To Σάββατο το πρωί το τηλεφώνημα στο σπίτι της Θάλειας την βρήκε απασχολημένη σε διάφορες δουλειές. Σήκωσε το ακουστικό της συσκευής και στην άλλη άκρη η φωνή του Διονύση Ναρσή ακούστηκε σταθερή και σιγανή σαν να ερχόταν με προφύλαξη.

"Καλημέρα, εγώ είμαι"

"Καλημέρα..." απάντησε η Θάλεια ξερά.

"Σε πήρα να πω την καλημέρα μου αλλά και μια πρόταση" ακούστηκε εκείνος προσεκτικά.

"Ευχαριστώ και ναι, ακούω την πρόταση", απάντησε εκείνη έχοντας ήδη στο μυαλό της σχηματίσει το σχήμα της πρότασης που θα άκουγε. Ήταν σχεδόν σίγουρη.

"Έχουμε αφήσει κάτι στη μέση, θα ήθελα να το ολοκληρώσουμε".

Να το που βγείτε αληθινή με τον εαυτό της. Ο Ναρσής άνοιξε τα χαρτιά του. Ήταν σειρά της να ακολουθήσει.

"Ακούω όλο ενδιαφέρον" του απάντησε κυνικά προκλητικά.

"Λοιπόν, την Τετάρτη γίνεται ένα συνέδριο στην Θεσσαλονίκη, διήμερο. Το επαγγελματικό κομμάτι κρατάει το πρώτο μισό της μέρας. Η υπόλοιπη είναι ελεύθερη. Τι θα έλεγες για μια συνάντηση εκεί;"

Η Θάλεια σφίχτηκε. Να που για πρώτη φορά άκουγε μια πιο πιεστική πρόταση απ τον Ναρσή και μάλιστα εκτός Αθηνών. Προσπάθησε να κερδίσει χρόνο.

"Αυτό δεν περνάει απόλυτα απ το χέρι μου, πρέπει να ζητήσω άδεια απ τη δουλειά μου και δεν ξέρω αν θα την πάρω, ειδικά αυτές τις μέρες", απάντησε μάλλον ρεαλιστικά.

"Θα ήθελες να το προσπαθήσεις;" ακούστηκε πάλι ο Ναρσής.

"Θα είναι ασφαλής μια τέτοια συνάντηση ;" γύρισε το φύλλο της κουβέντας.

"Άκου, τέτοια θέματα δεν τα αφήνω στην τύχη. Εκεί θα είμαι με τον συνεργάτη μου. Αλλά στο υπόλοιπο της μέρας θα ιδιωτεύω. Θα φροντίσω να συναντηθούμε κάπου απόλυτα κλειστά", της είπε.

"Τι είναι αυτό που σε κάνει να θέλεις τόσο μια τέτοια συνάντηση ;" του πέταξε άμεσα.

"Κάτι έμεινε στη μέση. Και αυτό το κάτι δεν θέλω να το χάσω...!"

Ήξερε να είναι ωμός ο Ναρσής. Ωμός και ευθύς στις προθέσεις του.

"Δεν μπορώ να ξέρω", του απάντησε και συνέχισε, "θα έχεις την απάντησή μου την Δευτέρα το μεσημέρι, αφού συνεννοηθώ με την Υπηρεσία μου" ολοκλήρωσε.

"Εντάξει δεν θέλω να σου δημιουργήσω προβλήματα... απλά θέλω να ξέρεις ότι την επιθυμώ πολύ αυτή τη συνάντηση".

"Θα μιλήσουμε τη Δευτέρα" του είπε.

"Εντάξει θα σου τηλεφωνήσω, καλό σου ΣαββατοΚύριακο"

Έκλεισε το τηλέφωνο. Η Θάλεια έμεινε προβληματισμένη και σκεπτική στο γραφείο της. Ο Ναρσής έδειχνε να ξεκινά να κάνει το επόμενο βήμα. Ένα βήμα που φωτογράφιζε κάποια τετελεσμένα στο βάθος. Ήταν άραγε έτοιμη να ακολουθήσει και να ανταποκριθεί; Είναι εντελώς άλλο πράγμα να έχεις κατά νου κάποιες κινήσεις κάτω από την ένταση μιας αφόρητης παρόρμησης και άλλο πράγμα να το βλέπεις άμεσα να έρχεται. Όλα γίνονταν πιο δύσκολα. Πολλές ώρες μέσα στις επόμενες ημέρες θα βρισκόταν αντιμέτωπη με αυτό το θέμα μέχρι να καταλήξει στην απάντηση που θα έδινε τη Δευτέρα το μεσημέρι. Ο χορός των συνεπειών άρχισε να δυναμώνει και να προκαλεί πόνο.

@@@@@

Η Δευτέρα της καινούργιας βδομάδας δεν είχε κάτι το διαφορετικό για τους ρυθμούς του Τίμου στην εφημερίδα. Μόνο που διέφερε σε ένα πράγμα. Οι εξελίξεις που είχε στα χέρια του στο θέμα της παλιάς υπόθεσης του ατυχήματος του Κώστα Λεμπεδιωτάκη. Όλα αυτά που προέκυψαν μετά την συνάντησή του της Παρασκευής με τον Σταμάτη και τον Τζανή.

Είχε αποφασίσει να βάλει αυτήν την υπόθεση επίσημα μέσα στην εφημερίδα. Ήταν σίγουρος να προτείνει στον διευθυντή του το θέμα και να πάρει την άδεια να κάνει την έρευνα και το ιστορικό του ρεπορτάζ. Μάλιστα αναζητούσε ευκαιρία να τον ξεμοναχιάσει να του το πει.

Μέσα στο Σαββατοκύριακο έκανε τις σκέψεις και τους σχεδιασμούς του για την υπόθεση. Όλα έδειχναν ότι το ατύχημα του συνδικαλιστή στον Πειραιά δεν ήταν καθαρό. Ότι κάτι σοβαρότερο έκρυβε πίσω του. Η απεργία στο μεγάλο εργοτάξιο στα Μέγαρα, τα όσα ακολούθησαν, ο ρόλος του και το σκοτεινό παρασκήνιο. Τι παιχνίδι έπαιξε σ' αυτήν την ιστορία εκείνο το μούτρο ο Λευτέρης Γεβετζής. Να ήταν μια αυθόρμητη έκρηξη εκείνη του η συμπεριφορά στην ταβέρνα με τους εργάτες; Τι ήθελε να πει με αυτό το "καλά του κάνανε του μπάσταρδου, γυρεύοντας πήγαινε...". Ο Θάνατος του Λεμπεδιωτάκη αποδόθηκε σε ατύχημα. Δεν βρέθηκε ποτέ ο οδηγός που τον χτύπησε. "Πήγαινε γυρεύοντας....". Ναι, απέναντι σε ποιους; Προφανώς στους ιδιοκτήτες της εταιρείας που έκανε το έργο. Αυτό λέει η λογική. Η απεργία έγινε εκεί. Και τι τον ένοιαζε τον Γεβετζή; Μήπως είχε σχέση με τους ιδιοκτήτες; Μήπως ήταν το μακρύ τους χέρι στις βρωμοδουλειές τους; Μα ήδη το είχαν βεβαιώσει ο Σταμάτης με τον Τζανή.

Ήταν μόνος κλεισμένος στο γραφείο του. Η ώρα πλησίαζε δέκα το πρωί, η μέρα έτρεχε. Έτριψε το κεφάλι του με τα χέρια του. Προσπάθησε να συγκεντρώσει το μυαλό του. Ήπιε μια καλή ρουφηξιά απ' τον καφέ του. Σκέφτηκε το πιο λογικό. Αν μπορούσε να βρει ποιοι ήταν οι εργολήπτες εκείνου του έργου, ποιοι ήταν αυτοί που πήραν το έργο τότε θα εύρισκε ποιοι ήταν απέναντι στους εργάτες και συγκρούστηκαν μαζί τους. Ήταν μια καλή, λογική σκέψη. Όμως καθόλου εύκολη δουλειά να βρει μια σύμβαση έργου είκοσι επτά χρόνια πριν, το 1960. Ήταν μια δημόσια ανάθεση. Άρα, ποιος θα μπορούσε να τον βοηθήσει;

Η λογική λέει ο ίδιος ο φορέας που έδωσε το έργο και τα αρχεία του. Με λίγα λόγια, το ίδιο το κράτος και συγκεκριμένα το αρμόδιο Υπουργείο εκείνης της εποχής.

Να που για μια ακόμα παράξενη συγκυρία αυτή η αναζήτηση τον έφερνε να ακουμπά πάλι στη Θάλεια Μαζαράκη...! Σύμβουλος συμβάσεων στο Υπουργείο. Δεν μπορούσε να μην είχε μια πρόσβαση στα αρχεία, αν όχι εκείνη κάποιο άλλο τμήμα του Υπουργείου.

Δεν ήξερε τι να κάνει. Ήταν με το ένα χέρι στο ακουστικό του τηλεφώνου να την καλέσει.

Όχι...! Κάτι τον σταμάτησε. Δεν μπορούσε να το ερμηνεύσει. Σαν κάτι να έλαμψε ιδέα στο μυαλό του. Άνοιξε το συρτάρι του γραφείου του και έβγαλε έναν κατάλογο. Δημοσιογράφος ήτανε, δικτυωμένος όφειλε να είναι παντού σε ανάλογους φορείς. Το Τεχνικό Επιμελητήριο λοιπόν ήταν το πιο αρμόδιο πάνω στο θέμα. Ο Σωκράτης Γιαλουρίδης, επαγγελματικός φίλος εκεί, ήταν το σωστό πρόσωπο στη σωστή θέση.

"Τον κ. Γιαλουριδη παρακαλώ;"

.........................

"Σωκράτη.....! πόσο καιρό βρε ;"

Ο φίλος του, τον υποδέχτηκε με χαρά αλλά και γκρίνια, είχαν καιρό να μιλήσουν. Ο Τίμος προσπάθησε, μάταια, να δικαιολογηθεί. Η γλυκιά αυτή γκρίνια έδωσε τη θέση της σε μια όμορφη κουβέντα. Όμως κάποια στιγμή ο Τίμος μπήκε στο αίτημά του:

"Φίλε θέλω μια μεγάλη χάρη"

Ο άλλος θυμήθηκε και πάλι τη γκρίνια του.

"Να το...! άμα θες κάτι με θυμάσαι...." την εξέφρασε αλλά πήγε παρακάτω, ο Τίμος τού είπε:

"Θέλω να μου πεις για ένα δημόσιο έργο παλιά, πολύ παλιά, ποιοι ήταν οι εργολήπτες"

"Για πόσο παλιά μιλάμε;"

"Λοιπόν θα πας αρχές 1960..."

"Α προχθές δηλαδή..." είπε γελώντας.

"Ναι, αφορά το έργο κατασκευής της επαρχιακής οδού στα Μέγαρα, που έγινε εκείνη την εποχή. Θέλω τους εργολήπτες"

"Ήθελα να 'ξερα τι σκαλίζεις, τι τους θέλεις;" ρώτησε με απορία ο Σωκράτης.

"Ένα ρεπορτάζ κάνω και ψάχνω τα στοιχεία. Κάνε μου τη χάρη σε παρακαλώ, αν μπορείς..."

"Εντάξει φίλε, θα το κοιτάξω. Μην τον δένεις όμως τον γάϊδαρό σου. Μπορεί να μην βρω τίποτα".

"Ξέρω ότι θα τα καταφέρεις" απάντησε ο Τίμος.

"Θα μου το αφήσεις και θα σε πάρω μόλις βρω, μην περιμένεις σήμερα απάντηση να είμαστε εξηγημένοι".

"Όποτε μπορέσεις Σωκράτη".

Έκλεισαν σε λίγο το τηλέφωνο.

Ο Τίμος ένιωσε ικανοποιημένος. Και γιατί μίλησε ξανά με έναν καλό επαγγελματικό φίλο και γιατί μπόρεσε να κάνει μια αρχή στην έρευνά του. Πλέον δεν του έμενε κάτι άλλο παρά να περιμένει.

(Συνεχίζεται...)

Ο Τίμος χώνεται όλο και πιο βαθιά στην υπόθεση εκείνη. Αναζητά στοιχεία από το μακρινό παρελθόν. Πού θα οδηγήσει αυτή η αναμονή. Θα βρεθούν στοιχεία άραγε; Από την άλλη ο Ναρσής "επιτίθεται" κατά μέτωπο. Προκλητικά και με θράσος. Η πρότασή του δεν χωρά παρερμηνεία για τις προθέσεις του. Πώς θα χειριστεί η Θάλεια την απροκάλυπτη πλέον πρόταση του Ναρσή; Παράλληλες δράσεις στην εξέλιξη της πλοκής.

Πάμε στο 21ο κεφάλαιο χρωστώντας απαντήσεις στην πλοκή.