Ο Νεαρός Αλέξης Ναρσής τακτοποιούσε προσωπικά του αντικείμενα στο σπίτι του. Θάταν Παρασκευή μεσημέρι και αυτό το ΣαββατοΚύριακο σκόπευε να λείψει από το σπίτι του. Είχαν κανονίσει, προ ημερών, με την Ιωάννα να φύγουν, να πάνε κάπου οι δυό τους. Μόνοι, να ηρεμήσουν, να χαλαρώσουν. Μα το κυριότερο να σκεφτούν τι θα κάνουν. Η κατάσταση είχε πάρει άσχημες διαστάσεις. Ο πόλεμος του πατέρα του απέναντι στην οικογένειά της δεν είχε γαληνέψει και όλα κρεμόταν από μια κλωστή. Μια κλωστή που θα αποδεικνύονταν πολύ περισσότερο αδύνατη απ ότι περίμενε.

Το τηλέφωνο ήχησε στο δωμάτιο. Το σήκωσε.

"Παρακαλώ...."

Ήταν η Μητέρα της Ιωάννας. Η Φωνή της ήταν βουτηγμένη μέσα στην απελπισία και στην απόγνωση.

"Παιδί μου... Αλέξη...!" τραύλισε.

"Τι πάθατε, τι έγινε, πείτε μου...!" Ο Αλέξης Ναρσής ανέβασε τον τόνο της φωνής του απότομα. Τα όσα άκουσε στο τηλέφωνο από την μητέρα της Ιωάννας έδειχναν να γίνονται μαχαιριές χωρίς έλεος στο ανυπεράσπιστο κορμί του.

"Η Ιωάννα παιδί μου..."

"Τι συνέβη στην Ιωάννα, για όνομα του Θεού...!"

"Είναι στον Ευαγγελισμό, έκανε απόπειρα αυτοκτονίας πριν λίγες ώρες. Την βρήκα στο δωμάτιό της. Είχε αδειάσει ένα κουτί με χάπια"
Ο Αλέξης έκανε τρομερή προσπάθεια να μαζευτεί να διατυπώσει την επόμενη ερώτησή του.

"Και; πως είναι;" κατάφερε να ψελλίσει κίτρινος σαν λεμόνι.

"Είναι σε σοβαρή κατάσταση, οι γιατροί αγωνίζονται..." του είπε με διακοπές.

"Πείτε μου ένα πράμα... μόνο... γιατί; τι έγινε; θα φεύγαμε σήμερα"

"O Πατέρας της Αλέξη...."

"Τι ο πατέρας της;"

"Οι εγγυητικές επιστολές κατέπεσαν από την τράπεζα παιδί μου.."

"Ποιος; πείτε μου ποιος;" φώναξε ο νεαρός.

"Ο Πατέρας σου..."

Έκλεισε τα μάτια. Μια φωτιά άρχισε να τον κυριεύει σύγκορμο.

"Στον Ευαγγελισμό είπατε; έρχομαι...! έρχομαι αμέσως", της είπε κλείνοντας το τηλέφωνο πριν λάβει απάντηση. Πετάχτηκε όρθιος παρασύροντας διάφορα από το γραφείο μπροστά του. Η μητέρα του, η Βέρα, εμφανίστηκε στην πόρτα. Τον είδε βουτηγμένο στην απόγνωση να μαζεύει αλλοπρόσαλλα κάποια προσωπικά του αντικείμενα.

"Αλέξη; για όνομα του Θεού τι συμβαίνει παιδί μου;" Τον είδε δακρυσμένο να την κοιτάει στα μάτια με μια άρρωστη έκφραση.

"Η Ιωάννα μάνα.... έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, είναι άσχημα στον Ευαγγελισμό, πάω..."

Τα μάτια της Βέρας Ναρσή συννέφιασαν απότομα. Πριν προλάβει να πει λέξη, ο Αλέξης είχε ήδη βγει τρέχοντας απ το γραφείο προς την έξοδο του σπιτιού.

"Αλέξη.....!" Ήταν το μόνο που κατάφερε να εκφράσει φωνάζοντας. Το στρίγγλισμα των τροχών του αυτοκινήτου του γιου της που έφευγε σαν δαιμονισμένο έμεινε να αντηχεί ανατριχιαστικά στα αυτιά της. Έτρεξε να πάρει τα προσωπικά της αντικείμενα. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο στο μυαλό και στην καρδιά της παρά να τον ακολουθήσει.

Ο Αριστείδης Κοντοδήμος, Υπουργός Δημοσίων Έργων, πλαισιωμένος από τους στενούς του συνεργάτες, στο γραφείο του και με τα φλας των φωτορεπόρτερ να αστράφτουν είχε μόλις αναγγείλει την κατοχύρωση του μεγάλου διαγωνισμού της Κυβέρνησης για τα Αεροδρόμια της χώρας στην Γερμανική Κατασκευαστική Εταιρεία "Bayerische Bauunternehmen A.S.".

Η Ανακοίνωσή του έγινε σε πανηγυρικό τόνο συνοδευόμενη από τις ευγενικές του αναφορές στις άλλες συμμετέχουσες εταιρείες, τις οποίες και ευχαρίστησε εκ μέρους της πολιτικής ηγεσίας. Μέσα σε αυτές και η "Ναρσής Κατασκευαστική ΑΕ" ως μειοδότρια. Με στόμφο και πολιτική επιχειρηματολογία αναφέρθηκε στην σημασία του έργου, στην διαύγεια της όλης διαδικασίας. Φυσικά έπλεξε τα εγκώμια της Κυβέρνησής του για το "άψογον" της διαδικασίας.

Στο γραφείο του Διονύση Ναρσή στον 4ο όροφο του πολυτελούς κτιρίου της εταιρείας, επικρατούσε σιωπή νεκροταφείου. Ο Ναρσής όρθιος έμοιαζε σαν πεθαμένος με το βλέμμα στην οθόνη της τηλεόρασης απέναντί του. Ο Σαρλής δεν ήξερε που να κοιτάξει. Στην Οθόνη ή στο πρόσωπο του συνεργάτη και φίλου του. Η Γραμματέας του με κατεβασμένο βλέμμα δεν τολμούσε να αρθρώσει λέξη όπως επίσης και τα άλλα στελέχη της εταιρείας που παρακολουθούσαν βουβά μια ...πανηγυρική συνέντευξη τύπου.

"Αυτό ήταν λοιπόν....!" Ψέλλισε ο Ναρσής με την διάθεσή του να μετατρέπεται αργά μα αποφασιστικά από κατάρρευση σε οργή.

"Περίμενε μια στιγμή...!" Παρενέβη ο Σαρλής δίπλα του. Έστρεψε την προσοχή στην οθόνη της τηλεόρασης. Στο δικό του βλέμμα προστέθηκε και αυτό του εργοδότη του. Ακίνητο. Γεμάτο έκπληξη. Ο Κοντοδήμος σύστησε στους δημοσιογράφους την Θάλεια Μαζαράκη, την Υπεύθυνη Υπογραφής Συμβάσεων του Υπουργείου. Τα μάτια του Ναρσή καρφώθηκαν επάνω της σαν να ήθελαν να διαπεράσουν την οθόνη.

"Η κυρία Μαζαράκη θα σας δώσει τώρα τις λεπτομέρειες της τελικής πρότασης που πλειοδότησε στον διαγωνισμό". Η Θάλεια Μαζαράκη με εμφανή απειρία και αμηχανία στάθηκε στα μικρόφωνα με ανοιχτό μπροστά της τον φάκελο της πλειοδότριας εταιρείας. Άρχισε να διαβάζει ενώ την ίδια στιγμή στην οθόνη της τηλεόρασης έπεφταν και γενικά ως υπότιτλοι οι προτάσεις.

Όλοι στο γραφείο του Ναρσή έμειναν παγωμένοι. Γεμάτοι έκπληξη. Κάποια στιγμή μέσα στην παγερή σιωπή ακούστηκε σαν από μακριά η φωνή του Γρηγόρη Αξελού, του 45χρονου διευθυντή Οικονομικών υπηρεσιών:

"Μα είναι απίστευτο. Κάθε τους πρόταση είναι ένα 10-20% πάνω από τις δικές μας προτάσεις. Λες και μας αντέγραψαν...."

Ο Σαρλής κάρφωσε το βλέμμα του σε αυτό του Ναρσή. Μια έκφραση που έλεγε σιωπηρά "Σε είχα προειδοποιήσει..."

Ο Ναρσής δεν μίλαγε. Μόνο τα μάτια του ήταν καρφωμένα ίσια στη φιγούρα της Θάλειας Μαζαράκη που έφυγε πια από την οθόνη καθώς είχε τελειώσει την παρουσίασή της.

Ένα σούσουρο σαν κουβέντα σε νεκρώσιμες τελετές γέμισε το γραφείο. Η παρουσιάστρια της τηλεόρασης ανήγγειλε την σύνδεση με τα γραφεία της ανάδοχης Γερμανικής εταιρείας για τις πρώτες δηλώσεις.

"Κλείστε την και μπορείτε να πάτε στις θέσεις σας", ακούστηκε παγερή η φωνή του Ναρσή. Κάποιοι δίστασαν.

"Κλέιστε την που να πάρει ο διάολος δεν ακούτε τι σας είπα;" Κραύγασε. Ανήσυχοι οι συνεργάτες του ένας προς έναν έφευγαν αφού έκλεισαν την τηλεόραση. Στο γραφείο σε λίγο ήταν ο Ναρσής με τον Σαρλή μόνοι.

"Με πούλησε...!" Του βγήκε στην αρχή σιγανά. Ο Σαρλής τον κοίταξε χωρίς να μιλήσει.

"Μου έδωσε ψεύτικα στοιχεία....! Όλα τα στοιχεία που μας έδωσε ήταν ψέμματα, ψέμματα....! Όλα ήταν ένα καλοστημένο παιχνίδι σε βάρος μου...!"

"Σε είχα προειδοποιήσει" Του είπε ο Σαρλής. Σαν να μην τον άκουσε συνέχισε.

"Ο Διονύσης Ναρσής έπεσε στην παγίδα μιας πουτανίτσας που έπαιξε μαζί του..."

Ο Σαρλής κατανοούσε αλλά συνάμα άρχισε να ανησυχεί για την ένταση της οργής που έβγαινε από τον εργοδότη και φίλο του. Παρέμενε σιωπηρός να τον αφήνει να εκτονώσει την πίεσή του.

"Θα μου το πληρώσεις....! Θάλεια Μαζαράκη. Θα μου το πληρώσεις αυτό να το θυμάσαι...! Με τον Διονύση Ναρσή δεν παίζει κανείς...!" Ακούστηκε να μουγκρίζει καθώς στο πρόσωπό του απλώθηκε μια απίστευτα σκληρή μάσκα μίσους.

Μεσημέρι αργά πια στο γραφείο του Αριστείδη Κοντοδήμου επικρατούσε κλίμα πανηγυρικό. Η ανακοίνωση του διαγωνισμού πλέον ταξίδευε στα διεθνή πρακτορεία με τρόπο εμφαντικό. Απ το γραφείο του πρωθυπουργού, γραφεία υπουργών και άλλοι παράγοντες είχαν πάρει για να τον συγχαρούν τυπικά για τον τρόπο παρουσίασης.

Ο Γερμανός πρέσβης ήταν εκδηλωτικός στο να εκφράσει τις ευχαριστίες του και να δηλώσει αφειδώς την μελλοντική του υποστήριξη στις επιλογές του Υπουργείου.

Μια καινούργια πραγματικότητα στο παρασκήνιο του συσχετισμού δυνάμεων στο πεδίο της οικονομίας έπαιρνε σχήμα. Η κατασκευαστική του Ναρσή, ο μόνιμος εργολάβος των δημοσίων έργων δεν έπαιζε πια μόνος και κυρίαρχος. Όλα άλλαζαν στο παρασκήνιο των επιρροών.

Οι δημοσιογράφοι είχαν φύγει. Στο γραφείο του Κοντοδήμου, ήταν ανώτερα στελέχη του Υπουργείου του. Ένα μικρό catering προσέφερε τα εδέσματα και τα ποτά του στους παρευρισκόμενους. Τα πρόσωπα όλων ήταν χαμογελαστά και μια αίσθηση ανακούφισης έβγαινε από παντού.

Η Θάλεια Μαζαράκη, στεκόταν στην άκρη του μπουφέ. Όμορφα ντυμένη ανεδείκνυε την γυναικεία ομορφιά της μέσα στο υπηρεσιακό της περιβάλλον. Στα χέρια της κρατούσε ένα ποτήρι με σαμπάνια που είχε ανοίξει πριν ο Υπουργός. Τα μάτια της έλαμπαν.

Ο Κοντοδήμος την διέκρινε στο βάθος του διαδρόμου, λίγο έξω απ το γραφείο του. Άφησε τους παρισταμένους του και με αργά βήματα πλησίασε προς το μέρος της.

"Είσαι ευχαριστημένη;" Την ρώτησε με ένα μεγάλο χαμόγελο σε όλο του το πρόσωπο.

Εκείνη γύρισε προς το μέρος του. Τον κοίταξε με βλέμμα που έλαμπε ίσια στα μάτια.

"Απόλυτα κύριε Υπουργέ....! Πολύ περισσότερο απ ότι νομίζετε...!" Του είπε με έμφαση. Ο Κοντοδήμος ύψωσε το ποτήρι του μπροστά της. Και εκείνη το δικό της με τα δύο γυάλινα ποτήρια να ενώνονται ανάμεσά τους πανηγυρικά.

Το φουαγιέ στο Κυλικείο των "Εσπερινών Νέων" ήταν γεμάτο από εργαζόμενους. Αργά μεσημέρι Παρασκευής και αρκετοί είχαν μαζευτεί εκεί για ένα διάλειμμα με τον συνηθισμένο καφενειακό σχολιασμό της επικαιρότητας.

Τα μάτια όλων ήταν καρφωμένα στην Οθόνη της τηλεόρασης απέναντι σαν μπήκε στο φουαγιέ ο Τίμος Αργυριάδης. Δεν είχε δει άλλη φορά τόσο κόσμο μαζεμένο. Παραξενεύτηκε.

"Τι έγινε εδώ ρε παιδιά; Τι γιορτάζουμε σήμερα;" Ρώτησε στο μπαρ καθώς παράγγελνε τον καφέ του.

Η στεντόρεια φωνή του "Γέρου", του Λευτέρη Ζησιμόπουλου, όπως ακούστηκε στο βάθος από την ομήγυρη, ακύρωσε την όποια απάντηση του μπάρμαν στον μπουφέ.

"Σας το είχα πει εγώ...! Θα ερχόταν η στιγμή που θα άλλαζαν τα πράγματα, δεν μπορούσε ο άλλος να παίζει συνέχεια μόνος του, το παιχνίδι άνοιξε και χόντρυνε".

Ο Τίμος είδε ότι όλοι έδειχναν να παρακολουθούσαν την τηλεόραση και ένα πηγάδι μεγάλο είχε σχηματιστεί γύρω από τον Ζησιμόπουλο.

"Τι έγινε ρε Ζάχο; Τι βλέπουν εκεί πέρα έτσι;" Ρώτησε τον μπάρμαν.

"Άντε μωρέ Τίμο, που τον έχεις το νου σου. Σήμερα δεν ήταν η ανακοίνωση του διαγωνισμού για τα αεροδρόμια;"

Ο Τίμος τον κοίταξε αμήχανα.

"Ε βγήκε το αποτέλεσμα λοιπόν... τι με κοιτάς; άντε πήγαινε θα σου πουν".

Ο Τίμος μπήκε με τον καφέ του ανά χείρας στο πηγαδάκι των συναδέλφων.

"Τι συνέβη παιδιά; Τι έγινε;"

Όλοι τον κοίταζαν παράξενα.

"Καλά που είσαι εσύ;" τον πείραξε η Νάντια, μια συνάδελφος από το λογιστήριο.

Ο Ζησιμόπουλος ανέλαβε να τον πληροφορήσει με τόνο πανηγυρικό.

"Αλλάξανε τα πράγματα Τίμο....!"

"Κύριε Διευθυντά...! δηλαδή;"

"Ο Ναρσής με την εταιρεία του έχασε το διαγωνισμό. Τον πήραν οι Γερμανοί....! καταλαβαίνεις; έχουμε κοσμογονία", του είπε.

Ο Τίμος έμεινε έκπληκτος. Ήταν το μόνο που δεν περίμενε να ακούσει.

"Μα πως είναι δυνατόν; αυτός...."

"Αυτός... αυτός.... φαίνεται πως αλλάζουν οι καταστάσεις στο παρασκήνιο Τίμο. Μπήκαν νέοι παίκτες στο παιχνίδι", συνέχισε ο Ζησιμόπουλος.

"Όλα μαζεμένα του ήρθαν του Ναρσή...!" ακούστηκε η φωνή της Αλεξίας πίσω απ τον Τίμο. Γύρισε και είδε την συνεργάτιδά του.

"Απίστευτο....δεν καταλαβαίνω πως..." τραύλισε ο Τίμος.

Η Αλεξία συνέχισε μπαίνοντας στην παρέα.

"Όλα μαζί.... δεν του έφτανε η ιστορία με την έρευνά σου, τώρα του ήρθαν τα ...καλύτερα"

"Παιδιά.... κύριε Διευθυντά... ξέρετε τι είναι αυτό για τον Ναρσή;" Είπε απευθυνόμενος σε όλους.

"Πολύ περισσότερο από ότι υπολογίζεις", την διέκοψε ο Ζερβάκης από το Οικονομικό ρεπορτάζ. Ξέρεις τι ανοίγματα είχε τελευταία; αρκετά"

"Δεν λέμε ότι θα ...φτωχύνει..." παρενέβη ο "γέρος" και συνέχισε "αλλά ότι αυτό ήταν μεγάλο χαστούκι στην επιρροή του στις αποφάσεις"

Όλοι συμφωνούσαν σε αυτήν την εξέλιξη. Εστίαζαν στο κομμάτι της επιρροής καθώς όλα ήταν φανερά ότι νέοι παίκτες έμπαιναν με άγριες διαθέσεις στο παιχνίδι.

Η Αλεξία πήρε λίγο πιο πέρα τον Τίμο.

"Τώρα είναι ώρα να τον ταρακουνήσουμε περισσότερο. Από βδομάδα βγες δυνατά με ότι στοιχεία συγκεντρώσουμε στην έρευνά σου"

"Για κοίτα να δεις λοιπόν συγκυρία...." Μουρμούρισε ο Τίμος καθώς ακόμα μια σειρά σκέψεις έκοβαν βόλτα στο μυαλό του μπερδεμένες. Τώρα μπορούσε να πει ότι το ρεπορτάζ του θα είχε ακόμα μεγαλύτερη δυναμική, αρκεί να εύρισκε νέα στοιχεία ή να εκμεταλλευόταν τα παλιά.

"Νομίζω ότι μια κουβέντα με κάτι παλιούς φίλους δεν θα έβλαφτε", της είπε.

"Ποιους εννοείς;" την ρώτησε η Αλεξία.

Ο Τίμος χαμογελούσε ενώ το μυαλό του ταξίδευε σε κάτι παλιά εργατικά στέκια εκεί στην Δραπετσώνα.

Τα γραφεία της Κατασκευαστικής του Ναρσή είχαν πια σχεδόν αδειάσει από κόσμο. Η Ώρα πλέον είχε περάσει. Οι εργαζόμενοι σχεδόν όλοι είχαν αποχωρήσει. Η Βιργινία Ξάνθου, η γραμματέας του Διονύση Ναρσή, τον ρώτησε αν την χρειάζεται κάτι. Την ευχαρίστησε και της είπε να αποχωρήσει. Στο γραφείο του έμειναν μόνοι αυτός και ο Λεωνίδας Σαρλής. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά.

Ο Σαρλής ακούστηκε να λέει:

"Σού είχα πει ότι αυτά τα σούρτα-φέρτα της φιλενάδας σου με τον Δέσπο και την εταιρεία του μου είχαν φανεί κάπως παράξενα..."

Δεν άκουσε απάντηση και συνέχισε:

"Μοιάζει να μας έριξε στάχτη στα μάτια με όλα εκείνα τα στοιχεία που μας έδωσε δήθεν για την πρότασή τους..."

Ο Ναρσής γύρισε και τον κοίταξε. Σαν να μην άκουσε τα προηγούμενα του είπε:

"Είχες πει ότι θα έψαχνες πράγματα για αυτήν"

"Ναι και ήδη είχα κάνει ένα κύκλο ερευνών αλλά με σταμάτησες με την επιμονή σου. Η μικρή σου είχε πάρει τα μυαλά"

"Εγώ το μόνο που έκανα είναι τώρα τελευταία να παρακολουθώ τη σχέση της με αυτό το τσογλάνι στην εφημερίδα, τον δημοσιογράφο.."

"Και;"

"Δεν ξέρω τι είδους νταραβέρι έχουν προσωπικά αλλά συναντιούνται πολύ συχνά και βγαίνουν μαζί και σπίτι της πάει"

"Μάλιστα...."

Ο Ναρσής γύρισε και τον κοίταξε με επιμονή και αποφασιστικότητα.

"Θέλω να εντείνεις τις έρευνές σου για αυτήν Λεωνίδα, όσο και ότι μπορείς, να δούμε αν θα βγάλουμε κάτι".

Ο Σαρλής έγνεψε θετικά και αποκρίθηκε:

"Μήπως είναι ώρα να μου πεις για αυτήν την ιστορία που σε κατατρέχει ο δημοσιογράφος στην εφημερίδα;"

Ο Ναρσής τον κοίταξε με θετική διάθεση.

Το τηλέφωνο διέκοψε την κουβέντα τους. Το σήκωσε ο Ναρσής.

"Βέρα! Τι συμβαίνει;"

Για μια στιγμή το πρόσωπο του Διονύση Ναρσή έγινε μια πέτρινη μελανή μάσκα. Στην άλλη άκρη του ακουστικού η γυναίκα του τον ενημέρωνε. Έδειχνε να περνάει ένα σοκ με αυτά που άκουγε.

"Πότε; Πως;" Κατάφερε να ψελλίσει με σβησμένη φωνή. Η Βέρα συνέχιζε να τον ενημερώνει.

"Που είναι τώρα;" Είπε με εμφανή προσπάθεια να αρθρώσει σωστά τις λέξεις. Ο Σαρλής δίπλα του κατάλαβε ότι κάτι πολύ σοβαρό συνέβαινε από την εμφάνιση και έκφραση του συνεργάτη του.

"Έρχομαι αμέσως!"

Έκλεισε το τηλέφωνο. Ήταν άσπρος και παγωμένος σαν ένα κομμάτι μάρμαρο.

"Τι συνέβη; Τι έγινε;" Τον ρώτησε ταραγμένος και ανήσυχος ο Σαρλής.

Ο Ναρσής, έκανε δύο βήματα μπροστά παραπαίοντας. Κοίταξε τον συνεργάτη του δίπλα.

"Ο Γιος μου... ο Αλέξης..."

"Τι συνέβη στον Αλέξη;"

"Ένα τροχαίο..."

"Τι είπες; Πως; Που;"

"Με το αυτοκίνητό του στην Κηφισίας... είναι... τον έχουν στον Ερυθρό Σταυρό"

"Πως είναι;" ρώτησε με αγωνία ο Σαρλής.

"Σοβαρά, στο χειρουργείο... φεύγω... πρέπει να πάω..." Έκανε σαν χαμένος.

"Θέλεις να έρθω μαζί σου;" πρόσθεσε ο συνεργάτης του.

Ο Ναρσής είχε ήδη φορέσει το σακάκι του και έφευγε.

"Όχι θα σου τηλεφωνήσω, ευχαριστώ"

Ο Σαρλής τον είδε να φεύγει τρεκλίζοντας. Τόσα χρόνια που υπηρετούσε κοντά του ήταν η πρώτη φορά που ο ατσάλινος εργοδότης και φίλος του δεχόταν τόσα κρίσιμα χτυπήματα μαζεμένα.

(Συνεχίζεται...)