«Ιζαμπέλα;» τραύλισε ο πάτερ Στεφάνο, «Δεν μπορεί να εννοείς...»

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και αναστέναξα βαθιά.

«Ερωτεύτηκες την κόρη του Ντε λα Βέγκα;» αναφώνησε, ενώ εγώ πέρασα την παλάμη μου ανάμεσα στις ατίθασες μπούκλες μου, για να κρύψω τη νευρικότητά μου.

«Θέλεις να μου εξηγήσεις, γιατί έχεις τόσο μεγάλη θέληση να πεθάνεις;» ρώτησε αναστενάζοντας και γέλασα αμήχανα.

«Αν την γνωρίσεις πάτερ...» ψέλλισα και εκείνος γέλασε.

«Τη θυμάμαι όταν είχε έρθει στο μοναστήρι.» είπε «Ήταν μικρό κοριτσάκι τότε. Εφτά ή οχτώ χρονών. Μόλις που είχε χάσει τη μητέρα της. Σίγουρα έχει πάρει τον ορμητικό χαρακτήρα του Ντιέγκο.»

Συμφώνησα κουνώντας καταφατικά το κεφάλι μου. «Και όχι μόνο αυτό, αλλά και τον εγωισμό του.»

Ο ιερέας σηκώθηκε και μάζεψε τα πιάτα από το τραπέζι. «Τι να σου πω παιδί μου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι παίζεις με τη φωτιά. Ο Ντιέγκο το ξέρει;»

«Κοίτα, σίγουρα έχει καταλάβει ότι μου αρέσει.» αναστέναξα. «Αλλά δεν είναι αυτός το πρόβλημα πάτερ. Τα έχω κάνει θάλασσα.»

Ο πάτερ Στεφάνο παρέμεινε σιωπηλός, μέχρι που συμμάζεψε όλα τα πράγματα και ήρθε και κάθισε δίπλα μου.

«Εκείνη δεν δείχνει να ενδιαφέρεται;» με ρώτησε και κούνησα το κεφάλι μου.

«Όχι απλά δεν ενδιαφέρεται, αλλά με μισεί.» αναφώνησα «Δεν ξέρω πως, αλλά κατάφερα να βρεθώ ανάμεσα σε εκείνη και τα παιχνίδια του Ντε Λα Βέγκα.»

«Τι εννοείς;» με ρώτησε.

«Νομίζει ότι προσπαθώ να πάρω τη θέση της, καθώς ο πατέρας της διάλεξε εμένα για να γίνω Ζορό. Πιστεύει ότι ο ρόλος της ανήκει.» είπα και ο ιερέας με κοίταξε έκπληκτος.

«Μια γυναίκα να πάρει το ρόλο του Ζορό;» αναφώνησε «Μα αυτό είναι ανήκουστο.»

«Όχι για την Ιζαμπέλα.» του είπα και κατέβασα θλιμμένος το κεφάλι μου.

Μια ακτίδα φωτός που έμπαινε από το βιτρό παράθυρο, έπεσε πάνω στα χέρια μου, δίνοντας τους ένα απόκοσμο φωτεινό χρωματισμό. Έσφιξα τις παλάμες μου σε γροθιές μέχρι που οι αρθρώσεις μου άσπρισαν και κοίταξα τον πάτερ στα μάτια.

«Το θέμα είναι, ότι εμένα δε με νοιάζει καν η ηλίθια μάσκα!» φώναξα εκνευρισμένος. «Υποσχέθηκα να βοηθήσω τον Ντιέγκο να υλοποιήσει τα σχέδια του, ώστε να με βοηθήσει να σκοτώσω τον Πινέντα.» είπα «Δεν έχω καμία πρόθεση να συνεχίσω το έργο του Ζορό, μετά από αυτό!»

«Ο Ντιέγκο σε διάλεξε, γιατί ξέρει ότι είσαι ο κατάλληλος γι' αυτό το ρόλο.» μου τόνισε ο πάτερ Στεφάνο, αλλά τον σταμάτησα.

«Ο Ζορό είναι ένας εθνικός ήρωας.» είπα κοφτά σηκώνοντας το χέρι μου. «Δεν είναι ένας αποτυχημένος μεθύστακας.»

«Για όνομα του θεού παιδί μου!» ο ιερέας πλησίασε το σώμα του στο δικό μου και έβαλε με δύναμη το χέρι του στον ώμο μου. «Μπορεί να έχεις κάνει αρκετά λάθη στη ζωή σου μέχρι τώρα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορείς να τα διορθώσεις. Έχεις αρκετό χρόνο μπροστά σου, για να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου και να επανορθώσεις, για το χρόνο που έχεις χάσει.»

Μπορεί ο ιερέας να είχε δίκιο. Ήμουν ακόμη πολύ νέος και είχα ήδη καταφέρει να σταματήσω την διαρκή επιθυμία μου για το ποτό. Μόλις ολοκλήρωνα την υπόσχεση που είχα δώσει στον πατέρα μου, θα είχα όλο το χρόνο μπροστά μου, για να φτιάξω τη ζωή μου όπως ήθελα. Κι όμως, το αίσθημα της απογοήτευσης είχε φωλιάσει για τα καλά στο βάθος του μυαλού μου, χωρίς να με αφήνει να δω τη θετική πλευρά. Όλα αυτά τα χρόνια που είχαν περάσει, δεν είχα κάνει τίποτα το ουσιαστικό, απογοητεύοντάς τους όλους. Και τώρα η γυναίκα που είχα ερωτευτεί, δεν ήθελε ούτε να με βλέπει και κινδύνευα να τη χάσω για πάντα.

«Πήγαινε και βρες την Ιζαμπέλα!» μου είπε ο πάτερ Στεφάνο. «Εξήγησε της πως νιώθεις.»

«Δεν είναι τόσο απλό πάτερ.» αναστέναξα «Η Ιζαμπέλα μάλωσε πολύ άσχημα με τον Ντε Λα Βέγκα. Και τώρα σκοπεύει να παντρευτεί έναν άλλο άνδρα, για να εκδικηθεί τον πατέρα της.»

Ο ιερέας αναστέναξε και έπιασε το γένι του σιωπηλός. Αφού σκέφτηκε για μερικά λεπτά, γύρισε και με κοίταξε.

«Πήγαινε και πες της πως νιώθεις! Το αίσθημα της αγάπης, είναι πολύ πιο δυνατό από την ανάγκη για εκδίκηση. Αν νιώθει και εκείνη το ίδιο, τότε θα καταλάβει και θα έρθει μαζί σου.»

«Και αν δεν το κάνει;» ψέλλισα με φωνή τόσο σιγανή, που ίσα που βγήκε από το στόμα μου.

«Τότε θα το αντιμετωπίσεις με θάρρος!» αναφώνησε. «Δεν πρέπει να φοβάσαι, γιατί ο θεός θα σε βοηθήσει να ξεπεράσεις όλες τις δυσκολίες.»

Έκλεισα τα μάτια μου και πήρα μια βαθιά ανάσα. Ο πάτερ Στεφάνο είχε δίκιο. Τόση ώρα καθόμουν άπραγος, φοβούμενος την αντίδρασή της, ενώ μπορεί τη στιγμή που μιλούσαμε, ο ΜακΚάρει να την έπειθε να περάσει τη ζωή της μαζί του. Αν είχα έστω και μία ελπίδα, να την κάνω να αλλάξει γνώμη για εμένα, έπρεπε να την εκμεταλλευτώ. Και έπρεπε να το κάνω άμεσα.

Σηκώθηκα αποφασισμένος από το τραπέζι και αγκάλιασα τον πάτερ Στεφάνο, για να τον ευχαριστήσω. Αυτός ο άνθρωπος, μου είχε σταθεί σαν πατέρας και με είχε βοηθήσει σε τόσες πολλές περιπτώσεις, που πραγματικά δεν πίστευα ότι θα μπορούσα κάποτε να του το ξεπληρώσω. Αφού βεβαιωθήκαμε ότι ο δρόμος μπροστά μου ήταν καθαρός, βρήκα το άλογό μου και μάζεψα τα πράγματά μου.

«Τρέξε να την βρεις!» μου φώναξε ο πάτερ Στεφάνο χαμογελώντας πλατιά, καθώς τον χαιρέτησα με ένα νεύμα και χάθηκα καλπάζοντας στον άνεμο.

Με τις οδηγίες μου που έδωσε, κατάφερα πολύ εύκολα να βρω το δρόμο της επιστροφής για το Σακραμέντο. Η ώρα είχε περάσει για τα καλά, όταν φάνηκαν μπροστά μου τα πρώτα πέτρινα σπίτια της πόλης, και ο απογευματινός ήλιος έβαφε το τοπίο με ένα ερυθρό φως. Αντί όμως, να συνεχίσω το δρόμο μου για το αρχοντικό του Ντε Λα Βέγκα, άλλαξα πορεία και κατευθύνθηκα προς την έπαυλη του ΜακΚάρεϊ. Ήξερα ότι η Ιζαμπέλα βρισκόταν ακόμα εκεί και ήθελα να μιλήσω πρώτα μαζί της, πριν συναντήσω τον Ντιέγκο και δω αν είχε πετύχει το σχέδιό μας.

Μπήκα από την σιδερένια είσοδο και διέσχισα γοργά τον τεράστιο καταπράσινο κήπο, που έδειχνε τόσο αταίριαστος, μπροστά στο άγονο τοπίο. Μόλις έφτασα στα μαρμάρινα σκαλιά της έπαυλης, ένας υπηρέτης βγήκε έξω τρέχοντας και έτρεξε να με σταματήσει.

«Τι θα θέλατε παρακαλώ;» μου είπε και αναγνώρισα τον άνδρα που μου είχε μιλήσει το βράδυ της δεξίωσης.

«Τζαμπάρι!» αναφώνησα και ο άνδρας με κοίταξε έκπληκτος, που θυμόμουν το όνομά του. «Πρέπει να δω την Ιζαμπέλα, είναι επείγον.»

Ο άνδρας έμεινε σιωπηλός για λίγο και έπειτα το βλέμμα του άλλαξε από περιέργεια σε αναγνώριση.

«Είσαι ο υπηρέτης της δεσποινίς Ντε Λα Βέγκα.» αναφώνησε. «Λυπάμαι αλλά η δεσποινίδα δεν είναι εδώ.»

«Τι εννοείς δεν είναι εδώ;» ρώτησα εκνευρισμένος. «Σου είπα είναι επείγον να της μιλήσω.»

«Τι συμβαίνει εδώ;» ακούστηκε μία δεύτερη φωνή και μέσα από τη βαριά ξύλινη πόρτα, εμφανίστηκε ο ΜακΚάρεϊ. Με κοίταξε παραξενευμένος και με πλησίασε, κάνοντας νόημα στον υπηρέτη να επιστρέψει στη δουλειά του.

Φαινόταν κουρασμένος και ταλαιπωρημένος. Το φαρδύ του πουκάμισο ήταν τσαλακωμένο σε τέτοιο βαθμό, που με έκανε να πιστεύω ότι είχε κοιμηθεί χωρίς να το αφαιρέσει, ενώ οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια του, τον έκαναν να δείχνει μεγαλύτερος απ' ότι συνήθως. Δεν θύμιζε σε τίποτα τον επιβλητικό άνδρα, που είχα συναντήσει εκείνο το βράδυ στην δεξίωση.

Με κοίταξε για ώρα σιωπηλός και έπειτα χαμογέλασε, μόλις με αναγνώρισε. Ένα χαμόγελο που δεν έφτασε ποτέ στα μάτια του.

«Έπρεπε να το καταλάβω ότι εννοούσε εσένα.» Είπε σιγανά και δεν μπόρεσα να καταλάβω αν μιλούσε σε εμένα, ή στον εαυτό του.

«Που είναι η Ιζαμπέλα;» τον ρώτησα, κοιτάζοντάς τον στα μάτια.

«Όπως θα σου είπε και ο υπηρέτης μου, η Ιζαμπέλα έχει φύγει.» Αναστέναξε κουρασμένος. «Έφυγε σήμερα το πρωί, αφού πρώτα αρνήθηκε την πρόταση γάμου που της έκανα.»

Ένα ξαφνικό κύμα χαράς πλημμύρισε τις φλέβες μου και ζέστανε την καρδιά μου. Αρνήθηκε! Η Ιζαμπέλα αρνήθηκε την πρόταση του! Μήπως αυτό σήμαινε, ότι είχα ακόμα ελπίδες; Προσπάθησα να κρύψω το χαμόγελο μου και κοίταξα τον ΜακΚάρεϊ, ο οποίος είχε πάρει μια αξιολύπητη έκφραση.

«Να υποθέσω ότι επέστρεψε στο πατρικό της;» Ρώτησα αμήχανα, καθαρίζοντας το λαιμό μου.

«Προφανώς και δεν τη ρώτησα.» Μου απάντησε ειρωνικά.

Έγνεψα καταφατικά και γύρισα το σώμα μου για να φύγω, όταν εκείνος με σταμάτησε.

«Μου είπε, ότι έπρεπε να ακολουθήσει την καρδιά της.» Αναφώνησε. «Και το δέχτηκα, γιατί θέλω να είναι ευτυχισμένη. Αλλά να με αφήσει για έναν υπηρέτη;»

Τον κοίταξα κοκκαλωμένος, μιας και δεν περίμενα μια τέτοια αντίδραση. Έπειτα λύθηκα στα γέλια, σε μια παρόρμηση που δεν κατάφερα να συγκρατήσω. Το πρόσωπο του άλλαξε και με κοίταξε με θυμό.

«Τι βρίσκεις τόσο αστείο;» Γρύλισε, ενώ κατάφερα να σταματήσω το γέλιο μου, σκουπίζοντας τα δάκρυα από τα βλέφαρα μου.

«Νομίζεις ότι η Ιζαμπέλα έφυγε, για να βρει εμένα;» Τον ρώτησα ειρωνικά και με κοίταξε παραξενευμένος. «Η καρδιά της Ιζαμπέλα δεν ανήκει σε κανέναν άντρα. Ανήκει σε κάτι πολύ μεγαλύτερο.»

Χωρίς να περιμένω την αντίδραση του, έκανα μεταβολή και ανέβηκα πάνω στο άλογο μου. Έμεινε εκεί να με κοιτάζει μπερδεμένος, ενώ άρχισα να απομακρύνομαι.

Ναι, η καρδιά της Ιζαμπέλα δεν μου άνηκε. Αυτό όμως δεν σήμαινε, ότι θα σταματούσα την προσπάθεια, να κερδίσω την εύνοια της.

Άλλο ένα κεφάλαιο έφτασε στο τέλος του. Τι έχετε να πείτε για τον ΜακΚάρεϊ; Του άξιζε η χυλόπιτα;  :')

Και κάτι άλλο, θα θέλατε να ανεβάσω cast με ηθοποιούς; Προσωπικά μου αρέσει να δημιουργώ δικές μου εικόνες στο μυαλό μου, αλλά βλέπω ότι συνηθίζεται πολύ εδώ στην εφαρμογή.

Επόμενο κεφάλαιο την Τετάρτη. Να δούμε επιτέλους, τι κάνει η Ιζαμπέλα όλο αυτό το διάστημα.