Χρόνια πριν στην όμορφη Γαλλία. Τότε που οι βασιλιάδες κυρίευαν τους τόπους, γεμάτοι πλούτο και δόξα, με πολίτες να τους κοιτούν με θαυμασμό και άλλους να σχεδιάζουν πως θα τους ρίξουν από τον θρόνο. Εκεί παίρνει μέρος η ιστορία αυτή οδηγώντας όλους εμάς σε έναν κόσμο που μόνο στη φαντασία ορισμένων μπορεί να πάρει θέση....

Έσηρε τον πύργο του στο αντίπαλο στρατόπεδο και «Ρουα Ματ!» βροντοφώναξε και πήρε το λευκό βασιλιά στα χέρια του. Ο αντίπαλος του σήκωσε το βλέμμα του και τον κοίταξε ελάχιστα εξαγριωμένος. Ήταν έτοιμος να ξεσπάσει σε φωνές, αφού ήταν η ενδέκατη φορά που έχανε από τον νεότερο γιο του, αλλά ένα ελαφρύ μειδίαμα χαράχθηκε στο γερασμένο προσωπό του.

«Με έχεις ξεπεράσει τόσο πολύ που πλέον, δεν μπορώ να σε νικήσω με τίποτα!» άγγιξε τον ώμο του γιου του και γέλασε δυνατά, καθώς σηκώθηκε από τη θέση του. Το ανάστημά του μέτριο, ενώ η πρισμένη κοιλία του πάλευε να ξεφύγει από τα ακριβά υφάσματα που την κάλυπταν με τεράστια δυσκολία.

«Έτσι γίνεται Βασιλιά μου όταν ο άνθρωπος μεγαλώνει δεν μπορεί να αποδώσει σωστά στις μάχες.» είπε περιπεκτικά ο νεαρός και ξαφνικά το κράτημα του πατέρα δυνάμωσε ξαφνικά, ενώ συνέχισε να γελά. Δεν ήταν ότι πιο εύκολο να ακούει από το γιο του πως πλέον έχει χάσει τις δυνάμεις του. Στις μέρες του ήταν αρκετά ικανός να οδηγήσει ένα ολόκληρο στρατό σε αιματηρές μάχες.

Ξαφνικά ένας έντονος και αβάσταχτο πόνος κυρίευσε το σώμα του πατέρα. Ο ηλικιωμένος άνδρας έσκηψε, ενώ το οξυγόνο άρχισε να του λιγοστεύει. Η κορόνα του γλύστρισε από το κεφάλι και συγκρούστηκε με το έδαφος τόσο δυνατά που το προσωπικό του παλατιού έτρεξε αμέσως κοντά του.Ο γιος σηκώθηκε απότομα από την θέση του και προσπάθησε να τον συγκρατήσει, καθώς ο κακόμοιρος άνδρας έβηχε ασταμάτητα. Τρόμος κατέκλυσε τον νεαρό στο θέαμα που διαματριζόταν μπροστά του.

«Βασιλιά Λουδοβίκε!».....

Την ίδια στιγμή σε μια άλλη χώρα μακριά από την όμορφη Γαλλία που βρισκόμασταν πριν οι συζητήσεις είχαν πάρει πολύ σοβαρή τροπή. Πριν φτάσουμε όμως ως εκεί ας ξεκινήσουμε από την αρχή.

Το πρωί εκείνης της ημέρας αναστάτωση επικρατούσε στο παλάτι του Ουέσσεξ με το προσωπικό και τους στρατιώτες να συζητούν ασταμάτητα τα γεγονότα μεταξύ τους. Είχε φτάσει στο παλάτι ο πρίγκιπας Καρλομάν Β' της Γαλλίας. Ο βασιλιάς Έθερλεντ του Ουέσσεξ και του Κεντ είχε καλέσει βοήθεια από το Βασίλειο της Γαλλίας για να καταφέρει να αντιμετωπίσει τους Βίκινγκς που , ενώ είχαν καταλάβει μεγάλο μέρος της Αγγλίας σκόπευαν να κερδίσουν και άλλο έδαφος με προτεραιότητα το δικό του. Έτσι η σύσκεψη αξιωματικών, στρατιωτικών, πρίγκιπων και βασιλιάδων είχε ξεκινήσει εδώ και μόλις λίγα λεπτά. Το προσωπικό του παλατιού είχε «στήσει αυτί »έξω από την μεγάλη πόρτα στην προσπάθειά τους να μάθουν πρώτοι τα γεγονότα.

«Σκοπεύουμε να εκπαιδεύσουμε 60.000 αξιωματικούς για αρχή και στη συνέχεια θα πάρουμε περετέρο αποφάσεις.» ένας από τους πολλούς στρατιωτικούς και συμβούλους του Βασιλιά Έθερλεντ στεκόταν όρθιος περιγράφοντας τα σχέδια που σκόπευαν να κάνουν με αρκετή αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Ο Βασιλιάς τον κοιτούσε με θαυμασμό, πιστεύοντας πως το σχέδιό τους για αρχή ήταν πολύ ικανοποιητικό. Βέβαια, απέφευγε να κοιτάξει τον πρίγκιπα που βρισκόταν δίπλα του. Όλοι γνώριζαν τις φήμες που κυκλοφορούσαν για αυτόν. «Ο σφαγέας των αγρίων. ». Με τη συγκεκριμένη φράση αναφέρονταν οι περισσότεροι στο πρίγκιπα αυτόν. Οι ιστορίες που μεταφέρονταν από στόμα σε στόμα πολλές φορές ξεπερνούσαν τη φαντασία.

Ο πρίγκιπας έτριψε σκεφτικός με τα ακροδάχτυλά του το μούσι που κάλυπτε τις γωνίες του προσώπου του. Κάτω από αυτό βαθιές πληγές, σημάδια από τις σκληρές μάχες που πράγματι είχε δώσει. Όλοι γνώριζαν τις μάχες και νίκες που είχε καταφέρει στη ζωή του παρόλο που ήταν μόλις είκοσι ετών. Η ώριμη και στρατηγική του σκέψη ξεπερνούσε αρκετούς. Όλοι κρέμονταν από τα χείλη του. Εκείνος γύρισε και κοίταξε τον Βασιλιά εξεταστικά. Λιγνός, αδύναμος και άπειρος αυτές ήταν οι λέξεις που χρησιμοποίησε στο μυαλό του για να τον περιγράψει.

Έγυρε το σώμα του προς τα πίσω και τους παρατήρησε όλους. «Έχετε παλέψει πότε με Βίκινγκς;» κοίταξε τον στρατηγό που μιλούσε πιο πριν και εκείνος σηκώθηκε όρθιος αναστατομένος. «Όχι! Είμαι σίγουρος όμως , πως θα καταφέρουμε να τους νικήσουμε. Άλλωστε δεν είναι παρά μερικοί άγριοι που δεν μπορούν ούτε ξύφος να κρατήσουν στα χέρια τους.» ο Καρλομάν άρχισε να γελά δυνατά. Η αφέλεια και τεράστια αυτοπεποίθηση του στρατηγού του προκάλεσε ασταμάτητο γέλιο. Είχε κερδίσει την προσοχή όλων όσων βρίσκονταν στη μεγάλη τραπεζαρία. Όχι πως δεν την είχε ήδη πριν, αλλά τώρα όλοι τον κοιτούσαν στα μάτια και το προσωπικό έξω από την αίθουσα είχε πέσει σε σιγή για να ακούσει τη συνέχεια. Ο Βασιλιάς ένιωσε ντροπή. Δεν γνώριζε τι ακριβώς είχε κάνει λάθος.

Ξαφνικά σταμάτησε να γελά και τους κοίταξε όλους έναν προς έναν με τα μαύρα μάτια του πριν μιλήσει ξανά.«Το μεγαλύτερο λάθος σας ήταν που υποτιμήσατε τη δύναμή τους. Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με έναν εχθρό κάνεις τα πάντα για να τον νικήσεις όποιος και εάν είναι. Όσον αφορά για το ότι είναι άγριοι....» έγυρε το σώμα του μπροστά και στηρίχθηκε με τα χέρια του στο τραπέζι λέγοντας χαμηλόφωνα « Έχω παλέψει μαζί τους και νομίζω πως τα άπειρα μάτια σας δεν είναι ακόμη έτοιμα να δουν σάρκα να κομματιάζεται με γυμνά χέρια...» όλοι γύρω του τον κοίταξαν με τρόμο και έκπληξη, ενώ άλλη άρχισαν να μουρμουρίζουν αμφισβιτώντας τον. Ο Βασιλιάς εκνευρίστηκε αφάνταστα.

«Σιωπή!» φώναξε και όλοι στο τραπέζι σώπασαν. «Πρίγκιπα Καρλομάν δεν σας έφερα σήμερα εδώ για να τρομοκρατήσετε τους δικούς μου. Δεν υπάρχει λόγος να επιννοειτε τέτοιες φρικιαστηκές ιστορίες. Σας διαβεβαιώ πως ο στρατός μου γνωρίζει πολύ καλά με ποιούς θα έρθει αντιμέτωπος. Αυτό που ζητώ από εσάς είναι βοήθεια από την περίφημη χώρα σας και όχι να μας περιφρονείτε.» είχε σηκωθεί όρθιος. Το χρώμα του προσώπου του είχε λάβει μια ρόδινη απόχρωση. Μπορεί να μην φαινόταν αλλά τα λεπτά του πόδια έτρεμαν κάτω από το τραπέζι από την ένταση που τον είχε κατακλύσει.

'Ενα μειδίαμα εμφανίστηκε στα χείλη του πρίγκιπα. «Εάν οι περίφημοι άνδρες σου τρομάζουν μόνο με την ιδέα φαντάσου πως θα αντιδράσουν όταν το δουν από κοντά.» ο πρίγκιπας απευθύνθηκε στον ενικό στον Βασιλιά ξεχνώντας οποιοδήποτε ίχνος σεβασμού. Δεν είχε τελειώσει, όμως, το λόγο του. Σηκώθηκε όρθιος για πρώτη φορά από τη στιγμή που αυτή η συζήτηση είχε ξεκινήσει.«Πιστεύω πως η δουλειά μου εδώ έχει τελειώσει. Γνωρίζεις καλύτερα από εμένα τους εχθρούς σου, επομένως δεν υπάρχει λόγος να παρέμβω για να βοηθήσω όταν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη. Με συγχωρείτε αλλά πρέπει να φύγω...» προχώρησε προς την έξοδο της αίθουσας εκεί που ένας από τους συνοδούς του στεκόταν. Αμέσως, ολόκληρο το προσωπικό στον ήχο των βημάτων του απομακρύνθηκε βιαστικά από την πόρτα της αίθουσας. Ο πρίγκιπας στάθηκε και γύρισε ελαφρά το πρόσωπό του ίσα που να μπορεί να κοίτα τον έντρομο βασιλιά. «Μην ανησυχείτε θα αποχωρήσω από το παλάτι σας όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Δεν θα ήθελα άλλωστε να σας γίνομαι βάρος. ».Ο Βασιλιάς κάθισε ξανά κάτω και συλογίστηκε τι μόλις είχε συμβεί. Τι θα κάνω τώρα; σκέφτηκε. Η βοήθεια της Γαλλίας ήταν η μόνη του λύση και τώρα που δεν κατάφερε να την κερδίσει θα έφτανε σύντομα στα όρια της απελπισίας.

Ο πρίγκιπας κατέβηκε γρήγορα τις κύριες σκάλες του παλατιού του Ουέσσεξ με τον συνοδό του να τον ακολουθεί με γοργό βηματισμό. «Ετοίμασε την άμαξα φεύγουμε σήμερα!» ο πρίγκιπας βροντοφώναξε, ενώ πλησίασε την κάμαρη στην οποία φιλοξενούταν.

«Πρίγκιπα Καρλομάν πολύ φοβάμαι πως δεν υπάρχει πλοίο σήμερα για την Γαλλία.Αύριο,όμως είμαι σίγουρος πως θα μπορέσουμε να φύγουμε.» ο συνοδός μίλησε κοιτώντας στο έδαφος από σεβασμό αποφεύγοντας τα μάτια του εκνευρισμένου ανδρός μπροστά του. «Πολύ καλά μπορείς να φύγεις τώρα.» άνοιξε την πόρτα του δωματίου του και έμεινε μόνος εντελώς μέσα στους τέσσερις τοίχους. Στιγμή ηρεμίας και ανακούφισης για τον ίδιο.

Κάθισε στο κρεβάτι του δωματίου, πάνω στο μαλακό στρώμα. Ένα άηχο επιφώνημα πόνου ξέφυγε από τα χείλη του. Πληγές από πρόσφατες μάχες δεν έλεγαν να επουλωθούν και τον ταλαιπωρούσαν ασταμάτητα. Έβγαλε το σακάκι του με αργές κινήσεις. Κάτω από αυτό το πουκάμισο του είχε γεμίσει με το κόκκινο χρώμα του αίματος. Έβγαλε προσεκτικά το πουκάμισό του αφήνοντας εμφανή όλα τα σημάδια και την μεγάλη πληγή που είχε ανοίξει για άλλη μια φορά κάτω από τα πλευρά του. Τα δάχτυλά του άγγιξαν την ανοιχτή πληγή και αυτόματα το τρομερό συναίσθημα του πόνου τον κυρίευσε και τα μάτια του έσμυξαν δύνατα.

Πίσω στην ονειρεμένη Γαλλία με τους φιλήσυχους ανθρώπους και τα όμορφα τοπία ο Βασιλιάς Λουδοβίκος βρισκόταν στο κρεβάτι του προσπαθώντας να αναρώσει. Κανείς δεν είχε την παραμικρή ιδέα σχετικά με το τι κατάφερε να κάνει ο μεγάλος του γιος στην Αγγλία. Φυσικά εμείς γνωρίζουμε πως δεν κατάφεραν να ταιριάξουν οι ιδεολογίες του πρίγκιπα και του Βασιλιά Εθερλεντ, αλλά εκείνη την εποχή τα νέα μεταδίδονταν αργά και βασανιστικά.

«Βασιλιά μου πολύ φοβάμαι πως η κατάστασή σου έχει αρχίσει να επιδυνώνεται πολύ άσχημα.» ο γιατρός σηκώθηκε από το κρεβάτι του αρρώστου και άνοιξε την τσάντα του. Από μέσα εβγαλε ένα μικρό καφετί γυάλινο μπουκάλι.«Αυτό είναι βαλεριάνα κάνει θαύματα πραγματικά. Μπορεί να μην βοηθάει ιδιαίτερα στην καταπολέμηση της ασθένειας σου, αλλά τουλάχιστον θα σε κάνει να ηρεμήσεις και να κοιμάσαι καλύτερα.» το έδωσε στην υπηρέτρια και στάθηκε μπροστά της. «Θέλω να του το δίνεις δυο ώρες πριν κοιμηθεί κάθε βράδυ και να με κρατάς ενήμερο για την κατάστασή του»

«Σε ευχαριστούμε πολύ γιατρέ.» ο νεαρός πρίγκιπας αποχαιρέτησε τον γιατρό και πλησίασε τον πατέρα του. Εκείνος ανασηκώθηκε με δυσκολία στο κρεβάτι του.«Τώρα εξηγείται γιατί χάνω συνεχώς στο σκάκι. Πλησιάζει η ώρα μου σιγά σιγά.» είπε γελώντας θέλοντας να κρύψει τον πόνο και τον φόβο που τον κυρίευαν μόνο στη σκέψη πως θα έφευγε από αυτόν τον κόσμο και θα συναντούσε τη γυναίκα του που είχε φύγει χρόνια πριν.

«Πατέρα τι είναι αυτα που λες;» ο νεαρός έσκυψε κοντά του και έπιασε τρυφερά το χέρι του αρρώστου. «Σε παρακαλώ μην ξαναπεις τέτοιες κουβέντες.»

«Κοίτα με.» απέτησε ο Βασιλιάς «Είσαι ο Λουδοβίκος ο Β' σύντομα μετά τον αδερφό σου θα πάρεις και εσύ θέση στα πολιτικά ζητήματα και στη μάχη.Μην τολμήσεις ποτέ να λυγίσεις. Ακόμη και αν η αλήθεια σε τρομάζει.» χαμογέλασε στη συνέχεια. «Μόλις γυρίσει ο αδερφός σου πρέπει να προετοιμάσουμε το παλάτι για τη στέψη και τον γάμο του»

«Πατέρα τι είναι αυτά που λες; Εάν το μάθει ο Κάρλος θα γίνει έξαλλος. Είναι μόνο είκοσι ετών.» ο νεαρός δυσκολεύτηκε να καταλάβει το συλογισμό του πατέρα του. Μόνο η ιδέα στο μυαλό του πόσο έξαλλος θα είναι ο μεγάλος του αδερφός μόλις μάθει την απόφαση του πατέρα τους τον τρομοκρατουσε αφάνταστα. «Εάν δεν παντρευτεί σύντομα τότε δεν θα μπορέσει να αναλάβει το θρόνο πρωτού εγώ φυγω για πάντα από κοντά σας.» έπιασε τρυφερά το χέρι του γιου του. «Είναι η τελευταία μου επιθυμία και το ξέρεις. »

Γειά σε όλους. Για όσους δεν με γνωρίζεται είμαι η human__being. Δυσκολευόμουν αρκετά να αποφασίσω εάν θα ανεβάσω την ιστορία αυτή ή όχι, καθώς είναι η χρονιά που πρέπει να αφοσιωθώ στις πανελλήνιες. Όμως, επειδή βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση και η επαφή με φίλους και γνωστούς γενικότερα είναι αρκετά δύσκολη αυτή η ιστορία είναι ένας τρόπος για εμένα να ηρεμήσω και να ξεχαστώ ελάχιστα. Ελπίζω, λοιπόν, καταρχάς να το διαβάσατε όλο αυτό 😅 και κατά δεύτερον να είστε επιεικής μαζί μου διότι πολλές φορές θα καθυστερώ να ανεβάζω κεφάλαια. Τέλος θα ήθελα να αναφέρω πως αν και χρησιμοποιώ κατά βάση πραγματικά πρόσωπα η ιστορία είναι εντελώς της φαντασίας μου. Αυτά ελπίζω να μην σας κούρασα. 🧡