Annelise

Η μέρα του φόνου

2:30 ώρες μετά

Ξάπλωσα ξανά στο πάτωμα, έκλεισα τα μάτια μου και περίμενα να καώ μαζί με αυτό το δωμάτιο που τόσο μισούσα.

Ο χώρος είχε γεμίσει καπνούς και η φωτιά με είχε σχεδόν περικυκλώσει, δεν μπορούσα να αναπνεύσω και έβυχα ξερά.

Όταν άρχισα να χάνω τις αισθήσεις μου, ένιωσα δύο δυνατά χέρια τριγύρω από το σώμα μου να με σηκώνουν.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου, ήμουν πεσμένη σε ενα κρεβάτι που δεν μπορούσα να αναγνωρίσω. Κοίταξα γύρω μου και κατάλαβα πως ήμουν στο ιατρείο του κάστρου και δίπλα μου ήταν ο Jeremy. Δεν μπορούσα ούτε να τον κοιτάξω. Δεν ήθελα.

"Είσαι καλά, μην φοβάσαι, παραλίγο να καείς" είπε στοργικά και ήρεμα σαν να με νοιαζόταν, σαν να με είχε συγχωρέσει. Αλλά τώρα δεν ήθελα να με συγχωρέσει. Τώρα ήθελα να με μισεί.

"Δεν ήθελα να είμαι καλά, γιατί με έσωσες; γιατί;" φώναζα και έκλαιγα και τον κτυπούσα στο στήθος με όση δύναμη μου είχε απομείνει και αυτός προσπαθούσε να με σταματήσει και να με ηρεμήσει. "Δεν ήσουν στο μπουντρούμι;" ρώτησα, μετά από λίγο, όσο πιο ήρεμα μπορούσα όταν θυμήθηκα πως τον είχαν συλλάβειοι φρουροί.

"Με έβγαλε ο αδελφός σου" έστρεψε το βλέμμα του προς την είσοδο του ιατρείου και έτσι έκανα και εγώ το ίδιο. Ο αδερφός μου. Άρχισε να μας πλησιάζει. Νόμιζα πως είχε φύγει. Τότε σαν να άκουσε την σκέψη μου είπε "είχα φύγει αλλά γύρισα πίσω όταν κατάλαβα πως θα φανεί ύποπτο ότι εξαφανίστηκα λίγο μετά τον θάνατο της"

Και τότε κατάλαβα, σήκωσα με όση δύναμη μου είχε απομείνει, το μισό μου σώμα από το κρεβάτι και είπα ψιθυριστά και γρήγορα "τους είπες πως την σκότωσα;" πριν απαντήσει ξανά είπα ψηθυρίζοντας "δεν την σκοτώσα εγώ, η Katherine το έκανε, την είδα, της έκλεισε την μύτη. Έτσι πέθανε"

"Δεν τους είπε πως το έκανες εσύ. Απαίτησα να τον ελευθερώσουν μέχρι να βρουν στοιχεία που να τον ενοχοποιούν" είπε ο αδερφός μου.

"Annelise, η μητέρα σου πέθανε από κτύπημα στο κεφάλι, όχι από ασφυξία, το είπαν οι γιατροί. Η ώρα θανάτου της ήταν 12 τα μεσάνυχτα ακριβώς. Η τελευταία φορά που μιλήσαμε μετά τον θάνατο της ήταν 10 λεπτά πριν πεθάνει"

"Σου λέω την αλήθεια" φώναξα κλαίγοντας όσο πιο σιγανά μπορούσα. "Είδα την katherine να της κλείνει την μύτη και πριν το κάνει αυτό η μητέρα ήταν ζωντανή. Την είδα" ήταν η αλήθεια, έπρεπε να με πιστέψει. Έπρεπε.

Με κοίταξε και κούνησε το κεφάλι σαν να μην δεχόταν όσα έλεγα.
"Τότε ίσως λίγο πριν πεθάνει από ασφυξία, πέθανε από το κτύπημα. Αν λες αλήθεια" είπε την τελευταία πρόταση ακόμη πιο σιγανά και η καρδιά μου ένιωσα να σπάζει σε ακόμη ένα κομματάκι. Δεν με πίστευε πια.

Λίγα λεπτά μετά ρώτησα τον Jeremy και με κοίταξε απορημένα. "Πως λένε τους γονείς σου;" Δεν απάντησε.
"Πες μου" του είπα κλαίγοντας. Όσο και αν πάλευα να κρατήσω τα δάκρυα μου ήταν αδύνατο.

Μου σκούπισε τα δάκρυα και τότε άρχισα να κλαίω περισσότερο.
"Γιατί ρωτάς;"

"Απλά πες μου. Σε παρακαλώ. Μην ρωτάς και απάντησε μου" οι τελευταίες μου λέξεις ακούστηκαν περισσότερο σαν ψίθυρος.

Με κοίταξε για λίγο και τελικά απάντησε "Harry και Monica"

"Είσαι σίγουρος;" γέλασε αλλά όταν είδε πως δεν γελάω το βλέμμα του άλλαξε σε σοβαρό και είπε ναι.

"Σου έχουν πει ποτέ ιστορίες από τη στιγμή της γέννας σου; ήταν κάποιος μέσα στο δωμάτιο εκείνη την ώρα;"

"Τι είναι αυτά που λες;" είπε ανήσυχα.

"Πες μου" είπα μη μπορώντας να κρατήσω άλλο τις φωνές μου.

"Μια νοσοκόμα και ο πατέρας μου"

Καθώς σηκωνόμουν από το κρεβάτι του είπα "πάμε να τους βρούμε"
με σταμάτησε και ρώτησε γιατί αλλά δεν απάντησα.

"Η νοσοκόμα είναι νεκρή και ο πατέρας μου δεν ξέρω που βρίσκεται" Μου είχε πει μια φορά πως η μητέρα του είχε εγκαταλείψει τον πατέρα του γιατί έγινε αλκοολικός και πολλές φορές δεν γύριζε σπίτι τα βράδια.

"Πάμε στη μητέρα σου τότε"

"Δεν ζει" απάντησε απότομα και κοίταξε αλλού. Αυτό δεν μου το είχε ξανά πει. "Ή τουλάχιστον έτσι μου είπε ο πατέρας μου λίγο μετά από όταν έφυγε και μας άφησε. Πριν περίπου 15 χρόνια, λίγο μετά από τότε που ήρθα εδώ"

Δεν ξέρω τι απέγινε η μητέρα του αλλά ελπίζω η δική μου να μην ευθύνεται για αυτό. Η μητέρα μας.
Την μισώ. Πως μπόρεσε να μου το κάνει αυτό;

Όλοι στο κάστρο ασχολούνταν με τον θάνατο της βασίλισσας Lorelai.
Όλοι πίστευαν πως ήταν μια καλή βασίλισσα και μια καλή μητέρα.
Αλλά ήταν ένα τέρας. Κατέστρεψε τις ζωές όλων μας. Και η δικιά της ήταν κατεστραμμένη. Αλλά της άξιζε, δεν με ένοιαζε.

"Χρειάζεστε κάποια βοήθεια πριγκίπισσα;" με ρώτησε μια υπηρέτρια και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου. Τότε ήταν που σκέφτηκα.
"Ναι, χρειάζομαι" Το φώναξα τόσο δυνατά και ξαφνικά που με κοίταζαν όλοι περίεργα. "Ναι, χρειάζομαι"
είπα ξανά πιο χαμηλόφωνα και ήρεμα και ήρθε η υπηρέτρια πιο κοντά μου.
Ο Jeremy μου είπε πως πάει να μαζέψει τα πράγματα του και έφυγε από το δωμάτιο. Είπα στην υπηρέτρια να κλείσει την πόρτα του δωματίου και έτσι έκανε.

"Μου έχεις πει πως ήσουν παρούσα όταν η μητέρα μου μας γέννησε όλους, σωστά;"

"Μάλιστα πριγκίπισσα"

"Το 1992 στις 14 του Ιούνη η βασίλισσα γέννησε ένα αγόρι" με κοίταξε σαν να μην ήξερε σε τι αναφερόμουν και εγώ την κοίταζα επίμονα περιμένοντας να απαντήσει.

"Όχι πριγκίπισσα, το 1992 δεν ήταν έγκυος η μητέρα σας" μου λέει ψέμματα. Την καλύπτει.

"Θυμήσου λίγο καλύτερα" της είπα και την πλησίασα, λες και έτσι θα μάθαινα την αλήθεια.

"Δεν ήταν έγκυος η μητέρα σας πριγκίπισσα, είμαι σίγουρη. Γέννησε 3 φορές αλλά ποτέ το 1992" την πλησίασα ακόμη περισσότερο και την κοίταξα θυμωμένα και τότε έκανε ένα βήμα πίσω σαν να τρόμαξε.

"Μην μου λες ψέμματα, ξέρω πως είχε σχέση κρυφά με έναν μάγειρα του παλατιού και γέννησε το παιδί του" με κοίταζε ξαφνιασμένα.

Έλεγε αλήθεια, δεν ήξερε τίποτα. Αλλά δεν γίνεται να ήταν έγκυος 9 μήνες και να μην το είχε καταλάβει κανείς.

"Η μητέρα σας δεν ήταν έγκυος, είμαι σίγουρη. Την έβλεπα κάθε μέρα τα τελευταία 37 χρόνια. Αν ήταν έγκυος θα το είχα προσέξει πρώτη εγώ αλλά...είχε όντως κρυφό δεσμό με ένα μάγειρα, την είχα δει μια μέρα μαζί του αλλά δεν της το είπα ποτέ"

Είχα μπερδευτεί. Δεν ήξερα ποιο από όλα τα ψέμματα ήταν η αλήθεια.

Είχε σχέση με τον πατέρα του Jeremy;

Έμεινε έγκυος από αυτόν και γέννησε τον Jeremy;

Έγραψε το γράμμα και το έστειλε;

Έγραψε το γράμμα και δεν το έστειλε;

Έκρυψε την εγκυμοσύνη από όλους τόσο καλά;

Είναι όλα ψέμματα;

Δεν είχα ιδέα τι να πιστέψω. Με την μητέρα μου κάθε σενάριο ήταν πιθανό. Πάντα μας έλεγε ψέμματα και έκρυβε άλλα τόσα. Ένα ήταν σίγουρο.
Ακόμη και μετά τον θάνατο της συνεχίζει να μας καταστρέφει την ζωή.

___

Σήμερα

"Εντάξει κύριε αστυνόμε; μπορώ τώρα να πηγαίνω;" ρώτησα τον αστυνομικό που καθόταν στην ξύλινη καρέκλα απέναντι από την δική μου και άκουγε με προσοχή όλα όσα έλεγα. Συνέχεια κάτι έγραφε, σαν να σημείωνε κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα μου.

Την επόμενη μέρα μετά τον φόνο, ήρθε ένας αστυνομικός και έκανε σε όλους μας ανάκριση. Ήμουν η τελευταία. Ήθελε να του πούμε με κάθε λεπτομέρεια όλα όσα έγιναν την μέρα του φόνου, πριν και μετά.
Και εγώ ήμουν ειλικρινής. Είπα όλη την αλήθεια.

Πήγα να σηκωθώ από την καρέκλα αλλά χτύπησε το χέρι του στο ξύλινο τραπέζι που υπήρχε ανάμεσα μας και με έκανε να τειναχθώ ελάχιστα "Δεν έχεις να πας πουθενά πριγκίπισσα"
Έκανε παύση και μου έδειξε με τα χέρια του πως θέλει να καθίσω και έτσι το έκανα. "Καταλαβαίνεις πως μόλις ομολόγησες τον φόνο που διέπαρξες, έτσι;"

"Τότε συλλάβετε με" Είπα ψυχρά, οταν σηκώθηκα από την καρέκλα και έφερα τα χέρια μου μπροστά από το σώμα μου, περιμένοντας να μου περάσει τις αλυσίδες και τότε τον κοίταξα στα μάτια σαν να τον προκαλούσα να κάνει αυτό που του ζήτησα. Σαν να μην φοβόμουν αυτό που θα ακολουθούσε. Αλλά το έκανα.
Όμως είχα προνοήσει.

Ήπιε την τελευταία γουλιά από τον καφέ του, έπιασε τις χειροπέδες και ήρθε μπροστά μου. Με κοίταξε και μετά πήγε να τις περάσει γύρω από τα χέρια μου αλλά σταματήσε όταν ένιωσε μια ζαλάδα.

"Είστε καλά αστυνόμε;" ρώτησα έκπληκτα και έγνεψε αλλά δεν φαινόταν καλά. Έμοιαζε σαν να προσπαθούσε να βρει ισορροπία, σαν να γύριζε το δωμάτιο. Έκανε ξανά προσπάθεια να μου περάσει τις χειροπέδες γύρω από τα χέρια αλλά έπεσε στο πάτωμα και κρατούσε την καρδιά του. Γέλασα και είπα, "Μην ξεχάσετε να βάλετε ακόμα ένα φόνο στον φάκελο μου" και έφυγα από το δωμάτιο. Σαν να μην είχε γίνει τίποτα.

Κανένας δεν ήταν στον ίδιο χώρο μαζί μας. Ήμουν η τελευταία που είδε. Σε δύο λεπτά θα ήταν νεκρός.
Πάντα τόσο χρόνο παίρνει.