Είχε πια προχωρήσει το απόγευμα για τα καλά. Η ημέρα της στο γραφείο στο Υπουργείο ήταν εξαντλητική. Το άνοιγμα των προσφορών είχε διαρκέσει ώρες με αρκετή ένταση και κούραση. Οι προσφορές είχαν αξιολογηθεί από την επιτροπή του Υπουργείου, φυσικά με δική της άμεση παρουσία καθώς η θέση της ήταν άμεσα συνδεδεμένη με αυτό.

Το αποτέλεσμα, για εκείνην αναμενόμενο. Αλλά και προσδοκόμενο καθώς αυτό επεδίωκε.

Η Κατασκευαστική εταιρεία του Ναρσή πήρε το έργο με την καλύτερη οριακά πρόταση. Ολοκλήρωσαν στο υπουργείο τις τελευταίες διατυπώσεις και κυβερνητικές επαφές και απέμενε η επίσημη ανακοίνωση για τη Δευτέρα.

Γύρισε σπίτι κατάκοπη αλλά με μια αίσθηση ικανοποίησης. Έκανε το μπάνιο της, έφαγε, έγειρε λίγη ώρα στον καναπέ του σαλονιού της και νωρίς το βράδυ πια σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου.

"Tον κ. Ναρσή παρακαλώ"

Η ηχογραφημένη απάντηση του τηλεφωνητή υπενθύμισε την μεθοδολογία του συνομιλητή της.

"ο κ. Ναρσής θα σάς καλέσει με τη λήψη της κλήσης, παρακαλώ αφήστε όνομα και αριθμό"

"Θάλεια Μαζαράκη, σάς περιμένω"

Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και το τηλέφωνό της ήχησε. Στην άλλη άκρη η χροιά της αντρικής φωνής ήταν πλέον γνώριμη.

"Tην κ. Μαζαράκη παρακαλώ"

"Εγώ είμαι, καλησπέρα"

Το χρώμα της αντρικής φωνής άλλαξε αμέσως προς το πιο οικείο.

"Θάλεια, ο Διονύσης είμαι, με ζήτησες;"

Μπορούσε να χαμογελάσει σκληρά χωρίς τον φόβο να τη δει.

"Συγχαρητήρια κ. Ναρσή, πήρατε το έργο, τα αποτελέσματα του διαγωνισμού βγήκαν"

Ο άλλος σκίρτησε.

"Θάλεια....! Αυτό είναι υπέροχο, σε ευχαριστώ που με ενημέρωσες".

"Δεν σας κάλεσα ποτέ...! κανείς δεν γνωρίζει ακόμα το αποτέλεσμα, νομίζω καταλαβαίνετε" , είπε με νόημα. Εκείνος συνέχισε με δεκτική διάθεση.

"Φυσικά και έτσι θα μείνει. Αρκεί η ενημέρωσή σου, για μένα σημαίνει πολλά.... Θάλεια...."

"Παρακαλώ"

"Θάλεια θέλω να συναντηθούμε.... θεώρησέ το προσωπική πρόσκληση, έξω από επαγγελματικά θέματα"

Πάλι εκείνο το σκληρό χαμόγελο σχηματίστηκε θριαμβευτικά στο πρόσωπό της.

"Θα το δούμε... σάς υπόσχομαι..." κόμπιασε με μιας "Σού υπόσχομαι να το δω"

"Σύντομα ε ;"

"Σύντομα, θα σού τηλεφωνήσω"

"Θάλεια.... σε ευχαριστώ, σε περιμένω"

"Καληνύχτα"

Έκλεισε αργά το τηλέφωνο και τα μάτια της για μια στιγμή γεμάτα σκέψεις και αισθήματα. Την ίδια στιγμή το χέρι της σχημάτισε έναν άλλο αριθμό στο τηλέφωνο.

"Καλησπέρα, εγώ είμαι"

Μια ώριμη αντρική φωνή την χαιρέτισε στην άλλη γραμμή.

"Έχω νέα, μπορούμε να συναντηθούμε απόψε;"

...............................

"Ναι, δεν θέλω από το τηλέφωνο" σχολίασε η Θάλεια.

"Σε περιμένω στο Saint Lycabettus για φαγητό" ακούστηκε η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής.

"Τι ώρα;"

"Να πούμε στις δέκα;"

"Μια χαρά"

Το ραντεβού κανονίστηκε. Η Θάλεια έκλεισε το τηλέφωνο με μία αίσθηση ηρεμίας στο πρόσωπό της. Είχε ώρα μπροστά της να χαλαρώσει ακόμα λίγο και να ετοιμαστεί. Το Σαββατοκύριακο ξανοίγονταν μπροστά της.

Ήταν έτοιμη γύρω στις εννέα. Είχε φορέσει ένα όμορφο βραδινό σύνολο. Ένιωθε μια εξωτερική ηρεμία μέσα στην ομορφιά της. Πήρε τα πράγματά της και κατέβηκε. Μπήκε στην κόκκινη Alfetta της και ξεκίνησε για το ραντεβού της.

Σάββατο βράδυ και η κίνηση στους δρόμους είχε αρχίσει να πυκνώνει. Βγήκε στη Λεωφόρο Κηφισίας και γύρω στις δέκα προσπαθούσε να παρκάρει έξω στο parking του μεγάλου ξενοδοχείου.

Ο Δημήτρης Δέσπος, ο διευθυντής της θυγατρικής εταιρείας της Γερμανικής κατασκευαστικής εταιρείας, την περίμενε στην κεντρική reception. Είχε μια καλοσυνάτη εμφάνιση, πάντα προσεκτικός και αρχοντικός στο ντύσιμό του. Την καλωσόρισε με ευγένεια. Την οδήγησε στο όμορφο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Η θέα ήταν μαγευτική. Ο υπάλληλος του ξενοδοχείου τους οδήγησε σε ένα τραπέζι δίπλα ακριβώς στην μεγάλη τζαμαρία. Στα πόδια τους έξω η νυχτερινή Αθήνα με τα φώτα της να λαμπυρίζουν ως πέρα μακριά στην παραλιακή γραμμή. Αντίκρυ τους τα φώτα της Ακρόπολης φώτιζαν διακριτικά και ζεστά την εντυπωσιακή εικόνα. Η κουβέντα τους ήταν ήρεμη, σε διάφορα απλά θέματα της καθημερινότητας σε ένα εξαίρετο δείπνο. Κάποια στιγμή ο Δέσπος ξεκίνησε να μπαίνει στο θέμα της συζήτησης.

" Ελπίζω τα νέα μας να είναι ευχάριστα"

"Ο Διαγωνισμός κρίθηκε, η κατασκευαστική του Ναρσή πήρε το έργο, όλα έγιναν όπως τα είχαμε σχεδιάσει" απάντησε η Θάλεια.

"Θαυμάσια....! δεν είχα καμία αμφιβολία ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Είχαμε κάτι απρόοπτο, απρόσμενο στη διαδικασία;"

"Όχι, τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα και δεν μπορούσε να δημιουργηθεί θέμα".

Ο Δέσπος, με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό του, έπιασε το μπουκάλι με το κρασί, γέμισε τα ποτήρια τους και σήκωσε το δικό του:

"Ας πιούμε λοιπόν στην υγειά της επιτυχίας μας αγαπητή Θάλεια". Εκείνη ακολούθησε.

"Στην υγειά της" με ένα βλέμμα γεμάτο νόημα.

"Οφείλω να σε ευχαριστήσω και προσωπικά για τον τρόπο που χειρίστηκες την υπόθεση, αυτό στο αναγνωρίζω"

Η Θάλεια δεν μίλησε, απλά χαμογέλασε σιωπηρά. Εκείνος συνέχισε:

"Θέλω να σε ρωτήσω κάτι αλλά θέλω απάντηση με ειλικρίνεια"

"Σας ακούω"

"Πάντα ο πληθυντικός σου, πάντα η διάθεση να στέκεσαι απόμακρη, ας είναι. Σε γνωρίζω αρκετό καιρό. Από τότε με το μεταπτυχιακό σου στο Βερολίνο και την υποτροφία σου, μια υποτροφία που στάθηκε αφορμή να γνωριστούμε και προσωπικά και επαγγελματικά. Αν ρωτούσα μια αιτιολόγηση στο γιατί δέχτηκες να συνεργαστείς μαζί μας στο θέμα αυτό σε σχέση με τον Ναρσή, πόσο αδιάκριτο θα ακούγονταν;"

Η Θάλεια σήκωσε τα μάτια της και ταυτίστηκε με τα δικά του. Περίμενε την απάντησή της με αγωνία αλλά και με περιέργεια.

"Μεγάλη κ. Δέσπο"

Εκείνος αναστέναξε λίγο και συνέχισε:

"Ενώ όλα είναι άψογα μεταξύ μας, καταλαβαίνεις ότι αυτή η σιωπή σου διατηρεί ανάμεσά μας μια δυσπιστία"

Η Θάλεια απάντησε εμφαντικά:

"Το καταλαβαίνω και το σέβομαι. Ξέρω ότι σε τέτοιες συνεργασίες, που κρίνουν πολλά κάθε σκοτεινή πτυχή είναι θέμα. Αλλά απ' την πρώτη στιγμή που το ξεκινήσαμε όλο αυτό σας είχα ξεκαθαρίσει ότι είναι προσωπικό μου θέμα, ένα δικό μου στοίχημα με τον εαυτό μου"

"Ξέρεις ότι τα προσωπικά Θάλεια σε τέτοιες συναλλαγές δεν είναι καλός σύμβουλος".

"Ήμουνα κάτι παραπάνω από έντιμη μαζί σας. Θα μπορούσε το κίνητρό μου να είναι οικονομικό. Οφείλετε να το εκτιμήσετε. Και άλλωστε, το εγχείρημα κρίνεται εκ του αποτελέσματος δεν νομίζετε;"
"Εντάξει, δεν θα επιμείνω άλλο. Τουλάχιστον προς το παρόν. Όμως, επειδή παίζουμε με ανοιχτά χαρτιά, και θέλω και εγώ να είμαι καθαρός μαζί σου, θα σου πω ότι θα κρατάμε ανοιχτά τα μάτια σε αυτήν την συνεργασία που θα κρίνεται κάθε στιγμή".

"Δεν έχω αντίρρηση κ. Δέσπο, πρώτη εγώ κατανοώ".

"Ωραία, χαίρομαι. Το επόμενο βήμα μας είναι η σύμβαση για τα αεροδρόμια. Θα παρακολουθούμε και εμείς αλλά περιμένω και τη δική σου ενημέρωση για το πότε θα ξεκινήσει η διαδικασία."

"Σύμφωνοι".

"Και ....επέτρεψέ μου μια συμβουλή. Μια πρόταση, παρ' το όπως θέλεις...."

"Παρακαλώ"

"Σε τέτοιες υποθέσεις, μην βάζεις μέσα συναισθήματα, απόφυγέ το".

Η Θάλεια τον κοίταξε σιωπηρά έχοντας πάντα αυτό το αινιγματικό χαμόγελο στο πρόσωπό της.

"Σας ευχαριστώ" ήταν η επωδός της στην κουβέντα του.

Άλλαξαν θέμα συζήτησης. Η ώρα κύλησε σε χαλαρή ατμόσφαιρα και ένα όμορφο δείπνο. Επίσης τυπική αλλά και ευγενική ήταν και η ώρα της αποχώρησης. Άλλωστε η νύχτα είχε προχωρήσει αρκετά.

Ο Δέσπος συνόδευσε τη Θάλεια στην έξοδο του Ξενοδοχείου. Χαιρετήθηκαν ευγενικά και εκείνη μπήκε στο αυτοκίνητό της.

Πήρε το δρόμο της επιστροφής. Μια δύσκολη μέρα έφτανε στο τέλος της. Ένιωθε πια έντονα την ανάγκη να αφήσει τη σκέψη και το σώμα της να αποτοξινωθούν από όλα τα σημερινά.

Οδηγούσε στο δρόμο με τα φώτα να λούζουν το ανέκφραστο σφιγμένο πρόσωπό της. Ένα παράξενο αντιφέγγισμα μέσα στη σιωπή.

(Συνεχίζεται....)