Δεν εχω όνομα, μα με λενε ονειροπολα
Δεν εχω όνειρα, μα βλέπω το βράδυ
Δεν έχω έρωτες, έφυγαν και έσβησαν με το φως του ήλιου
Δεν αγαπώ, γιατί φοβάμαι να αφεθω.
Αυτη λεω πως είμαι οταν με ρωτάνε.

Ειχα ονομα, όμορφο και γλυκό, και άρχιζε απο φωνήεν. Για καποιο λόγο σου αρεσε να το λες, σαν να γεμιζε ολη σου η ύπαρξη με (μη με ρωτάς ακομη δεν ξερω με τι). Το ψελλιζες με τοσο εντυπωσιασμό που με εκανες τελικα να το μισήσω για τρεις λογους. Ενα, επειδή ηταν το παρόν, δυο το παρελθόν και τρία το μέλλον σου.
Με αγαπησες ποτε οπως αγάπησες το ονομα μου;

Ειχα όνειρα τρελα, ζουσα απο αυτα μου εδιναν πνοή, εναν λογο να ζήσω. Μπήκες και εσυ μεσα σε αυτα τόσο εύκολα, τοσο απροσδόκητα σαν να υπήρχες παντα σε αυτα.

Ησουν ο πιο όμορφος ερωτας. Το πιο όμορφο φτερούγισμα, οι πιο καλες μου λεξεις.

Βλεπεις πως τα αναιρώ;
Ποια ήμουν και ποια έγινα;

Εγω σε αγάπησα πρωτού σε συναντήσω. Εισαι εκείνο το πρόσωπο που στολίζει τα παιδικά μου χρονια. Ο αντρας που ήθελα απο παιδί να παντρευτώ. Θυμάσαι που σε κυνηγούσα μικρή με δαχτυλιδια;
Πρεπει να θυμασαι. Αν οχι, ειμαι εδω για να σε βοηθήσω. (Για σενα πληκτρολογώ.)

Πως σε λενε με ρωτάνε ;
Σκύβω το κεφάλι μου, δαγκώνω το κάτω χείλος απο αμηχανία, θελω να κρύψω το πρόσωπο μου, να φωνάξω πως δεν εχω ονομα πλεον, γιατί δεν μου αρεσει. Δεν το αγαπώ.
Ιολη απαντώ
(Δεν) σε αγαπώ.

*******

Στην Κέρκυρα είχε ανοίξει μια καινούργια πρωτοπόρα καφετέρια. Συνδύαζε καφέ και ανάγνωση βιβλίων καθώς περιείχε μια ανοιχτή βιβλιοθήκη προς το κοινό με ολα τα best seller βιβλία της χρονιάς. Σε αυτή πηγαν η εικοσαχρονη Ιολη μαζι με τη φιλη της Βασιλική καθώς τους το διαφημισαν οι ντοπιοι κατοικοι και ηταν 5 λεπτά δρόμος απο την παραλία που σύχναζαν στις διακοπές. Ειχαν τρεις μερες στη Κέρκυρα και ειχαν ξετρελαθει. Η Ιολη για τα όμορφα τοπία, η Βασιλική για τους ωραίους άντρες.

Επέλεξαν ενα απομερο τραπεζακι, ακούμπησαν τα πράγματα τους και άρχισαν μια ανεμελη συζήτηση για το ποσο όμορφα περασαν στη θαλασσα και τι ωραίες φωτογραφίες τράβηξαν. Παρήγγειλαν 2 αναψυκτικά και σχολίαζαν τη καφετέρια , ήταν πραγματικά πρωτότυπη! Την ειχαν στολίσει γύρω γύρω με μια ξύλινη καφε βιβλιοθήκη στην οποια ειχαν βάλει χειροποίητα διακοσμητικά, γλάστρες με ψεύτικα κι αλλοτε αληθινά λουλούδια, ενω φυσικά δεν ελειπαν και βιβλία κάθε είδους. Τα τραπεζάκια ήταν στρογγυλα και μαύρα με ξύλινες καρέκλες οπου η καθεμία ηταν βαμμένη με διαφορετικό χρωμα. Συνήθως κιτρινο, πράσινο, κόκκινο και μπλε.

Σε κάθε καρέκλα ηταν χαραγμένη στο πισω μερος μια φράση.
"Να με θυμάσαι"
"Σε αγαπώ"
"Μαζι για πάντα"
"Αυτα τα ματια σου ..."
"Ερωτας ειναι"

Η Ιόλη γύρισε να δει το σημείωμα της δικής της καρέκλας "Να ονειρεύεσαι" μειδιασε
Ειχε πάψει να ονειρεύεται εδω και καιρό και ετσι σαν καποιος να άκουσε τη σκέψη της αποφάσισε να την διαψεύσει.

Η ιδιοκτήτρια της καφετέριας κερασε στα κορίτσια δύο σπιτικές μπαγκέτες, οι κοπελες την ευχαρίστησαν για τη γενναιόδωρη πράξη και εδωσαν τα συγχαρητήρια τους για το άνοιγμα αυτης της επιχείρησης. Η Ιόλη αν ηταν Κερκυραία θα ερχόταν καθημερινά για να διαβάζει. Ειναι ένας χώρος που προσφέρει έμπνευση, αγαλλίαση, ηρεμία. Άλλωστε, είναι βιβλιοφαγος. Που την χάνεις που τη βρίσκεις σε βιβλιοπωλείο θα την βρεις.

Καθώς δαγκώνει τη μπαγκέτα αφήνει ενα μούγκρισμα ευχαρίστησης «φαε, μη το κοιτάς » προστάζει τη φιλη της

«Ξερεις ποσες θερμίδες εχει αυτό;  »

«Θα τις χασεις απο το περπάτημα. Ελα δοκιμασε το» τη παρότρυνε και δάγκωσε αλλη μια μπουκιά. Η μαγιονεζα μαζι με την ντομάτα ηταν ο απόλυτος συνδυασμός, το τέλειο δίδυμο. Ετσι οπως έτρωγε με την ευχαρίστηση να αποτυπώνεται στο πρόσωπο της τα ματια της συνάντησαν καποια αλλα και εμειναν εκει καρφωμένα, σαν να παγωσε ο χρόνος κολλησαν πανω τους. Ειχαν το ιδιο χρώμα ματιών. 

Καστανο πανω στο καστανό και ο Κ. ο πρώτος της έρωτας διαγραφεται μια για πάντα.

Ή ετσι νομίζει.

Η Ιόλη ηπιε λιγο νερό για να συνέλθει και γύρισε να δει ποιανου μάτια παρατηρούσε τόση ώρα. "Κανε θεε μου να μην ηταν γέρος. Ρεζίλι θα γίνω." Απο την πισω οψη του αντρα που περπατούσε κατάλαβε πως ηταν νεαρος. Φορουσε μια γκρί μπλούζα και ενα κοντό τζιν παντελόνι το οποιο είχε γεμίσει με μπογιές. Τα χερια του ηταν και αυτα λερωμένα.

«Κανονισε κακομοίρα μου να με παχύνεις στις διακοπές, ηρθα για να καψω καρδιές εδώ »

«Τις καρδιές τις καιμε με την ομορφιά που πηγάζει απο μεσα μας Βασούλα, ασε τις φλυαρίες. Αντε τελείωνε να φύγουμε »

«Γιατι τοση βιασύνη;»

«Γιατι είμαστε διακοπές, ήρθαμε να περάσουμε τέλεια, να διασκεδάσουμε, να γνωρίσουμε νέους ανθρώπους, να δοκιμάσουμε νέα φαγητά » εκανε με το χαριτωμένο υφος της, η Βασιλική παραλίγο να πνιγεί, κουνησε με γοργό ρυθμό το χερι της μπροστά απο το πρόσωπο της Ιόλης

«Εισαι σίγουρα η Ιόλη; Μετάλλαξη επαθες; Άρον άρον φύγαμε απο την παραλία επειδή μας την έπεφταν »
«Δεν άντεχα άλλο. Δεν υπάρχει κάτι πιο πρωτότυπο απο το να πεις γεια σας κορίτσια, δεν σας έχω ξαναδεί, θα μου πεις το ονοματάκι σου; Βρες εναν άλλον τρόπο ρε παιδί μου να με γνωρίσεις. Στην ανάγκη πεσε πανω μου» η Βασιλική δεν έφερε αντίρρηση, τα δυο κορίτσια ειχαν διαφορετικές απόψεις για τους άντρες, το φέρσιμο τους και τις συνήθεις τους για αυτο απέφευγαν συχνά να "μελετήσουν" αυτο το θεμα. Πρώτον επειδή η Βασιλική ήταν πόλος έλξης για ολους τους αντρες. Δεύτερον επειδή η Ιόλη δεν ειχε τεράστια εμπειρία οπως η φίλη της. Η Βασούλα ήταν ελαφρών ηθών. Εκανε αρκετές σχέσεις, συνομιλούσε στο διαδίκτυο με διάφορους τύπους. Γενικά, ηταν πιο έμπειρη απο την Ιόλη και ηταν εκείνη η φίλη που έδινε θεσπέσιες συμβουλές.

Οι δυο κοπέλες σηκώθηκαν και πήραν το δρόμο της επιστροφής προς τη προσωρινή τους στέγη στα ενοικιαζόμενα δωμάτια. Το βράδυ ειχαν έξοδο. Θα πήγαιναν σε καλοκαιρινό σινεμα στη πλατεία της περιοχής. Ενα προτζεκτ που ειχε χρηματοδοτηθεί απο τον δήμο του νησιού.

Σαν να αντιστράφηκαν οι ρόλοι καθώς περπατούσαν η Ιόλη συμβούλευε τη κολλητή της πως να λυσει το προβλήματα "ζηλια" που διένυε στη σχεση της. Στο πεζόδρομο παρατήρησε έναν κύριο ο οποίος φορούσε μια φόρμα δουλειάς γεμάτη με χρώματα και ίχνη τσιμέντου. Έστρεψε το κεφάλι της αριστερά και τα ματια της επεσαν ξανα σε δυο ολόιδια καφέ.
Προσπαθησε να μην χαμογελάσει αλλα δεν απομάκρυνε τα ματια της απο τα δικα του που παρεπιπτόντως την καλούσαν για δεύτερη φορα να τα εξερευνήσει.

Ηταν περίεργο ειχε επικεντρωθεί στα ματια και οχι στον άνθρωπο.
Μολις απομακρυνθηκε της γεννήθηκε η επιθυμία να ξαναπερασει μπροστά απο αυτο το σπίτι.
Ηθελε απεγνωσμένα να ξαναζήσει αυτο το eyetalking.
Να χαθεί σε ενα χρώμα καφέ, και να κανει όνειρα για αυτό.

Ο Οδυσσέας κούνησε το κεφάλι του. «Αφεντικο να βαλω μπετονιερα;» οι γυναικείες φωνές που ακουγονταν να μουρμουριζουν εκοβαν τον ειρμό του. Αγνόησε τις φωνές που έφταναν στα αυτια του και επικεντρώθηκε στη πάστα που έφτιαχνε. Ηταν 25 χρονων και δουλευε στην οικοδομή οταν δεν είχε δουλειά το καλοκαίρι. Ηταν εργατικός και δεν του αρεσε να κάθεται με σταυρωμένα χερια. Παλι καλα ειχε μεσο τον θείο του ο οποίος ηταν εργολάβος.

"Μα γιατί γυρίζουμε πίσω"
"Σσσς κάνε ησυχία απλα θα περάσουμε. Εσύ κοίτα δεξιά, εγω θα προσποιηθω την αδιάφορη"
"Καλα καλα προχωρα"

Ηπιε μια γουλια απο τον καφέ που αγορασε προηγουμένως και περίμενε στωικά να περάσουν οι φωνές που υποτίθεται μουρμουριζαν. Ηταν γοητευτικος, το ήξερε. Του το ειχαν πει πολλες.

Βλέπει να περνάει μια καστανομαλλα με μακριά μαλλια και να τον καρφώνει έντονα. Έπειτα σαν να ταράχτηκε στρέφει το βλεμμα της αλλου και τσιμπαει τη γυναίκα δίπλα η οποία τον κοιτάει και αυτη τώρα. Χάνεται για τρίτη φορά στο καφέ των ματιών της. Σαν να τον καλούν οι σειρήνες κοντα τους, μα ο Οδυσσέας δεν ακούει κανένα τραγούδι για να τρέξει προς το μέρος τους. Η γυναίκα που περνάει εξω απτην πόρτα ειναι εκει για εκείνον. Την βλέπει να σκαει στα γέλια, να μην μπορεί να συγκρατηθεί. Εχει υπέροχο γέλιο, σκέφτεται και επιστρέφει στη δουλειά.

Ύστερα γελάει γιατί ξερει οτι είναι τσιμπιμενη μαζι του. Γελαει γιατί του επιβεβαιώνει την γοητεία του ακόμη κι αν φοράει τα ρούχα της δουλειάς.
Και οι μοίρες κλαίνε γιατί οι μοιρες ξέρουν.