Jason

Η μέρα του φόνου

5 ώρες πριν

Ένας απο τους μάγειρες του παλατιού ερχόταν προς το μέρος μας. Είχα ανησυχήσει μήπως άκουσε τη συζήτηση μας, φαινόταν προβληματισμένος αλλά μάλλον για κάτι άλλο.

"Πριγκίπισσα, η αδερφή σας  χρειάζεται τη βοήθεια σας"  κοιτούσε αγχωμένα τριγύρω. Μάλλον δεν ήθελε να τον δουν. Ίσως να κρυβόταν από κάποιον.

Η Katherine στεκόταν κοκαλομένη, ο Jason μάλλον θα κατάλαβε πως ήταν προβληματισμένη "Συγγνώμη δεν συστήθηκα, είμαι ο Jeremy-"
πριν προλάβει να τελειώσει τον διέκοψε.

"Ο εραστής της αδερφής μου"
είπε με σιγουριά κοιτώντας τον αυστηρά. Δεν είχα ακούσει ποτέ πως η Annelise είχε σχέση με έναν μάγειρα. Ήταν κρυφή, αλλά η αδερφή της το ήξερε. Της το είχε πει;

Αυτός χαμήλωσε ελαφρώς το κεφάλι σαν να ντράπηκε για κάτι. Ίσως γιατί διατηρούσε κρυφό δεσμό με μία πριγκίπισσα ή γιατί η Katherine γνώριζε το όνομα του άρα θα είχε ακούσει πράγματα για αυτόν από την αδερφή της. Ίσως και γιατί τον αποκάλεσε εραστή. "Η βασίλισσα την κλείδωσε στο δωμάτιο της και έξω παραμονεύουν δύο φρουροί. Πρέπει να βγει έξω. Σας παρακαλώ"

"Και περιμένεις πως θα την βγάλουμε εμείς;" Είπα εγώ μπαίνοντας στη συζήτηση, κάνοντας δύο βήματα μπροστά. Τότε με κοίταξε και κούνησε το κεφάλι του προς τα κάτω συμφωνώντας με ότι είπα.

"Ίσως αν απασχολούσατε τους φρουρούς για λίγο ώστε να μπορέσω να τους πάρω τα κλειδιά..." Είπε σίγουρος για το σχέδιο του. Αλλά ακουγόταν γελοίο. Δεν θα λειτουργούσε.

Είδα ξαφνικά τη Βασίλισσα λιγο πιο πέρα να μιλάει με το υπηρετικό προσωπικό και τότε σκέφτηκα πως πρέπει να δράσω τώρα. Όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο. Θα πάει το σχέδιο μας χαμένο αλλά θα ξεμπερδέψουμε τώρα με αυτήν. "Katherine, πηγαίνε μαζί του να τον βοηθήσεις, έχω μια δουλειά να τελειώσω και θα έρθω να σε βρω"
είπα δήθεν θέλοντας να βοηθήσω, ξέροντας πως το σχέδιο του δεν θα πετύγχαινε. Αλλά δεν με ένοιαζε.

Τα λόγια μου φαίνεται να την έπιασαν απροετοίμαστη γιατί με κοίταξε ξαφνιασμένα και δεν φαινόταν να θέλει να ελευθερώσειτην αδερφή της. Την ακούμπησα στον ώμο κάνοντας της διακριτικά νοήμα με τα μάτια μου να κάνει αυτό που της λέω.

Πριν προλάβει να μετανιώσει, άρχισα να περπατάω σταθερά αλλά γρήγορα προς το μέρος της βασίλισσας όταν την είδα να κατευθύνεται προς τις σκάλες.

"Δεν τελείωσες ακόμη;" με ρώτησε η βασίλισσα χωρίς να γυρίσει πίσω να με κοιτάξει. Έίχε ακούσει τα βήματα μου και φαίνεται πως τα αναγνώρισε.
Μάλλον θα είναι από τις πολλές φορές που την είχα ακολουθήσει κρυφά προσπαθώντας να βρω την κατάλληλη στιγμή για να δώσω τέλος στη ζωή της.

"Θα τελειώσω μόνο όταν πάρω αυτό που θέλω" της απάντησα σταματώντας πλεον να υποκρίνομαι.
Είχαν πέσει πια οι μάσκες. Δεν υπήρχε λόγος να παίζουμε θέατρο.
Γύρισε να με κοιτάξει.

"Σου έδωσα την κόρη μου, τι άλλο θες;" είπε ειρωνικά γελώντας.
Όταν δεν της έδωσα απάντηση μίλησε ξανά "δεν έχεις καταλάβει ακόμα πως είμαι εφτάψυχη; δεν μπορείτε να με βλάψετε. Ούτε εσύ, ούτε η κόρη μου" η φωνή της ήταν όλο υπονοούμενο λες και ήξερε. Αλλά δεν ήξερε, πως γίνεται να ήξερε;

"Τι;" γέλασε "νόμιζες πως είσαι ο πιο έξυπνος;" γέλασε ξανά. Αυτή τη φορά πιο δυνατά. "η αλήθεια είναι πως μου πήρε καιρό μέχρι να σε ανακαλύψω αλλά το έκανα" πλησίασε κοντά μου.
"Στην αρχή νόμιζα πως εσύ έβαζες στη κόρη μου λόγια και ιδέες για να με σκοτώσει, αλλά μετά κατάλαβα πως αυτό ήθελε πάντα, εσύ απλά... βοήθησες να το βγάλει προς τα έξω. Με βοήθησες να το δω. Μάλλον σου χρωστάω" φαινόταν να απολάμβανε την στιγμή, σαν να την περίμενε καιρό.

Ήμουν έκπληκτος όμως δεν ήθελα να το δείξω. Δεν μιλούσα, μόνο την κοιτούσα, περίμενα να πει όλα όσα ξέρει. Για μία τελευταία φορά. Και έτσι έκανε.

"Εκείνο το πρωί που έριξε δηλητηρίο στο τσάι μου"

Την κοίταξα ξαφνιασμένος μη μπορώντας να διατηρήσω το ύφος μου κενό. Το ήξερε. Πότε; Πως;

Σαν να είχε ακούσει τις σκέψεις μου άρχισε να λέει "Την είχα ακούσει όταν μπήκε μέσα στο δωμάτιο μου, άνοιξα τα μάτια μου την κατάλληλη στιγμή, όταν έριχνε μέσα το φαρμάκι τότε ήταν που είδα εσένα πίσω από την μισάνοιχτη πόρτα να κοιτάζεις με αγωνία. Κατάλαβα πως δεν γνώριζες τίποτα" έκανε παύση.

"Όταν με είδατε λίγες ώρες μετά στο σαλόνι δεν πιστεύατε στα μάτια σας και όταν ακούσατε πως ο βασιλιάς βρέθηκε νεκρός ανησυχήσατε. Όχι για αυτόν, για την αποτυχία σας"

Σταμάτησε να μιλάει, με πλησίασε ακόμη περισσότερο. "Πιστεύατε πως το δικό μου τσάι ήταν στο δεξί κομοδίνο. Ήταν αλήθεια. Εκείνο το τσάι ήταν το δικό μου και το άλλο στο άσπρο τραπεζάκι του βασιλιά. Έπρεπε όμως κάποιος να το πιει. Δεν ήθελα να κινήσω υποψίες, έτσι του έδωσα το δικό μου" είπε περήφανα, άψυχα.

Δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου, νόμιζα πως με γελούσαν.
Δεν περίμενα να είναι τόσο ύπουλη, τόσο πονηρή. Πίστευα πως δεν είχε υποψιαστεί τίποτα, πως εμείς ήμασταν οι κακοί της ιστορίας.
Ή τουλάχιστον οι μόνοι κακοί. Αλλά αυτή τον σκότωσε. Όχι η Katherine.

"Είχε αρχίσει να με εκνευρίζει, μου έφερνε αντιρρήσεις. Τι να έκανα;"
είπε χαλαρά απολαμβάνοντας κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα της και εγώ την κοιτούσα παγωμένα
"Μην με κοιτάς έτσι, θα έκανες το ίδιο" και τότε γύρισε ξανά προς την σκάλα και άρχισε να κατεβαίνει αγνοώντας με, πιστεύοντας πως έδωσε το τέλος στη συζήτηση μας.
Αλλά εγώ θα το έδινα.

Την έσπρωξα.

Φώναξε.

Έπεσε.

Χτύπησε.

Ελπίζω να πέθανε.

Άκουσα κάποιους να μιλάνε και έτρεξα να φύγω. Δεν πρόλαβα να δω αν αναπνέει, αλλά έτσι φάνηκε, μάλλον θα είχε αφήσει την τελευταία της ανάσα, έτσι σκέφτηκα και έφυγα. Κρύφτηκα λίγο πιο πέρα.