«ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Διαβάστε τα μαύρα γράμματα στο τέλος του κεφαλαίου.»

ΑΝΝΑ
Γιορτάσαμε την επιτυχία μου με ένα τεράστιο πάρτι στο σπίτι μας, η Αλίκη είχε περάσει παιδαγωγικά και ήταν και ιδία πολύ χαρούμενη. Τώρα το μόνο που έμενε ήταν να περιμένω να μπει ο Σεπτέμβριος ώστε να μπορέσω να πάω να γραφτώ στην σχολή μου.

Ο Σεπτέμβριος μπήκε αλλά κουβαλούσε μαζί τους μια θλίψη αφού σε λιγότερο από ένα μηνά ο Βασίλης θα έφευγες από την Ελλάδα. Στης εννιά του μηνά πήγαν να στην σχολής της και αφού έκανε όλες της απαραίτητες ενέργειες πήρε το πάσο του φοιτητή της Νομικής.

Όταν βρήκα από την Νομική, επειδή είχε πάρα πολύ καλό καιρό αποφάσισαν να πάνε με τα ποδιά μέχρι την Ακρόπολη και από εκεί να πάρουν το μετρό για να γυρίσουν σπίτι.

ΑΝΝΑ

Φτάνοντας σπίτι μετά την βόλτα μας , βρήκαμε στο ταχυδρομείο μας ένα φάκελο από το ταξιδιωτικό πρακτορείο αμέσως όλοι η καλή μας διάθεση εξαφανίστηκε. Ήξερα ότι πολύ σύντομα ο Βασίλης έφευγε αλλά τώρα που είδα το εισιτήριο ένιωσα σαν να ήταν οριστικό. Μπήκα σπίτι μονή μου γιατί ανέβηκε πάνω στους γονείς στου να πάρει την μεγάλη βαλίτσα. Όταν έκλεισε η πόρτα πίσω μου, έπεσε πίσω από την πόρτα και προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα που έτρεχαν από τα ματιά μου, ήξερα ότι θα ερχόταν αυτή την ώρα και ότι έπρεπε να δείχνω δυνατή για χάρη του αλλά μου είναι πολύ δύσκολο. Λίγα λεπτά αργότερα τον άκουσα να κατεβαίνει. Σκούπισα τα ματιά μου και σηκώθηκα αφού άφησα μισάνοιχτη την πόρτα και χώθηκα στο μπάνιο να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου δεν ήθελα να με δει με κόκκινα ματιά, ήδη ένιωθε πολλές τύψεις που θα με άφηνε πίσω και έφευγε.

Όταν ένιωσα έτοιμη να βγω, έβαλα ένα ψεύτικο χαμόγελο και βρήκα. Ο Βασίλη να καθόταν μπροστά από το παράθυρο και να κοιτάζει έξω, μελαγχολικά τον πλησίασα και τον αγκαλιά από πίσω.

Άννα: Τι σκέφτεσαι αγάπη μου;

Βασίλης: Τον αποχωρισμό μας

Άννα: Τι ημερομηνία είναι το εισιτήριο, δεν μου έχεις πει;

Βασίλης: Στης 20 το μηνά το απόγευμα πετάω

    Η Άννα ένιωσε την καρδιά της να πονάει αλλά δεν ήταν τώρα ώρα για να διαλυθεί, έπρεπε να ήταν δυνατή για χάρη του.

Άννα: Μην μου στεναχωριέσαι αγάπη μου έχουμε ακόμα μια εβδομάδα δικιά μας

     Γύρισε μπροστά ήθελε να την κοιτάει στα ματιά. Ένωσε τα κούτελα τους και έμειναν εκεί, να κοιτάει ο ένας τον άλλον.

Άννα: Θες να παραγγείλουμε καμία πίτσα και να δούμε ταινία ή θες να πάμε στην Αλίκη που μας έχει κάλεσε για καφέ θα είναι και ο Παύλος εκεί

Βασίλης: Την έριξε τελικά την φίλη σου ε;

Άννα: Δυσκολεύτηκε αρκετά μπορώ να πω αλλά τελικά την έπεισε ότι την αγαπάει

Βασίλης: Πάμε στην Αλίκη

~*~

Η εβδομάδα πέρασε ποιο γρήγορα από ότι ήθελα. Βάλαμε σε κουτές κάποια πράγματα που θα του τα έστελνα ταχυδρομικός και τον βοήθησα να φτιάξει την βαλίτσα τους. Κανένας από τους δυο μας δεν ήθελε να φύγει ο άλλος αλλά ξέραμε ότι κάτι τέτοιο δεν γινόταν.

   Ήταν το μέλλον του και έπρεπε να το κυνηγήσει ακόμα και άμα αυτό σήμαινε ότι κάποια χρονιά θα ζούσα μακριά του.

Τρίτη βραδύ πια πέσαμε για ύπνο από νωρίς, ήταν το τελευταίο βράδυ που θα κοιμόταν στο κρεβάτι μας. Ακούμπησε το κεφάλι του στα ποδιά μου και γρήγορα τον πήρε ο ύπνος, εγώ όλο το βραδύ κάθισα να τον χαζεύω, κάποια στιγμή δεν άντεξα άλλο και με πήραν τα κλάματα. Σκιζόταν η καρδιά μου που έφυγε τόσο μακριά μου.

      Από τους λυγμούς της ξύπνησε ο Βασίλης.

Βασίλης: Μικρό μου μην κλαις σε παρακαλώ, το ξέρω ότι είναι δύσκολο αλλά σου υπόσχομαι θα μιλάμε συνεχεία και τα Χριστούγεννα θα γυρίσω να κάνουμε μαζί αλλαγή του χρόνου.

Άννα: Θα μου λείψεις μωρό μου, θέλω να ξέρεις ότι σε αγαπώ και δεν θα σταματήσω ποτέ να σε αγαπάω

Βασίλης: Σου υπόσχομαι ότι θα σε αγαπάω μέχρι να πεθάνω

Ο Βασίλης την πήρε αγκαλιά και σύντομα εξαντλημένη από το κλάμα κοιμήθηκες, αυτός όμως όχι περίμενε να ξημερώσει ώστε να κάνει κάτι τελευταίο πριν φύγει.

Σηκώθηκε πολύ νωρίς το πρωί και έφυγε από το σπίτι. Αφού αποχαιρέτησε τους γονείς του και τους γονείς της Άννας, πέρασε από ένα κοσμηματοπωλείο και αγόρασε κάτι μικρό, μια τελευταία εκπλήξει για την γυναικά της ζωής του.

~*~

Έφτασαν στο Ελευθέριο Βενιζέλος γύρω στης τέσσερις το μεσημέρι, αφού έκανε check-in καθίσαν αγκαλιά στην αίθουσα αναμονή να περιμένουν την αναγγελία της πτήσης.

Βασίλης: Μωρό μου δεν θέλω να κλειστής στον εαυτό σου πάλι όπως τότε, θέλω να κάνεις καινούργιους φίλους και να περάσεις όσο τον δυνατόν καλύτερα

Άννα: Δεν θέλω να φύγεις, τι θα κάνω χωρίς εσένα μου λες;

     Ο Βασίλης έβγαλε από την τσέπη του ένα μικρό κουτάκι και το άνοιξε. Μέσα είναι ένα σήμα του απείρου και ένα μικρό Β.

Βασίλης: Αυτά είναι δικά σου να βάλεις διπλά στο δακτυλίδι σου

Άννα: Είναι πολύ ωραία σε ευχαριστώ

     Εκείνη την στιγμή έλυσε την αλυσίδα της και πρόσθεσε τα δυο νέα κομμάτια της συλλογής της.

Άννα: Να προσέχεις άμα πάθεις κάτι θα πεθάνω από την αγωνιά μου

Βασίλης: Το ίδιο ισχύει και για εσένα μωρό μου

Τα χείλια τους έκλεισα χωρίς αλλά λογία δεν τα χρειαζόντουσαν τα ματιά τους τα έλεγαν όλα. Χωρίστηκαν μόνο όταν ακούστηκε η ανακοίνωση της πτήσης.

Της έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο και έφυγε προς το σημείο αναχώρησης.

«Θέλω να σας ενημερώσω ότι φτάσαμε στο τέλος του πρώτου μέρους της ιστορία μας.»