Φεβρουάριος 1960

-"Ανοίξτε, ανοίξτε σας παρακαλώ", ακούστηκε δραματική η φωνή ενός απ τους δύο τραυματιοφορείς. Το φορείο προσπαθούσε να κινηθεί στον μεγάλο διάδρομο του Νοσοκομείου ανάμεσα σε κόσμο με κατεύθυνση στις πρώτες βοήθειες. Ο ένας τραυματιοφορέας έσπρωχνε το φορείο με όση ταχύτητα μπορούσε ενώ ο δεύτερος κράταγε στα χέρια του ένα μπουκάλι με ορό όπου το σωληνάκι του κατέληγε στο σώμα της Γυναίκας που μέτραγε ακανόνιστες και βαριές τις αναπνοές της πάνω στο φορείο.

Τα πρόσωπα των νοσοκόμων που την τράβαγαν έδειχναν να χάνονται στο βλέμμα της. Πότε καθάριζαν, την ίδια στιγμή γίνονταν ένας θολός καμβάς ενώ την άλλη χάνονταν η συμμετρία στο χώρο γύρω της. Τα χέρια της έτρεμαν και δύσκολα ένιωθε την αίσθηση στα άκρα της. Εμφανή ίχνη αίματος είχαν αρχίσει να νοτίζουν το φορείο.

-"Γρήγορα εδώ", ακούστηκε η φωνή της νοσοκόμας στην είσοδο του χώρου υποδοχής για τις πρώτες βοήθειες. Οι πόρτες άνοιξαν διάπλατα και οι τραυματιοφορείς με το φορείο μπήκαν στο χώρο. Οι γιατροί της βάρδιας έτρεξαν αμέσως.

-"Τι συμβαίνει; τι έχουμε;" Έκανε ένας νεαρός γιατρός που μάλλον ήταν ο επικεφαλής της βάρδιας.

-"Την βρήκε πεσμένη στη σκάλα του σπιτιού της μια γειτόνισσα γιατρέ, έχει πολλαπλά τραύματα και αιμορραγεί...." απάντησε ο τραυματιοφορέας.

-"Συνοδός κανείς;"

-"Όχι, η γυναίκα που τη βρήκε μας είπε ότι κάποιον θα ειδοποιούσε."

Η Ομάδα των γιατρών και των νοσοκόμων κινητοποιήθηκε άμεσα. Ένας μικρός πανικός επικράτησε για λίγο στο θάλαμο με τα επείγοντα. Ο Επικεφαλής γιατρός έσκυψε πάνω από τη γυναίκα κάνοντας τις πρώτες του εκτιμήσεις, Με την πρώτη του ματιά το πρόσωπό του σφίχτηκε. Πολλά ζευγάρια μάτια αντάλλασσαν ανήσυχες ματιές.

-"Χειρουργείο γρήγορα, να προλάβουμε, φαίνεται να έχει χάσει πολύ αίμα", ακούστηκε η φωνή του γιατρού ανήσυχη μετά την πρώτη κλινική εξέταση και συνέχισε: "Ενημερώστε το τμήμα, ανεβαίνω...".

Το φορείο πήρε το δρόμο προς τα χειρουργεία του νοσοκομείου με την συνοδεία των τραυματιοφορέων, μιας νοσηλεύτριας και ενός γιατρού.

Δίπλα της όλα αυτά περνούσαν σαν κινηματογραφική ταινία. Εικόνες ανθρώπων με τις λευκές μπλούζες, μάτια ανήσυχα ολόγυρά της. Κάποια νοσοκόμα δίπλα της της έσφιγγε το χέρι. Σαν να άκουσε το λόγο της "Κουράγιο, όλα θα πάνε καλά...". Σχήματα που χάνονταν, έχαναν τη λογική τους και ξανάρχονταν ανακατεμένα. Και η ανάσα της δύσκολη, βαριά. Ο Θάλαμος του μεγάλου ανελκυστήρα έμοιαζε λες και την έπαιρνε σε ένα άλλο μακρινό ταξίδι.

Η καρδιά της έγινε κόμπος. Δεν ένοιωθε τα πόδια της, γύρευε λίγο αέρα, πονούσε, η επαφή της με το περιβάλλον έμοιαζε να χάνεται σε κάτι που έσβηνε αργά μα σταθερά.

"Θεέ μου να προλάβουν...." ήταν η σκέψη της.

Δεν κατάλαβε πως έφτασαν στο χώρο του χειρουργείου. Μόνο τα δυνατά φώτα από πάνω της για λίγο την επανέφεραν. Έβλεπε πρόσωπα γύρω της. Χέρια να την αγγίζουν, καλώδια να σφίγγονται και ακαθόριστα κάποιες φωνές.

-"Γρήγορα παρακαλώ, γρήγορα" έκανε ο χειρούργος στους συνεργάτες του.

Εκείνη όμως άρχισε να καρφώνει το βλέμμα της απέναντι, απλανές και θολό. Ένα μεγάλο ημερολόγιο φαίνονταν να αλλάζει συνέχεια κλίσεις στα μάτια της. Τα γράμματα τρεμόσβηναν στην προσπάθεια των ματιών της να διαβάσουν. Φεβρουάριος 19.... θολά και μετά πάλι ....1960.

Οι εικόνες πάλι μπερδεύτηκαν στο βάθος της σκέψης της. Αλλόκοτα σχήματα, πρόσωπα, φωνές, ήχοι, πόνος, το γκρίζο να γεμίζει αργά μα σταθερά το βλέμμα της. Το πρόσωπο εκείνου έφτασε και πετάρισε στο βλέμμα της. Το είδε να μεγαλώνει, να καθαρίζει, να φαντάζει μπροστά της εκφραστικό και τρυφερό. Πόσο θα ήθελε να το αγγίξει εκείνη τη στιγμή.

"Θεέ μου κάνε να προλάβουν.....να προλάβουν....." ήταν η ύστατη κορύφωση στη σκέψη της. Μια σκέψη που έμοιαζε με ικεσία. Μια σκέψη που άρχισε να σβήνει, να χάνεται όπως όλα μαζί ολόγυρά της. Ένα απόλυτο μαύρο απλώθηκε και την τύλιξε βαριά. Δεν μπορούσε να νιώσει μήτε να ακούσει. Πόσο μάλλον να δει τα μάτια των γιατρών και νοσοκόμων ολόγυρά της να παγώνουν ανήμπορα. Να παλεύουν, να αγωνίζονται.

Εκείνη δεν ήταν πια εκεί...

(Συνεχίζεται...)