Katherine

Η μέρα του φόνου

6:30 ώρες πριν

Η μητέρα μου άρχισε να απομακρύνετε χωρίς κουβέντα και εμείς μείναμε σιωπηλοί να κοιτιώμαστε ηττημένοι.

"Τουλάχιστον δεν θα μας διώξει από το κάστρο" είπα προσπαθώντας να βρω ένα θετικό, αλλά αυτό φαίνεται να θύμωσε τον Jason περισσότερο.

"Τίποτα δεν τελείωσε ακόμα. Έχω καινούριο σχέδιο" άρπαξε με τα δύο του χέρια τους ώμους τρομάζοντας με. Το βλέμμα του ήταν γεμάτο θυμό και αποφασιστικότητα.

"Τι θα κάνουμε δηλαδή;"
ρώτησα ψιθυριστά, όχι για να μην ακούσει κάποιος περαστικός αλλά ελπίζοντας πως θα μιλήσει με τον ίδιο τόνο και αυτός ώστε να μην ακούσω τι θα έλεγε. Δεν μπορούσα να το ακούσω. Ή μάλλον δεν ήθελα.

"Απόψε το βράδυ στο χορό θα την κτυπήσουμε στο κεφάλι. Θα τελειώσει μια για πάντα"
έκρυψα το στόμα μου με τα χέρια μου αμέσως, μη μπορώντας να πιστέψω αυτό που μου ζητούσε. Δεν περίμενα να θέλει να την σκοτώσουμε.

"Έλα τώρα," χαμογελασε πονηρά "μην κάνεις την αθώα. Την καλή κόρη. Ξέρω πως θες να την σκοτώσεις όσο θέλω και εγώ" έκανε παύση και πλησίασε το πρόσωπο του πιο κοντά στο αυτί μου λες και θα μου έλεγε κάποιο μυστικό "ίσως να το θες και περισσότερο" χαμήλωσε το κεφάλι του ώστε να μειώσει την διαφορά του ύψους μας αλλά και για να μπορέσει να με κοιτάζει κατευθείαν στα μάτια.
Τα μάτια του ήταν σκοτεινά ίσως έφταιγε ο φωτισμός ή απλά οι σκοτεινές του προθέσεις.

"Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς"
είπα, κοιτώντας αλλού.

Ψήλωσε το κεφάλι μου με το δάκτυλο του ώστε να τον κοιτάζω και το χέρι του από το πηγούνι μου πήγε στο λαιμό μου σφίγγοντας τον ελαφρά.
"Ξέρεις πολύ καλά τι λέω" το χέρι του από το λαιμό μου ταξίδεψε στα μαλλιά μου και άρχισε να τα χαϊδεύει."Εκείνο το πρωί ξύπνησα νωρίτερα και δεν ήσουν στο κρεβάτι να κοιμάσαι δίπλα μου, έτσι άνοιξα την πόρτα του δωματίου για να βγω έξω να σε ψάξω. Ποτέ δεν ξυπνάς τόσο νωρίς. Ήμουν τυχερός γιατί μόλις είχες φύγει σε είδα να πηγαίνεις προς την σκάλα, έτσι σε ακολούθησα αθόρυβα. Πήγαινες στο δωμάτιο της γριάς, δεν υπήρχαν φρουροί έξω να προσέχουν την είσοδο έτσι βρήκες την ευκαιρία και μπήκες μέσα. Άφησες την πόρτα λίγο ανοιχτή και στάθηκα έξω και παρακολουθούσα κάθε σου κίνηση. Ήξερες πως η μητέρα σου θα ξυπνήσει σύντομα, ίδια ώρα με πάντα και πως στο δεξί της κομοδίνο έχει το πρωινό της τσάι το οποίο της το σερβίρουν κάθε πρωί στις 6 ακριβώς. Ήξερες πως θα το έπινε όταν άνοιγε τα μάτια της έτσι έριξες δηλητηρίο μέσα για να φροντίσεις να μην τα ανοίξει ξανά"

Είχα ανατριχιάσει, όχι στο άκουσμα αυτών που είχα διαπράξει, αλλά γιατί ήξερε τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια όλο αυτό τον καιρό και δεν είχα υποψιαστεί τίποτα. Δεν είχε πει λέξη.

"Αυτό που όμως δεν ήξερες, ήταν πως το τσάι της μητέρας σου δεν της το σερβίρουν πάνω στο κομοδίνο της αλλά στο μικρό άσπρο τραπεζάκι στο κέντρο του δωματίου. Δεν σκότωσες τη μητέρα σου αλλά τον πατέρα σου"
Με κοίταξε κουνώντας δεξιά, αριστερά και πάλι δεξιά το κεφάλι του απογοητευμένα. "Ομολογώ πως με είχες ενθουσιάσει παρά την αποτυχία σου. Όμως ήταν και αυτό μια νίκη. Πέθανε ο βασιλιάς. Έμενε μόνο η βασίλισσα να φύγει από τη μέση"

Σταμάτησε να μιλάει και το χέρι του σταμάτησε να μου ακουμπάει τα μαλλιά. Ένιωσα ένα κρύο. Την ανάγκη να με ακουμπήσει ξανά.

Όταν πήγα επιτέλους να μιλήσω έβαλε το δάκτυλο του μπροστά από τα χείλη μου μη αφήνοντας με να πω κουβέντα.

"Τώρα ήρθε η στιγμή να το κάνουμε σωστά. Κατά τη διάρκεια του χορού θα την οδηγήσουμε κάπου απομονωμένα και θα την χτυπήσουμε στο κεφάλι με ένα βαρύ αντικείμενο"

Δεν ήξερα πως έπρεπε να νιώσω όμως τα συναισθήματα μου ήταν ανάμικτα. Πεταλούδισμα στο στομάχι που φύλαξε το μυστικό μου σαν να ήταν δικό του. Ένιωθα όμως και ένα κόμπο στο στομάχι, δεν μου είπε πως ήξερε το μυστικό μου, φερότανσαν να μην το ήξερε ποτέ, αυτό με έκανε να τρομάζω, να αναρωτιέμαι αν με τόση ευκολία έκρυβε και άλλα πράγματα από εμένα και εγώ δεν είχα ιδέα. "Γιατί δεν μου είπες πως το γνώριζες;" ρώτησα αγνοώντας την προηγούμενη του φράση.

"Μάλλον γιατί το περίμενα. Ηθελα να δω που θα το φτάσεις. Εμείς οι δύο ήμαστε ίδιοι, δεν το βλέπεις;"
ρώτησε χαμογελώντας σαρκαστικά και περήφανα

"Σύμφωνοι" του έδωσα το χέρι μου, το κράτησα σφιχτά -όσο σφιχτά θα κρατούσα και το μυστικό μας- συμφωνώντας να βγάλουμε τη μητέρα μου από τη μέση. Και αυτή τη φορά σωστά.

"Πριγκίπισσα" Τότε ήταν που άκουσα μια γνώριμη φωνή να με καλεί που δεν μπορούσα όμως να αναγνωρίσω, μέχρι που γύρισα πίσω από όπου ερχόταν η φωνή και είδα πως ανήκε σε έναν από τους μάγειρες μας.