Annelise

Η μέρα του φόνου

Δεν μπορούσα να πω λέξη.

Ήθελα αλλά δεν έβγαινε τίποτα.

Με κοιτούσε απογοητευμένα, λυπημένα. Αηδιασμένα.

"Jeremy, μπορώ να εξηγήσω..."
Με σταμάτησε αμέσως.

"Την σκότωσες" είπε κατηγορώντας με. Κρατούσε με τα χέρια του το κεφάλι του και έκανε στροφές γύρω από τον εαυτό του απεγνωσμένα ψηθυρίζοντας συνέχεια την ίδια λέξη
"Γιατί;" τότε σταματήσε και με ρώτησε. "Γιατί;"

Γιατί. 

Ένα σωρό γιατί με πολλά και περίπλοκα επειδή. Δεν θα καταλάβαινε.

Τον κοίταξα, δείλιασα δεν μπορούσα να του πω την αλήθεια. Τι να του έλεγα; Πώς είχα κρυφή σχέση με τον άντρα της αδερφής μου τον Jason ένα χρόνο μετά τον γάμο τους; Πώς ήμουν έγκυος στο παιδί του συζύγου της αδερφής μου και η μητέρα μου το δολοφόνησε; Πώς τα έκανα όλα για εκδίκηση; Δεν θα μπορούσα να του το πω, θα με μισούσε. Αν δεν το έκανε ήδη.

Δεν απάντησα τίποτα παρ' όλες τις δικαιολογίες που τριγύριζαν το μυαλό και ήθελαν να βγουν από το στόμα μου. Διάλεξα για πρώτη φορά την σιωπή.

Λίγα λεπτά μετά αγνοώντας την προηγούμενη του ερώτηση τον ρώτησα διστακτικά και χαμηλόφωνα
"Γιατί είσαι μεταμφιεσμένος σαν φρουρός;"

Με κοίταξε απορημένα και θυμωμένα, λες και τίποτα αυτή την στιγμή δεν ήταν όσο σημαντικό όσο η κατάσταση της μητέρας μου. Ή το ποιος την έφερε σε αυτή την κατάσταση.

Μετά από κάποια λεπτά σιωπής τελικά απάντησε "Ήταν το σχέδιο μου, να μεταμφιεζόμουν έτσι ώστε να μην με αναγνωρίζε κανείς και να σε έπαιρνα να φύγουμε. Να παντρευτούμε, θυμάσαι;" έκανε παύση και δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω τα μάτια του, το ποσό κόκκινα έμοιαζαν. "Ο άλλος ο φρουρός...που ήταν μαζί μου πριν, ήταν ο αδερφός σου. Ήθελε να φύγει από το παλάτι" κοίταξε κάτω, φαινόταν στεναχωρημένος αλλά δεν ξέρω για ποιό από όλα. Ήταν τόσα πολλά.

"Ακόμη μπορούμε να το κάνουμε. Να φύγουμε" είπα πιάνοντας του το χέρι με μια μικρή δόση ελπίδας να με έχει συγχωρέσει αλλά το έσπρωξε από το δικό του χωρίς καν να με κοιτάξει. Έχασα ξανά ένα κτύπο.

"Αποκλείετε να το λες αυτό. Αποκλείετε!" είπε κάνοντας μερικά βήματα δεξιά αριστερά και πάλι δεξιά και είπε ξανά "αλλά την σκότωσες, φυσικά και δεν σε νοιάζει. Και ακόμη δεν μου έχεις πει γιατί"
είπε πιο θυμωμένα αυτή την φορά.

"Δεν μπορώ να σου πω" δίστασα αλλά δεν ήξερα τι άλλο να πω. Δεν το είχα ξανά δει να με κοιτάζει έτσι. Σαν να με μισεί.Εγώ τον έκανα έτσι. Και με μισούσα. Πως μπόρεσα;

Και τότε έφυγε, έτσι απλά.
Και εγώ του φώναξα.
Τίποτα.
Τον κυνήγησα.
Τίποτα.
Έφυγε.

Έπρεπε να τρέξω πίσω του ξανά, να τον προλάβω, να του πω πως λυπάμαι.
Αλλά δεν λυπόμουν.
Δεν μετανιώνω.
Ψέμματα θα του έλεγα.
Και δεν θα ήταν η πρώτη φορά.

Λίγο πριν φύγω από την αυλή είδα την katherine να βγαίνει έξω από την μεγάλη πόρτα του παλατιού και κρύφτηκα αμέσως πίσω από κάποιους μεγάλους θάμνους.
Άρχισε να περπατάει και κοίταζε τριγύρω σαν να έψαχνε κάτι.
Δεν έπρεπε να δει το πτώμα.
Αλλά το πλησίαζε χωρίς να το ξέρει.
Θα το έβλεπε.