Το σκοτάδι είχε κυριεύσει τη Γαλλία και οι περισσότεροι είχαν αφεθεί σε έναν γλυκό ύπνο. Δεν έπαυαν όμως να υπάρχουν και ορισμένοι που οι ανησυχίες τους δεν τους άφηναν να ηρεμήσουν στα γλυκά τους σκεπάσματα. Όσο λυτρωτικά και αν είναι τα ήσυχα όνειρα, δεν αποτελούσαν διαφυγή για αρκετούς.

Ο πρίγκιπας κατέβηκε τις παραμελημένες σκάλες, που εάν δεν πρόσεχες το βήμα σου θα σε οδηγούσαν σε βέβαιο θάνατο. Σκάλες που κατέληγαν στο πιο παλιό τμήμα του παλατιού, τα μπουντρούμια. Ένα έρημο μέρος, όπου μόνο οι κραυγές των φυλακισμένων ηχούσαν. Μέσα στο σκοτάδι ο καθένας έχανε την αίσθηση του χρόνου. Εάν ήταν μέρα ή νύχτα, χειμώνας ή σκοτάδι. Στα χέρια του κρατούσε ένα κερί που σιγόκαιγε όπως η ανησυχία του, μήπως κάποιος τον είχε ακολουθήσει και συγκεκριμένα ο ξάδερφός του. Ήθελε να περάσει απαρατήρητος, καθώς η έρευνα του ήταν σημαντική και πλέον όλους τους θεωρούσε ύποπτους. Περπάτησε αργά και σταθερά περνώντας από τα μπουντρούμια γνωστών κατάδικων, στην αποτυχημένη του προσπάθεια να μην τους ξυπνήσει. Παραπονεμένες φωνές ακολούθησαν τον γρήγορο, πλέον, βηματισμό του, μέχρι που έφτασε στο πιο απόμακρο κελί. Η μυρωδιά της άπλυτης σάρκας ήταν έντονη, αλλά δεν ήταν κάτι που δεν μπορούσε να συγκριθεί με τις αμέτρητες μέρες μάχης στα σύνορα της Γαλλίας, που είχε βιώσει ο ίδιος.

Μια γυναικεία μορφή βρισκόταν στο βάθος του κελιού. Το βλέμμα χαμηλωμένο, φάνταζε παραδομένη στη δύστυχη και άδικη καταδίκη της. Τα καστανά μαλλιά της έπεφταν μπροστά στο ταλαιπωρημένο της πρόσωπο, καθώς το αδύναμο φως του κεριού τα άγγιξε ελαφρώς, αλλά αρκετά για να σιγουρευτεί ο πρίγκιπας πως αυτή ήταν που έψαχνε. Άφησε το κερί και κάθισε στο βρόμικο έδαφος μπροστά στα κάγκελα του κελιού. Η αναζήτηση της αλήθειας δεν είχε οδηγήσει πουθενά τις τελευταίες ημέρες, οπότε αναγκάστηκε να στραφεί σε αυτή τη λύση. Ήταν η μόνη του ελπίδα, ή τουλάχιστον έτσι πίστευε μέχρι στιγμής.

<<Λεανόρ>> ψιθύρισε και η νεαρή σήκωσε ελάχιστα το βλέμμα της με την έκπληξη στα μάτια της να είναι εμφανή. Δεν περίμενε καμία επίσκεψη πόσο μάλλον τη συγκεκριμένη. Από τότε που την έκλεισαν στη φυλακή, η κοπέλα δεν είχε μιλήσει σε κανέναν. Κανείς δεν τις είχε απευθύνει το λόγο πέρα από μερικούς φυλακισμένους που τα χρόνια εγκλεισμού τους είχαν οδηγήσει στην παράνοια.

<<Μεγαλειότατε, τι κάνετε εδώ;>> αναφώνησε και πλησίασε τα κάγκελα του κελιού. Ο Καρλομάν της έκανε νόημα να μιλάει πιο ήσυχα, δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να τους ακούσουν, αφού αυτά που ήθελε να συζητήσει θα έπρεπε να παραμείνουν μεταξύ τους και μόνο. Αφού κατάφεραν να σκοτώσουν τον ίδιο τον Βασιλιά μέσα στο παλάτι, σήμαινε πως δεν μπορούσε να εμπιστευτεί κανέναν γύρω του.

<<Πιστεύω πως δεν έχεις καμία ανάμειξη με τη δολοφονία του Βασιλιά... Γνωρίζω πόσο πιστή ήσουν και είσαι και λυπάμαι απίστευτα που βρίσκεσαι εδώ και έχεις καταδικαστεί τόσο άδικα. Συγχώρεσέ με, αλλά ήταν η μόνη λύση για να σταματήσουν να υποπτεύονται και ο πραγματικός ένοχος να πάψει να κρύβεται τόσο καλά. Για να βρω, όμως, τον υπαίτιο αυτής της κατάστασης χρειάζομαι τη βοήθειά σου και εσένα εδώ για να μην κινήσουμε υποψίες.>> της εξήγησε με λύπηση στο βλέμμα του. Εάν πράγματι η κοπέλα είχε δει κάτι θα ήταν σωτήριο και για τους δύο, εκείνη θα έφευγε από τη φυλακή και στη θέση της θα έμπαινε ο πραγματικός δολοφόνος. Ο οποίος αποτελούσε απειλή για τους πρίγκιπες, αφού ήταν ακόμη ελεύθερος.

<<Μεγαλειότατε, με τιμά ιδιαίτερα που πιστεύετε τόσο σε εμένα, αλλά αυτό που ζητάτε είναι ακατόρθωτο.>> η φράση της εξέπληξε τον πρίγκιπα. Δεν ήλπιζε σε τέτοια απαντηση .

<<Τι εννοείς;>>

<<Εννοώ πως δεν είδα ποτέ τον δράστη, για αυτό και τα λόγια μου δεν θα σας βοηθήσουν.>>

<<Σε παρακαλώ Λεανόρ η παραμικρή περιγραφή που μπορείς να μου δώσεις από εκείνη την ημέρα θα μου είναι χρήσιμη. Δεν γίνεται να παραμείνεις άλλο εδώ μέσα και ο δράστης να τρέχει ελεύθερος.>> η κοπέλα τον κοίταξε συνοφρυωμένη και χαμήλωσε το βλέμμα της.

<<Ο προσωπικός γιατρός του Βασιλιά μου είχε δώσει ένα φιαλίδιο που περιείχε βαλεριάνα. Τοποθετούσα λίγες σταγόνες κάθε βράδυ στο τσάι του Βασιλιά. Έτσι έκανα και εκείνη τη νύχτα. Βέβαια, αφού είχα προετοιμάσει το τσάι άκουσα έναν περίεργο ήχο έξω από την κουζίνα. Έφυγα μόνο για δύο λεπτά και όταν γύρισα όλα ήταν όπως τα είχα αφήσει.>> ξέσπασε σε έντονους λυγμούς. Ο πρίγκιπας ακούμπησε στοργικά τον ώμο της.

<<Αν γνώριζα πως θα είχε αυτό το τέλος... . δεν θα άφηνα ποτέ το τσάι από το βλέμμα μου. Αν ήξερα πως εξαιτίας αυτών των δύο λεπτών θα έχανε τη ζωή του ο πατέρα σας, ο Βασιλιάς μου, θα έδινα τέλος στη δική μου για να το αποτρέψω.>>

~

Την ίδια στιγμή στις πύλες του παλατιού κάτω από το φως του φεγγαριού, που ήταν ελάχιστο για να σκεπάσει τη φιγούρα του νεαρού, που μόλις είχε φτάσει εκεί. Ο Καρλομάν δεν ήταν ο μόνος που δεν είχε καταφύγει στα χέρια του Μορφέα.

<<Καλώς ήρθες. Δεν πίστευα πως θα ερχόσουν τόσο γρήγορα μετά το κάλεσμά μου.>> ο Κάρολος, πλησίασε τον νεαρό διαθέτοντας ένα έντονο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Είχε φροντίσει να μην τον αντικρύσει ανθρώπινο μάτι και η άφιξη του νεαρού τη συγκεκριμένη στιγμή ήταν ό,τι χρειαζόταν για να αποσπάσει αντιδράσεις και ίντριγκες στο παλάτι.

<<Ήρθα για να ταχθώ στο στρατό του Βασιλιά και για να είμαι κοντά σε εκείνη που αγαπώ, φυσικά και θα ερχόμουν γρήγορα. Μόλις, έλαβα το γράμμα σας, υψηλότατε, ότι με δεχθήκατε στο τάγμα του ιππικού φρόντισα να κάνω την εμφάνισή μου εδώ το συντομότερο δυνατό.>> αναφώνησε ο άνδρας που ήταν πολύ πιο μεγαλόσωμος από την πριγκιπική όψη του Καρόλου.

<<Χαίρομαι πολύ που έχεις τόσο πάθος για την εργασία σου. Πιστεύω πως η συνεργασία μας θα είναι επιτυχής.>> φυσικά και δεν τον ενδιέφερε η επιτυχία του νεαρού στις πολεμικές τέχνες, παρά μόνο η επιτυχία του σχεδίου του.