Ι.

Η Πέμπτη της επόμενης βδομάδας γνώριζε μεγάλη κινητικότητα στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων. Το Υπουργικό συμβούλιο, μεσοβδόμαδα, εκμεταλλευόμενο τη θετική συγκυρία στην αγορά με την ολοκλήρωση σειράς παρεμβάσεων και προώθησης έργων, αποφάσισε ότι έπρεπε να επιταχύνει τους ρυθμούς στα μεγάλα έργα. Η απόφαση για την αναβάθμιση των βασικών αεροδρομίων της χώρας ήταν ειλημμένη. Τώρα πλέον ήταν ώρα να μπει στο τελικό στάδιο. Ο μεγάλος διαγωνισμός δημοπράτησης του έργου ξεκινούσε και φυσικά το οικείο Υπουργείο θα σήκωνε το μεγάλο έργο.

Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, η Θάλεια ήταν εκείνη που, εντελώς μόνη στο γραφείο της, σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου της.

Στο άλλο άκρο της τηλεφωνικής γραμμής ακούστηκε η φωνή μιας νεαρής κοπέλας.

"Τον κύριο Δέσπο παρακαλώ" 

Σε λίγο η γνωστή φωνή του Έλληνα εκπρόσωπου της θυγατρικής εταιρείας των Γερμανών κατασκευαστών στην Ελλάδα συντονίστηκε με τη δική της. Η Θάλεια ήταν σαφής και περιεκτική.

"Καλησπέρα, εγώ είμαι"

.....................

"Η δημοπράτηση του έργου των αεροδρομίων ξεκίνησε σήμερα"

...................

"Ναι, θα γίνει με τον σχετικό γνωστό νόμο. Φυσικά θα σταλεί πρόσκληση ενδιαφέροντος στα ενδιαφερόμενα μέρη αλλά θα κοινοποιηθούν και οι όροι".

Ο Δέσπος ακούγονταν να είναι σε συναγερμό και κατέγραφε τις εξελίξεις καθώς η Θάλεια τον ενημέρωνε σχετικά αλλά τηλεγραφικά.

"Θα καταγράψω τα κρίσιμα σημεία του διαγωνισμού και θα βρούμε τρόπο να σας τα στείλω'.

Ο Δέσπος ήταν εξαιρετικά ευχαριστημένος.

"Προχωρώ και στις άλλες κινήσεις μας όπως ξέρουμε"

Έκλεισαν το τηλέφωνο δίνοντας ραντεβού για την κοινοποίηση των λοιπών λεπτομερειών. Η Θάλεια έριξε μια ματιά στο ρολόι της. Κόντευε μία το μεσημέρι. Έβγαλε από το σημειωματάριό της την κάρτα του Ναρσή με το προσωπικό του τηλέφωνο.

Σε λίγα λεπτά ακούστηκε η φωνή του.

"Καλησπέρα, είμαι η Θάλεια"

Ανασκίρτησε στη φωνή της. Δεν είχε νέα της από εκείνο το Σάββατο που τον επισκέφτηκε στο γραφείο του. Η Θάλεια άρχισε να τον ενημερώνει.

"Πήρα να σού πω, το Υπουργικό συμβούλιο αποφάσισε να προχωρήσει ο διαγωνισμός για τα αεροδρόμια. Στο Υπουργείο ήρθε ήδη επίσημα η σχετική απόφαση, θα γίνουν και δηλώσεις..."

"Χαίρομαι πολύ, σε ευχαριστώ που με πήρες, είναι για μας σημαντικό Θάλεια..." ακούστηκε με ενθουσιασμό η φωνή του.

Εκείνη συνέχισε:

"Ο διαγωνισμός θα γίνει με το Προεδρικό Διάταγμα 609, το ξέρετε ήδη, με δημοπράτηση. Θα κοινοποιηθεί παντού"

"Θα είμαστε έτοιμοι...."

"Όλα θα κριθούν στις μικρές λεπτομέρειες, στα αντισταθμιστικά οφέλη και στις εκπτώσεις. Εκεί να ρίξετε το βάρος σας, εγώ θα σάς ενημερώσω αναλυτικά".

"Δεν έχω λόγια, αν έχεις λεπτομέρειες και παρασκήνιο και μπορείς θα ήθελα να το είχαμε".

"Θα κάνω ότι μπορώ..."

"Θάλεια...! Βάλε στο μυαλό σου ότι ένα ραντεβού μας μένει στον αέρα, κάτι έμεινε στη μέση"

"Δεν μου αρέσει να αφήνω πράγματα στη μέση...!" τού απάντησε με φωνή σταθερή και άκαμπτη.

Για μια ακόμα φορά η απάντησή της τον φούντωσε.

"Περιμένω σύντομα τηλέφωνό σου τότε" της είπε. Έκλεισαν το τηλέφωνο.

Η Θάλεια σκέφτηκε ότι όλα έμπαιναν σε μια καινούργια φάση. Δεν μπορούσε όμως να ξέρει τι ακριβώς θα περιελάμβανε αυτή.

ΙΙ.

Παρασκευή πρωί και η εργάσιμη βδομάδα του Τίμου τελείωνε μέσα σε αρκετές εκκρεμότητες και υποχρεώσεις. Το ασφαλιστικό έμπαινε πάλι στο στόχαστρο της κυβερνητικής πολιτικής και τα εργατικά ρεπορτάζ γνώριζαν μεγάλη ένταση.

Ο ήχος του τηλεφώνου, τον διέκοψε από τη δουλειά του. Σήκωσε το ακουστικό:

"Παρακαλώ"

"Τον κύριο Τίμο Αργυριάδη θα ήθελα" ακούστηκε μια ηλικιωμένη φωνή στην άλλη άκρη.

"Ο ίδιος, ποιος είναι ;"

"Τίμο; Εγώ είμαι ο Σταμάτης ο Αλαβιανός" πήρε την απάντηση.

"Κυρ Σταμάτη...! Τι ευχάριστη έκπληξη είναι αυτή, τι κάνεις, πως είσαι;"

"Καλά παιδί μου, εγώ, τίποτα ιδιαίτερο, τα καθημερινά μου"

Η γλυκιά του φωνή ήχησε ξανά στα αυτιά του με τόση ζεστασιά. Ο Γέροντας συνέχισε:

"Τίμο παιδί μου, άκου γιατί σε θέλω, μπορώ να σου μιλήσω ελεύθερα;"

"Ναι κυρ Σταμάτη σ' ακούω".

"Σου έχω νέα και μάλιστα καλά για αυτό που μιλήσαμε ξέρεις..."

Ο Τίμος σχεδόν πετάχτηκε απ' την καρέκλα του.

"Πες μου, βρήκες τίποτα;"

"Ναι, έχω έναν καλό φίλο, απ' τα παλιά, έχει κάποια πράγματα ενδιαφέροντα να σου πει"

"Λέγε κυρ Σταμάτη, μην με τρελαίνεις...!"

"Γιε μου αυτά τα πράγματα δεν λέγονται στο τηλέφωνο, πες μου πότε μπορείς να ειδοποιήσω τον άνθρωπο να συναντηθούμε"

Ο Τίμος σαν να μπέρδευε το μυαλό του ξαφνικά άρχισε να κοιτάζει ημερολόγια και σημειώσεις.

"Απόψε το βράδυ κυρ-Σταμάτη, απόψε μπορώ, πες μου λοιπόν"

"Στις οκτώ το βράδυ στο κουτούκι, ξέρεις, σε περιμένουμε"

"Εντάξει, εντάξει, αν τύχει κάτι σε παρακαλώ τηλεφώνησέ μου, τα έχεις τα τηλέφωνά μου"

"Τα έχω παιδί μου, θα τα πούμε".

Χαιρετήθηκαν και ο Τίμος έκλεισε το τηλέφωνο. Ένιωθε το μυαλό του πάλι να φουντώνει από περιέργεια και προσμονή. Έριξε μια ματιά στην ώρα. Η μέρα είχε ακόμα πολύ δρόμο μέχρι το απόγευμα. Ανυπομονούσε...

(Συνεχίζεται...)

Άραγε τι μπορεί να βγάλει για την έρευνα του Τίμου, η συνάντηση αυτής της βραδιάς; Θα μπορούσε άραγε να ανοίξει ένα ουσιαστικό παράθυρο στα στοιχεία που αναζητούσε; Οι ώρες δεν έλεγαν να περάσουν...