Nathaniel

Η μέρα του φόνου

9 ώρες πριν

Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να βρω το θάρρος να αντιμετωπίσω την μητέρα μου κτύπησα την πόρτα του υπνοδωματίου της. Κάποια λεπτά μετά, ρώτησε επιτελούς ποιός είναι και έτσι άνοιξα την πόρτα.

Με κοίταξε για λίγο όταν μπήκα μέσα και μετά έστρεψε το βλέμμα της στο βιβλίο που διάβαζε. "Είπα ποιός είναι όχι περάστε" είπε ενοχλημένη συνεχίζοντας να μην με κοιτάζει.

Αγνοώντας τον εκνευρισμό της πήγα πιο κοντά της. "Θα ήθελα να μιλήσουμε για λίγο" είπα όσο πιο θαρραλέα μπορούσα και κάθισα διστακτικά δίπλα της στο κρεβάτι και τότε άφησε το βιβλίο δίπλα στο κομοδίνο της και ψήλωσε ελαφρώς πάνω το κεφάλι της για να μου δείξει πως με ακούει.

"Αύριο φεύγω, θα πάω στην Ιταλία" προσπαθοούσα να διατηρήσω οπτική επαφή μαζί της αλλά ήταν δύσκολο με τον τρόπο που με κοίταζε. Επικριτικά. Όπως πάντα.

Μετά από λίγα δευτερόλεπτα σιωπής είπε "Γνώρισες κάποια πριγκίπισσα και θα πας να την επισκεφθείς;"  δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην λέξη "πριγκίπισσα". Ήξερε ποια ήταν η απάντηση μου αλλά ήθελε να με εκνευρίσει. Αυτό προσπαθούσε πάντα.

"Έχουμε μιλήσει για αυτό ξανά μητέρα" η ενόχληση στη φωνή μου ήταν φανερή αλλα δνε προσπάθησα να την κρύψω. Έκλεισα για λίγο το μάτια μου ώστε να πάρω κουράγιο για την επόμενη μου φράση και να ηρεμήσω. "Θα πάω να ζήσω τη ζωή που ονειρεύομαι μητέρα, μακριά από το κάστρο"

Όταν πέρασαν αρκετά δευτερόλεπτα σιωπής σκέφτηκα πως δεν θα απαντούσε. "Τα όνειρα δεν είναι για να πραγματοποιούνται" σηκώθηκε θυμωμένα από το κρεβάτι και με κοίταξε.

"Είναι για να τα ονειρεύεσαι" συμπλήρωσα εγώ πριν προλάβει αυτή να μιλήσει.

"Θυμάσαι τα λόγια μου. Αλλά δεν μαθαίνεις από αυτά" ακούστηκε περισσότερο στον εαυτό της παρά σε εμένα. Σαν διαπίστωση.
"Τα όνειρα είναι για τους χαζούς" συμπλήρωσε υποτιμητικά

Πάντα περιφρονούσε τα όνειρα, τους στόχους μου. Παλαιότερα με πλήγωνε να ξέρω πως η ίδια μου η μητέρα δεν με υπολογίζει, δεν πιστεύει σε εμένα, πως δεν θέλει να είμαι πραγματικά ευτυχισμένος.

Δεν θα το έκανα όμως άλλο.

Σηκώθηκα και εγώ από το κρεβάτι, μάζεψα όσο κουράγιο χρειαζόμουν ώστε να μπορέσω να την αντιμετωπίσω. "Τότε θα είμαι ο πρώτος που θα τα πραγματοποιήσει"
κατευθυνόμενος προς την πόρτα με σταμάτησε η φωνή της.

"Η ηθοποιία δεν είναι όνειρο, είναι αστείο. Δεν θα τα καταφέρεις ποτέ και δεν θα σου επιτρέψω ούτε να προσπαθήσεις. Έχεις καθήκοντα και θα τα αναλάβεις" είπε θυμωμένα, σχεδόν φωναχτά όμως δεν θα με επηρέαζε. Ποτέ ξανά.

Δεν έχω περάσει ούτε μια μέρα στα 23 μου χρόνια χωρίς να ακούω από το στόμα της πόσο αποτυχημένος είμαι και χωρίς να μου τονίζει όλα όσα δεν θα καταφέρω ποτέ. Ήμουν πάντα η απογοήτευση της οικογένειας, δεν ταίριαξα ποτέ. Το μαύρο πρόβατο.
Πάντα διαφορετικός. Πότε μου δεν ήθελα να γίνω βασιλιάς, ποτέ δεν ήθελα να ήμουν αυτό που μου επιβάλλουν οι άλλοι. Ήθελα να αποφασίζω για τον εαυτό μου.
Πάντα καταπιεσμένος, αλλά ήρθε η στιγμή αυτό να αλλάξει.

Τυφλωμένος από την οργή, άρπαξα το πρώτο γυάλινο βάζο που βρήκα μπροστά μου και το έριξα στο πάτωμα με δύναμη μπροστά της.
Τότε ήταν που παρατήρησα κομμάτια από γυαλιά να πετάγονται πάνω στο μέτωπο και το κεφάλι της.

Ή ανάσα μου άρχισε να χάνει τον κανονικό της ρυθμό, ήταν πλέον άστατη όπως και ο κτύπος της καρδιάς μου.

Έτρεξα να φύγω, δεν ήθελα να το κάνω αυτό, ήταν ατύχημα, δεν το ήθελα.

Έτρεχα και έτρεχα μέχρι που σταμάτησα όταν έφτασα σε μια ερημική γωνία του παλατιού. Έπεσα στα γόνατα μου, δεν με βαστούσαν τα πόδια μου. Τότε άφησα το μυαλό μου να ελεύθερο, του επέτρεψα να συνηδητοποιήσει τι έκανα.
Κτύπησα την ίδια μου τη μητέρα, τη Βασίλισσα. Πως το έκανα εγώ αυτό;

Έπρεπε να φύγω, τώρα ήταν η στιγμή.

Άρχισα να τρέχω ξανά κατευθυνόμενος στο δωμάτιο μου. Λίγο πιο πέρα από το δωμάτιο μου είδα την αδερφή μου με τον σύζυγο της να συζητούν.

Μου φάνηκαν περίεργοι αλλά συνέχισα να τρέχω.

Με είδαν αλλά δεν μίλησαν.

Ευχήθηκα να μην υποψιαστούν κάτι, τουλάχιστον όχι πριν προλάβω να φύγω.