Διοικητής - Εξαιτίας των μέτρων δεν μπορεί να έχει πάει μακριά. Η μεταφορά σε άλλο νομό απαγορεύεται αυστηρά, πόσο μάλλον σε άλλη χώρα. Είναι ακόμα στην Αθήνα Δημήτρη, και μην μου πεις ότι δεν μπορείς να τον βρεις.

Χαϊδεύω τα γένια μου με τα δάχτυλα μου κοιτώντας το αφεντικό μου. Αυτός ο αλητάκος με τη ροζ περούκα είναι αρκετά μυστήριος. Δεκαέξι θύματα αυτή την εβδομάδα και όχι από τον ιό... μοιάζει με κινούμενη θύελλα. Τα θύματα δεν έχουν καμία συγγενική σχέση μεταξύ τους, είναι όλοι όμως συμμαθητές, γεννημένοι το '68. Πιστεύουμε ότι πρόκειται για κάποιου είδους εκδίκηση, ίσως στο όνομα του πατέρα του. Είναι αρκετά νέος στις φωτογραφίες που προλαβαίνουν οι κάμερες πριν κόψει τα καλώδια. Φοράει πάντα μια ροζ περούκα και ένα χοντρό καφέ παλτό.

Διοικητής - Όλα τα τμήματα έχουν ενημερωθεί, αξιωματικοί σαν εσένα είναι υπεύθυνοι στις υπόλοιπες περιφέρειες. Τελευταία φορά βρέθηκε εχθές στην πλατεία Συντάγματος. Το πρωί βρήκαν οι δικοί μας το πτώμα κοντά στα παγκάκια. Μην αφήσεις το 2021 να ξεκινήσει με δολοφονία, βρες τον απόψε και στείλε τον στον Κορυδαλλό.

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και σήκωσα το παντελόνι της στολής μου, το βάρος από το ξίφος την κατεβάζει που και που. Χαιρετώ τον διοικητή με την χαρακτηριστική κίνηση του χεριού μου και κάνω να φύγω.

Διοικητής - Και που' σαι Δημήτρη.

Ανοίγω την πόρτα και γυρίζω να τον κοιτάξω.

Διοικητής - Σου εύχομαι να βρεις και κανένα γκομενάκι φέτος.

Γελάω ελαφρώς με την ευχή του και κλείνω την πόρτα πίσω μου. Ενημερώνω έναν πρωτάρη του τμήματος να φωνάξει την ομάδα μου. Σαν σκυλί τρέχει να τους μαζέψει όλους στην είσοδο του τμήματος όπου κατευθύνομαι και εγώ. Κατεβαίνω και περιμένω δύο λεπτά μέχρι να καταφθάσει η ομάδα.

Δημήτρης - Άντρες.

Αστυνόμοι - ΜΆΛΙΣΤΑ!

Χαμογέλασα πονηρά, άξιζε όλο το διάβασμα του λυκείου και την εξάσκηση για τα αθλήματα.

[...]

Δημήτρης - Στέφανε πίσω από το δημαρχείο, Θέμη κοντά στον φούρνο και Λεωνίδα μπροστά από το γυμνάσιο να διαβάζεις εφημερίδα. Εσύ μωρέ μαλάκα Βασίλη γιατί δεν έβγαλες την στολή όπως είπα; Θα καρφωθούμε!

Βασίλης - Συγγνώμη ρε Δημήτρη αλλά έχω έξοδο με το Μαράκι μετά και της αρέσουν οι ένστολ-

Δημήτρης - Αν της αρέσουν οι ένστολοι, να της πεις ότι θα σου χώσω το ξίφος της στολής στον κώλο στην επόμενη μαλακία! Μαζί με την θήκη!

Έτριξα μέσα από τα δόντια μου και πήρα ξανά μια βαθιά ανάσα. Ο Θέμης με ακούμπησε παρηγορητικά στον ώμο.

Θέμης - Δεν πειράζει αρχηγέ, ας είναι και ένας για ξεκάρφωμα. Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς, θα μπορούσε να είναι μπάτσος ελέγχου για την απαγόρευση κυκλοφορίας.

Βασίλης - Ε να, είδες;

Δημήτρης - ΜΗ ΜΙΛΑΣ!

Στον ασύρματο ακούγεται ο Φώτης από την γωνία με το ζαχαροπλαστείο.

Φώτης - Οβερ, με λαμβάνετε; Οβερ.

Δημήτρης - Οβερ, Δημήτρης Θούριος λαμβάνει, όβερ.

Φώτης - Οβερ, ύποπτος με ροζ μαλλιά και καφέ χοντρό παλτό κατευθύνεται προς το ταχυδρομείο, όβερ.

Δημήτρης - Αυτός είναι, γρήγορα όλοι στις θέσεις σας!

Με γρήγορα βήματα χώνομαι πίσω από το σούπερ μάρκετ Βασιλόπουλος και βλέπω την ομάδα μου να διασκορπίζεται πίσω μου. Κοιτάζω από την άκρη του κτιρίου και εντοπίζω τον αλήτη να περπατά γρήγορα προς το μέρος μου. Η αναπνοή μου είναι γρήγορη, το στήθος μου ανεβοκατεβαίνει με ένταση. Κρατάω σφιχτά τις χειροπέδες στο χέρι μου, το ένα βραχιόλι περασμένο στον καρπό μου και το άλλο ελεύθερο, έτοιμο για να πιάσει αυτόν τον δολοφόνο. Τον ακούω να τρέχει, προετοιμάζομαι, μια ακόμα κίνηση και-

Δημήτρης - Σε έπιασα!

Κοπέλα - Α! Θεούλη μου!

Το βραχιόλι πέρασε γρήγορα στο χέρι της και σφράγισε. Τρομαγμένος κοιτάζω την νεαρή κοπελίτσα μπροστά μου με τα περίεργα ροζ μαλλιά να σπαράζει στο κλάμα. Προσπαθεί να τραβηχτεί από κοντά μου καθώς σιγομουρμουρίζει κατάρες και εγώ επίσης αναστατωμένος, ξεκινάω να ψάχνω τα κλειδιά της χειροπέδας στις τσέπες μου.

Κοπέλα - Τ-τι σου έκανα; Δεν έχω λεφτά! Σε παρακαλώ άσε με να φύγω, ΒΟΉΘΕΙ-

Βγάζω γρήγορα το χέρι από την τσέπη μου και κλείνω το στόμα της με την παλάμη μου, έτσι όπως φωνάζει σαν τρελή θα μου πάρουνε το σήμα.

Δημήτρης - Έχει γίνει λάθος! Είμαι αστυνομικός. Κυνηγάμε με την ομάδα μου έναν κατά συρροή δολοφόνο στην πόλη και για κακή σου τύχη έχει το ύψος και το χρώμα των μαλλιών σου.

Κοπέλα - ΜχηεμΜμξσβσκκσΚξσησ!

Δημήτρης - Τι;

Βγάζω την παλάμη μου από τα χείλη της και τα παρατηρώ για μια στιγμή, είναι πρησμένα, έχουν απαλό ροζ χρώμα.

Κοπέλα - Αστυνομικός; Και που είναι η στολή σου; Δεν σε πιστεύω! ΒΟΉΘ-

Κλείνω ξανά το στόμα της και χαμογελάω ευγενικά σε μια γριούλα που σέρνει το καροτσάκι με τα ψώνια της και μας κοιτάει περίεργα.

Δημήτρης - Τι λέει; Όλα καλά κυρία Φρόσω;

Φρόσω - Ωωω Δημήτρη αγόρι μου εσύ είσαι; Δεν σε κατάλαβα στο σκοτάδι. Τι λέει η δουλειά, όλα καλά;

Δημήτρης - Ναι, ναι μια χαρά. Ξέρετε, στα... δύσκολα.

Λέω γυρνώντας να κοιτάξω την μυστήρια κοπέλα δίπλα μου που όλως περιέργως σταμάτησε να τρέμει σαν το ψάρι στην αγκαλιά μου. Χαμογελάει κάτω από το χέρι μου στην κύρια Φρόσω αλλά δεν κάνω κίνηση να απομακρύνω την παλάμη μου από το στόμα της. Έχει βάψει τα μαλλιά της ροζ αυτή, είναι τρελή. Την κοιτάζω καλύτερα. Φοράει φλατ παπούτσια τύπου σταράκια και μια νοσηλευτική ρόμπα κάτω από το χοντρό ζεστό καφέ παλτό της. Έχει καρτελάκι στο πέτο, προσπαθώ να διαβάσω το όνομα αλλά ο φωτισμός δεν είναι αρκετός. Γυρίζω ξανά το βλέμμα στην κύρια Φρόσω.

Φρόσω - Ε να σας αφήσω άμα είναι. Χαιρετίσματα στα παιδιά και καλή χρονιά να έχουμε αγόρι μου!

Δημήτρης - Καλές γιορτές!

Την χαιρετώ και το επόμενο αμέσως δευτερόλεπτο νιώθω την τρελή ροζομάλλα να μου δαγκώνει την παλάμη.

Δημήτρης - Αου!

Κοπέλα - Δεν με νοιάζει τι είσαι, ούτε για ποιους δουλεύεις. Ξέλυσε με!

Απαιτεί και εγώ στριφογυρίζω τα μάτια μου, χώνω το χέρι στην τσέπη μου και ψάχνω για το κλειδί. Πορτοφόλι, τσίχλες, προφυλακτικά, μην μου πεις ότι το ξέχασα! Βγάζω το χέρι από την δεξιά τσέπη και το χώνω με δυσκολία στην αριστερή. Κινητό, συνδετήρας, απόδειξη.

Κοπέλα - Άντε τι κάνεις τόση ώρα;!

Δημήτρης - Πάψε, ψάχνω.

Τυλίγεται καλύτερα με το παλτό της και ξεφυσάει, κοιτάζει οπουδήποτε αλλού εκτός από εμένα. Ψάχνω, ψάχνω, ψάχνω και τίποτα.

Κοπέλα - Κάτσε να ψάξω εγώ.

Δημήτρης - Τι λες κοπέλα μου;

Πριν προλάβω όμως να αντιδράσω, είχε περάσει το χέρι της μέσα από την τσέπη μου και το κουνούσε δεξιά αριστερά ψαχουλεύοντας το εσωτερικό. Κατακόκκινος από την ντροπή μου προσπάθησα να την απομακρύνω αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Κοπέλα - Γιατί έχεις τόσα πράγματα μέσα στις τσέπες σου; Είναι όλα μεγάλα και χάνονται τα μικρά!

Δημήτρης - Μόνο που αυτό που πιάνεις δεν είναι η τσέπη μου...

Κοπέλα - ΑΑΑΑΑΑΑΑ!

Βγάζει αμέσως το χέρι της από την τσέπη μου και αρχίζει πάλι να κλαίει. Εγώ ντροπιασμένος (και λίγο αναστατωμένος) προσπαθώ να την καθησυχάσω.

Δημήτρης - Έλα ηρέμησε, τώρα θα πάρω στο τμήμα τηλέφωνο και θα πάμε να βρούμε αντικλείδι, ναι;

Είναι κοντούλα, της ρίχνω ένα κεφάλι. Έχει καστανά μεγάλα μάτια και μικρό πρόσωπο. Η μύτη είναι κόκκινη από το κρύο και τα μάγουλα της μοιάζουν παγωμένα. Βγάζω γρήγορα το κινητό από την τσέπη μου και πληκτρολογώ τον αριθμό του τμήματος αλλά πριν προλάβω, δέχομαι κλήση από τον Βασίλη.

Δημήτρης - Ναι;

Βασίλης - Αρχηγέ τον έπιασα! Ήταν κρυμμένος μέσα στον κάδο σκουπιδιών έξω από το εστιατόριο. Ήρθαν από το κέντρο και τον παρέλαβαν.

Δημήτρης - Τέλεια...

Βασίλης - Είδες; Για να μην λες για την στολή μου. Εσύ που είσαι όμως;

Κοιτάζω την κοπέλα δίπλα μου που φαίνεται να αρχίζει να εκνευρίζεται με την όλη κατάσταση και στραβοτακαπίνω.

Δημήτρης - Πάω στο τμήμα για να-

Βασίλης - Τμήμα; Έκλεισε το τμήμα πριν μια ώρα. Παραμονή Πρωτοχρονιάς, θυμάσαι;

Και τότε μόνο συνειδητοποιώ ότι το τμήμα θα ανοίξει σε δύο μέρες και τα κλειδιά των χειροπέδων είναι μόνο εκεί. Στραβοκαταπίνω με την ελπίδα να πνιγώ.

Δημήτρης - Καλά να περάσεις, πες ευχαριστώ στην ομάδα από εμένα.

Γιατί δεν το κόβω να ζω για να τους το πω αυτοπροσώπως.

Βασίλης - Έγινε αφεντικό! Καλή ξεκούραση!

Κλείνω το τηλέφωνο και κοιτάζω την κοπέλα με ένα βλέμμα βρεγμένης γάτας. Εκείνη περιμένει από εμένα να της πω μια κουβέντα.

Δημήτρης - Λοιπόν αμ, σου έχω ένα καλό νέο και ένα κακό νέο. Ποιό θέλεις να ακούσεις πρώτα;

Κοπέλα - Αμ... τ-το καλό;

Δημήτρης - Πιάσαμε τον κατά συρροή δολοφόνο.

Κοπέλα - Άντε! Μπράβο στην ελληνική αστυνομία. Και το κακό;

Δημήτρης - Τοτμήμαθαανοίξεισεδύομέρεςκαιτακλειδιάγιατιςχειροπέδεςείναιμόνοεκεί.

Κοπέλα - ΤΙ;

Κλείνω τα μάτια μου και εύχομαι να μην πεθάνω. Κατάφερα να επιβιώσω το 2020 για να πεθάνω στις 1 Ιανουαρίου το 2021;

Δημήτρης - Λοιπόν άκου με. Κάποια λύση θα βρούμε, απλά πρέπει να πάμε σε κάποιο ζεστό μέρος γιατί βλέπω ότι έχεις ξεπαγιάσει.

Κοπέλα - Και που θα πάμε; Όλα είναι κλειστά!

Αρχίζει να κλαίει ξανά και δειλά δειλά περνάω το χέρι μου γύρω από τον ώμο της χτυπώντας παρηγορητικά. Ξεφυσάω.

Δημήτρης - Αρχικά, με λένε Δημήτρη.

Κοπέλα - Α-Αθηνά.

Έπιασα το παγωμένο χεράκι της στο δικό μου και έκανα μια μικρή περίεργη χειραψία καθώς διάλεξα το χέρι που βρίσκονταν στην χειροπέδα.

Αθηνά - Ωραία, είμαι υπερβολικά κουρασμένη γιατί μόλις τελείωσα την βάρδια μου στο νοσοκομείο, πάμε σπίτι μου.

Δημήτρης - Ε-ε-;

Αθηνά - Τώρα που το σκέφτομαι, μπάτσος είσαι. Δεν σε συμφέρει να μου κάνεις κάτι. Έλα, μένω λίγο πιο κάτω.

Η τρελή ξεκίνησε να περπατάει και αναγκαστικά έσερνε και εμένα από πίσω της.

Δημήτρης - Πε-περίμενε!

Αθηνά - Κουνήσου μπάτσε, πεινάω και σε λίγο αλλάζει ο χρόνος.

Γέλασε λίγο και παρέσυρε και εμένα. Τα ροζ μαλλιά της κυμάτιζαν στον αέρα όσο και να τα εμπόδιζε το χοντρό παλτό της. Πριν το καταλάβω είχαμε φτάσει έξω από ένα μικρό διαμερισματάκι στην άκρη της πλατείας. Έβγαλε το κλειδί από την τσέπη της και ξεκλείδωσε. Ένα καθαρό σπιτάκι με ένα όμορφο χριστουγεννιάτικο δέντρο στην γωνία του σαλονιού ξεδιπλώθηκε μπροστά στα μάτια μου.

Δημήτρης - Όμορφο σπίτι.

Αθηνά - Σε ευχαριστώ. Είναι μικρό αλλά βολικό.

Χαμογέλασα αμήχανα και προσπάθησα να βγάλω το μπουφάν μου. Τότε μόνο κατάλαβα ότι το ένα μανίκι δεν μπορούσε να βγει από το χέρι μου.

Αθηνά - Αμ...

Δημήτρης - Έχεις ένα ψαλίδι; Υπόσχομαι ότι θα σε αποζημιώσω για τα κομμένα ρούχα, εγώ φταίω.

Την είδα να ξεφυσάει, ανοίγει το συρτάρι δίπλα από την παπουτσοθήκη και μου δίνει ένα. Κόβουμε κατά μήκος των μανικιών μας για να βγάλουμε τα μπουφάν μας. Πέφτουν και τα δυο στο πάτωμα.

Αθηνά - Λοιπόν αμ... Ήμουν όλη μέρα στους θαλάμους κ-και θέλω να κάνω ένα μπάνιο.

Δημήτρης - Με δουλεύεις.

Την κοιτάζω ξανά και ξεφυσάω. Φαίνεται να κοκκινίζει κάτω από το λεπτό φως του πορτατίφ της. Κάθεται στον καναπέ και αναγκαστικά τραβά και εμένα.

Αθηνά - Πάρε πρώτα το αφεντικό σου τηλέφωνο, ίσως μπορεί να κάνει κάτι.

Βγάζω το κινητό από την τσέπη μου και καλώ τον διοικητή μου. Χτυπά τέσσερις φορές και το σηκώνει.

Διοικητής - Συγχαρητήρια καμάρι μου! Μπράβο λεβέντη του τμήματος! Ήξερα ότι μπορώ να βασιστώ επάνω σου!

Δημήτρης - Ναι ευχαριστώ, μόνο που έχω ένα πρόβλημα.

Διοικητής - Τι πρόβλημα; Μη μου πεις ότι σας ξέφυγε μέσα από το κλουβάκι, αδύνατον!

Δημήτρης - Όχι, είναι ακόμα... χειρότερο;

Η Αθηνά με χτυπάει με την γροθιά της ελαφρά στα πλευρά και γελάω λίγο.

Διοικητής - Τι συμβαίνει; Γιατί γελάς;

Δημήτρης - Έγινε ένα μπέρδεμα και... κατέληξα δεμένος με χειροπέδες μαζί με μια κοπελίτσα.

Διοικητής - ΤΙ ΈΚΑΝΕΣ;

Απομακρύνω το κινητό από το αυτί μου και ξεφυσάω. Η Αθηνά δίπλα μου γελάει λιγάκι.

Δημήτρης - Δεν έχω τα κλειδιά μαζί μου, και ήλπιζα μήπως μπορείτε να ανοίξετε το τμήμα για να μας λύσω.

Διοικητής - Αδύνατον! Έχει απαγόρευση και αύριο είναι αυστηρή η τήρηση μέτρων του «Μένουμε σπίτι». Θεέ μου, τι θα κάνεις;

Δημήτρης - Είσαι διοικητής το κέρατο μου, λες να πάρεις πρόστιμο;

Διοικητής - Σε ακούει;

Δημήτρης - Όχι...

Διοικητής - Είναι άσχημη;

Ρίχνω μια κλεφτή ματιά στην Αθηνά δίπλα μου που ξεκίνησε να κάνει ζάπινγκ από τον Σπύρο Παπαδόπουλο σε Home Alone.

Δημήτρης - Όχι...

Διοικητής - Ε τότε σίγουρα δεν μπορώ!

Κοιτάζω το ακουστικό με παράπονο καθώς βλέπω την κλήση να τερματίζεται. Είμαι επισήμως έτοιμος να με πάρουν τα κλάματα.

Δημήτρης - Μ-μου το έκλεισε!

Η Αθηνά γυρίζει να με κοιτάξει και δαγκώνει το χείλος της.

Αθηνά - Τζίφος;

Δημήτρης - Φοβάται την απαγόρευση...

Αθηνά - Τώρα βρήκε ο κάτοχος εξουσίας να γίνει νομοταγής...

Μουρμούρισε κάτω από την ανάσα της και έπειτα χαλάρωσε επάνω στον καναπέ.

Αθηνά - Τέλος πάντων, πρέπει να κάνω μπάνιο. Σήκω!

Δημήτρη - Πε-περίμενε!

Με σηκώνει και αρπάζει γρήγορα το ψαλίδι από το τραπεζάκι του σαλονιού της. Ανοίγει την μικρή πόρτα δίπλα από το υπνοδωμάτιό της και από μέσα ξεπροβάλει ένας στενόμακρος χώρος. Η μικρή ντουζιέρα βρίσκεται στην γωνία ενώ ίσα που χωράει ο νιπτήρας και το πλυντήριο στο πλάι.

Αθηνά - Θα προτιμούσα να έκανες και εσύ γιατί ξέρεις... μικρόβια. Τα μαλλιά, τα χέρια, το δέρμα αποτελούν σημαντικές εστίες μικροβίων και εσείς εκεί στα τμήματα είστε πολλοί μαζεμένοι.

Δημήτρης - Κ-και τι προτείνεις δηλαδή;!

Αθηνά - Θα κάνουμε μπάνιο πλάτη ο ένας στον άλλον!

Δημήτρης - Ακούς τι λες; Αυτό είναι ακατόρθωτο! Πώς θα ντυθούμε; Τι θα φορέσουμε για να πάμε στο τμήμα αν κόψουμε όλα τα ρούχα μας;

Την είδα να το καλοσκέφτεται κάνοντας μερικές χαριτωμένες γκριμάτσες με τα χείλη της. Τα ροζ μαλλιά της έκαναν τα μάτια της να φωτίζουν περισσότερο κάτω από το φως της λάμπας του μπάνιου. Με κοίταξε στα μάτια και χαμογέλασε.

Αθηνά - Νομίζω έχω δύο ρούχα του αδελφού μου. Θα ανάψουμε την θέρμανση για απόψε και ας κοιμηθείς μόνο με την φόρμα του. Για το πώς θα φορέσουμε μπλούζες θα το σκεφτούμε αργότερα.

Δημήτρης - Δηλαδή εσύ περιμένεις σε αυτή τη μικρή ντουζιέρα να χωρέσουμε και οι δύο γυρισμένοι αντίθετα ο ένας στον άλλον;

Αθηνά - Αχ μπάτσε και εμένα δεν θα είναι το καλύτερο μου αλλά δεν μπορείς να μείνεις πίσω από την κουρτίνα και να με περιμένεις. Ούτως ή άλλως δεν έχει και πολύ νερό, ελπίζω να φτάνει να κάνουμε ταυτόχρονα.

Ξεφύσηξα δυνατά κάνοντας της νόημα να μου κόψει το μανίκι της μπλούζας. Εκείνη έπιασε το ψαλίδι και ξεκίνησε να κόβει προσεκτικά κατά μήκος του χεριού μου. Έπιασα το ψαλίδι και έκανα το ίδιο στη νοσηλευτική ρόμπα της και το μακό μπλουζάκι της. Γυρίσαμε πλάτη ο ένας στον άλλον για να βγάλουμε όλα μας τα ρούχα. Σχεδόν τα έχασα όταν είδα τα εσώρουχα της σε έναν κούπο δίπλα από τα δικά μου ρούχα.

Αθηνά - Ωραία, σαν καβούρια τώρα πάμε σιγά σιγά στην ντουζιέρα.

Περπατήσαμε πλάγια μέχρι την ντουζιέρα και μπήκαμε ταυτόχρονα. Τράβηξα την κουρτίνα και η Αθηνά την προχώρησε κι άλλο στο σίδερο μέχρι να καλύψει όλη τη ντουζιέρα. Άνοιξε το νερό και το ρύθμισε στο ζεστό.

Δημήτρης - Παναγία μου! Καίει!

Έκανα να τραβηχτώ αντανακλαστικά και την ένιωσα να κολλάει στην πλάτη μου εξαιτίας της κίνησης μου. Έβγαλε ένα μικρό αναστεναγμό στην πρόσκρουση της με το δέρμα μου. Ντροπιασμένος χαμογέλασα λίγο.

Αθηνά - Ε-είναι ιδανικό νομίζω.

Μουρμούρισε κάτω από την ανάσα της και εγώ κούνησα το κεφάλι μου λες και με έβλεπε. Έπιασε το σαπούνι και ένιωθα τις κινήσεις του σώματος της προσπαθώντας να καθαρίσει κάθε σημείο της. Εγώ άρπαξα το σαμπουάν που είχα μπροστά μου και το άνοιξα ρίχνοντας μια μικρή ποσότητα στα μαλλιά μου.

Αθηνά - Μπορείς να μου περάσεις το σαμπουάν;

Δημήτρης - Ν-ναι, φυσικά.

Ντροπιασμένος έδωσα το σαμπουάν πίσω και εκείνη το πήρε από τα χέρια μου. Άκουσα τον ήχο από το καπάκι που ανοίγει και έπειτα το μπουκάλι που πιέζεται.

Δημήτρης - Μ-μου δίνεις το σαπούνι;

Αθηνά - Ναι, φυσικ-

Πήγε να πει αλλά το σαπούνι γλίστρησε από τα χέρια της και κατέληξε στον πάτο της μικρής ντουζιέρας. Σκύψαμε ταυτόχρονα και οι δύο για να το πάρουμε, μόνο που όταν σήκωσα τα μάτια μου ήρθα αντιμέτωπος με το όμορφο πρόσωπο της. Με κοίταξε χαμένη για δύο δευτερόλεπτα, μέχρι που άρπαξε το σαπούνι και μου το έδωσε γρήγορα. Σηκώθηκε και μου γύρισε ντροπιασμένη την πλάτη της.

Αθηνά - Ό-όταν είσαι έτοιμος, πες μου να κλείσω το νερό.

Χάιδεψα το σαπούνι επάνω στο δέρμα μου και με μια κλεφτή ματιά κοίταξα την κοπέλα πίσω μου. Άφησα το σαπούνι στη βάση του και γύρισα προς την πλάτη της Αθηνάς χωρίς να γλιστρήσω τα μάτια μου χαμηλότερα. Θαύμασα τα μαλλιά της και την όμορφη μυρωδιά του σώματος της. Γύρισα ξανά πλάτη και της μίλησα.

Δημήτρης - Εντάξει.

Εκείνη έκλεισε το νερό και γύρισε να με κοιτάξει κλεφτά την στιγμή που γύρισα να κάνω το ίδιο. Είναι τόσο όμορφη. Έκανε την κίνηση να αρπάξει την πετσέτα με το χέρι που είναι κλειδωμένο από την χειροπέδα και ασυναίσθητα έπιασα το χέρι μου στο δικό της. Γύρισε κανονικά να με κοιτάξει και γύρισα και εγώ. Η μικρή μου ξανά άνοιξε το νερό και όρμησε στα χείλη μου πριν καν το καταλάβω, χαμογέλασα και πέρασα το ελεύθερο χέρι μου γύρω από την μέση της. Μούγκρισε ελαφρά επάνω στα χείλη μου κάνοντας με να την αγκαλιάσω καλύτερα με το σώμα μου, την στρίμωξα με απαλές κινήσεις στον τοίχο. Ένιωθα το στέρνο της να ανεβοκατεβαίνει με ένταση όσο εγώ προσπαθούσα να βρω την ανάσα μου.

Δημήτρης - Ε-είσαι σίγουρη; Με ξέρεις μόνο δύο ώρ-

Μπερδεμένος ψέλλισα αλλά εκείνη φίλησε ξανά τα χείλη μου πεταχτά και μου χαμογέλασε.

Αθηνά - Είμαστε μεγάλοι άνθρωποι και μας αξίζει ένα πρωτοχρονιάτικο δώρο.

Είπε μια ανάσα πάνω από τα χείλη μου όμως δεν έδωσα τόση σημασία στα λόγια της παρά στα μάτια της. Ήταν τόσο λαμπερά και όμορφα, με έκαναν να αισθάνομαι ασφάλεια, οικογένεια. Μέσα στα δύο της μάτια είδα έναν κόσμο που δεν μου έδειξε κανένας άλλος ότι υπήρχε και μόνο τα μάτια της κοιτούσα όλο το βράδυ που της έκανα έρωτα.