Ξύπνησα νωρίς μέσα σε ζεστά λευκά και κόκκινα σκεπάσματα. Μια γλυκιά μυρωδιά περιφέρονταν στο δωμάτιο και μια ακόμα πιο γλυκιά παρουσία κοιμόταν ακόμη στην αγκαλιά μου. Χάιδευα με το ένα χέρι μου τα μαλακά μαλλιά της και με το άλλο τον καρπό της γιατί φαίνονταν να κουράστηκε από την χειροπέδα. Που και που άφηνα μικρά φιλιά στην άκρη του κεφαλιού της και κατέβαζα το χέρι μου στην πλάτη της για να την σκεπάσω καλύτερα. Ο χρόνος είχε επισήμως αλλάξει και έξω όλα ήταν κάτασπρα από το χιόνι. Μερικές πινακίδες από μαγαζιά και τα χριστουγεννιάτικα δέντρα αναβόσβηναν μέσα στην πόλη από το παράθυρο του δωματίου. Ένιωσα την μικροκαμωμένη αυτή κοπέλα να κουνιέται ελαφρά στο στέρνο μου και να βρίσκει μια νέα θέση για να βολευτεί. Γέλασα σιγανά πριν νιώσω ένα μικρό φιλί στον λαιμό μου.

Δημήτρης - Καλή χρονιά.

Ψιθύρισα και εκείνη σήκωσε αργά το κεφάλι της. Άνοιξε σιγά σιγά τα ματάκια της που κρύβονταν πίσω από τις σκούρες καστανές βλεφαρίδες της. Μου χαμογέλασε και με αγκάλιασε ξανά, τα μάγουλα της είχαν ένα χαριτωμένο ροζ χρώμα. Κρύφτηκε στο στέρνο μου γελώντας ελαφρά.

Αθηνά - Καλή χρονιά κύριε αστυνόμε της κακιάς ώρας.

Με κορόιδεψε και εγώ έκανα πως με πείραξε πιάνοντας θιγμένος το στέρνο μου.

Δημήτρης - Α! Πώς τολμάτε δεσποινίς να μιλάτε έτσι σε ένα όργανο της τάξεως;

Γέλασα καθώς μας γύρισα ανάποδα για να ανέβω επάνω της και να την παγηδεύσω με το σώμα μου. Εκείνη άφηνε μικρούς χαριτωμένους ήχους σαν να ήταν έφηβη κάνοντας με να λιώνω από την χαρά μου.

Αθηνά - Α όλα κι όλα κύριε αστυνόμε! Εσείς φταίτε που καταλήξαμε με χειροπέδες!

Με πείραξε και εγώ προσπάθησα να γελάσω αλλά οι αμφιβολίες μου με έτρωγαν σαν μικρό σαράκι το ξύλο. Εκείνη κατάλαβε τον προβληματισμό μου και χάιδεψε απαλά το μάγουλο μου.

Αθηνά - Τι έχεις;

Ρώτησε με μια παιδική φωνούλα χωρίς να διακόψει την επαφή της με το μάγουλο μου. Ήταν τόσο όμορφη και γλυκιά αλλά ίσως να μην ψάχνει κάτι σοβαρό.

Δημήτρης - Το μετάνιωσες;

Ψιθύρισα κοντά της και εκείνη αμέσως με κοίταξε με έκπληξη στο βλέμμα της. Λίγο μετά όμως η έκπληξη της αντικαταστάθηκε από ένα μικρό παραπονεμένο βλέμμα.

Αθηνά - Εγώ όχι, εσύ;

Δημήτρης - Όχι φυσικά, δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου.

Προσπάθησε να μου χαμογελάσει αλλά δεν ξέρω τι την κρατούσε πίσω. Γύρισα ανάσκελα και έπεσα στα σκεπάσματα δίπλα της. Εκείνη τύλιξε σιγά σιγά το σώμα της με την κουβέρτα και να καλυφθεί καλά.

Αθηνά - Ξέρω ότι μπορεί να σκέφτεσαι πως είμαι καμιά του δρόμου αλλά-

Δημήτρης - Τι; Όχι! Με αυτή τη λογική και εγώ είμαι ζιγκολό κινούμενο.

Εκείνη γέλασε λίγο και εγώ έπιασα το χέρι μου στο δικό της, εκείνο με την χειροπέδα.

Αθηνά - Γενικότερα δεν είμαι της μιας βραδιάς, μου αρέσει η σχέση να είναι ουσιαστική και ώριμη. Αλλά χθες βράδυ, εσύ…

Γύρισα να την κοιτάξω ξαπλώνοντας στο πλάι, εκείνη αντέγραψε την κίνηση μου αλλά χωρίς να με κοιτάει. Τα μάγουλα της ήταν κόκκινα και η ματιά της θολή, σαν να ήταν έτοιμη να κλάψει.

Αθηνά - Δεν ξέρω τι με έπιασε, αλήθεια… Είσαι πολύ όμορφος κ-και με έκανες να νιώθω κοντά σου-

Δημήτρης - Ασφάλεια.

Της χαμογέλασα και μόνο τότε σήκωσε το βλέμμα της να με κοιτάξει. Μου χαμογέλασε δειλά και εγώ φίλησα πεταχτά τα όμορφα χείλη της. Πέρασα το χέρι μου γύρω της και την τράβηξα στην αγκαλιά μου.

Δημήτρης - Λοιπόν τι θα έλεγες όταν τελειώσει όλη αυτή η ιστορία με τις χειροπέδες, να βγούμε ένα ωραίο ραντεβού οι δυο μας; Μπορεί να είναι όλα κλειστά αλλά δεν θα έλεγα όχι σε ένα δείπνο στο σπίτι μου, χμ;

Εκείνη σήκωσε το βλέμμα της και σχεδόν δακρυσμένη από την χαρά της κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. Την έσφιξα στην αγκαλιά μου και εκείνη έβγαλε έναν χαριτωμένο ήχο από τα χειλάκια της. Ήταν σίγουρα η ομορφότερη Πρωτοχρονιά.

[…]

Δημήτρης - Ναι Κωνσταντίνε, οι ψυχολογικές διακυμάνσεις των στρατιωτών στον πόλεμο του 40 σίγουρα είναι κάτι το αξιόλογο αλλά δεν θα ήθελα να το ακούσω αυτή τη στιγμή.

Χαϊδεύω την πλάτη της όσο εκείνη δίπλα μου πληκτρολογεί με το ένα χέρι την φαρμακευτική εργασία της. Οι δουλειές δεν έχουν τελειωμό ακόμα και την πρωτοχρονιά. Ο αδελφός μου συνεχίζει να μου αραδιάζει στο τηλέφωνο ό,τι θα μου έλεγε και αν περνούσαμε μαζί την πρωτοχρονιά.

Κώστας - Μια ζωή μαμούχαλος ρε αδελφέ μου. Εγώ μικρός σου έλεγα για την Παπαρίζου και εσύ με έγραφες για να παίξεις Mario Cart.

Δημήτρης - Μερικές συνήθειες σε κόβουν, δεν τις κόβεις.

Φιλάω πεταχτά το μάγουλο της και εκείνη ντροπαλά μου χαμογελά και φιλά μετά και το δικό μου. Ξανά πέφτει με τα μούτρα στην δουλειά, σαν να βλέπω εμένα.

Κώστας - Απαπα, τι έρωτας και αυτός. Να ξέρεις ότι η ψυχολογία για τις τυχαίες συναντήσεις λέει-

Δημήτρη - Χάρηκα που σε άκουσα αδελφέ μου, χαιρετίσματα στους γονείς μας και στην οικογένεια. Ελπίζω να σας δω το Πάσχα!

Κώστας - Αχ τι μαλάκας είσαι αλλά τέλος πάντων. Καλά να περνάς και με προφυλάξεις!

Το έκλεισα γρήγορα πριν τον ακούσει η Αθηνά αλλά ακούγοντας το γέλιο της μάλλον είχε καταλάβει. Με μια κίνηση την σήκωσα και την κάθησα επάνω στα πόδια μου για να την έχω αγκαλιά όσο θα δουλεύει. Φίλησα την ωμοπλάτη της και ξεκίνησα να χαζεύω στο κινητό μου όσο εκείνη συνέχιζε την δουλειά της.

Αθηνά - Και πότε είπες ανοίγει το τμήμα;

Δημήτρης - Αύριο.

Συνέχισε να πληκτρολογεί για λίγη ακόμα ώρα, σβήνοντας και γράφοντας ξανά μερικές λέξεις στην τεράστια παράγραφο μπροστά της.

Αθηνά - Αύριο δουλεύω μεσημέρι επομένως αν μπορούμε να πάμε το πρωί.

Δημήτρης - Καλά μωρό μου.

Την ένιωσα να παγώνει στην αγκαλιά μου και σήκωσα το κεφάλι μου.

Αθηνά - Π-πώς με είπες;

Δημήτρης - Μωρό μου;

Εκείνη αμέσως άφησε το λάπτοπ και με χαρά έπεσε επάνω μου γεμίζοντας με φιλιά. Γέλασα δυνατά φιλώντας την πίσω. Το ομορφότερο δώρο. Γύρισε ξανά μπροστά για να τελειώσει την δουλειά της, λίγα λεπτά μετά έκλεισε και τον υπολογιστή. Είχαμε παραγγείλει πίτσα και περιμέναμε από στιγμή σε στιγμή να φτάσει. Είχα ανάψει τη μικρή σόμπα στο σαλόνι και η Αθηνά δύο-τρία αρωματικά κεριά για την μυρωδιά τους. Είχε ένα μικρό χριστουγεννιάτικο δέντρο, ήταν πράσινο με μεγάλες πολύχρωμες μπάλες και φωτεινά κίτρινα λαμπάκια. Είχε αστέρι στην κορυφή και ένα μικρό τρενάκι στο τελείωμα, μπροστά από την ποδιά.

Αθηνά - Τι σκέφτεσαι;

Δημήτρης - Που είναι η πίτσ- α! Ήρθε!

Σηκωθήκαμε και οι δύο μόλις ακούσαμε το κουδούνι της πόρτας. Έχωσα το χέρι στην τσέπη μου και έβγαλα το πορτοφόλι μου.

Αθηνά - Όχι όχι.

Τράβηξε το χέρι μου μακριά από το πορτοφόλι μου και μου έδειξε το δεκάρικο στο χέρι της.

Δημήτρης - Ξέχασε το. Με φιλοξένησες και είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για την αναστάτωση που σου προκάλεσα.

Αθηνά - Το μόνο που αναστάτωσες είναι τα σεντόνια μου Δημήτρη.

Δεν πρόλαβα να πω τίποτα γιατί άνοιξε την πόρτα. Ντροπιασμένος από τα λόγια της έδωσα γρήγορα στον πιτσαδόρο ένα εικοσάρικο και έπιασα την πίτσα στα χέρια μου. Έκλεισα την πόρτα, δεν περίμενα καν για τα ρέστα. Άφησα το κουτί της πίτσας επάνω στην παπουτσοθήκη και την τράβηξα στην αγκαλιά μου. Εκείνη άφησε έναν χαριτωμένο ήχο πριν ενώσω τα χείλη της με τα χείλη μου. Είναι η πιο γλυκιά γυναίκα που έχω δει στην ζωή μου και δεν την ξέρω ούτε μια μέρα. Ο τρόπος που τα χείλη της εφαρμόζουν τέλεια στα δικά μου με τρομάζει.

Αθηνά - Α-αμ, ν-να φάμε;

Διέκοψε το φιλί μας με κατακόκκινα μάγουλα κάνοντας με να χαμογελάσω πονηρά. Την μια στιγμή είναι ντροπαλή και την επόμενη γεμάτη αυτοπεποίθηση. Άρπαξα ξανά την πίτσα και μας πήγα στο σαλόνι.

Δημήτρης - Λοιπόν; Πες μου λίγα πράγματα για εσένα.

Αθηνά - Ανάκριση μπάτσε;

Γέλασε λίγο πιάνοντας ένα κομμάτι πίτσας στο μικρό χεράκι της. Την μιμήθηκα παίρνοντας ένα γωνιακό κομμάτι.

Δημήτρης - Προσωπικό ενδιαφέρον.

Εκείνη γέλασε και δάγκωσε λίγο από το κομμάτι της, έπειτα από λίγη ώρα μίλησε.

Αθηνά - Με λένε Αθηνά, είμαι 26 χρονών και εργάζομαι ως νοσηλεύτρια στο κεντρικό νοσοκομείο. Έχω κάνει μεταπτυχιακό στην εμβρυολογία. Αμ, έχω δύο μεγαλύτερα αδέλφια. Κατάγομαι από την Πάτρα και- αμ, αυτά πάνω κάτω.

Μου χαμογέλασε και έπιασε ένα δεύτερο κομμάτι στο χέρι της.

Αθηνά - Εσύ; Τι να γράψω στην κατάθεση μου για τον μπάτσο που με απήγαγε παραμονές Πρωτοχρονιάς;

Δημήτρης - Μμμ, απαγωγή ε;

Αθηνά - «Αχ κύριε διοικητά, με περίμενε στην γωνία από το σούπερ μάρκετ για να με κλέψει!»

Δημήτρης - Χμ, θα αναστενάζεις και σε άλλους δηλαδή;

Την κορόιδεψα με ένα πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Εκείνη ντράπηκε δίνοντας μου την ευκαιρία να την σηκώσω και να την καθήσω επάνω στα πόδια μου. Δάγκωσα λίγο από το κομμάτι της πίτσας της όσο εκείνη έμεινε να με κοιτάζει. Το χεράκι της περασμένο γύρω από τον σβέρκο μου και το δικό μου γύρω από την λεπτή μέση της.

Αθηνά - Ό-όχι α-αλλά πρέπει ν-να φανώ πειστική!

Δημήτρης - Ήσουν κάτι παραπάνω από πειστική χθες το βράδυ.

Της ψιθύρισα και εκείνη κρύφτηκε στο στέρνο μου ντροπιασμένη με έναν χαριτωμένο ήχο να ξεφεύγει από το στόμα της. Γέλασα και της χάιδεψα την πλάτη.

Δημήτρης - Με λένε Δημήτρη, είμαι 25 χρονών και όπως κατάλαβες εργάζομαι ως αξιωματικός στην αστυνομία-

Αθηνά - Αξιωματικός; Α-αυτοί με τα ξίφη;

Δημήτρης - Μχμ.

Κούνησα το κεφάλι μου και την κράτησα στην αγκαλιά μου όσο έσκυψα για να πάρω ένα κομμάτι πίτσας.

Αθηνά - Αυτοί είναι μονίμως με την στολή τους, αποκλείεται. Μου λες ψέματα.

Πήγε να τραβηχτεί από την αγκαλιά μου αλλά την κράτησα σταθερή.

Δημήτρης - Έι έι, ηρέμησε. Ήμουν σε μυστική αποστολή, δεν πρέπει να δίνεις στόχο. Λες να κουβαλούσα χειροπέδες στον δρόμο μαζί μου για το τίποτα;

Την είδα να το σκέφτεται λιγάκι, ο φόβος στα μάτια της όμως δεν είχε φύγει.

Δημήτρης - Αύριο που θα πάμε στο τμήμα θα σου το επιβεβαιώσουν. Μην ανησυχείς μωρό μου, αν ήθελα να σου κάνω κακό θα μπορούσα να το είχα ήδη κάνει.

Χάιδεψα την πλάτη της και κοίταξα το όμορφο φατσάκι της να κάνει έναν μικρό μορφασμό.

Δημήτρης - Έχω έναν δίδυμο αδελφό, τον Κωνσταντίνο. Είναι ψυχολόγος, από τους καλύτερους στην Αττική. Έχει δικό του-

Αθηνά - Επίθετο;

Δημήτρης - Θούριος.

Αθηνά - Είναι φίλος μου!

Χαμογέλασα όταν είδα το χαμόγελο της. Χτύπησε παλαμάκια στον αέρα και ξάπλωσε πάλι επάνω μου.

Αθηνά - Μου είχε πει ότι είχε έναν δίδυμο αδελφό αλλά δεν ανέφερε παραπάνω.

Δημήτρης - Α ώστε έτσι το μαλακισμένο;

Την έκανα να γελάσει και ένιωσα όλο μου το σώμα να μουδιάζει. Το γέλιο της ήταν τόσο όμορφο, ιδιαίτερα μετά από μια αμήχανη στιγμή όπως η προηγούμενη. Δάγκωσε λίγη από την πίτσα μου και μου χαμογέλασε.

Δημήτρης - Αμ, αυτά πάνω κάτω.

Μουρμούρισα όσο ήμουν αρκετά απασχολημένος να προσέχω τα χαρακτηριστικά του προσώπου της. Εκείνη έριξε το κεφάλι της στον ώμο της ντροπιασμένη αφού κατάλαβε ότι την κοιτούσα, χαμογέλασα.

Δημήτρης - Αλήθεια, γιατί ροζ μαλλιά;

Αθηνά - Ω αμ, μια φίλη μου περνούσε ερωτική απογοήτευση και ήθελε να κάνουμε μια τρέλα μαζί. Εμ, να τη.

Είπε δείχνοντας το κεφάλι της και γέλασα λιγάκι.

Δημήτρης - Σου πάνε όμως.

Αθηνά - Ευχαριστώ αν και δεν με παίρνουν στα σοβαρά στην δουλειά. Με στέλνουν μόνο στους παιδικούς θαλάμους γιατί όποιος ηλικιωμένος με βλέπει, ανεβάζει πίεση.

Γέλασα με αυτό που είπε παρασέρνοντας και εκείνη, την κάθησα καλύτερα στην αγκαλιά μου και χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλον.

Δημήτρης - Εγώ στα σοβαρά σε παίρνω, αν εξαιρέσεις ότι σε πέρασα για κατά συρροή δολοφόνο δηλαδή.

Εκείνη γέλασε και χτύπησε ελαφρά με την γροθίτσα της το στέρνο μου.

Αθηνά - Και εγώ στα σοβαρά σε παίρνω, αν εξαιρέσεις ότι σε πέρασα για απαγωγέα που θα πουλήσει τα νεφρά μου.

Φίλησα πεταχτά τα λαδωμένα από την πίτσα χείλη της και εκείνη τραβήχτηκε.

Δημήτρης - Τι έγινε;

Αθηνά - Έ-έχουμε λάδια, θ-θα-

Δημήτρης - Θα τι δεσποινίς;

Την κορόιδεψα και την ξάπλωσα στον καναπέ όσο εκείνη έμεινε κοκκαλωμένη από κάτω μου.

Αθηνά - Θ-θα σε λερώσω-

Δημήτρης - Αν πρόκειται να κάνουμε ένα μπάνιο μαζί μετά, τότε να με λερώσεις.

Όρμηξα στον λαιμό της όσο εκείνη από κάτω μου γελούσε και με χτυπούσε ελαφρά στους ώμους για να με απομακρύνει. Φυσικά και δεν της έκανα την χάρη, δεν θα έχανα με τίποτα την ευκαιρία να την έχω στην αγκαλιά μου όλη μέρα.