Είχαν περάσει κοντά δυο μήνες που είχε αρχίσει το σχολείο. Μπορεί η τρίτη λυκείου να ήταν δύσκολη, αλλά πιο δύσκολο της ήταν ότι έβλεπε τον Βασίλη μόνο τα Σαββατοκύριακα. Τις καθημερινές δεν προλάβαινε ούτε αυτή, αλλά και ο Βασίλης είχε ξεκινήσει το πανεπιστήμιο και είχε άλλες παρέες.

~*~

     Την Παρασκευή το μεσημέρι που γυρνούσε από το σχολείο, σκέφτηκε να τον πάρει τηλέφωνο μιας και είχαν να μιλήσουν τρεις ημέρες.

Άννα: Έλα βρε παιδί, που χάθηκες;

Βασίλης: Δεν μπορώ τώρα Αννα, είμαι στο μάθημα. Θα σε πάρω εγώ.

       Της το έκλεισε στα μούτρα. Η μέρα πέρασε και τηλέφωνο δεν την πήρε. Το Σάββατο το πρωί, μόλις ξύπνησε, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να του τηλεφωνήσει. Άλλωστε ήταν δώδεκα το μεσημέρι.

Άννα: Καλημέρα Μπιλάκο μου.

Βασίλης: Καλημέρα μικρή, τι κάνεις ;

Άννα: Καλά μωρέ, θα τα πούμε σήμερα;

Βασίλης: Α, μικρή μου σόρι αλλά δεν παίζει αυτό Σαββατοκύριακο να βγούμε. Είμαι εκτός Αθηνών με κάτι παιδιά από την σχολή.

Άννα: Και εμένα γιατί δεν μου είπες;

Βασίλης: Είμαστε αντροπαρέα μωρέ.

     Εκείνη την στιγμή άκουσε μέσα από το τηλέφωνο μια κοπέλα να τον φωνάζει.

Άννα: Αντροπαρέα, ε; και πως την λένε αυτή που σε φώναξε;

Βασίλης: Θα τα πούμε όταν γυρίσω.

Άννα: Άσ' το, κατάλαβα. Δεν μπορούσες να κουβαλήσεις το μικρό μαζί σου. Καλά να περάσεις, Βασίλη.

     Έκλεισε το τηλεφωνώ και το πέταξε με τόση δύναμη στο πάτωμα, που παραλίγο να το σπάσει. Την είχε φτάσει στο σημείο να κλαίει από τα νευρά της «Βλάκα! Βέβαια, τώρα τι να με κάνει όταν έχει τόσες που τριγυρίζουν στα πόδια του;»

    Όλο το Σαββατοκύριακο κλείστηκε στο δωμάτιό της. Είχε χάσει κάθε όρεξη για διασκέδαση. Την Δευτέρα αναγκαστικά σηκώθηκε με τα χίλια ζόρια και πήγε σχολείο. Την είδε η Αλίκη.

Αλίκη: Που χάθηκες όλο το Σαββατοκύριακο ρε 'συ;

Άννα: Δεν είχα όρεξη να βγω.

Αλίκη: Τι έγινε;

Άννα: Τίποτα Αλίκη, ασ' το.

Αλίκη: Λέγε ρε, φίλη μου είσαι!

Άννα: Ο Βασίλης έχει απομακρυνθεί από μένα. Το ξέρεις ότι το Σαββατοκύριακο πήγε εκδρομή και δεν μου το είπε; Αλλά βέβαια, τι να το κάνει το μικρό τώρα μέσα στα πόδια του!

Αλίκη: Άννα ζηλεύεις!

Άννα: Όχι βέβαια! Δεν με νοιάζει, ας κάνει ότι θέλει!

Αλίκη: Είσαι ερωτευμένη μαζί του;

Άννα: Όχι, σου είπα, παράτα με!

     Έβαλε ξανά τα γυαλιά για να μην φαίνονται τα μάτια της και έφυγε για την τάξη.

    Όλη μέρα δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί στο μάθημα. Όλη την ώρα γύριζε στο μυαλό της αυτό που της είπε η Αλίκη, οπότε για μια στιγμή αναρωτήθηκε κι αυτή η ίδια.

    «Λες να είμαι όντως ερωτευμένη με τον Βασίλη;»

     Όταν πια σχόλασε, έβαλε τα ακουστικά στα αυτιά της και έφυγε για το σπίτι. Δεν είχε καθόλου καλή διάθεση σήμερα. Όταν μπήκε σπίτι, αγνόησε την μητέρα της που την φώναξε για φαγητό, και ανέβηκε στο δωμάτιο της.

     Μια εβδομάδα είχε περάσει από την τελευταία φορά που είχε μιλήσει με τον Βασίλη, και κάθε μέρα η διάθεση της έπεφτε όλο και πιο πολύ. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί, ούτε στο σχολείο ούτε στο φροντιστήριο. Έφτασε πολλές φορές στο σημείο να τον πάρει τηλέφωνο. Αλλά όχι, άμα νοιαζόταν λίγο για αυτήν θα της είχε τηλεφωνήσει εκείνος τόσες μέρες.

     Την Παρασκευή η μητέρα της την ενημέρωσε ότι το Σαββατοκύριακο θα έμενε μόνη της. Της απάντησε ένα ξερό εντάξει, και κλείστηκε ξανά στο δωμάτιο της.