Τετάρτη το πρωί στα "Εσπερινά Νέα", ο Λευτέρης Ζησιμόπουλος, ο "Γέρος" απολάμβανε τον πρώτο καφέ της μέρας. Ανάλογα με τη ροή της δουλειάς του θα πήγαιναν και οι επόμενοι καφέδες. Ο Τίμος καθόταν αντίκρυ μπροστά απ' το γραφείο του. Πολλές φορές τον καλούσε να οργανώσουν το πρόγραμμα της δουλειάς τους. Έτσι και σήμερα. Ο "Γέρος" έριξε μια φευγαλέα ματιά στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων μπροστά του. Χωρίς να κοιτάξει στον Τίμο ακούστηκε:

"Χαμός γίνεται με την απόφαση της Κυβέρνησης για την μεγάλη σύμβαση με τα Αεροδρόμια"

"Λογικό το ακούω", απάντησε ο Τίμος.

"Στη Θεσσαλονίκη έχει ένα φόρουμ στο Επιμελητήριο με θέμα το πρόγραμμα των επενδύσεων. Αυτό θα κυριαρχήσει. Ξέρεις θα μαζευτούν οι μνηστήρες..."

"Οι επίδοξοι ανάδοχοι;"

"Ε σίγουρα, άρχισε το παιχνίδι Τίμο...!", είπε με την χαρακτηριστική του φωνή σαν ήθελε να επισημάνει κάτι σημαντικό. Συνέχισε:

"Δεν μου λες εσύ τι κάνεις αυτόν τον καιρό; Τα δούλεψες τα ασφαλιστικά; Να ξέρεις ετοιμάζουν νομοσχέδιο", τον ρώτησε.

"Αυτό ήρθα να σας πω και να σας κάνω μια πρόταση, να καταθέσω ένα αίτημα, να το πω έτσι.

Ο "Γέρος" τον κοίταξε πάνω απ'  τα γυαλιά του.

"Τι πρόταση, ακούω"

"Με βάση ένα γεγονός τυχαίο, έπεσα πάνω σε μια υπόθεση, που είχε κάνει πάταγο πριν χρόνια"

"Δηλαδή;"

Ο Τίμος του είπε για τον Λεμπεδιωτάκη. Ο "Γέρος" σούφρωσε τα χείλη του.

"Αν σου πω ότι την θυμόμουνα ψέματα θα έλεγα, λοιπόν;"

"Έκανα μερικές συναντήσεις με πρόσωπα της εποχής, ο θάνατός του, όπως σας είπα, δεν ήταν καθαρός, τότε μάλιστα κυριαρχούσε στην επικαιρότητα"

"Κατάλαβα και;"

"Θέλω να ξεκινήσω μια ιστορική έρευνα για τον θάνατό του αλλά και την προσωπικότητά του, και μόλις την ολοκληρώσω να τη δημοσιεύσουμε στην εφημερίδα"

"Δεν έχω αντίρρηση", είπε ο Ζησιμόπουλος, "έχεις μαζέψει στοιχεία;"

"Είδα ένα-δύο ανθρώπους, ίσως υπάρξει συνέχεια, έχω ήδη αρχίσει να συγκεντρώνω στοιχεία. Καιρό έχουμε να κάνουμε ένα ιστορικό εργατικό θέμα"

"Ναι, δεν έχεις άδικο. Είπες για τον θάνατό του. Τώρα που το λες ναι, θυμάμαι έναν συνδικαλιστή που είχε σκοτωθεί τότε μετά από μια μεγάλη απεργία. Τότε ήμουνα τριάντα έξι. Μάλιστα μόλις είχα ένα χρόνο στην εφημερίδα αλλά δεν έμαθα ποτέ τίποτα περισσότερο. Να κάνεις ένα φάκελο, να μαζεύεις τα στοιχεία και να με κρατάς ενήμερο. Πότε βλέπεις να το κλείνουμε;"

"Αυτό δεν μπορώ να σας το πω, δώστε μου λίγο χρόνο να δω τι θα μπορέσω να βρω"

"Άντε λεβέντη μου, πάμε να κάνουμε καμιά δουλειά. Εσύ ξεκίνα το θέμα έτσι και κράτα με ενήμερο συνεχώς;

"Εντάξει αφεντικό...!" είπε με ζεστό χιούμορ, "Φεύγω, καλή συνέχεια..."

Έφυγε στο γραφείο του. Πριν πάει εκεί, πέρασε από ένα δύο γραφεία συναδέλφων του, χαριεντίστηκε μαζί τους, οι σχέσεις όλων στην εφημερίδα ήταν πολύ ζεστές.

Μπαίνοντας στο δικό του χτυπούσε το τηλέφωνό του.

Ήταν ο Σωκράτης Γιαλουρίδης από το Τεχνικό Επιμελητήριο. Μόλις τον άκουσε έκατσε ενθουσιασμένος στην πολυθρόνα του γραφείου του.

"Σωκράτη.....! Καλημέρα, τι έκπληξη" ακούστηκε χαρούμενος. Ο φίλος του δεν έπαψε να θυμάται τη ...γκρίνια του.

"Εγώ δεν σε ξεχνάω φίλε" είπε γελώντας. "Άντε να δούμε, εσύ θα το θυμάσαι αυτό ή θα τα πούμε μετά από κανένα ...χρόνο;" συνέχισε στον ίδιο τόνο.

Ο Τίμος γέλασε και προσπάθησε ζεστά να απολογηθεί στο φίλο του. Εκείνος ξεπέρασε κάποια στιγμή τις φιλοφρονήσεις και μπήκε στο ψητό.

"Λοιπόν Τίμο, σε αυτό που μου ζήτησες..."

"Μην μου πεις ότι βρήκες άκρη βρε δαίμονα ;" τον διέκοψε ο Τίμος.

"Δηλαδή υπήρχε περίπτωση να μην βρω; Τι κάνουμε δηλαδή εμείς εδώ;"

"Δεν το περίμενα ειλικρινά" είπε αφοπλιστικά.

"Με προσβάλλεις φίλε, τέλος πάντων, λοιπόν...."

"Σ' ακούω" είπε ο Τίμος τραβώντας χαρτί σημειώσεων μπροστά του όλος αγωνία.

"Το έργο της επαρχιακής οδού στα Μέγαρα δημοπρατήθηκε με τις τότε διαδικασίες το 1959. Ανάδοχος ήταν μια, εταιρεία με δύο εργολάβους.."

"Ακούω και γράφω..."

"Ο πρώτος ήταν ένας Θωμάς Τριανταφυλλόπουλος, ένας μεργαλοεργολάβος από την Πάτρα..."

"Το σημείωσα..." αποκρίθηκε ο Τίμος.

"Ο Δεύτερος ήταν ο Αλέξης Ναρσής...."

Το στυλό του Τίμου σχεδόν έπεσε απ'  το χέρι του.

"Ποιος είπες;" κατάφερε να ψελλίσει.

"Ο Αλέξης Ναρσής, τι έπαθες;" ρώτησε με απορία ο φίλος του.

"Έχει καμία σχέση με τον σημερινό τον Διονύση Ναρσή, αυτόν της μεγαλοκατασκευαστικής;"

"Ναι....! Πατέρας του ήτανε" πρόσθεσε ο Σωκράτης.

Ο Τίμος προσπαθούσε να μιλήσει αλλά δεν έβγαινε λέξη....

"Έλα....πού είσαι Τίμο;"

Κατάφερε να απαντήσει.

"Εδώ είμαι, τι άλλο ξέρουμε ;"

"Το έργο προχώρησε γρήγορα αλλά το 1960 την Άνοιξη, ένας εργάτης σκοτώθηκε. Καταλαβαίνεις, οι συνθήκες δουλειάς ήταν τότε άθλιες..."

"Καταλαβαίνω" πρόσθεσε ο Τίμος ρουφώντας κάθε λέξη.

"Τα άλλα είναι ιστορία φίλε μου"

"Δηλαδή...."

"Δηλαδή, ξέσπασε αναταραχή. Οι εργάτες ξεκίνησαν απεργία. Έγινε χαμός. Πήρε έκταση, είχαμε γεγονότα".

"Που τα έμαθες όλα αυτά; Τα μετά εννοώ"

"Το Επιμελητήριο έχει και ιστορικό αρχείο των έργων βρε Τίμο".

"Ξέρεις κάτι άλλο για μετά;"

"Ε όχι, είπαμε ιστορικό αλλά για τα γενικά...εκείνο όμως που έμαθα είναι ότι μετά το τέλος του έργου και την παράδοσή του, έτσι όπως έγινε, ο Τριανταφυλλόπουλος χάθηκε απ'  την αγορά. Η Επιχείρησή του εξαγοράστηκε από τον Ναρσή".

Ο Τίμος προσπαθούσε να καταλαγιάσει τις εντυπώσεις του από τα νέα που μάθαινε. Ο Σωκράτης τον διέκοψε ξανά.

"Αυτά λοιπόν κύριε, σε κάλυψα;"

"Δεν έχω λόγια να σε ευχαριστήσω φίλε ειλικρινά"

"Βρε άσε τα λόγια και κανόνισε για κανένα ποτό. Τι με τέτοιες πληροφορίες έτσι νομίζεις θα την βγάλεις;"

Ο Τίμος χαμογέλασε στην άλλη άκρη.

"Έχεις δίκιο, θα το κανονίσω"

"Σύντομα ε όχι σαν θα πάρω σύνταξη" ακούστηκε ο φίλος του.

Αποχαιρετίστηκαν σε πολύ καλό κλίμα και έκλεισαν.

Ο Τίμος μέτραγε ξανά όσα άκουγε. Οι σκέψεις στο μυαλό του είχαν στήσει χορό.

"Ώστε ο Ναρσής ήταν πίσω από το έργο. Βέβαια, θα μου πεις όχι ο ίδιος, ο πατέρας του αλλά είναι ικανό αυτό να κάνει τη διαφορά;" σκέφτηκε.

Άρα κατάλαβε ότι εδώ στήνεται μια σχέση ανάμεσα στον Ναρσή και τον Λεμπεδιωτάκη. Μα... ο Ναρσής δεν ήταν μόνος του στο έργο, ήταν και ο άλλος ο συνεταίρος ο Τριανταφυλλόπουλος. Αλλά την εργοδοσία την εξέφραζαν από κοινού. Ήθελε να δει αν αυτή η κόντρα με τον συνδικαλιστή ήταν απόρροια του ενός ή του άλλου. Δεν μπορούσε να χρεώσει απόλυτα κάποιον. Από την άλλη όμως; Μετά το έργο ο Τριανταφυλλόπουλος χάθηκε στην αγορά. Λέει κάτι αυτό; Τι θα μπορούσε να λέει; Ότι στη λήψη των αποφάσεων τότε και στην τακτική της εταιρείας πέρναγε περισσότερο του Ναρσή; Τίποτα δεν ήταν σίγουρο. Γιατί άνετα θα μπορούσε τότε κουμάντο να έκανε αυτός, να προκάλεσε θέμα και ύστερα να ήρθε η επέμβαση του Ναρσή.  Όλα είναι χυλός, αδιαμόρφωτα. 

Έπιασε το κεφάλι του με τα χέρια του. Ένιωθε να καίει. Προσπαθούσε να κάνει συνειρμούς με τα γεγονότα αλλά δεν ήταν εύκολο. Από την άλλη σκέφτηκε:

"Δύο πρόσωπα. Να ήταν η οικογένεια Ναρσή και ο Λεμπεδιωτάκης; Και στη μέση η οικογένεια της Θάλειας. Άντρας ή τέλος πάντων σύντροφος της θείας της. Και η Θάλεια παρούσα στην γιορτή του Ναρσή. Μάλιστα να την πολιορκεί". Τρία πρόσωπα στον ίδιο κύκλο. Ισχύει άραγε ή είναι άσχετες συμπτώσεις; Θυμήθηκε τον μικρό τους καβγά εκείνης της νύχτας. Να ξέρει άραγε η Θάλεια αυτή τη σχέση; Ένας θάνατος συγγενικού της προσώπου, απειλές του Ναρσή. Πως είναι δυνατόν να ξέρει αυτή τη σχέση και να αντιδρά έτσι; Αλλά η παρουσία της Θάλειας στην εκδήλωση του Ναρσή, δεν ήταν δική της επιλογή. Ήρθε εκεί με τον υπουργό, συνοδός του. Και γιατί να ήταν ο Ναρσής αυτός που κυνήγησε τότε το Λεμπεδιωτάκη και να μην ήταν ο Τριανταφυλλόπουλος και έτσι εξαφανίστηκε από την αγορά μετά;"

"Θεέ μου δεν μπορώ να βγάλω άκρη..." σκέφτηκε μεγαλόφωνα, τόσο ώστε να το καταλάβει ότι μιλούσε μόνος του. Έμοιαζε απελπισμένος. Κοίταξε το ρολόι του, κόντευε μεσημέρι. Σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου και σχημάτισε τον αριθμό της Θάλειας στη δουλειά. Ένιωθε απόλυτη την ανάγκη να μιλήσει μαζί της. Ο ήχος των κλήσεων χτυπούσε μονότονα στο κεφάλι του. Πολλές φορές. Χωρίς απάντηση. Λίγο πριν κατεβάσει το ακουστικό, μια άλλη γυναικεία φωνή ήχησε στο αυτί του.

"Παρακαλώ"

"Την κυρία Μαζαράκη μου δίνετε;"

"Είναι σε άδεια κύριε. Την θέλετε προσωπικά ή μπορώ να σας εξυπηρετήσω;"

Ξαφνιάστηκε.

"...Προσωπικά την ήθελα ξέρετε πότε θα επιστρέψει;"

"Την Παρασκευή θα είναι εδώ κύριε" πήρε την απάντηση. Ευχαρίστησε και έκλεισε σκεπτικός.

Τις σκέψεις του διέκοψε η είσοδος στο γραφείο του μιας νεαρής συναδέλφου του.

"Τίμο, σου έφερα τα στοιχεία που μου ζήτησες, τα έχω εδώ"

"Α ευχαριστώ Γεωργία, άστα εδώ. Και αν μπορείς βγάλε μου φωτοτυπία αυτά τα άρθρα εδώ που έχω κόψει"

Η ροή της εργασίας τον επανέφερε στο αντικείμενό του. Άφησε τις σκέψεις για όσα έμαθε για το βράδυ που θα ήταν μόνος. Εκεί θα μπορούσε να βάλει μια τάξη στα πράγματα και να δει τι θα έκανε.

(Συνεχίζεται...)