Katherine

Η μέρα του φόνου

Βγήκα έξω από την αίθουσα του χορού ψάχνοντας την μητέρα μου αφού δεν την βρήκα πουθενά. Σήμερα θα ήταν η μέρα που εγώ και ο Jason θα παίρναμε επιτέλους τον θρόνο.

Βγήκα έξω στην αυλή και καθώς προχωρούσα άκουσα ένα θόρυβο πίσω από τους μεγάλους θάμνους, σαν κάποιος να παραπάτησε και να κτυπήσε στον θάμνο. Άρχισα να πλησιάζω αθόρυβα αλλά τελικά δεν ήταν κανένας εκεί. Ή οποίος και αν ήταν είχε προλάβει να φύγει.

Λίγο πιο πέρα, είδα έναν άνθρωπο πεσμένο στο γρασίδι, ήταν σκοτεινά δεν μπορούσα να δω καθαρά το πρόσωπο έτσι προχώρησα διστακτικά πιο κοντά και τότε κατάλαβα.
Ήταν η βασίλισσα.

Πώς;
Ποιός;
Γιατί;

Ένα σωρό ερωτήσεις και σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου.

Είχα ονειρευτεί πολλές φορές αυτή τη στιγμή. Πάντα ήθελα να φορέσω το στέμμα της βασίλισσας και η μητέρα δεν θα μου το έδινε ποτέ όσο ήταν ακόμη ζωντανή. Μου το είχε ξεκαθαρίσει. Αλλά εγώ ήθελα τον θρόνο όσο τίποτα και θα έκανα τα πάντα για αυτόν. Και τα έκανα.
Αποτυχημένα. Αλλά προσπάθησα.

Πλησίασα ακόμη λίγο και γύρισε το κεφάλι της σε μένα. Ήταν ζωντανή.
Αλλά φαινόταν έτοιμη να πάρει την τελευταία της ανάσα. Δεν θα έβγαζε την νύχτα. Αλλά κάποιος μπορεί να την έβρισκε ζωντανή και με κάποιο θαύμα να την έσωζε. Ίσως θα μπορούσα να την σώσω εγώ. Ίσως θα μπορούσα να την τελειώσω εγώ.

Έκατσα κάτω δίπλα της και την κοίταξα, με κοίταζε και αυτή όσο μπορούσε, αλλά ήταν πολύ αδύναμη.
Το πρόσωπο της είχε καλυφθεί με αίματα, μέχρι και τα χείλη της είχαν βαφτεί με αυτό και έφθασαν μέχρι τον λαιμό της λίγο πριν ακουμπήσουν το φόρεμα της. Θα χτυπήθηκε στο κεφάλι σκέφτηκα, εκεί που υπήρχε το περισσότερο αίμα και από εκεί που ξεκινούσε να τρέχει. Φαινόταν αβοήθητη. Ήταν η πρώτη φορά. Και δεν μπορούσα να μην παραδεχτώ πόσο αυτή η εικόνα έκανε την καρδιά μου να φτερουγίζει από χαρά.

Ποτέ δεν ήταν καλή μητέρα, πάντα της άρεσε να παίζει τον ρόλο της κακιάς μητριάς και εμείς ήμασταν οι αβοήθητες, αδύναμες πριγκίπισσες που έπρεπε να σωθούμε από αυτή.

Ακούμπησα με το πίσω μέρος του χεριού μου στοργικά τα μαλλιά της και τα χαΐδευα όταν της είπα στεναχωρημένα "Κρίμα που δεν θα γνωρίσεις ποτέ το εγγονάκι σου"
Απομάκρυνα το χέρι μου από τα μαλλιά της και είπα ξανά χαμογελώντας για να την παρηγορήσω "Αλλά δεν πειράζει, δεν θα το γνώριζες ποτέ εξάλλου" Της ψιθύρισα στο αυτί "Μην το πεις πουθενά αλλά.. δεν είμαι έγκυος"
Γέλασα βάζοντας το δάκτυλο μου μπροστά από τα χείλη μου δείχνοντας της πως πρέπει να κάνει ησυχία.
"Κανονικά δεν θα στο λέγαμε αυτό, θα γινόμασταν πρώτα βασιλιάδες και μετά ένα ωραίο πρωί θα ερχόμουν κλαίγοντας στο δωμάτιο σου και θα σου έλεγα πως έχασα το παιδί. Αλλά μιας και σήμερα είναι η τελευταία μας συνάντηση είναι η κατάλληλη στιγμή για να το μάθεις. Θα το πάρεις μαζί σου στον τάφο εξάλλου. Είμαι σίγουρη" γέλασα με το δικό μου αστείο. Τόσο ψυχρό αλλά τόσο...σωστό.

Έκλεισε τα μάτια της και τότε έλεγξα να δω αν αναπνέει. Ήταν ακόμη ζωντανή. Κοίταξα τριγύρω και έβγαλα ένα λευκό μαντηλάκι που είχα μαζί μου και ξανά κοίταξα τριγύρω για να σιγουρευτώ πως δεν βρίσκεται κανείς έξω και τελικά μετά από λίγα λεπτά της έκλεισα την μύτη. Δεν είχα χρόνο για χάσιμο έπρεπε να πεθάνει τώρα, αν την έβρισκε κάποιος και την έσωζε θα έχανα την ευκαιρία μου.
Ξανά.

Τρία λεπτά μετά έλεγξα αν αναπνέει.
Δεν ενέπνεε.

Έλεγξα αν κτυπάει η καρδιά της.
Δεν κτυπούσε.

Ήταν νεκρή.
Τα κατάφερα.
Ένιωσα ξανά εκείνο το πεταλούδισμα στο στομάχι και ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου.

Πήρα το μαντηλάκι μαζί μου και απομακρύνθηκα προσεκτικά αφού σιγουρεύτηκα πώς δεν με είχε δει κανείς.

Λίγο πριν απομακρυνθώ περισσότερο γύρισα πίσω και έπιασα το άγαλμα που ήταν πεσμένο κοντά της με το οποίο κάποιος την κτυπήσε και το πέταξα μέσα στο μεγάλο συντριβάνι της αυλής. Και τότε κατάλαβα.

Ο Jason την σκότωσε.

Πήγα μέσα στον χώρο όπου γινόταν ο χορός και είδα τον Jason να ψάχνει κάτι με τα μάτια του. "Αύριο θα πάρουμε τον θρόνο" Του είπα σιγανά, χαμογελώντας όταν τον πλησίασα ώστε να μην το ακούσει κανείς.
Με κοίταξε ξαφνιασμένα και μετά το ύφος του χαλάρωσε όταν κατάλαβε σε τι αναφερόμουν. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα.

"Δεν την σκοτώσαμε ακόμη. Κάνε υπομονή" είπε χαμογελώντας αναφερόμενος στο σχέδιο που είχαμε να την κτυπήσουμε στο κεφάλι κατά την διάρκεια του χορού.

"Περίμενε" του είπα και έκανα παύση και τότε κατάλαβα. "Δεν την σκότωσες εσύ;" με κοίταξε με σουφρωμένα φρύδια σαν να μην ήξερε σε τι αναφερόμουν. "Δεν την κτυπήσες στο κεφάλι με εκείνο το άγαλμα στην μεγάλη αυλή; όταν βγήκες προηγουμένως να την ψάξεις" τον ρώτησα ξανά βιαστικά και για ακόμη μιά φορά με κοίταξε ξαφνιασμένα.

Λίγα λεπτά μετά αφού επεξεργάστηκε όσα του είπα με ρώτησε χαμηλόφωνα
"είναι νεκρή;" έγνεψα ικανοποιημένα
"Δεν την σκότωσα εγώ" άρχισε να κοιτάζει γύρω του σαν να έψαχνε ποιός το έκανε. Αν δεν ήταν εκείνος τότε ποιος ήταν; Ποιος άλλος την ήθελε νεκρή;

"Τότε ποιος;" ανασήκωσε τους ώμους μη μπορώντας να δώσει απάντηση στην ερώτηση μου.

Όταν την βρήκα νεκρή στην αρχή δεν είχα ιδέα ποιός μπορεί να το έκανε όμως μετά σκέφτηκα πως θα ήταν ο Jason και την κτυπήσε στο κεφάλι όπως συμφωνήσαμε. Είχαμε πει πως θα το κάναμε μαζί αλλά υπέθεσα πως ίσως να βρήκε την ευκαιρία και να το έκανε μόνος του. Αλλά δεν είχε ιδέα.
Ποιός άλλος όμως την ήθελε νεκρή και γιατί; Το σίγουρο ήταν πως κάποιος την δολοφόνησε, δεν ήταν ατύχημα. Δεν κτυπήθηκε μόνη της. Πέταξα το μόνο αποδεικτικό στοιχείο που είχαμε.