Η Θάλεια ήταν ακριβής στο ραντεβού της. Ήταν εννέα ακριβώς σαν πέρναγε το κατώφλι της εισόδου του μεγάλου Ξενοδοχείου στο Σύνταγμα. Με σίγουρο βάδισμα κατευθύνθηκε προς την κεντρική reception.

"Παρακαλώ έχω ένα ραντεβού με τον κ. Ιγνατιάδη"

"Ο κ. Ιγνατιάδης σας περιμένει στο μπαρ εκεί Κυρία μου" ανταποκρίθηκε ευγενικά η κοπέλα στην reception. Η Θάλεια γύρισε το μάτι της στα δεξιά στο μεγάλο μπαρ του ξενοδοχείου. Στη θέα της ήδη ένας νεαρός άντρας, άψογα ντυμένος, είχε ήδη σηκωθεί και κινούσε προς το μέρος της. Η Θάλεια τον πρόλαβε λίγα μέτρα από το μπαρ.

"Καλησπέρα σας, πρέπει να είστε η κ. Θάλεια Μαζαράκη ;" την ρώτησε με εντυπωσιακή ευγένεια.

"Ναι εγώ είμαι, καλησπέρα σας", ανταποκρίθηκε η Θάλεια.

Υποκλίθηκε μπροστά της διακριτικά.

"Είμαστε έτοιμοι να αναχωρήσουμε, ο κ. Ναρσής σας περιμένει" της είπε εκείνος.

Η Θάλεια έριξε μια αόριστη ματιά ολόγυρά της, ο νεαρός άντρας της απηύθυνε το λόγο δείχνοντας προς την έξοδο.

"Παρακαλώ ακολουθείστε με".

Βάδισαν σχεδόν δίπλα-δίπλα, βγήκαν από το ξενοδοχείο και ο Ιγνατιάδης την οδήγησε σε ένα βαθυγάλαζο Range Rover σταθμευμένο εκεί. Της άνοιξε την πίσω πόρτα του μεγάλου αυτοκινήτου. Μπήκαν και με τον ίδιο οδηγό, το αυτοκίνητο πήρε το δρόμο προς την Φιλελλήνων με κατεύθυνση την Αμαλίας. Η Θάλεια άφησε το σώμα της να χαλαρώσει στα δερμάτινα πίσω καθίσματα. Ένιωσε πιο βολικά με περισσότερο αυτοέλεγχο.

"Μπορώ να ρωτήσω που πηγαίνουμε ;" ρώτησε τον οδηγό.

"Κατεβαίνουμε στην παραλιακή. Ο κ. Ναρσής σας περιμένει σε μια θαλαμηγό στην μαρίνα του Αγίου Κοσμά" απάντησε εκείνος.

Η Θάλεια εντυπωσιάστηκε από το μέρος του ραντεβού. Ένα αινιγματικό χαμόγελο κάλυψε το πρόσωπό της. Να λοιπόν που πρώτη φορά στη ζωή της θα είχε την ευκαιρία μιας συνάντησης σε μια θαλαμηγό. Έκανε μια γκριμάτσα επιδοκιμασίας στο πρόσωπό της και άπλωσε το βλέμμα της στους φωτεινούς δρόμους που διέσχιζε με ταχύτητα το αυτοκίνητο. Ήταν αρκετές φορές που το βλέμμα της συναντήθηκε με το βλέμμα του Ιγνατιάδη με σημείο συνάντησης τον καθρέφτη μπροστά του. Ένιωσε στιγμές τα μάτια του να σκανάρουν το κορμί της. Όμως ο οδηγός της ήταν απόλυτα διακριτικός και καθόλου ενοχλητικός. Ζήτημα ήταν να μίλησαν τρεις-τέσσερις φορές στη διαδρομή και αυτό για θέματα ξένα με την συνάντησή της.

Σε περίπου σαράντα πέντε λεπτά, κοντά στις δέκα το μεγάλο αυτοκίνητο πλεύριζε στην προκυμαία της μαρίνας. Στο λιμάνι της λικνίζονταν ήρεμα δεκάδες μικρά αλλά και μεγάλα εντυπωσιακά σκάφη. Σταμάτησαν στο ντόκο. Κατέβηκαν. Ο Ιγνατιάδης την κάλεσε να τον ακολουθήσει λίγα μέτρα μακρύτερα.

Μπροστά στα εντυπωσιασμένα μάτια της Θάλειας άρχιζε να ζωγραφίζεται μια πανέμορφη και πλούσια θαλαμηγός, όχι ιδιαίτερα μεγάλη. Πρόσεξε το όνομα στα πλευρά της πρύμνης. "Aurelia", με σημαία Παναμά. Δεν είχε καιρό για σκέψεις. Ήδη το μυαλό της, οι αισθήσεις της πέρναγαν σε φάση "συναγερμού" κάτι που μεταδόθηκε στις κινήσεις του σώματός της προσέχοντας να το καλύψει.

"Περάστε" της έκανε ο Ιγνατιάδης έχοντας φτάσει στην ξύλινη σκάλα εισόδου στο κατάστρωμα της θαλαμηγού. Ο ίδιος δεν ανέβηκε δίνοντας τη θέση του σε έναν άλλο ώριμο άντρα με ναυτική στολή που την υποδέχτηκε ευγενέστατα και την βοήθησε να ανέβει στο κατάστρωμα. Στο βάθος λίγα μέτρα μπροστά της, μπροστά σε μια γυάλινη μεγάλη πόρτα έστεκε ολόρθος ο Διονύσης Ναρσής με ένα χαμόγελο εντυπωσιασμού στο πρόσωπό του και στα σκληρά του μάτια. Η καρδιά της Θάλειας προσπαθούσε να βρει τους ρυθμούς της.

"Τιμή μου και χαρά μου να σας υποδέχομαι κ. Μαζαράκη" ήταν η πρώτη του κουβέντα. Το απλωμένο χέρι του σήκωσε το δικό της σε ένα τυπικό χειροφίλημα. Στο άγγιγμά του ανατρίχιασε.

"Καλησπέρα κ. Ναρσή" βγήκαν τα λόγια της.

"Παρακαλώ... περάστε μέσα", την οδήγησε στο εντυπωσιακό σαλόνι της θαλαμηγού. Το άρωμα και η αίσθηση του ξύλου ήταν εντυπωσιακά. Ανέβηκαν λίγα σκαλιά πριν φτάσουν στο σαλόνι. Μια σκαλιστή κουπαστή έκοβε μια πανέμορφη γωνιά καθιστικού καναπέ με δερμάτινη επικάλυψη. Στην μία πλευρά φάνταζε μια όμορφη βιβλιοθήκη και ένα μπαρ. Στις άλλες πλευρές κλασικά φωτιστικά και πίνακες ζωγραφικής διακοσμούσαν εντυπωσιακά το χώρο. Ένα οβάλ ξύλινο τραπέζι φιλοξένησε τα προσωπικά της αντικείμενα λίγο πριν καθίσει. Ο Ναρσής φαινόταν και φερόταν απλός και σίγουρος. Εκείνη προσπαθούσε να ενταχθεί σε όλο αυτό το βαρύ περιβάλλον. Της απηύθυνε το λόγο.

"Πως σας φαίνεται αυτή εδώ η γωνιά μας ;"

"Ομολογώ δεν είχα ξανά ανάλογη εμπειρία" του είπε χαμογελαστά.

"Και πάνω απ όλα μακριά από οποιαδήποτε αδιάκριτα μάτια" της είπε με νόημα, συνεχίζοντας:

"κάθε είδους... ακόμα και τα ...ας πούμε δικά μας".

Η Θάλεια άρχισε να βρίσκει την αυτοκυριαρχία της σταδιακά.

"Αυτό είναι κάτι που θα το ήθελα και εγώ κ. Ναρσή".

"Χαίρομαι που έχουμε βρει κοινά σημεία επικοινωνίας" της απάντησε χειρονομώντας θετικά.

"Παρακαλώ πείτε μου τι να σας προσφέρω έτσι για αρχή".

"Δεν θα έλεγα όχι για ένα απεριτίφ. Το αφήνω στην κρίση σας" του είπε με χρώμα στη φωνή της.

"Και πολύ καλά κάνετε", απάντησε εκείνος πηγαίνοντας προς το μπαρ για να ετοιμάσει τα ποτά.

Η Θάλεια πρόσεξε ότι ο ώριμος άντρας με την ναυτική στολή που την είχε ανεβάσει στο σκάφος είχε χαθεί. Πριν φύγει κατέβασε τις περσίδες και έκλεισε τη γυάλινη πόρτα της εισόδου. Ο Ναρσής είχε φροντίσει αθόρυβα για την "στεγανοποίηση" του χώρου. Χαλάρωσε ακόμα περισσότερο το σώμα της.

Ο Ναρσής επέστρεψε με τον δίσκο με τα ποτά.

Ξεκίνησαν την κουβέντα τους πάνω σε μικρά, καθημερινά και ασήμαντα ζητήματα. Η Θάλεια άρχισε να νιώθει ακόμα πιο σίγουρα καθώς ήταν φανερό ότι η παρουσία της είχε επιβληθεί δίπλα στον ώριμο Ναρσή.

Κάποια στιγμή η κουβέντα άλλαξε ρότα και εκείνος μπήκε στο θέμα της συνάντησης.

"Λοιπόν, ας πούμε τώρα τα τρέχοντα. Νομίζω ζητήσατε αυτήν την συνάντηση νιώθοντας ότι κάτι έχετε να μου πείτε, είναι καιρός να μιλήσουμε ανοιχτά, σας ακούω".

Η Θάλεια ένιωσε το σώμα της να μαζεύεται. Όχι φοβικά αλλά ήταν η στιγμή που η σκέψη της την έβαζε σε κινητοποίηση άμεση.

"Ναι, έχετε δίκιο...." είπε, άνοιξε την τσάντα της. Έβγαλε προσεκτικά από μέσα έναν μεγάλο φάκελο. Ο Ναρσής πλησίασε και κάθισε αντικριστά της. Πήρε μια μεγάλη ανάσα, τον κοίταξε ίσια στα μάτια και του είπε:

"κ. Ναρσή, σας έχω εδώ αντίγραφα από τις άλλες προσφορές αυτών που συμμετέχουν στον διαγωνισμό για το έργο της Μακεδονίας" είπε και κίνησε προς το μέρος του τα σχετικά έγγραφα. Ο Ναρσής έμεινε για λίγο άναυδος και αμήχανος. Έριξε μια πρώτη ματιά αλλά εκείνη τον έκοψε.

"Έχετε χρόνο να τον μελετήσετε. Όπως και να δείτε που βρίσκεται η προσφορά σας σχετικά με τις άλλες. Έχετε στα χέρια σας μία ολάκερη μέρα μέχρι την Παρασκευή για να κάνετε τις διορθωτικές σας κινήσεις"

Ο Ναρσής κάρφωσε το βλέμμα του ίσια στα μάτια της με έναν σκληρό μορφασμό.

"κ. Μαζαράκη.... ομολογώ με ξαφνιάζετε...! και όσο και να είναι το ξάφνιασμα θετικό δεν παύει να νιώθω παράξενα".

"Τι σας κάνει να νιώθετε έτσι ;".

Έβγαλε από μια ασημένια κασετίνα ένα μεγάλο πούρο. Το άναψε. Κάθισε ακόμα πιο κοντά της στον μεγάλο γωνιακό δερμάτινο καναπέ. Η Φωνή του ακούστηκε σαν μεταλλικός ψίθυρος

"Θα αντιστρέψω την ερώτηση. Γιατί το κάνετε αυτό κ. Μαζαράκη ;"

"Βρίσκετε την απάντηση σημαντική ;"

Χωρίς να σταματήσει να την καρφώνει με το βλέμμα του απάντησε πιο έντονα.

"Όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε...! Ακούστε... είμαι επαγγελματίας. Είμαι χρόνια στην πιάτσα και στις συμφωνίες. Έχω μάθει να μην πιστεύω σε Άη-Βασίληδες κ. Μαζαράκη. Αυτές οι business είναι δώσε-πάρε, λοιπόν ; γιατί στην ουσία μου δίνετε το έργο ;"

Η Θάλεια ένιωθε την κουβέντα να αρχίζει να καίει. Σηκώθηκε από τον καναπέ. Έκανε μικρά βήματα στο χώρο. Ήξερε ότι ο άνθρωπος απέναντί της δεν ήταν τυχαίος. Ένα γεράκι της αγοράς στα 57 του χρόνια δεν μπορείς μήτε να το αψηφάς μήτε να παίζεις μαζί του.

"Ίσως να είναι προσωπική μου επιλογή κ. Ναρσή" απάντησε με το γοητευτικό της ύφος. Ένιωθε περισσότερη ασφάλεια να πάει την κουβέντα εκεί. Ο Ναρσής την ακολούθησε. Στάθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλο με τα βλέμματά τους στα κάδρα των ξύλινων χωρισμάτων του σαλονιού.

"Αυτό με κάνει να χαίρομαι διπλά αλλά θέλω μια πιο σαφή απάντηση"

"Τι φοβάστε κ. Ναρσή"

"Δεν φοβάμαι τίποτα αγαπητή μου, τα μέτρα μου παίρνω. Στη δουλειά μας δεν επιτρέπονται ρίσκα. Κάθε βήμα πρέπει να είναι σίγουρο και αιτιολογημένο. Καταλαβαίνετε".

"Πάρτε λοιπόν αυτό το βήμα σαν μια πρώτη κίνηση από μέρους μου μιας ας το πούμε επερχόμενης συνεργασίας, αφού το θέλετε έτσι"

Πλησίασε κοντά της. Η Θάλεια ένιωθε να ακροβατεί ίσως στην πιο δύσκολη στιγμή.

"Θάλεια...." της είπε βραχνά, το χέρι του άγγιξε τον ώμο της με προσοχή.

"Μήπως να δοκιμάζαμε να αφήσουμε τον πληθυντικό στην άκρη ;" της είπε.

Εκείνη απέφυγε να τον κοιτάξει στα μάτια. Δεν ήθελε να δει την έκφραση των παγωμένων ματιών της. Δεν έπρεπε να την δει. Άφησε για λίγο το χέρι του στον ώμο της και στη συνέχεια τραβήχτηκε διακριτικά γυρίζοντας κατά πρόσωπο στο δικό του.

"Ένα-ένα τα βήματα κ. Ναρσή..." ακούστηκε με ψιθυριστή φωνή που τον τύλιξε σαν σαγήνη

"Πολλά μπορούν να γίνουν... όμως στην ώρα τους... αβίαστα... έτσι μπορεί να 'χουν ένα πιο δεκτικό χρώμα..." κίνησε το σώμα της προς το δικό του για να προχωρήσει. Έτσι άγγιξε το κορμί του περνώντας ξυστά στο πρόσωπό του. Συνέχισε το λόγο της.

"Το αποψινό αφορά εμάς τους δύο αυστηρά. Η κοινοποίηση των προσφορών είναι προσωπική μας υπόθεση. Κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν θα μάθει. Για να είμαι σαφέστερη, σε κανέναν μας δεν συμφέρει να μάθει" ακούστηκε σκληρή και κατηγορηματική.

Ο Ναρσής ένιωσε την αύρα της εντυπωσιακή. Αυτός ο οξύθυμος, σκληρός επιχειρηματίας ένιωθε κάτι να τον τραβάει κοντά της.

"Δεν μ' αρέσει να ακολουθώ πρωτοβουλίες άλλων αλλά μαζί σου ομολογώ ότι πρώτη φορά με ...πείθεις", επανέφερε την κουβέντα σε κλίμα πιο ανάλαφρο. Έφυγε από κοντά της, κινήθηκε προς το τραπέζι.

"Θα υπάρξει συνέχεια σε αυτήν μας τη συνεργασία ; υπάρχει δρόμος μπροστά και κρίσιμες αποφάσεις".

"Αυτό θα εξαρτηθεί και από τον τρόπο που θα γίνει η διαχείρισή της. Κρινόμαστε σε κάθε της βήμα".

Έδειξε να τον ικανοποιεί η απάντηση και θεώρηση καλή τη στιγμή να αλλάξει κλίμα.

"Θα μου επιτρέψεις να δειπνήσουμε μαζί απόψε εδώ έτσι ;"
"Α Όχι, σας ευχαριστώ πολύ" αντέδρασε κατηγορηματικά και συνέχισε "Δεν θα ήθελα να διακινδυνέψω κάτι από την ιδιωτική σας ζωή".

"Αν ήταν να διακινδυνέψει κάτι θα στο είχα ήδη πει. Άλλωστε μου αρέσει να παίζω με ανοιχτά χαρτιά. Μια ...συνεργασία, χρησιμοποιώ τον όρο σου, οφείλει να προσέχει να μην διαταράξει τις ισορροπίες του περιβάλλοντός της. Το μήνυμά μου είναι σαφές νομίζω. Όσο ...μακριά και αν πάει αυτή" τόνισε τις τελευταίες λέξεις.

Το μήνυμα ακούστηκε σαν προειδοποίηση στην Θάλεια. Φυσικά και κατάλαβε. Ο Ναρσής δεν θα άφηνε τίποτα να γκρεμίσει την επιμελή δημόσια εικόνα του και θα το υπεράσπιζε αυτό με κάθε ωμό τρόπο.

"Μιαν άλλη φορά κ. Ναρσή" επέμεινε.

"θα ήμουν φορτικός και αγενής αν επέμενα :" επέστρεψε εκείνος δυναμικά φορώντας ένα προσιτό και ζεστό ύφος.

Η Θάλεια έδειξε να διστάζει. Σε άμεσο χρόνο πήρε την απόφασή της να ακολουθήσει.

"Θα σας κάνω το χατήρι" του είπε προκαλώντας την χαμογελαστή του απάντηση.

"Χαίρομαι πολύ, και θα χαιρόμουνα ακόμα περισσότερο αν έβγαζες αυτόν τον πληθυντικό στη κουβέντα μας. Εγώ τουλάχιστον το έκανα"

(Συνεχίζεται...)

Πως θα εξελιχθεί άραγε αυτή η ιδιωτική συνάντηση Ναρσή-Μαζαράκη; Και τι θα προκύψει από αυτήν ;