Η Καινούργια βδομάδα ξεκίναγε με τον Διονύση Ναρσή σε μεγάλη ένταση. Μια ένταση που πλέον έγινε μόνιμη στις ώρες και το χρόνο του. Σαν αγρίμι που το έζωναν κυνηγοί ένιωθε χωρίς να μπορεί να ησυχάσει. Ακόμα και οι προσωπικές του ώρες στο σπίτι του ήταν αφόρητες. Έτσι Δευτεριάτικα, από τα χαράματα, πήρε το δρόμο για την εταιρεία και βρήκε άσυλο στο προσωπικό του γραφείο. Ένας χώρος που του έδινε μια αίσθηση ασφάλειας, δύναμης και εξουσίας. Κάτι που ένιωθε να αμφισβητείται ακόμα και μέσα στο ίδιο του το σπίτι.

Ο Πρωινός ερχομός του, προκάλεσε τα έκπληκτα βλέμματα των ανθρώπων της βραδινής βάρδιας ασφαλείας στο κτίριο. Δεν τον είχαν συνηθίσει τόσο πρωινό.

Ένας ακόμα λόγος της πρωινής του άφιξης ήταν να οργανώσει μερικά πράγματα που είχε κατά νου και αφορούσαν τις τελευταίες εξελίξεις. Αλλά εκείνο που τον έκαιγε ήταν τι θα κυκλοφορήσουν σήμερα τα "Εσπερινά Νέα" στον πόλεμο που ξεκίνησε εκείνος ο νεαρός δημοσιογράφος που για τον ισχυρό άντρα της Κατασκευαστικής εταιρείας έπαιρνε πλέον διαστάσεις ενός εν δυνάμει θανάσιμου κινδύνου.

Το μεγάλο τετραόροφο κτίριο άρχισε σιγά-σιγά να παίρνει ζωή. Οι υπάλληλοι έφτασαν, τα μηχανήματα ξεκίνησαν, τα γραφεία πήραν τον γνώριμο χαρακτήρα τους.

Όλα μπήκαν στην καθημερινή τους ρουτίνα.

"Βιργινία; θέλω , μετά τα πρωινά φύλλα, να μου φέρεις τον απογευματινό τύπο αμέσως με το που θα κυκλοφορήσει", έδωσε επιτακτικά την οδηγία του στην ιδιαίτερη γραμματέα του.

Στο μεταξύ άρχισε ήδη να ξεφυλλίζει τις πρωινές οικονομικές εφημερίδες. Εκείνο που του τράβηξε την προσοχή ήταν κάποια αρθρογραφία πάνω στο θέμα της απόφασης για τον μεγάλο διαγωνισμό για τα αεροδρόμια. Μάλιστα ιδιαίτερα εκτιμήσεις που φωτογράφιζαν την Γερμανική εταιρεία ως πλειοδότρια του διαγωνισμού.

Το μυαλό του σφίχτηκε ακόμα περισσότερο. Ήρθαν στη σκέψη του οι επαφές με την Θάλεια και τα στοιχεία που του παρείχε, στοιχεία που τον μετέτρεπαν τότε σε γνώστη των προσφορών των ανταγωνιστών του και του έδιναν σοβαρό πλεονέκτημα στην πλειοδοσία.

Τι να είχε αλλάξει άραγε και οι δημοσιογράφοι βάφτιζαν φαβορί τους θανάσιμους ανταγωνιστές του; μήπως είχε στηθεί κάτι σε βάρος του που δεν γνώριζε; και η Θάλεια, η δαιμόνια αυτή γυναίκα που η σκέψη και η παρουσία της τον αιχμαλώτιζε; τι ρόλο έπαιζε σε όλο αυτό;

Πήρε στο τηλέφωνο τον Αριστείδη Κοντοδήμο στο Υπουργείο. Εκείνος τον υποδέχτηκε, κατά τα κλασικά, με χαρά. Κάποια στιγμή άρχισαν να μιλούν για τον διαγωνισμό.

"Αριστείδη; που βρισκόμαστε με τον διαγωνισμό;'

"Διονύση μου, είμαστε στην τελική ευθεία. Σε λίγες μέρες θα έχουμε την απόφαση", του απάντησε εκείνος.

"Πες μου τις εκτιμήσεις σου", τον ρώτησε ευθέως.

Ο άλλος άρχισε να διατυπώνει τον κλασικό εκείνο πολιτικάντικο λόγο των ελιγμών.

"Ξέρεις ότι δεν έχω πρόσβαση στην επιτροπή, έμαθα ότι η προσφορά σου ήταν εξαιρετική"

"Από που;"

"Από τους στενούς μου συνεργάτες βρε Διονύση"

"Και λοιπόν;"

"Ξέρεις πως είναι αυτά... παρεμβάσεις απ έξω, πιέσεις σε πολιτικό επίπεδο..."

"Τι θέλεις να μου πεις Αριστείδη ;"

"Διονύση, έδωσα όλο μου το βάρος για την προσφορά σου, σε όλα τα επίπεδα που μπορούσα, ακόμα και στον πρωθυπουργό..."

"Μου τα μασάς... τι είναι αυτά που διαβάζω στις οικονομικές στήλες; μιλάνε για φαβορί τους Γερμανούς; καταλαβαίνεις πως και γιατί τα λένε αυτά;"

Ο Κοντοδήμος τα μάσησε λίγο.

"Άκου υπάρχουν πιέσεις στο παρασκήνιο απ' έξω, κάνε λίγη υπομονή...."

"Αριστείδη, ξέρω πολύ καλά τι ακριβώς προσέφερα, κανονίστε να έχουμε ιστορίες. Και αν πάει κάτι στραβά πες του εκεί μέσα ότι θα βουλιάξουμε όλοι μαζί συντροφιά"

"Υπερβάλλεις Διονύση, ησύχασε" προσπάθησε μάταια ο Κοντοδήμος να τον ηρεμήσει. Ο Ναρσής έκλεισε θορυβημένος το τηλέφωνο.

Οι ώρες μέχρι το μεσημέρι για την κυκλοφορία των απογευματινών φύλλων του φάνηκαν αιώνας.

Με χέρια που έτρεμαν από τον εκνευρισμό πέταξε τις άλλες εφημερίδες και έφερε μπροστά του αυτήν που αναζητούσε. Στην πρώτη σελίδα χαμηλά ήταν το ρεπορτάζ της εφημερίδας.

"Η Αστυνομία σε τυφλό δρόμο στην έρευνα για την δολοφονία του Γεβετζή...".

Αυτό τον καθησύχασε αλλά αμέσως στην επόμενη αναφορά:

"Ο Σκοτεινός θάνατος του Συνδικαλιστή Κώστα Λεμπεδιωτάκη. Η έρευνα της εφημερίδας μας συνεχίζεται. Ποια η σχέση του σήμερα με το χθες".

Εκεί το μάτι του πάγωσε. Είδε την παραπομπή στην σελίδα 8 της εφημερίδας. Γεμάτος αγωνία έτρεξε στην συγκεκριμένη σελίδα. Δύο φωτογραφίες ανέβασαν ένα κόμπο στο λαιμό του. Πάνω ψηλά μια φωτογραφία του Λεμπεδιωτάκη και ακριβώς κάτω σε μικρότερη κλίμακα μια φωτογραφία του Λευτέρη Γεβετζή.

"Δύο πρόσωπα, δύο σκοτεινοί θάνατοι με απόσταση 27 χρόνων. Τι μπορεί να συνδέει την πρόσφατη δολοφονία του Λευτέρη Γεβετζή με αυτήν του ιστορικού συνδικαλιστή;" και από κάτω: "Η Συνέχεια της μεγάλης έρευνας του Τίμου Αργυριάδη για την εφημερίδα μας".

Ο Ναρσής μούγκρισε. Ανασκουμπώθηκε στην μεγάλη πολυθρόνα του και ξεκίνησε το διάβασμα.

"...Ο Κώστας Λεμπεδιωτάκης παρασύρθηκε και τραυματίστηκε θανάσιμα το βράδυ της 20ης Αυγούστου 1960 από ένα φορτηγό. Οδηγός του φορτηγού ήταν ο Λευτέρης Γεβετζής.... ο άνθρωπος που την Τρίτη το βράδυ βρέθηκε δολοφονημένος σε ένα χωράφι έξω απ την Κόρινθο...."

Ο Ναρσής βούλιαξε μέσα στις γραμμές του κειμένου. Ένιωθε το κεφάλι του να φουντώνει.

"...Φίλοι και συνάδελφοι του συνδικαλιστή ανέφεραν ότι ο Λεμπεδιωτάκης ήταν το κόκκινο πανί για την εργοδοσία της εταιρείας όπου ξέσπασε η απεργία...."

Σταγόνες ιδρώτα άρχισαν να επισκέπτονται το πρόσωπο του Ναρσή καθώς συνέχιζε παρακάτω:

"...Πάντα σύμφωνα με μαρτυρίες εργαζομένων αλλά και του στενού κύκλου του Λεμπεδιωτάκη ανάφεραν ότι ο οδηγός του μοιραίου φορτηγού ήταν άνθρωπος της εταιρείας. Βέβαια οι επίσημες έρευνες τότε τον απάλλαξαν από κάθε ευθύνη καθώς είχε οργανωμένα άλλοθι. Τι ήταν όμως αυτό που πανικόβαλε τον Λευτέρη Γεβετζή, είκοσι επτά χρόνια μετά σε ένα ρεπορτάζ μας μαζί του για τα τότε γεγονότα; Τι τον έκανε τόσο επιθετικό απέναντι στους δημοσιογράφους της εφημερίδας μας; Γιατί κάποιες ερωτήσεις μας τον οδήγησαν ακόμα και να επιτεθεί στον δημοσιογράφο ερευνητή μας;...."

Ο Ναρσής ένιωσε τα χέρια του να τρέμουν από την οργή του.

"Αυτή μας η έρευνα είναι ένα ερέθισμα που θα οδηγήσει την Αστυνομία να πιάσει απ την αρχή το φάκελο του θανάτου του ιστορικού συνδικαλιστή και της ανάμιξης σε αυτόν του θύματος της πρόσφατης δολοφονίας;...."

Έφτασε το κείμενο μέχρι το τέλος. Οι τελευταίες φράσεις πέρναγαν από μπροστά του αρκετά θολές. Μπόρεσε όμως να δει καθαρά την υπογραφή στο ρεπορτάζ

"Τίμος Αργυριάδης, για τα Εσπερινά Νέα, αύριο το 3ο μέρος της μεγάλης μας έρευνας".

Μια υπογραφή που του προκάλεσε απίστευτη συσσώρευση οργής και μίσους στο θυμικό του.

"Κωλόπαιδο, θα μου το πληρώσεις....." ψέλλισε μια ακόμα φορά μέσα απ τα δόντια του, πετώντας μακριά το φύλλο της εφημερίδας.

Για μια ακόμα φορά σήκωσε οργισμένος το τηλέφωνο του γραφείου του. Η Φωνή του πλέον ήταν ιδιαίτερα επιθετική προς τον Εκδότη των "Εσπερινών Νέων", τον γνωστό του Τάσο Μάνεση. Έκανε εκ νέου αναφορά στην έρευνα του Αργυριάδη ξεπερνώντας αυτή τη φορά κάθε είδος ευπρέπειας και αυτοσυγκράτησης στον διάλογό μαζί του.

"Διονύση, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί βγάζεις τέτοιο θυμό. Επιτέλους.... βλέπεις πουθενά το όνομά σου;" επανέλαβε μία ακόμα φορά ο Μάνεσης στον Ναρσή που άφριζε από την οργή και τις απειλές του.

"Άκου Μάνεση, μην μου παριστάνεις εμένα τον ανήξερο" ακούστηκε μια ακόμα φορά η φωνή του γεμάτη οργή, "Ο Πατέρας σου ήταν βουτηγμένος στα χρέη τότε..."

"Πότε εννοείς βρε Διονύση"

"Τότε με την απεργία στην εταιρεία Μάνεση, τότε που με τη δική μας αρωγή γλύτωσες την εφημερίδα, τότε που άρχισε ο καλπασμός σου στην κορυφή"

Ο Μάνεσης άρχισε να κάνει τις συνδέσεις με τα γεγονότα. Για μια στιγμή κόμπιασε αλλά...

"Ναι αλλά ξεχνάς κάτι Διονύση. Εκείνη την εποχή που στο λιμάνι γίνονταν χαμός, την εποχή που τρομοκρατούσατε, απειλούσατε και χτυπάγατε, αν δεν είχατε αυτήν εδώ την εφημερίδα θα είχατε τελειώσει".

"Μάνεση... μπορεί το τσογλάνι στην εφημερίδα σου ακόμα να μην αναφέρεται σε ονόματα αλλά δεν θα αργήσει να τα βγάλει και τότε θα είναι αργά, μάζεψέ τον"

"Πέρασε η εποχή Διονύση που στα σκοτάδια έκανες ότι ήθελες, τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς. Πρέπει να προσαρμοστείς. Η Πολιτική άλλαξε. Η Κυβέρνηση είναι άλλη. Βάλε λίγη διπλωματία και ευελιξία στις κινήσεις σου", του είπε προσπαθώντας να απαλλαγεί απ την πίεσή του.

"Εντάξει Μάνεση", έκανε ο Ναρσής αγκομαχώντας "εντάξει" και το τηλέφωνο έκλεισε στη μούρη του.

Κράτησε το κεφάλι του με τα χέρια του, ένιωθε να καίει. Έκανε να σηκωθεί αλλά το τηλέφωνο της γραμματέας του τον διέκοψε

"κ. Ναρσή, ο αδελφός σας ανεβαίνει στο γραφείο σας"

"Να μην μας ενοχλήσουν Βιργινία", έδωσε με σαφήνεια την εντολή του.

Ο Ναρσής, σήκωσε το κεφάλι του. Τι να ήθελε άραγε ο εκλεκτός και πρεσβύτερος Στέλιος Ναρσής.

Ελάχιστος χρόνος πέρασε και η κοντόχοντρη φιγούρα του 67χρονου αδελφού του στάθηκε στο γραφείο του μπροστά.

"Καλημέρα...." χαιρετήθηκαν, ο Στέλιος έβγαλε το παλτό του και έκατσε στην πολυθρόνα αντίκρυ στον αδελφό του.

"Τι σε έφερε κατά δω αδελφέ;" Ξεκίνησε ο Διονύσης. Ο Στέλιος τον κοίταξε ίσια στα μάτια με βλέμμα διερευνητικό.

"Έμαθα τι έγινε"

"Τι εννοείς"

"Μην μου κάνεις τον ανήξερο Διονύση, μ' αυτόν λέω, τον Γεβετζή"

Ο Διονύσης έδειχνε ατάραχος.

"Και εγώ τι σχέση έχω και με ρωτάς"

Ο Στέλιος εξακολουθούσε να τον κοιτά ίσια στα μάτια.

"Δεν έχεις;"

Ο Διονύσης νευρίασε, για μια στιγμή πήγε να φωνάξει αλλά αμέσως συγκρατήθηκε. Παρ' όλα αυτά τα λόγια του βγήκαν κοφτά και θανάσιμα.

"Άκου να σου πω Στέλιο, δεν ξέρω τι στο διάολο πάθατε όλοι δίπλα μου και μου παριστάνετε τους ανακριτές. Πρώτα η γυναίκα μου και ύστερα εσύ. Αυτό το τομάρι ήταν ανακατεμένο καθώς άκουσα με πολύ ...καλό κόσμο. Το ότι δούλευε σε μας δεν σημαίνει ότι θα τον λουστούμε κιόλας;"

"Με μένα μιλάς αδελφέ μου....! Είναι η ώρα για αλήθειες....! Μπας και σώσουμε τίποτα", Του είπε ο Στέλιος.

"Μην φωνάζεις...! Δεν είμαστε σπίτι" αποκρίθηκε ο Διονύσης σφυριχτά.

Ο Στέλιος έσκυψε κοντά του προς το μέρος του στο γραφείο αφού έριξε μια ματιά πίσω του

"Και οι δύο ξέρουμε καλά τι έγινε τότε Διονύση....! Πάρα πολύ καλά....! Το τι ήταν ο Λεμπεδιωτάκης, και τι αποφάσισες να κάνεις παρά την αντίθετη γνώμη μου.."

"Άρχισες πάλι τα ίδια;" Αγρίεψε ο Διονύσης.

"Πληρώνουμε τις επιλογές σου νεαρέ αδελφέ μου. Τις δικές σου επιλογές. Φώναζα γκάριζα από τότε να αλλάξεις τακτική, να μαζέψεις τα πράγματα. Ποιον να ακούσεις και γιατί; Πότε άκουγες και γιατί; Άνοιξες τη πόρτα στην κόλαση και χορεύεις.."

"Πάψε....!"

"Γιατί να πάψω; Δική σου απόφαση ήταν και ο Γεβετζής. Δική σου επιλογή. Και τόσα χρόνια την βόλεψες μια χαρά. Ώσπου ο διάολος έβαλε το χέρι του και ήρθαν τα πάνω κάτω και τώρα σκαλίζονται πράγματα και να που μετά την προηγούμενη συνάντησή μας που σε ενημέρωσα για δάφτον, τώρα τον βρήκανε στα χωράφια..."

"Και εγώ τι σχέση έχω;"

Ο Στέλιος τον κοίταξε με νόημα γέρνοντας το κεφάλι του με λοξό μάτι.

"Πες μου τώρα ότι αρχίσαμε να πιστεύουμε στις ...συμπτώσεις Διονύση....! Αυτό το κάθαρμα απειλούσε Θεούς και δαίμονες, εκβίαζε, και ήρθε η ώρα να εξαργυρώσει μια ακόμα φορά τις επιλογές σου..."

"Μα δεν άκουσες, ήταν μπλεγμένος είπε η Αστυνομία...."

Ο Στέλιος έκανε πως δεν άκουσε και συνέχισε:

"Και βρίσκεται γεμάτος τρύπες στα χωράφια... Καταλαβαίνεις λοιπόν που πας; πες μου" του είπε με πνιχτή σκληρή φωνή.

Ο Άλλος έκανε να σηκωθεί αλλά ξανακάθισε.

"Δεν σε καταλαβαίνω αδελφέ μου...."

Ο Στέλιος κούνησε το κεφάλι του κάτι ανάμεσα σε απόγνωση και θυμό

"Είσαι αδελφός μου.... έχω αυτό το θλιβερό προνόμιο βλέπεις. Και οι αρχές μου με αναγκάζουν τουλάχιστον να σωπάσω. Να βρω τρόπους και ψέμματα. Αλλά την αλήθεια την ξέρω. Και γνωρίζεις καλά ότι την ξέρω σε όλη της την βρωμιά Διονύση".

"Μου πουλάς ευγνωμοσύνη..."

"Δεν σου πουλάω τίποτα, δεν αξίζεις για τίποτα. Δεκάρα δεν δίνω για σένα. Απλά δεν θέλω να βουτήξω τα χέρια μου στην καταδίκη σου, να το ξέρεις"

Ο Διονύσης δεν άντεξε και σηκώθηκε όρθιος μπροστά του. Με συγκρατημένη φωνή γεμάτη ειρωνεία και χολή απάντησε:

"Ω σεβαστό ακροατήριο ιδού η αυτού εντιμότης ο Κύριος Στυλιανός Ναρσής. Θαυμάστε τον....! Γνωρίζει τα πάντα καθώς διακηρύττει εδώ ενώπιόν σας αλλά πάνω στην βρώμικη αλήθεια που αναφέρει στήριξε ολάκερη τη ζωή του. Από τα μικράτα του ως τα σήμερα. Σε αυτές τις επιλογές που σας ανέφερε, ω κύριοι δικασταί, κάθεται αναπαυτικά όλα αυτά τα χρόνια. Γνωρίζοντας τα πάντα. Τον Λεμπεδιωτάκη, τον σχεδιασμό της δολοφονίας του, τον Γεβετζή, την δολοφονία του γιατί άρχισε να σαπίζει η παρουσία του αλλά παρ όλα αυτά και το δικό του βασίλειο, σε όλα αυτά, μεγαλούργησε. Αλλά δεν είχε τα κότσια να τα εφαρμόσει ο ίδιος και έτσι τα πέταξε στον κακό αδελφό του".

Ο Διονύσης Ναρσής έκανε μια χειρονομία σαν να έδειχνε αποθεωτικά τον αδελφό του σε ένα εικονικά παρόν ακροατήριο. Ο Στέλιος σηκώθηκε. Σαν να προσπέρασε χωρίς ίχνος αντίδρασης της διάλεξης του αδελφού του ακούστηκε:

"Όπως είπα, είμαι αδελφός σου. Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή. Και μπορεί να έγινα ηθικά συνένοχός σου αλλά καταδότης σου δεν θα γίνω. Όμως οι άλλοι γύρω σου δεν έχουν τέτοιες αναστολές.

"Τι εννοείς; Ποιοί άλλοι;"

"Η Γυναίκα σου Διονύση, μην ξεχνάς ότι άκουσε τον Γεβετζή. Οφείλεις να το έχεις υπόψη αυτό και να πάρεις τα μέτρα σου, εκτός κι αν...."

Ο Διονύσης άστραψε με ένα βλέμμα που έκοβε.

"Μάζεψε το στόμα σου Στέλιο. Αρκετά σε ανέχτηκα".

Ο Στέλιος φόρεσε το παλτό του, γύρισε τη πλάτη του και ξεκίνησε να κινείται προς την πόρτα. Γυρίζοντας είπε:

"Ότι είχα να σου πω στα είπα....! Πρόσεχε Διονύση".

Ήταν και η τελευταία του φράση. Η κοντόχοντρη φιγούρα του γλίστρισε πίσω απ τη πόρτα του μεγάλου γραφείου. Ο Διονύσης Ναρσής έμεινε στη μέση εκεί ορθός με τα χέρια να τρέμουν απ την οργή του.

(Συνεχίζεται...)