Αγαπημένοι μου, 

Επέστρεψα μετά από σχεδόν έναν αιώνα με νέο κεφάλαιο. Ζητώ συγνώμη για το μεγάλο διάλειμμα, αλλά σας υπόσχομαι ότι θα είναι το τελευταίο μιας και έχω τελειώσει το γράψιμο της ιστορίας.

Αποφάσισα να ανεβάζω δύο κεφάλαια την εβδομάδα. Θα θέλατε να είναι περισσότερα;

Σας ευχαριστώ όλους για την υπομονή και τη στήριξή σας. Ορίστε και μία μικρή περίληψη για να θυμηθούμε που βρισκόμαστε.

Η Ιζαμπέλα μαλώνει άσχημα με τον Ντιέγκο, όταν μαθαίνει ότι αυτός την χρησιμοποίησε, για να πλησιάσει τον Τζέρεμυ. Επιστρέφει στην έπαυλη του ΜακΚάρει θυμωμένη και μπερδεμένη χωρίς να μπορεί να αποφασίσει αν θα δεχτεί την πρόταση γάμου. Ο Χοακίν πηγαίνει και αυτός στην έπαυλη για να μάθει πληροφορίες για την αγορά σκλάβων που ετοιμάζει ο Πινέντα. Συναντάει την Ιζαμπέλα και μετά από μία έντονη συζήτηση ανταλλάσσουν ένα φιλί που αφήνει και τους δύο ακόμα πιο μπερδεμένους απ' ότι πριν. Ο Χοακίν ανακαλύπτει το σημείο που θα γίνει η ανταλλαγή των σκλάβων και τρέχει να ενημερώσει τον Ντιέγκο. Μαζί φτάνουν στην παραλία που θα γίνει η ανταλλαγή και ανακαλύπτουν ένα μυστικό πέρασμα που μπορεί να τους βοηθήσει να φυγαδεύσουν τους σκλάβους. Θα καταφέρουν όμως να τα βάλουν με τους άντρες του Πινέντα;

Κεφάλαιο 20ο

Ο ήλιος είχε κάνει μόλις την εμφάνιση του, όταν ένα μεγάλο πλοίο με κόκκινα πανιά φάνηκε στον ορίζοντα. Κατάφερα να αναγνωρίσω τη σημαία της Ισπανίας να ανεμίζει περήφανη στο ψηλό κατάρτι. Ήμουν σίγουρος όμως ότι το πλοίο δεν κουβαλούσε κυβερνητικούς εκπρόσωπους, αλλά χαμένες ψυχές από τα μακρινά εδάφη της Αφρικής. Εκτός βέβαια, αν ο Πινέντα είχε την υποστήριξη της κυβέρνησης στα εγκλήματά του, το οποίο ακουγόταν εξωφρενικό.

Ένιωσα ένα κύμα ηλεκτρισμού να με διαπερνάει, καθώς άκουσα το θόρυβο από οπλές αλόγων που κατέφθαναν και μάζεψα τα άκρα μου μέσα στην κρυψώνα μου. Είχα βρει ένα βαθούλωμα μέσα στο βράχο, τον οποίο έκρυβαν τα δέντρα και μου πρόσφερε ικανοποιητική θέα στο δρόμο αλλά και στην θάλασσα.

Ο Πινέντα έφτασε στο λόφο ακολουθούμενος από δέκα άμαξες, οι οποίες σταμάτησαν στην αρχή του δρόμου για την παραλία. Σκόπευε λοιπόν να αναγκάσει όλους αυτούς τους ανθρώπους να σκαρφαλώσουν τον απότομο βράχο. Καθόλου έξυπνο σχέδιο. Κατάφερα να μετρήσω περίπου είκοσι άντρες, οι οποίοι τον συνόδευαν και ήταν οπλισμένοι με τουφέκια και σπαθιά. Τρεις από αυτούς έμειναν να προσέχουν τις άμαξες, ενώ οι υπόλοιποι ακολούθησαν τον Πινέντα και ξεκίνησαν το ορμητικό κατέβασμα προς την παραλία.

Άλλο ένα λάθος του. Τρεις άντρες δεν ήταν αρκετοί, για να προσέχουν τόσες πολλές άμαξες. Προφανώς ήταν σίγουρος ότι η τοποθεσία ήταν απόλυτα μυστική, γιατί είχε αφήσει τα οχήματα εκτεθειμένα, ενώ ένας δεινός σκοπευτής κρυμμένος στα βράχια, θα μπορούσε με ευκολία να βγάλει από τη μέση τους φρουρούς του. Ειδικά αν ο σκοπευτής, είχε και τη βοήθεια ενός ξιφομάχου κρυμμένου στην παραλία, τότε θα έλεγε κανείς πως ο Πινέντα δεν είχε υπολογίσει πολλούς παράγοντες.

Χαμογέλασα ικανοποιημένος. Ο Ντιέγκο είχε πέσει μέσα στις προβλέψεις του, και ο Πινέντα, χωρίς να το ξέρει, είχε οδηγήσει όλους τους φρουρούς του κατευθείαν στην παγίδα μας.

Έδεσα σφιχτά τη μάσκα γύρω από τα μάτια μου και βγήκα αθόρυβα από την κρυψώνα μου. Πρώτη μου μέριμνα, ήταν να βγάλω από τη μέση τους φρουρούς των αμαξών. Οι δύο καθόταν στην καρότσα της πρώτης αμαξάς και γελούσαν φωναχτά, ενώ ο δεύτερος έκανε βόλτες γύρω από τις άμαξες, κρατώντας ένα σκουριασμένο τυφέκιο.

Μόλις πλησίασε στις τελευταίες άμαξες και δεν φαινόταν πια από τους άλλους δύο φρουρούς, πετάχτηκα από πίσω του και τον έπιασα από το λαιμό. Με όλη μου την δύναμη πίεσα τον οισοφάγο του, ώστε να μην μπορεί να φωνάξει και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, τον έριξα αναίσθητο στο έδαφος. Κοίταξα προς την κατεύθυνση των άλλων φρουρών, με το φόβο ότι με είχαν ακούσει, αλλά εκείνοι συνέχιζαν αμέριμνοι τη συζήτηση τους.

Κατάφερα με ευκολία να πλησιάσω το μπροστινό μέρος της άμαξας χωρίς να με αντιληφθούν και με ένα σάλτο βρέθηκα πάνω στην καρότσα. Πριν καν προλάβει να αντιδράσει, ο ένας έπεσε αναίσθητος, έπειτα από ένα δυνατό χτύπημα που του έριξα στο κεφάλι με τον αγκώνα μου. Ο δεύτερος όμως από την έκπληξη, έπεσε κάτω από την καρότσα και τράβηξε το σπαθί του σοκαρισμένος.

«Ωραίος καιρός για μπάνιο, δε βρίσκεις;» Τον ειρωνεύτηκα και όρμησα πάνω του αφοπλίζοντάς τον.

Κατάφερα να τον ρίξω στο έδαφος, κλωτσώντας με δύναμη τα πόδια του. Εκείνος βόγκηξε, αλλά ευτυχώς για εμένα δεν άρχισε να φωνάζει. Ήταν πολύ σημαντικό να μην μας καταλάβουν τα άτομα που βρισκόταν στην παραλία. Πέσαμε στο έδαφος και παλέψαμε για μερικά λεπτά, αλλά ήμουν πολύ πιο δυνατός από αυτόν, οπότε τον έκανα εύκολα να χάσει τις αισθήσεις του. Δεν ήθελα να τους σκοτώσω, εκτός αν ήταν απολύτως απαραίτητο. Άλλος ήταν αυτός που έπρεπε να πεθάνει.

Σηκώθηκα και τίναξα τις σκόνες από τα ρούχα μου, ενώ πλησίασα αργά την άκρη των βράχων, για να μπορώ να δω την παραλία. Το πλοίο, μόλις που είχε φτάσει στο λιμάνι, ενώ οι φρουροί του Πινέντα είχαν παραταχθεί στην παραλία περιμένοντας.

Κρύφτηκα πάλι στην κρυψώνα μου και έπεσα πριμιδών πάνω στο βράχο, πιάνοντας στα χέρια μου το τυφέκιο μου. Ήταν ένα μοντέλο που προοριζόταν για μεγάλες αποστάσεις, με το οποίο είχα κάνει μερικές φορές εξάσκηση μαζί με τον Ντιέγκο στο βουνό. Σίγουρα δεν είχα αποκτήσει πολύ μεγάλη άνεση, αλλά είχα φτάσει σε ένα αρκετά ικανοποιητικό επίπεδο. Ο ίδιος ο Ντιέγκο, είχε επιλέξει να μείνει κάτω στην παραλία, για να μπορέσει να βοηθήσει από εκεί και να οδηγήσει μετά τους σκλάβους στο μυστικό πέρασμα.

Έστησα το τυφέκιο μπροστά μου και κοίταξα μέσα από το μεγεθυντικό στόχαστρο, που μου επέτρεπε να βρω πιο εύκολα το στόχο μου. Η κάνη του όπλου μου στράφηκε προς ένα γνώριμο πρόσωπο. Ο Πινέντα στεκόταν στην άκρη της παραλίας και έκανε χειραψία με έναν ψηλό έγχρωμο άντρα, που είχε βγει από το πλοίο, ενώ κάποιοι άλλοι λευκοί άντρες τραβούσαν με τη βία τους σκλάβους στη στεριά. Το δάχτυλο μου συσπάστηκε, χαϊδεύοντας την σκανδάλη. Ένα απαλό άγγιγμα και μπορούσα να τον σκοτώσω. Εκεί, μέσα σε μια στιγμή, το σώμα του θα έπεφτε άψυχο στο έδαφος, ενώ οι φρουροί του θα έτρεχαν πανικόβλητοι, χωρίς να ξέρουν από που ήρθε η σφαίρα. Η επιθυμία του πατέρα μου, θα γινόταν πραγματικότητα και θα ήμουν επιτέλους ελεύθερος.

Μια σταγόνα ιδρώτα κύλησε στο μέτωπό μου, καθώς κράτησα την ανάσα μου. Το περήφανο κεφάλι του Πινέντα βρισκόταν ακριβώς στο κέντρο του στόχαστρού μου, ενώ τα ασημένια μαλλιά του ανέμιζαν στο απαλό αεράκι. Τότε, μια λάμψη χτύπησε τα μάτια μου. Ο Ντιέγκο, κρυμμένος στην άλλη πλευρά της παραλίας, έριχνε το φως του ήλιου πάνω μου, χρησιμοποιώντας ένα μικρό καθρέπτη. Το σινιάλο.

Αναστέναξα βαθιά, και έστρεψα την κάνη του όπλου προς τον φρουρό, που βρισκόταν δίπλα στον Πινέντα. Δεν ήταν τώρα η κατάλληλη στιγμή, για να πεθάνει. Εξάλλου, έπρεπε να τον σκοτώσω με τα χέρια μου. Η σφαίρα ήταν πολύ απρόσωπη και δεν θα γέμιζε το κενό στην καρδιά μου.

Αφού στήριξα καλύτερα το όπλο μου, πάτησα τη σκανδάλη και το κεφάλι του φρουρού διαλύθηκε, ρίχνοντας το σώμα του άψυχο στο έδαφος. Το καλό με μια τέτοια αιφνιδιαστική βολή, είναι ότι ο μέσος άνθρωπος χρειάζεται τρία ολόκληρα δευτερόλεπτα, για να καταλάβει ότι υπάρχει κίνδυνος και να αντιδράσει. Μιας και οι φρουροί ήταν παραταγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον, κατάφερα εύκολα να πετύχω άλλους δύο, μέσα σε αυτό το χρονικό όριο. Έπειτα άρχισε το χάος.

Όλα τα σώματα έπεσαν στο έδαφος, καλύπτοντας με τα χέρια τα κεφάλια τους, ενώ οι περισσότεροι από τους σκλάβους, άρχισαν να ουρλιάζουν τρομοκρατημένοι. Βρισκόταν όμως σε μια παραλία και δεν είχαν πουθενά να κρυφτούν. Με ευκολία, χτύπησα άλλους δύο φρουρούς, ενώ όλοι άρχισαν να τρέχουν πανικοβλημένοι κατά μήκος της παραλίας, ψάχνοντας για μια κάλυψη. Πολλοί από τους φρουρούς άρπαξαν σκλάβους και χρησιμοποίησαν τα σώματά τους σαν ασπίδες, αλλά για αυτό υπήρχε ο Ντιέγκο. Όρμησε καταπάνω τους, κατατροπώνοντας τους με το σπαθί του.

Προσπάθησα να βρω τον Πινέντα μέσα στους κινούμενους άντρες, αλλά ήταν αδύνατο. Αρκετοί από τους σκλάβους, άρχισαν να τρέχουν προς τη θάλασσα, σε μία προσπάθεια να αποδράσουν, ενώ οι στρατιώτες προσπάθησαν να τους σταματήσουν πυροβολώντας τους. Κατάφερα να σκοτώσω άλλους δύο φρουρούς, αλλά το πυκνό σύννεφο σκόνης που είχε δημιουργηθεί, δυσκόλευε πολύ την όρασή μου. Έπρεπε να βρω έναν άλλον τρόπο, για να βοηθήσω τον Ντιέγκο και η μόνη μου επιλογή, ήταν να κατέβω στην παραλία.

Η κατάβαση από το βράχο θα ήταν πολύ χρονοβόρα, αλλά είχα σκεφτεί ήδη ένα άλλο σχέδιο. Βγήκα από την κρυψώνα μου και πλησίασα ένα ξερό δέντρο που κρεμόταν στην άκρη του γκρεμού. Πήρα ένα χοντρό σκοινί που είχα μαζί μου και το έδεσα γύρω από το δέντρο. Στη συνέχεια, πέρασα την άλλη άκρη του σκοινιού από τη ζώνη στη μέση μου και το έδεσα σφιχτά.

«Αυτό είναι μία τρέλα!» αναφώνησα, καθώς κοίταξα κάτω στην παραλία. Το ύψος έφτανε σίγουρα τα δώδεκα μέτρα και δεν ήξερα, αν το δέντρο μπορούσε να αντέξει το βάρος του σώματός μου. Πήρα μία βαθιά ανάσα και πήδηξα στο κενό.

Ευτυχώς το δέντρο κατάφερε να με κρατήσει και έτσι, χρησιμοποιώντας τη δύναμη των ποδιών μου και αφήνοντας λίγο-λίγο το σκοινί, κατάφερα και κατέβηκα στο έδαφος. Ο θόρυβος από τα ουρλιαχτά, τους κρότους και τα σπαθιά που συγκρούονταν μεταξύ τους, γέμισε τον αέρα. Έβγαλα το σπαθί μου και έτρεξα καταπάνω τους. Ο Ντιέγκο είχε βγάλει από τη μέση αρκετούς φρουρούς, περίπου δέκα είχαν απομείνει.

Μιας και δεν μπορούσα να βρω πουθενά τον Πινέντα, άρχισα να παλεύω με τους φρουρούς, χτυπώντας τους με όλη μου τη δύναμη. Πολλοί από τους σκλάβους, είχαν αρχίσει τώρα να μας βοηθάνε και ορμούσαν πάνω στους φρουρούς χρησιμοποιώντας μόνο τα γυμνά τους χέρια. Άρπαξα τον έναν από το μπράτσο και τον σταμάτησα. Ήταν ένας νεαρός γεροδεμένος άντρας με έξυπνο βλέμμα.

«Καταλαβαίνεις αγγλικά;» τον ρώτησα και εκείνος κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. «Υπάρχει ένα μυστικό πέρασμα, πίσω από εκείνον το βράχο. Οδήγησε τους ανθρώπους σου και θα μπορέσετε να βγείτε σε μία διπλανή παραλία.» του είπα και του έδειξα το δρόμο για τη σπηλιά. Εκείνος έγνεψε καταφατικά και άρχισε να μαζεύει και σκλάβους προς τα εκεί.

Αφού βγάλαμε από τη μέση τους τελευταίους φρουρούς, μαζί με τον Ντιέγκο, αρχίσαμε να βοηθάμε τους σκλάβους, να περάσουν από το στενό πέρασμα. Μόλις πέρασε και ο τελευταίος από αυτούς, τον ακολούθησα στο εσωτερικό της σπηλιάς.

«Γουααν γιορ αχάι». Φώναξε ένας σκλάβος και όλοι άρχισαν να ζητωκραυγάζουν.

Τους κοίταξα έκπληκτος, μιας και είχα ακούσει ξανά αυτή τη φράση στο παρελθόν.

«Τι σημαίνει αυτό;» ρώτησα και ο σκλάβος που μιλούσε αγγλικά με πλησίασε. «Σημαίνει ότι είμαστε ελεύθεροι!» είπε και μου έπιασε το χέρι, ευχαριστώντας με.

«Ζόρο!» Μια μανιασμένη κραυγή έσκισε τον αέρα. Γύρισα για να αντικρίσω τον Πινέντα στην πλώρη του πλοίου, να με φωνάζει. Γύρω στους δέκα άντρες, από τους ναύτες του πλοίου που πρόσεχαν τους σκλάβους, πήδηξαν στην παραλία και άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος μας. Ο Πινέντα είχε βρει νέους συμμάχους.

«Θα τους καθυστερήσω.» φώναξα στον Ντιέγκο. «Εσύ ακολούθησε το σχέδιο.»

Το προηγούμενο βράδυ, είχαμε αποφασίσει ότι η μόνη έξοδος, ήταν το μυστικό πέρασμα της σπηλιάς. Για να προστατεύσουμε το πέρασμα, καλύψαμε την άμμο στο εξωτερικό της σπηλιάς, καθώς και τα βράχια πάνω από αυτή με πυρίτιδα.

Έγνεψα καταφατικά στον Ντιέγκο και άρχισα να τρέχω όσο πιο μακριά μπορούσα από την είσοδο. Εκείνος άναψε το φιτίλι και χάθηκε στο βάθος της σπηλιάς. Μία εκκωφαντική έκρηξη με έριξε στο έδαφος. Ο βράχος πάνω από την είσοδο της σπηλιάς, αποκολλήθηκε με ένα τρομακτικό θόρυβο και έπεσε, κλείνοντας την είσοδο στο πέρασμα και γεμίζοντας με σκόνη τον αέρα.

«Πιάστε τον!» ούρλιαξε ο Πινέντα, με το μίσος να ξεχειλίζει από τη φωνή του, ενώ οι ναύτες είχαν πέσει ζαλισμένοι στο έδαφος. «Πιάστε τον. Τον θέλω ζωντανό.»

Άρχισα να ανεβαίνω το απότομο βράχο, που οδηγούσε στην κορυφή του λόφου, ενώ οι ναύτες με πήραν στο κυνήγι. Το νεανικό πρόσωπο του Τσίκε εμφανίστηκε στο μυαλό μου, αλλά αυτή τη φορά με κοίταξε με ένα ικανοποιημένο χαμόγελο, που φώτιζε τα μάτια του.

«Ναι, φίλε μου. Είσαι ελεύθερος!» μονολόγησα και άρχισα να τρέχω με όλη μου τη δύναμη, για να φτάσω στην κορυφή.

Επόμενο κεφάλαιο την Τετάρτη, όπου ο Χοακίν θα έχει μία απρόσμενη συνάντηση με ένα πρόσωπο από το παρελθόν του.