Μία φορά πίναμε καφέ με τον Μήτσο το Τεκνό, από αυτούς τους ανθρώπους, που υποκλίνεσαι στην γενετική και τι κάνουν τα γονίδια όταν έχουν κέφια. Φυσικά δεν υπήρχε κεφάλι που να μην γυρίζει περισκόπιο, γιατί ο άνθρωπας έκανε μπαμ σαν διαφήμιση του axe "για τον άντρα που δεν χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ".
Ο Μήτσος, με την άνεση του ανθρώπου που το 'χει βαρεθεί η ψυχή του και είναι σε φάση "μα είμαι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος σαν όλους εσάς" (όχι αγάπη μου δεν είσαι αλλά δεν θα το αναλύσουμε κιόλας) και τους έχει συνδέσει όλους με Κάιρο και δεν τρέχει κάστανο και συζητάμε κάτι υπαρξιακά του.
Εκεί που οι θηλυκές βερζιόν του ψάχνουν τρόπο να του πιάσουνε κουβέντα γυρίζω στο χύμα και τον ρωτάω
- Ρε Μήτσο, εσύ κανονικά με εκείνη την δίμετρη έπρεπε να πίνεις καφέ, γιατι στον κόρακα πίνεις καφέ μαζί μου;
- Την βρίσκω να με βλέπω με τα μάτια σου. Μ' αγαπάω κομματάκι παραπάνω με τον τρόπο αυτό.