ενδιαφέρει αν αποφοίτησες από την σχολή με άριστα ή όχι! Εδώ δεν έχει σημασία ο βαθμός σου Ρόμπινσον! Τώρα, πήγαινε να κάνεις τις δουλειές σου και με επανέλθεις ξανά σε αυτό το θέμα, αλλιώς θα υπάρχουν συνέπειες!" φωνάζει και κάθεται ξανά στην θέση του.

Βγαίνω από το δωμάτιο και χωρίς να το θέλω, βάζω λίγη περισσότερη δύναμη από όση θα έπρεπε, με αποτέλεσμα η πόρτα να κλείσει με δύναμη. Τον ακούω να λέει κάποιες βρισιές, προτού απομακρυνθώ περισσότερο.

Πάλι με εκνεύρισε αυτός ο άνθρωπος! Ακόμα και τα λόγια να είναι σωστά, χάνει κάθε δίκιο με την στάση που κρατάει. Και το χειρότερο; Ξέρω πως το κάνει επειδή είμαι μαύρη και όχι για άλλο λόγο. Δεν μπορεί να ξέρει τι είμαι ικανή να κάνω, χωρίς να με δοκιμάσει σε κάτι δύσκολο. Και προφανώς δεν περιμένω να είμαι μόνη μου. Ένα άτομο με περισσότερη εμπειρία θα ήταν πολύ χρήσιμο στο πλευρό μου, για να αποφευχθούν τα λάθη... Αλλά μάλλον ούτε αυτό του αρέσει!

Περνώντας από την υποδοχή για να πάω στο αρχείο, σταματάω για να πω ένα καλημέρα στον Μπεν, όμως το επόμενο λεπτό, τον βλέπω να πλησιάζει προς το μέρος μου, κρατώντας έναν δίσκο στα χέρια του. Έτσι και είναι αυτό που φαντάζομαι...

"Καλημέρα Τζένη! Βλέπω πως έχεις μερικά νεύρα" μου λέει και στηρίζομαι στον πάγκο, τρίβοντας τα μάτια μου.

"Έχω λίγα, ναι. Αλλά δεν έχει σημασία. Θα την βρω την άκρη. Εσύ ήσουν κάτω να υποθέσω;"

"Ναι. Ξέρω πως εσύ τον έχεις αναλάβει, αλλά προτιμώ να πηγαίνω εγώ το πρωϊνό στον Άντερσον και γενικά σε όλους τους κρατούμενους. Δεν πειράζει έτσι;" με ρωτάει και μου ξεφεύγουν μερικά χαχανητά. Σίγουρα το να τον βλέπω όσο λιγότερο γίνεται μέσα στην μέρα, μου δίνει μια χαρά και αν κάποιος μπορεί να με φέρει στα όρια μου περισσότερο από τον αρχηγό, είναι εκείνος.

"Χάρη θα μου κάνεις Μπεν. Δεν θέλω να τον βλέπω. Είναι απλώς ένα ανόητος που προκειμένου να πάρει αυτό που θέλει, θα κάνει τα πάντα. Έχει θράσος, είναι επιπόλαιος, τέρμα ειρωνικός, σνομπ, ενοχλητικός και άλλα πολλά επίθετα που μπορώ να σκεφτώ. Δεν θέλω άλλες επαφές με τέτοια άτομα, μου φτάνει" του απαντώ και αφού τον αποχαιρετήσω, συνεχίζω τον δρόμο μου για το αρχείο.

Από ότι φαίνεται, αυτή θα είναι μια ακόμα κουραστική μέρα. Πρέπει να ακόμα σε αρκετά μαγαζιά... Και ύστερα να πάω στην επόμενη περιοχή. Αχ Θεέ μου, θα προτιμούσα πραγματικά να κάνω οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτό. Είναι κουραστικό και εξαντλητικό. Από την άλλη, μπορεί και ο προηγούμενος που βρισκόταν στην θέση μου, να σκεφτόταν το ίδιο. Υπομονή και επιμονή λοιπόν. Θα μου δοθεί η ευκαιρία να αποδείξω τι αξίζω.

[...]

Κλείνω την πόρτα από το μαγαζί και αρχίζω να περπατάω στο πεζοδρόμιο, πηγαίνοντας προς το επόμενο. Αν και δεν χρειάζεται να πάρω το αμάξι για να φτάσω εκεί, είναι λίγο μακριά και αναγκαστικά, πρέπει να διασχίσω μερικά στενά. Από όσο έμαθα από κάποιες ερωτήσεις που έκανα, δεν κυκλοφορεί κανείς σε αυτά. Οπότε δεν έχω τον φόβο να με κατακλύσουν πολλά ζευγάρια μάτια και να αρχίσουν πάλι οι ψίθυροι... Τουλάχιστον στα μαγαζιά που έχω μπει μέχρι τώρα, όλοι οι ιδιοκτήτες είναι πολύ καλοί και ευγενικοί μαζί μου. Πολύ χαίρομαι που υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι βλέπουν πέρα από το χρώμα του δέρματος.

Προσπερνάω μερικούς κάδους και συνεχίζω να περπατάω, μπαίνοντας πιθανόν στο τέταρτο ή το πέμπτο στενό... Η εικόνα αυτή, μου θυμίζει πολύ τα κτίρια που αντίκρισα χθες σε εκείνη την γειτονιά, όση ώρα κυνηγούσα τον Άντερσον. Κανείς, κυριολεκτικά κανείς, δεν έχει δώσει σε αυτό το μέρος την προσοχή που του αξίζει.

"Κάνω απλώς τα πάντα για να επιβιώσω"

Τα λόγια του... Αρχίζουν να βγάζουν κάποιο νόημα και να ξεκαθαρίζουν μέσα μου. Είδα ένα κομμάτι της πόλης, εκείνο που κυκλοφορούν οι άνθρωποι που έχουν μια οικονομική άνεση και για δεύτερη φορά, την δεύτερη μέρα μου στην δουλειά, βλέπω και αυτό το κομμάτι της πόλης. Είδα πολλούς ανθρώπους να κοιμούνται στον δρόμο και άλλους τόσους να τρώνε από τους κάδους. Έψαχναν στα σκουπίδια... Για να βρουν ένα κομμάτι ψωμί. Θεέ μου, είδα μικρά παιδιά να κλαίνε.

Με την οικογένεια μου δεν χρειάστηκε ποτέ να αντιμετωπίσω μια τέτοια κατάσταση. Είχαμε δύσκολες περιόδους, αλλά δεν πεινάσαμε ποτέ μας. Και γενικώς στο Τέξας, δεν είδα πολλούς άστεγους. Ίσως εξαιτίας του γεγονότος ότι... Δεν είναι πολύς ο πληθυσμός εκεί και όλα ήταν δίκαια μοιρασμένα. Κακουχίες αντιμετωπίζαμε, μα το καλό μέσα σε όλα αυτά, ήταν ότι ήμασταν πάντα όλοι μαζί. Παραμέναμε ενωμένοι, ότι κι αν συνέβαινε. Αναρωτιέμαι αν σε αυτήν την πόλη, είχαν όλη την ίδια τύχη. Ακόμα και αυτός ο Νικ... Γίνεται να έχει βιώσει όλες αυτές τις εικόνες που αντικρίζω;

Τέλος πάντων, δεν έχει νόημα που τα σκέφτομαι όλα αυτά. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του σε αυτήν την ζωή και είμαι σίγουρη πως ήξερε τις συνέπειες όταν έκανε τις δικές του. Κάποιος θα τον μαζέψει από το τμήμα και πολύ σύντομα, θα είναι απλώς ένα τύπος που πέρασε από την καθημερινότητα μου. Δεν θα τον δω ποτέ ξανά. Δεν τον ξέρω, αλλά δεν θέλω και επαφές με έναν άνθρωπο που κάνει κακό σε άλλους για να επιβιώσει.

Ένας ήχος με βγάζει από τις σκέψεις και τότε βλέπω μπροστά μου, κάτω στο έδαφος μια τσάντα και όλα τα αντικείμενα της πεταμένα στο έδαφος. Πλησιάζω περισσότερο και συνειδητοποιώ... Πως είναι μια σχολική τσάντα! Δεν είδα όμως κανένα παιδί αυτά τα τελευταία λεπτά να τριγυρνάει εδώ γύρω. Πως βρέθηκε εδώ; Ένα παιδί μόνο του... Πρέπει να κάνω κάτι!

"Ααααααα!" φωνάζει κάποιος και την ίδια στιγμή, ένας άντρας περνάει από μπροστά μου, τρέχοντας γρήγορα... Μόνο υπόπτο μπορεί να μου φανεί αυτό!

"Σταμάτα εκεί που είσαι! Σταμάτα στο όνομα της δικαιοσύνης!" φωνάζω και αρχίζω να τρέχω από πίσω του, βάζοντας όλη μου την δύναμη, αφού πρώτα έχω μαζέψει τα πράγματα και έχω περάσει την τσάντα στον ώμο μου. Δεν θα την αφήσω εκεί. Ελπίζω μόνο να μάθω κάτι, όταν το ψάξω.

Βγαίνουμε στον κεντρικό δρόμο και εκείνος μου ρίχνει κλεφτιές, ενώ παρόλα αυτά συνεχίζει να προσπερνάει τους περαστικούς και μερικούς να τους ρίχνει κάτω, αδιαφορώντας για το αν τους τραυμάτησε ή όχι.

"Πιάσε με αν μπορείς ρε μπάτσε!" φωνάζει ξανά, με περισσότερη δύναμη και στον διάβα του, πετάει ότι βρίσκει σε αντικείμενο κάτω, ώστε να εμποδίσει τον δρόμο μου. Αλλά δεν θα τον αφήσω... Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να μου χαλάσει αυτήν την μοναδική ευκαιρία! Πάω στοίχημα πως αυτός ο αλήτης που τρέχει για να σωθεί, πρέπει να ξέρει και κάτι για αυτήν την τσάντα!

"Ωχ συγνώμη!" λέω βιαστικά και ευγενικά σε μερικά άτομα, που καταλάθος πάτησα με δύναμη πάνω στην βιασύνη μου. Παράλληλα, προσπαθώ να αποφύγω και τους ασυνείδητους οδηγούς, κάθε φορά που αναγκάζομαι να περάσω στην απέναντι μεριά. Που να πάρει, βρήκα άσχημο μπελά τώρα!

Τότε, τον βλέπω να σπρώχνει με δύναμη μια νεαρή κοπέλα, κοντά στην ηλικία μου, και εκείνη να πέφτει κάτω στον δρόμο, ενώ όλα τα πράγματα βγαίνουν από την τσάντα, κατρακυλόντας στο οδόστρωμα... Θεούλη μου, θα την πατήσουν τα αμάξια! Πρέπει να κάνω γρήγορα! Ναι, θέλω πολύ να πιάσω αυτόν τον άντρα που σίγουρα έχει κάποια σχέση με την τσάντα, αλλά δεν θα βάλω ποτέ τίποτα πάνω από την ανθρώπινη ζωή!

Προτού προλάβει κάποιο αμάξι να την χτυπήσει ένα αμάξι, τρέχω κοντά της και την βοηθάω να σηκωθεί όρθια, τραβώντας την ξανά προς το πεζοδρόμιο. Δυστυχώς όμως... Δεν πρόλαβα να σώσω και τα πράγματα της. Ελπίζω να έχει την δυνατότητα να τα αντικαταστήσει.

"Είσαι καλά;" την ρωτάω, καθαρίζοντας την σκόνη από τα μανίκια της. Έχει και στα πόδια, αλλά νομίζω είναι καλύτερα να την διώξει μόνη της.

"Ναι, μια χαρά... Τι ήταν αυτό! Νόμιζα πως θα πεθάνω! Σε ευχαριστώ! Σε ευχαριστώ πάρα πολύ! Αν δεν ήσουν εσύ... Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε! Μου έσωσες την ζωή!" πριν προλάβω να της πω κάτι, τυλίγει τα χέρια της γύρω από την μέση μου και με αγκαλιάζει σφιχτά, γελώντας εύθυμα.

Σίγουρα δεν περίμενα τέτοια αντίδραση... Δεν το έκανα για να μου πει ευχαριστώ, αλλά επειδή αυτό ήταν το σωστό. Ο καθένας πιστεύω θα έκανε το ίδιο. Όμως γιατί... Αυτή η αγκαλιά με έκανε να νιώσω όμορφη; Τόσο τρυφερή και ζεστή... Ευελπιστώ αυτά τα συναισθήματα να βγουν αληθινά. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους, για τους οποίους βγήκα πολύ λάθος τελικά.

"Έκανα ότι θα έκανε ο καθένας. Χαίρομαι που είσαι καλά. Στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τα πράγματα σου" απολογούμαι και εκείνη μου χαμογελάει, βάζοντας μια ξανθιά τούφα πίσω από τα αυτιά της. Είναι πραγματικά όμορφη. Μου αρέσουν πολύ και τα μάτια της. Καστανό χρώμα, σαν τα δικά μου. Και το κούρεμα της υπέροχο. Καρέ μέχρι τους ώμους.

"Μην ανησυχείς για αυτά καλή μου. Θα τα αντικαταστήσω. Τα βασικά που χρειάζομαι, είναι στις τσέπες μου. Μην φοβάσαι... Πως σε λένε είπαμε;" ρωτάει και σκάμε στα γέλια.

"Τζένη. Τζένη Ρόμπινσον. Εσένα;"

"Τζούλι Μποντλέρ. Χάρηκα πολύ για την γνωριμία"

"Και εγώ... Πω πω, λυπάμαι και για την τσάντα. Φάνηκε ακριβή"

"Μην σκας βρε σου λέω. Θα την μαζέψω και θα πάω να μου την αντικαταστήσουν. Ο πατέρας μου δηλαδή θα το κάνει από μόνος του, μόλις το δει... Να σου πω, θες να μου δώσεις τον αριθμό σου; Θα ήθελα πολύ να τα πιούμε ξανά" ουαου... Πρώτη φορά που το ζητάνε τον αριθμό μου, επειδή θέλουν να με ξαναδούν. Όλες τις άλλες φορές που θυμάμαι... Ήταν για να με κοροϊδέψουν ή για να μου κάνουν αργότερα φάρσες.

"Αλήθεια το λες;" την ρωτάω, χωρίς να κρύβω την έκπληξη μου και μου γνέφει θετικά.

"Φυσικά! Μισό λεπτό μόνο..." μου λέει και βγάζει το κινητό μέσα από το τζιν της. Άξαφνα, παίρνει μια σοκαρισμένη έκφραση "Αμάν! Θα αργήσω! Πρέπει να φύγω! Έλα να ανταλλάξουμε γρήγορα!" λέει ξανά βιαστικά και αφού πούμε τους αριθμούς μας ή μια σηνν άλλη, αρπάζει την τσάντα της και αρχίσει να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση.

"Ωραία μαλλιά!" φωνάζω και γυρνάει προς το μέρος μου.

"Σε ευχαριστώ πολύ! Αντίο! Θα τα ξαναπούμε!" μου απαντάει με ενθουσιασμό στην φωνή της χαμογελάω, ενώ λίγα δευτερόλεπτα αργότερα από το οπτικό μου πεδίο.

Ακολουθώ τις οδηγίες που μου έδωσε και αρχίζω να διασχίζω το στενό. Αν πριν ήθελα μια φορά να τον πιάσω... Τώρα θέλω να τον πιάσω ακόμα περισσότερο! Αυτό που έκανε, με ενόχλησε πάρα πολύ!

Όταν σταματώ για να πάρω μια ανάσα από το τρέξιμο και το ψάξιμο, τα αυτιά μου διαπερνάει ο ήχος από κοφτές ανάσες... Και βρίσκονται πολύ κοντά! Προς μεγάλη μου έκπληξη, κάνοντας μερικά βήματα μπροστά, βλέπω αυτόν τον νεαρό να έχει στηριχτεί στον τοίχο και να προσπαθεί να συνέλθει. Χα, μάλλον ο τύπος δεν έκανε τόσο καλή γυμναστική, ώστε να αντέξει. Αντιθέτως, με τόση εξάσκηση στην σχολή, μπορώ να διανύσω πολλά χιλιόμετρα, προτού κουραστώ.

"Σου ξέφυγα ηλίθια..."

"Είσαι πολύ έξυπνος" του λέω και πριν προλάβει να μου επιτεθεί, ώστε να μπορέσει να φύγει, του δίνω μπουνιά στο πρόσωπο με όση δύναμη έχω και τον ρίχνω κάτω, τραυματίζοντας πιο πολύ από όσο ήθελα.

"Συλλαμβάνεσαι! Δεν θέλω κουβέντα! Θα τα πούμε όλα στο τμήμα!" προλαβαίνω να του φωνάξω πριν μιλήσει και περνάω στα χέρια του χειροπέδες.

[...]

Μπαίνουμε μέσα στο τμήμα. Με δυσκόλεψε αρκετά και η γκρίνια του, μου έσπασε τα νεύρα. Πραγματικά ούτε και ξέρω πως συγκρατήθηκα και δεν του έδωσα δεύτερη μπουνιά. Χειρότερος και από αυτόν τον Νικ Άντερσον... Όχι λάθος. Αυτόν, δεν τον ξεπερνάει κανένας. Αυτός ο άντρας... Δεν ξέρω αν τον μισώ ή όχι. Θέλω μόνο να έρθει κάποιος δικός του να τον μαζέψει και να μην τον ξαναδώ.

Τα βλέμματα όλων πέφτουν πάνω μας, καθώς διασχίζω τον χώρο έως την υποδοχή, για να δηλώσω αυτόν στον Μπεν. Θα ζητήσω να τον ανακρίνω εγώ η ίδια προσωπικά. Κάτι θα βγει, δεν μπορεί.

Δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι τους μας κοιτάζουν. Δεν κάνω ούτε κάτι κακό, ούτε κάτι που είναι αντίθετο σχετικά με την δουλειά μου. Συνέλαβα κάποιον για ύποπτες κινήσεις και θέλω να σιγουρευτώ για κάποια πράγματα. Πρέπει να είμαι σίγουρη για τις υποψίες μου, ώστε να κάνω και το επόμενο βήμα. Ο αρχηγός θα καταλάβει... Και τότε θα προσέξει πέρα από το χρώμα μου. Όλοι θα το κάνουν. Πρέπει να τα καταφέρω.

"Μπεν! Σου έχω δουλειά!" του φωνάζω και εμφανίζεται πίσω από την κολώνα, κοιτώντας με σοκαρισμένος.

"Τζένη, τι έκανες; Έχεις ιδέα σε τι μπελάδες θα μπεις;"

"Τι εννοείς; Έπιασα έναν-"

"Ρόμπινσον!!!"

Γυρνάω το κεφάλι μου προς τα αριστερά και τα μάτια μου, αντικρίζουν το θυμωμένο και εξοργισμένο πρόσωπο του αρχηγού, ο οποίος με κοιτάζει βαθιά μέσα στα μάτια από τον πάνω όροφο. Μα γιατί όμως; Τι έκανα; Έπραξα αυτό που θα έκανε ο καθένας σε αυτήν την περίπτωση. Οποιοσδήποτε ήταν στην θέση μου, θα τον έπιανε, αν είχε δει ότι και εγώ. Έχω ακόμα την τσάντα μαζί μου... Ίσως είναι κάποιο στοιχείο.

Δείχνει με το χέρι του κάτι πίσω και ύστερα απομακρύνεται. Στρέψω ξανά το βλέμμα προς τον Μπεν, ο οποίος έχει στηριχτεί στον πάγκο και ξύνει νευρικά τον σβέρκο του.

"Θέλει να σε δει στο γραφείο του. Αλλά όταν το κάνει με αυτό το βλέμμα... Δεν θα είναι για καλό. Αν χρειαστείς κάτι μετά, μην διστάσεις να μου το ζητήσεις. Δούκα, εσύ μαζί μου" απευθύνεται σε εκείνον και κατευθύνονται μαζί μέχρι τα κρατητήρια.

Υπέροχα... Πάλι έμπλεξα Θεέ μου. Φοβάμαι πολύ ξαφνικά... Αναρωτιέμαι τι μπορεί να θέλει να μου πει. Είμαι σίγουρη πάντως πως δεν θα είναι για καλό.

[...]

Ερχόμουν στο γραφείο του αρχηγού, πιο αργά και από χελώνα. Για κάποιον λόγο, δεν ήθελα να φτάσω. Τουλάχιστον, όχι τόσο νωρίς. Έχω ήδη ένα προαίσθημα πως δεν θα καταλήξει καλά αυτή η... Συνάντηση.

Ο χώρος είναι πολύ απλός και μονότονος. Κανένα στολίδι και καθόλου φωτογραφίες. Δίπλα στην πόρτα, βρίσκεται ένας μεγάλος καναπές. Πέρα από μιαβιβλιοθήκη, η οποία είναι ενσωματωμένη στον βαμμένο γκρι τοίχο, και μερικές κορνίζες που είναι επίσης κρεμασμένες σε αυτόν με κάτι έγγραφα, τίποτα άλλο δεν διακοσμεί τον χώρο. Η μοκέτα είναι κατάμαυρη, ακριβώς όπως και οι κουρτίνες, μπροστά από τα μεγάλα παράθυρα. Κοντά σε αυτά, είναι τοποθετημένο το γραφείο και μια μεγάλη καρέκλα και από την απέναντι μεριά, άλλες δύο για επιπλέον παρευρισκόμενους στο δωμάτιο.

Τα νεύρα που φάνηκαν στο πρόσωπο του πριν από λίγο, φαίνονται και τώρα. Τα χαρακτηριστικά του έχουν σκληρύνει ακόμα περισσότερο. Περπατάει πέρα δώθε εδώ στον χώρο, έχω και λίγα λεπτά, χωρίς να βγάζει λέξη. Έχει τα χέρια του σταυρωμένα κάτω από το στήθος και κουνάει συνεχώς το κεφάλι του πέρα δώθε. Το ότι δεν μιλάει καθόλου, με αγχώνει ακόμη πιο πολύ.

"Δεν το πιστεύω... Δεν το πιστεύω! Είκοσι χρόνια κάνω αυτήν την δουλειά! Είχα πολλά δυσκολίες και άτομα που προσπαθούσαν να πάρουν αποφάσεις, αλλά ανυπάκουο πρωτοετή ποτέ μου! Κανείς δεν ξεφεύγει από το πόστο του, αν δεν δώσω εγώ εντολή!"

"Μα αρχηγέ, έκανα απλώς την δουλειά μου! Βρήκα αυτήν την τσάντα και-"

"Η δουλειά σου Ρόμπινσον, ήταν μόνο μια! Να κάνεις κάποιους ελέγχους στα μαγαζιά και ως εκεί! Όχι να κάνεις υποθέσεις για μια δουλειά που δεν αφορά το πόστο σου! Αυτή η τσάντα θα πάει στα εργαστήρια για αναλύσεις! Και εσύ θα συνεχίσεις αυτό που έκανες, ως ελεγκτής!" φωνάζει μέσα στο πρόσωπο μου και η ανάγκη μου να απαντήσω, είναι μεγαλύτερη από την υποχρέωση μου να υπακούσω.

"Μα αρχηγέ, δεν θέλω να είμαι ελεγκτής! Αστυνόμος θέλω να είμαι!"

"Νομίζεις πως εμένα με ρώτησε ο κυβερνήτης με ρώτησε τι θέλω, όταν σε έστειλε στο τμήμα μου;! Πιστεύεις πως επιθυμούσα να προσθέσω ακόμα έναν μαύρο αστυνομικό στην ομάδα μου;! Δεν χρειαζόμουν περισσότερους! Η ζωή δεν είναι παραμύθι Ρόμπινσον, να κουνάς το ραβδί σου και όλα τα προβλήματα να λύνονται και ο καθένας να κάνει ότι γουστάρει, για να μιλήσω και στην γλώσσα των νέων! Δεν ξέρω τι γινόταν στο Τέξας, μα εδώ, όσο κάνω εγώ κουμάντο, θα αναλαμβάνεις τις αποστολές που σου αναθέτω εγώ χωρίς αντιρρήσεις! Ξέχασε όλα όσα ήξερες!"

Από όλα όσα μου είπε... Από όλες τις λέξεις που ξεστόμισε σαν απάντηση, προσπαθώντας να με 'βάλει' στην 'θέση μου, ο εαυτός μου στέκεται μόνο σε ένα πράγμα... Η αναφορά στο χρώμα μου.

Ξανά αυτό... Ξανά το γεγονός ότι γεννήθηκα μαύρη, με εμποδίζει! Δεν το πιστεύω ότι το βρίσκω πάλι μπροστά μου! Ο ίδιος ο αρχηγός μου λέει κατάμουτρα, πως είναι ένας από τους λόγους που δεν με εμπιστεύεται. Από τότε που ήμουν μικρό κοριτσάκι, μέχρι και σήμερα με κρατάει πίσω. Οι ψιθύροι, τα σχόλια, οι υποτιμήσεις και η αδιαφορία, με άφηναν πάντα στο περιθώριο. Κάποιες φορές, καταντάει κουραστικό και ενοχλητικό.

Ομολογώ πως μια φορά και μόνο στην ζωή μου, τόλμησα να πω πάνω στον θυμό μου, πως μισώ το γεγονός ότι γεννήθηκα έτσι. Ευχήθηκα να ήμουν λευκή. Αλλά το μετάνιωσα αμέσως. Ήμουν και είμαι περήφανη για αυτό που είμαι. Ότι κι αν έχω περάσει, μέσα μου δεν θα άλλαζα τίποτα. Είμαι πεπεισμένη στην ζωή μου ότι τα πάντα συμβαίνουν για κάποιον λόγο. Ακόμα και αυτήν την στιγμή που νιώθω άσχημα, ξέρω πως θα βγει κάτι καλό, όπως πάντα. Πρέπει να έχω πίστη.

"Τώρα πήγαινε. Τελείωσες για σήμερα. Κάτι παρόμοιο να γίνει όμως ξανά και έχεις πάρει πόδι από εδώ μέσα" μου λέει, ήρεμος πια, αλλά χωρίς ίχνος χρώματος στην φωνή του και κάθεται στην θέση του, συνεχίζοντας την δουλειά του. Μάλλον θα πρέπει να περιμένω και να αδράξω την ευκαιρία μου.

Την στιγμή που πάω να σηκωθώ, ακούμε χτυπήματα στην πόρτα και ο αρχηγός μου κάνει νόημα να βιαστώ, ενώ δίνει την άδεια σε όποιον κι αν είναι να περάσει.

Μια γυναίκα μπαίνει μέσα και κοιτώντας διακριτικά, δεν αργώ να καταλάβω ποιά είναι... Αυτή είναι η Σάρα! Τι κάνει εδώ;! Και μόνο από την κουρασμένη έκφραση του προσώπου της, μπορώ να καταλάβω ότι της συνέβη κάτι σοβαρό. Τα μάτια της είναι πρησμένα, πιθανών από κλάμα και το σώμα της τρέμει ολόκληρο, σαν να κάνει άγριο κρύο μέσα στον κατακαλόκαιρο. Η εμφάνιση είναι τελείως ατημέλητη. Καμία σχέση από τις δύο φορές που εγώ την είδα πριν μερικές μέρες. Τι μπορεί να συνέβη;

"Ο αρχηγός Μπρους; Πρέπει να σας μιλήσω για ένα πολύ σημαντικό ζήτημα!"

"Κυρία μου, σας ακούω. Για ποιό θέμα πρόκειται;" την ρωτάει σε διαφορετικό ύφος και μάλλον δεν έχει προσέξει πως ακόμα βρίσκομαι μέσα στο δωμάτιο.

"Ήρθα να... Να δηλώσω την εξαφάνιση του γιού μου..." απαντάει και ξεσπάει σε λυγμούς.

"Κυρία μου... Δεν ξέρετε πόσο λυπάμαι στο άκουσμα αυτού του νέου. Να είστε όμως σίγουρη πως θα κάνουμε τα πάντα, για να επιστρέψει σώος και ασφαλής. Χρειαζόμαστε όμως κάποιες πληροφορίες. Από πότε λείπει καταρχάς;"

"Πριν δύο μέρες... Τον... Τον περίμενα να έρθει από το σχολείο... Αλλά δεν ήρθε ποτέ. Έπρεπε να περιμένω να περάσουν σαράντα οχτώ ώρες για να δηλώσω εξαφάνιση... Αλλά δεν μπορούσα να περιμένω άλλο... Θεέ μου, το παιδάκι μου..." ψελλίζει μέσα από τους λυγμούς και δεν μπορώ να μην λυπάμαι για εκείνη.

Μια φορά, που θυμάμαι έντονα για κάποιον λόγο, είχα αντικρίσει τον τρόμο στα μάτια των γονιών μου, όταν δεν μπορούσαμε να βρούμε τον Ντέιβιντ. Δεν είχε εξαφανιστεί ή κάτι παρόμοιο. Απλώς οι δεξιότητες του στο κρυφτό, μας δημιούργησαν μεγάλη αναστάτωση και τον ψάχναμε για μια ολόκληρη μέρα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πόσο είχαν φοβηθεί μήπως του είχε συμβεί κάτι κακό. Ο πατέρας μου ήταν έτοιμος να καλέσει την αστυνομία, αλλά εμφανίστηκε από μόνος του. Τα αδέρφια Ρόμπινσον, δεν παίξαμε ξανά κρυφτό για πάρα πολύ καιρό.

"Είχε κάποιο αντικείμενο μαζί του;"

"Είχε... Είχε την αγαπημένη του τσάντα με τους δεινοσαύρους..." του απαντάει και συνειδητοποιώ πως η τσάντα που κρατάω στα χέρια μου... Έχει πάνω σχέδια με δεινοσαύρους!

"Σαν αυτή εδώ;" την ρωτάω και οι δύο στρέφονται προς το μέρος μου. Η

Σάρα, με το που με βλέπει, σηκώνεται βιαστικά όρθια και τρέχει προς το μέρος, αγκαλιάζοντας με σφιχτά. Ακούω ξανά μερικούς λυγμούς και ανταποδίδω την κίνηση, χαϊδεύοντας την πλάτη απαλά για να την ηρεμήσω. Το άγριο βλέμμα του αρχηγού με καίει και προσπαθεί να με κάνει να αισθανθώ τύψεις που μίλησα. Αλλά τι άλλο να έκανα; Η Σάρα είναι κάτι σαν φίλη μου. Όπως μου στάθηκε από την πρώτη μέρα που ήρθα εδώ, έτσι θα κάνω και εγώ. Αν υπάρχει έστω και ένας τρόπος να βοηθήσω, θα το κάνω.

"Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που σε βλέπω! Είχα ανάγκη να σε δω μετά από αυτό! Θα περνούσα και από το σπίτι σου να τα πούμε, αλλά χαίρομαι που σε πέτυχα και εδώ! Ναι... Ναι αυτή είναι. Η τσάντα του παιδιού μου... Που την βρήκες;"

"Σε ένα στενό σήμερα, όσο έκανα την δουλειά μου. Μάζεψα όλα τα πράγματα και την στιγμή που πήγα να φύγω... Είδα κάποιον να τρέχει. Βρίσκεται τώρα στα κρατητήρια και-"

"Εσύ! Εσύ είσαι το άτομο που θα βρει τον γιό μου! Αρχηγέ, την έχω γνωρίσει καλά! Είναι ικανό άτομο, το ξέρω! Μπορεί να το κάνει!" με τραβάει στο σημείο που καθόταν πριν και δεν μπορώ να καταλάβω αν ο αρχηγός θέλει να με χτυπήσει ή να μας πετάξει και τις δύο έξω από το γραφείο. Σίγουρα δεν περίμενε αυτήν την εξέλιξη και αποκλείεται να επιθυμεί να εμπλακώ στην υπόθεση αυτή. Από την άλλη όμως... Δεν ξέρω τι επιλογές έχει.

"Κυρία μου... Η νεαρή Ρόμπινσον από εδώ έχει καταφέρει να φέρει μερικές δουλειές εις πέρας και έχω δει το πόσο ικανή είναι. Το στοιχείο που ανακάλυψε σήμερα, μπορεί να είναι το κλειδί για ένα μυστήριο που μας βασανίζει πάρα πολύ καιρό τώρα. Σας διαβεβαιώνω πως θα βρούμε την λύση. Μπορείτε να κοιμηθείτε ήσυχη. Να είστε σίγουρη πως θα τα καταφέρουμε" της λέει και εκπλήσσομαι πραγματικά με την απάντηση του. Είπε μεγάλο ψέμα, σχετικά με εμένα. Τους λόγους, υποθέτω θα τους μάθω όταν μείνουμε μόνοι μας. Ακούστηκε πάντως τόσο ωραίο... Μίλησε με τρόπο, σαν να πιστεύει σε εμένα.

"Σας ευχαριστώ! Να είστε καλά! Όλοι σας! Και Τζένη..." βγάζει μέσα από την τσάντα μια φωτογραφία με ένα μικρό αγοράκι να χαμογελάει πάνω σε αυτήν την και μου την δίνει "Βρες τον σε παρακαλώ. Φέρε τον πίσω σε εμένα και τον άντρα. Αν πάθει κάτι ο μοναχογιός μου... Σε παρακαλώ" ψελλίζει και την γνέφω θετικά, υποσχόμενη πως θα κάνω τα πάντα για να μην την απογοητεύσω... Για να μην απογοητεύσω ούτε κάποιον άλλον, ούτε όμως και εμένα.

Αποχωρεί με δάκρυα στα μάτια -ελπίζω χαράς- και μας αφήνει μόνους μας... Φοβάμαι λίγο για να είμαι ειλικρινής. Δεν ξέρω τι μπορεί να ειπωθεί τώρα ανάμεσα μας... Αλλά τώρα έχω πάρει ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή. Όπως έστρωσα θα κοιμηθώ. Μακάρι μείνω... Να έχω την ευκαιρία να βάλω και εγώ το λιθαράκι μου, ώστε να μπει ένα τέλος. Αν κατάλαβε καλά εξάλλου, μιλούσε για τις απαγωγές των παιδιών. Θα μπορούσε να υπάρχει κάποια σχέση;

"Είπα αυτά που είπα, γιατί δεν ήθελα να εκθέσω την εικόνα που έχουμε φτιάξει όλα αυτά τα χρόνια και το κύρος μας. Μην φανταστείς πως ξαφνικά σε εμπιστεύομαι ή ότι σε συμπαθώ..." γιατί νιώθω πως υπάρχει και ένα αλλά;

"Αλλά η τσάντα σε εμπλέκει άμεσα. Δεν γίνεται να μην ανακατευθείς. Γι' αυτό... Θα σου επιτρέψω να αναλάβεις πλήρως την υπόθεση και να ψάξεις τα πάντα. Όλα τα στοιχεία που έχουμε μέχρι στιγμής. Και για το σημερινό, και για τις απαγωγές. Ο Μπεν και ο Μίκαελ θα σε ενημερώσουν" στο άκουσμα αυτών των προτάσεων, νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει χίλιες φορές περισσότερο από το κανονικό και ο ενθουσιασμός έχει καταλάβει ολόκληρο το σώμα μου!

Επιτέλους! Δεν μπορώ να το πιστέψω πως μου δόθηκε η δυνατότητα να αποδείξω τι αξίζω! Μπορώ να τώρα να χρησιμοποιήσω πραγματικά όλα όσα έμαθα στην σχολή και να ασκήσω τις γνώσεις μου πάνω σε μια αληθινή υπόθεση! Πω πω, ο προπονητής μου θα ήταν σίγουρα πολύ περήφανος! Ο μόνος που είχε πιστέψει σε εμένα τότε, όταν δεν το έκανε κανένας άλλος! Θα προσπαθήσω να κάνω το καλύτερο που μπορώ! Είναι η στιγμή να βάλω τα δυνατά.

"Έχεις μόνο δύο εβδομάδες για να το κάνεις. Αν δεν τα καταφέρεις... Θα παραιτηθείς. Είναι ο μόνος όρος που σου θέτω, Ρόμπινσον"

Πλάκα μου κάνει τώρα έτσι; Πως μπορεί να μου βάζει όρους, για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα; Τόσο πολύ μισεί... Που ψάχνει τρόπους για να με διώξει; Και από την άλλη, μου δίνει και ένα πολύ μικρό χρονικό περιθώριο. Τι μπορώ να καταφέρω μέσα σε δύο εβδομάδες και μάλιστα μόνη μου;

"Υπάρχει κάποιος που θα μπορούσε να με βοηθήσει; Δύο εβδομάδες είναι λίγες για να τα βγάλω πέρα ολομόναχη" του λέω, αλλά από το ύφος του, καταλαβαίνω ότι είναι αδιάλλακτος μάλλον σε αυτό το θέμα.

"Εσύ ήθελες να τα καταφέρεις μόνος σου. Ορίστε και η ευκαιρία σου, Ρόμπινσον. Άμα θες ρώτα, δεν θα σου το απαγορέψω. Αλλά ακόμα και ο χειρότερος εγκληματίας, θα αρνηθεί να σε βοηθήσει, πίστεψε με. Είμαστε σύμφωνοι;" με ρωτάει και στραβοκαταπίνω... Σοβαρολογεί. Δεν υπάρχει περίπτωση να τον πείσω για το οτιδήποτε. Μόνο μια επιλογή έχω... Και θα πάω με αυτήν. Έδωσα έναν όρκο. Να κάνω τον κόσμο καλύτερο. Θα μείνω σε αυτόν λοιπόν.

"Ναι αρχηγέ"

"Θεσπέσια. Ο Μπεν θα σε ενημερώσει για όλα όσα πρέπει να ξέρεις και θα μιλήσω στον Μίκαελ να σου πει σχετικά με τις αναλύσεις στα εργαστήρια" μου απαντάει, καθώς ένα χαμόγελο αποτυπώνεται στο πρόσωπο του και μου κάνει νόημα να βγω έξω. Υπακούω, σκεπτόμενη... Πως πλέον δεν υπάρχει γυρισμός.

[...]

"Αυτά ξέρω για τις υποθέσεις και ορίστε και τα αρχεία. Όπως βλέπεις... Δεν είναι πολλά. Δεν βρήκαμε για καμιά από τις απαγωγές αρκετά στοιχεία. Δεν ξέρουμε καν αν συνδέονται μεταξύ τους" μου λέει ο Μπεν, αφήνοντας κάμποσους φακέλους πάνω στο τραπέζι.

Αποφάσισα να δουλέψω περισσότερο από το σπίτι. Τις φορές που θα πρέπει αναγκαστικά να έρχομαι στο τμήμα, θα εργάζομαι στο αρχείο. Ρώτησα μερικά άτομα που ξέρω ότι δουλεύουν και αυτά πάνω στην υπόθεση, αν θέλουν να συνεργαστούμε, μα αρνήθηκαν. Και όχι μόνο αυτό, το έκαναν με πολύ άσχημο τρόπο.

"Με την καινούργια; Ναι ναι σίγουρα! Δεν πας να δουλέψεις στα χωράφια σαν τους προγόνους σου;!"

"Μια μαύρη μόνο κακή τύχη μπορεί να φέρει!"

Και άλλα πολλά, στα οποία δεν θέλω να αναφερθώ... Θεέ μου, όσο τα σκέφτομαι, τόσο θέλω και να κλάψω. Πως μπορούν να είναι τόσο σκληροί μαζί μου, χωρίς να με ξέρουν καν; Τι τους έχω κάνει; Θέλω μόνο... Θέλω μόνο να ταιριάξω. Τι σκατά κάνω λάθος; Τι έκανα πάντα λάθος, ώστε όλοι να με αντιπαθούν τόσο πολύ;

"Και εγώ, σας έχω τα αποτελέσματα από αναλύσεις... Τζένη τι έχεις;" με ρωτάει ο Μίκαελ, ερχόμενος μέσα και κάθεται δίπλα μου.

"Είναι επειδή ο αρχηγός σε ζόρισε;" ρωτάει και ο Μπεν με την σειρά και σκουπίζω τα μάτια, πριν καν προλάβει να κυλήσει κάποιο δάκρυ.

Μακάρι να ήταν αυτό το μόνο μου πρόβλημα, από τότε που ήρθα εδώ... Πρέπει όμως να σταματήσω να κλαίω κάθε φορά. Δεν μου κάνει καλό και... Και δεν θα καταφέρω να συγκεντρωθώ σε τίποτα, αν συνέχεια αφήνω όλα τα σχόλια να περνάνε μέσα στο μυαλό και στην καρδιά μου. Πρέπει κάποια στιγμή στα αλήθεια να τα αγνοήσω όλα και να μην δίνω σημασία σε ότι με πληγώνει... Θέλω να τους δω τι θα λένε, όταν θα λύσω την υπόθεση σε δύο εβδομάδες, ενώ εκείνοι προσπαθούν να το κάνουν εδώ και κάτι μήνες.

"Μακάρι να μπορούσα να πω πως θα αλλάξει σύντομα, αλλά δεν μπορώ. Θα πάρει πολύ καιρό, μέχρι να σε εμπιστευτεί. Ο θείος μου γενικά είναι ένας δύσκολος άνθρωπος" μας λέει και με τον Μπεν, τον κοιτάζουμε έκπληκτη. Η τελευταία πληροφορία που περίμενα να μάθω εδώ μέσα.

"Ο θείος σου; Μίκαελ, δεν είχα ιδέα. Δεν έχετε καμία σχέση. Ούτε σε εμφάνιση, ούτε σε χαρακτήρα" σχολιάζει ο Μπεν γελώντας και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί του. Αν δεν μας το έλεγε, δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω τον συνδυασμό.

"Προτιμώ να το μην συζητάω. Δεν θέλω κανένας εδώ μέσα να πιστέψει ότι πήρα αυτήν την θέση, επειδή ο αρχηγός είναι συγγενής μου. Με την Ροζίτα συμφωνήσαμε να μην μαθευτεί. Και θέλω να παρακαλέσω και εσάς, να μην πείτε κάτι. Σας εμπιστεύομαι, για αυτό το είπα"

"Εννοείται πως δεν θα πούμε τίποτα. Το μυστικό σου είναι ασφαλές μαζί μας" του λέω και ακουμπάω την παλάμη μου πάνω στο χέρι του, κερδίζοντας ένα πολύ όμορφο χαμόγελο... Μόλις αισθάνθηκα ένα φτερούγισμα στην καρδιά μου.

"Θα σε αφήσουμε να δουλέψεις λοιπόν. Κι αν χρειαστείς βοήθεια, φώναξε μας" μου λέει ο Μπεν και αφού μείνω μόνη μου, ξεκινάω να κοιτάζω έναν έναν τους φακέλους και να επεξεργάζομαι τα αποτελέσματα των εργαστηρίων.

Είχα διαβάσει πολλά πράγματα στην σχολή σχετικά με αυτόν τον τομέα, οπότε ξέρω κάποια πράγματα που αφορούν συμβολισμούς, έννοιες, ορισμούς και ότι συνεπάγεται. Πέρα από αυτά τα χαρτιά, υπάρχουν και κάποιες φωτογραφίες, αλλά πραγματικά με μια γρήγορη ματιά, δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο. Δεν το πιστεύω... Πως θα ξεκινήσω; Θα χρειαστεί να ξοδέψω πολλές ώρες και να τα μελετήσω, προκειμένου να φτάσω σε κάποιο συμπέρασμα... Και δεν υπάρχει και κάτι κοινό μεταξύ τους. Ίσως όμως και να υπάρχει... Δεν μπορώ να το κάνω μόνη μου... Αλλά κανείς δεν δέχεται να συνεργαστεί μαζί μου.

Χμ... Ίσως το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω για αρχή, είναι ασχοληθώ με το πιο πρόσφατο περιστατικό, που είναι ο γιός της Σάρας.... Θα ελέγξω τις κάμερες της περιοχής. Ελπίζω κάτι να βγάλω.

[...]

"Σταμάτα σε εκείνο το σημείο, Μπεν" του λέω και πατάει πάνω στην οθόνη με το ποντίκι. Δεν γίνεται να μην τραβήχτηκε τίποτα γαμώτο...

"Τζένη, χαίρομαι που σε βοηθάω, αλλά κοιτάμε εδώ και ώρες. Δεν έχουμε δει τίποτα. Μπορούμε τουλάχιστον να πάμε να φάμε κάτι και μετά επιστρέφουμε εδώ" παραπονιέται και δεν μπορώ να μην γελάσω με τις τελευταίες του λέξεις. Ο Μπεν είναι γενικά καλοφαγάς και από το λίγο που τον ξέρω, είναι ότι δεν ξεχνάει ποτέ του τις ώρες του φαγητού. Αλλά δεν μπορούμε να το αφήσουμε ακόμα... Είμαστε κοντά, το νιώθω.

Του λέω πως θα περιμένουμε λίγο ακόμα και αν δεν βρούμε κάτι, θα σταματήσουμε. Ξεφυσάει και συνεχίζει, ενώ μπορώ να ακούσω το στομάχι του να γουργουρίζει. Χαχα, είμαι σίγουρη πως σε λίγο καιρό, θα κάνουμε πολύ καλή παρέα. Καλύτεραμη από αυτήν που κάνουμε τώρα. Μακάρι να είχαν όλοι την αισιοδοξία και την καλοσύνη του.

"Περίμενε! Γύρνα λίγο πίσω το βίντεο!" του ζητάω και μετακινεί ξανά το ποντίκι.

Αυτήν την στιγμή, παρατηρώ το σημείο στο οποίο βρισκόμουν λίγες ώρες πριν και βρήκα την τσάντα. Στα λεπτά που εμείς κοιτάμε, δεν υπάρχει τίποτα όμως. Λίγη ώρα αργότερα... Ένα μικρό αγοράκι περνάει μπροστά από την κάμερα, αλλά τρέχει... Και κοιτάει πίσω του... Σταματάει και από το μπορώ να καταλάβει, προσπαθεί να αντιληφθεί τον χώρο γύρω του, παίρνοντας βαθιές ανάσες... Κάποιος... Ωωωω Θεέ μου! Κάποιος μόλις το άρπαξε!

"Θεέ μου! Αυτό κι αν είναι στοιχείο!" αναφωνεί ο Μπεν και καλύπτει το στόμα του με το χέρι του, όπως και εγώ.

Δεν πρόλαβα να δω πολλά πράγματα... Ούτε χαρακτηριστικά, ούτε τι φορούσε... Τίποτα γενικά. Ηταν τόσο ανατριχιαστικό που δεν άντεχα να το δω περισσότερο... Αλλά πρέπει να το και πάλι, αλλιώς δεν θα φτάσω σε κάποιο συμπέρασμα... Όσο κι αν με πονάει... Θυμήθηκα ξανά εκείνο το περιστατικό με τον Τζέρεμι... Και εγώ είχα τρομάξει πάρα πολύ.

"Βλέπεις τίποτα;" τον ρωτάω, απομακρύνοντας αργά τα χέρια μου από το πρόσωπο μου.

"Μόνο την τσάντα... Έλα Χριστέ και Παναγία! Ο Νικ είναι αυτός!" φωνάζει και τρέχω ξανά στην θέση μου, σκύβοντας ακόμα πιο κοντά... Έχει απόλυτο δίκιο.

Έχει σκύψει πάνω από τα αντικείμενα του παιδιού και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, υψώνει το κεφάλι του προς τα πάνω και κάτι φωνάζει, ξεκινώντας το περπάτημα με μεγάλη ταχύτητα. Μπορεί... Να κυνήγησε τον απαγωγέα; Ήθελε να σώσει το αγοράκι; Είδε ίσως κάτι περισσότερο από αυτά που εγώ πρέπει να δω; Τόσες πολλές απορίες... Και οι απαντήσεις που έχω ανάγκη, είναι αρκετές... Δεν το πιστεύω! Για να φτάσω στο τέλος αυτού του μυστηρίου... Πρέπει να ζητήσω την βοήθεια του Άντερσον;! Γιατί γιατί γιατί;! Όχι που να πάρει! Δεν θέλω να έχω καμία επαφή μαζί του!

Από την άλλη όμως... Όλοι οι δρόμοι οδηγούν σε εκείνων. Και από την στιγμή που υπάρχει μια περίπτωση να είναι μάρτυρας σε απαγωγή... Δεν μπορώ να το αγνοήσω. Πάνω από όλα, μπαίνει το καθήκον. Η αντιπάθεια και η αδιαφορία... Πρέπει να μπουν στην άκρη.

"Τζένη τι σημαίνει αυτό;" με ρωτάει, με ελάχιστα τρεμάμενη φωνή και οι ματιές μας συναντιούνται.

"Σημαίνει... Πως έχω ένα στοιχείο" του απαντώ και αφού τον ευχαριστήσω, βγαίνω από το δωμάτιο που στεγάζει το σύστημα. Ευτυχώς που είναι συνδεμένο με όλη την πόλη.

Όπως είπα και πριν, πρέπει να κάνω τα πάντα για να φτάσω στην λύση. Θα δώσω μια ακόμα δύσκολη μάχη, για να κάνω τον κόσμο καλύτερο... Είναι ώρα για δράση.