Ο Βασιλιάς τον κοίταξε εξεταστικά «Κάθισε.» αναφώνησε και ο πρίγκιπας έπραξε όπως του είπε. Μια μεγάλη παύση ακολούθησε με τους δύο άνδρες να κοιτούν ο ένας τον άλλον επίμονα. Είχαν να ειδωθούν αρκετές εβδομάδες πόσο μάλλον να βρεθούν μόνοι και να συζητήσουν.

Η σχέση τους δεν ήταν η τυπική που μπορεί να φανταστεί κάποιος ανάμεσα σε πατέρα και γιο. Πώς θα γινόταν άλλωστε όταν ο πατέρας είναι ο Βασιλιάς της Γαλλίας και ο γιος έχει αναλάβει τη διοίκηση του στρατού από το χρόνο ενηλικίωσής του.

«Καρλομάν...» ο Βασιλιάς θέλησε να πάρει το λόγο καθαρίζοντας τη νραχνή φωνή του. «Γνωρίζεις πως η κατάστασή μου χειροτερεύει μέρα με τη μέρα.» ο πρίγκιπας συνοφρυώθηκε. Δεν μπορούσε να φανταστεί γιατί αναφερόταν στην αρρώστια ο πατέρας του. «Θα έρθει η στιγμή που θα αφήσω αυτό τον κόσμο. Πριν γίνει, όμως, αυτό θέλω να αποκατασταθείς.»

Ο πρίγκιπας έπλεξε τα χέρια του μεταξύ τους. «Δεν καταλαβαίνω. Τι εννοείς πατέρα;» ο τόνος του σοβαρός και ψυχρός σαν να μην διέθεταν σχέση πατέρα και γιου. «Εννοώ πως πριν πεθάνω θέλω να σε δω στο θρόνο μου και πλάι σου να στέκεται μια αντάξια γυναίκα που θα μπορεί να αναλάβει το ρόλο της Βασίλισσας μαζί σου. » ο πρίγκιπας σηκώθηκε μονομιάς αναστατωμένος.

«Δεν νομίζω πως κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο. Οι Βίκινγκς βρίσκονται στα σύνορα και παλεύουν να σφαγιάσουν τους πολίτες μας και εγώ θα είμαι εδώ και θα παντρεύομαι; Το σκέφτηκες καλά αυτό πριν το ξεστομίσεις;» ο θυμός τον είχε καταβάλει μη σκεπτόμενος τα λόγια που ξεστόμιζε. Ο πρίγκιπας είχε αναλάβει σοβαρά το καθήκον του και όσο για τις σαρκικές απολαύσεις που κάθε άνδρας επιθυμεί είχε αρκεστεί στα πανδοχεία, όπου δεχόταν τη συντροφιά γυναικών με κρυφή φυσικά ταυτότητα.

«Καρλομάν!» ο Βασιλιάς ύψωσε τον τόνο της φωνής του «Είσαι ο διάδοχος αυτής της χώρας και είτε το θες είτε όχι θα γίνεις ο Βασιλιάς της μετά από εμένα. Η διαδικασία, όμως, αυτή απαιτεί να βρεις το κατάλληλο ταίρι! Έγινα σαφής;» ο πρίγκιπας κοντοστάθηκε. Πήρε μια βαθιά ανάσα και υποκλίθηκε μπροστά στον Βασιλιά του. Τα μαλλιά του έπεσαν απαλά στο πρόσωπο του και τα μάτια του έχασαν τη σπίθα τους.«Μάλιστα, Μεγαλειότατε.» Υπάκουσε στη διαταγή του πατέρα του όπως όφειλε και βγήκε ηττημένος από την κάμαρη του Βασιλιά.

Περιπλανήθηκε στους διαδρόμους και απέφυγε να μιλήσει σε οποιονδήποτε συναντούσε στο διάβα του, καθώς ο ίδιος ήταν χαμένος στις σκέψεις του. Μέχρι που η νύχτα είχε έρθει για τα καλά. Το προσωπικό του παλατιού είχε αφεθεί στα χέρια του Μορφέα και ο πρίγκιπας βρήκε την ευκαιρία να ξεφύγει από τα δεσμά του παλατιού για λίγο.

Κάλυψε το σώμα του με έναν παλιό και βρόμικο μανδύα και έφυγε μακριά από το παλάτι, ξεφεύγοντας επιδέξια από τους στρατιώτες που φρουρούσαν τους χώρους.

Την ίδια ώρα στο χωριό στο γνωστό πανδοχείο όπου πήγαιναν όλοι οι παντρεμένοι και μη για να περάσουν τα βράδια τους στη συντροφιά του πικρού αλκόολ.

«Ελίσα έλα να μας κάνεις λίγη παρέα!» ένας μεθυσμένος γεροδεμένος άνδρας φώναξε από την άλλη άκρη του πανδοχείου τρίβωντας τα μούσια του και παρατηρώντας το καλλίγραμμο σώμα της νεαρής.

«Νίκολας γιατί δεν γυρνάς να περάσεις το βράδυ σου στο ζεστό κρεβάτι σου δίπλα στην κυρά σου;» η Ελίσα αναφώνησε, καθώς καθάριζε μερικά ποτήρια και όλοι οι πελάτες του πανδοχείου άρχισαν να γελούν.

«Καλά σου λέει η μικρή, Νίκολας πέρασε η ώρα.» τα γέλια συνεχίστηκαν, ενώ η πόρτα άνοιξε ξαφνικά και ένας ψηλός γεροδεμένος άνδρας προχώρησε προς το εσωτερικό του πανδοχείου. Τα χαρακτηριστικά του καλά κρυμμένα κάτω από το μανδύα του καθιστώντας δύσκολη την αναγνώρισή του.

«Κύριε Ορφέα νομίζω πως και εσείς έχετε αφήσει πίσω στο σπίτι όχι μόνο γυναίκα, αλλά και παιδιά.» η Ελίσα απευθύνθηκε στον άνδρα που μίλησε τελευταίος και τα χαχανιτά συνεχίστηκαν. Η γυναίκα πλησίασε το απομακρυσμένο τραπέζι, όπου καθόταν ο καινούριος πελάτης και έσκυψε κοντά του προσπαθώντας να διακρίνει έστω και χαρακτηριστικό του προσώπου του.

«Σκέτο ουίσκι.» δεν χρειάστηκε να μιλήσει εκείνη, καθώς η βραχνή φωνή του άνδρα την πρόλαβε.

«Ελίσα φέρε μας και άλλη μπύρα!» φώναξε ένα κοντινό τραπέζι και η γυναίκα έτρεξε να τους εξυπηρετήσει. Καθώς γέμιζε τα ποτήρια των ανδρών ένας από αυτούς άρπαξε τους γοφούς της χυδαία.

«Τα χέρια σου βρίσκονται κάπου που δεν θα έπρεπε.» αναφώνησε ψυχρά η Ελίσα και γύρισε να τον κοιτάξει με απέχθεια.

«Γιατί γλυκιά μου Ελίσα; Ποτέ δεν δέχεσαι να πουλήσεις τον εαυτό σου σε εμάς έστω για ένα βράδυ. Όχι όπως η Λουισιάνα που είναι πάντοτε πρόθυμη.» συνέχισε να χαιδεύει τα οπίσθια της κοπέλας και εκείνη γύρισε να τον κοιτάξει. Το σκηνικό το παρατηρούσαν όλοι τριγύρω μέχρι και ο μυστηριώδης πελάτης. Η Ελίσα άγγιξε με τα ακροδάχτυλά της το γένια του ανδρός και χαμογέλασε γλυκά πλησιάζοντας το πρόσωπό της χιλιοστά μακριά από το δικό του.

«Εγώ καλέ μου δεν έχω τη διάθεση να πουλήσω το σώμα μου σε άνδρες σαν και εσένα. Εάν θες τόσο πολύ πήγαινε αλλού όπου θα σου κάθονται με ευχαρίστηση.» απομακρύνθηκε από το κράτημά του και πήγε να εξυπηρετήσει τον μυστηριώδη άνδρα που την παρατηρούσε προσηλωμένος.

«Ηρέμησε Ελίσα λίγοι μήνες ακόμη και θα ηρεμήσεις από αυτούς τους μπεκρίδες.» μουρμούρισε στον εαυτό της, καθώς άφηνε το ουίσκι στο ποτήρι του άνδρα φανερά αναστατωμένη.

Έντονα βήματα και φωνές έφεραν αναστάτωση και στους πελάτες. «Είναι εδώ;» μια δυνατή φωνή ήχησε και η πόρτα του πανδοχείου άνοιξε απότομα. Αμέτρητοι στρατιώτες με φανταχτερές ενδυμασίες του παλατιού και ξύφοι στις ζώνες τους στάθηκα στο εσωτερικό του πανδοχείου.

«Τι θέλετε;» η Ελίσα τους πλησίασε με αυτοπεποίθηση και στάθηκε μπροστά στον πιο γεροδεμένος, που φαινόταν να έχει το μεγαλύτερο αξίωμα.

«Ψάχνουμε τον πρίγκιπα Καρλομάν.» είπε με βροντερή φωνή και η Ελίσα άρχισε να γελά μόλις άκουσε την απάντηση του άνδρα.

«Σου φαίνεται πως κάποιος από αυτούς τους μεθυσμένους πανίβλακες θα μπορούσε να είναι ο πρίγκιπας που ψάχνεις;» ο ένστολος άνδρας κοίταξε τους πελάτες έναν προς έναν και όλοι του χαμογέλασαν πλατιά με τα ατυμέλητα μουστάκια και τα κίτρινα δόντια τους.

«Πάμε να φύγουμε δεν είναι εδώ.» ο άνδρας φώναξε και βγήκε από το πανδοχείο.

Ο μυστηριώδης άνδρας με τη σειρά του σηκώθηκε από τη θέση του μα η Ελίσα τον σταμάτησε. Έπιασε απαλά το χέρι του και σήκωσε τον μανδύα του διακριτικά εμφανίζοντας ελάχιστα την πριγκιπική ενδυμασία του.

«Κάθισε, πρίγκιπα, δεν έχουν απομακρυνθεί αρκετά» ψυθίρισε γλυκά στο αυτί του άνδρα και εκείνος την κοίταξε έκπληκτος. Μα πως τον είχε καταλάβει;

Ξέρω πως δεν έχω ανεβάσει εδώ και καιρό, αλλά το διάβασμα όπως γνωρίζετε με πιέζει. Από εδώ και πέρα η ιστορία θα αποκτήσει περισσότερο ενδιαφέρον. Το υπόσχομαι 😉